18 / İstanbul Şehir Üniversitesi Hukuk Fakültesi Öğrenci Dergisi olarak bu şerh, belirtilen sebeple çoğunluk kararının davanın esası ile ilgili hükümlerine muhalif olmaktadır.
ŞAHSİ KANAATLERİMİZ Anayasa Mahkemesinin 08.04.1963 tarihli kararında, başta yapılan kısa teorik tartışmada da değinilen 1961 Anayasası 11. Maddesi bir genel sınırlama normu olarak ele alınarak karar bu kabul üzerine tesis edilmektedir. Yüksek Mahkeme, Anayasanın 20. Maddesinde düzenlenen Düşünce ve Kanaat Hürriyeti hakkında herhangi bir özel sınırlama sebebine yer verilmese de bu hürriyetin 11. Maddedeki genel sınırlama sebeplerine dayanılarak sınırlanabileceği kanaatini taşımaktadır. Anayasa Mahkemesinin bu kanaati teorik tartışmada da belirttiğimiz hukuki esaslarla iki noktada çelişmektedir. İlk olarak Anayasanın 11. Maddesinin, maddenin lafzı ve 1961 Anayasası özgürlük anlayışı dikkate alındığında bir temel koruma normu olduğu açık olarak görülmektedir. Yani bu maddeden çıkarılacak anlam, hakkın ve hürriyetin özüne dokunulmadığı sürece; kamu yararı, genel ahlak, kamu düzeni, sosyal adalet ve milli güvenlik gibi sebeplerle sınırlanabileceği değildir. Bu hüküm yalnızca temel hak ve hürriyetler için ekstra bir koruma niteliğinde olup, hak ve özgürlüklerin sınırlanmasının zorlaştırılması amacını taşımaktadır. İkinci olarak ise teorik tartışmada belirtildiği üzere 11. Madde bir genel sınırlama maddesi dahi sayılsa Anayasanın 20. Maddesinde düzenlenen Düşünce Hürriyetinin, benimsenen kademeli sistem göz önüne alındığında doğası gereği sınırlanmaya müsait olmayan bir hürriyet olduğu görülmektedir. Yani 1961 Anayasası kademeli sistemi içinde 20. Maddenin genel sınırlama sebepleri ile dahi sınırlanamaması gerekirdi. Sonuç olarak Anayasa Mahkemesinin bu kararında belirtilen hususlar çerçevesinde isabet görülmemektedir.
KAYNAKÇA: Özbudun, Ergun. Türk Anayasa Hukuku, Yetkin Yayınları: Ankara, 2012. Yazıcı, Serap. Yeni Bir Anayasa Hazırlığı ve Türkiye: Seçkincilikten Toplum Sözleşmesine, İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları: İstanbul, 2009.