Kelly Jonker voelt zich comfortabel bij keuze voor terugkeer bij Pinoké Het beste van twee werelden

Kelly Jonker: ,,Ik ben in mijn loopbaan drie keer teruggekeerd na een schouderblessure, maar terugkeren na mijn zwangerschap was echt the next level.’’ (Foto’s WorldSportPics/Frank Uijlenbroek?)

Door Luuk Blijboom

De overstap van het vertrouwde Amsterdam, waar ze zestien seizoenen speelde, naar de buren van Pinoké is dus blijkbaar nog niet tot iedereen in het Amsterdamse Bos doorgedrongen. En dat terwijl het in coronatijd met stip de meest opmerkelijke transfer was in de hoofdklasse. Medio april beviel Jonker van haar dochter Nova. Om haar nieuwe leven meteen maar op alle fronten gestalte te geven, verruilde ze haar comfortabele bestaan bij Amsterdam voor een avontuur bij ambitieuze buurman Pinoké. ,,Ik houd namelijk wel van een uitdaging.’’ Met een kleine waarschuwing vooraf trekt Kelly Jonker (30) een la vol dooddoeners open. ,,Geloof me, alle clichés die er bestaan over het moederschap zijn waar. Dit is het mooiste dat een mens kan overkomen. Er gaat niets boven het ter wereld brengen van een kind.’’ Nu ze toch bezig is: ,,Mijn hele leven staat toch al op z’n kop, dus dan kan deze overstap daar ook nog wel bij. Het was het juiste aanbod op het juiste moment. Waar je de ene deur achter je dichttrekt, gaat verderop een andere deur voor je open.’’

Het is een week voor de Europese Kampioenschappen van 2019 als Jonker en haar man, Juun Hoyng, met een zwangerschapstest in hun handen staan. Ze kunnen het bijna niet geloven als ze zien dat de uitslag positief is. Het is het moment waarop Jonker, zoals ze het zelf noemt, in een emotionele rollercoaster stapt die pas een jaar later tot stilstand komt. Eerst is er, uiteraard, blijdschap. Tegelijkertijd landt de wetenschap dat het dus onmogelijk wordt haar loopbaan in Oranje op de Olympische Spelen van 2020 in Tokio af te sluiten. Zonder haar ploeggenoten kond te doen van het heugelijke nieuws treedt ze vervolgens op het Wilrijkse Plein van Antwerpen aan voor de EK. Mede door een tip-in van haar hand, de specialiteit van het huis, pakt het Nederlands elftal in de fi nale tegen Duitsland de Europese titel én een ticket voor de Zomerspelen. Een mooier afscheid van Oranje kan ze zich naar eigen zeggen niet wensen. ,,Ik heb in mijn carrière veel grotere prijzen gewonnen, maar dit was het allermooiste dat ik ooit op sportief gebied heb meegemaakt. Alleen ik, en niemand anders in het team, wist dat dit mijn laatste wedstrijd in Oranje was. Als ik toch moest stoppen, kon ik dat maar beter doen met het behalen van de Europese titel en een olympisch ticket voor Tokio.’’

Door haar zwangerschap wordt ze, ongevraagd en ongewenst, vervolgens middelpunt van discussie. Een aantal van Jonkers ploeggenoten reageert aanvankelijk niet onverdeeld enthousiast op de mededeling dat ze het voortaan zonder de trefzekere spits moeten stellen. In een populair damesblad wordt er onder de kop ‘Mamaschaamte’ zelfs een vileine column gewijd aan het hoegenaamd harteloze gedrag van haar medespeelsters. Jonker waardeert de goedbedoelde woorden, maar weet tegelijk dat het in de topsport nu eenmaal anders werkt. Ze kan niet vaak genoeg benadrukken dat ze niemand wat dan ook kwalijk neemt. Zoals de mens Kelly Jonker en de tophockeyster Kelly Jonker aanvankelijk soms lijnrecht tegenover elkaar staan, weten ook de mensen uit haar omgeving zich in eerste instantie niet goed raad met de ontstane situatie. ,,Wie een teamsport op het allerhoogste niveau bedrijft, weet nu eenmaal dat het ploegbelang te allen tijde boven het individuele belang gaat. Uitgerekend ik, iemand die daar altijd op hamerde, ging daar nu aan voorbij. Ik liet mijn ploeggenoten lelijk in de steek. Zo voelde dat echt, ook al was mijn zwangerschap niet gepland en viel mij dus geen egoïsme te verwijten. Daar had ik aanvankelijk best wel wat moeite mee. Als topsporter in verwachting raken, zeker met de Olympische Spelen aan de horizon, valt nu eenmaal in niets te vergelijken met gewone gezinsuitbreiding.’’

Jonker gaat, na de gewonnen EK, van het ene uiterste van het universum naar het andere. Van een topfi tte goaltjesdief die in het oranje gehuld goed is voor een totaal van 68 doelpunten wordt ze plots een vrouw die bijna geen kant meer uit kan. ,,Ik ben bijna negen maanden misselijk geweest. Twintig weken lang heb ik letterlijk iedere dag moeten overgeven. Dat is best wel pittig, kan ik je verzekeren. Doordat ik me zo beroerd voelde, heb ik tijdens mijn zwangerschap totaal niet kunnen sporten.’’ De vraag die je als man in een

dergelijke situatie aan een vrouw eigenlijk niet zou mogen stellen maar desondanks toch klinkt, beantwoordt ze zonder enige vorm van gene. ,,Laten we het er op houstilte. ,,Eigenlijk is dit het beste van twee

den dat ik in die periode meer dan vijftien kilo ben aangekomen.’’ Zes weken na de bevalling trekt ze voor de eerste maal voorzichtig haar loopschoenen aan. Het wordt een pittig rondje. ,,Weer eens iets heel anders dan terugkeren na een schouderblessure, iets dat me drie keer in mijn loopbaan is overkomen. Dit was echt the next level.’’ Jonker weer waar ze het voor doet. In januari 2020 wordt ze door Pinoké-trainer Daan Sabel voor de eerste maal gepolst of ze iets voelt voor een overgang naar elders op de Amstelveense Kal! eslaan. Ze houdt de boot aanvankelijk af. Na de bevalling gaat ze overstag na een tweede gesprek waarin de coach zijn ambities niet onder stoelen of banken steekt.

Het is, oh heerlijk, het zoveelste cliché, het juiste aanbod op het juiste moment. Alsof het zo heeft moeten zijn. ,,Ik betrapte me erop dat ik bij Amsterdam een beetje in een sleur belandde. Het was ieder jaar niet de vraag óf, maar wanneer we de playoff s haalden. In het eerste deel van seizoen 2018-2019 had ik het mentaal zwaar en raakte ik het plezier in het hockey een beetje kwijt. Pas in de tweede seizoenshelft kwam dat terug, zowel bij Amsterdam als met Oranje in de Pro League.’’ In het shirt van Pinoké, zegt Jonker, is hockeyen nu een kwestie van mogen en niet langer van moeten. Niets ten nadele van Amsterdam, begrijp haar goed. ,,Er staat daar een uiterst professionele organisatie. Het gevolg is wel dat er daardoor een zakelijke sfeer heerst. De contacten blijven veelal beperkt tot het eigen team. Bij Pinoké wordt net een niveautje lager gespeeld en heerst veel meer een clubgevoel. Het draait vooral om plezier. En daar voel ik me uiterst comfortabel bij.’’ Jonker kent bovendien de beperkingen die het moederschap nu eenmaal met zich meebrengen. ,,In de vorm waarin ik momenteel verkeer, was het niet mogelijk geweest om me bij Amsterdam in Dames 1 te spelen. Er zitten die ploeg en dan zijn er ook nog eens drie talenten aangetrokken. Ik had simpelweg niet in dat plaatje gepast.’’

,,Vooraf had ik me voorgenomen dat wanneer ik weer zou terugkeren in het hockey, ik op zoek zou gaan naar een nieuwe uitdaging in plaats van terug te vallen op vertrouwde patronen. Dat heb ik bij Pinoké gevonden. Ik krijg niet alleen de kans weer op het hoogste niveau te spelen, ik ga me ook zes uur in de week bezighouden met het begeleiden van jonge toptalenten. Nee, ik hoef ze niet meer te leren hockeyen. Als ervaringsdeskundige kan ik ze wel vertellen hoe ze moeten omgaan met druk, wat erbij komt kijken om je te focussen en hoe je je terugknokt na een blessure. Daarnaast zal ik ook spitsentraining geven. De cirkel is en blijft nu eenmaal mijn domein.’’ Korte

bakken met ervaring in Kelly Jonker in actie voor Oranje: ,,Meedoen aan de Spelen is zoveel meer dan een maand naar Japan gaan om te hockeyen. Wil ik mijn dochter zo lang alleen laten om een olympische droom na te jagen die ik allang heb gerealiseerd?’’ werelden.’’ Jonker bekijkt van seizoen tot seizoen of de doorstart haar bevalt. In de winterstop volgt een tussentijds evaluatiemoment. Onzeker is ze niet. ,,Wel nieuwsgierig.’’ Over haar persoonlijke ambities is ze terughoudend. ,,Laat ik eerst maar eens zien dat ik terugkeer op mijn oude niveau.’’ Als afgestudeerd fysiotherapeute en studente psychologie weet ze als geen ander wat er zowel fysiek als mentaal om de hoek komt kijken om die stap te kunnen maken. Haar motto: ,,Eén stap tegelijk.’’

Het is om die reden dat Jonker een terugkeer in Oranje uitsluit. Vooralsnog, tenminste. In ieder ander geval zou het verleidelijk zijn om te lonken naar de uitgestelde Zomerspelen van Tokio, een eindstation van een interlandcarrière dat in theorie haalbaar zou moeten kunnen zijn.

Atlete Fanny Blankers-Koen, dressuuramazone Anky van Grunsven, zwemster Marleen Veldhuis en schaatsster Carien Kleibeuker gingen haar voor, als moeders die een olympische medaille behaalden. Jonker laat zich er niet door verblinden en heeft nuchter realisme tot handelsmerk verheven. ,,De kans dat ik naar Tokio ga schat ik momenteel in op nul procent.’’ Van de Spelen van 2012 in Londen keerde ze terug met olympisch goud. Vier jaar later lag er in Rio zuur zilver voor haar klaar. Waarom zou ze een nieuwe terugkeer naar de Olympus uitsluiten? Jonker keert die vraag liever om. ,,Waarom zou er, in de vorm waarin ik momenteel verkeer, wél voor mij een plek moeten worden ingeruimd in het Nederlands elftal?’’

Laat ze het zo zeggen. ,,Geselecteerd worden louter op basis van

mijn ervaring, dát zou pas vreemd zijn. Ik zeg niet dat het nooit zou kunnen gebeuren. Ik zit momenteel alleen met zoveel onzekere factoren dat een rentree in het Nederlands team niet realistisch is. En dan heb ik het nog niet eens over de vraag of het me alle opoff eringen waard is. Meedoen aan de Spelen is zoveel meer dan een maand naar Japan gaan om te hockeyen. Je gaat de laatste twaalf maanden van trainingskamp naar toernooi. Wil ik mijn dochter zo lang alleen laten om een olympische droom na te jagen die ik allang heb gerealiseerd?’’ De vraag stellen, is hem beantwoorden. Laat haar eerst maar eens topfi t worden en kijken of ze in het shirt van Pinoké weer haar oude vertrouwde niveau kan halen. Verder is het een kwestie van scherp blijven. Lachend: ,,Dat ik straks na een nacht slecht slapen niet per ongeluk de kleedkamer van Amsterdam binnenstap als ik

moet trainen.’’