Selin Kuşçu
Je loopt met een omweg naar huis
••• Je spreekt de taal niet. Je spreekt de taal niet en daarom begrijp je de mensen niet. Andere mensen denken misschien dat deze mensen als vanzelfsprekend met jou verbonden zijn, dat verwantschap net zo vanzelfsprekend hoort bij verwant. Een taal kan iets anders zijn dan woorden, zeggen ze. Maar dan weet je niet hoe je moet lezen hoe zij hun lichaam bewegen, hun voeten over de vloer sjokken, jouw kant op schuiven en hun armen naar je uitstrekken: je herkent hun taal niet en dus loop je zo langzaam mogelijk over de galerij, verstijf je in de deuropening van hun flat. Je staat op een getopte deurmat die ligt op het vaalblauwe vloerzeil. Je probeert het te voelen: je luistert en kijkt, maar deze omgeving komt je niet vertrouwd voor. Ze lezen geen boeken, ze hebben geen dure computers en er staan foto’s van vreemden op het dressoir. Dit huis kan geen huis zijn waar jij in thuis hoort. Je hebt al veel eerder geconstateerd dat lichaamstaal niet universeel is: de taal van het lichaam is pas met betekenis te laden als je het kunt verbinden met de woorden die ze uitspreken, dus loop je als laatste naar binnen door de voordeur. De gang ligt vol slippers en uitgetrapte instappers. Je herkent de geur niet, behalve als de geur die nou eenmaal bij dit huis is gaan horen. Er verandert hier nooit iets. Niemand evolueert, niets kan hier groeien. Je schuilt achter je moeder omdat je niet weet welke woorden er teruggezegd moeten worden. Ook dat is niet helemaal waar, want je bent hier vaak geweest, maar het voelt zo onoprecht om iets te zeggen waar je eerst lang over moet nadenken, niet op gevoel kunt formuleren. Je moeder fluistert het je voor: ‘Pak haar hand maar, geef er een kus op.’ Deze beweging heb je eerder gemaakt, eigenlijk doe je het bijna elke maand, maar het voelt nauwelijks als jouw gezicht dat afdaalt naar die zachte, gerimpelde uitgestoken hand. Als je hier iets herkent, dan is het die oranjerode verlopen henna, en de verkleurde vingertoppen van het aardappels bewerken. Haar hand is niet hard en daarom niet gevaarlijk. Trouwens, soms doe je die handkus niet, want het voelt elke keer alsof je het verkeerd doet. Alleen jij maakt je er druk om: anderen hebben niet door dat er iemand hier een taal spreekt die voor jou onbekend is. Zij vloeien met hun woorden, zeggen uitzinnig Merhaba. Waarom groeien andere baby’s mee met hun omgeving, groeien ze naar binnen en leggen ze wortels, maar loop jij weer voor het eerst over die galerij, sta je wiebelend in