{
}
In samenwerking met SOS kinderdorpen
Lamisi (56), moeder in een SOS Kinderdorp in Ghana:
Leontine en Lamisi.
‘Soms helpt alleen liefde’
Lamisi, SOS moeder van negen kinderen.
Een groot deel van de mensen in Ghana leeft in armoede. En daar zijn vooral kinderen de dupe van. Dankzij SOS Kinderdorpen hebben zij hoop op een goede toekomst. Hoofdredacteur Leontine van den Bos bezocht zo’n SOS kinderdorp om met eigen ogen te zien hoe de opbrengst van Margriets puzzels en Bel- en winacties wordt besteed. SOS kinderdorp Kumasi.
H
et is laat als het vliegtuig landt. En laat betekent heel donker in Afrika. We kunnen nauwelijks iets onderscheiden vanuit het busje waarmee we naar Accra hobbelen. Als we rond middernacht arriveren, is het nog 35 graden. Het ruikt naar warme aarde en zoete kruiden.
Andere planeet
De volgende ochtend vliegen we naar Kumasi, een paar honderd kilometer ten noorden van de hoofdstad Accra. Ik druk mijn neus tegen het raampje en zie struiklandschap, zandwegen, een enkele asfaltweg en huizen van steen of leem. Overal van alles wat en het gaat maar door. We rijden we SOS kinderdorp Kumasi 2
xx | 14
binnen. Het is zó prachtig aangelegd (dankzij dorpsdirecteur Eric, die ooit begon als tuinman!) dat ik even denk: is dit Afrika? In dit dorp groeien kinderen op die geen ouders of veilig thuis meer hebben. In een SOS familie met broertjes, zusjes en een SOS moeder. Ik ga in het gras zitten om alles goed in me op te nemen: de straten met trottoirs, de in zachte kleuren geschilderde huizen, de grasvelden met groener gras dan in Nederland, de lagere school, de medische post en het gastenverblijf. Wat ik mis? De kinderen. Waar zijn ze?
Nieuwe familie
Lamisi, een vrolijke SOS moeder schudt me hartelijk de hand en moet lachen als ik haar de vraag stel. “Ze zijn binnen, bezig
met hun taken. Straks gaan we eten, daarna is er een uurtje rust voor iedereen en na vieren gaat iedereen buiten spelen.” Lamisi is 56. Net zo oud als ik. Terwijl ik sinds het uitvliegen van mijn kinderen geniet van extra vrijheid besloot Lamisi, zodra haar drie dochters op eigen benen konden staan, opnieuw moeder te worden. Van een SOS familie, van Bismark, Kingsley, Beatrice, Priscilla, Felicia, Felicity, Stevena, Listowe en Alex. Negen schatten van kinderen, tussen de vier en zestien jaar oud, zonder ouders of veilig thuis. Maar nu hebben ze weer een familie. “These are my children,” zegt Lamisi stralend. Dit zijn mijn kinderen. Ik vraag haar wat nodig is om SOS moeder te worden. Ze kijkt me peinzend aan en
zegt: “Ik heb een training gekregen, maar dat is niet het belangrijkst. Geduld en liefde, dát heb je nodig. De kinderen komen hier soms binnen na jaren verwaarloosd te zijn geweest. Ze hebben in sloppenwijken gewoond. Sommigen zijn getraumatiseerd. Ze huilen veel, hebben nare dromen, kunnen zich moeilijk aanpassen. Dan helpt alleen liefde.” Alsof Alex, een schattig jongetje van vier, het hoort, klimt hij op schoot bij Lamisi en kruipt tegen haar aan. Lamisi aait zijn wang en zegt: “Dit kleintje hier blijft altijd vlak bij me. Alsof hij nog altijd bang is ook mij weer kwijt te raken. Maar dat zal niet gebeuren. Ik blijf hier tot ik oud ben en dan word ik SOS oma, en zal ik zo dichtbij mogelijk blijven voor ál mijn kinderen en kleinkinderen.”
Leren voor later
Lamisi en ik praten over de situatie in Ghana. Het is niet het armste land van Afrika. Er is een groeiende economie, er is een middenklasse in opkomst. Maar doordat de economie snel groeit, trekken veel mensen van het platteland naar de stad. Te veel mensen. Voor wie niet genoeg werk is. Daardoor zijn er nog altijd veel sloppenwijken in Ghana en leeft 28 procent van de bevolking in armoede. Er is niet genoeg geld om alle kinderen te ondersteunen, die geen ouders of veilig thuis meer hebben. SOS Kinderdorpen voorziet hier in een belangrijke behoefte. En blijft met de lokale overheden in overleg, zodat Ghana ooit zelf voor al haar inwoners, jong en oud, kan zorgen. SOS Kinderdorpen werkt
uitsluitend met mensen uit Ghana zelf, niet met hulpverleners uit het buitenland. Ik vraag Lamisi of zij vindt dat het dorp té netjes is, in vergelijking met het veel armere Ghana dat ik buiten het dorp zie. Ze moet lachen. “Ik kan me voorstellen dat het er in jouw ogen kunstmatig uitziet. Maar het is relaxing, veilig. En dat is belangrijk omdat de kinderen hier tot rust moeten komen. En leren, leren, leren. Dat is de kans die ze krijgen: leren voor een betere toekomst. Alle kinderen hebben hun taken, van bedden verschonen tot aan het huis vegen, het ontbijt voorbereiden of de badkamer poetsen. We staan allemaal om vijf uur op en voordat we ontbijten, zijn alle taken uitgevoerd. Even voor zevenen vertrekt iedereen naar school.
xx | 14
3