mahserde

Muhtar Kerim, Duman'ın baktığı yöne doğru baktığında gördükleri karşısında ürpermişti. Karşı tepede üçerli beşerli halde gezinen kurt sürüleri tarafından fark edilirlerse, onlara yem olmaktan kurtulamazlardı.

Duman'a "Sessiz ol koçum" dedikten sonra alçalarak geri geri yürümeye başladı. Nazife Hanım’ın yanına geldiğinde gördüklerini anlattı. "Bu mevsimde bunlar aç olurlar Allah korusun bizi görmesinler... Başka yerlere de dağılmış olabilirler, dikkatli olalım" Tedirginlik içinde yolculuklarına devam ettiler.

Nazife Hanım korkusunu yenmek için sürekli dua etmekteydi. Muhtar Kerim ise bir yandan hem kurtlara rastlama ihtimalini düşünüyor hem de geceyi nasıl geçireceklerini. Tükenen yiyecekler de cabası. Aç yatarlarsa sabaha kadar bu soğukta nasıl dayanırlar?

Aslında yoldan biraz saptıkları zaman bir köy bulabilirlerdi. Çünkü Muhtar Kerim gençliğinde buralara ağaç kesmeye gelirdi. Bu civarda köyler olduğunu biliyordu. Yoldan saparak bir köye gidip tanrı misafiri olmak mantıklıydı. Hem karınları doyardı hem de geceyi sıcak bir yatakta geçirirlerdi. Ayrıca gece başlarına gelebilecek vahşi hayvan saldırısı ihtimali de ortadan kalkmış olurdu. Bu köylerden birine giderek yolları yaklaşık bir saat uzayacaktı ancak buna değerdi. Aksi halde yorgunluk ve açlık yollarını çok daha fazla uzatacaktı. Muhtar Kerim kararını verdi, köye uğrayacaktı. Eşi Nazife'ye kararını açıkladı, o da memnuniyetle karşıladı.

Muhtar Kerim şimdi köy yoluna giden sapağı bulmalıydı. Bu gerçektende zordu, çünkü bulunduklar yer artık düz bir arazi değildi. Etrafı tepelerle çevrili olması uzağı görmelerine engel oluyordu. Yoğun kar 34