Er zijn echter ook grenzen aan het Keynesiaanse model. De overheid kan niet blíjven besteden, want hoe groter het financieringstekort, des te meer beleggers het vertrouwen verliezen in staatsobligaties. En laten deze nou een zeer grote inkomstenbron vormen voor de Nederlandse overheid. De overheid kan alleen blijven investeren als zij geloofwaardige plannen maakt om de overheidsfinanciën weer op orde te krijgen. Keynes leert ons in goede tijden een buffer op te bouwen voor in economische tegenspoed. Dit blijkt in de praktijk echter niet altijd even makkelijk toegepast te kunnen worden. In een democratie is het moeilijk om ten tijde van voorspoed te bezuinigen op uitgaven en terughoudend te zijn met belastingverlagingen. Structurele hervormingen als verminderen van de hypotheekrenteaftrek en het verhogen van de AOW-leeftijd lijken niet urgent genoeg. In de ‘magere’ jaren blijken daarom vaak de opgebouwde reserves niet te voldoen aan de investeringseis. Wat moet de overheid dan doen? Juist, bezuinigen. Zoals ze aan het begin van de crisis ook volop deed. En nog. De economie wordt in Nederland (en overigens ook in de rest van de wereld) pas opgelapt als er een economische ramp dreigt te gebeuren. Als de economie aantrekt wordt er te weinig bezuinigd, waardoor er te weinig reserves worden opgebouwd. Op die manier loopt men zelfs nog eerder aan tegen de hierboven genoemde grenzen aan het Keynesiaanse beleid. Deze crisis kan ons alleen maar leren dat we de volgende keer beter voorbereid moeten zijn, om niet wéér tegen de lamp aan te lopen. Óók in de vette jaren moet de theorie van Keynes toegepast worden.
5