ortadan kalktığını, ulusal devlerin sona erdiğini geveliyorlar. Birkaç emperyalist devlet ve bunların tüm dünyadaki birlikleri bugün tüm dünyada gittikçe artan ölçüde farklı ulusların emekçi halkları tarafından nefretle lanetleniyor. İşçi sınıfı emperyalist politikalar karşısında ilhak ve sömürge politikalarına karşı ulusal hareketlerin önüne geçmeli onu burjuvazinin güdümünden kurtarmalıdır. Programın bu bölümü oldukça sığ sınıflar hareketinin zenginliğini yansıtmaktan uzak. Genelleştirme sınıflar hareketini muğlak bırakmış oysa şeytan ayrıntıda gizlidir. “Ulusal denilen kapitalist devletleri bu iktidarın aracı haline getirmiş devlet yöneticileriyle tekellerin yöneticileri içiçe geçmiştir. Ulusal kapitalist devletler ve genel mülk sahibi sınıflar, uluslar arası mali oligarşinin dünyayı paylaşma mücadelesinin yerel ayaklarını oluşturmaktadırlar...” Bir genelleştirmeyle karşı karşıyayız, burada yeryüzünü haraca boğan tüm dünyayı sömüren birkaç dev
emperyalist ülke ile dünyanın geri kalan sömürge ve yarı sömürge bağımlı ülkeleri bir avuç satılmış işbirlikçi devlet yöneticisi ve işbirlikçi burjuva sınıfı aracılığıyla emperyalist sisteme dahil edilmiş, bu dahil edilme ekonomik bağımlılık olarak üretim ilişkilerinin devamı olarak değil bir fiil kendisi olarak karşımıza çıkarılmak isteniyor. Bu bakış açısıyla örneğin emperyalist tekellerin egemen olduğu sermayenin sanayi ve banka sermayesinin olağanüstü boyutlarda yoğunlaştığı Fransa ile yarı feodal üretim biçimine sahip kapitalist üretim ilişkilerinin görece geri, bağımlı olduğu Irak genelleştirme sonucu bir ve aynı şeyin iki farklı yüzü yani iki emperyalist ülke olarak çıkar karşımıza. Burada ağacı görüp ormanı kaybetmektir olan. Emperyalist tekeller ekonomik yönden yerel, ulusal pazarları parçalayıp kendine tabii kılarken kendi ekonomik uzantılarını oluştururken ulusal ekonomileri yıkar. Sanayide bölgesel ulusal sanayileri mahveder iflasa ve yok olmağa sürükler, emperyalist tekeller dışarıda 17