special tnx to Bibliotheek Brugge Brugge Plus Cinema Lumière
Het Entrepot Howest Jeugddienst Brugge JH Comma
Jong Volk KAAP Musea Brugge Snuffel Stad Brugge
Triënnale Brugge TURBO
eindredactie Jordy Vermote
lay-out Faldona Vande Velde · Sanne De Muynck
druk VCP Graphics
BLVRD magazine is een gratis, tweemaandelijks jongerenmagazine. Vorige edities gemist? Lees alle edities op blvrdmagazine.com
team
Alexia Bruijlants · Alexandra Dervenis Arno Degroote · Audrey Van den Bogaerde Guynan Berton Jasper Van het Groenewoud Jonathan Veriez Jordy Martelé · Jordy Vermote Marjolein Velleman Nicholas Vandenbussche Luka Franck · Shavawn Somers Wannes van de Camp Zoë Magniette
blvrdmagazine
www.blvrdmagazine.com
JULIETTE’S MACRAMÉ
"i kaarden, chunky maken. ik dat van begin mijzelf
ze houdt van zonnige terrasjes en portugese wijn. van wandelen in de ochtendzon. van concerten, festivals én karnemelk patatjes. ze is begeleider voor volwassenen met een verstandelijke beperking in een dagcentrum. en, ze is op vrije momenten vooral te vinden in haar atelier tussen de macramé. we interviewden juliette, van juliette’s macramé! (en stoppen nu met rijmen...)
ik zou graag zelf
leren spinnen en kaarden, om mijn eigen chunky wol te
kunnen maken. eigenlijk wil dat het hele proces
van de ambacht, van
tekst: luka franck foto’s: jasper van het groenewoud
begin tot einde, door mijzelf gemaakt is.”
Juliette’s macramé… is meer dan macramé?
“Inderdaad (lacht), Juliette’s macramé is eigenlijk niet enkel macramé… Ik ben ook heel graag bezig met weven en liefst van al met de combinatie van beide. Macramé is heel boho qua vibe, terwijl weven in meer verschillende stijlen past doordat ik daar met andere kleuren en texturen werk.”
“Ik maak liefst van al wandhangers, maar ook plantenhangers, sleutelhangers, handtassen, vlaggetjes, lampionnetjes, … Vooral kleine gebruiksvoorwerpen en decoratie dus. Voor grotere werken - zoals hangmatten en stoelen - is de stap nog iets te groot. Ik wil niet te veel uitmeten en voorlopig nog gewoon genieten en experimenteren. De hoeveelheid restjes in mijn atelier toont ook dat ik niet zo graag afmeet (lacht), maar die restjes gebruik ik wel in ander weefwerk!"
Hoe ben je ooit gestart met macramé?
“Heel cliché… tijdens de coronaperiode. Ik kreeg jaren ervoor ooit een boek cadeau, maar dat was toen echt te moeilijk om aan te beginnen en het bleef aan de kant liggen. Tot de lockdown dus, toen ik er opnieuw in begon te bladeren en daarnaast uren naar YouTube-tutorials ging kijken. Het begon met vlaggetjes, dan kwamen er plantenhangers bij en toen durfde ik experimenteren met de patronen uit het boek.”
“Het is enerzijds een creatieve uitlaatklep, een manier om met mijn handen bezig te zijn en iets helemaal anders te doen dan wat ik op mijn werk doe als begeleider. Het maakt me ook trots dat ik steeds beter word. Ook vind ik de online community rond macramé zalig. Die is zo groot dat je altijd wel inspiratie blijft opdoen.”
Wat zijn je toekomstdromen met Juliette’s macramé?
Welke materialen gebruik je? En hoe kies je die materialen?
“Ik werk met twee basismaterialen: katoen en wol. Macramékoord wordt gemaakt uit katoen en wol vind ik interessant omdat er zoveel verschillende soorten zijn. Wol wordt gevild, gespind, puur gebruikt, … en dat zorgt ervoor dat het uitzicht telkens anders is. Meestal gebruik ik gerecycleerd katoen in plantenhangers, voor een ruwere look. Ik hou ook heel erg van dikke, chunky wol. Voor grote werken, zoals wandhangers, gebruik ik andere wol omdat het er luxueuzer of cleaner uitziet. Het voelt zachter en glijdt echt door je handen.”
“Ik wil meer te weten komen over de ambacht op zich. Ik zou graag zelf leren spinnen en kaarden, om mijn eigen wol te kunnen maken. Met kaarden kan je kleuren en materialen mengen. Mijn eigen garen leren spinnen, dat is ook wel een droom, maar niet zo evident. Eigenlijk wil ik dat het hele proces, van begin tot einde, door mijzelf gemaakt is. Ik zou ook wel een eigen atelier willen in het centrum van Brugge. Om andere makers te leren kennen of een pop-up shop te kunnen doen samen met anderen. Het duurde even voor ik me comfortabel voelde bij het delen van mijn werk, maar toen anderen interesse kregen om werk te kopen of bestellen op maat, werd ik een stuk zelfverzekerder.”
“Ik vind het ook wel fijn om dingen op bestelling te maken, maar het plezier van het maken staat nog altijd voorop. Ik wil vooral dingen maken die ik leuk vind om te doen, dus enkel op dat soort opdrachten zeg ik ja. Behalve plantenhangers en sleutelhangers, die kan ik aan de lopende band maken (lacht).” juliettesmacrame
DANSVLOER Hosted by BLVRD
Dansen tussen de bomen van het Minnewaterpark op de beats & grooves van een line-up met straffe selectors en dj’s gecureerd door BLVRD
SAT 13 SUN 14
L A Ro SA
19:00 - 20:30
ENNAw
20:30 - 22:00
SL omo SEAN
22:00 - 00:00
o FFTHEREC o RDCLUB 19:00 - 20:30
j AE g HER 20:30 - 22:00
C ATAL i NA 22:00 - 00:00
Pendelen met maquettes tussen Brugge en Gent
terwijl de kunstwerken van triënnale brugge overal in de straten aanwezig zijn, gingen wij eens horen hoe het er achter de schermen aan toegaat. een babbel met jade verlinde, stagiaire bij brugge plus, specifieker: triënnale brugge.
Wie is Jade Verlinde?
“Ik ben 22 jaar en volg momenteel de opleiding interieurarchitectuur aan KU Leuven en LUCA School of Arts in Gent. Misschien op het eerste zicht een wat verrassende studierichting want in het middelbaar volgde ik een wetenschappelijke richting: Latijn-wetenschappen.”
“Maar deze studie vormt voor mij de perfecte combinatie van wetenschap en creativiteit. Er rest wel weinig tijd voor hobby’s momenteel, maar af en toe een dansvoorstelling in Brugge meepikken met vrienden lukt nog wel. Reizen doe ik heel graag: zeker ook om culinaire specialiteiten te ontdekken in landen die ik bezoek. Aangezien ik nog student ben, reisde ik nog niet zo heel ver buiten Europa, maar binnenkort staat New York op de agenda. Daar kijk ik heel erg naar uit. En later wil ik zeker ook richting Azië, eveneens een keuken die me erg kan bekoren.”
Hoe ben je terechtgekomen bij Brugge Plus voor je stage? Wat sprak er je aan?
“Ik zit dan wel op kot in Gent, maar tijdens het weekend ben ik wel in Brugge. Een stageplek in één van die steden genoot dus mijn voorkeur. Ik bezocht eerder al een vorige editie van Triënnale Brugge met vrienden en toen ik zag dat er in 2024 opnieuw een editie plaatsvond, leek me dat een mooie aanvulling op mijn studies en interesse in architectuur en kunst.”
Welke taken heb je gehad tijdens je stage bij Triënnale Brugge?
“In totaal duurde mijn stage een maand waarin ik vooral heb meegeholpen bij de constructie van de installatie Common Thread van SO–IL in de verborgen Kapucijnentuin. Zowel organisatorische opvolging als letterlijk de handen uit de mouwen steken op het terrein behoorden tot mijn takenpakket. Voor mij springt Common Thread er echt uit door het gebruik van de gerecycleerde materialen en de toepassing ervan. Mijn stage werd een hele boeiende rit
waarbij ik van dichtbij kon meemaken hoe een dergelijk project tot stand komt, van de tekentafel tot de eigenlijke opbouw. Dat laatste werd een serieuze uitdaging maar leverde uiteindelijk wel heel veel voldoening op.”
Welke installatie is je nog opgevallen?
“Earthsea Pavilion van Studio Ossidiana. Dat werk bestaat uit diverse bodemlagen die, net als bij een archeologisch onderzoek, zichtbaar worden gemaakt. Bij deze installatie worden ze naar de bovengrond gebracht en zijn alle lagen eveneens voorzien van diverse begroeiing. Dat alles zal de komende maanden tijdens Triënnale Brugge blijven evolueren, groeien en bloeien, heel inspirerend! Ik ga er de komende weken zeker nog langs om die verandering zelf te zien.”
Zijn je studies nu afgerond na dit academiejaar?
En wat volgt er voor jou na de zomer?
“Momenteel zit ik in mijn masterjaar en werk ik volop aan mijn masterproef. Hiervoor werk ik rond het thema ‘geluk’ en hoe architectuur de
tekst & beeld: thomas vandemeulebroucke
(tijds)beleving van ons geluk kan beïnvloeden. Tussendoor wil ik ook nog wat genieten van de zomer en in het najaar zou ik graag een schakeljaar architectuur of een postgraduaat starten zodat ik me nog verder kan specialiseren. Ik ben er nog niet helemaal uit, maar sowieso wil ik nog niet meteen de arbeidsmarkt op.”
Wat vind je van het (cultuur)aanbod voor jongeren in Brugge?
“Er valt zeker genoeg te beleven voor jongeren. Zelf woon ik in de buurt van Het Entrepot en jeugdhuis Comma, waar er vaak toffe festivals of workshops zijn. Dat waren dan ook de plekken waar je me vroeger het vaakst kon vinden.”
“Elk jaar probeer ik zeker Feest in ’t Park mee te pikken, een superleuk en sfeervol festival. In de wintermaanden bezoek ik ook graag Wintergloed in Brugge.”
Triënnale Brugge heeft deze keer als thema ‘Spaces of Possibility’. Zijn er volgens jou nog plekjes in Brugge die tot op vandaag on(der)benut blijven?
“Als ik er eentje moet uitkiezen is het een ietwat verborgen plekje aan de Minnewaterbrug. Vlak naast de Poertoren kan je via een trap naar een lagergelegen gebied aan het water. Daar kan je zitten en ’s avonds volop genieten van de ondergaande zon, heerlijk!”
triennalebrugge
KIND OF BRuGES
op 26 april organiseerden jong volk, blvrd en mooov de derde editie van kind of bruges. in een uitverkochte cinema lumière streden vijf jonge brugse filmmakers om de jury- en de publieksprijs.
De genomineerden waren Lore Mechelaere met ‘Hannah & De Krokodil’, Théo Collie met ‘Head Body Tail’, Naas Decoster met ‘Edeldier’, Harry Billiet met ‘Groundhog Days’ en Adriaan Claerhout met ‘Mild’.
De professionele jury bestond uit Dries Heyneman (acteur), Ninalotte Roose (actrice), Marie Vandeghinste (lid van de jongerenwerking PLATFORM), Jonas Hollevoet (regisseur) en Pieter Vierstraete (distributeur).
Zij kozen na een stevig overleg voor ‘Hannah & De Krokodil’ als jurywinnaar. Het publiek gaf de eer aan ‘Mild’. Lore Mechelaere en Adriaan Claerhout wonnen een handgemaakte award van Sanne De Muynck en een bon van Kamera Express t.w.v. 100 euro. We spraken met Lore en Adriaan over hun winnende films.
lore mechelaere 'hannah & de krokodil' juryprijs
Dag Lore, je schreef en regisseerde ‘Hannah & De Krokodil’, een animatiefilm over de impact van een eetstoornis op een jong meisje en haar omgeving. Hoe ben je op dat thema gekomen?
“Ik wou graag de problematiek rond eetstoornissen aankaarten. Daarbij dacht ik dat het interessant zou zijn om het op een jonge doelgroep te richten en het zo bespreekbaar te maken. Ik denk dat ik dat zelf gemist heb als kind. Steeds meer kinderen worden er op jonge leeftijd mee geconfronteerd. Daarom is het belangrijk dat ze zo’n complexe thema’s op een behapbare manier aangereikt krijgen.”
Hoe verliep het volledige maakproces?
“Het is vooral veel aanklooien. Het begon allemaal met het concept: iets maken rond eetstoornissen met kinderen als doelgroep. Daarna was het lang zoeken naar de vorm en de verhaallijn. Je hebt veel ideeën en die gaan alle kanten uit; tot je opeens dat ene moment hebt waarop het allemaal samenkomt. Dan begon ik met mijn research. Ik mailde veel met ziekenhuizen, dokters en diëtisten. Uiteindelijk ben ik met enkele jonge meisjes gaan praten, waaronder Hannah en haar gezin. Ik heb trouwens nog steeds nauw contact met hen. Na de interviews schreef ik het scenario. Samen met mijn animator tekende ik de film eerst digitaal uit. Op die digitale versie konden we de feedback krijgen en zo heel gericht de vorm, de exacte inhoud en de shots bepalen. Daarna was het tijd voor het uitwerken, knippen, maken van de shots en uiteindelijk de postproductie.”
Waarom heb je besloten om deel te nemen?
“Het is heel fijn om je film op groot scherm te tonen. Als kind en jongere kom je zelf zo vaak in de Lumière. Het is heel speciaal om het dan ook in die zaal te kunnen bekijken; omringd door andere mensen die dicht bij je staan.”
“Het is ook zeer belangrijk dat dergelijke initiatieven bestaan en de ondersteuning en kansen vanuit organisaties binnen de stad er toch is. Zo krijgen jonge mensen de kans om hun werk op een professionele manier te tonen.”
Brugg e
10 tickets voor 85 euro
Jij kiest hoe je de tienrittenkaart gebruikt, alleen of met vrienden.
Ga naar de film en geniet van korting met de tienrittenkaart cinemalumierebrugge Sint-Jakobsstraat 36
Een unieke bioscoop in hartje Brugge met een gecureerd aanbod van films die je tot nadenken stemmen, laten lachen of ontroeren. Meer info via lumiere-brugge.be
adriaan claerhout 'mild'
publieksprijs
Adriaan, je won de publieksprijs met je film ‘Mild’. Waarover gaat die precies?
“Langs de ene kant vind ik het een enorm mooi woord op zich. Langs de andere kant heb je ook de wetenschappelijke afkorting: Mnenomic Induction of Lucid Dreaming. Het is een techniek van lucide dromen, waarbij je in se je lichaam en hersenen wijsmaakt dat je slaapt terwijl je eigenlijk bewust blijft. Door je te focussen op een visualisatie die je wilt maken, kun je jouw dromen van jezelf maken. De dromen die ik heb “gemaakt” zijn het thema voor mijn film geworden.”
Hoe ga je dan te werk?
“Dat begint met een moodboard te maken en te schetsen. Dat teken ik nog heel los. Het idee dat ik wil uitwerken, bereid ik vervolgens voor in m’n hoofd. Ik denk na over hoe ik het eruit wil laten zien. Daaruit ga ik in die lucide staat en tracht ik in die droom te leven, bij wijze van spreken. Het resultaat zet ik om in Blender. De volledige scenes met alle bijhorende details teken ik helemaal uit in 3D om te animeren.”
Ik kan we wel inbeelden dat het een zeer lang maakproces was.
“Ja, ondanks de korte duurtijd van de film was het wel een proces van maanden. Blender is een fantastisch open-sourceprogramma, maar doordat het zo snel evolueert stoot je soms op errors in het pakket. Dan ben je veel tijd kwijt om het allemaal op te lossen. De bomen heb ik bijvoorbeeld ook allemaal zelf getekend en via eigen fotografie de texturen moeten toepassen. Dat was tijdrovend en arbeidsintensief. De combinatie van digitaal en analoog wil ik wel blijven behouden. Er moet altijd een soort van fysieke band zijn om dingen realistisch te laten voelen en ogen.”
tekst: arno vanhoutte beeld: jordy martelé
nieuwe tentoonstelling van musea brugge onderzoekt complexe relatie tussen mens en natuur
van 13 april tot en met 1 september neemt triënnale brugge onze stad opnieuw in met een ruim aanbod aan hedendaagse kunst- en architectuurinstallaties. met als thema spaces of possibility onderzoekt het tijdens deze editie de verschillende mogelijkheden van de steeds veranderende stad. als bezoeker word je ook dit keer langs een reeks verborgen of minder bekende plekken in brugge geleid, maar het loont ook om de 'rebel’ uit te hangen en het pad te verlaten. richting rebel garden, bijvoorbeeld, een tentoonstelling verspreid over het groeningemuseum, het gruuthusemuseum en het museum sint-janshospitaal.
GARDEN
Rebel Garden toont hoe de natuur buiten de tuinmuren breekt en stelt daarmee meteen een prangende vraag aan bezoekers: wat is de impact van de mens op de natuur? Want steden veranderen continu, maar de natuur ook. Verwacht je niet aan een met kunstgras beklede museumzaal, wel aan een debat over onder andere de relatie tussen de kunstenaar en de tuin. En ja, daar horen hier en daar ook echte planten bij. Voor BLVRD gingen we in gesprek met Michel Dewilde, curator voor Hedendaagse Kunst, Cultuur en Geschiedenis bij Musea Brugge en misschien in dit geval dus ook wel een beetje een van de moderatoren van de tentoonstelling.
COVID-19 als zaadje voor Rebel Garden Het zaadje voor deze tentoonstelling werd al eind 2020, na de coronalockdown, geplant. “Het belang van een tuin als toevluchtsoord leek nog nooit zo cruciaal. Het was een van de weinige plaatsen waar we zonder mondmasker naartoe konden trekken. We vertoefden massaal in de openlucht of sloegen aan het tuinieren en moestuinen. Het motief van de tuin werd het vertrekpunt om na te denken over vragen rond klimaatopwarming, tuinieren, … Toen vzw Brugge Plus, die Triënnale Brugge organiseert, naar ons toe kwam met de vraag om mee te stappen in hun verhaal zagen wij dan ook meteen enkele raakvlakken.”
Drie musea leiden je langs zeven actuele thema’s
In totaal belicht Rebel Garden zeven thema’s, verspreid over het Groeningemuseum, het Gruuthusemuseum en het Museum SintJanshospitaal. Hoewel de tentoonstelling de drie musea verbindt, gaat elk van hen dieper in op bepaalde vragen.
“In het Gruuthusemuseum staan we het dichtst bij de tuin zelf als gegeven en gaan we op zoek naar de verdwenen tuin door middel van prenten van tuinen, parken en bossen die vergeten of verdwenen zijn doorheen de jaren. In het Groeningemuseum staat het gesprek tussen de kunstenaar en de tuin centraal en gaan we de impact na van de industrie op parken en tuinen, maar ook de eenwording met de natuur zelf. Tot slot spelen de klimaatopwarming, de zesde massa-extinctie en klimaatactivisme een rol in het Sint-Janshospitaal. Hier proberen we een stem te geven aan planten.”
tekst: shavawn somers
Musea Brugge legt een hele reeks vraagstukken op tafel over de stad van de toekomst en laat kunstenaars door een contrast tussen oude en nieuwe werken in gesprek gaan met elkaar. “We probeerden zowel positieve als negatieve aspecten rond de tuin als gegeven samen te brengen. We vertrekken bij elke tentoonstelling steeds vanuit werken uit onze bestaande collecties. Voor Rebel Garden was dit ook het geval. Denk daarbij aan werken van bijvoorbeeld Roger Raveel. Daartegenover worden werken van meer dan vijftig hedendaagse kunstenaars geplaatst met de natuur als centraal gegeven, zoals Ben Sledsens en Otobong Nkanga. Sledsens schildert alleen maar in de tuin of in het park, dus zo’n artiest spreekt voor zich. Als we gaan kijken naar de minder leuke zaken, zoals de klimaatopwarming, komen we terecht bij Otobong Nkanga, waarvan we in onze collectie een groot wandtapijt hebben hangen waar ook echte planten in verweven zijn.”
“We merken trouwens ook dat de bewustwording bij jongeren erg aanwezig is. Naast het Groeningemuseum vind je bijvoorbeeld de torensculptuur ‘Guerilla Gardens’ terug, gemaakt door een honderdtal studenten van HoWest, die een soort groentetuin plaatsten opgebouwd uit stellingen. Dat stelt het ‘nieuwe’ tuinieren in vraag. En ook in het Sint-Janshospitaal vind je een installatie terug, gemaakt door tieners, rond het thema ‘tuin’.”
Rebel Garden als ontmoetingsplaats
Een bezoek aan Rebel Garden kan je starten in elk van de drie musea, maar curator Michel Dewilde raadt zelf het
Groeningemuseum aan. “Als bezoeker loop je in feite van het ene landschap in het andere, maar in het Groeningemuseum start je vanuit het meest persoonlijke aspect: jouw relatie met de tuin, bloemen, groenten, … Rebel Garden is net zoals de tuin zelf een ontmoetingsplaats, waarbij we de evolutie van de tuin door de eeuwen heen tonen en hoe kunst daarbinnen past.”
museabrugge.be/rebelgarden
7 voorstellingen voor jongeren voor amper € 7
geselecteerd door Soundcast
Een skatepark in de Conce zaal, een iconische dansvoorstelling van Anne Teresa De Keersmaeker, een marathon ter ere van stra e vrouwen, Brugges favoriete sopraan Claron McFadden, VOICE NOISE, Afrikaanse pop en blues & een geniaal schandaalwerk
Jonger dan 26 jaar? Dan geniet je van 50% ko ing op alle voorstellingen.
Met de steun van conce gebouw.be/7x7
vergane glorie wordt nieuw
leven ingeblazen
DE BRUGSE HARDCORESCENE
in de wereld van muziek bestaat er een genre dat niet voor iedereen is weggelegd, maar voor degenen die het omarmen, gaat er een wereld van passie, energie en rauwe emoties open: hardcore. deze muziekstijl, die een mengelmoes is van metal en punk, heeft een loyale en toegewijde fanbase opgebouwd over de hele wereld. wij hadden het genoegen af te spreken met arnaud stroef, zanger van low life, en mathias debevere, publiekswerker bij de snuffel.
Vertel eens, wat kunnen we verstaan onder Hardcore?
Arnaud: “Hardcore is een muziekgenre dat lijkt op een mix van metal en punk. Hier in Brugge was het vroeger erg populair, maar tegenwoordig is de glorie een beetje vervlogen. We denken eraan om meer shows te organiseren om die vergane glorie nieuw leven in te blazen. In Gent is het genre momenteel erg populair, vooral dankzij Return Bookings. Maar in Brugge blijft het doodstil. Het zou geweldig zijn als we hier weer wat leven in kunnen brengen. Er zijn al bands die proberen de scene nieuw leven in te blazen, maar tot nu toe zonder veel succes. Hardcore is ook een echt DIYgenre; als je het zelf niet doet, gebeurt het niet. Dat is wat we nu willen proberen. We hebben al een show gegeven in Sprout, een queer bar, de zaal zat vol en er was massa's ambiance! De Snuffel heeft een veel grotere en professionelere zaal, dus dat is alweer een stapje hoger. De
bands blijven relatief hetzelfde, maar we hopen dat het bereik groter wordt. Bruno helpt ook mee met de organisatie. Hij zit ook in het beleid van Ieperfest, een van de grootste hardcorefestivals van Europa.”
Mathias: “Vroeger had je nog niet zoveel alternatieve muziek, behalve hiphop en metal. Hardcore is een genre waar iedereen zichzelf kan zijn. Het maakt niet uit welke kleren je draagt, wat je gelooft, of welke seksuele geaardheid je hebt. Het is een uitlaatklep voor iedereen.”
Dus eigenlijk heel niche en tegelijkertijd heel open minded?
Mathias: “Ja, dat is iets wat niet veel mensen weten. Er heerst een verkeerd beeld van hardcore. Er zijn ook veel straight edge bands: mensen die geen alcohol drinken en geen drugs gebruiken.”
Arnaud: “Veel mensen zien filmpjes van hardcorefeesten en denken dat het alleen maar
mensen zijn die drugs gebruiken en vechten. Maar eigenlijk is het een uitlaatklep voor de jeugd om zichzelf te zijn. Straight edge is iets dat veel wordt gepusht. Wij zijn dat zelf niet, maar bijvoorbeeld veganisme wordt ook vaak gepromoot. Het zet mensen aan om na te denken voor zichzelf.”
Mathias: "Ik vind het altijd leuk dat iedereen verbonden lijkt te zijn met elkaar. Ik luisterde er vroeger niet naar, maar de afgelopen vier jaar wel. Iedereen zorgt voor elkaar, meer dan op andere festivals. Het lijkt misschien alsof iedereen elkaar slaat, maar als je valt, helpt iedereen je omhoog. Ben je iets kwijt, staan ze er vooraan aan het podium mee te zwaaien tot de eigenaar ervan gevonden is. Dat ruige uiterlijk compenseert met het zachte innerlijke. Vaak keren ook dezelfde mensen terug naar verschillende evenementen. Er is een soort community. Daarom zou het leuk zijn om die shows te kunnen geven.”
Een nieuwe wereld die voor mij opengaat!
Vertel eens over jouw band, Arnaud.
Arnaud: “Ik ben de zanger van Low Life. Wij zullen de tweede band zijn die optreedt in de Snuffel op 8 juni. De helft van de band komt uit Meulebeke en de andere helft uit Brugge. We maken hardcore sinds 2016. Daarvoor speelden we ook in andere bands, we hebben op Ieperfest gestaan en shows gespeeld in Nederland en Duitsland. Het is momenteel een beetje stil, omdat onze gitarist net vader is geworden en anderen een huis hebben gekocht. Dit wordt onze tweede show dit jaar. We hopen op veel publiek en een goede sfeer. Een van de andere bands die spelen is Sicko, mensen die heel goed bezig zijn. Ze hebben leden die bij een groot label zitten en maken echt goede muziek. Weak Link zijn gasten uit Gent en voor hen geldt hetzelfde: harde maar goede muziek. Het zal dus heel cool zijn!”
Mathias: “Bij de Snuffel proberen we ons programma uit te breiden met meer niches. In Brugge is er een metal- en hardcorescene, en er is publiek dat naar die shows wil komen, maar er worden niet zoveel shows geprogrammeerd. We willen daar verandering in brengen door meer ruimte te bieden voor genres zoals metal,
hardcore, ska en punk. Onze zaal is ideaal daarvoor. Er is een nood aan zulke shows. Samen met Bruno, die veel connecties heeft, willen we dit vaker organiseren.”
Arnaud: “Het gaat bij deze muziek vooral om passie en liefde. Je merkt dat ook als je spreekt met grote muzikanten. Ze zeggen dat je er nooit rijk van zult worden, tenzij je je sound commercialiseert, maar dan verlies je je eigenheid. Het is puur voor het plezier en het delen van de passie.”
was hardcore voor jou onbekend terrein, heb je zoals ik weer iets bijgeleerd uit dit artikel en ben je geprikkeld om het eens aan den lijve te ondervinden? rep je naar de snuffel op 8 juni en low life zal je, samen met sicko en weak link, meenemen voor een onvergetelijke avond.
“muziek is voor mij meer dan alleen een passie; het is een manier van leven en een diepgaande uitdrukking van mijn cultuur en identiteit.”
op zondag 23 juni kan je in brugge genieten van een wilde, muzikale fusie. met toope ajoyo zullen drie neo-fanfares uit brussel en charleroi, een drumband uit leuven en een brass band uit jabbeke het stadscentrum doen opleven. na elk een eigen muzikale route te nemen door de stad zullen ze samenkomen op 't zand om een originele fusie te brengen van afrikaanse polyritmische invloeden en westerse klanken. het project komt voort uit het muzikale universum van esinam dogbatse en ejaspapa gnonlonfoun, twee muzikanten met west-afrikaanse roots. na toope ajoyo, brengt esinam haar carte blanche-voorstelling in het concertgebouw: rebirth of hope. zo’n uniek project verdient gewoonweg wat meer uitleg dus gingen we eens babbelen met ejaspapa.
Kan je wat meer over jezelf vertellen?
“Ik ben Ejaspapa Gnonlonfoun, een muzikant uit Benin. Mijn muzikale reis begon echt al op jonge leeftijd. Later heb ik die passie dan ook verfijnd aan de École Supérieure des Métiers des Arts et de la Culture, waar ik een bijzondere expertise in polyritmiek heb ontwikkeld. Nu richt ik mij voornamelijk op zowel traditionele als moderne ritmes uit West-Afrika.
Door de jaren heen heb ik mijn passie gedeeld op het podium met diverse groepen, zoals Sysmo, The Peas Project of Baloji & the Katuba om er een paar op te noemen en dat heeft mijn artistieke carrière enorm verrijkt. Muziek is voor mij meer
dan alleen een passie; het is een manier van leven en een diepgaande uitdrukking van mijn cultuur en identiteit. Ik ben voortdurend gedreven door creativiteit, het delen van kennis en innovatie.”
Toope is een West-Vlaams woord, ajoyo is Yoruba. Wat betekent het woord en het project voor jou?
“Ajoyo betekent "viering" en samen vieren. Voor mij is het meer dan alleen een woord en veel meer dan gewoon een viering; het is een uitnodiging om samen te komen en de vreugde van het leven te delen. Stel je een levendig en kleurrijk feest voor dat alle zintuigen prikkelt en harten samenbrengt. Met Afrikaanse muziek kan je de lucht vullen met echt betoverende ritmes. Zo nodig je iedereen uit om mee te dansen op het ritme van het leven zelf.
Dit project symboliseert voor mij de kracht van muziek om culturen te verbinden en een gemeenschapsgevoel te creëren. Het biedt een unieke kans om de rijke tradities van Afrika te combineren met moderne invloeden, wat leidt tot een harmonieuze en feestelijke ervaring.”
Het gaat wel om erg uiteenlopende stijlen, hoe combineer je traditionele stijlen met hedendaagse invloeden?
“Ondertussen zou ik mezelf durven omschrijven als een veelzijdig muzikant. Ik begon mijn carrière met de trompet en groeide op met percussie, een belangrijk deel van mijn Afrikaanse erfgoed. Mijn nieuwsgierigheid en liefde voor muziek hebben me ertoe gebracht om door de jaren verschillende instrumenten te verkennen, zoals de schuiftrombone, saxofoon, bas en piano. Door mijn deelname aan diverse muziekgroepen heb ik een schat aan ervaring opgedaan en mijn muzikale horizon verbreed. Dit heeft me in staat gesteld om traditionele ritmes moeiteloos te combineren met hedendaagse muziekstijlen. Mijn benadering is om de essentie van traditionele
ritmes te behouden terwijl ik ze integreer in moderne muziek, waardoor een unieke en dynamische sound ontstaat die zowel verleden als heden eert.”
Zijn er ontwikkelingen in Benin die je naar België wilt brengen of andersom?
“Er is echt veel te doen in Benin op muzikaal gebied! Sinds enkele jaren organiseer ik een percussieworkshop en traditionele ritmes in Benin, toegankelijk voor alle muzikanten, ongeacht hun achtergrond. Het doel is om authentieke ritmes te onderwijzen en te laten zien hoe ze harmonieus kunnen worden geïntegreerd in moderne muziek. Mijn ambitie is om mijn kennis en passie wereldwijd te delen, waardoor alle deelnemers een verrijkende en unieke ervaring krijgen.
Daarnaast initieer ik uitwisselingen tussen traditionele Beninse groepen en Belgische groepen. Die ontmoetingen bevorderen culturele en muzikale uitwisseling, waardoor bruggen worden geslagen tussen verschillende tradities en de ervaringen van beide kanten worden verrijkt. Zo’n uitwisselingen hebben al geleid tot prachtige samenwerkingen en een diepere wederzijdse waardering voor elkaars muziek en cultuur.”
Hoe is het om met zoveel verschillende groepen en stijlen te werken?
“Werken met diverse groepen en stijlen is een enorm verrijkende ervaring voor mij. Het verbreedt niet alleen mijn muzikale kennis, maar versterkt ook het plezier van samen muziek maken. Elke samenwerking biedt nieuwe perspectieven en leermogelijkheden, wat bijdraagt aan mijn ontwikkeling. Het is fascinerend om te zien hoe verschillende stijlen en culturen samen kunnen komen en iets nieuws en moois kunnen creëren. Het voedt mijn creativiteit en inspireert me voortdurend om nieuwe muzikale grenzen te verkennen. De interactie met andere muzikanten, het delen van ideeën en het gezamenlijk creëren van muziek zijn ervaringen die me diepgaand vervullen en motiveren.”
Zijn er specifieke moeilijkheden geweest bij het project?
“Ja, er zijn zeker uitdagingen geweest tijdens de uitvoering. Een van de grootste uitdagingen was het coördineren van de agenda's van de verschillende groepen die betrokken waren bij de uitwisselingen. Het vergt veel planning en communicatie om ervoor te zorgen dat iedereen beschikbaar is en optimaal kan bijdragen. Daarnaast was het soms een uitdaging om ervoor te zorgen dat elke deelnemer het beste uit de ervaring haalde, ondanks taalen cultuurbarrières. Die obstakels konden we overwinnen door open communicatie, zorgvuldige planning en een samenwerkende houding. Het was een leerproces, maar uiteindelijk hebben ze ons sterker gemaakt en bijgedragen aan het succes van het project.”
Wie dus zin heeft in een muzikale zondag kan op 23 juni afzakken naar ‘t Zand om de vijf originele composities van Toope Ajoyo in uitvoering te zien! De verschillende routes zullen van start gaan om 13u30 op diverse locaties in het centrum. Om 15u15 komen de bands samen op ‘t Zand. En daar hoeft het dus niet te stoppen want om 17u00 kan je Esinam live in het Concertgebouw gaan bekijken.
concertgebouw.be/en/toopeajoyo
je hebt op dit moment de veertigste editie van blvrd in je handen. in de meeste gevallen wachten feestvierders tot het vijftigste exemplaar van iets om feest te vieren, maar het zou zonde zijn om dat nu niet al te doen. want het getal veertig, daar valt veel over te zeggen.
wist je dat...
… 40 graden onder nul op de gebruikelijke Celcius-meter ook -40 is in Fahrenheit? Het is de enige temperatuur die op beide schalen hetzelfde getal voor zich heeft.
… een zwangerschap doorgaans in negen maanden wordt uitgedrukt, maar eigenlijk gemiddeld gezien gewoon 40 weken duurt?
… WD-40 zijn naam te danken heeft aan het maakproces? Pas bij de veertigste poging slaagde de ontwikkelaar erin het product te krijgen zoals hij dat wilde.
… het getal 40 in religieuze verhalen synoniem staat voor ‘veel’? Denk maar aan het aantal dagen vasten, het aantal jaar dat er in de Sinaïwoestijn werd rondgedwaald, het aantal dagen en nachten zondvloed… … ‘forty’ in het Engels het enige getal is waarbij de letters in alfabetische volgorde staan?
back to the 80s
Veertig jaar terugkeren in de tijd, dat zorgt ervoor dat we terug in 1984 belanden. In dat jaar gebeurden veel interessante, leuke en soms ook pijnlijke dingen:
14 januari: de BBC boycot het nummer ‘Relax’ van Frankie Goes To Hollywood, waarna het instant een wereldhit wordt;
27 januari: tijdens opnames voor een reclamespot vat het haar van Michael Jackson vuur, op de dag die later het exacte midden van zijn leven zou blijken; april: op de dag voor zijn 45ste verjaardag wordt Marvin Gaye doodgeschoten door zijn eigen vader;
24 april: Talking Heads zorgt er met de concertfilm ‘Stop Making Sense’ voor dat optredens voortaan helemaal anders op beeld worden vastgelegd;
7 juni: een van de kaskrakers van dat jaar, ‘Ghostbusters’, gaat in première;
25 juni: Prince zorgt met de soundtrack ‘Purple Rain’ voor een nieuwe iconische plaats in de muziekgeschiedenis;
5 augustus: voor het eerst mogen vrouwen tijdens de Olympische Spelen
20 september: de vernieuwende politieserie ‘Miami Vice’ komt voor het eerst op televisie;
16 oktober: Desmond Tutu krijgt de Nobelprijs voor de Vrede;
30 december: de Amerikaans basketballer LeBron James wordt geboren.
uno, dos, cuarenta
Wat is de kans dat je ooit het getal veertig nodig hebt in een andere taal? Veel te groot om het risico niet te willen voor zijn. Weet jij welke talen we hier bijleren?
Kijk, lijstjes zijn leuk hè, maar waarom gaat alle aandacht altijd naar de eerste plek? Hoog tijd om eindelijk eens de nummers veertig in de kijker te zetten.
40. ‘The Heart is a Lonely Hunter’ - Carson McCullers (Time Magazine’s All-Time 100 Novels)
40. Secret Garden met ‘Nocturne’ in 1997 (Winnaars van het Eurovisiesongfestival)
40. Alain Wertheimer met meer dan 36 miljard dollar (Forbes’ lijst van rijkste personen ter wereld)
40. 1 (Getallen na de komma in het cijfer pi)
40. Toy Story 3 - $ 1.066.970.811 (Lijst van meest succesvolle films ooit)
40. Gabriela Mistral - Chili (Lijst van Nobelprijswinnaars voor de Literatuur)
40. Donna Vekic - Kroatië - 1.358 punten (WTA Official Women’s Tennis Ranking - Single)
40.. ‘Anakwaboe’ (Lijst van albums van Jommeke)
40. ‘The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders From Mars’ - David Bowie (Rolling Stone’s 500 Greatest Albums of All Time)
40.. ‘The One Where Joey Moves Out’ (Lijst van afleveringen van Friends)
Bon, het mag ondertussen duidelijk zijn dat het getal veertig even speciaal is als vijftig of andere feestwaardige mijlpalen. Veertig hiep-hoeraatjes voor de robijnen editie van deze BLVRD, op naar goud, diamant, albast en verder!
ALEXAND D`HIET
wanneer je het woord 'staatsieportret’ opzoekt op google afbeeldingen, krijg je als eerste resultaat het nederlandse koningspaar te zien, met hun blik strak naar de camera gericht. het is een ietwat middeleeuws fenomeen, maar dat belette wim opbrouck niet om zijn eigen invulling aan het concept te geven naar aanleiding van de heropening van het provinciaal hof. hiervoor deed hij een beroep op de west-vlaamse fotografen kaat pype, katrien vermeire, abdulazez dukhan en alexander d’hiet. de opdracht was simpel: trek de provincie in en maak staatsieportretten van 35 west-vlamingen, zoals nooit eerder gedaan. die beelden werden vervolgens tussen de historische schilderijen opgehangen, wat een bijzonder contrast opleverde. het bracht ons bij alexander d’hiet, met wie we over veel meer dan enkel de portretten praatten. wat volgde was een twee uur lang durend gesprek over zijn werk, hoe het allemaal voor hem begon, in zwart-wit vs. in kleur fotograferen, waar hij inspiratie uit haalt en wat hij onderweg geleerd heeft - als artiest en als mens.
tekst: alexia bruijlants beeld: alexander d'hiet 34
ER
Fotografische hoek
Hoewel we ons in een tijdperk bevinden waarin alles via mailverkeer verloopt, stelde Wim Opbrouck de vraag voor de portretten door een telefoontje te plegen. “Ik kende Wim omdat ik vroeger nog fotografisch werk voor hem heb gemaakt. Hij vroeg of ik het zag zitten om acht portretten te maken. Hij vertelde me dat ze geprint gingen worden in grote formaten, en dat die twee jaar tentoongesteld gingen worden.” Zo gezegd, zo gedaan: Alexander koos hiervoor acht vrienden uit. Zo passeerden kunstschilder Kristof Santy, zanger Maarten Devoldere en zangeres Stefanie Callebaut voor zijn lens. Ook visueel artiest Miet Warlop werd geportretteerd, die hij leerde kennen via zijn werk voor Sabato, het lifestyle magazine van De Tijd. Vervolgens werkte hij met haar samen in het kader van de Londense vertoningen van haar voorstelling ‘ONE SONG’, die hij fotografeerde.
Het merendeel van de staatsieportretten werd in Alexanders woonkamer gemaakt, waarvoor hij een hoek in zijn huis bouwde. Hij werd hiervoor geïnspireerd door Irving Penn, een iconische Amerikaanse fotograaf. Penn is een inspiratie wanneer het op portretfotografie aankomt. “Ik vond die hoek heel interessant, dus heb ik die aan de hand van een roze doek gemaakt, en er een kruk in geplaatst. Dan heb ik er mensen ingezet. Op de foto’s zie je niet echt meer dat ze in een hoek zitten, maar ze zijn allemaal wel zo gefotografeerd. Ondanks het feit dat de achtergrond roze was, koos ik toch voor zwartwit portretten. Anders ging het te veel roze zijn. Zo zijn de portretten tot stand gekomen.”
Desalniettemin bestaat zijn werk niet enkel uit portretfotografie: “Mijn eigen werk bestaat uit veel abstracte beelden, van gewone dingen die ik zie op straat: lijnen en vlakken. Zo fotografeer ik ook mijn portretten. Als ik een portret fotografeer, dan kijk ik niet naar het hoofd van mijn onderwerp, maar naar alles errond. Hoe het licht valt, hoe de schaduwen zijn, hoe de compositie is gemaakt. Pas nadien, op mijn computer, kijk ik naar de blik.”
Portugal in zwart-wit
Wat zorgde ervoor dat Alexander een camera vastnam en met dit werk begon? Daar zat zijn tijd in Portugal voor iets tussen. “Toen ik 32 of 33 jaar was, zat ik in een periode waarin ik mezelf afvroeg: ‘Wat moet ik eigenlijk doen?’ Ik was toen heel hard bezig met surfen, waardoor ik drie zomers naar Portugal ben getrokken om er surflessen te geven. Op aanraden van mijn broer nam ik een camera mee. Daar werkte ik samen met een Australiër, die fotografeerde. Door hem is dat begonnen, en sinds die dag ben ik nooit meer gestopt met fotograferen. Ik woonde toen in een caravan en plakte een blaadje met de basisregels van fotografie op mijn plafond.”
Hoewel hij in het begin zijn werk in zwart-wit maakte, heeft hij vandaag ook werken in kleur. “Ik ga niet op stap met de gedachte van: ‘Vandaag heb ik zin in zwart-wit, dus ik ga in zwart wit
trekken.’ Het beeld ligt van op voorhand al vast: het is al beslist of het kleur of zwart-wit zal worden. Niet door mij, maar door het licht, door wat je fotografeert... Er is een beeld dat in zwartwit hoort te zijn, en een beeld dat in kleur hoort te zijn. Er zijn uitzonderingen: iets dat zowel in kleur als in zwart-wit werkt. Zelf heb ik geen voorkeur: er zit heel veel kleur in mijn werk, maar ik meng dat een beetje met zwart-wit, zodat de collage van mijn beelden leeft.” Waarom hij die beslissing maakt, kan hij niet echt zeggen. Hij verwijst naar de portretten: “De kleur van dat doek is een heel mooi roze, maar toch heb ik de keuze gemaakt voor zwart-wit.” Hij stelt zichzelf de vraag: “Zou het zijn omdat een portret misschien sterker is in zwart-wit? Het is cliché, maar ik heb toch de indruk van wel. In kunstfotografie worden de meeste portretten in zwart-wit gedaan.”
Televisietoestel
Dat de artiest zich niet aan één fotografiegenre vasthoudt, valt te zien aan zijn indrukwekkend portfolio. Zo is er zijn samenwerking met de Nederlandse zangeres Eefje De Visser: de foto van haar laatste livealbum, ‘Bitterzoet Live’, is van zijn hand. Het verhaal begon tijdens Eefjes optreden in Amsterdam, dat ter ere van de plaat gefilmd werd. Terwijl hij naar die film aan het kijken was, is hij zijn televisietoestel spontaan beginnen fotograferen met zijn digitale camera. Het beeld werd heel ‘vuil’ en digitaal: “Ik vond dat zo vet om te doen. Ik ben er dan mee beginnen prutsen en heb het beeld vervolgens naar Eefje gestuurd, die het ook vet vond. Toen dacht ik dat het wel een leuke manier is om te prutsen.” Het resultaat werd vereeuwigd op de albumhoes. Die ervaring leidde ook tot de realisatie dat “hoe langer je fotografeert, hoe minder het gaat om wat je fotografeert. Alles is al gefotografeerd. Wat ik nu in dit stadium van mijn carrière interessant vind, is wat je erna meedoet. Dus je hebt het beeld gefotografeerd, dan staat het op je computer of in je donkere kamer op een blad: wat doe je er dan mee?” Wanneer hij aan het werk is op zijn computer, kan hij het niet laten om foto’s te maken van zijn scherm. Soms verkrijgt hij goede beelden, maar aangezien die met zijn gsm genomen zijn, is de kwaliteit niet goed. Dan print hij die zo groot mogelijk, waarna hij de print digitaal fotografeert om die nog groter te kunnen maken. Voor hem is dat een heel interessant proces, omdat het beeld op die manier een nieuw leven krijgt. Om nog even terug te keren naar het televisietoestel: “Ik heb onlangs ontdekt dat ik de reflectie van mijn televisie in het glas van een schilderijkader kan zien. Nu vraag ik mezelf af: ‘Wil ik eens een paar portretten trekken, op mijn tv zetten en ze op die manier opnieuw fotograferen?’ Hiermee ben
ik nu veel meer bezig dan wat ik fotografeer.” In de toekomst wil hij werk blijven maken voor Sabato en andere opdrachtgevers, en met dat geld op stap gaan en eigen werk maken. Ook is er het plan om boeken te maken: “Ik wil een boek maken, dat er direct ‘boenk op’ is. Het zou niet in eigen beheer uitgebracht worden, maar door een uitgeverij. Een boek dat enkel uit beelden bestaat, dat op een bepaalde manier gelay-out is.”
De creatieveling
Hoe vervullend het maken van kunst ook mag zijn - wat iedere creatieveling ongetwijfeld zal beamen - is dat er telkens een bepaalde druk optreedt, die hij zich al dan niet zelf oplegt. Alexander vindt zichzelf terug in dat gevoel: zijn ego zit hem – volgens zichzelf - vaak ook in de weg. “Als ik tachtig jaar ben, zal ik mezelf waarschijnlijk de vraag stellen: ‘waarom wou ik altijd de beste zijn?’ Door in de fotografiewereld te zitten en het gevoel te hebben dat ik moet opboksen tegen anderen, ben ik gaan beseffen dat het een issue is.”
“Het probleem is ook dat er zoveel is dat je kan doen. Als je creatief bent, wil je constant dingen maken. Ik kan makkelijk op mijn terras zitten met een koffie. Maar in mijn hoofd is het dan van: ‘het is nu mooi licht. Ik moet iets doen. Ik heb al lang niets meer gemaakt.’ Dat vreet je op na een tijd. Je wilt dat niet, maar dat zit er toch in. En ook, ik moet met iets naar buiten komen, zodat mensen zien dat ik nog bezig ben.” Hij vermoedt dat ook socialemediaplatformen zoals Instagram hier voor iets tussen zitten. “Vroeger was dat niet zo: je zag het werk op een tentoonstelling of in een boek. Maar nu is het zo van: ‘ik heb al twee weken niets meer op Instagram gepost, mensen moeten wel mijn naam onthouden. Maar ik heb niets, dus ik zal iets moeten maken.’”
Prutsen, prutsen en nog eens prutsen
Het woord inspiratie is al meermaals gevallen in het interview, maar zijn er nog andere werken die hem inspireerden – al dan niet buiten zijn vak? De boeken ‘Stoner’ van John Williams en ‘Shantaram’ van Gregory David Roberts worden genoemd, maar ook de documentaire ‘In no great hurry: 13 lessons in life with Saul Leiter’ krijgt een eervolle vermelding. De in 2013 overleden Amerikaanse fotograaf en kunstschilder was iemand waar Alexander vroeger heel hard naar op keek. Leiter fotografeerde op film, onder andere in de reflecties van ruiten in de New Yorkse straten. Eigenlijk praat de fotograaf in die film bijna niet over fotografie, aldus Alexander: “In de documentaire bevindt hij zich in de laatste periode van zijn leven. Hij zit in zijn atelier, omringd met miljoenen negatieven van films. Het heeft helemaal niks meer te maken met fotografie, maar met het besef dat hij heel zijn leven foto’s heeft gemaakt. Hij wou eigenlijk ook niet bekend zijn. Heel veel documentaires gaan altijd over het technische aspect van fotografie, maar dat was anders. Natuurlijk is het belangrijk om de basis te kennen van een camera, maar van zodra je het weet moet je dat snel vergeten. Daarom, ik fotografeer niet, ik pruts. Je moet een onderscheid kunnen maken tussen wat goed is en wat niet goed is. Weten wat je wilt tonen, en wat niet; je moet dat snel beslissen. Prutsen, prutsen, prutsen en nog eens prutsen.” Ook het ‘natuurlijke’ inspireert hem, zoals de zon en het licht. Zo verkrijg je harde lijnen en schaduwen die vlakken maken. Bij goed weer trekt hij er graag op uit: camera rond de nek, drie à vier uurtjes rondwandelen en beginnen fotograferen.
Inmiddels zijn we twee uur - en een klassiek muziekconcert bij de buren - verder, en sluit hij het gesprek af met de volgende woorden: “Er gaan altijd mensen zeggen: ‘dat is zo’n zot idee’, als je met grote dromen afkomt. Maar weet dat het kan, je moet het gewoon doen. Als je gelooft dat het kan, dan kan het. Voor mij heeft dat idee geholpen. In de creatieve wereld moet je durven contact opnemen met mensen. Heel wat mensen leggen zichzelf limieten op die er eigenlijk niet zijn. Daarom, als je iets graag doet, met de juiste reden, omdat je het echt graag doet, is er geen andere uitkomst dan succesvol zijn.”
de portretten van alexander d’hiet, abdulazez dukhan, katrien vermeire en kaat pype worden tentoongesteld in het provinciaal hof (markt 3), dat elke dag geopend is van 10:30u tot 18u.
wild van Design en Architectuur?
feest in ’t park, dé aftrap van een zwoele zomer, maar vooral een formidabel feest van verbinding. en omdat solidariteit - maar ook gewoon samen genieten van muziek - belangrijker is dan ooit, waait er op 29 juni een nieuwe wind door het minnewaterpark. het festivalterrein breidt uit, dus er is nog meer ruimte voor concerten, workshops, lekker eten en volop zomeren in ’t park. laat het aftellen beginnen!
Sweat baby sweat, want de laatste zaterdag van juni valt er weer heel wat te beleven in het Minnewaterpark. Maak vrienden, buren en collega’s maar al warm voor Feest in ’t Park, een zonovergoten (ja, daar rekenen we op!) dag vol festivalbeleving en (inter)nationale topartiesten.
Feest in welk park?
Het Minnewaterpark, die heerlijke groene plek aan het water, vormt al 33 jaar het decor voor Feest in ’t Park. Het park werd heraangelegd, dus verandert de festivalsetting dit jaar volledig. De festivalsite wordt uitgebreid met het Bargeplein en helemaal anders ingedeeld. Nóg meer zomerse festivalvibes dus, en vooral een nieuw gezellig terras vol eetstandjes, foodtrucks, duurzame gerechten en kleurrijke cocktails.
Feest in ’t Park wordt opnieuw een feest vol muziek, maar vooral van verbinding, ontmoeting en solidariteit. Samen naar een duurzamere wereld, dat is ook deze keer de rode draad doorheen het festival. Hoe de organisatoren dat doen? Door er een heel mondiaal feest van te maken, en op een leuke en laagdrempelige manier aan te zetten tot wereldburgerschap.
De SDG’s of Sustainable Development Goals opgesteld door de VN, dienen hierbij als kapstok. Dit jaar focust het festival zich op SDG 17, Partnerschap, om doelstellingen te bereiken en kan je op de wereldmarkt kennismaken met de vele mondiale organisaties en ngo’s toe die zich dagelijks inzetten voor duurzame projecten.
Ebolowa’s Wereldspelen
Wist je al dat Stad Brugge sinds vier jaar een partnershap heeft met Ebolowa, een jonge en dynamische provinciestad in Kameroen, volledig omringd door tropisch regenwoud? Om deze mondiale samenwerking in de verf te zetten, organiseert Feest in ’t Park Ebolowa’s Wereldspelen. Op het festivalterrein vind je nu ook een Kameroens sportdorp, waar feest en sport zich met elkaar vermengen. Hier voel je de opwinding van Afrikaans voetbal, maar ook van opzwepende dansritmes. En o ja, uiteraard worden kan je hier ook Kameroense lekkernijen vinden. Kom dat proeven!
(Inter)nationale artiesten
Om er een bruisend feestje van te maken, staan er ook dit jaar nationale en internationale toppers op de affiche. Het programma gaat van balkanmuziek doorspekt met Braziliaanse invloeden tot een hedendaagse remix van de traditionele Portugese muziekscene. Zomerse vibes dus! Ook Reinel Bakole staat op de affiche, het Belgische talent uit De Nieuwe Lichting van Studio Brussel en de elektrofolksound van GO_A, gekend van het Eurovisiesongfestival. Tussendoor en afsluitend maakt Team DAMP het mooie weer met hun aanstekelijke reggaesound. Funky beats galore, en dat allemaal gratis!
Een uitbundig feest vol positieve energie Opzwepend, avontuurlijk, werelds, warm en duurzaam… adjectieven te kort om Feest in ’t Park samen te vatten. Het festival brengt verschillende culturen samen rond een laagdrempelig en gevarieerd programma, met Fair Trade en duurzaamheid als rode draad. Je ontmoet de hele wereld in het Minnewaterpark, en dat helemaal gratis. Al feestend een bewuste wereldburger worden, er bestaat toch geen betere start van de zomer(vakantie)?
Hou zaterdag 29 juni vanaf 14u vrij en dompel je helemaal onder in het muzikale en mondiale Feest in ’t Park! Je bent meer dan welkom om te dansen, te luisteren of om gewoon gezellig de sfeer op te snuiven. De toegang is gratis. Of hadden we dat al gezegd?
wat voor sommigen gewoon een hobby is, kan voor anderen van levensbelang zijn. voor de mensen van palestinian circus school is circus hun houvast in een wereld waarin alles lijkt te verdwijnen. ze streven naar een vrij palestina, waarbij palestijnen kunnen deelnemen aan een dynamisch, cultureel en artistiek leven dat creativiteit, vrijheid van meningsuiting en diversiteit omarmt als de belangrijkste pijlers voor een rechtvaardige en inclusieve samenleving.
“Circus kan een zeer belangrijke rol spelen. Het kan dienen als verlichting, een plek om je gedachten te kunnen verzetten. We kunnen verhalen laten horen en een plek bieden waar jongeren de kans krijgen om te tonen wat er in hun hoofd en hart omgaat,” vertelt Eve Zeghers.
Eve is leerkracht in de basisschool Klimop in Oostkamp en begeleider bij Circusplaneet in Gent. Ze ontdekte haar liefde voor circus toen ze als kind haar eerste lessen bij Woesh volgde.
“Ik heb altijd heel veel sport gedaan, maar competitie was niet echt mijn ding. Ik heb toen circus ontdekt en dat is altijd een deel van mij gebleven.”
Tijdens een interculturele uitwisseling, Circus ID, tussen Palestinian Circus School en zes Belgische circusscholen: Circolito (Mechelen), Circusplaneet (Gent), Cirkus in Beweging (Leuven), Ecole de Cirque de Bruxelles, Cirqu’Conflex en Circus Zonder Handen (alle drie Brussel) verbleven 24 circusartiesten afgelopen zomer drie weken bij de Palestinian Circus School in BirZeit in Palestina.
Eve was erbij als begeleider: “We trokken afgelopen zomer naar Palestina met twintig Belgische jongeren en vier begeleiders uit die zes verschillende ateliers. We hebben daar met twintig Palestijnse jongeren en ook een zestal Palestijnse begeleiders drie weken samen geleefd, gewerkt en zo van elkaar geleerd. In die drie weken hebben we ook een circusvoorstelling op poten gezet.”
Deze zomer komen de Palestijnse jongeren naar België om opnieuw een show in elkaar te steken. “Nu komen er dus twintig Palestijnse jongeren met hun begeleiders naar België en gaan we hier hetzelfde doen. Het eerste deel bestaat uit het uitwisselen van talenten. We geven hen een plek om te leren van elkaar en workshops te volgen. Veertig jongeren zullen in Brussel samenwerken aan het maken van een voorstelling, waarbij ze circus als taal gebruiken. We nemen ook dingen mee die we vorige zomer hebben gemaakt, en werken daarop verder,” vertelt Eve.
De gebeurtenissen van de afgelopen maanden hebben natuurlijk een grote impact op iedereen die aan dit project meewerkt. “Heel wat jongeren hebben blijvend contact met elkaar, dat zijn de voordelen van sociale media. De opflakkering van geweld is enorm en daar merkt iedereen heel veel van. Ze worden al decennialang onderdrukt, maar de recente ontwikkelingen hebben een enorme impact op de Palestijnen waar we mee samenwerken.” Ondanks de gruwel die zich afspeelt in Palestina, is iedereen vastberaden om deze zomer opnieuw aan de slag te gaan. “Er kwamen enkele weken geleden twee Palestijnse begeleiders naar België. We hebben rond de tafel gezeten, gebrainstormd en vergaderd. Nu zijn we volop bezig met de voorbereidingen voor deze zomer.”
Het belooft een show van jewelste te worden, tijdens het tweede deel van het project in België zullen ze het land doorkruisen om hun creatie aan het publiek voor te stellen. Op de website van Cirque Plus kun je lezen dat de voorstelling gaat over durven en in staat zijn je stem te laten horen, mensenrechten, opkomen voor elkaar en je eigen identiteit. De jongeren laten zien hoe circus een vorm van verzet kan zijn in een onderdrukkende samenleving, en hoe je, met wederzijds respect, culturele verschillen kunt gebruiken als een bron van verrijking en inspiratie om hopelijk een betere toekomst op te bouwen.
ze zullen optreden in mechelen, leuven, brussel, gent en brugge. in het weekend van 26 tot 28 juli kun je tijdens cirque plus, het driedaags circusfestival in de tuin van het grootseminarie in brugge, het spektakel gaan bewonderen.
Op Nacht van de Makers maken we de winnaars van BRUGOH! & Prijs Jonge Makers bekend en kom je te weten wie het Handmade in Brugge label in ontvangst mag nemen.
20 juni ✹ 20u00 ✹ Binnenplein Stadshallen Schrijf je in via www.eventbrite.ie
Stadslezer zijn is meer dan alleen een fancy titel
brugge leest brengt al een aantal jaar lezende bruggelingen bij elkaar op hun online lezersplatform en sociale media. soms organiseren ze ook evenementen zoals literaire wandelingen of samenleesmomenten over de middag.
en literatuur is altijd gebleven. Ik heb al een diploma van graduaat in het maatschappelijk werk en ben momenteel druk bezig met een bacheloropleiding leraar secundair onderwijs.”
Je bent nog maar recent Stadslezer geworden. Waarom heb je daarvoor gekozen?
“Stadslezer zijn biedt veel mogelijkheden. Mijn doel is om zoveel mogelijk mensen te bereiken en mijn passie voor literatuur te delen. Ook voel ik me meer betrokken bij de boekenactiviteiten die Brugge biedt, zoals bijvoorbeeld de schrijfsessies
Amedeo Durnez (2000) is een bezige bij. Hij studeert, heeft al een boek op zijn naam staan en maakt zijn volgers op Instagram en Facebook warm voor zijn favoriete boeken. Recent werd hij ook een Stadslezer bij het online lezersplatform Brugge Leest en hij vertelt over zijn ervaringen.
Vertel eens kort over jezelf: hoe zou je jezelf beschrijven en wat zijn je passies?
“Literatuur is mijn grote passie. Al van jongs af aan ben ik enorm veel bezig met verhalen, woorden en boeken. Ik wil veel leren in mijn leven en onderneem dan ook heel wat zaken. Zo heb ik me vroeger al verdiept in psychologie en video's daarover gepost. Muziek is ook een voorbeeld. Ik heb me zelfs gewaagd aan het draaien van liedjes voor een publiek. Naarmate de leeftijd besef ik echter beter wat me ligt en wat minder,
van Marieke De Maré en Lara Taveirne, en nog veel meer. Daarnaast zou ik me ook graag engageren voor leesjury's of vergelijkbare evenementen omtrent literatuur. Brugge Leest opent hier ook mogelijkheden voor. Ik vind het geweldig!”
Je schrijft zelf ook boeken. Kan je daar iets over vertellen?
“Al vanaf het moment dat het mogelijk was om zinnen op een begrijpelijke manier te maken, was ik geïntrigeerd om mijn ideeën op papier te zetten. Thuis had ik een oude typemachine waar ik veel mee bezig was. Ik wilde verhalen schrijven. In het begin waren het vooral verhalen die na een of twee pagina's stopten omdat er geen structuur in zat. Met de tijd werden mijn verhalen wel wat langer. Plots kwam er een moment waarop ik een foto zag op Pinterest en er een stroom van
inspiratie over me heen kwam. Dat evolueerde tot mijn eerste boek Yanky. Nu ben ik al bezig met een tweede boek waarover ik nog niets zal prijsgeven. Ik ben trots op de publicatie van mijn eerste boek, maar er zijn wel dingen die ik nu anders zou doen en die ik ook toepas in mijn tweede boek. Ik denk dat dat ook logisch is, want door het uit te voeren vind ik steeds meer mijn stem op papier. Yanky is een sci-fi verhaal. Mijn tweede boek is eerder een psychologische thriller.”
Je bent een veellezer, auteur en hebt ook een boeiende studie. Hoe krijg je dat allemaal klaargespeeld?
“Het is niet altijd eenvoudig om een balans te vinden. Lezen doe ik dagelijks, maar schrijven niet. Bij het schrijven moet ik vaak stukken herlezen om weer mee te zijn met het verhaal. Dit komt vooral door mijn studie. Tijdens een examenperiode heb ik moeite om te schrijven. Ik hecht veel belang aan het uitvoeren van taken met de nodige focus om het goed te doen. Lezen is dan eerder ontspanning en om me in te leven in een verhaal. Schrijven is iets wat ik zelf creëer en waarvoor ik de nodige focus nodig heb. Dat doe ik dus meestal tijdens vakanties of gewone, niet zo drukke weekdagen.”
tekst: audrey van den bogaerde
Mensen kunnen je ook op Instagram en TikTok volgen via het account @booksieman. Waarom heb je ervoor gekozen om je passie voor lezen ook online te delen?
“Eerlijk gezegd geef ik de voorkeur aan schrijven boven spreken. Instagram en TikTok gebruik ik vooral om mijn eigen grenzen te verleggen en mijn content zo toegankelijk mogelijk te maken voor het publiek. Sommige mensen hebben de voorkeur om te luisteren in plaats van te lezen, en vice versa. Er is voor elk wat wils.”
En tot slot: wat hoop je dat Brugge Leest voor jou kan betekenen?
“Aan de ene kant is het een bron van inspiratie voor toekomstige content, terwijl het aan de andere kant een gelegenheid biedt om iets te betekenen voor alle soorten mensen die Brugge Leest bezoeken. Ik ben ook zeer toegankelijk, dus
voel je vrij om mij een berichtje te sturen als je leestips nodig hebt of andere vragen hebt. Wat ik echt fantastisch zou vinden, is een groeiende interactie met mensen die graag over boeken willen praten. Heel graag zou ik ook deelnemen aan verschillende leesjury’s.”
lees je af en toe of heel vaak? deel dan ook eens jouw leestips op via onze wbsite! (oh, en blijf zo ook op de hoogte van allerlei activiteiten in brugge en omgeving.)
bruggeleest.be booksieman
20 - 29 JUNI 2024
THRILLER TIENDAAGSE
PLAATS DELICT
Anne Davis interviewt Helen Fields
In de Archieven van Assisen North by Northwest
Quiz ‘Murder, they wrote’ leesgroepen en escaperoom
Voorleessessies Jonas Boets en Wouter Dehairs Schrijfsessie ‘Moorden met Woorden’
COLUMN
Een nieuw jaar, een nieuwe columniste. Alexandra Dervenis is pedagoge en deelt haar passie voor schrijven een jaartje met ons, hier in BLVRD.
alexderveni
op stap
Het zijn verwarrende tijden, daar zullen we het wel over eens zijn. Vrolijk worden we daar niet altijd van, en dan trekken we ons al snel terug in onze eigen cocon. Een warm dekentje, Netflix en een theetje. Ik zal de laatste zijn om the joy of missing out te ontkennen, maar het probleem daarmee is dat het een beetje zoals een snelle frituurhap is: het stilt de maag maar neemt de honger naar echte verbinding niet weg.
Gelukkig is de zomer nu wel echt in aantocht, na een winter zo eindeloos dat we voor het gemak de lente maar oversloegen dit jaar. Daarmee is de drempel om terug buiten te komen toch al wat lager, en dat is nodig. Om samen te zijn en het leven te vieren, zou ik zeggen als het niet zo wollig klonk. Om te klagen en te zagen, als je daar nood aan hebt, maar vooral om elkaar te zien, te voelen, naar elkaar te luisteren. Om te verbinden, en dat doe je dus niet in je eentje en vanuit je luie zetel. Zeker, sociale media hebben hierin ook hun verdienste. Als het echter gaat over echt jezelf kunnen zijn én over je laten verrassen door wat je nog niet kent, over nieuwe plekken en nieuwe ontmoetingen, dan is de buitenwereld toch echt waar je moet zijn.
Laat onze mooie stad nu net bol staan van initiatieven die tot samenkomen verleiden. De Brugse Triënnale 2024, niet geheel toevallig met de mooie naam Spaces of Possibility, leidt je via minder gekende plaatsen in onze binnenstad van verwondering, via kritische reflectie over wat is, naar openheid voor wat nog niet is maar misschien wel kan komen. Het mooiste voorbeeld vind ik het kunstwerk SO-IL, dat ook elders in deze BLVRD ter sprake komt. Samen breien, haken, weven en borduren om iets vorm te geven waarvan de uitkomst onvoorspelbaar is, geef toe, het klinkt poëtisch. Ook The Joyful Apocalypse, de stelling in de Stadshallen die je via eindeloze trappen en zilveren doeken schijnbaar doelloos de hoogte instuurt, vind ik prachtig, ook al door het grote contrast met de omgeving. En dan die naam!
Het traject voor Europese culturele hoofdstad van 2030: The art of Conversation is een ander mooi voorbeeld van het bewust creëren van ruimtes tot ontmoeting en gesprek. Het is zelfs de gehele opzet van het project. Want eerlijk, hoeveel praten we nog écht met elkaar? Het initiatief Bankcontact, deel van het project, waarbij mensen op stap gaan met een houten bankje om met wildvreemden praatjes te slaan, wil daar in ieder geval voor zorgen. Het doet me denken aan hoe ik ooit, in wat een ander leven lijkt, bij wijze van filosofisch experiment een gehele dag postvatte onder een voetgangersbrug en elke passant de vraag stelde: ‘wat is je droom?’.
Er wordt wel eens gezegd dat we zowel spiegels nodig hebben om onszelf in te herkennen als ramen om doorheen naar de wereld te kijken. En waar kan dat beter dan op het Mirage festival, waar de spiegeltent dient om talent in de kijker te zetten en tegelijk om toeschouwers zicht te geven op wat hen zal verwonderen en verbazen? Wellicht is dit mooie festival terwijl je dit leest net afgelopen, maar niet getreurd, er blijft genoeg over om van te smullen in Brugge, en dan bedoel ik voor één keer níet een Bicky van de frituurkotjes op de Markt.
Elke twee weken vindt op donderdag WeerWoord plaats in KORF. Eender wie het aandurft krijgt een podium, een microfoon en een publiek om eigen creaties op los te laten. Het concept klinkt simpel, en dat is het ook. Net daarom is het zo krachtig. Alleen al de moed dat het vraagt om wat jij schreef of componeerde via die micro, soms voor de allereerste keer, het publiek en de wijde wereld in te sturen, is zo ontroerend dat het de moeite waard is om eens bij te wonen. Probeer het - op het podium of in het publiek, dat laat ik helemaal aan jou over - je zal er geen spijt van hebben.
Wie meer houdt van de benen losschudden dan van op een stoel zitten, kan terecht niet op de Eiermarkt (alhoewel) maar wel op de vele feestjes die onze stad rijk is. Ontmoeten en verbinden kan natuurlijk net zo goed op goeie muziek en na zonsondergang. Met de Cactus zijn we een feest- en concertzaal die naam meer dan waard rijker, en ook De Snuffel blijft zijn rol als één van dé ontmoetingsplekken in onze stad waarmaken. Daar vindt sinds kort, naast de wekelijkse jam sessies, concerten, lezingen en feestjes, ook Brujas Bailando plaats. Warm aanbevolen voor wie houdt van salsa brava, merengue, bachata en reggaeton. Ook kunstenaarscollectief Club Magie heeft pap gegeten van het creëren van ruimtes voor verwondering, ontmoeting en gesprek. Telkens ze in Brugge neerstrijken, is dat met een programma om U tegen te zeggen en een avond waar nog lang over nagepraat wordt. In de gaten houden en zorgen dat je er de volgende keer bij bent, echt.
Omdat er ook nood is aan veilige ruimtes voor wie zich niet thuis voelt in heteronormatieve kaders, is er sinds kort ten slotte Vrijplaats, een prachtig initiatief van o.a. de lokale LGBTQI+-verenigingen en de diversiteitsdienst van Stad Brugge. Een veilige verbindingsplek voor jong en oud, queer of niet en alles daartussenin. Een regenbooghuis, maar ook zoveel meer dan dat. Het geeft in ieder geval nog meer prachtige kleuren aan onze mooie oude stad.
En daarmee heb ik voor nu alles gezegd. Ik ga mijn zonnebril van onder het stof halen, mijn kinders meesleuren en op stap. Naar waar, dat zien we dan wel weer. Tot een volgende ontmoeting!
vragenuurtje met LANDER HOORNAERT
lander hoornaert, geen ongekende in het brugse culturele milieu, maakte onlangs de overstap van het project brugs food lab, naar de 'creatieve vrijhaven’ het entrepot. de ideale insteek om hem eens aan het blvrd-vragenvuur te onderwerpen.
tekst: zoë magniette beeld: jonathan veriez
Voor jouw start bij Het Entrepot werkte je op het project Brugs Food Lab. Welke inzichten neem je van daar mee?
"Het Brugs Food Lab werkt met heel wat leden en partners. Ik leerde er werken met verschillende mensen, organisaties en bedrijven die elk een eigen insteek hebben en probeerde die belangen te verenigen. Ik geloof erin dat je beter begint met kleine toegankelijke stappen om zo een breed gedragen werking uit te rollen waarmee je een grote doelgroep kan bereiken. De voorbije jaren heb ik me ook mogen verdiepen in het schrijven van dossiers, een expertise die hopelijk nog van pas zal komen voor Het Entrepot.”
Welk advies zou je aan je jongere zelf geven?
“Mijn jongere zelf was nog enthousiaster en nog meer hands on. Ondertussen heb ik geleerd dat het belangrijk is om goed te luisteren en soms de tijd te nemen om iedereen mee te krijgen in het verhaal. Heb geduld, neem voldoende tijd en forceer geen dingen. Dat zou ik meegeven aan mijn jongere ik.”
Het Entrepot staat bekend als “creatieve vrijhaven” van Brugge. Als jij de koers helemaal mag uitstippelen, waar zou het schip dan heen varen?
“Richting een bruisende organisatie voor creativiteit, voor en door jongeren uit Brugge. Ik hoop dat jongeren in de haven een plek vinden waar ze creatief kunnen zijn, elkaar op een veilige manier kunnen ontmoeten en hun wereldbeeld kunnen verbreden. We moeten op zoek gaan naar wat er al leeft in Brugge en jongeren de ruimte geven, zowel mentaal als fysiek, om te experimenteren.”
Welke organisatie vind jij een goed voorbeeld van jongerenparticipatie?
“Jongbloed, de jongerenwerking van Bolwerk, vind ik een inspirerend voorbeeld. Jongeren mogen zelf ideeën voorstellen en worden dan maximaal ondersteund door de werking. Ze gaan uit van een openheid en vrijblijvende houding, iets wat ik belangrijk vind voor participatieve trajecten. Participatie betekent voor mij dat je luistert naar de mensen, het project uit handen geeft en de jongeren maximaal ondersteunt, zonder verwachtingen naar een concrete output. Durven loslaten en vertrouwen in het proces.”
Naar welk evenement van Het Entrepot kijk je het meeste uit?
“Moeilijk kiezen! Events zijn tijdelijke ingrepen die een bepaalde dynamiek met zich meebrengen. Ik hou van de rush en de productie voor- en achteraf. Ook inhoudelijk vind ik evenementen heel waardevol: je kan een bepaalde doelgroep triggeren, inspelen op lacunes of nieuwe thema’s verkennen. Ik kijk uit naar DORP voor de participatieve insteek van het festival.
Voor Prisma ben ik heel benieuwd naar de samenwerking met de queercommunity en voor Signaal met de Villa Bota-community. Konvooi zal dan weer voor een bovenlokale artistieke uitstraling kunnen zorgen.”
In september wordt Het Entrepot 20 jaar. Hoe ziet het ideale verjaardagsfeest er voor jou uit?
“Een groot bedankingsfeest! Alle jongeren, medewerkers, vrijwilligers, stakeholders, partnerorganisaties en kunstenaars maken Het Entrepot de organisatie die het vandaag is. Zonder deze mensen is er geen Entrepot.”
mijn bijnamen: Linda, Lunda Horna.
waar mijn hart sneller van gaat kloppen: Mijn kinderen, Bonnie & Nala.
als ik mezelf met een celebrity zou vergelijken: Ik ben zeer slecht in het spotten/herkennen van celebrities. Zo zou er een bekende acteur naast mij mogen zitten, ik zou die waarschijnlijk niet herkennen.
mijn favoriete plek in brugge: Ik ga graag op zoek naar plaatsen in de stad waar ik nog nooit ben geweest, met de Triënnale ontdek je leuke 'verborgen' plaatsen. Mijn laatste ontdekking was café Rozenbrouw.
beste concert dat ik laatst zag: Maria Iskariot in Snuffel en Rori in Trix (we are open).
ik kan niet leven zonder: Kofffffieeeeee!
mijn favoriete karaoke-nummer: Mij hoor je liever niet zingen.
leuk weetje: Ik leerde mijn vrouw kennen in Villa Bota tijdens een Algemene Vergadering van de jeugdraad.
COMMAJAMS
een lege, stille zaal die binnen de kortste keren verandert in een sonische mengelmoes van jong geweld. commajams is al jaar en dag een vaste waarde in jeugdhuis comma waarbij jongeren de kans krijgen om op een eigenzinnige en no-nonsense manier muziek te maken met gelijkgestemden. alles kan, niets moet. wij gingen op gesprek met robin van oyen (projectcoördinator) en dylan gheyle (vrijwilliger) van jeugdhuis comma. 60
MMAJAMS
In 2020 werd het concept Commajams opgestart, een avond per maand waarbij jongeren tot 30 welkom zijn om te ‘jammen’ in het jeugdhuis. Muzikale voorkennis hoeft niet, maar is een pluspunt. “Commajams is een concept waarin mensen van verschillende achtergronden elkaar tegemoet komen in een lied dat ze ter plekke uit de grond stampen. Het gaat er mij vooral om mensen te leren kennen en het samen creëren van muziek in een chille sfeer, uiteraard in combinatie met een drankje,” zegt Dylan. Muziekgenres spelen geen rol, er kan zowel akoestisch, elektrisch als versterkt worden gespeeld en ook de instrumentenkeuze is vrij.
“In het begin was het vooral de bedoeling dat mensen nog hun eigen instrumenten meebrachten, omdat er toen nog niet veel materiaal ter beschikking was, maar ondertussen hebben we gitaren, basgitaren, een drum, jacks en versterkers in het jeugdhuis staan, die iedereen mag gebruiken. Al heeft dat wel eens een update nodig,” zegt Robin. “Maar eigen instrumenten mogen zeker nog steeds meegenomen worden. Van een sitar tot een saxofoon, het kan allemaal!”
“een lege, stille zaal die binnen de kortste keren verandert in een sonische mengelmoes van jong geweld.”
ze krijgen meer en meer nieuwe gezichten te zien. En dat mag nog steeds worden aangevuld. “We verwachten op zicht niks, kom gerust jullie drempelvrees overwinnen en laat de muziek zijn werk doen. Ik heb hier al veel mooie succesverhalen gezien. Ken je muziektheorie en speel je in een band? Goed. Kan je amper twee noten spelen en geen ritme houden? Ook goed. Hier leren we van elkaar, de jamsessies zijn telkens op maat van de aanwezigen,” zegt Robin.
“We willen vooral dat ze een open mind houden en wederzijds respect tonen naar de andere muzikanten. Het is de bedoeling om te jammen, samen muziek te creëren. Het is leuk om bestaande nummers te spelen, maar we willen evengoed dat er creatief aan de slag wordt gegaan”, zegt Dylan. Daarnaast is ook een moment om sociaal te zijn, iets te drinken… Sinds kort is er ook Wakko bier in het jeugdhuis te verkrijgen, dankzij de nieuwe coördinator Viktor, shout out naar hem!,” lacht Dylan.
Outreachend project
Robin: “In de komende jaren willen we de jams wat naar buiten brengen via ons outreachend project. Snuffel Hostel is daarvoor de ideale uitvalsbasis. Het ligt dicht bij het centrum en er heerst daar ook een enorme alternatieve jongerencultuur.”
Concertwerkingen
Naast Commajams, waar alle soorten muziek door de versterkers kunnen blazen, blijft Jeugdhuis Comma inzetten op hun concertwerkingen die zich richten op specifieke genres. “Luster, waar we vooral focussen op indie en metal, en Schemer, meer gericht op drum&bass, bestaan na enkele jaren nog steeds. Op vrijdag 14 juni hebben we een zeer toffe Luster-editie met La Jungle, Kakapunk en Dot.Vin,” licht Robin ons in. “We hebben er ondertussen ook al enige tijd de Metalwerking ‘Ketterij’ bij en de hip-hop werking ‘Mad Clouds’. En niet te vergeten: Comma x Lab in samenwerking met het Entrepot, waar enkele weken geleden Maria Iskariot, de winnaar van Humo’s Rock Rally op ons podium stond. Comma is HOT!”
de commajams gaan eenmaal per maand door op vrijdagavond. inschrijven is niet nodig, je kan gewoon langskomen. de eerstvolgende commajams gaat door op vrijdagavond 21 juni, vanaf 19u.
