1. sayı: her şey aşktan!

sobe fanzin her şey aşktan!

elim de kalbim de sende...

şubat 2019 sayı 1 ederi: bir tebessüm

içindekiler editörün yazısı 3

2 sobefesto

Şükrü Erbaş 4-6 ile röportaj 7-17 film yorumları

eserlerin arkasındaki hikayeler 1728

29 aforizmalar oyuncular 30 1

her şey aşktan!

editörün yazısı Selamlar! “Sobe” adlı fanzini “Elim de kalbim de sende.” ilkesiyle yazanlara, yazmadıkça-yazamadıkça delirenlere ithaf ederek başlıyoruz. Amacımız; edebiyatın “gülen yüzünü”, sanatın “dik duruşunu” ve kültürün “bizi biz yapan kimliğini” sizlerle paylaşmaktır. Öncelikle fanzin ile ilgili bilgi vermek isterim: Fanzin, İngilizce “fanatic” ve “magazine” kelimelerinin birleşiminden oluşan bir sözcüktür. Satış ve kâr amacı güdülmeksizin, “Ne zaman hazır olursa o zaman çıkar.” ilkesiyle yayımlanan; genelde edebiyat, sanat, kültür konulu yayımlardır. Fanzinimizin adının “Sobe” olmasının nedeni, içimizdeki her şeye rağmen yaşayan, yaramazlık yapan, susmayan çocuğun sesidir. Öyle değil miyiz?

Hayatta bazen “ebe” oluruz, kaparız gözlerimizi, sabırla sayarız. Bir, iki üç... Şimdi bitecek, dayan!..Dört, beş... Birazdan gözlerimi açacağım ve aydınlığa kavuşacağım... Sekiz, dokuz ve on... İsteriz ki önümüz, arkamız, sağımız, solumuz emin olsun; güvende olalım.

Elimizden tutsun sevenlerimiz...

Bazen de saklanırız... Saklanan olmanın güvenliğini ve keyfini severiz. Dönüşümüzü düşünürüz. Hedeflerimize “sobe” demenin hayaliyle dönmeyi düşünürüz geldiğimiz yere ya da doruklara... Sonrası çocukça bir sevinç... Tıpkı Didem Madak’ın “Ben sevince annem gibi rengarenk reçeller dizerim kalbimin raflarına.” dizelerinde olduğu gibi... İnsana dair olan bütün duyguları çocukça sevinerek yazalım ki yazmak umutlu olsun, güzel olsun, anlamlı olsun... Bu yüzdendir ki ilk sayımızın konusu “yaşanmışlığı olan şiirler”... Her şey aşktan!

Hadi o zaman başlayalım oynamaya...

Bir, iki, üç... Önüm arkam sağım solum SOBE Saklanmayan ebe!

Sevgiyle ve şiirle kalın!

Ayşe ÇAKIR

2

SOBEFESTO Adımlar... Hızlı hızlı. Kime ait olduğu anlaşılmayacak kadar hızlı atılan adımlar. Birbirine karışan motor ve korna sesleriyle birleşince hayatın günlük karmaşası durağan akışıyla aynılığına kavuşuyor. Bu esnada duygular şehrin gürültüsünde kayboluyor. Şehrin gürültüsünde duygularını kaybedenler olarak bir araya geldik, hislerimizi arıyoruz ve bu arayışa sizin de ortak olmanızı istiyoruz.

Siz de saklanan hislerimizin eksikliğini fark etmediniz mi?

OYUNUN KURALLARI: •Sanat kar amacı gütmez, kazananı ya da kaybedeni yoktur!

•Bizce edebiyat Hansel’in ekmek kırıntılarıdır!

•Şiir çocuk ruhludur, basılı kağıda hapsedilemez!

•Sanat mürekkebe bulaştığında artık herkes SOBElenmiştir!

3

her şey aşktan!

Şükrü Erbaş ile Bir Röportaj

Sizin için şiir nedir, neyi ifade ediyor?

Bu sorunun her şair tarafından yanıtlanmış belki de binlerce tanımı, açıklaması vardır. Hepsi de ayrı ayrı doğrudur. Ben de yazı hayatım boyunca pek çok yazı yazdım. Dilerseniz, kestirmeden, sözü dolaştırmadan, bunlardan birisini paylaşayım sizinle: Şiir bize anlamayı öğretir; sevmeyi öğretir; itirazı öğretir; sessizliği öğretir; geleceği öğretir; soru sormayı öğretir; kendi varlığımızın büyüsünü öğretir; sınırların saçmalığını öğretir; alın çizgisinin derinliğini öğretir; kuşkunun verimliliğini öğretir; yetinmemenin zenginliğini öğretir; zorbalığın zavallılığını öğretir; zamanın ürpertisini öğretir; inceliğin gücünü öğretir; suskunluğun dilini öğretir; gecenin ışığını öğretir... Kısaca insanın ve doğanın tükenmez hazinelerini katar ruhumuza. İnsan ömrünü insanlığın yaşıyla eşit hale getirir. Bundan ötürü de yaptığı iş ne olursa olsun, şiir okuyan insanı okumayandan çok daha başarılı ve üstün kılar; elbette aynı zamanda daha duyarlı, acılı ve mutsuz...

Ama bu acı, bu mutsuzluk insan hayatının güzelleştirilmesi ve geliştirilmesi anlamında kesinlikle verimli bir acıdır, mutsuzluktur. Şiir yazarken nelerden ilham alıyorsunuz?

insanı tüketen, aşındıran, mutsuz eden, baskılayan, kendini gerçekleştirmesini engelleyen ne kadar kötülük varsa...

Bunlar bir biçimde benim aklımda, kalbimde birikir, birikir, olmadık bir yerde beni söz söylemeye götürür. Kısaca insana ait her şey diyebilirim. Elbette bunlar bende, bizde acıya, huzursuzluğa, çatışmaya dönüşmeden söze de dönüşemez. Şiire ilginiz nasıl oluştu, şair olma hikayenizi bizimle paylaşır mısınız?

Bütün yaratıcı alanlar gibi şiir de çocukluktan el almadan var olamaz. Pek çok yerde söyledim, ben masalların, halk hikayelerinin, türkülerin ana rahminde büyüdüm. Hayal hanemi sözlü geleneğin söz değerleri oluşturdu. Kalbimi, duygularımı bunlar oluşturdu. Okulla birlikte kitapla tanıştım. İlkokulun sonlarına doğru çağdaş edebiyatımızın romanlarını, şiirlerini, öykülerini okumaya başladım.

Lise başladığımda, ilk gençliğin o büyülü heyecanıyla şiirler karalamaya başladım. Elli yılı geçti. Sürer hâlâ...

İnsana, doğaya, topluma ilişkin ulaşabildiğim, algı alanıma girmiş ne kadar yaşantı varsa, insan acısı varsa;

DİTALFANZİN

4

Şiir sizin için bir amaç mı, yoksa araç mı? Şiir bir varoluş hali. Amacın, aracın ötesinde bir durum bu. Ancak şunu söylemek yanlış olmaz; şiir de diğer bütün insan etkinlikleri gibi insanın kendini, dünyayı, zamanı, ölümü, aşkı anlama imkânıdır. Önce anlama, sonra da tüm bu yaşantıların, insanı büyütecek, özgürleştirecek, iyileştirecek biçimde bir dönüşüme uğramasını sağlamak için büyülü bir imkândır hepimiz için.

Sizce şiir insana ne yapar? İlk soruda söylemeye çalıştım sanırım. Şiir bizim hayal hanemizi hiç bilmeyeceğimiz, öngöremeyeceğimiz şekilde büyütür.

Başka hayatların sonsuzluğunu bağışlar bize. Tek cümlelik hayatlarımızı binlerce hayattan, cümleden oluşan bir büyük hayata çevirir. İnsanın bir karışlık ömrünü insanlığın yaşıya yaşıt hale getirir. Sezgilerimizi öyle keskinleştirir ki, şiri okumayan insanların bin yıl yaşasalar akıllarına gelmeyecek derinliği ve çeşitliliği yaşatır bize.

Daha ne yapsın değil mi? Şiir yazmak bir yetenek mi, yoksa eğitimle kazanılan bir özellik mi?

Kuşkusuz, var oluşu, doğuşu verili akılla anlaşılamaz bir yetenekten söz etmek gerekecek. Bizim neden müziği ya da resmi değil de şiiri, edebiyatı seçtiğimizin bir nedeni olmalı değil mi? İşte bu neden, öyle kolayca açıklanacak bir şey değildir. Yedi kuşak geriden genlermizin bize neler bağışladığını kolay bilemeyiz. Bilsek de bunun bir yararı olmaz.

5

her şey aşktan!

Ancak bu yetenek, okumayla, yaşamayla, bilgiyle, hayalle beslenmezse, uzun ömürlü olmayacaktır. Bizi birkaç şiir, kitap sonra yalnız bırakıp geldiği yerlere gidecektir.

Yaşadığımız dönemde hayatın yoğunluğu ve karmaşası karşısında şiir kaybolmuş mudur?

Bunu söylemek, insan bitti demekle eş anlamlıdır. Bu kaosu anlatmada belki yer yer zaafa düşmüştür, geri çekilir gibi olmuştur ama bir gün birisi çıkar (çıkmıştır) çağın bütün karmaşasını, zamanın ruhunu bizim ruhumuza üfler. Gerçekliğin değişme hızına hemen yetişmek zor olabilir. Hele de hiçbir şeyin zerre kadar iz bırakmadığı, hızın her şeyi teslim aldığı bu zamanda. Ama son insan dünyadan çekilip gidene kadar şiir ve diğer tüm sanatlar olacaktır Sizin için farklı bir yeri olan şiir ya da şiirleriniz var mı?

Ben, canımı yakmayan, aldığım soluğu boğazıma düğümlemeyen hiçbir durumun şiirini yazmadım. Yazılamaz zaten. Böyle bir ayrım yapmak, acılar arasında bir hiyerarşi kurmaya benzeyecektir. Yazılma sürecinde, sözün kağıda düştüğü süreçte her şiir öncekilerden daha acıdır. Öyle gelir bize. Sonra hepsi aynı değerle hayatımızda yerini alır.

Şükrü erbaş ile Bir Röportaj

Fanzin ekibimiz ilk sayı konusunu ‘yaşantısı olan şiirler’ olarak belirledi. Sizin de hikayesi olan bir şiiriniz var mı?

Biz, hayatın hikayesinin bizim hikayemizle çatıştığı, kesiştiği, örtüştüğü yerden sözü alırız, kaybolup gitmesin diye o hikayeyi şiire dönüştürürüz, sonra o şiir, okurlar katında kendi hikayesini oluşturarak yaşar durur. Her şiir elbette bir ince hikaye taşır içinde.

Sanırım, kendi özelimizden yola çıktığımız şiirler için “evet, var böyle bir şiirim” demek daha mümkün. Ama isim vermek mümkün değil Dünyanın ve insanların sizin için anlam ifade etmediği bir an’ınız oldu mu?

Hem de o kadar çok oldu ki... biz insanız, karamsarlığın umutsuzluğa vardığı bir hayat içinde çırpınıp duruyoruz. Bazen kendi derininize gömülür gidersiniz. En güzel söz bile boğulduğunuz mutsuzluğu yatıştırmaz. Bir zaman susarsınız. Sonra bir gün bir yerde, yine siz kendinize söylersiniz: nereye kadar? Bu yaşamak değil. İnsanın anlamını tüketiyorsun. Dünya seninle başlamadı, seninle bitmeyecek. Usul usul kağıda, harflere dönersiniz...

Geleceğin edebiyatçılarına, şair adaylarına iletmek istediğiniz mesaj nedir?

Okumak... hiç durmadan okumak; edebiyatı öne alarak ama felsefe, tarih, psikoloji, antropoloji, bitkibilim, hayvanbilim... neye ulaşabiliyorlarsa okumak. Sonra da acele etmeden, elini hiç çekmeden yazmak. Yazı, ancak okuyarak ve yazarak öğrenilebilir. Şiire veda etmeyi hiç düşündünüz mü?

Tabii ki düşündüm. Belki de gittikçe daha çok düşünüyorum. Çıtayı düşürmeden bir yerde durmak mümkün olabiir mi bilmiyorum ama sık sık içimden geçiyor açıkçası.

DİTALFANZİN

6

Eserlerin Arkasındaki Hikayeler

Sessiz Gemi

Artık demir almak günü gelmişse zamandan Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan.

Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol; Sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol.

Rıhtımda kalanlar bu seyahatten elemli, Günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli, Biçare gönüller! Ne giden son gemidir bu!

Hicranlı hayatın ne de son matemidir bu.

Dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler; Bilmez ki giden sevgililer dönmeyecekler.

Birçok gidenin her biri memnun ki yerinden, Birçok seneler geçti; dönen yok seferinden .

Yahya Kemal Beyatlı

7

her şey aşktan!

Bu şiir hikayelerinin bazıları rivayet dahilindedir. Rivayet de olsa bu hikâyeler şiirseverlerin kalbini ısıtan hikayelerdir.

Celile Hikmet Hanım gönüllere destan bir kadındır. İstanbul sosyetesinin de en çok konuşulan kadınları arasındadır.1900 yılında bu dillere destan güzellik, Osmanlı’nın meşhur valilerinden Nazım Paşa’nın oğlu Hikmet Bey ile evlenmiştir.

Türk şiirinin dünya çapındaki en önemli ismi olan Nazım Hikmet de bu beraberlikten doğacaktır.

1916’ya gelindiğinde Celile Hanım’la eşi Hikmet Bey arasında şiddetli bir geçimsizlik başlar. O günlerde Yahya Kemal, Celile Hanım’ın genç oğlu Nazım Hikmet’in şiir hocası olarak eve gelip gitmeye başlamıştır. Yahya Kemal, orada gönlünün efendisiyle karşılaşacaktır. Celile Hanım’a aşık olmuştur. Ve bu aşk karşılıksız değildir. Zaman geçer.

Nazım Hikmet’in annesi Celile Hanım’la, Yahya Kemal arasında filizlenen aşk kısa bir süre sonra Celile Hanım’ın anlaşamadığı eşinden boşanmasıyla sonuçlanacaktır. Olayı genç Nazım Hikmet de fark etmiştir. Bunun üzerine Yahya Kemal’in siyah pardösösünün cebine bir not bırakır. Kâğıtta Yahya Kemal’e hitaben şöyle yazar:

“Hocam olarak girdiğiniz bu eve babam olarak giremezsiniz…” Bu not üzerine ünlü şair, tedirgin olmuştur.

Bir süre Celile Hanım’ın evine gelmeyi keser. Genç Nazım’la karşılaşmaktan çekinmektedir. Celile Hanım ise Yahya Kemal yüzünden kocasından boşanmış, bütün İstanbul’un kulaktan kulağa dedikodusunu yaptığı bu aşka “evet” demiştir.

Artık evlenmek istemektedir. Yahya Kemal bir taraftan kadını deliler gibi kıskanmakta, diğer yandan bu evliliğe yanaşmamaktadır. Hiçbir zaman o evlilik olmayacaktır. Yahya Kemal hep kaçar bu evlilikten ve beraberlikten. Uzun yıllar geçer bu olayın üzerinden. Nazım Hikmet büyük bir şair olmuştur. Sosyalisttir.

Dönemin iktidarı tarafından hapislerde süründürülmektedir. Ve Celile artık yaşlanmıştır. O güzelliğinden eser kalmamış üstüne üstlük kör olmuştur. Oğlunun hapislerden kurtulması için Galata Köprüsü’nde açlık grevine başlamıştır o görmeyen gözleriyle anne yüreği. Tuhaf bir rastlantı sonucu, Celile açlık grevi yaparken, Yahya Kemal Galata Köprüsü’nden geçmektedir.

DİTALFANZİN

8

Milyon Kere Ayten Büyük aşkını görür ama yanına gitmeyecektir. Bir zamanlar “Hocam olarak girdiğin eve babam olarak girmeni istemiyorum” genç Nazım Hikmet’in kurtulması için kör gözlerle açlık grevi yapan Celile’ye destek imzasını vermez. Hızla uzaklaşır oradan. Öldüğünde evraklarının arasından içinde kurumuş iki yaprak bulunan bir zarf çıkar Yahya Kemal’in. Mektupta şöyle yazmaktadır: “Bu zarfın içindeki hatıra, 19 Ağustos 1930’da Sirkeci Garı’nda gece saat 10’da veda ettiğim aziz bir kadının göğsündeki çiçektendir. Koparıp verdiği bu iki yaprağı daima muhafaza edeceğim…”

Celile muhtemelen bu aşkın devam etmeyeceğini anladığı gece Paris’e giderken, Sirkeci Garı’nda vermişti Yahya Kemal’e göğsünde duran o iki yapraklı çiçeği.

Yahya Kemal’in Sessiz Gemi’si “Hep ölüme yazılmış bir şiir olarak” bilinir. Yahya Kemal’in hayatındaki en büyük aşkı olan Celile’sinin limandan gemiyle İstanbul’dan uzaklaşışı esnasında yaşadığı çaresizliği anlatır. Ölümdür elbette Sessiz Gemi’nin konusu. Ama aşkta aranan ölümdür ve Celile’nin ardından limanda bakakalan Yahya Kemal’den esintiler içerir.

9

her şey aşktan!

Ben bir Ayten’dir tutturmuşum oh ne iyi Ayten’li içkiler içip sarhoş oluyorum ne güzel Hoşuma gitmiyorsa rengi denizlerin Biraz Ayten sürüyorum güzelleşiyor Şarkılar söylüyorum Şiirler yazıyorum Ayten üstüne Saatim her zaman Ayten’e beş var Ya da Ayten’i beş geçiyor Ne yana baksam gördüğüm o Gözümü yumsam aklımdan Ayten geçiyor Bana sorarsanız mevsimlerden Aytendeyiz Günlerden Aytenertesidir Odur gün gün beni yaşatan Onun kokusu sarmıştır sokakları Onun gözleridir şafakta gördüğüm Akşam kızıllığında onun dudakları Başka kadını övmeyin yanımda gücenirim Ayten’i övecekseniz ne ala, oturabilirsiniz Bir kadeh de sizinle içeriz Ayten’li İki laf ederiz Onu siz de seversiniz benim gibi Ama yağma yok Ayten’i size bırakmam Alın tek kat elbisemi size vereyim Cebimde bir on liram var Onu da alın gerekirse Ben Ayten’i düşünürüm, üşümem Üç kere adını tekrarlarım, karnım doyar Parasızlık da bir şey mi Ölüm bile kötü değil Aytensizlik kadar Ona uğramayan gemiler batsın Ondan geçmeyen trenler devrilsin Onu sevmeyen yürek taş kesilsin Kapansın onu görmeyen gözler Onu övmeyen diller kurusun İki kere iki dört elde var Ayten Bundan böyle dünyada Aşkın adı Ayten olsun Ümit Yaşar Oğuzcan Eserlerin Arkasındaki Hikayeler

Aşk şiirleri dendiği zaman akıla gelen ilk isimlerden biridir Ümit Yaşar Oğuzcan.

Ayten, Batık Gemi, Çıkmaz Sokak ve zikredemeyeceğim nice şiire hayatını eklemeyi ihmal etmemiştir. Her şiiri bir yaşanmışlık, bir hayat hikayesi barındırır kendi içinde.

Ayten şiiri de Ümit Yaşar’ın bu yaşanmışlıkların sızısı, en imkansızıdır. Ümit Yaşar Ayten şiirini yazdığı dönemde İş Bankasında çalışmaktadır. Bankaya gelen bir kıza tutulur fakat aralarında neredeyse bir emeklilik yaşı vardır. Ortada bir tür Karacaoğlan’ın “Bir kız bana emmi dedi neyleyim.” durumu söz konusudur. Kimine göre imkansız ,kimine göre geçici bir sevdaydı bu. Yine de Ümit Yaşar’ın en güzel yanlışıydı Ayten’e gönül vermek.

Ayten dediği, yanlışlarının en tutkulusu olan, denizlerin rengini güzelleştiren, saatlere zamanı yeniden öğreten o rüya gibi kızdır. Zaman zaman bu gizemli sevgili Ayten’in kim olduğu şaire sorulur. Yine bir şiir matinesinde, şairi üzecek cümlelerle Ayten sorusu gelir. Ümit Yaşar bu soruya oldukça sert tavrıyla :“Arkadaşım, biz yataklık olsaydık kitaplık olur muyduk hiç!” şeklinde cevabını esirgememiştir.

Peki ne oldu bu Ayten’e? Çarpım tablosuna bile Ayten’in siluetini çizen Ümit Yaşar, aynı cesaretle Ayten’in Sonu şiirinde Ayten’i nasıl öldürdüğünü süslü ifadelerle anlatmak yerine kendi tabiriyle “Vurdum ve baktım dağılmış yüzüne…” diyerek konuyu kapatmıştır.

Ağaç Ağaca bir taş attım Düşmedi taşım Düşmedi taşım Taşımı ağaç yedi Taşımı isterim Taşımı isterim Orhan Veli

Necip Fazıl zamanında ‘Ağaç’ isimli bir dergi çıkarmıştır. Bu dergide yayımlamak için Oktay Rifat ve Orhan Veli'den şiir ister. İki Garipçi, şiirlerini yazar ve Necip Fazıl'a verirler. Fakat dergi çıktığında iki Garipçi de şiirlerinin yayımlanmadığını görür. Bunun üstüne şiirlerini geri isterler. Fakat ne var ki şiirleri geri de gönderilmez.

Bunun üstüne yazılan Ağaç şiiri Varlık dergisinde yayımlanmış ve Orhan Veli, o muzip şiirciliği ile Ağac’ın şiirini nasıl geri vermediğini anlatmıştır.

DİTALFANZİN

10

Atlas Okyanusunun En Seçkin Esiri ‘Tanrının bile batıramayacağı gemi’ Titanik’in bir buz dağına çarpıp Atlas Okyanusu’nun derinliklerine batmasıyla mücevherlerle işlenmiş el yazması Rubaiyat da Atlas Okyanusu’nun derinliklerinde kayboldu. Amin Maalouf’un da söylediği gibi, Titanik’in en seçkin kurbanı bir kitap olmuştu..

İki yıllık yoğun bir çalışmanın ardından 1911’de tamamlanan kitapta Elihu Vedder’in resimleri eşliğinde Ömer Hayyam’ın rubailerinin İngilizce yorumları yer alıyordu. Kitap ‘Büyük Ömer’ adının yanı sıra, ihtişamından dolayı ‘Muhteşem Kitap’ adıyla da tanınır olmuştu.

Büyük Ömer’in ‘’Muhteşem Kitap’’ı Rubailer’in Atlas Okyanusu’na esir düşme hikayesini sizinle buluşturuyoruz.

Ön kapağında süslü üç tavus kuşu, arka kapakta ise Yunan sazı buzuki resmi işlenmiş olan kitapta, binden fazla yakut ve zümrüt gibi değerli taş, beş bin parça deri, gümüş, fildişi, abanoz ile 600 sayfalık 22 karat yaprak altın kullanılmıştı.

Sotheran kitapçısı bu kitabı New York’a göndermek istiyordu. Ama Amerikan gümrüğünün talep ettiği yüksek gümrük vergisini ödemeyi reddettiği için İngiltere’ye geri gönderildi.

1900’lerin başında Londra’da iki ciltçi, George ile Francis, eskiden kalma kitap ciltleme zanaatını yeniden canlandırmaya çalışıyor, ciltlerinde kullandıkları zengin desenlerle tanınıyorlardı.

Henry adlı kitapçı onlardan eşi benzeri olmayan bir kitap sipariş etmiş ve dünyanın en muhteşem kitabını ortaya çıkarmaları için George ve Francis’e açık çek vermişti.

Bunun üzerine Gabriel Wells bir müzayedede kitabı 450 sterline satın aldı. Wells de kitabı Amerika’ya göndermek istiyordu. Ama ne yazık ki başvurulan gemi onu taşımayı kabul etmedi.

Bunun üzerine Titanik’e başvuruldu.

Fakat bilindiği üzere Titanik, Atlas Okyanusu’nun derinliklerine gömüldü, Muhteşem Kitap ile birlikte...Ancak kitabın hikayesi Titanik’in batmasıyla sona ermedi. Birkaç hafta sonra kitabı hazırlayan iki kişiden biri olan Sangorski tuhaf bir biçimde boğularak öldü.

11

her şey aşktan!

Eserlerin Arkasındaki Hikayeler

HAKİKAT NEREDE Diğerinin (Sutcliffe) yeğeni Stanley Bray ise kitabın ve ‘Büyük Ömer’in anısını canlandırmaya kararlıydı. Sangorski’nin orijinal çizimlerini kullanarak altı yıllık bir çalışmanın ardından kitabın yeni bir kopyasını yapmayı başardı. Bu kitap korunmak üzere bir banka kasasına kondu. Ancak Muhteşem Kitap bu defa da Nazilerin kurbanları arasına karıştı. İkinci Dünya Savaşı sırasında Nazi uçaklarının Londra’yı bombalaması üzerine bu kitap da paramparça oldu.

Bray, kolları yeniden sıvayarak yeni bir kopya hazırlamaya koyuldu. Aralıklarla 40 yıl süren bir çalışmanın ardından ürettiği olağanüstü yeni kopyayı British Library’ye ödünç verdi. Ölümünün ardından Bray’in vasiyeti üzerine kitap kütüphaneye bağışlandı. Bugün burada bu eseri görmek mümkün. Ölümünden kısa bir süre önce şöyle demişti Bray: “Batıl inançlarım yok, ama tavus kuşunun felaket sembolü olduğu söyleniyor.”

Gafil, hangi üç asır, hangi on asır?

Tuna ezelden Türk diyarıdır.

Bilinen tarihler söylememiş bunu Kalkıyor örtüler, örtülen doğacak, Dinleyin sesini doğan tarihin, Aydınlıkta karaltı, karaltıda şafak Yalan tarihi gömüp, doğru tarihe gidin.

Asya'nın ortasında Oğuz oğulları, Avrupa'nın Alplerinde Oğuz torunları Doğudan çıkan biz Nerde olsa, ne olsa kendimizi biliriz Türk sadece bir milletin adı değil, Türk bütün adamların birliğidir.

Ey birbirine diş bileyen yığınlar, Ey yığın yığın insan gafletleri Yırtılsın gözlerdeki gafletten perde, Hakikat nerede?

Namık Kemal’in, vatan, hürriyet ve millet sevgisi yolunda yazdığı şiirler, vatan evlatlarını derinden etkilemiştir. Mustafa Kemal Atatürk, Namık Kemal’in kendisi ve kuşağı üzerindeki etkisini şu sözlerle açıklamıştır:

“Vatanın kurtuluşu ve istiklâli için ölmeyi bugünkü nesle Namık Kemal öğretti. Harbiye senelerinde siyaset fikirleri baş gösterdi… Namık Kemal’den gelen sesin büyüsüne kapılmıştık. Bu ses ruhumuzu şimşek gibi sarsıyor, bu ses şimdiye dek okuduğum şiirlerdeki hiçbir sese benzemiyordu. Namık Kemal’in yiğit sesi, önümde bambaşka bir ufkun açılmasına yol açıyordu.”

Namık Kemal’in “Vatanın bağrına düşman dayamış hançerini, Yok mudur kurtaracak bahtı kara maderini?” sözüne Mustafa Kemal yıllar sonra meclis kürsüsünden, “Vatanın bağrına düşman dayasın hançerini, Bulunur kurtaracak bahtı kara maderini!” diyerek Namık Kemal’e adeta cevap vermiştir.

DİTALFANZİN

12

Dünya Ölmeme Günü Hep Var Olacak!

Edebiyatseverlerin kulağına gelmiş bir hadisedir Dünya Ölmeme Günü.

Hadi gelin size Edip Canseverli, Cemal Süreyalı, Turgut Uyarlı bir masada başlatılan bu geleneğin hikayesini anlatalım... Ölmeme Günü’ne dair anlatılan farklı hikayeler var. Masada şiirinin ustaları olunca efsaneler de yürümüş gitmiş haliyle. İlk önce en çok bilinenden başlayalım, sonra masadaki şahitlerden fotoğrafçı İsa Çelik’in ağzından esas hikayeyi dinleyelim.

Rumeli Hisarı’nda Avcılar isimli bir meyhane. Bugün artık fazla kalmayan tam bir müdavim mekanı. rakıyı nasıl içtiğinizin bilindiği yerlerden.

Turgut Uyar, Tomris Uyar ve Edip Cansever’in başını çektiği bir grup şair masayı kurmuş, “Allah kimseyi meyhanesiz memlekete düşürmesin” keyfinde muhabbetin dibine vurmuşlar. Rakılar duble duble yuvarlanırken Tomris başlar korkusundan yakınmaya. Vücudunda bir iğne kalmıştır. İğne kalbine çok yakın bir yerdedir. Velhasılı kelam, iğnenin kalbine batıp kendini öldüreceğini öngörmektedir Tomris.

Turgut Uyar masaya bir şişe rakı ister, tüm şairlere şişeyi imzalatır ve şikayetçi olan kişiye şişeyi uzatır. Ardından bir geleneği başlatan o cümle gelir: “Bu şişeyi al; gelecek sene bugüne kadar sakla, 26 Mart’ta burada yine buluşup birlikte içeceğiz bu rakıyı.”“Ölmeme Günü”, 70’lerin sonunda başlayıp 1985′e kadar her yıl yaşatılır.

Ta ki Turgut Uyar 22 Ağustos 1985′te dostlarına veda edene kadar.

13

her şey aşktan!

İşte bu şiir efsanesini sizinle paylaştıktan sonra o gün masada bulunan İsa Çelik’in edebiyat çevreleriyle paylaştığı Dünya Ölmeme Günü’nün gerçek hikayesi...

Beyoğlu’ndaki Krepen Pasajı onların ikinci evleri gibidir. Tomris Uyar, o sıkıntılı günlerde İsa Çelik’e de bir davet yollar: “Haydi, yarın gel, Krepen’de Neşe’de buluşuyoruz. Sık sık buluştukları, o meşhur masayı da kurdukları meyhanedir Krepen’deki Neşe’nin Yeri.

Toplandıkları o gün, bir tanıdıkları olan Tombalacı İsmet de ortama dahil olmuştur. Sofraya oturur, morali bozuk gibidir. İsa Çelik döner sorar: “İsmet neyin var? Bir ölük halin var. İyi misin?” Tomris Uyar da: “İsmet, önümüzdeki yıl bugüne kadar bu rakıyı muhafaza edeceksin ve önümüzdeki yıl bu rakıyı burada açıp içeceğiz.” diye şişeyi uzatır. Başta farklı bir isim konulması düşünülen o gün, artık ‘Ölmeme Günü’ olarak anılacaktır. İsa Çelik, bir kağıdın üzerine günün tarihini yazar, masadaki herkesin imzasını alır ve ‘Ölmeme Günü’ diye de ekleyip şişeye yapıştırır. Sonra o şişe İsmet’e verilir. Ertesi yıl aynı ekip, aynı meyhanede buluşurlar ve gelenekselleşen “Ölmeme Günü” böylece başlamış olur. 1981’de başlayan gün, 1985’te son defa kutlanır. Çünkü masadan bir kişi eksilecektir. Turgut Uyar, 1985’in Ağustos’unda, maalesef veda edecektir dostlarına...

Bir gidilip bin yaşanan o masanın efsanesi işte böyle. Edebiyatseverler tarafından hala yaşatılıyor. Dünya Ölmeme Günü, belki de birkaç yıl yaşatıldı ancak onlar edebiyatseverler tarafından asla unutulmayacaklar...

Eserlerin Arkasındaki Hikayeler

Satranç Sanma şâhım / herkesi sen / sâdıkâne / yâr olur Herkesi sen / dost mu sandın / belki ol / ağyâr olur Sâdıkâne / belki ol / bu âlemde / dildâr olur Yâr olur / ağyâr olur / dildâr olur / serdâr olur

Yavuz şiire, edebiyata ve satranç oynamaya meraklı biridir. Aynı şekilde Şah İsmail’de de bu özellikler vardır. Sarayında ünlü şairleri barındırır ve çok iyi satranç oynar. Bunu bilen Yavuz Şah, Şah’ın bu özelliğinden yararlanmak ister. Tebdili kıyafetle (gezgin bir abdal kılığında) Şah’ın ülkesine gider. Hanlarda, kervansaraylarda satranç oynayarak önüne geleni yener. Haber Şah’a ulaşır. Şah der ki, çağırın bir de benimle oynasın.

Yavuz Şah’ı da yener. Şah sinirlenir ve Yavuz’a der ki: “Sen edep nedir bilmez misin?

Hiç şahlar mat edilir mi?” Elinin tersiyle Yavuz’a bir tokat atar. Şah’ın kızdığını anlayan Yavuz onu yücelten şiirler okumaya başlar. İşte Şah’ın huzurundan ayrılırken de bu şiiri okur. Ancak Şah İsmail hala onun Yavuz Sultan Selim olduğunu anlamamıştır.

Yavuz yediği tokatın acısını unutmaz. Birkaç sene sonra Çaldıran’da Şah İsmail’i yener ve ona bir mektup gönderir. Mektupta o günkü tokadın acısını aldığını söyler ve ilave eder: “Atacaksan tokadı böyle atacaksın. “ Aslında Yavuz bütün olanları şiirinde Şah’a anlatmış ancak Şah anlamamıştır. Herkesin dost olmayacağını, bir gün böyle kişilerin karşısına serdar olarak da çıkabileceğini söylemiştir.

DİTALFANZİN

14

Güzelliğin On Par’etmez Güzelliğin on par’etmez Bu bendeki aşk olmasa Eğlenecek yer bulaman Gönlümdeki köşk olmasa Tabirin sığmaz kaleme Derdin dermandır yareme İsmin yayılmaz aleme Aşıklarda meşk olmasa Kim okurdu kim yazardı Bu düğümü kim çözerdi Koyun kurt ile gezerdi Fikir başka başk’olmasa Güzel yüzün görülmezdi Bu aşk bende dirilmezdi Güle kıymet verilmezdi Aşık ve maşuk olmasa Senden aldım bu feryadı Bu imiş dünyanın tadı Anılmazdı VEYSEL adı O sana aşık olmasa

Hikayesi: Herkesin dilinden düşürmediği ve herkesin bildiği bir türküdür bu.

Hep kulağımızın bir ucunda kalır melodisi ama bilmeyiz ki o melodinin arkasında neler gizlidir. Aşık Veysel bu şiiri neden söylemiştir?

Aşık Veysel evliyken ve kendini az çok geçindirirken eşi başka bir adama aşık olur ve o adamla kaçmaya karar verir. Bohçasını kapar, kara lastiklerini giyer ve gecenin bilinmezliğinde koşmaya başlar. Sanki gecenin sonu yokmuşçasına… Bir süre gider ve evden uzaklaşır ama ayakkabısı ayağını acıtmıştır, bir şey batmıştır ayağına. Ayakkabısını çıkarır çıkarmaz gördüğüne inanamaz. Aşık Veysel şu zamana kadar biriktirdiği bütün parayı eşinin ayakkabısına koymuştur.

Parayla birlikte kalbinden kopup gelen birkaç kelime de yazmıştır kağıda, “Al, bu para ananın ak sütü gibi helal olsun. Gittiğin yerde kendini ezdirme. Bir de güzelliğin on par’etmez, bu bendeki aşk olmasa…”

Bu hikayeyi okuduktan sonra eminim ki aklınızda şöyle bir soru belirmiştir, ”Böyle bir sevgi var mı gerçekten?” Belki bir Sivas köyünde, belki bir ayçiçeği tarlasında, belki annenizin avuçlarında...

Hazal Gündoğan

15

her şey aşktan!

Eserlerin Arkasındaki Hikayeler

Ceviz Ağacı Başım köpük köpük bulut, içim dışım deniz Ben bir ceviz ağacıyım Gülhane Parkı’nda Budak budak, serham serham ihtiyar bir ceviz Ne sen bunun farkındasın ne polis farkında Ben bir ceviz ağacıyım Gülhane Parkı’nda Ne sen bunun farkındasın ne de polis farkında Ben bir ceviz ağacıyım Gülhane Parkı’nda Yapraklarım suda balık gibi kıvıl kıvıl Yapraklarım ipek mendil gibi tiril tiril Koparıver gözlerinin gülüm yaşını sil Ben bir ceviz ağacıyım Gülhane Parkı’nda Ne sen bunun farkındasın ne de polis farkında Yapraklarım ellerimdir tam yüz bin elim var Yüz bin elle dokunurum sana İstanbul’a Yapraklarım gözlerimdir şaşarak bakarım Yüz bin gözle seyrederim seni İstanbul’u Yüz bin yürek gibi çarpar çarpar yapraklarım Ben bir ceviz ağacıyım Gülhane Parkı’nda Ne sen bunun farkındasın ne de polis farkında.

Ne diyor Nazım Hikmet :“Ben bir ceviz ağacıyım Gülhane Parkı’nda, ne sen bunun farkındasın ne polis farkında.” Bu iki dize ustanın Ceviz Ağacı adlı şiirinde geçmektedir. Peki siz bu şiirin hikayesini, nasıl ve nerede yazıldığını biliyor musunuz? Cevabınız ‘hayır’ ise sizi şöyle alalım…

Nazım Hikmet, polis tarafından arandığı günlerde sevgilisi Piraye ile buluşmak ister.

Bu sebeple güvendiği bir arkadaşıyla haber ulaştırır Piraye’ye. Fakat Nazım’ın arkadaşı pek de güvenilir değildir. Öyle ki polislere :“Nazım Gülhane Parkı’nda, en büyük ceviz ağacının altında olacak. Tam on ikide.” der.

Buluşma günü Piraye’nin hasretiyle yanan Nazım Gülhane Parkı’na gelir. Gelir gelmesine de her yer polis kaynamaktadır. Derken polislere yakalanmamak için ceviz ağacına tırmanıverir. Nazım ağacın tepesinde saklanırken sevgilisi Piraye ceviz ağacının altında belirir, beklemeye başlar. Aynı zamanda polisler de uzaktan Piraye’yi gözetlemekte, Nazım’ın gelmesini beklemektedirler.

Polisler bir köşede, Piraye ağacın altında, Nazım ağacın tepesinde… Herkes birbirini beklemektedir. Nazım ne ağaçtan inebilir, ne sesini duyurabilir sevgilisine. Ve çaresizce çıkarır kağıdını kalemini ‘’Ceviz Ağacı’’nın dizelerini yazmaya başlar.

DİTALFANZİN 16

Yaş Değiştirme Törenine Yetişen Öyle Bir Şiir Ben seni uzun bir yolda yürürken görmedim ki hiç Yağmurlar altında gördüm, kadeh tutarken gördüm de Bir kıyıya bakarken, bakarkenki ağlayan yüzünle Ve yaraşırsa ancak Monet’nin Kadınlarına yaraşan giysilerinle Gördüm de Ben seni uzun bir yolda yürürken görmedim ki hiç. Öyle kısaydı ki adımların, diyelim bir yaz tatilinde Bir otel kapısının önünde, tahta bir köprünün üstünde Bir demet çiçekle, paslanmış bir kedi arasında Öyle kısaydı ki adımların Şöyle bir bardak yıkayışının vaktiyle Ölçülür ve denk düşerdi ancak Ben seni uzun bir yolda yürürken görmedim ki hiç.

Yok bir yanıtın nereye diyenlere Bir buz titreşimi gibi sallantılı ve şaşkın Ve çabuk bir merhaban vardır bir yerden gelenlere O bir yerler ki diyelim çok uzak olsun Sen gelmiş gibisindir oralardan, otobüslerden Yollardan, deniz üstlerinden topladığın gülüşlerle Ben seni uzun bir yolda yürürken görmedim ki hiç.

Seni görünce dünyayı dolaşıyor insan sanki Hani Etiler’den Hisar’a insek bile Bir küçük yaşındasın, boyanmış taranmışsın Çok yaşında her zamanki çocuksun gene Ben seni uzun bir yolda yürürken görmedim ki hiç.

Mart ayında patlıcan, ağustosta karnıbahar Mutfağın mutfak olalı böyle Bir adın vardı senin, Tomris Uyar’dı Adını yenile bu yıl, ama bak Tomris Uyar olsun gene Ben bu kış öyle üşüdüm ki sorma Oysa güneş pek batmadı senin evinde Söyle Ben seni uzun bir yolda yürürken gördüm müydü hiç Edip Cansever Eserlerin Arkasındaki Hikayeler

17

her şey aşktan!

Hayatını şairler içerisinde yaşayan güzel kadın Tomris Uyar, Turgut Uyar ile evlenmişti. Son sevgilisiydi Turgut Uyar, en uzun aşkıydı, Turgut’un soyadını ölene kadar gururla taşımıştı. Üç yıl süren Cemal Süreya ilişkisinin sonuna yaklaşmışken Turgut Uyar’la tanışmıştı Tomris. Turgut Uyar o sıralar eşinden ayrılmış, çocuklarıyla birlikte İstanbul’a gelmişti. İlk konuşmaları, birbirlerini tanımaya başlamaları böyle bir döneme denk gelmişti. Tomris Uyar o dönemleri şöyle anlatıyor: “Anladığım kadarıyla çok sıkışık bir dönem geçiriyordu. Evliliğinde yaşadığı tedirginlik ve uyumsuzluk şiirini de etkilemişti, yedi yıldır şiir yazmıyordu.” Fakat edebiyat ve şiir konularının ağır bastığı bu mektuplaşmalar ve Tomris’in Turgut Uyar’da bıraktığı bu etki ve yazmaya başlaması konusunda yaptığı tatlı baskı Turgut Uyar’ın kalemine yeniden sarılmasına neden oldu, şiir dünyasında yeniden çiçekler açtı Uyar. Şiirlerinde ikinci bir bahar yaşayan Uyar’ın aşkı, Tomris’i kaçıracakmış korkusuyla beraber ölümsüzleşti.

Tomris Uyar, Turgut Uyar’ın sevgisinden bahsederken şu cümleleri kurar: “Turgut, beni her an elinden kaçıracakmış gibi gereksiz bir kaygıyla yıpranacak; ben de hiçbir rekabet söz konusu olmadığı bir alanda, boyuna birinci seçilmekten yorulacaktım.”

Tomris Uyar hiç rekabet olmadığını düşünüyordu ancak yanıldığı belliydi.

Turgut Uyar’ın en yakın dostlarından ve Tomris’in de arkadaşı olan Edip Cansever, Tomris’e gizliden gizliye bir hoşlantı besliyordu. Bu hayranlık Ankara ve İstanbul’daki edebiyatçıların bildiği ancak üzerinde duyulmayan bir hayranlıktı. Turgut Uyar onu kaybedecekmiş gibi sevmekte haklıydı.

Cansever, Tomris’ seslenmek için şiir yoluna başvurmuştu. Her doğum gününde bir yeni şiir yazılmıştı Tomris’e.

Bunlardan en meşhuru da yine bir 15 Mart günü Tomris’in doğum gününe yetişen bu şiirdi.

Cansever, aşkını Tomris’e hiçbir zaman açık bir şekilde itiraf edemedi. Sanırsam Tomris’in “Sevgililik ya da aşk duygusu zamanla yara alabiliyor, örselenebiliyor, bitebiliyor. Bitmeyen tek aşkın gerçek ve lirik bir dostluk olduğunu Edip Cansever öğretti bana.” şeklinde açıkladığı dostluğunu kaybetmeyi göze alamadı.

18

Lavinia Sana gitme demeyeceğim. Üşüyorsun ceketimi al.

Günün en güzel saatleri bunlar.

Yanımda kal.

Sana gitme demeyeceğim.

Gene de sen bilirsin.

Yalanlar istiyorsan yalanlar söyleyeyim, İncinirsin.

Sana gitme demeyeceğim, Ama gitme, Lavinia.

Adını gizleyeceğim Sen de bilme, Lavinia.

1957 Özdemir Asaf

19

her şey aşktan!

Özdemir Asaf, üniversite yıllarında güzeller güzeli Lavinia’sına platonik olarak aşık olur. Onun için bugün herkesin hayranlık duyduğu şiiri Lavinia’yı yazar. Ancak bu aşk için hiçbir umudu olmadığından mıdır; yoksa onu kaybetmekten korktuğundan mı; bir türlü Lavinia’nın ismini açık etmez. Sonra bir gün, ismini söyleyemediği platonik aşkı için yazdığı bu şiiri bir yarışmaya göndermeye karar verir. Jürinin beğenisini kazanan şiir yarışmayı kazanır. Şiir yarışmada birinci olunca, kürsüde okumasını isterler Asaf’tan. Şair de istek üzerine kürsüye çıkar ve şiirini okur. Onu dinleyenler arasında platonik aşkı da bulunmaktadır. Ancak Asaf şiirini okurken aşık olduğu kadın salonu terk eder. Bu olaya çok üzülen Asaf aşkını hiçbir zaman Lavinia’sına itiraf edemez.

Lavinia ise bu aşktan habersiz hayatına devam eder. Durumu anlayanlar dahi Asaf’ın kararına saygı duyup gizlerler Lavinia’nın gerçek kimliğini. Ancak en sonunda Lavinia’nın Mevhibe Meziyet olduğu öğrenilir. Ancak Asaf aşkını asla ona itiraf edememiştir fakat aşkı için bu şiiri bırakmıştır.

Eserlerin Arkasındaki Hikayeler

SERE SERPE Uzanıp yatıvermiş, sere serpe; Entarisi sıyrılmış, hafiften; Kolunu kaldırmış, koltuğu görünüyor; Bir eliyle de göğsünü tutmuş. İçinde kötülüğü yok, biliyorum; Yok, benim de yok ama...

Olmaz ki!

Böyle de yatılmaz ki!

Sabahattin Eyüboğlu’nun evinde Bella ile karşılaşan Orhan Veli’ye ait bir şiirdir Sere Serpe. Odasında ders çalışan Bella’yı uzun uzun izler ve daha sonra bir köşeye oturup yazar bu şiiri. Sonrasında da kağıdı Bella’ya uzatır, sana yazdım, der.

Bella Eskenazi çevirmen Erol Güney’in baldızıdır. Erol Güney o dönemler milli eğitim bakanı olan Hasan Ali Yücel’in başlattığı dünya klasiklerini Türkçeye çevirme projesinde yer alıyordur. Orhan Veli ile Erol Güneyin arkadaşlıkları üniversite yıllarına dayalıdır. Birlikte Tercüme Bürosu’nda çalıştıkları zaman dostlukları iyice pekişmiş ve sıkı bir hal almıştır. Bella da o dönem sık sık Ankara’ya eniştesinin yanuna gelmektedir. İşte Bella ile Orhan’ın yaşamları bu şekilde kesişmiştir.

Bella İstanbul Kız Lisesine gitmektedir. Yine bir gün Ankara’ya geldiğinde Sabahattin Eyüboğlu eşinden Bella’yı Hasanoğlan Köy Enstitüsü’ne götürmesini istemiştir.

Bella Hasanoğlan ziyaretinden sonra Sabahattin Eyüboğlu’na gider ve Hasanoğlan’ı çok beğendiğini, orda eğitimci olarak görev yapmak istediğini, üç dil öğretebileceğini söylemiştir.

Gerekli izinler alındıktan sonra Bella Hasanoğlan’da göreve başlar ama kütüphane görevlisi olarak. Çünkü Bella liseyi bitirmemiştir ve bu yüzden öğretmen kadrosuna alınamamıştır. Bella, Hasanoğlan’da İngilizce, Almanca, Fransızca derslerinin yanısıra Jimnastik derslerine de girmiştir.

Bella üç yıl Hasanoğlan’da çalışmıştır. Fakat okul müdürü değişince Yahudi kökenli olması sorun oluşturmuş ve bu sorun meclis gündemine kadar gelmiştir. Bu sebeple Bella Eskenazi’nin öğretmenliği son bulmuştur.

Bella, Beşiktaş Belediyesi’nin B+ dergisine verdiği bir röportajında Orhan Veli için şunları söyler: “Ben Orhan’ı çok severdim. Çok takdir ederdim. Hayran olunacak çok tarafı vardı. Mesela çok güzel Fransızca biliyordu. Orhan’ın Fransızca konuştuğunu kimse duymamıştır. Bayılırdı insanların kendine hayran olmasına. Güzel de resim yapardı.”

Sevgili Garipçimiz Orhan Veli, hiçbir zaman açılamadığı ama çoğu şiirinin öznesi olan Bella’ya bir mektup yazmıştır.

“Bu mektubun bütün cümleleri tesadüfen, B ile başladı. Belki de Bella B ile başladığı için” diyor; Bella’ya yazdığı tarihsiz bir mektubunda. Mektup, Orhan Veli’nin yaşamında nelerin önemli olduğunun da bir özetidir aslında…

DİTALFANZİN 20

Karadut Bella, Bir gazeteci evinde mürekkep bulunamadı. Bu yüzden mektubumu kurşun kalemle yazmak zorunda kaldım, özür dilerim. Benim hakkımda İstanbul gazetesinde çıkan yazıdan dolayı yazdıklarınıza teşekkür ederim. Bununla beraber beni daha evvel yazılmış yazılardan daha iyi tanımak mümkündü. Burada, Seza geldiğinden beri, çok güzel vakit geçiriyoruz. Birkaç defa, Ralfi’ye, Lüküs Hayat operetinden parçalar söyledim. Bugün de o parçaları tekrar ettim.

Benden, bilhassa bu noktayı yazmamı isteyen Seza’dır. Bu hafta Ankara’da at yarışları başlıyor. Belki de kazanırız.

Benimle ortaksınız. Bir vurgun vurursak haber veririm.

Orhan Veli

Karadutum, çatal karam, çingenem Nar tanem, nur tanem, bir tanem Ağaç isem dalımsın salkım saçak Petek isem balımsın ağulum Günahımsın, vebalimsin.

Dili mercan, dizi mercan, dişi mercan Yoluna bir can koyduğum Gökte ararken yerde bulduğum Karadutum, çatal karam, çingenem Daha nem olacaktın bir tanem Gülen ayvam, ağlayan narımsın Kadınım, kısrağım, karımsın.

21 her şey aşktan!

Bedri Rahmi, henüz üniversitede asistandı. Evli ve bir çocuk babasıydı. O dönemde heykel bölümüne misafir öğrenci olarak gelen bir kızı gördü. Kıza deli divane aşık oldu. O kızın ismi Mari Gerekmezyan idi.

Bedri Rahmi o zamanlar ressamdı ,bir yandan da şiir yazıyordu. Kıza gönlünü kaptırdı, Mari de bu aşka cevap verdi…

Karşılıksız olmayan bu aşk büyüdü ve güzel bir ilişkiye dönüştü. Ta ki Mari Hanım tüberküloz olduğunu öğrenene kadar. Savaş sonrası döneme gelinmişti, ilaç fiyatları çok ama çok pahalıydı.Ülkede birçok ilaç bulunamıyordu. Bedir Rahmi bütün tablolarını sattı ama yine de parası ilaç ve tedavi masraflarını karşılamaya yetmedi. Eren Hanım evinde eşi Bedri Rahmi’nin gelmesini bekliyor ve gelecek diye umutlanıyordu. Mari Hanım vefat ettiğinde Bedri Rahmi kendini kaybeder. Ailesiyle ilgilenmez.

Bu duruma eşi Eren Hanım dayanamıyor, çocuğunu ve bavulunu alıp gidiyor Paris’e.

Bedri Rahmi bir süre sonra dayanamayıp eşinin yanına Paris’e gidiyor.

Yıllar sonra bir gün, eşinin de olduğu bir yemekli bir toplantıda ondan bir şiir okumasını istiyorlar. Bedri Rahmi bu şiiri okuyor. Gözleri doluyor,sesi titriyor.

Eren Hanım biliyor ancak ses etmiyor.

Eserlerin Arkasındaki Hikayeler

Bir Kara Sevdaya Tutulmayagör

Bir kere sevdaya tutulmayagör; Ateşlere yandığının resmidir.

Aşık dediğin, Mecnun misali kör; Ne bilsin alemde ne mevsimidir.

Dünya bir yana, o hayal bir yana; Bir meşaledir pervaneyim ona.

Altında bir ömür döne dolana Ağladığım yer penceresi midir?

Bir köşeye mahzun çekilen için, Yemekten içmekten kesilen için, Sensiz uykuyu haram bilen için, Ayrılık ölümün diğer ismidir.

Cahit Sıtkı ve onun kara sevdası...

Otuz Beş Yaş şiiri ile nam salmış ünlü şairimiz Cahit Sıtkı Tarancı, yakın arkadaşı Vedat Günyol'un kız kardeşine aşık olmuştur. Fakat hislerini hiçbir zaman açıklamamış ve sevgisini hep derinliklerinde yaşamıştır. Mihrimah Hanım'a beslediği bu hisleri Kara Sevda isimli şiiriyle dizelere dökmüştür. Yıllar sonra duygularını Vedat Günyol’a açmış ve “Evlenmenizi çok isterdim.” cevabını almıştır. Ancak Mihrimah Hanım çoktan evlenmiş ve Cahit ve Mihrimah aşkı hiç başlamadan son bulmuştur. Sizi Kara Sevda ile başbaşa bırakıyoruz..

DİTALFANZİN 22

Haydi Abbas Vakit Tamam

Haydi Abbas, vakit tamam; Akşam diyordun işte oldu akşam.

Kur bakalım çilingir soframızı; Dinsin artık bu kalb ağrısı. Şu ağacın gölgesinde olsun; Tam kenarında havuzun.

Aya haber sal çıksın bu gece; Görünsün şöyle gönlümce.

Bas kırbacı sihirli seccadeye, Göster hükmettiğini mesafeye Ve zamana.

Katıp tozu dumana, Var git, Böyle ferman etti Cahit, Al getir ilk sevgiliyi Beşiktaş’tan; Yaşamak istiyorum gençliğimi yeni baştan.

Cahit Sıtkı o zamanlar yedek subaydı. Ancak dönem şartları zor olduğu için yedek subayların yanına bir erbaş veriliyordu. Cahit Sıtkı listeyi kontrol ederken aklına bir isim takıldı; Abbas oğlu Abbas. Kolu çolak olduğu için çürüğe çıkan adam.

Cahit Sıtkı, Abbas’ı odasına çağırır. Onu gördüğünde çok etkilenir. Yüzünden güvenilir biri olduğunu anlayan Cahit Sıtkı, ona evinin altındaki boş yere taşınmasını söyler. Abbas taşınır. Zaman geçer aralarındaki ilişki asker-komutan ilişkisinden çok, dostluk ilişkisine dönüşür. Bazı akşamlar çilingir sofrası kurar ve dertleşirlerdi. Bir akşam Abbas yine çilingir sofrasını kurmuştur, yanında rakısı... Cahit Sıtkı, Abbas’a İstanbul’u bilip bilmediğini sorar. Abbas bildiğini hatta eğitimi orada yaptığını söyler.

Başlar daha sonra anlatmaya: “…

-Benim orada bir sevgilim var. Bana onu bul getir.”

Abbas, emredersiniz çekerek akşamın bitmesini bekler.

Cahit Sıtkı, sabah uyandığında karşısında Abbas’ı palaskasını almış bir şekilde görünce ne olduğunu sorar. Abbas ise sevgilinizi bulmaya İstanbul’a gidiyorum deyince Cahit Sıtkı duygulanır ve gözünden düşen ilk damlayla kapısını kapatarak odasına girer.

23

her şey aşktan!

Eserlerin Arkasındaki Hikayeler

Pia ne olur kim olduğunu bilsem pia'nın ellerini bir tutsam ölsem böyle uzak uzak seslenmese ben bir şehre geldiğim vakit o başka bir şehre gitmese otelleri bomboş bulmasam içlenip buzlu bir kadeh gibi buğulanıp buğulanıp durmasam ne olur sabaha karşı rıhtımda çocuklar pia'yı görseler bana haber salsalar bilsem içimi büsbütün yıldız basar bir hançer gibi çıkıp giderdim ben bir şehre geldiğim vakit o başka bir şehre gitmese singapur yolunda demeseler bana bunu yapmasalar yorgunum üstelik parasızım pasaportsuzum ne olur sabaha karşı rıhtımda seslendiğini duysam pia'nın sırtında yoksul bir yağmurluk çocuk gözleri büyük büyük üşümüş ürpermiş soluk ellerini tutabilsem pia'nın ölsem eksiksiz ölürdüm Attila İlhan

Attila İlhan bir gün Kadıköy Rıhtım'da otururken yabancı plakalı bir nakliye aracı görür. Nakliye aracının üstünde “Pakistan İnternational Airlines” yazıyordur. Atilla İlhan bu nakliye aracını hayalindeki kadına benzetir. O beklenen kadını belki görmüştür ama bu araç gibi hızla yanından geçip gitmiş, farkında olmamıştır. Belki yabancı bir ülkededir. Hiç tanımaz O'nu. O kadının elini tutmak için neyini vermezdi ki? Nakliye aracının üstündeki yazının baş harflerinin birleştirerek ‘’Pia ‘’ ismini oluşturur. Bir gün Pia sorulur İlhan’a: “Kimdir bu Pia?” Belki de O kadın aslında Pia, o hiç olmayan kadın; aklımda kalanlar, imkânsız aşkların kadını. Yaşanmış aşklar kalmıyor, bitiriyorsunuz karşılıklı. Hatırlanan, askıda kalmış aşklar ama Pia aşkı; yaşanmışlık olmadığı için, hiç bitmiyor.

“Herkesin böyle bir hikâyesi ve Pia'sı vardır. Pia'nızı bulmanız dileğiyle…”

24

Aşk Resmi Geçidi Birincisi o incecik, o dal gibi kız, Şimdi galiba bir tüccar karısı.

Ne kadar şişmanlamıştır kim bilir.

Ama yine de görmeyi çok isterim, Kolay mı? İlk göz ağrısı. İkincisi Münevver Abla, benden büyük Yazıp yazıp bahçesine attığım mektupları Gülmekten katılırdı, okudukça.

Bense bugünmüş gibi utanırım O mektupları hatırladıkça. .............. çıkar .............. dururduk mahallede ......................... halde ............ yan yana yazılırdı duvarlara ................... yangın yerlerinde.

Dördüncüsü azgın bir kadın, Açık saçık şeyler anlatırdı bana.

Bir gün de önümde soyunuverdi Yıllar geçti aradan, unutamadım, Kaç defa rüyama girdi.

Beşinciyi geçip altıncıya geldim.

Onun adı da Nurinnisa.

Ah güzelim Ah esmerim Ah Canımın içi Nurinnisa.

Yedincisi, Aliye, kibar bir kadın.

Ama ben pek varamadım tadına.

Bütün kibar kadınlar gibi Küpe fiyatına, kürk fiyatına.

25

her şey aşktan!

Sekizinci de o bokun soyu.

Elin karısında namus ara, Kendinde arandı mı küplere bin. Üstelik .......

Yalanın düzenin bini bir para.

Ayten’di dokuzuncunun adı. İş başında şunun bunun esiri, Ama bardan çıktı mı, Kiminle isterse onunla yatar.

Onuncusu akıllı çıktı ....... gitti .........

Ama haksız da değildi hani.

Sevişmek zenginlerin harcıymış İşsizlerin harcıymış. İki gönül bir olunca Samanlik seyranmış ama, İki çıplak da, olsa olsa, Bir hamama yakışırmış. İşine bağlı bir kadındı on birinci, Hoş, olmasın da ne yapsın, Bir zalimin yanında gündelikçi. .........leksandra Geceleri odama gelir, Sabahlara kadar kalır.

Konyak içer sarhoş olur, Sabahı da işbaşı yapardı şafakla.

Gelelim sonuncuya.

Hiçbirine bağlanmadım Ona bağlandığım kadar.

Sade kadın değil, insan.

Ne kibarlık budalası, Ne malda mülkte gözü var.

Hür olsak der, Eşit olsak der. İnsanları sevmesini bilir Yaşamayı sevdiği kadar.

Orhan Veli Kanık Eserlerin Arkasındaki Hikayeler

Hepimizin dizeleriyle muhakkak karşılaştığı, hepimizin bildiği bir şair; Orhan Veli… Aşk Resmi Geçidi şiirinin kendisinden çok, yazılma hikayesi çok ilginçtir. 1950’de Ankara’da belediyenin açtığı bir çukura düştüğünde henüz 36 yaşındadır, başından yaralanır. İstanbul’a gelir, bir arkadaşının evinde rahatsızlanır. Üzerinde ceketi vardır, cebinde de bir diş fırçasına sarılı kağıt parçası. Kağıt, şairin eşyaları dağıtılırken ceketinin içinde bulunmuştur.

Orhan Veli’nin çocukluğundan itibaren hayatına giren kadınların önümüzden resmi bir geçidi bu şiir. Şiiri beğenmedi de bu işe layık mı gördü yoksa bir koruma yöntemi miydi bilinmez. O sır onunla beraber mezara girdi. Şiirin bazı satırları da sudan silinmiş ve okunamaz hale gelmiş, bu eksik dizeler de şiiri daha esrarengiz

yüksekkaldırım’da bir akşam maria missakian’ı düşündüm eğer kendimi bıraksam yağmur olabilirdim yağardım kasım’da bir çınar olurdum yaprak yaprak dökülürdüm kalbimi sıkı tutmasam döküp saçıp boşaltsam içimde yükselen şiiri kaldırımlara döküp harcasam gözleri balıkçıl gözleri dudaklarında tutup rüzgarı maria missakian adında biri gelse göğsüne kapansam gece gölgesine sokulsam gökyüzünde bulutlar büyüseler yağmuru dinlesem anlatsam şimşekler kırılıp dökülseler bizi sokoklarda bıraksalar leylekler üşüyüp gitseler dönüp arkalarına bakmadan

Atilla İlhan 1948 yılında üniversite ikinci sınıf öğrencisiyken Paris’e gider. Bu seyine akşam oldu attilâ ilhan yahat dolayısıyle sanatı ve şiiri derinden üstelik yalnızsın sonbaharın yabancısı etkilenir. Paris’te Ermeni asıllı Fransız belki paris’te maria missakian olan Maria Missakian ile tanışır. Birlikte avuçlarında bir çarmıh acısı gezerler, vakit geçirirler ve Türkiye üzegizlice bir sefalet gecesi rinde muhabbet sürdürürler. Bir süre çocuğunu boğarmış gibi boğup paris’i sonra Atilla İlhan Türkiye’ye dönme kasana kaçmayı tasarlar her akşam rarı alır. Missakian’ı da yanında getirmek istese de Missakian’ın pasaportu olmadığı için getiremez.

Sürekli mektuplaşırlar. Zamanla mektuplar seyrekleşir. Daha sonra İlhan, Maria’nın bir müzisyen ile evlenip çocukları olduğunu; Maria’nın mutsuzluktan alkolik olduğunu öğrenir. ‘Yağmur Kaçağı’ şiir kitabında yer alan Maria Missakian sayfasını imzalayıp gönderir. Bu son görüşmeleri olur.

DİTALFANZİN 26

ACILARIN ADINI AĞUSTOS KOYMALILAR Üvercinka Böylece bir kere daha boynunlayız sayılı yerlerinden En uzun boynun bu senin dayanmaya ya da umudu kesmemeye Laleli’den dünyaya doğru giden bir tramvaydayız Birden nasıl oluyor sen yüreğimi elliyorsun Ama nasıl oluyor sen yüreğimi eller ellemez Sevişmek bir kere daha yürürlüğe giriyor Bütün kara parçalarında Afrika dahil Aydınca düşünmeyi iyi biliyorsun eksik olma Yatakta yatmayı bildiğin kadar Sayın Tanrıya kalırsa seninle yatmak günah, daha neler Boşunaymış gibi bunca uzaması saçlarının Ben böyle canlı saç görmedim ömrümde Her telinin içinde ayrı bir kalp çarpıyor Bütün kara parçaları için Afrika dahil Senin bir havan var beni asıl saran o Onunla daha bir değere biniyor soluk almak Sabahları acıktığı için haklı Gününü kazanıp kurtardı diye güzel Birçok çiçek adları gibi güzel En tanınmış kırmızılarla açan Bütün kara parçalarında Afrika dahil Birlikte mısralar düşünüyoruz ama iyi ama kötü Boynun diyorum boynunu benim kadar kimse değerlendiremez Bir mısra daha söylesek sanki her şey düzelecek İki adım daha atmıyoruz bizi tutuyorlar Böylece bizi bir kere daha tutup kurşuna diziyorlar Zaten bizi her gün sabahtan akşama kadar kurşuna diziyorlar Bütün kara parçalarında Afrika dahil

27

her şey aşktan!

Eserlerin Arkasındaki Hikayeler

Burda senin cesaretinden laf açmanın tam da sırası Kalabalık caddelerde hürlüğün şarkısına katılırkenki Padişah gibi cesaretti o, alımlı değme kadında yok Aklıma kadeh tutuşların geliyor Çiçek Pasajında akşamüstleri Asıl yoksulluk ondan sonra başlıyor Bütün kara parçalarında Afrika hariç değil

İlk aşkıyla ortaokulda karşılaşmıştır Cemal Süreya. Onu ilk gördüğünde kızıl saçlarından gözlerini alamamıştır. Hatta ‘masmavi defterine kızıl mısralar’ dolmuştur.

Açıldığı ilk aşkı karşılıksız kalmamış, ilk evliliğini de aynı sırada mektuplaştığı Seniha’sıyla yapmıştır. Seniha ve Cemal birbirlerine o kadar uyumludurlar ki dostlarına mektup yazarken bir kelime Cemal, bir kelime Seniha yazardı.

Fakat gün geldi bu aşkın da kendi içindeki problemler büyümeye başladı. Cemal Süreya’nın çektiği maddi sıkıntılar bu aşkı da olumsuz etkiledi. Aralarındaki eğitim farkı da ikisinin arasını bozan bir durum olmaya başlamıştı. ‘Gibisi olmayan yar’ ile ‘Gibisi olmayan adam’ artık anlaşamamaya başlamıştı.

Cemal Süreya o dönem Eskişehir Vergi Dairesinde çalışıyordur. Oradaki sarışın bir kıza vurulur. Seniha hiçbir şeyden habersiz yaşamına devam etmektedir. Bir süre sonrasında bebeği Ayçe’yi kucağına alır. Cemal Süreya ilk aşkı Seniha ile vurulduğu kadın arasında kalmıştır. Bir karar vermesi gerekir. Ya o kızıl saçlı güzel kadın ve bebeğiyle yuvasında huzuru yaşayacaktır ya da güvercin kadınıyla yeni bir aşka yelken açacaktır. Cemal Süreya, bu ikilem sonrasında kararını kızıl saçlı güzelden yana kullanır. Fakat Güvercin Kadın ile ayrıldığında şu dize dökülür dudaklarından:’’ Acıların adını ağustos koymalılar.’’

Cemal Süreya tarafından ismi bir sır gibi gizlenen Güvercin Kadın’a ithafen yazılan, Süreya için bambaşka bir yeri olan ve ilk şiir kitabına ismini veren, İkinci Yeni şiirinin en güzel örneklerinden biri olan Üvercinka ile sizi başbaşa bırakıyoruz..

DİTALFANZİN 28

Mil Çekilmiş Harfler Piraye “Nereye bakarsam bakayım Sen uzaklaşıyorsun.”

On dört yıldır unutuyorum On dört yıldır sürüyor incinme.

Saat pişmanlıkta durdu Bir boğuk su topuklarda arzu.

Mil çekilmiş harfler Kalabalık cümleler kuruyor.

Odalar odalar odalar Birbirine giriyor birbirinden çıkıyor Sonra sokaklarda dik kafalı bir yalnızlık Dönüp yine odalarda kederleniyor. İnsan yoruluyor sevgilim Yaralı bir zamanla kendini sevmekten.

Mum ve pervane. Heves ve hayıf.

Bir gün evler de bitiyor.

Senin kâküllerin, benim harflerim O da bir çınlama geçti neyleyim.* Bir sarı zaman Hayal Hanım Nereye bakarsa orada kalıyor.

Sonsuzluk kemiklerde ıslık çalıyor İki çocuk başlıyor birbirini sevmeye. Şükrü Erbaş

Kızıl saçlı kadınım derdi, Propaganda yaptığı suçuyla onca yıl yattığı hapiste her mektubunda, her şiirinde kızıl saçlı kadınım derdi.

Nâzım’dan önce iki evlilik yapmış, iki çocuk büyütmüş Hatice Piraye. Nâzım, Piraye’den önce bir evlilik yapmış fakat iki evlilikte de hem baskı hem de uyumsuzluk… Ancak ikisinden sonra, yani iki evlilikten sonra bile kavuşamamak…

Nâzım, Piraye’yi tanıdığında işsizdi, Piraye ise iki çocuklu. İki aile de istemiyordu böyle bir evliliği. Ancak bizim Nâzım her zamanki gibi oynattı kalemini, çaldı kalbini. Ancak daha sonrasında, önce 1 yıl sonra 10 yıl yatılan hapis ilişkiyi çok zorladı ve bir süre sonra kendisine onlarca mektup yazdığı eşini bıraktı.

26 Eylül 1945 Bizi esir ettiler, bizi hapse attılar : beni duvarların içinde, seni duvarların dışında.

Ufak iş bizimkisi.

Asıl en kötüsü : bilerek, bilmeyerek hapisaneyi insanın kendi içinde taşıması... İnsanların birçoğu bu hale düşürülmüş, namuslu, çalışkan, iyi insanlar ve seni sevdiğim kadar sevilmeye lâyık...

29

her şey aşktan!

Eserlerin Arkasındaki Hikayeler

Ekipten...

Düşler Gemisi Damlalar çarpıyor merdivenlere…

Keşke kayıp düşsem hayallerime…

Aşktan geçen çaresiz günlerime…

Sessiz gecelerden geçen sessiz gemiler…

Yakın fenerlerinizi…

Aydınlatmadan bırakmayın gecelerinizi…

Her ne kadar eksilse de yıldızların ışıkları…

Her şey aşktan olsa?

Hiç kimse unutmaz belki birbirini…

Papilio Venandi

sesin kulaklarımda çınlıyor asla bitmeyen bir şarkı gibi özlem dolu bir aşk gibi asla susmuyor anılar zaman geçiyor değişiyor her şey ama anılar hala ilk günkü gibi hüzün kokuyorlar korkuyorlar, unutulacağız diye ağlıyorlar unutuldular, kabul edemiyorlar. özlem kokuyor her harfleri -P

DİTALFANZİN 30

Film Yorumları Aşk ve Gurur

Esaretin Bedeli

Aşk ve Gurur Jane Austen’ın kitabından uyarlanmış bir aşk hikayesidir.

Filmde ve kitapta Darcy ve Elizabeth’in birbirlerine duydukları ama ısrarla reddettikleri, gururlarından ve inatlarından binbir türlü zorluk çıkarttıkları aşklarının hikayesi anlatılıyor. Benim için bu filmi vazgeçilmez yapan onun arkasındaki yaşanmışlık. Austen aslında kendisini anlatıyor.

Austen, gençken Tom Lefroy ile tanışır ve ona aşık olur. Birbirlerini o kadar fazla severler ki her şeyi geride bırakıp kaçıp gitmeyi bile düşünürler. Kaçmak için hazırlıklar yapılır ancak Jane yoldayken öğrendiği bir şey yüzünden evine geri döner. Eğer kaçsalardı Tom ailesine karşı olan tüm sorumluluklarını bir kenara atmış ve onları ortada bırakmış olacaktı. Bunun olmasını istemeyen Jane zor bir kararla geriye döner. Çok uzun yıllar geçer ve Jane Aşk ve Gurur’u bu süre içinde yazar. Ayrıca bu süre zarfında Tom ailesinin onun için bulduğu birisiyle evlenir. Tom doğan ilk çocuğunun adını Jane koyar. Rivayete göre de ilk aşkını unutamadığı için kızının adını Jane koyduğu söylenir. Jane ise hayatı boyunca evlenmemiştir.

Bu yüzden Aşk ve Gurur’un yeri bende bambaşkadır. İzlediğim en güzel romantik filmdir kendisi. Ayrıca Becomming Jane’i de öneririm, o da Jane’in aşk hikayesini anlatan bir filmdir.

Çıktığı döneme damgasını vuran filmlerden birisi. Imdb kriterlerlerinde birinci sırada olan Stephen King ustanın elinden çıkmış müthiş bir eser.

Hikayesiyle, senaryoyu işleyişiyle, kurgusuyla, müzikleriyle ve oyunculuğuyla başyapıt olduğunu kanıtlamış ve 7 dalda Oscar adayı olmayı başarmıştır.

Sinemaya bir yerden başlamak istiyorsanız buradan başlayabilirsiniz. Zaten bir sinemaseverseniz bu filmi çoktan izlemiş olmalısınız :)

31

her şey aşktan!

Arda Arslan

Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku

“Kadının gözlerinin iç0inde bir çukur ya da kuyudaymış gibi bir yerlere sıkışmış da yardım istermiş gibi bakan yabancıya sırtımı döndüm ve kendi kendime üçüncü şahıs mevzumda direndim direnen tarafım ilimlerimizin, şiirlerimizin racon adına kendine ihanet eden anılarını anlatıyordu.” Bu tutku bu cümlelerle başladı. Müzeyyen Hanım kendini tam bir ‘Carpe diem’ havasına bürümüştü. Tutkuları ve hayalleri hayatının ötesine geçiyordu. Kadın yaşamaya aşıktı. Ancak Arif Bey, Müzeyyen’e aşıktı. Bir kadının ismini söylemeye bile aşık olan adamın onunla olan –kurduğuhayallerini ne kadar çabuk sonlanabileceğini veya nasıl çabuk yanlış anlaşılabileceğini anlatıyor. Adam bir diskoda DJ, kadın inşaat firmasında mühendis.

Adam işe gidiyor, kadın işten çıkıyor. İlişkileri, yaşantıları ve kendi aralarındaki uyum onları sonsuz aşkın umutsuzluğuna ve mutluluk kadar lanet başka bir şeyin olmadığına itiyor. Kadın monotonluktan sıkılmış ve sadece yaşamak için çalışırken adam onu bağlamak için gece gündüz yazılar yazıyor. Evet, adamımız bir yazar. Her gün, her an yazıyor. İnsan kıraathanede kafasındaki ideal kadını yazar mı? Bu adam yazıyor. Kısacası bütün film şu: Anlatsam da anlayamazsınız. Çünkü Dital, bu derin bir tutku…

Papilio Venandi

DİTALFANZİN 32

Aforizmalar Sizce Şiir Nedir?

Can Yücel’in dediği gibi: “Şiir, gürültüden müziğe geçmektir.”

-fatmaelifokumus Anlamayı bilenlerin tutkusudur-onurutkug olduğundan çok daha fazla olan şeydir, kalemlerden resim yapma uğraşıdır -crnztk Şairin aklını kurtarma çabası-irem.turkess Koşuşlarım-erendemirkannn Şiir bir cennet bahçesi Girmeyene anlatılmaz-Abdürrahim Karakoç Şiir dil içinde bir dildir-Paul Valery

33

her şey aşktan!

Oyuncular Aksakal:

Ayşe Baratalı Çakır (editör)

Ebe:

İrem Türkeş (içerik)

Saklananlar:

Nurseli Kızılcıkoğlu (içerik) ig@nurselialgin

Yeşim Ekinci (tasarım)

yemyesil6287@gmail.com

Eray Kaçal (içerik) Papilio Venandi

Onur Dalgıç (tasarım) Cansu Cemaloğlu (çizer) Melike Ceren Koçar (içerik) ig@melkocar

DİTALFANZİN

34

Sobelendin!

ig@sobefanzin

ditalsobefanzin@outlook.com