ฮุ้นลุ่ยอึ้งไปวูบ นางไหนเลยบอกความเป็นมาต่อเขาได้ ครุ่นคิดขึ้น ‘เราไม่อาจบอกความเป็นมาต่อเขา อาจบางทีเขาก็ไม่อาจบอกความเป็นมา ต่อเรา ตนเองไม่ยินยอม ไยต้องเคี่ยวเข็ญบังคับผู้อื่น? ชาวมองโกลทั้งสอง ติดตามมาเป็นพันลี้ หรือว่าเขาก็เป็นชาวฮั่นที่หลบหนีมาจากมองโกลเช่น เดียวกับท่านปู่?’ นึกถึงตอนนีต้ อ้ งบังเกิดความเคารพต่อนักศึกษา แต่เมือ่ ช�ำเลืองมอง ท่าทีที่เกียจคร้าน คล้ายยิ้มคล้ายไม่เชิงยิ้มของเขา ต้องนึกรังเกียจขึ้นมา ขบคิดแล้วล้วงธงสุรยิ นั จันทราทีจ่ วิ เกีย๋ งมอบแก่นางคูน่ นั้ ออกมาสะบัดเหวีย่ ง ให้ กล่าวว่า “ของนี้ให้แก่ท่าน ข้าพเจ้าจะไม่ร่วมทางกับท่านแล้ว” นักศึกษาช�ำเลืองมองธงแวบหนึง่ กล่าวว่า “ข้าพเจ้าไม่ใช่คนเล่นปาหี่ ต้องการธงของท่านคู่นี้ท�ำอะไร?” “ท่านเดินทางคนเดียวเสี่ยงอันตราย เมื่อมีธงคู่นี้ โจรร้ายก็ไม่กล้า แตะต้องท่าน” นักศึกษากล่าวถามว่า “เป็นไร ธงคู่นี้เป็นธงอาญาสิทธิ์หรือ?” “นี่เป็นธงสุริยันจันทราของหัวหน้าค่ายดาบทอง ท่านมาจากทาง เหนื อ หรื อ ไม่ เ คยได้ ยิ น มา หั ว หน้ า ค่ า ยดาบทองเท่ า กั บ เป็ น ผู ้ น� ำ ชาว มิจฉาชีพภาคเหนือ เหล่าผู้ห้าวหาญล้วนเคารพย�ำเกรงอยู่หลายส่วน” นางมอบธงสุริยันจันทราให้ด้วยกุศลจริต นักศึกษากลับหน้าแปร เปลี่ยนไป แค่นหัวร่อกล่าวว่า “ลูกผู้ชายยืนหยัดอยู่คู่โลก ไหนเลยยอมพึ่ง พิงต่อโจรชั่วช้า?” ขาดค�ำ ฉีกกระชากธงสุริยันจันทราเป็นสี่ส่วน ฮุ้นลุ่ยขุ่นแค้นจนหน้าเขียวคล�้ำ ตวาดว่า “หัวหน้าค่ายดาบทองมี เกียรติภูมิสะท้านชายแดน เป็นวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ ไหนเลยปล่อยให้หนอน ต�ำราท่านล่วงเกินได้?” ตวัดมือหมายตบใส่หน้าเขา แต่แล้วเห็นใบหน้านักศึกษาขาวราวกับ หยก ต้องฉุกคิดขึ้น ‘ฝ่ามือนี้พอตบลง ไยมิใช่ฝากรอยนิ้วห้ารอยบนใบหน้า
101