maken!’
••• De twee zakken komen met een doffe knal tegen de stalen binnenmuur van de lege perscontainer. Alsof een vogel tegen de voorruit vliegt. Het tafeltje maakt meer lawaai. Het schuurt en kraakt. Niks breekt. Via de zijspiegel zie ik hem achter de wagen verdwijnen. Hetzelfde lawaai. Hetzelfde gevloek. Zijn linkervoet op het treetje dat niemand ooit gebruikt en zijn vuist om de stalen pijp geklemd. Zoals jongens in films achterop de wagen staan. Onpraktisch. Geen zicht op de zakken, geen zicht op de bochten in de weg.
••• Zijn voet verdwijnt na een minuut uit de spiegel. Ik kijk naar het pakje sigaretten op de bijrijdersstoel en hoor hoe hij de tafel tegen de binnenkant van de container kapot probeert te slaan. Ik klop op de buitenkant van de deur. Twee keer snel. ‘Iets verder!’ roep ik. De tafel wordt tegen de achterwand gesmeten. ‘Je hebt gelijk oudje!’ hoor ik hem schreeuwen. ‘Ik kan hier wel aan wennen!’ Zijn stem klinkt dichtbij en veraf. Zoals de stank die wordt tegengehouden door de stalen wanden van de container en tegelijkertijd, als niemand kijkt, de cabine insluipt.
••• Mijn ogen dwalen van zijn sigaretten naar de grote rode knop naast de versnellingspook. Ik glimlach. Omdat ik die tafel gewoon op de veengrond kapot had gegooid of omdat ik niet als gloeilamp ga eindigen. Misschien wel omdat ik meer een Motown-man ben. ‘Ain’t no sunshine when he’s gone,’ neurie ik, terwijl de drie overgebleven poten van het tafeltje een voor een breken. De rest hoor ik niet. Omdat mensen van nature minder weerstand bieden en omdat ik meer een Motown-man ben.
••• Als het liedje is afgelopen, de hydraulica tot stilstand komt en de dieselmotor die de pers aanzwengelt van stationair naar slaapstand gaat, zet ik de radio uit. Samen met zijn pakje sigaretten blijf ik in de cabine zitten wachten, tot de zon verdwijnt.
•••