Duyu " Zaman belli belirsiz sürükleyip durdu hep insanı; Ahvâline hüküm sürdü insafsızca. Huzura, sessizliğe erişemez oldu insan; Hasret kaldı. O kadar hızlı sürüklendi ki yolunu da, izini de kaybetti. Bulamaz oldu döneceği yolu, Dönüp de kulağını vereceği sesi, Toprağı, sevgiyi, hüznü, saflığı, duruluğu. Kaybetti temizliğini dünya, içine insanı hapsetti. Bir hoş sadâsı vardı inceden duyulan, Onu da yitirdi; Ahuzar kaldı. "
Mutluluk Çocukluğumda fakir bir ailenin çocuğu olarak, denizde yüzüyordum, kumsalda geziyordum, özgürdüm, organik meyve yiyordum. Bugün ekonomik durumu iyi olan bir baba olarak çocuğumu yüzmeye götüremiyorum, organik meyve yediremiyorum. Ben 15 yaşına kadar şehirden ayrılamadım. Çocuklarımız dünyayı gezdi, ama hangimiz mutlu hangimiz değil? Bilemiyorum. ( Şenol Güneş )
Gibi Tarlaya gider gibi ofise, çeşmeye gider gibi markete, tepeye gider gibi sinemaya gidenler. Güneşe bakar gibi ekrana bakanlar. Böceği dinler gibi müziği, sesi dinler gibi kelimeleri dinleyenler. Çocuk yapar gibi kreşe gönderenler. Bitki gibi hap içenler. Elma yer gibi döner yiyenler. Yürür gibi metrobüse binenler. Sever gibi beğenenler. Görür gibi bakanlar. Yaşamaya çalışan ama yaşayamayanlar.