Ποια ανάγκη αποτέλεσε την απόφαση σου να ανεβάσεις το «Πεθαίνω σαν χώρα» σε θεατρική μορφή; Είναι καθαρά καλλιτεχνικοί οι λόγοι ή το γεγονός ότι η εποχή που βιώνουμε μοιάζει σαν την προφητική επαλήθευση του;
Το έργο είναι μια πεισματική, λεπτομερής καταγραφή της καταστροφής μιας κοινωνίας. Την ίδια στιγμή, αυτό που μας εξήγησε ο Δημητριάδης στις σύντομες συζητήσεις μας ήταν ότι το βαθειά σωτηριολογικό μήνυμα αυτού του κειμένου κρύβεται στην βεβαιότητα ότι μόνο αν καταφέρουμε να καταστρέψουμε τα ακλόνητα θεμέλια αυτού του κόσμου θα επιτρέψουμε στην ζωή να αποκτήσει την σημασία, την ελπίδα και την δύναμη που βαθειά μέσα μας όλοι μας αναζητούμε. Σύμφωνα με τα λόγια του Δημητριάδη, «υπάρχει ένας πόλεμος που κρατάει χίλια χρόνια» και ίσως πολλά περισσότερα, ανάμεσα στις δυνάμεις της προσωπικής αυταπάτης, της κυριαρχίας, της συντήρησης, της καπηλευμένης και χαλκευμένης παράδοσης, της ανισότητας και της εκμετάλλευσης από την μια μεριά και τις δυνάμεις της ανεξέλεγκτης, πηγαίας, επικίνδυνης και αντιφατικής ανάγκης για έρωτα και απόλυτη ελευθερία από την άλλη. Εμείς, διαλέγουμε να σταθούμε από αυτή την πλευρά αυτής της μάχης. Και κάνουμε αυτή την παράσταση για να βαδίσουμε προσεχτικά μαζί με τους θεατές αυτό το λεπτό νήμα που χωρίζει την εξέγερση από τον κοινωνικό κανιβαλισμό, τον έρωτα από το μίσος, την ελπίδα από την κατάθλιψη, την επανάσταση από τον ολοκληρωτισμό.
Είχες υπ’ όψιν σου προηγούμενα ανεβάσματα του ίδιου έργου όταν αποφάσισες να καταπιαστείς με αυτό; Επιδίωξες να αποφύγεις τα δάνεια ή άφησες τον εαυτό σου ελεύθερο σε επιρροές και εικόνες από εκείνες τις εκδοχές;
Με στοιχειώνει η δύναμη και η αλήθεια της παράστασης του Στέλιου Κρασανάκη το 1989 με τα παιδιά του κέντρου αποτοξίνωσης «18-άνω». Η προσπάθεια να κάνεις ένα έργο να μιλήσει για την ζωή σου και την ζωή των ανθρώπων που το έχουν ανάγκη… Η ανάγκη να ουρλιάξεις στην μέση του δρόμου, να γίνεις ένα σήμα κινδύνου, να εκπέμψεις S.O.S. Από την άλλη, αυτό που προτείνουμε στην παράσταση μας, νομίζω για πρώτη φορά, είναι το να δούμε ολόκληρο το κείμενο, χωρίς ιδιαίτερες αλλαγές, μέσα από τα μάτια 4 γυναικών που έζησαν την φρικτή ιστορία της καταστροφής μιας κοινωνίας και τώρα, η κάθε μια μόνη της, με το πολύ ξεχωριστό τρόπο της, αναζητά μια κρυφή διέξοδο, μια έξοδο κινδύνου. Οι γυναίκες αυτές γίνονται ένα αντικαθρέφτισμα του καθενός μας, είναι οι τέσσερις ηλικίες της ζωής του ανθρώπου, είναι οι τέσσερις γενιές που συνυπάρχουν και έρχονται σε σύγκρουση, είναι οι διαφορετικές πλευρές που κρύβουμε μέσα μας. Με αυτό τον τρόπο, προσπαθούμε να παρουσιάσουμε το «Πεθαίνω σαν Χώρα» όσο άμεσα κατανοητό και βαθιά συγκινητικό πιστεύουμε ότι είναι πραγματικά.