Klient idealny Jan Strumiłło
Powodzenie w kształtowaniu przestrzeni miejskiej zależy zarówno od architekta, jak i od klienta. Być może od klienta nawet bardziej. Jak więc być klientem idealnym? Czy można się tego nauczyć? Można. Trzeba tylko zrozumieć motywacje, wykształcenie i ukryte pragnienia architektów, żeby móc więcej z nich wycisnąć. Trzeba umieć dobrze się przygotować. Trzeba być świadomym cen, kontekstu, historii. Trzeba się uczyć tego, jak wypracować twórczą relację z architektem. Trzeba odrobić lekcję. Pomysł zrobienia warsztatów dla przyszłych klientów powstał z obserwacji faktu, że wielu potencjalnym nowym nabywcom usług projektowych, z którymi kontaktuję się w „prawdziwym życiu” , przydałoby się podstawowe wprowadzenie w świat architektoniczny. Od dawna rozmyślałem nad tym, że problemy z porozumieniem dotyczącym natury naszego zajęcia wynikają często z braku odpowiednich wzorców. Obecnie, wraz z bogaceniem się społeczeństwa, korzystanie z usługi projektowej polegającej na zamówieniu projektu domu czy wnętrza staje się coraz powszechniejsze – to dla większości osób pierwsza i jedyna styczność z architektem. Architekci z kolei żyją w dość hermetycznym świecie i jeśli już ktoś chce z ich wiedzy skorzystać, to narzekają oni, że się nie zna, że nie ma pojęcia o cenach, że powinien znać podstawy itp. Nie zliczę znanych mi historii architektów i ich klientów, których relacje zakończyły się w sądzie lub w najlepszym razie wzajemnym unikaniem się. Zamiast narzekać na to, jak bardzo kolejni klienci odbiegają od ideału, postanowiłem wziąć sprawy w swoje ręce i zasiać ziarno wiedzy. Propozycja poprowadzenia warsztatów w ramach projektu Wspólne Miasto spadła mi jak z nieba – ten zamiar dojrzewał bowiem we mnie już od dawna. Program warsztatów zakładał cztery spotkania zgrupowane w dwa weekendy. Starałem się tak zorganizować zajęcia, by informacje przyswajane były poprzez różne zabawy, gry i praktyczne doświadczenia, a nie notowanie treści – zbyt wiele czasu spędziłem, śpiąc na wykładach, żeby nie wiedzieć, że nie tędy droga. Celowo unikałem też użycia komputerów, zakładając, że wszyscy i tak spędzamy
D — 82