ตะกุยเลือดเนื้อที่สีข้างของตนเองหลุดไปแถบหนึ่ง ฮุน้ ลุย่ ปราดเปรียวปานใด ฉวยโอกาสทีศ่ ตั รูแตกตืน่ ลนลาน กระโดด ปราดออกมาทางช่องว่างของซัวบ้อกี๋ ได้ยินนักศึกษากล่าวอย่างยิ้มแย้ม “วิเศษแท้ ผู้คุ้มกัน วิชาอาวุธลับของท่านไม่เลว” ฮุ้นลุ่ยถูกนักศึกษาสะกิดเตือน พลันฉุกคิดขึ้น ‘ศัตรูมีก�ำลังพวกมาก เราไม่ใช้อาวุธลับก็ไม่ได้’ ดังนั้นใช้มือซ้ายล้วงลูกดอกผีเสื้อดอกเหมยก�ำหนึ่ง สาดซัดใส่ศัตรู รอบข้าง ฮุน้ ลุย่ ออกท่องเทีย่ วไม่นาน ก็มฉี ายาวีรสตรีโปรยบุปผา วิชาลูกดอก ผีเสือ้ ดอกเหมยนีย้ อ่ มยอดเยีย่ มยิง่ ได้ยนิ เสียงติงๆ เสียงร้องโอดโอยดังระงม นอกจากหลวงจีน นักพรต และหัวหน้าค่ายซัวสามารถปัดป่ายอาวุธลับแล้ว โจรที่เหลือล้วนถูกอาวุธลับล้มลง หลวงจีนไว้ผมกับนักพรตเสื้อเขียวเป็นยอดฝีมือฝ่ายมิจฉาชีพที่ หัวหน้าค่ายซัวเชือ้ เชิญมา พอเห็นเช่นนัน้ ตืน่ เต้นสงสัยยิง่ ไม่ทราบอาวุธลับ ตอนแรกใช่เป็นฮุ้นลุ่ยซัดออกหรือไม่ หากเป็นฮุ้นลุ่ยซัดออก ‘เขา’ ยามตก อยูท่ า่ มกลางการกลุม้ จูโ่ จม ยังสามารถลอบซัดอาวุธลับ ความสามารถนีเ้ ป็น ที่น่าตระหนกนัก หากมิใช่ฮุ้นลุ่ยซัดออก ยอดฝีมือที่ลอบช่วยเหลือยิ่งเป็น ศัตรูเข้มแข็งกว่ามากนัก หลวงจีนไว้ผมร้องว่า “ซ้งเจีย้ ะเต้าหยิน (พีน่ กั พรต) ท่านคอยคุมเชิง มัน หัวหน้าค่ายซัวท่านชิงกระบี่ของมัน เราจะจับตาดู” พลันได้ยินเสียงซี่เบาๆ หลวงจีนไว้ผมปวดแปลบที่ข้อมือราวถูกเข็ม ทิ่มแทง ในคนทั้งสามนับนักพรตซ้งเจี้ยะเต้าหยินฝีมือกล้าแข็งที่สุด เมื่อ จับตาดู เหลือบเห็นนักศึกษาที่นั่งอยู่บนก้อนหินขยิบตาคราหนึ่ง รีบร้องว่า “ซื่อหู* เป็นแพะอ้วนนี้ก่อกวน” พลางพุ่งตัวดุจเหยี่ยวทะลวงดงไม้ พุ่งผ่านข้างกายฮุ้นลุ่ย แทงกระบี่ * ค�ำยกย่องหลวงจีน
131