Een daad van verzet

Door: Karel Michiels

‘De oorlog tegen drugs is een grotere bedreiging voor onze vrijheid en democratie dan het terrorisme.’ (Joseph D. McNamara, onderzoeker aan Stanford University en voormalig politiechef)

Hulde aan hoofdcommissaris Peter Muyshondt van de lokale politie Voorkempen. Eindelijk een gezagsdrager die zijn nek durft uitsteken en niet wacht tot hij met pensioen is voor

hij de War on Drugs afkeurt. In een land waar de belangrijkste politieke leider die onzinnige oorlog onverminderd wil voortzetten, is dat bijna een daad van verzet. Zijn persoonlijke betrokkenheid maakt het getuigenis nog sterker. de commissaris daarover in de krant De Standaard. 'Maar nu weet ik: ik was te veel flik en te weinig broer. Op een avond – ik werkte toen nog in Antwerpen – zag ik hem tijdens een patrouille rond het De Coninckplein. Weggedoken, onder invloed. Ik ben doorgereden. Ik was te beschaamd om iets tegen hem te zeggen.’ Peter schreef een boek over zijn broer (Broers waren we), kwam zo in contact met Anyone’s Child, een campagne tegen de criminalisering van drugs, en ging dit voorjaar in New York betogen tegen de War on Drugs. ‘Omdat het huidige drugsbeleid meer schade berokkent dan de drugs zelf’, zegt hij. ‘Ik heb er lang over gedaan om tot dat inzicht te komen, maar het is de harde realiteit.’

Outing

De uitspraken van Muyshondt passen in een lange rij 'outings' van politici en politiechefs die de War on Drugs ondubbelzinnig veroordelen, jammer genoeg meestal pas nadat

ze uit het beroepsleven zijn gestapt en dus ook geen maatschappelijke invloed meer hebben. Maar dan nog is de vraag waarom al die mensen zelden of nooit gehoor krijgen. Toen de War on Drugs in Amerika nog volop woedde, zei de Amerikaanse onderzoeker en voormalige politiechef Joseph McNamara daarover: 'Iedereen die zijn bedenkingen over de War on Drugs uitspreekt, wordt op de een of andere manier geïntimideerd. Want dan ben je soft on drugs. De groepen die bij deze oorlog het meest belang hebben, zijn de drugskartels en het hele law enforcement-apparaat, de politie, de DEA, maar ook de deels geprivatiseerde gevangenissen en alle mogelijke toeleveringsbedrijven.'

Domheid

Wij hebben (voorlopig?) nog geen geprivatiseerde gevangenissen maar voor de rest is de redenering perfect van toepassing op de huidige situatie in België. Bart De Wever heeft alle zeilen bijgezet om zijn persoonlijke kruistocht tegen illegale drugs door te drukken. Op zijn bevel bereiden enkele parlementsleden van de NV.A op dit moment een plan voor om de oorlog tegen drugs uit te breiden over heel het land. 'Alle illegale drugs zijn per definitie slecht' is het motto. Dat is geen cynisme, dat is gewoon pertinente domheid. De andere regeringspartijen zwijgen als vermoord over dit thema. De regering Michel was amper gevormd, het programma nog niet naar buitengekomen, maar dat er een nultolerantie voor softdrugs zou komen, stond al vast. Geen thema tijdens de verkiezingen, geen enkele andere partij die er een punt van maakte, en toch was het de eerste beslissing van de nieuwe regering.

Een medewerker van Nixon: “Wisten we dat we logen over drugs? Natuurlijk wisten wij dat.”

Harde realiteit

Tien jaar geleden stierf Tom Muyshondt, de broer van Peter, aan de gevolgen van een overdosis heroïne, cocaïne, medicatie en alcohol. ‘Ik heb daar heel lang mee geworsteld’, zei

Vijanden

In het aprilnummer van Harper's gaf journalist Dan Baum een quote vrij die hij in 1994 had opgetekend (maar nooit had gepubliceerd) uit een interview met John Erlichmann, tussen 1968 en 1974 topadviseur van de Amerikaanse president Richard Nixon. 'Wij hadden in het Witte Huis twee grote vijanden: de linkse vredesbeweging en de zwarte bevolking. Protesteren tegen de oorlog of gewoon zwart zijn, konden we niet bui-