C O DZ I E N N E Ś W I AT Ł O
JA D W I G A M A R I A JA RO S I E W I C Z
Galeria DOM – Sokołowski Ośrodek Kultury w Sokołowie Podlaskim
JA D W I G A M A R I A JA RO S I E W I C Z
C O DZ I E N N E Ś W I AT Ł O
marzec - kwiecień 2022 r.
Jadwiga Maria Jarosiewicz Malarka i scenografka, urodziła się w Przemyślu. Ukończyła Wydział Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni prof. Czesława Rzepińskiego oraz Podyplomowe Studium Scenografii pod kierunkiem prof. Andrzeja Kreutz Majewskiego. Posiada duży dorobek twórczy w obydwu dziedzinach. Jako scenograf zrealizowała ponad 100 premier, głównie w teatrach operowych w Polsce i za granicą, m.in w Niemczech, Japonii, Chinach, Anglii i na Kubie. Wiele projektów przygotowała dla Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie, m.in. do „Halki” i „Śpiewnika domowego” Stanisława Moniuszki w reżyserii Marii Fołtyn. Współpracowała z Teatrem Polskim w Warszawie pod dyrekcją Kazimierza Dejmka. Intensywne związki z teatrem nigdy nie przeszkodziły Jadwidze Marii Jarosiewicz uczestniczyć w życiu plastycznym. Wiodącym tematem jej malarstwa jest człowiek. Jest portrecistką ludzi i zwierząt. Zwraca się również ku tematom sakralnym, m.in. ostatnia wystawa JESTEM – Galeria Dom Sokołowskiego Ośrodka Kultury czy udział w Quadriennale Betesda. Swoje prace malarskie i scenograficzne prezentowała na około 50 wystawach indywidualnych, i wielu zbiorowych. Jest związana twórczo z rodzinnym Podkarpaciem i Podkarpacką Zachętą – tutaj powstało wiele jej obrazów. Uczestniczy co roku w plenerach malarskich w Boguchwale, Wiśniowej i w Reymontówce. Bierze udział w wielu ważnych wystawach i aukcjach o charakterze charytatywnym, m.in. „Bliźniemu swemu” na rzecz Towarzystwa im. Św. Brata Alberta, „Aukcji Wielkiego Serca”, Aukcji „Aperio” i Podkarpackiego Hospicjum dla Dzieci. Prace artystki znajdują się w wielu kolekcjach prywatnych i muzealnych w Polsce i na świecie.
Nokturn, olej, płótno, 80x80 cm, 2019 r.
Pracownia w Wiśniowej, olej, płótno, 100x70 cm, 2018 r.
Jadwiga Maria Jarosiewicz – osobowość artystyczna, człowiek poszukujący swego miejsca w artystycznej rzeczywistości. Codzienna praca, tak intensywna jakby była jej oddechem, jakby bez niej nie istniała i determinowała jej istnienie. Poszukiwanie siebie w szkicu, w obrazie, w kolejnym projekcie, które trwa całe życie i będzie trwało. Jej poczucie niespełnienia wydłuża drogę i pozwala żyć w tym ciągłym poszukiwaniu. Mottem jej twórczości jest cytat z Józefa Czapskiego „(...) uczyć się tej umiejętności nie zasklepiania się w formułki efektowne, w mody przemijające...”. Czapski jest jej mistrzem, jak określa – duchowym. Uważa, że jego „Dzienniki” za swoistą Biblię dla malarza. Profesor Czesław Rzepiński mawiał studentom, wspomina artystka: „Łatwo jest malować kiedy się nie wie… ale kiedy się wie, to już inna sprawa…”. „W młodości malujemy jak ptak śpiewa… a w miarę gdy przybywa lat, doświadczeń i wiedzy… zaczynamy mieć wątpliwości”. I jeszcze odpowiedź profesora na pytanie: jak malować? „Odpowiedź jest prosta, trzeba malować szczerze… poszukiwać swojej wewnętrznej prawdy. Tylko wtedy nasza praca ma sens i zawsze trafia do odbiorcy o podobnej wrażliwości”. „Każdy artysta powinien mieć odrębne środki wyrazu, wypracowany własny styl, takie swoje pismo malarskie. Ważne, żeby to było prawdziwe, niezależne od panujących w sztuce trendów. To się zresztą czuje, patrząc na dobry obraz – styl nie ma znaczenia. Jestem portrecistką, więc czasem ktoś porównuje mnie do Olgi Boznańskiej, to komplement – Boznańska była wielką malarką. Portret jest ważnym dla mnie tematem, bardzo trudnym, bo nie chodzi tylko o zewnętrzne podobieństwo przecież, ale o wnętrze człowieka, jego psychikę, emocje”. Dla malarza-scenografa tworzenie scenografii jest jak malowanie obrazu mającego jeszcze DRAMATURGIĘ W CZASIE, tylko trochę innymi środkami to się osiąga… światłem… ruchem scenicznym... Obydwa zawody, malarstwo i scenografia, to jej wielkie pasje, poparte solidną, ciężką pracą. Jest malarzem, a scenografem, jak twierdzi, się bywa. Wszystko to, co dotyczy jej malarstwa, odnosi się także do jej prac teatralnych, które rozpoczyna od słuchania muzyki. Libretto, jak twierdzi, jest tylko opowiastką, natomiast wszystkie emocje, charaktery bohaterów zapisane są w partyturze. Trzeba to, jak uważa, dokładnie usłyszeć. Najważniejsze są według niej postacie dramatu, dlatego zaczyna od tworzenia kostiumu, który musi budować postać, jej charakter, ważna jest też symbolika koloru. Są reżyserzy, którzy potrafią inspirować, jak choćby Ryszard Peryt – praca z nim była zawsze dla niej wielką przyjemnością. Wiesław Ochman napisał o artystce: „Jadwiga Maria Jarosiewicz potrafiła znaleźć własny rozpoznawalny niezwiązany z modą i krótkotrwałymi trendami, język wypowiedzi artystycznej, co świadczy o jej autentyczności i odrębności w działaniach
twórczych, popartych wiedzą i talentem. Bardzo cenię malarstwo Jadwigi i każde spotkanie z jej pracami jest dla mnie ważnym przeżyciem artystycznym”. Jerzy Skrobot z Krakowa: „Ten niezwykły efekt emocjonalny i filozoficzny artystka uzyskuje poprzez technikę kładzenia farby, eliminacje konturowości, impresjonistyczną rolę światła. Jej pociągnięcia pędzla są zdecydowane, pewne, znamionują emocjonalny i spontaniczny stosunek do aktu tworzenia. Barwne plamy przenikają się wzajemnie, malowany podmiot łagodnie jest eksponowany przez tło. Ale równocześnie pomiędzy podmiotem a tłem zachowana jest harmonia kolorystyczna, która buduje nastrój obrazu”. Jadwiga Jarosiewicz nigdy nie zadawała sobie pytań, co chce robić. Wiedziała, co chce robić naprawdę, była wierna swoim wyborom. Twierdziła, że „tu nie ma alternatywy, co się bardziej opłaca”. „Miałam szczęście spotkać w swoim życiu wspaniałych, mądrych nauczycieli – wybitnych artystów – zarówno w moim ukochanym Liceum Plastycznym w Jarosławiu i później na Akademii Krakowskiej, którzy zawsze podkreślali, jak ważna jest etyka zawodowa i profesjonalizm”. Jadwiga Maria Jarosiewicz mimo upływu lat, maluje tak „jak ptak śpiewa”.
Tekst opracowany na podstawie wywiadu SCENA POLSKA 10/05 ROZMOWA
Nieodłączne, olej, płótno, 90x60 cm, 2020 r.
Rozmowa, olej, płótno, 60x80 cm, 2018 r.
Wspomnienie, olej, płótno, 50x70 cm, 2019 r.
Sonata różańcowa, olej, płótno, 100x100 cm, 2017 r.
Modlitwa, olej, płótno, 80x40 cm, 2019 r.
Z pracownii, olej, płótno, 90x80 cm, 2019 r.
Kto tak jak ona, potrafi odnaleźć się w gmatwaninie myśli rzuconych na płótno. W geście, który goni gest, by zostać lub za chwilę zniknąć. W pracowni cały jej świat. Jej noce i dnie. Jej ból i brak bólu. Jej samotność i jej brak. Jej miłość i brak miłości, gdy czuje pustkę, gdy słońce gaśnie w sercu i za oknem. Ona wie, że jest światło, które nigdy nie gaśnie. Napełniona nim, czeka z uśmiechem na spotkanie, na spełnienie.
Senne popołudnie, olej, płótno, 70x80 cm, 2019 r.
Deszczowy pies, olej, płótno, 100x50 cm, 2019 r.
Ziarno głosu, olej, płótno, 100x65 cm, 2014 r.
Tam gdzie jest człowiek, tam jest Bóg. Tam gdzie jest światło, tam jest prawda. Gdyby nie było w niej prawdy, nie byłoby światła, byłaby ciemność. Więc wydobywa z ciemności chwile rzeczywistości, w których zanurzona śpiewa o nich światu na partyturze obrazu.
Impresja portretowa, papier, technika własna, 90x60 cm, 2016 r.
Święty wiatr, olej, płótno, 100x79 cm, 2021 r.
Zatopiona w muzyce zbiera okruchy światła w codzienności. Obecna, nieobecna. Jakby była, a jej nie było. Szuka siebie w dniach, które mijają zabierając myśli, słowa, dźwięki. Postać, niepozorna ledwo widoczna na scenie. Kostium wtapia ją w tło, nie chce być widoczna. Ale światło jak na obrazie wydobywa ją i delikatnie sugeruje jej obecność. Śpiew za oknem, a może w niej niczym orkiestra. Tak trwa spektakl, który obserwują ptaki i inne zwierzęta. Można im pozazdrościć. Spektakl jedyny w swoim rodzaju. Okruchy światła w codzienności. Pozostanie trwały ślad światła, które nigdy nie zgaśnie.
kultura Wydawca: Sokołowski Ośrodek Kultury Sokołów Podlaski, ul. Wolności 27 tel./fax 25 787 24 38 galeriadom@sokolowskakultura.pl www.sokolowskakultura.pl Druk: Efekt Studio Sp. z o.o. Projekt: Joanna Błońska Skład: Szymon Grochowski Wiersze: Joanna Błońska Na okładce: Jesienny plener, olej, płótno, 100x60 cm, 2018 r. ISBN 978-83-964427-0-3