İŞÇİ HAREKETİ: BU BİR BAŞLANGIÇTIR * 15
dahi tereddüt etmediler, fakat bu önerileri ile birlikte öne sürdükleri mücadele hedefleri gerçek yüzlerini derhal öncü, sosyalist işçiler için açığa çıkardı. Türk-İş önerilerinde reformistlerin tüm taktiği sendika oyunları ile sendika bürokrasisi içindeki hesaplaşmalar ve ittifaklarla Türk-İş içinde mevziler kazanmaktır. Türk-İş içindeki sosyal demokrat muhalefet de reformistlere yeterli ve gerekli manevra alanını tanımaktadır. Hedefleri bu zemini iyi kullanarak olabildiğince sendika bürokrasisi içinde yerleşmektir. Gören gözler için bu doğrultuda küçümsenmeyen ilerlemeler kaydettikleri de açık. Ancak nereye kadar? Şu anda Türk-İş yönetimi, sosyal demokrat muhalefet ve onun kuy ruğundaki reformist sendika bürokratları, işçi sınıfı hareketinin durgunluğu nedeni ile varlıklarını veya sendika hareketi içindeki etkinliklerini sürdürebilmekteler. Geri bilinç düzeyi başlıca ve hatta tek yardımcıları. Ancak işçi sınıfı hareketlenmeye başladığında, ilk deneylerden sonra yeniden ileri sürdüğü taleplerin gerçekleşmesinin ancak kendi doğrudan mücadelesi ile olacağını gördüğü an, refor mistler için olduğu kadar tüm sendika bürokrasisi için de tehlike çanları çalacak. 4 yıl boyunca DİSK üyeliğinden ayrılmamakta direnen DİSK’li işçiler Türk-İş’e doğru akarken önemli bir zaaf içindeydiler: durgunluk. Usul, usul, sessizce Türk-İş’e bağlı sendikalara ya da Otomobil-İş’e girildi. Sessiz ve başlar öne eğik. Türk-İş ya da Otomobil-İş bu durgun kalabalığı kısa zamanda eritmekte güçlük çekmedi. Ve bu nedenle de 1960’lann başından beri Türkiye işçi sınıfı hareketinin başını çeken DİSK’li işçiler ne Türk-İş içinde ne de bağımsız sendikalarda hiçbir radikal değişiklik yaratamadılar. Zaten böyle bir gelişme beklemek de son derece hayalci olurdu. İşte, bir de bu nedenle reformistlerin ve küçük burjuva solun “Türk-İş içinde mücadele etmek ve onu değiştirmek” biçimindeki hedefleri gerçekçi değildir. Onlar bu sloganı ileri sürerken asıl olarak sendikacılar arası mücadeleyi anlamaktalar ve ileri işçilerden de bu mücadelede edilgin bir biçimde kendilerini desteklemelerini istemekteler. Peki, DİSK’li işçiler neden Türk-İş’e katılmalarından bu yana iki yıl geçmesine rağmen hiçbir radikal gelişme sağlayamadılar? 20 yıllık mücadelenin hiçbir anlamı yok mu? Bu soruların cevabım iki ayrı noktada aramak gerekir. Birinci ola rak