S 525

DEVRİMCİ ANTİKAPİTALİST HAFTALIK GAZETE

525

27 Mayıs 2015 2 TL. sosyalistisci.org

ZENGİN AZINLIK GELİRİN YÜZDE 50’SİNE SAHiP

SOKAKTA MÜCADELE

OYLAR HDP’YE! İRLANDA: LGBTI’LERİN EŞİTLİK MÜCADELESİ KAZANDI sayfa 4

ÖZDEŞ ÖZBAY: SENDİKA BÜROKRASİSİ NASIL AŞILABİLİR? sayfa 5

ADALET TECAVÜZCÜLERİ KORUMAYA DEVAM EDİYOR sayfa 10

2

GÜNDEM

İŞ CİNAYETLERİNİ DURDURMAK MÜMKÜN

O MERCEDES’LE SOMA’DA 80 İŞÇİ KURTARILABİLİRDİ Hükümet, G20 ülkeleri ile rekabet edebilmek için patronlara her türlü yatırım kolaylığı ve vergi indirimi sağlıyor. Ancak işçi sağlığı ve güvenliği konularında göstermelik yönetmelikler dışında ciddi hiçbir şart koşmuyor.

TÜRKİYE’Yİ SARSACAK 10 GÜN 7 Haziran bildiğimiz Türkiye’nin sonu olacak. HDP barajı aştığında, meclise 60 küsür milletvekiliyle girdiğinde bambaşka bir Türkiye’yle yüz yüze geleceğiz. Ve bu mümkün!

HDP’nin barajı aşması mümkün, başka bir Türkiye mümkün. Bu Türkiye’yi başka yapacak olan, ezilenlerin 12 Eylül darbesinden beri ilk kez bu kadar kendisine güvenli olması olacak.

HDP barajı aştığı için, daha 20 yıl önce yok sayılan, inkar edilen, “Kart, kurt” diye aşağılanan bir halk, söke söke, mücadele ede ede Türkiye Cumhuriyeti devletinin kalbine köklü bir şekilde yerleşmeiş olacak.

12 Eylül darbesinin ürünü olan partiler yasası, sırtını bu yasaya dayayan burjuva partileri açısından istikrarsızlığın pekişmesi, ezilenler, dışlananlar açısından ise dirençli bir mücadelenin karşısında her türlü barajın yıkılmak zorunda olduğunun simgesi olacak.

Artık 10 gün var.

Bu 10 gün çok önemli.

Tek bir oy için bile dişe diş bir mücadele vereceğimiz bir 10 gün.

Her bir saniyesi yorularak, tek bir oy daha kazanmak için terleyerek geçmesi gereken bir 10 gün.

“Bir oyun ne önemi var?” diyenleri ikna edeceğimiz bir 10 gün.

Bu 10 günde kazanılacak her oy, bu 10 günde HDP’ye verilecek her oy, 7 Haziran’dan sonra daha güçlü bir şekilde sürdürülecek mücadeleye katılacak bir aktivist daha aktivist demektir.

Seçimlerden sonra hayat durmayacak, tersine, politik zaman hiç beklemediğimiz kadar hızlı akacak.

Seçim sonrasına hazırlık için, önümüzdeki 10 günün her bir zerresini HDP’nin kazanması için, hepimizin kazanması için, barışa verdiğimiz sözü tutmak için kullanmalıyız.

HÜKÜMET DAHA “İDEOLOJİK” İşçi sendikalarının ve meslek odalarının iş cinayetlerinin önlenmesine yönelik beyanlarını “ideolojik” bularak işçilere şikâyet eden hükümet sıra kanun yapmaya geldiğinde son derece ideolojik bir tutum takınıyor. Hükümetin meclisten geçirdiği yeni iş sağlığı ve güvenliği yasası işverenlere kolaylık, işçilere zorluk getiriyor.

Tuzla tersaneleri KEMAL BAŞAK

Geçtiğimiz yıl gerçekleşen Soma Katliamı işçi yaşamının ne kadar ucuz olduğunu bütün topluma göstermişti. Hükümet yetkilileri başlangıçta katliamı “fıtrat” ile geçiştirmeye çalışsa da tepkinin büyüklüğü karşısında “bir daha bu tür kazaların yaşanmaması için gereken önlemler alınacak” noktasına gelmişti, ancak hiçbir önlem almadıkları ve almaya da niyetlerinin olmadığı Soma’nın ardından gelen Ermenek (maden) ve Mecidiyeköy (inşaat) katliamları ile ortaya çıktı. Yaptığı her icraat ile patronların hizmetinde olduğunu kanıtlayan AKP iktidarı, önceki katliamlarda yaşamını yitirenler gibi son bir hafta içinde Zonguldak’ta maden ocağında, İstanbul’da metro inşaatında ve Ankara’da çimento fabrikasında çalışırken hayatını kaybeden işçileri de istatistiklere eklenen sayısal veri olarak görüyor. Ama bu istatistikler, ayı zamanda işçi cinayetlerinin ne kadar korkunç bir boyuta ulaştığını da gösteriyor.

2012 yılında 745 işçi yaşamını yitirirken bu sayı, 2013 yılında 1.360’a, 2014 yılında 1.886’ya ulaşmış durumda. İş cinayetleri bu yıl da hız kesmedi, ilk dört ayda 481 işçi yaşamını yitirdi.

Ekonomik büyümenin öteki yüzü Neoliberal politikaları kusursuz uygulayan, seçmen tabanının çoğunluğunu oluşturan işçiler için değil, sözcülüğünü üstlendiği patronlar adına hareket eden bir hükümet var karşımızda. “Ekonomik büyüme ve kişi başına düşen milli gelirin artışı ile daha fazla iş olanağı, daha fazla hizmet söylemi” ile emekçileri (hâlâ) ikna etmeyi başaran AKP, gerçekte ise toplam gelirin yüzde 52’sinin nüfusun yüzde 1’inin elinde toplanmasını sağlayan uygulamalara imza atıyor. Bu anormal zenginliğin ve tabi ki gelir uçurumunun ardında, modern köle tüccarı konumundaki taşerona bağlı işçi çalıştırma, işçi ve çevre güvenliğine “sıfır yatırım”, kamu kaynaklarının ve doğal kaynakların patronlara hibe edilmesi bulunuyor.

MÜCADELE KAZANDIRIR Hükümet bugüne kadar işçi sınıfının kitlesel eylemini karşısında görmediği için bu kadar fütursuzca hareket etti. Hükümete işçi güvenliği ve sağlığı alanlarında adım attıracak olan şey sınıf mücadelesinin kendisi. Taşeron sistemini kaldırmak, sendikasız çalışmayı yasaklamak, asgari ücreti insanca yaşanabilir bir düzeye çıkartmak, grevi bir hak olarak kullanabilmek, sefalet sözleşmelerini yırtıp atmak için verilen mücadelelerin birleşmesi ve kitlesel hale gelmesi, aynı zamanda işçi güvenliği ve sağlığı konularında da adım atılmasını sağlayacak. Bu açıdan, metal işçilerinin giderek yayılan mücadelesinin kazanımlarla devam etmesi çok önemli.

Örneğin, eski yasaya göre bir işyerinde yapılan denetimler sonucunda iş güvenliği açısından olumsuzluk saptanırsa, iş müfettişi hem işi durdurma hem idari para cezası verebiliyordu. Ancak yeni yasa ile para cezası uygulamasına son verildi. Patronlar için sayısız “kıyak” ile dolu olan bu yasa, iş cinayetlerinin sorumluluğunu işçilerin üzerine yıkıyor.

Yasaya göre “iş sağlığı ve güvenliği yükümlülüklerine uymayan” işçiler tazminatsızişten çıkarılabilecek. Yani, patronlara 40 kişinin hayatını kurtaracak 500 bin TL maliyetli yaşam odasını yaptırmayı şart koşmayan, ama işçileri 34TL’lık uyduruk (hiçbir işe yaramadığı için uyduruk) maskeyi takmadığı için kapı önüne koyan bir anlayışı temsil ediyor AKP.

#MetalDirenisiBüyüyor

“Halk, vatandaşlar, ümit ve heyecan kazandı.

Ben onun bunun değil, halkın hizmetinde olan belediye başkanı olacağım.”

Barcelona’nın ilk kadın belediye başkanı aktivist Ada Colau

Bu şartlar uygulamaya geçseydi, 780 kişinin çalıştığı Soma Holding’e ait madende her biri 40 kişiyi kurtaracak 20 adet yaşam odası 10 milyon TL maliyet ile kurulu olurdu. Bu 10 milyon TL Diyanet İşleri Başkanına tahsis edilen Mercedes otomobil gibi 10 tane makam aracı yerine yaşam odalarına aktarılmış olsaydı bugün 301 madenci yaşıyor olacaktı.

Maliye Bakanı, makam araçlarının bütçeye maliyetine “çerez parası “ diyerek milyonlarca işçi ile dalga geçiyor. Bakanın çerez parası dediği, bütçenin binde 7’si, 3.3 milyar TL! Hükümetin meclisten geçirdiği yeni iş sağlığı ve güvenliği yasası işverenlere kolaylık, işçilere zorluk getiriyor. Örneğin, eski yasaya göre bir işyerinde yapılan denetimler sonucunda iş güvenliği açısından olumsuzluk saptanırsa, iş müfettişi hem işi durdurma hem idari para cezası verebiliyordu.

Ancak yeni yasa ile para cezası uygulamasına son verildi. Yasaya göre “iş sağlığı ve güvenliği yükümlülüklerine uymayan” işçiler tazminatsız işten çıkarılabilecek.

KARGA KAFASI

KEMAL GÖKHAN GÜRSES

GÜNDEM

IRKÇI SALDIRILARA KARŞI OMUZ OMUZA

3

BARIŞTAN YANA Yıldız Önen

SİSİ ARAYIŞINDA OLAN KİM? Hükümet bir Sisi arayışında. Bu arayışına hiç ara vermiyor üstelik. Her yerde, her köşede bir darbeci bulmaya çalışıyor. Bulamadığında uyduruyor.

Bunu yaparken, tutarlı olmayı hiç dert edinmiyor hükümet sözcüleri. “Uysa da olur uymasa da” diyerek önlerine geleni cuntacı ilan ediyorlar.

Bu darbeci arayışının en ciddi örneği, Erdoğan’ın her konuşmasında muhalefet partilerinin paralel yapıyla ittifak kurduğu yönündeki iddia. Paralel, MHP, CHP ve HDP ittifak halinde Erdoğan’a göre. Bu ittifakın da kuşkusuz bir tek hedefi var: AKP’yi devirmek.

Rize Fındıklı’da 7. kez saldırıya uğrayan ve yakılan HDP seçim bürosu Adana ve Mersin’de HDP örgütlerine bombalı saldırıların ardından, sistematik şiddet dalgası sürüyor. Geçen hafta ondan fazla ilde HDP stantları, seçim büroları ve üyeleri saldırıya uğradı.

litliyor.

Samsun’da HDP’lilerin gittiği Adalı Kitapevi, faşistler tarafından basıldı, sahibi ve içeridekiler öldüresiye dövüldü.

HDP’ye yapılan her saldırının ardından devlet var. Polis görmezlikten geliyor. İstihbarata örgütleri önceden uyarıp engellemiyor. Ergenekon ve Balyozcular Erdoğan sayesinde dışarıda. Kanla suladıkları MHP, BBP, MTP gibi ırkçı örgütlerin tarlarından her geçen gün yeni bir bela çıkıyor.

Öte yandan Sedat Peker’in emrindeki Turancı faşistler İstanbul kadıköy’de iki Kürt öğrenciyi rehin alarak işkence etti.

Irkçı saldırıları kışkırtan elbette HDP’yi hedef gösteren bir karalama kampanyasıyla seçime giden AKP hükümeti. Hükümet sorumlu, çünkü saldırıları önlemiyor.

Faşist MHP tıpkı 1970’lerde olduğu gibi üyelerinin yaptığı saldırıları reddediyor. Bahçeli’nin, “ülkücüleri sokaktan uzak tutuyorum” sözlerine inanan çok sayıda anti-faşistin varolması ırkçı saldılara karşı mücadeleyi daha baştan ki-

Fakat Erdoğan ve AKP’ye öfke anti-faşistlerin gözlerini köreltmemeli. HDP’ye yapılan ırkçı saldırıların arkasında Özel Harp dairesi, Ergenekon devleti var. Faşist ve ırkçı gruplar bu üç güç tarafından karşımıza sürülüyor.

TÜRKİYE 13 YIL ÖNCE YAŞANACAK BİR YER MİYDİ? İktidardaki sermaye partisi AKP nasıl akıldışı bir seçim propagandası yürütüyora, 13 yıldır onu besleyen diğer sermaye partisi CHP aynısını yapıyor.

AKP, her şeyin çok güzel olduğunu ve daha iyisinin olmayacağını iddia ederek oy istiyor.

CHP’nin temsilcisi olduğu laik burjuvalar, eski rejimin efendileri. Bazı ayrıcalıkları muhazakar sermaye tarafından ellerinden alınınca muhalif oldular. Gaddar generallerin geriletilmesi onlar için felaket.

CHP ise Türkiye’nin 13 yıldır, yani Erdoğan liderliğindeki AKP hükümeti döneminde yaşanmaz hale geldiğini söyleyerek oy talep ediyor.

Milyonlarca emekçi elbette CHP’nin hissiyatını paylaşmıyor. AKP karşısında CHP’yi güçlendirmeyi öneren bazı solcular ise emekçi sınıflar yerine laik tuzukuruların çıkarlarını savunuyor.

13 yıl önce her şey güllük gülistanlık mıydı? İster AKP, ister öncesinde olsun cumhuriyet rejiminin her döneminde Türkiye Ermeniler, Rumlar, Yahudiler, Aleviler, Kürtler, LGBTİ2ler, sosyalistler ve işçiler için yaşanmaz bir yerdi.

Ne muhafazakar burjuva AKP, ne laik burjuva CHP. Sadece Erdoğan’ı başkan yaptırmamak için değil Kürtlerin özgürlüğü, kalıcı barışın zaferi, demokratik bir anayasa ve ezilenlerin siyasi temsili için oyumuz HDP’ye.

HAFTANIN IRKÇISI DEVLET BAHÇELİ Faşist parti MHP’nin genel başkanı Devlet Bahçeli, 24.05 pazar günü Ankara’da Tandoğan meydanında yaptığı seçim mitinginde yine kin ve nefret kustu.

Bahçeli, AKP iktidarını eleştirirken “PKK’ya, Ermeni’ye, Rum’a, Türk düşmanlarına el uzattılar, sözü dinlenen ülke olduk yalanından medet umdular” sözlerini sarf ederek, ırkçılık kitabına adını bir kez daha silinmez bir şekilde yazdırdı.

Seçim sürecinin başlamasından bu yana HDP seçim büroları en az 114 defa faşist güruhlar tarafından saldırıya uğradı. Elleri silahlı, sopalı, palalı faşistler seçim bürolarını tahrip ettiler, HDP’lileri darp ettiler, bıçakladılar, kurşunladılar. Bahçeli ne zaman sükûnet ve sokaklardan uzak durma çağrısı yapsa, faşist güruhlar Kürtlere, solculara, öğrencilere, ötekilere, kendilerinden olmayan herkese daha azgınca saldırdılar.

Bahçeli, mitingde sarf ettiği sözlerle bugün Türkiye adı verilen toprakların kadim halkları olan Kürtlere, Ermenilere, Rumlara ırkçı bir nefret beslediğini ve faşizmin bir düşünce, bir ideoloji olmayıp yok edilmesi gereken bir suç olduğunu bir kez daha ortaya koydu. Bahçeli, bu sözleriyle bu haftanın ırkçısı olmaya hak kazandı.

Tartışmayı hemen hemen inkansız kılan nokta, soyut paralel suçlaması. “Paralel” henüz somutlanmadığı için, suçu, üyeleri, örgütlenmesi tümüyle uydurma ve darbeci odak olarak, ele avuca sığmaz bir yapı olduğu için, üç partinin yanına “paralel”i de ekleyince, müthiş bir darbe koalisyonu çıkartmış oluyor Erdoğan.

HDP’nin adının böyle bir tartışma içinde anılması bile hicap veriyor.

HDP’nin ne ilgisi var paralel yapıyla?

HDP’nin MHP’yle ittifak kurabileceğini nasıl hayal edebiliyor Erdoğan?

Aslında biliyor! HDP’nin MHP’yle ittifak kurmasının mümkün olmadığını çok iyi biliyor. Faşist bir partinin Kürtlerin özgürlüğünü savunan bir partiyle ittifak kurması, Erdoğan’ın demokrat olması kadar imkansız neredeyse.

Peki o zaman bu propagandayı neden yapıyor hükümet sözcüleri, Erdoğan ve hükümet savunucuları?

Nedeni çok açık: Mursi’nin Mısır’da cuntacılar tarafından idama mahkum edilmesini, seçim döneminde darbeciliği eleştirmek için bir fırsata çevirmeye çalışıyorlar. Çünkü Türkiye’de artık darbeleri savunmayı imkansız kılan bir toplumsal duyarlılık var. Ordu mensuplarının siyasal özgürlükleri kısıtlayan darbeci müdahaleleri, artık Türkiye’de dalga geçilen bir süreç.

Bu darbe karşıtı poltik duyarlılığı, Erdoğan ve ekibi, muhalefet partilerini düşmanlaştırmak için kullanıyor.

Tüm darbe karşıtı mücadeleyi, Erdoğan’ı yenmek isteyen herkesin darbeci olduğu tezine indirgmeye çalışıyorlar.

Erdoğan karşıtlığı muğlak bir siyasi hat. Halkların Demokratik Partisi de bizler de Erdoğan karşıtıyız. Bizler, Erdoğan’a siyasal demokrasinin sınırlarını genişletmek, demokrasi mücadelesinin bir önemli aşaması tam da Erdoğan’ın nobranlığıyla hesaplaşmak olduğu için karşıyız. Erdoğan’a karşıyız, çünkü özgürlüklerin sınırsız ölçüde genişlemesinden yanayız.

Erdoğan’a karşı olmalarının gerekçesini kemalist devleti, askeri darbeleri, başbakanların idamını, suikastleri savunmanın özeti olan devletin zorbalıklar tarihinin her milimetresini saunmakta bulanlarla temel farkımız, burada.

Biz devlete karşıyız.

Bu açıdan MHP’yle de cemaatlerle de orduyla da daha uyumlu olan, Erdoğan’ın kendisi değil mi? Sakın, aradığınız darbeciyle çoktan ve ara sıra ittifak halinde olmayasanız.

Sisi arayışında olanlar devletinizin geniş aile fotoğraflarına bakın arada sırada. Sisi orada, aranızda.

4

DÜNYA

İSPANYA’DA GELENEKSEL SİYASETİN SONU İspanya’da geçen yıl kurulan yeni sol parti PODEMOS (Yapabiliriz) geçen hafta sonu yapılan yerel ve bölgesel seçimlerden ikinci parti olarak çıktı.

Podemos’un aldığı yüzde 25 oy, krizin faturasını ödemeyi reddeden işçiler ve öğrenciler için büyük bir kazanım.

PODEMOS’un Sosyalist Parti’yi geçmesi, bugün “sosyal-liberal” olarak adlandıran sosyal demokrat/merkez sol akımların Yunanistan’da başlayan çöküşünün Avrupa kıtasına yayıldığını gösterdi. İspanya’da seçimlerden önemli kazanımlar elde ederek çıkan bir diğer hareket 2006 yılında Katalanya’da kurulan ve ilk kez seçimlere giren protesto hareketi Ciudadonos (Yurttaşlar) oldu.

Ciudadonos, Madrid ve Barcelona’da dördüncü sırayı elde ederek yüzde 11 oy aldı.

Yerel seçimler ülkenin tamamında,

bölgesel seçimler 17 bölgenin 13’ünde yapıldı. İktidardaki sağcı Halk Partisi, yüzde 27 oyla birinciliği elde etse de yüzde 10’luk oy kaybı yaşadı. Muhafazakarlar, 2011 seçimlerinde yüzde 37 almıştı.

Halk Partisi 12, Sosyalist Parti ise bir bölgede seçimi kazanmalarına rağmen, uğradıkları oy kaybı yüzünden küçük partilerle koalisyonlar kurmak zorunda kalacak.

Barcelona’da ilk kadın belediye başkanı İspanya’nın en büyük ikinci kenti Barcelona’da, Podemos’un desteklediği “Barcelona en Comu” adlı sol siyasi oluşumun adayı, 41 yaşındaki Ada Colau Belediye Başkanı seçildi.

Barcelona’nın ilk kadın belediye başkanı Colau, kentteki ipotek mağdurları derneğinin kurucusuydu.

Ada Colau

AB’DEN AKDENİZ’E İNSANİ DEĞİL ASKERİ ÇÖZÜM Avrupa Birliği Bakanları Libya’dan Avrupa’ya devam eden göçü önlemek ve “insan kaçakçılarını durdurmak” için askeri bir güç oluşturma kararı aldı. Oluşturulacak gücün hedefleri arasında insan kaçakçılığı yapılan teknelerin batırılması da yer alıyor. İtalyan bir amiral komutanlığında Roma’da kurulacak bir karargâh temelinde oluşturulacak gücün odağında göçmenlerin güvenliği ve hayatı değil AB sınırlarını koruma düşüncesi yer alacak. 2015 yılının ilk beş ayında Libya’dan İtalya’ya geçmeye çalışan 1.800 mülteci boğularak ölmüştü. AB kurumlarından sızan bir AB politika belgesine göre Avrupa’ya ulaşmayı başarabilen mültecilerin sadece bir kısmı kabul edilecek ve kota sistemine göre ülkelere dağıtılacak.

Mülteciler konusunda ordunun devreye sokulması uzun süredir güçlendirilen Frontex planının parçası. Frontex’in amacı AB’nin sınırlarını “güçlendirerek” mültecilerin geçişini engellemek. Bunun için Bulgaristan ve Yunanistan gibi AB sınırlarındaki ülkelere büyük yatırımlar yapılıyor, sınırlara gelişmiş gözetleme sistemleri kuruluyor. Ayrıca sınırlarda devriye olarak kullanılacak AB çapında birlikler oluşturuluyor.

KÜRESEL BAKIŞ Arife Köse

SİLAHLANMA SAVAŞ DEMEKTİR Dünya çapında istikrarsızlığın ve rekabetin giderek artması ülkelerin daha çok silahlanmasına neden oluyor.

Bu da en çok savaş ve silah baronlarının işine yarıyor.

Stockholm Uluslararası Barış Araştırmaları Enstitüsü’nün (SIPRI) 2014 verilerine göre, dünya genelinde yapılan savunma harcamaları 2009 yılından bu yana ilk kez artış gösterdi. 2013 yılında savunma için 1 trilyon 538 milyar dolar bütçe ayıran ülkeler, 2014 yılında silahlanmaya 1 trilyon 547 milyar dolar harcadılar.

2005-2009 ile 2010-2014 dönemlerinde dünya genelinde konvansiyonel silah ihracat hacmi yüzde 16 büyüdü.

Bu dönemlerde ABD’nin silah satışı yüzde 23 arttı, 2010-2014 arasında küresel silah pazarındaki payı yüzde 31 oldu. Rusya’nın 2005-2009 ile 2010-2014 dönemlerinde silah ihracatı yüzde 37 artış gösterdi, 2010-2014 döneminde küresel silah pazarındaki payı yüzde 27 oldu. Ayrıca Asya ve Körfez ülkeleri de silah ithalatını artırdı.

Günümüzde çatışma ve savaş denince akla ilk gelen yer

Orta Doğu. Dolayısıyla bu silahlanma yarışından en çok pay alan yer de Orta Doğu.

Nükleer silah konusunda Batı ve İran arasında sağlanan anlaşmanın ardından Rusya İran’a 11-13 milyar dolarlık silah satmaya hazırlanıyor. Ayrıca Rusya, BM’nin kabul ettiği Uluslararası Silah Ticareti Anlaşmasını imzalamayacağını da açıklamış bulunuyor.

Suudi Arabistan ve Katar’ın Yemen’de açık, Suriye ve Irak’ta “örtülü operasyonlara” girişmiş olması da bölgeyi silah deposu haline getirmeye yetiyor. Bölgedeki en büyük silah deposu ise açık arayla Suudi Arabistan. Suudi Arabistan’ın silahlanma harcaması 2014 yılında 81 milyar dolara ulaştı (aynı kaynaklara göre Türkiye’nin 21 milyar dolar). Bu, bir önceki yıla göre %54’lük bir artışa denk geliyor. Böylece silahlanma yarışında ABD, Çin ve Rusya’nın hemen ardından gelen Suudi Arabistan; Fransa, İngiltere ve Almanya’yı da geride bırakmış oldu.

Suudi Arabistan’ın en çok silah aldığı ülkelerin başında ABD, İngiltere, Fransa, Almanya, Rusya, Kanada ve Çin geliyor. ABD, bölgeye 8.4 milyar dolarlık silah satarak tüm zamanların rekorunu kırmış bulunuyor.

Yani bir yandan dünyanın çatışmalı bölgelerinde, özellikle Orta Doğu’da savaşın yol açtığı ölümler, göçler ve yoksulluk insanlık trajedileri yaşanırken, diğer yandan dünyanın dört bir yanındaki silah baronları banka hesaplarını bu acılarla dolduruyorlar.

İRLANDA: LGBTİ’LERİN EŞİTLİK MÜCADELESİ KAZANDI İrlanda 22 Mayıs’ta yapılan referandumla eşcinsellerin evlilik hakkının referandum yoluyla tanındığı ilk ülke oldu. İktidardaki Fine Gael-İşçi Partisi koalisyonun desteklediği evlilik yasası referanduma katılan İrlandalıların yüzde 63’ünün desteğini aldı. İşçi sınıfının yoğun yaşadığı yoksul bölgelerde ise bu oran yüzde 80’e kadar çıktı. İrlanda, Avrupa’da Katolik Kilisesi’nin en güçlü olduğu ülkelerden biri. İrlanda’nın çok uzun bir süre Protestan İngiltere tarafından ezilmesi, buna karşı bir direniş odağı olarak görülen Katolik Kilisesi’nin toplumda önemli etki sahibi olmasına yol açtı. İrlanda’nın bağımsızlığını kazanmasının ardından ise devlet ve Kilise arasında güçlü bağlar oluşmuştu.

1990’lı yıllarda boşanma hakkı ve doğum kontrolü özgürlüğü için önemli mücadeleler yürüten İrlanda işçi sınıfı bu referandumla bir zafer daha kazanmış oldu.

KÜRESEL MÜCADELELER Fransa: Eğitim emekçileri, hükümetin refom planına karşı daha nitelikli bir eğitim talebiyle greve çıktı. Şili: Aylardır parasız eğitim için mücadele eden öğrenciler kazanıyor. Şili Cumhurbaşkanı Michelle Bachelet, gelecek yıldan itibaren yaklaşık 260 bin öğrenci için ücretsiz yüksekokul öğrenimi sözü verdi. Yolsuzluklarıyla öfke yaratan Bachelet’in ücretsiz eğitime kademeli geçiş vaadi öğrenciler ve sendikalar tarafından reddediliyor. Protestocular, eğitimin derhal bütünüyle parasız olmasını istiyor.

Macaristan: Başkent Bükreş’te yürüyen yüzlerce kişi, sağcı Orban hükümetinin göçmen ve yabancı düşmanı politikalarını protesto etti. Göçmen Dayanışma Grubu, tarafından düzenlenen protestoda “İsa da bir mülteciydi”, “Mülteciler günah keçisi değil”pankartları taşındı.

Göçmen Dayanışma Grubu aktivisti Margit Barna, hükümetin göçmenlerle ilgili yaptığı ankete yaklaşık 900 milyon Macar forinti (yaklaşık 3 milyon avro) harcadığını söyleyerek, bu parayla Macaristan’da yaşayan tüm göçmenlerin iki yıllık giderinin karşılanabileceğini vurguladı.

METAL İŞÇİSİ DİRENİYOR

5

SENDİKA BÜROKRASİSİ NASIL AŞILABİLİR? ÖZDEŞ ÖZBAY

Bursa’da metal sanayinde başlayan grevler bir kez daha sendikaların sınıf mücadelesi içerisindeki rolünü tartışmaya açtı. Marksist teori de sendikalar tarih sahnesine çıktığından beri sendikalar ile ilgilenir.

Marx ve Engels sendikaların işçi sınıfının devrimci mücadelesi üzerinde oynadığı rolü anlattığı metinlerinde erken dönemdeki görüşleri ile sonraki dönemlerde oldukça değişir. Özellikle İngiltere’de yükselen sınıf hareketine bakan Marx ve Engels 1840-1848 yılları arasında gerçekleşen Chartist harekete odaklanır. 1848 yılına kadar sadece mülk sahiplerinin seçme ve seçilme hakkı varken Chartist hareket genel oy hakkı gibi bir dizi demokratik hak talep etmektedir. Sosyalist talepleri olmamasına rağmen Marx ve Engels işçi sınıfının burjuvaziye karşı gerçekleştirdiği bu politik mücadeleden umutlanır. Basit ekonomik taleplerin yanı sıra bir dizi politik talebin de öne sürüldüğü işçi hareketini gerilla hareketine benzeterek burjuvaziye karşı gelişen örgütlenmenin genel bir savaşa dönüşeceğine inanır. O dönemin burjuva politikacıları da mülksüz yığınların oy hakkına sahip olmalarından korkar çünkü böylece kendilerinin elindeki mülklere el koyabileceklerini düşünür.

Ancak sendikaların ve işçi sınıfı hareketinin sonraki yıllarda geldiği nokta Marx ve Engels’i daha temkinli yorumlar yapmaya iter.

Aynı durum Lenin’in yazıları için de geçerlidir. Lenin de 1905 devrimi üzerine “Kitle Grevleri ve Sendikalar” makalesini yazan Rosa Luxemburg da kitlesel işçi mücadelelerinin nasıl hızla ekonomik nedenlerle başlayarak politikleşebildiğini ya da politikleşen mücadelenin ekonomik taleplere de evrildiğini anlatırlar. Devrimci olmayan dönemlerde ise sendikal harekete mesafelidir Lenin. “Sendikacılık işçilerin burjuvaziye ideolojik köleliği anlamına gelir.” diyerek devrimci parti olmadan işçilerin teker teker kapitalistlere karşı mücadeleden, kapitalist sisteme karşı mücadeleye geçemeyeceğini söyler.

Sendikaların ikili rolü Sendikalar normal diye adlandırabileceğim zamanlarda ikili bir rol oynar; bir yanda işçileri birleştirir öteki yanda ise onları böler. Sendikalar ücretli kölelik sistemini ortadan kaldırmak için değil, sömürü sisteminin biraz daha işçi lehine geliştirilmesi için vardır. Ayrıca her bir iş kolunda ayrı ücretler ve çalışma koşulları olduğundan ayrı ayrı sendikalar örgütlenir. Bu sendikalarda ayrı ayrı dar çıkarların hesabını yapan sendikacılar oluşur. Ayrıca her bir sendikada işçilerin bir kısmı sendika bürokratı olur. Sendikacı artık maaşını patrondan almaz, işten atılma korkusu yaşamaz, o artık bir işçi değil işçi ile işvereni uzlaştıran ve gelirini bundan alan biridir. Grev genelde müzakereleri sekteye uğratan bir şeydir ve sendika kasasının boşalmasına yol açar. O nedenle sendika bürokratları bu yola kolay kolay başvurmaz.

Ancak sendika yine de mücadele etmek zorundadır. Aksi halde üye işçiler açısından bir önemi kalmaz. Sahip olduğu konumu üyelerine borçludur. Üyelerinin çıkarlarını savunmadığı zaman üye kaybeder. Üyelerini tutmakta çıkarı olduğu için müzakerelerden kazanım elde etmeye çalışır.

Bursa’da direnişe geçen metal işçileri hem patrona gem de sendikaya karşı mücadele ediyor.

Dolayısıyla kendi örgütsel çıkarı için bir ara formül bulma ve radikal olmamaya eğilimlidir. Metal İş grevinin yasaklandıktan sonra işçilerin devam etme isteğine rağmen sendikanın karara uyması bu nedenledir. Türk Metal’in bugün Bursa’daki grevlere son vermek istemesi de öyle.

Sendikalar ayrıca hem ayrı ayrı iş kolları arasında bölünmüşken hem de aynı işkollarındaki farklı sendikalar arasında bölünür çoğu kez. Bu sendika bürokrasisine “radikal” olmamanın bahanesini sunar. O iş kolundaki işçilerin birleşmesi ve birlikte hareket etmesi mümkün değildir sendikacıya göre. Bu nedenle olmayan bir gücü denemeye kalkmak anlamsızdır.

Sendika bürokratları her şeye rağmen homojen ve statik değillerdir. Bir yandan işçilerin bir yandan da patronların baskısına maruz kalırlar. İkisinin de talepleri ve baskı dereceleri onları etkiler. Ayrıca sendikalar ve ayrı ayrı sendikalar içerisindeki sendika bürokrasisinde de sağ ve sol kanatlar vardır. Sendika bürokratları doğuştan bürokrat değildir. Mücadele ile kurulan sendikalar başlangıçta gücünü militan direniş ve eylemlerden alabilir ve diğer sendikalardan ve örgütlü olmayan işçilerden üye kazanabilirler. Ancak zamanla taban hareketini kontrol ederek “kurumsallaşma” eğilimine girerler. Rüştünü hem işçilere hem devlete ispat ettiğini düşündüğü zaman mücadeleci ruhunu kaybeder.

Mücadele okulu Sosyalistler bürokratikleşmenin kaçınılmaz olduğu sendikalarla nasıl bir ilişki kurarlar? Bir devrim anı sistemin iç çelişkilerinden dolayı kendiliğinden patlayabilir belki ama

sosyalist bir devrim örgütlü ve bilinçli bir işçi sınıfı olmadan olamaz. İşçileri devrimci dönemlerde iktidara almaya itecek örgütlenme deneyimi ve bilinci ise ancak devrimci dönemler öncesindeki işçi mücadelelerinde elde edilebilir.

O nedenle sosyalistler sendika bürokrasisi içerisinde değil sendika tabanında örgütlenir ve işçilerin kendilerine olan güvenlerini arttıracak ve yaşamlarını kolaylaştıracak her bir somut kazanım için mücadele ederler.

Bugün Bursa’da başlayan grevler Türk Metal sendika bürokrasinin patronların taleplerine imza atmasına karşı başladı. İşçiler grev yasaklarının uygulandığı, her bir direnişin polis zoru ile saldırıya uğradığı bir dönemde sendika bürokrasisine güvenmeden kendi mücadelelerini fabrika fabrika ördüler. Bölgedeki bütün fabrikalardan direnişçi işçilerle dayanışma eylemleri gerçekleşiyor. İşçiler yavaş yavaş bütün fabrikalarda taleplerini kabul ettirmeye başladı. Kendi öz örgütlenmelerini kurdu. Sendika bürokrasisini yerle bir etti. Hükümetin teröristler aranıza sızacak propagandasını boşa çıkardı. İçeriye sızan provokatör sivil polisleri yakaladı. Devletin nasıl bir örgütlenme olduğuna dair bilincindeki sıçrama hiçbir kitaptan edinmeyeceği kadar değerli. Daha önce Türk Metal toplu iş sözleşmesine imza atarken, imza atmak yerine greve giden Birleşik Metal sendikası, grev yasağına uyduğunda kendi üyelerinin güvenini yitirmişti. Şimdi iki sendikanın işçileri de mücadele etmeye kararlı bir şekilde bir birlerine doğru yaklaşıyorlar.

Türkiye’nin en önemli ağır sanayilerinden biri olan metal sanayindeki bu gelişme seçim sonrasında bütün diğer sektörlerdeki işçileri de sokağa dökecek gelişmelerin habercisi.

6

GÜNDEM

NE İSTİYORUZ? n Asgari ücret, işçinin ailesi ile birlikte tüm zorunlu ihtiyaçlarını karşılayacak biçimde, insan onuruna yakışan bir düzeyde tespit edilmelidir. Asgari ücretin 2000 TL olması ilk elden böyle bir rahatlamanın yaşanmasını sağlayacaktır. n Asgari Ücret Tespit Komisyonu lağvedilmeli, asgari ücretin belirlenmesi süreci bir toplu pazarlık süreci olarak ele alınmalıdır. n Görüşmeler kamuoyuna açık olmalı, anlaşmazlık durumunda işçilerin üretimden gelen güçlerini kullanabilecekleri yasal zeminler oluşturulmalıdır.

İNSANCA YAŞAM İÇİN

ASGARİ ÜCRET 2

n Asgari ücretin herkese bölge, yaş, işkolu vb. ayrımı yapılmaksızın aynı oranda belirlenmesi esas alınmalı, bölgesel asgari ücret uygulanması yolundaki girişimlerden uzak durulmalıdır. n Asgari ücretle çalışanlar için elektrik, su, doğalgaz kullanımı asgari ihtiyaç sınırına kadar ücretsiz olmalıdır. n Sabah 6:00-9:00 ile akşam 18:00-21:00 saatleri arasında ulaşım parasız olmalıdır. n Eğitimde hiçbir isim altında para alınmamalı, eğitimin okul dışı giderleri devlet tarafından karşılanmalı, sağlık tümüyle parasız olmalıdır. n Asgari ücretliden vergi alınmamalıdır.

KAYNAK YOK MU?

Türkiye’de 10 milyondan fazla işçi asgari ücretle çalışıyor.

AKP liderleri, milyonlarca işçiyi açlığa mahkûm etmelerinin gerekçesi olarak, utanmadan “kaynak yokluğu” sorununu öne sürüyorlar.

2015 yılı bütçesinden Savunma Bakanlığı’na 23 milyar TL, Emniyet Genel Müdürlüğü’ne 18 milyar TL, Jandarma Komutanlığı’na 7 milyar TL, İçişleri Bakanlığı’na 4 milyar TL, MİT’e 1 milyar TL, toplam 53 milyar TL aktarıldı. Bütçe işçilerin ve ezilenlerin lehine değil “devletin güçlenmesi” yönünde kullanılıyor. Bu 53 milyar TL ile 2.2 milyon kişiye aylık 2000 TL asgari ücret verilebilir.

Asgari ücret de dahil olmak üzere işçilerin ücretinin yaklaşık % 35’i aylık vergi olarak kesiliyor. Oysa patronlar kendilerine tanınan sınırsız ayrıcalıklara rağmen %20’den fazla vergi vermiyor. Vergi politikalarının işçilerden yana değiştirilmesi ile de ücret artışı için kaynak yaratılmış olur.

Devlet bürokrasisinin makam araçlarına harcadığı yıllık 3 milyar 300 milyon TL, asgari ücretlilerin açlık sınırının üstünde yaşaması için harcanabilir. Hükümetin 2014 yılı araç harcaması 843 bin asgari ücrete bedel.

Cumhurbaşkanlığı sarayının aylık elektrik, su, doğalgaz, ısıtma, soğutma, temizlik ve peyzaj giderleri 21 bin asgari ücretlinin aylık maaşı demek.

OZAN TEKİN

Asgari ücret niçin var?

CHP ve HDP’nin asgari ücretin artışıyla ilgili vaatlerinden sonra, işçi sınıfının en yoksul kesimlerini ilgilendiren konu, seçim gündeminin merkezi odaklarından biri hâline geldi. Başta Erdoğan ve Davutoğlu olmak üzere, AKP’nin liderleri, önce bu vaatleri “gerçekçi olmamakla” suçladılar.

Ekonominin iyi gittiğini anlatarak işçilere seslenmek istediler. Tayyip Erdoğan, muhalefeti “asgari ücreti bilmemekle” suçladığı bir konuşmasında, kendisi net bir rakam veremeyerek “Herhalde 1000 lira” dedi. Daha sonra ise iyice köşeye sıkışarak, muhalefet partilerini patronlara şikâyet ettiler. Toplumun çoğunluğunun işçilerden oluştuğu düşünülürse, bu oldukça garip bir tutumdu.

Karl Marx’a göre “işçinin varoluş ve üreme masraflarından” oluşan asgari ücret, bundan bir asır önce, emek piyasasında pazarlık gücü olmayan veya dezavantajlı grupların kölelik koşullarında çalıştırılamaması için, en yoksul kesimlere yönelik sosyal koruma politikalarının bir parçası olarak yasallaştı. Devamında, birçok ülkede emekçi kitleler, sektör sektör veya ulusal çaptaki kolektif platformları vasıtasıyla, asgari ücretin temel bir yasa hâline getirilmesini sağladı.

Büyüyen Türkiye: Zenginler için cennet New York merkezli Research Instute of Turkey’nin yayımladığı son rapor, AKP’nin “büyüyen ekonomi” anlatısının kimler için faydalı olduğunu bir kez daha ortaya koyuyor. Rapora göre, 2002’den beri devam eden AKP iktidarı döneminde en zengin %1’in toplam servetten aldığı pay %39.4’ten %54.3’e yükseldi. Ekonomide “geçici krizin” yaşandığı son iki yılda bile bu pay artmaya devam etti.

Yoksullar için ise durum iç açıcı değil. Ekonomik Kalkınma ve İşbirliği Teşkilatı’nın (OECD) gelir adaletsizliği raporunda, üye ülkeler arasında gelirin en adaletsiz dağıtıldığı beş ülkeden birisi Türkiye oldu. Türkiye’deki en zengin yüzde 10’luk kesimin, en fakir yüzde 10’dan 15.2 kat daha fazla serveti olduğu ifade ediliyor.

Bugün kayıtdışı istihdam oranlarına veya göçmen emeğinin sömürüsüne baktığımızda, patronların, böyle bir hak olmaması durumunda işçi sınıfının daha geniş kesimlerini nasıl ezeceğini görmemiz kolaylaşıyor. Bu yüzden, asgari ücretin varlığı ve seviyesi, her zaman işçilerle patronlar arasındaki temel mücadele konularından birisi olageldi.

Türkiye’de ücret farkları Brüt asgari ücretin ortanca gelire oranına bakıldığında, 2013 verilerine göre Türkiye %69.4 ile OECD ülkeleri arasında sondan ikinci sırada. Ortanca gelir, ekonomideki tüm ücretlerin dağılımına bakıldığında merkezi olan değere deniliyor. Bu değerle asgari ücretin arasındaki farkın çok düşük olması, ekonomideki ücretlerin önemli bölümünün asgari ücrete çok yakın olduğunu gösteriyor. Ayrıca, Türkiye’de asgari ücret, ortalama ücretin yüzde 38’i. Bu, Türkiye’deki ücret uçurumunun bir göstergesi.

GÜNDEM

N:

7

GÖRÜŞ Roni Margulies

2000 TL OLSUN!

HAKKARİLİNİN YOL ÇİLESİ BİTİYOR Cumhurbaşkanı, kendisine ve AK Parti’ye eleştiriler yönelten New York Times gazetesine tepki göstermiş.

Tarafsız ve ilkeli gazeteciliğin Türkiye’deki baş temsilcisi olan Akşam gazetesi, “Sen gazetesin, haddini bil!” diye manşet atmış. Bu tarafsız ve ilkeli manşetin altındaki habere göre, şöyle demiş Erdoğan: “New York Times edep dışı bir yazı ile ‘Erdoğan’ın Türkiye’sinde bunlar oluyor’ diye oradan göndermeyi yapmış, adeta ABD’ye talimat veriyor. ‘Niye duruyorsunuz’ diyor. Sen kimsin ya? Sen ABD yönetimine böyle bir şey yapabilir misin, anında gereğini yaparlar. Bir defa sen bunu yazmakla böyle bir haberi yapmakla kendi özgürlük alanının dışına çıkmakla Türkiye’ye müdahale ediyorsun... Ya sen bir gazetesin, haddini bileceksin.”

Millî duygularımın okşanması gerek herhalde bu sözleri okuyunca, ama duygularıma bir şey olmadı, sadece beynime birkaç soru doluştu.

Mesela, Erdoğan Amerika’daki gazeteleri Akşam veya Sabah gibi mi zannediyor acaba? Gazeteciliğin “mevcut yönetimleri övmek amacını güden bir meslek” şeklinde tanımlandığını mı zannediyor?

Acaba Erdoğan Amerika’da gazetelerin cumhurbaşkanı devirdiğini bilmiyor mu? Watergate skandalını, bu skandalı ortaya çıkaran gazetecileri, Richard Nixon’ın başkanlıktan düşmesine yol açan gazeteyi hiç mi duymamış? Robert Redford ile Dustin Hoffman’ın söz konusu gazetecileri oynadığı ‘Başkan’ın Tüm Adamları’ filmini de mi görmemiş?

AKP neden asgari ücretin artışını istemiyor?

Seçimlerde milyonlarca yoksuldan oy alarak iktidara gelen AKP, Türk egemen sınıfının çıkarlarına hizmet eden bir burjuva partisi.

AKP döneminde işçi ölümlerindeki artış, taşeron çalışmanın yaygınlaşması ve hükümetin bölgede bir “güç” olma hedefiyle yürüttüğü dış politika, bunun göstergeleri.

Asgari ücretin arttırılmasının “irrasyonel” olduğunu savunan Başbakan Ahmet Davutoğlu, bunu açıklarken de patronlardan yana olduklarını bir kez daha gösterdi.

Davutoğlu, “Eğer işverenlerimizin üzerindeki yükler artarsa, iş yerleri kapanır. 100 kişi çalışandıran bir KOBİ’nin kaldıramayacağı bir yük verirseniz, rekabet gücü azalır” dedi.

AKP açlık sınırının altında yaşama mahkûm ediyor!

Sosyal Güvenlik Kurumu verilerine göre, sigortalı ücretlilerin yaklaşık yarısı asgari ücret düzeyinde gelire sahip.

Asgari ücret, aileleri ile birlikte 20 milyon kişiyi doğrudan ilgilendiriyor.

4 kişilik bir aile için açlık sınırı, Türk-İş’in verilerine göre, 1334 lira. Türkiye’de şu an asgari ücret ise net 949 lira. Temmuz ayında ise ancak 1000 TL’ye yükselecek.

Asgari ücretin insanca yaşamaya yetecek bir seviyeye çekilmesi, bu seviye ortalama ücretleri de etkileyeceğinden, işçi sınıfının bütününü ilgilendiren bir mücadele konusu.

“Anında gereğini yaparlar” ifadesinin anlamını da merak ettim. Amerikan başkanlarının beğenmedikleri gazeteleri kapattırdığını, gazetecileri de cezaevlerine tıktırttığını mı düşünüyor Erdoğan?

ASGARİ ÜCRETİN ARTIŞI İŞSİZLİĞE Mİ YOL AÇAR? Liberal iktisatçılar her zaman, işsizliğin sebebi olarak ücretlerdeki artışları ve sendikaların varlığıyla işçiler lehine elde edilmeye çalışılan diğer kazanımları gösterirler. Ücretler arttığında işsizliğin de artmadığına dair çok sayıda örnek olmasının yanı sıra, Marx kapitalist toplumlarda işsizliği, sermaye sınıfının yedek işgücü ordusu ihtiyacına dayandırıyordu. Buna göre, “uygun” büyüklükte böyle bir işsizler havuzunun varlığı, kapitalizmin devam edebilmesi için en az çalışan sınıfların varlığı kadar önemli. Çünkü kapitalizm, önceki sömürü toplumlarının aksine, çalışmayı zor kullanma yoluyla dayatmaz ve işçiler görünüşte, dilerlerse çalışmamakta özgürler. İşte bu “zor kullanma”nın yerini kapitalist toplumlarda yedek işgücü ordusu alıyor.

Amerikan gazetelerinin manşetlerde sadece Obama’dan alıntı yaptığını mı düşünüyor yoksa?

Bizde manşet yazarlarının işi çok kolay. Erdoğan ne demiş? “Sen gazetesin, haddini bil!” demiş. Al sana manşet!

Tarafsız ve ilkeli gazeteciliğin yurdumuzdaki diğer temsilcisi Türkiye gazetesi de “Diz çökmüş dev ayağa kalktı” manşetiyle çıkmış bu sabah. İlginç bir haber zannedilebilir. Hangi dev? Niye kalkmış? Nereye gidiyor?

Yoo, haber filan değil. Başbakan’dan alıntı!

Gerçi Akşam’da çok özgün ve yaratıcı bir manşet de var bugün: “Yüksekova, alçak tehdit”.

Haber şöyle:

Marx’ın Kapital’in III. cildinde anlattığı gibi, tam istihdam sağlandığında bu “sermayenin mutlak aşırı üretimi” denilen durumu, yani emek gücü yerine rekabetin patronlar arasında artmasını, sermaye sahiplerinin işçilerden elde ettiği kârın azalmasıyla sermayenin organik bileşimini değiştirerek –kriz pahasına- makineleşmeye yönelmeleriyle tekrar işsizliğin başlamasını doğurur.

“AK Parti hükümeti dev bir yatırımı daha bugün hizmete sokuyor! Hakkari’nin Yüksekova ilçesinde yapılan havalimanı Erdoğan ve Davutoğlu’nun katılacağı törenle hizmete girecek. Hakkarilinin yol çilesi bitecek.” Ama “HDP/PKK halkı törene katılmaması için tehdit etti.”

Hem ücretlerin seviyesi hem de işsizlik oranları, kapitalizmin birikim süreçlerinin mantığı çerçevesinde patronların ve işçilerin arasındaki sınıf mücadelesinin dinamikleriyle belirlenir.

İşte, haddini bilen gazete böyle habercilik yapar!

Ve haddini bilen gazetenin patronu silah sanayiinde güzel ihaleler alır!

8

GELENEK

ÇAĞIMIZIN KAHRAMANI ÇAĞLA OFLAS

Dünyada her üç saniyede bir insan açlık ya da hastalık nedeniyle ölüyor. Suriye’deki iç savaş nedeniyle göç etmek zorunda olanların sayısı 5 milyona ulaştı. Hemen her gün Akdeniz’de yüzlerce mültecinin ölüm haberlerini duyuyoruz. Yeterli ve net veri olmamakla birlikte dünyada her üç kadından biri hayatının bir bölümünde fiziksel şiddete ve tecavüze uğruyor ya da tacize maruz kalıyor. Her yıl bir milyon işçi patronların karı uğruna iş “kazası”na maruz kalıyor. Türkiye ölümle sonuçlanan iş “kazalarında” dünyada üçüncü, Avrupa’da birinci sırada yer alıyor. Bu felaketlerin sayılarını arttırmak mümkün. Kapitalizmin yarattığı nükleer kazalar yüzünden yok olan şehirlerden ve küresel iklim değişikliği nedeniyle oluşan sel, kuraklık ve kıtlıktan bahsetmedik bile. Büyük bir hızla felakete doğru ilerleyen bu treni durduracak tek güç ise işçi sınıfı.

Marks bundan 150 yıl önce Komünist Manifesto’da işçi sınıfını kendisiyle birlikte tüm insanlığın kurtarıcısı ilan etti.

Marks’ın işçi sınıfına ithaf ettiği “kurtarıcılık” misyonu bir tür Mesihçilikten değil işçi sınıfının kapitalist üretim sürecinde aldığı temel rolden kaynaklanmaktaydı.

Kapitalizm kendinden önceki üretim ilişkilerinden farklı olarak üretim sürecini toplumsallaştırdı. Feodalizmin çökmesiyle birlikte toplumsal üretim araçlarının mülkiyetini elinde bulunduran ve ücretli emeği sömüren burjuvazi ortaya çıktı. Kendinden önceki her türlü ilişkiyi dönüştüren burjuvazi üretim araçlarına sahip olmayan, yaşayabilmek için iş gücünü satmak zorunda olan işçi sınıfını da kendi bağrında yarattı. İşgücü sömürüsü ve sermaye Kapitalizmin varlığının temeli olan sermaye ise yaşamını idame ettirebilmek için iş gücünü satmak zorunda olan işçi sınıfının toplumsal emeğine el koyması sonucunun bir ürünü. İşçi sınıfının üretim sürecindeki rutin faaliyeti sermayenin temelini oluşturmakta. Kapitalist sermaye birikimi, artı-ürün üzerinden sağlanan artı-değerin, kapitalistin gereksinimlerine harcanan kesimi dışındaki bölümün yeniden üretime sokulması ve bu artıyla büyüyen sermayenin yeni artı-değer yaratmasıyla mümkün. İş gücü olmaksızın ne sermaye, ne burjuva toplum olabilir. İşçi sınıfının sermaye karşısındaki nesnel durumu onu sermayenin kar akışını durduracak stratejik güce sahip olmasının da temel nedenini oluşturmakta. Bu durum aynı zamanda işçi sınıfının gündelik çıkarlarıyla kapitalistin kar oranlarını artırma mücadelesi arasındaki çatışmanın da temelini oluşturmaktadır. Yani her gün elektrik, kira, su, barınma vb. ihtiyaçlarını karşılamak için çalışan işçiler yaşam standartlarını ve çalışma koşullarını düzeltmek için mücadele ederler. Patronlar ise kar oranlarını arttırmak için iş gücü maliyetlerini düşük tutmak isterler. Yasalar, devletin kolluk güçleri gibi pek çok baskı mekanizmasının temelini de işçi ve burjuvazi arasındaki bu çatışma oluşturur. İşçi sınıfı ve ezilenler Toplumsal zenginliği yaratan işçi sınıfının sahip olduğu tek şey tekrar, tekrar satmak zorunda olduğu iş gücüdür. İşçi sınıfının kolektif faaliyeti onu diğer ezilen kesimlerden ayrılmasının da temelini oluşturur. Bu nedenle Marks işçi sınıfının kolektif hareket etme özelliğine dikkat çeker ve bu özellik işçi sınıfını evrensel bir sınıf haline getirir.

Ezilenlere baktığımızda işçi sınıfı dışında hiçbir kesim kolektif davranamaz. Örneğin: Eşcinsel olmak otomatik olarak Kürt özgürlük hareketini destekleyeceğiniz anlamına gelmez. Ya da kadın olmak sınıfsal çelişkileri ortadan kaldırmaz. Kadın hareketinin tarihine baktığımızda kadınların farklı sınıflara ait olmaları nedeniyle sürekli bölündük-

10 yıl önce işçi sınıfının devrimci rolünü yitirdiğini iddia eden teorilerin bugün esamesi okunmuyor. lerini görürüz. Paris komünün derslerinden biri de sınıflı bir toplum olan kapitalizmde sadece ezilme ilişkilerinin ezilenlerin birliğini sağlamaya yetmediğidir. Komünar kadınlar hareketin ön saflarında savaştı. Burjuva kadınlar ise zafer kazanan Versaille ordularının kente girişini kadın Komünarların gözlerine şemsiyelerinin uçlarını sokarak kutladılar. Kadın olmak onların birlikte durmasına yetmedi. Öte yandan işçi sınıfına bilinç dışarıdan taşınmaz. İşçi hareketi birkaç akıllı ya da iyi niyetli insanın çabalarıyla ortaya çıkmaz. Şu ya da bu şekilde hemen her iş yerinde patronla işçiler arasında çeşitli derecelerde mücadele yaşanır. İşçiler ekonomik, sosyal ve siyasal talepleri için harekete geçerler. İşçilerin kolektif faaliyetleri kolayca birlikte harekete geçmelerini sağlar. Bu mücadelede anahtar güç işçi sınıfının birliğidir. Birleşik mücadele işçi sınıfının kazanımlarına yol açar, bu da işçilerin kendilerine güvenmelerine sağlar. Marks’ın deyimiyle işçiler kendi içinde sınıftan kendisi için sınıfa dönüşürler. Ezilenler işçi sınıfının gücüyle birleştiğinde güç kazanırlar. 1968’de kadınlar arasındaki en büyük güven işçi hareketinin yüksek olduğu dönemde yaşandı. Türkiye’de 1989’da harekete geçen işçi hareketi, kadınların da harekete geçmesinin itici gücü oldu. İşçi sınıfı bir efsane mi?

Günümüzde işçi sınıfının 19. yüzyılın başlarında kalmış bir efsane olduğunu, artık bir etkisinin kalmadığını söyleyenlerin sayısı oldukça yaygın. Marks işçi sınıfını burjuvazinin mezar kazıcısı olarak ilan ettiğinde yalnızca İngiltere ve Belçika’da sanayi devrimi tamamlanmıştı. Marks’ın işçi olarak tarif ettiği insanların çoğu ev işlerinde çalışıyorlardı. Oysa üretim sürecinde kişinin üretim araçlarıyla olan

ilişkisi onun sınıfsal konumu belirler. Örneğin iş gücünden başka satacak bir şeyi olmayan doktorlar, öğretmenler işçi. İşçi sınıfı diye tarif edilen kişiler artık sadece sanayi de çalışmıyorlar. Hizmet sektöründe, iletişim ve finans sektöründe milyonlarca beyaz yakalı işçi çalışıyor.

Bugün Çin’de çalışan nüfusun yüzde 50’den fazlası, 500 milyonu işçi, Arjantin’de çalışan nüfusun yüzde 91’i, Brezilya’da yüzde 85’i, Şili’de yüzde 89’u, Türkiye’de yüzde 72’si işçi. Ya da işe gitmeden evinde çeviri yapan, ya da bir internet şirketinde çalışan kişiler de işçi sınıfının parçası. Sermayenin merkezileşme eğilimi her geçen gün daha fazla insanın mülksüzleşerek işçi sınıfına katılmasına yol açarken, kentlerde yaşayan insanların çoğunluğunu da işçiler oluşturmakta.

Milyonlarca işçi harekete geçtiğinde onları hiçbir güç durduramaz. Yunanistan’da defalarca genel grev yapan işçi sınıfı Syriza’yı iktidara taşıdı. Mısır’da 18 gün Tahrir meydanında toplanan milyonlara grevlerin eşlik etmesiyle Mübarek gönderildi.

Ocak ayında 15.000 bin işçinin greve çıkması patronların yüreğine korku saldı. Patronların hizmetindeki hükümet grevleri yasakladı. Ancak korkunun ecele faydası yok.

Grev yasakları, baskılar bu hareketi sadece erteledi. Gelinen noktada Bursa’da başlayan, diğer illere de yayılan metal işçileri grevleri yeni bir mücadele dalgasının başladığına işaret etmekle. Kapitalizmi yenecek yeni bir dünyanın kapılarını açacak tek güç işçi sınıfıdır. Bu nedenle bakmamız gereken, ilişkilenmemiz gereken işçi sınıfının mücadelesidir. Çünkü “kapitalizmin zincirleri üretildiği yerde kırılacaktır.”

SINIF MÜCADELESİ

METAL İŞÇİLERİNİN DİRENİŞİ KAZANIYOR Bursa’daki otomotiv fabrikalarında 12 bin işçiyle başlayan, hızla Ankara, Kocaeli, Sakarya ve Aksaray gibi kentlerdeki işyerlerine yayılan metal grevi, geçtiğimiz hafta ilk kazanımını elde etti.

Patronlar örgütü MESS’in ve onun işbirlikçisi Türk Metal sendikasının “yasadışı” ilan ettiği grev, resmi olarak tanındı. TOFAŞ, Mako, Coşkunöz ve Ototrim fabrikalarında yapılan görüşmeler sonucunda anlaşmalar yapıldı ve işçiler kazanım elde etti. Renault ve diğer bazı fabrikalarda ise iş bırakma ve protesto eylemleriyle mücadele sürüyor.

Birleşik Metal-İş’in yasaklanan grevinden birkaç ay sonra patlak veren bu isyan dalgası, Türkiye işçi sınıfının AKP’nin patronlar lehine uyguladığı neoliberal politikalara ve işyerlerindeki kölelik koşulların itirazın süreceğinin habercisi. İşçilerin zaferinin yolu ise birliklerini sağlamalarından geçiyor.

n Birinci basamak sağlık emekçileri, ülke genelinde 20-22 Mayıs arasında üç gün iş bıraktı. n Toplu sözleşme sürecinin tıkanması sonucu 28 Mayıs için grev kararı alan Gübretaş işçileri, patronun adım atmamasına ve yüzde 5’lik sefalet zammını dayatmasına tepki olarak uyarı grevi yaptı. n Metal işçilerinin eylemiyle sarsılan Bursa’da Aykan Ambalaj işçileri de ücret gasplarına karşı fabrikalarında nöbete başladı. n Toplu sözleşmeleri arabulucuya giden İZENERJİ işçileri İzmir Büyükşehir Belediyesi önüne yürüyerek taleplerinin karşılanmaması durumunda fiili greve çıkacaklarını haykırdı. n Tüm Emek Sen üyesi Dora ve Grand Hyatt Otel işçileri, bu hafta gerçekleştirdikleri eylemde direnişteki metal işçilerini selamladı. n Elazığ’da Devlet Su İşleri Elazığ Bölge Müdürlüğü’ne bağlı Eyüp Bağları Sulama Birliği İstasyonu’nda çalışan işçilerin açlık grevi 3. haftasını dolduruyor.

MARKSİZM TARTIŞMALARI Volkan Akyıldırım

GEZİ PARKI DİRENİŞİ VE KAZANIMLARIMIZ Toplumsal mücadeler kazanımlar üzerinde gelişir. Egemen sınıf, bu kazanımları silikleştirmek ister, bazen kendi lütfu olarak gösterir, ilk fırsatta geri almayı planlar.

MÜCADELENİN İÇİNDEN Faruk Sevim

SEÇİMLERDEN SONRA İŞÇİ SINIFI Seçimlerde HDP’nin yüzde 10 barajını aşarak meclise girmesi çok önemli. HDP’nin mecliste olması demek, iş cinayetlerine daha fazla tepki göstermemiz, anti demokratik iş yasalarına daha çok itiraz etmemiz, işçi sınıfının hak mücadelesini daha iyi yapabiliyor olmamız, sendikal haklarımızı daha etkili kullanabiliyor olmamız demektir.

Seçimlerden sonra iktidarda muhtemelen mevcut burjuva partilerinden biri veya bir kaçı yer alacak. Bu ise her zaman işçi sınıfının haklarına yeni saldırılar, bu saldırılara karşı işçi sınıfının yeni direnişleri demek olacak. İşçi sınıfına yönelik ilk saldırının Metal işçilerinin direnişlerine karşı olması beklenmelidir. Bu saldırıyı boşa çıkarmanın biricik yolu örgütlenmektir.

Bursa’da başlayan direnişin diğer işçiler için ne kadar olumlu bir örnek teşkil ettiğini yakın zamanda yaşayarak göreceğiz.

Tüm bu sürecin sonunda, faşistler tarafından desteklenen ve derin devlet bağlantılı Türk Metal çetesi işçilerin gözünde iyice teşhir oluyor. Birçok yerde Türk Metal’in egemenliği sona erdi, üyelerinin %10’una yakını istifa etti. Birçok yeni fabrikada da istifalar kapıda.

HASTANELER, FABRİKALAR, OKULLAR DİRENİYOR!

9

n Türk-İş’e bağlı Tek Gıda-İş Sendikası, İzmir’de kurulu Dr. Oetker fabrikasında 7 Mayıs’ta başlattığı grevin 15. gününde patronla anlaşmaya vardı. n İzmir’de Bozyaka Eğitim ve Araştırma Hastanesi ameliyathane çalışanları performans ücretlerinin iyileştirilmesi için iki günlük iş bırakma eylemi yaptı. n Bursa Karacabey’deki Nestle fabrikasında işten atmalara ve sendika düşmanlığına karşı bir yıla yakın süredir direnişlerini sürdüren Tek Gıda-İş Sendikası üyesi Nestle işçileri, açlık grevi eylemlerini sona erdirdi. n Başta KESK, DİSK, TMMOB ve TTB olmak üzere sendikalar ve meslek örgütleri geçtiğimiz hafta birçok yerde MESS temsilcilikleri önüne yürüyerek metal greviyle dayanışma eylemleri düzenledi. n İzmir’de yapılan mobbinglere, ikna odalarına, terfi rüşvetlerine rağmen eğitim emekçileri Eğitim Sen’den vazgeçmedi. İzmir İl Milli Eğitim Müdürlüğü’nde yetkili sendika yine Eğitim Sen oldu. n DERİTEKS’e üye oldukları için işten çıkarılan SF Deri işçilerinin direnişi ikinci ayını doldurdu. Sendika kitlesel basın açıklamasıyla işten atılan işçilerin işe geri alınmasını ve işverenin sendikal haklara saygı göstermesini istedi. alanı asi şehrin merkezinde duruyor.

Bir parkın park olarak kalması için verilen mücadele 8 genç insanın hayatıyla kazanıldı.

Sosyal patlamının cezası aralıksız devlet terörü oldu. İktidar, çoğu öğrenci ve genç işçilerden oluşan kalabalıkları, aralarında varolan milliyetçi ve ırkçı sermaye partilerine işaret ederek “darbeci” olarak damgaladı.

Amaç, Gezi Parkı direnişine katılmamış, emekçi sınıfların mücadeleye atılmasını engellemekti.

İki yıl önce Türkiye’yi alt üst eden ve yarattığı dalgalarla iktidar partisini derin bir krize sürükleyen Gezi Parkı direnişinin başına da aynı şey geldi.

Barışçıl kitle hareketine uzattıkları silah kendi ellerinde patladı. Gezi, AKP’yi çatlattı. Seçimlere sayılı gün kala çatlak büyüdükçe büyüyor.

Gezi Parkı’nı kazandık. AVM ya da kışla değil, her gün binlerce insanın ağaçlarının gölgesinde oturduğu bir park, Türkiye’nin ilk mücadeleyle kazanılmış ortak yaşam

Gezi Parkı direnişini izleyen emekçi sınıflar her gün bir yerde, bir fabrikada, bir işkolunda mücadeleye atılıyor.

Gezie ilk 3 gün ne işgalle geçen 15 güne sığdırılabilir.

AKP hükümetinin ısrarla yasalaştırmaya çalıştığı Kıdem Tazminatının Fona devri konusunun seçimlerden sonra tekrar gündeme gelmesi kaçınılmaz gözükmektedir, çünkü bu konu patronların önemli bir talebidir.

Sendikaların şimdiye kadar kırmızı çizgi olarak ilan ettiği Kıdem Tazminatı hakkı, seçim sonrası atmosferde işçi sınıfına saldırının önemli konularından birisi olacaktır. İşçilerin milli gelirden aldığı payın düşük olduğu ortadadır ve seçimlerden sonra da bu pay oransal olarak düşmeye devam edecektir. Soma’da, Ermenek’te, Isparta’da ve daha yüzlerce işyerinde yaşanan işçi katliamları ve işçi ailelerinin içler acısı hali, büyüyen Türkiye ekonomisinden emekçilerin payına nelerin düştüğünü trajik bir şekilde ortaya koymaktadır.

Burjuvazi özellikle savaş ve kriz koşullarında milliyetçiliği, şovenizmi kışkırtarak bu derin çelişkilerin üstünü örtebilmektedir. AKP hükümeti toplumu kutuplaştırarak, sürekli yapay gerilimler yaratarak kendi politikalarını hayata geçirmektedir. Seçimlerden sonra bu kutuplaştırmaların devam edeceği muhakkaktır.

Kürt sorununda çözüm sürecine son verilmesi, savaş politikalarına tekrar geri dönülmesi işçi sınıfının mücadelesi için çok büyük bir problemdir. Seçim mitinglerinde ortaya koyulan savaşçı söylemin seçimlerden sonra da devam ettirilmesi durumunda bundan en fazla zarar görecek olan işçi sınıfıdır. Böyle bir atmosferde sendikalar, direnişler bölünür, işçilerin hakları için mücadeleleri geriye düşer. İşçi sınıfı çözüm sürecine sahip çıkmalıdır. Kısaca seçimlerden sonra işçi sınıfını yine mücadele dolu günler bekliyor. İki yıl sonra açık ki AKP iktidarının sarsan ve Erdoğan’ın sonunu başlatan bu direniş, alt sınıflarda taban bularak devam eden bir süreç.

Gezi Parkı direnişinde kazanımları değil yenilgiyi görenler, kolaycı bir bakışa sahip. Ama Erdoğan istifa etmedi, ama hükümet Gezi direnişiyle devrilmedi.

Bir kaç günlük ayaklanmayla iktidarı devireceğini zannetmek acele değişim bekleyen küçük burjuvaların düşüncesidir. Gezi Parkı direnişine, AKP’ye oy veren işçiler ve alt sınıflar katılmadı. Sendikalar grev yapıp üretimi durdurmadı. Hareket, milyonları kazanma isteğine sahipken, bu hareketin sözcüsü gibi davranan ulusalcı güçler yaklaşan yığınları durmadan itti. İşçi sınıfı olmadan bir hükümet demokratik mücadele ile devrilmez.

Emekçi sınıflar tartar, izler, tartışır ve harekete geçer. Bu zaman ve sabır işidir. Gezi Parkı’na baktığımızda yenilgiyi değil kazanımlarımızı görmeliyiz.

10 KAMP ARMEN

TOPLANTI DUYURULARI

YARGI TECAVÜZLERİ KORUMAYA DEVAM EDİYOR

KAMP ARMEN DİRENİŞİNİN DERSLERİ Konuşmacılar:

SAYAT TEKİR NOR ZARTONK EŞSÖZCÜSÜ

VOLKAN AKYILDIRIM DSİP MK ÜYESİ 4 Haziran 2015 Perşembe 19.00 DSİP Şişli: Rumeli Caddesi, Nakiye Elgün Sokak, İkbal Apt, No:32/3 Osmanbey 05556372450

Özgecan’ın katledilmesine karşı protestolara aldırmayan yargı erkek şiddetini korumaya devam ediyor.

Neredeyse her geçen gün bir kadının erkek şiddeti sonucunda öldürüldüğü Türkiye’de yargı tecavüz sanıklarına ya haksız tahrik indirimi uygulayarak ya da yargılama sırasında “halinin iyi” olması gibi gerekçelerle her fırsatta indirimler uygulamaya devam ediyor. En son Diyarbakır’da 14 yaşlarındaki 3 kız çocuğuna kendini subay olarak tanıtarak cinsel istismarda bulunan kişinin davasında da bu sefer mağdurların “rızası var” denerek daha az ceza verilmesi istendi. Okul yönetiminin olaydan haberdar olması üzerine başlayan soruşturmada sanık; çocuğun cinsel istismarı, kişiyi hürriyetinden yoksun kılma, uyuşturucu madde sağlama, ateşli silah ve mermi bulundurma suçlarından 150 yıl hapis istemiyle yargılanmaya başladı.Soruşturmada iki ayrı hastaneye sevk edilen mağdurların ’ruh sağlığının bozulduğu’ raporu verilmesine rağmen savcının raporları yeterli görmemesi üzerine çocuklar Dicle Üniversitesi’ne sevk edildi.

Ankara 05324750150 Sincan: 05397440268 İstanbul Beyoğlu: 05368474650 Şişli: 05547307216 Fatih: 05053524099 Kadıköy: 05334479709 Üsküdar: 05075550272 İzmir 05544602111 Karşıyaka: 0505822991 Tekirdağ 05332334150 Eskişehir 05543127196 Akhisar 05443270445 Üniversiteler 05397980171 www.sosyalistisci.org

Davanın son celsesinde görüşünü açıklayan savcı, mağdurların kendi rızaları olduğunu ve suçun yasal unsurlarının oluşmadığını söyleyerek ’Cinsel amaçlı kişiyi hürriyetinden yoksun kılma’ suçundan sanığın beraatini istedi. Sanığın ’Basit cinsel istismar’, ’Çocukları müstehcen yayınları seyretmeye teşvik’ ve ’Mermi bulundurmak’ suçlarını işlediğini belirten savcı, 3.5 yıldan 10 yıla kadar hapisle cezalandırılmasını istedi. Çifte standart Savcının bu talebi şiddet, tecavüz ya da cinayet davalarında erkeklere mümkün olan en az cezayı vermek isteyen yargının cinsiyetçi karakterini bir kez daha gözler önüne seriyor. Oysa sanık kadın ve öldürülen erkek olunca işler tam tersine dönüyor. Kendisine uzun zamandır teca-

vüz eden akrabasını öldürdüğü için yargılanan Nevin Yıldırım’ın, en ağır cezalardan biri olan müebbet hapis cezasına çarptırılmasında olduğu gibi. Nevin Yıldırım tehdit, baskı ve şiddetle sürekli tecavüze uğramış ve hamile kalmıştı, tecavüzden kurtulmak ve kendini korumak için Nurettin Gider’i öldürmek zorunda kaldı. Nevin, tutuklu yargılandığı sırada tecavüzcüden olan hamileliğini sonlandırmak istediği halde doğurmaya zorlandı. Açıkça meşru müdafaada bulunmuş olduğu ve bu yüzden ceza almaması gerektiği halde, bırakın meşru müdafaa kapsamında ele alınmayı, kadınları katleden erkekler için mutlaka uygulanan ceza indirimleri bile Nevin Yıldırım’a uygulanmadı.

Yargı kararlarındaki bu çifte standarta ve adaletsizliğe karşı sesimizi yükseltmek en temel görevlerimizden biri olmalı. Özgecan cinayeti sonrasında yükselen öfke, eylemler ve talepler değişimin anahtarını da bizlere gösteriyor.

KÜRESEL ISINMAYA KARŞI ANTİ-KAPİTALİST MÜCADELE İDİL ÜGÜT

BİZİ ARAYIN:

Dicle Üniversitesi raporunda ise mağdurların ruh sağlığının bozulmadığı belirtildi.

Hemen şimdi radikal bir değişim ve hareket talep eden bir iklim adaleti mücadelesinin varlığında Naomi Klein’ın yeni Türkçeye çevrilen “İşte Bu Her Şeyi Değiştirir” isimli kitabı Agora’dan çıktı. Kitapta baştan sona iklim hareketinin neden Antikapitalist bir hareket olması gerektiğini, meselenin bir karbon meselesi olmadığını aksine direkt kapitalizmden kaynaklanan bir mesele olduğuna dikkat çekiyor.

Tek tek yeşil kapitalizm arzusunun nasıl boşa çıktığını, kapitalistlerin bir yandan alternatif enerji sistemlerine geçiş sözü verirken diğer yandan ne de güzel fosil yakıtlardan beslendiklerini ve kapitalist sistemin temelinin doğanın ve insanın sömürüsüne dayanışını ele alıyor.

İklimin değişimiyle karşımıza çıkan bu varoluş krizinin ise kuracağımız ve hali hazırda belli oranda kitlelere ulaşmış (Geçen yıl New York’ta 400.000 kişinin sokaklara çıkması) iklim adaleti mücadelesiyle çözeceğimiz inancı bizim de antikapitalistler olarak yıllardır arzuladığımız harekete bir atıf. Klein, sistemle el ele çalışan iklim mücadelesi yöntemlerinin etrafını sarmış bulutu dağıtarak alternatifinin hali hazırda bulunduğunu gösteriyor. Klein’ın da dediği gibi kardan önce insan diyenler olarak “insanlığı hem vahşice adaletsiz olan ekonomik sistemden hem de dengesi şaşmış iklim değişiminden korumak zorundayız.”

En yakın kitapçıdan “İşte Bu Her Şeyi Değiştirir” edinin.

KAMP ARMEN 11

BU YIL ÇOK SICAK GEÇECEK

ÖNE ÇIKAN Şenol Karakaş

“YENİ TÜRKİYE”NİN 12. KATI Zengin ve fakirlerin arasındaki ayrımı anlatan istatistiklerin açıklanmasını hiçbir hükümet sevmez. AKP hükümeti de sevmiyor.

AKP hükümetini savunmayı yaşamlarının temel amacı haline getirenler de sevmiyorlar. Bu istatistikler, özellikle cumhurbaşkanlığı seçimleriyle “yeni Türkiye”nin kuruluş sürecinin başladığını anlatanlar açısından daha da rahatsız edici.

Rakamlar korkunç çünkü ve ortada yeni bir Türkiye’nin olduğunu değil, düpedüz, bildiğimiz kapitalist Türkiye’nin şen şakrak hareket halinde olduğunu gösteriyor.

OECD’nin son raporuna göre, yıllar içinde, ekonomik büyümenin, özellikle 2002-2007 yılları arasında tutturulan büyüme hızının sayesinde bir miktar düşse de, 2013 yılında, Türkiye’de göreli yoksul nüfus toplam nüfusun yüzde 14.90’ı kadar. Yani her 100 kişinin 15’i yoksul Türkiye’de.

Zenginle fakir arasındaki uçurumu bu oran tam anlaşılır kılmıyor olabilir.

Başka rakamlar, başka oranlar da var. Bu oranlar toplumda huzursuzluğun neden artıyor olduğunu, son bir yılda grevlerin sayısındaki artışı, AKP’nin kutuplaştırma siyasetinin arka planını açığa seriyor.

Türkiye’de nüfusunun en zengin yüzde 10’luk kesimi, toplam geilirin üzde 31.3’üne el koyuyor. En yoksul yüzde 10’luk kesim ise toplam gelirin yüzde 2.6’sını alabiliyor ancak.

NURAN YÜCE

Havalar son birkaç gündür mevsim normallerine ulaşsa da hala arada yağan yağmurlar, gecelerin soğuk geçmesi, yurdun belli bölgelerinde etkili olan kar yağışları, ani dolu yağışları çoğunlukla insanlarda bu yıl hiç yaz gelmeyecek hissiyatı oluşturdu. Hele de yoğun yağışlarla birlikte doluluk oranlarında rekor kıran barajlar memlekette iyimser br hava estirdi. Geçtiğimiz iki sene boyunca yaşanan aşırı kuraklığın yarattığı su ve gıda krizinin ardından bu tablo ile karşılaşmış olmamız tabi ki herkesi mutlu etti ama bu yılın geçtiğimiz yıllardan daha sıcak ve kurak olacağı ve sonraki yılların daha da kötü olacağı gerçeği tüm acımasızlığı ile ortada hala durmakta. inkârcılık ölüm demektir Seçim çalışmalarını sürdüren Prof. Dr. Veysel Eroğlu yaptığı bir konuşmada “ Türkiye’de iklim değişikliği yoktur, 7 yılda bir kuraklık olur, bu yıl barajlar dolu hiç sorunumuz yok” dedi. Eroğlu dünyada iklim değişikliği olduğunu ve Türkiye’nin de iklim değişikliğinden en fazla etkilenen ülkeler arasında yer alacağını adı gibi biliyor. Bilmesine rağmen bu açıklamayı yapmasının nedeni tam bir sınıfsal reflekstir. Türkiye’nin diğer ülkelerle rekabet edebilmesi için büyümesi gerektiğini, büyümek için fosil yakıt kullanımdan, ekolojik yıkıma neden olan

çılgın projelerden bir gıdım dahi vazgeçmeyeceğinin açıklamasıdır.

Tıpkı bu yılın ilk dört ayında son 42 yılın ham petrol üretim rekoru kıran ABD’nin, Arktik denizlerinde kendisine ait tahminen 24 milyar varillik petrol rezervini çıkarması için petrol devi Shell’in Kuzey Kutbu’nda petrol ve doğalgaz sondajına devam etmesi planını yeniden onaylaması gibi. Ekolojik bir felakete yol açacak proje karşısında ABD yetkilileri de “projenin çevresel olumsuz etkileri minimumda tutulmasına özen gösterdik” dediler. Onayladıkları projenin temelde iklim değişikliğinin baş sorumlusu fosil yakıtların daha çok üretilmesine neden olacağını bilmelerine rağmen bunu dediler tıpkı Veysel Eroğlu gibi.

Türkiye, ABD ya da diğer ülkeler hiç birinin birbirinden farkı yok. Kapitalist sistemin geçerli olan yasaları gereği sürekli büyüme uğruna attıkları her adım bu gezegenin sıcaklığını arttıracak. Milyarlarca insanı besleyen tarım alanlarının kuraklıkla kavrulması, susuzluk, açlık ve gıda krizine bağlı ölümler ve daha fazlası umurlarında değil. Sınıfsal çıkarları kapitalizmin öldüren işleyişine kopmaz biçimde bağlı.

Hayatta kalmak istiyorsak bu işleyişi kökten değiştirmek gerekiyor. O vakit iyimser olabileceğiz.

İKLİM İÇİN BEN DE VARIM DİYORSAN

KÜRESEL EYLEM GRUBU’NA KATIL www.kureseleylem.org

En zengin yüzde 10’luk nüfusun geliri, en yoksul yüzde 10 nüfusun gelirinin 12 katı.

12 kat! İşte “Yeni Türkiye” safsatasının diplerinde gizlenen gerçek bu!

Biz 12 kat aşağıdakilerin payına düşen yoksulluk, açlık, inşaat işlerinde, maden ocaklarının karanlıklarında gerçekleşen ölümler.

Türkiye’de en yoksul yüzde 20, gelirin 6.4’üne sahip. En zengin yüzde 20 ise gelirin neredeyse yarısına el koyuyor.

Bu oranlar, kağıt üzerine yazılan matematiksel gerçekler olmaktan çıkıp, günlük yaşamın akışı içerisindeki gerçekler olarak karşımıza dikildiğinde, çok derin bir kızgınlığın bu toplumun tüm hücrelerinde neden biriktiğini anlamak daha kolay. Öfke birikiyor.

Bu bazen bir kaç ağaç için, bazen bir derenin yok olmasını engellemek için, bazen Soma gibi kitlesel işçi ölümlerine karşı, bazen sendikal haklar için, bazen ücretlerimiz için, bazen de grev yasaklarına karşı eylemlerin itici gücü.

Yoksulluğa karşı öfkeyi erteleyebilir, geçici olarak bastırabilir, bir dönem görünmez kılabilirsiniz. “Yeni Türkiye” sloganının arkasına saklayabilirsiniz. Yeni Türkiye’nin yeni olmadığı, eski denilen kapitalist Türkiye’nin aynısının tıpkısı olduğu, siyasal alanda bazı değişiklikler dışında yoksulların yoksulluğuna derman olmasının imkan dahilinde olmadığı görüldükçe, “Yeni” esprisi, bu espriyi yapanlar, bu espriyi yaptıkça zenginleşenler ve zenginleşenleri koruyanlar, bu öfkenin patlama anının birincil muhatabı olacaklar.

Emin olmak gerekir, gerçekten “Yeni bir Türkiye” tüm özgürlük alanlarını da açacak yoksulların bu öfke patlamasının ürünü olacak. 12 katlık uçurum sonsuza kadar süremez, gizlenemez.

DEVRİMCİ ANTİKAPİTALİST HAFTALIK GAZETE

Z Yayıncılık ve Tanıtım Hizmetleri Ltd. Şti. • Sorumlu Yazıişleri Müdürü: Meltem Oral • Adres: Serasker caddesi, Nergis Apt, No:88, Kat: 3, Kadıköy, İstanbul • Baskı: Akademi Matbaacılık: Davutpaşa Cad. Güven Sanayi Sitesi, C Blok, No: 230, Topkapı/Istanbul - Tel: 0212 493 24 67-68-69 Yerel süreli yayın, haftada bir yayınlanır • www.sosyalistisci.org

ZAFER ERMENİ HALKININ

KAMP ARMEN DİRENİŞİ KAZANDI! Bu satırlar yazılırken 20. gününe ulaşan

Kamp Armen direnişi kazanıyor. Devlet tarafından el koyulan Ermeni vakıf mallarından sadece biri olan Tuzla Ermeni Yetimhanesi’nde tarihi bir direniş yaşanıyor.

Ermeni halkı ilk kez bir asırlık adaletsizliğe, devletin gasp politikasına karşı kendi eylemiyle direniyor. Korku duvarı yıkılıyor. Devletin soykırımla, Hrant Dink, Sevag Balıkçı, Maritsa Küçük cinayetleriyle, ırkçı, ayrımcı politikalarla sessizleştirdiği Ermeni halkının direnişinin kazanması tüm azınlıkların 100 yıllık adaletsizliğin hesabını soracağı yeni bir mücadele döneminin başlamasını sağlayabilir.

Bir yandan Tuzla’da aralıksız nöbet sürerken diğer yandan kampın iade edilmesi talebiyle sokağa çıkıldı. Geçen Cuma İstanbul Tünel’de toplanan binden fazla insan ‘Kamp Armen Ermeni halkına iade edilsin’ diyerek Galatasaray Meydanı’na yürüdü. Ermenice, Kürtçe, Türkçe sloganlarla yürüyenlere çevreden de büyük bir ilgi vardı. Kamp Armen dayanışma yürüyüşü direnişin büyük bir toplumsal desteğinin olduğunu bir kez daha gösterdi.

Yürüyüşten bir gün sonra arazinin tapu sahibi Fatih Ulusoy tapuyu iade edeceğini açıkladı. Şimdilik sözlü bir uzlaşı sağlanmış olsa da tapu esas sahiplerine yani

Ermeni vakfına iade edilene kadar direniş sürecek.

Gerek Fatih Ulusoy’un açıklaması gerekse sürece hükümet kanadından müdahil olanların konuya dair yorumları AKP’nin Kamp Armen direnişini görünmez kılmaya, konuyu münferit bir vakaymış gibi yansıtmaya çalıştığını gösteriyor. Ancak Kamp Armen münferit bir vaka değil. Devletin 100 yıllık gasp geleneğinin sadece bir örneği. Gasp edilen yüzlerce vakıf malı var. Bomonti Mıhitaryan Okulu devlet geleneğinin hâlâ devam ettiğinin en güncel kanıtlarından biri. Bedeli ödenerek vakıf tarafından satın alınan binaya el konulmak isteniyor.

Kamp Armen kazanımı ne hükümetin gasp edilen Ermeni mallarına dair duyarlılığı ne de Fatih Ulusoy’un yüce gönüllü hayırseverliğiyle gerçekleşti. Sorunu çözen irade Ermeni halkının ‘artık yeter’ demesidir. Bugün Kamp Armen’in vakfa iadesini sağlayan yıkıma gelen kepçeleri durduran ve haftalardır tapunun iadesi için nöbet tutanlardır. Yıkım da mücadele sayesinde durdu iade de mücadele sayesinde gerçekleşiyor. Üstelik bu daha başlangıç. Mücadele gasp edilen tüm Ermeni mülkleri iade edilene, soykırım tanınana, Hrant’ın Sevag’ın hesabı sorulana dek devam edecek.

SOSYALİZM SOHBETLERİ Meltem Oral

DUVAR 1961’den 1989’a kadar yaklaşık otuz yıl boyunca Almanya’yı ‘komünist doğu’ ve ‘kapitalist batı’ diye ayıran Berlin Duvarı’nın yıkılışı serbest piyasanın, kapitalizmin zaferi olarak gösterildi. Tüm dünyada sosyalistlerin bir kısmı bu fikre paralel olarak, inandıkları sosyalist dünyanın kalıntılarını omuzlarına çöktüğünü hissettiler. Peki duvarla birlikte yıkılan şey sosyalizm miydi?

Sosyalizm en basit ifadesiyle işçilerin kolektif kontrolüyse Rusya ve Doğu Avrupa’daki ‘işçi devletlerindeki’ manzara bu değildi. Üstelik Doğu Almanya’da duvarın üzerine yürüyenler işçilerin kendisiydi. İşçilerin yıkmak istediği

BOMONTİ MIHİTARYAN ERMENİ HALKININDIR

Bomonti Mıhitaryan Mektebi Vakfı okul olarak kullanılacak binayı 4 Haziran 1958’de Tevfika Emine Ayaşlı’dan resmen satın alır.

Tevfika Emine Ayaşlı 1 Aralık 1958’de vasiyetname hazırlayarak tüm mal varlığını Ankara’daki Ayaş Belediyesi’ne bağışlar ve 1962’de vefat eder.

1985’te binanın vakfa ait olan tapusu yüzlerce benzer örnekteki gibi 1936 Beyannamesi gerekçe gösterilerek iptal edilir.

Tapunun eski sahibine yani Ayaş vefat ettiği için mirasçısı olan Ayaşlı Belediyesi’ne geri verilmesi kararı alır. Ankara’daki belediyenin Bomonti’deki okul üzerinde hak iddia etmesi nedeniyle hukuki süreç hâlâ devam ediyor.

Mıhitaryan Okulu süreci gaspın Kamp Armen’le başlamadığını, mücadelenin de Kamp Armen’le bitmeyeceğini gösteriyor.

bir duvar nasıl komünist cennetin korunaklı sembolü olabilir? Dahası önceleri fabrikaları yöneten bürokratlar duvar yıkıldıktan sonra özel şirketlere ait olan bu iş yerlerinde pozisyonlarını nasıl koruyabildiler? Çöken şeyin ne olduğunu cevaplarından biri 1930’lardaki Sovyetlerin ekonomisinin gelişiminde gizli. 1928’de sanayi üretimi son derece düşük olan Rusya yirmi yıl sonra Avrupa’nın en büyük ikinci sanayi gücüydü. Stalinist rejim için İngiltere’de yüz yıl süren sanayileşmeyi yirmi yıl içerisinde sağlamanın tek yolu sermaye birikimi için kemerleri sıkmaktı.

Rusya’da çalışmanın zorunlu olduğu ve işe geç kalanın cezalandırıldığı bir rejim işçiler tarafından değil onlar adına bürokratik bir sınıf tarafından idare ediliyordu.

Yani kemeri kontrol eden işçiler değildi. Kontrol gücünü elinde bulunduran azınlık çoğunluk olan işçi sınıfına sanayi, demiryolu ve silahlanma için, ‘komünist anava-

tanın gelişimi’ adına kemer sıktırıyordu.

Rusya’da sosyalizm değil devlet kapitalisti bir rejim olduğunu duvarın çöküşünden neredeyse 40 yıl önce tespit eden Tony Cliff İngiltere’deki bir asırlık sanayileşmenin işçiler açısından kan, ter ve hunharca yaşam koşulları anlamına geldiğini vurgular. “Köylülüğün topraktan koparılıp mülksüzleştirilmesi İngiltere’de 300 yıl aldı. Stalinist Rusya bunu 3 yılda yaptı. Köle ticareti İngiltere’ye yardım etti. Londra finans merkezlerinin duvarlarında köle kanı var. Rusya’da da toplama kampları vardı.”

1989’da Berlin Duvarı’nın, 1991’de Sovyetler’in çöküşüyle sosyalizmin yenilgisini coşkuyla ilan edenler de demoralize olanlar da yanılıyorlar. Sosyalizm yönetici bir azınlığın çoğunluk adına yönetimi değildir. Doğu Avrupa’da yaşananlar işçi sınıfının yönetici azınlığa karşı özgürlük talebiydi.İşçi sınıfının kendi eylemine güvenen sosyalistler duvarın altında kalmadılar.