เข้าใจในบัดดล ถอนดาบพุ่งถอยจากวง ร้องถามว่า “ท่านใช่เป็นพี่น้องร่วม สาบานของฮุ้นลุ่ยหรือไม่?” จิวซัวมิ้งงงงันวูบ ถอนดาบกระโดดปราดไปด้านข้าง กล่าวว่า “เมื่อ ทราบว่าเราเป็นพี่น้องร่วมสาบานของฮุ้นลุ่ย ไฉนไม่ทราบว่าปะการังต้นนี้ เป็นของที่เรามอบให้แก่นาง?” เจีย๊ ะฉุย่ หงส์หวนนึกถึงเหตุการณ์เมือ่ คืนส่งตัว ฮุน้ ลุย่ เอาแต่กล่าวถึง พี่ร่วมสาบาน ต้องกวาดมองจิวซัวมิ้งแวบหนึ่ง รู้สึกจิวซัวมิ้งแม้ไม่งาม คมคายเท่าฮุ้นลุ่ย แต่เข้มแข็งองอาจ มีความเป็นลูกผู้ชายมากกว่า ยามนั้น ประจวบกับจิวซัวมิ้งจับจ้องมองนาง ต้องหน้าแดงวูบหนึ่ง จิวซัวมิ้งร้องส�ำทับว่า “เราเป็นพี่น้องร่วมสาบานของฮุ้นลุ่ย รีบมอบ ต้นปะการังแก่เรา” เจี๊ยะฉุ่ยหงส์กระชากเสียงว่า “ไม่มอบให้” “เฮอะ นางโจรท่านคิดยึดครองสมบัติของเราหรือ?” “สมบัติของท่านอันใด? นี่เป็นของที่ฮุ้นลุ่ยหมั้นหมายข้าพเจ้า หาก ไม่เห็นแก่ทา่ นเป็นพีน่ อ้ งร่วมสาบานของฮุน้ ลุย่ คงฟันท่านในดาบเดียวแล้ว” จิวซัวมิง้ ตะลึงลานกับที่ ชัว่ ครูจ่ งึ กล่าว “หมัน้ หมายอันใด? ฮุน้ ลุย่ เป็น อะไรกับท่าน?” “ข้าพเจ้าไม่กลัวบอกต่อท่าน เขาเป็นสามีข้าพเจ้า” จิวซัวมิ้งหัวร่อฮาฮาออกมา จากนั้นฉุกคิดว่าฮุ้นลุ่ยปลอมเป็นบุรุษ เดินทางขึ้นนครหลวง ปกปิดชาติก�ำเนิดไว้ แม้แต่หญิงสาวนี้ก็ถูกตบตา ตนเองไม่ควรเปิดเผยโฉมหน้าแท้จริงของนาง ดังนั้นชะงักเสียงหัวร่อไว้ กล่าวว่า “โกวเนี้ย ท่านมีนามว่ากระไร? แต่งงานกับฮุ้นลุ่ยเมื่อใด?” “ข้าพเจ้าเป็นบุตรีของหัวหน้าหมู่บ้านนิลกาฬเจี๊ยะเอ็ง พวกเรา แต่งงานกันเมือ่ สามวันก่อน บุตรีของหัวหน้าหมูบ่ า้ นนิลกาฬไม่คคู่ วรกับน้อง ร่วมสาบานของท่านหรือ?” จิวซัวมิ้งรู้สึกเหนือความคาดหมาย แสดงความคารวะ กล่าวว่า
176