Lowlands ebook 2016

verschrompelen en verschimmelen. Alles wat leeft, gedijt het beste onder aandacht. ‘Ik weet het niet,’ zei de dokter uiteindelijk. Je zou toch zeggen dat die gasten opgeleid worden tegenwoordig.

Wie brengt zijn geliefde naar het verzorgingstehuis als hij zelf nog in staat is voor haar te zorgen?

Dat is iets wat ze niet lijken te begrijpen. En dat ik telkens de telefoon terug op de haak wierp als ze van een of andere zorginstantie belden om hulp aan te bieden, begrepen ze ook niet. Het waren die schelle vrouwenstemmen met hun adviezen die me zo tegenstonden. Eén keer stond er zo’n gans voor de deur. Ze droeg een schort en plastic klompen. ‘Ik zal u eens laten zien hoe u haar moet verschonen.’

Ze lachte er ook nog bij, alsof ze me haar vieze moppen vertelde. Ze tilde het laken op tot Maries navel en trok zo de onderbroek naar beneden.

Het was alsof ze mij verschoonde. Alsof ze kwam controleren of ik mijn kont goed had afgeveegd.

Met een natte washand wreef ze langs de billen en schaamlippen van mijn lieve en vroeger zo mooie geliefde. Ik luisterde naar het wegtikken van de secondes. Ik heb al zo lang geleefd, waarom duurt dit moment dan opeens zo lang, dacht ik toen. Ze drukte de washand in mijn hand. We oefenden op een pop die vijftig jaar geleden mijn achternaam had aangenomen, op voorwaarde dat alleen de dood ons nog zou kunnen scheiden. De gans schreeuwde vreselijke dingen. ‘Komaan, mevrouwtje, billetjes omhoog. Goed zo. Dank u wel!’ Alsof ze kaartjes voor de loterij in het dorp verkocht. Een euro voor drie kansen, vooruit dan, met een gratis borrel toe.

Als je eenmaal uit dat bad stapt, dat bad van het leven, en je huid volledig gerimpeld is, denken ze dat je de dingen niet meer begrijpt. Maar ik heb mijn kop toch boven het water gehouden? Dat een mens vergeet filterzakken te kopen wil nog niet zeggen dat hij gek geworden is. Ik heb maar één keer mijn broek ondergescheten, omdat ik mijn evenwicht verloor en met mijn hoofd tegen de lamp viel.

Natuurlijk schaamt een mens zich dan. Maar mededogen? Nee hoor. Mijn kinderen smullen bij zulk nieuws. Ze kunnen zeggen dat hij nu echt oud is geworden. Zal wel beginnende dementie zijn. En dat ze toen besloten hebben dat Marie hier niet meer kon wonen. Dat het nu toch echt tijd was haar naar het verzorgingstehuis te brengen.

Hoe ze hier kwamen. Die dokters. Ze spraken alsof die klap op mijn achterhoofd mij in een tweejarige veranderd had. ‘Achterlijken!’ riep ik naar die gestudeerde minkukels. En ik sloeg de klok van de muur, want dat ding was zo aan het tikken dat ik er gek van werd. Als je oud bent zoeken ze naar een manier om je zo snel mogelijk imbeciel te maken.

Over tien minuten zullen ze er toch wel zijn? Ze bleken het gepast te vinden om hun oude pa nog eens te bezoeken bij zijn zoveelste verjaardag. Ze zullen de kinderen wel al hebben moeten sussen met beloftes en beloning. ‘Het is maar een uurtje. Als jullie je goed gedragen en nog eens een vraag stellen, krijgen jullie na afloop een ijsco.’

Beneden staat alles klaar, zodat ze me niet zullen verdenken van voorbedachte rade. Ik wil mijn