Schrijfster Taylor Stevens is een angsthaas

“Vergeleken met Vanessa ben ik een angsthaas”

Taylor Stevens is schrijfster van bestsellers. Haar boeken over Vanessa 'Michael' Munroe zijn een must. Kort geleden is bij uitgeverij De Boekerij De Informationist verschenen. Het is een harde, bijna filmisch geschreven pageturner. In dit boek speelt de listige, gevaarlijke en androgyne Vanessa een soort Jack Reacher.

Maar waar Reacher dicht bij zichzelf blijft en altijd met actie in de weer is, is Munroe eerder een expert in het verzamelen van informatie en het zich aanmeten van verschillende persoonlijkheden. Ze is een soort kameleon. De Informationist is een superstrakke actiethriller, waarin Munroe door een oliemiljardair wordt ingehuurd om zijn in donker Afrika verdwenen dochter op te sporen. Het brengt Munroe terug naar het land van haar jeugd, dus wordt het niet alleen een zoektocht, maar ook een weerzien met demonen, waarvan ze dacht dat die waren verdwenen.

James Cameron

Adembenemende beschrijvingen van de desolate strijd tussen Afrikaanse tribes worden afgewisseld met kritische beschouwingen over de hebzucht van het westen, die deels de oorzaak van de puinzooi in Afrika

Governments pay her. Criminals fear her. Nobody sees her coming.

is. Het boek staat op de nominatie om door James Cameron verfilmd te worden. Niet slecht voor een schrijfster die opgroeide in een enge sekte, The Children of God, waar bijna alles verboden was. Lezen en zelf nadenken waren taboe, totale onderwerping was een vereiste. De sekte was in de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw ook erg actief in Amsterdam. Gelukkig is de commune daar een zachte dood gestorven, maar men is nog steeds actief in Afrika. En zoals dat gaat met sektes: behalve de aanhangers is niemand er blij mee.

Hoe kijk je terug op je verblijf bij The Children of God?

Ik groeide op als een kind dat gedwongen werd hard te werken. Aan educatie werd niks gedaan. Ik was meestal op straat te vinden: bedelend voor het goede leven van de leiders van de commune. Vaak moest ik

De listige, gevaarlijke en androgyne Vanessa is een soort vrouwelijke Jack Reacher.

Ik beweer graag dat Ludlum de man is die mijn leven veranderde.

koken, en dan voor honderden mensen tegelijk. Ook toen ik zelf pas een jaar of acht was. Soms moest ik voor zoveel kinderen tegelijk zorgen dat het vrijwel onmogelijk was. Ik kijk met weinig trots op die fase terug. Maar ik heb ook wel een paar kleine goede herinneringen. Die dateren uit de tijd dat ik nog bij mijn ouders woonde en niet in de commune.

Deze sekte was destijds ook actief in Amsterdam. Was jij daar ook?

Ik denk het niet. Mijn familie was wel in Europa toen ik nog erg jong was. Dus onmogelijk is het niet. Maar ik heb er geen bewuste herinneringen aan.

Vermomming speelt een grote rol in je verhaal. Heeft dat iets met jouw geschiedenis te maken of is het alleen belangrijk voor Munroe?

Ik zou wensen net zo 'cool' te zijn als Munroe, maar helaas, dat ben ik niet. Het zou me een waar genoegen zijn om te zeggen dat ze in de verte op mij is gebaseerd, maar geloof me, we verschillen zoveel van elkaar dat alleen de suggestie al hilarisch is. Ik ben veel te gelukkig, glimlach te veel en ik hecht veel te veel aan de simpele genoegens van het leven. Bovendien ben ik vergeleken met haar een angsthaas.

Als 'kind van God' mocht je vrijwel niks. Hoorde lezen daar ook bij?

De omgeving was bijzonder strak, geïsoleerd en gecontroleerd. Op mijn twaalfde stopte mijn educatie volledig en we mochten ook geen TV kijken. Ook niet naar muziek luisteren trouwens, en uiteraard was het lezen van fictie eveneens verboden.

Later heb je dat toch nog ingehaald. Welke thrillers inspireerden je?

Ik las The Bourne Trilogy van Ludlum, waardoor ik een flits van inspiratie kreeg die me aanzette tot schrijven. Ik streefde er naar om werelden en mensen te scheppen zoals Ludlum dat ook doet. En ik wilde bij mijn lezers hetzelfde gevoel oproepen dat hij bij mij opriep. Vanessa Michael Munroe en De Informationist waren de inlossing van dat verlangen. Ik beweer daarom graag dat Ludlum de man is die mijn leven veranderde.

En de 'klassieke' literatuur?

Mijn favoriet is Jack London. Hij zou zeker in aanmerking komen voor de rol van literaire held, als ik die had. Net als ik is hij afkomstig uit een arme familie. Hij was ongeletterd en leerde zichzelf schrijven. En legde zich uiteindelijk toe op avontuurlijke verhalen. Ik hoop

dat men later in mijn werk daar een spoor van terug kan vinden.

Vanessa is bigger than life.

Ik zie haar als een actiefiguur. Een bijzonder eigenzinnig type in het pantheon van larger than life helden zoals Jason Bourne, James Bond, Mitch Rapp en natuurlijk Jack Reacher. Haar vaardigheid en de situaties waarin ze belandt zijn, hoewel uniek voor haar, van hetzelfde niveau als van haar mannelijke tegenhangers.

Er wordt veel gereisd. Jij reisde veel. Ga je nog steeds overal naartoe of laat je dat over aan Vanessa?

Ik heb nog altijd itchy feet. Ik zou nog meer willen reizen, maar omdat ik inmiddels fulltime moeder ben, is het allemaal wat gelimiteerd. Maar ik ben nog vaak onderweg en ik heb de meeste plaatsen die ik in mijn boeken beschrijf ook inderdaad zelf bezocht.

Speelt religie nog een rol in je leven?

Daarover praat ik liever niet, want ik vind religie een bijzonder private zaak.

Verzamelen van info is momenteel een hot issue. Zie je dat als progressie of is Vanessa een soort waarschuwing?

De Informationist schreef ik al enkele jaren geleden, voordat het issue informatie deel werd van de culturele discussie. Dus heb ik toen niet nagedacht over de grotere implicaties daarvan. Maar vermoedelijk is het verhaal ook in deze discussie genuanceerder dan zwart of wit. Zoals zo vaak.

Drugs spelen in het verhaal een grote rol. Heb je ook eigen ervaringen gebruikt?

Ik heb in het echte leven wel te maken gehad met drugsrunners, maar die handelden anders dan ik ze opvoer in mijn boek. Als schrijver heb je het voordeel dat je een loopje kunt nemen met de waarheid en hem naar je hand kunt zetten.

Hoe denk je over het opgroeien binnen een gesloten omgeving? Het beste antwoord dat ik daarop kan geven is mijn lezers te wijzen op mijn tweede boek in de serie, namelijk The Innocent. Dit staat zo dicht mogelijk bij het echte leven als ik het kon beschrijven in fictie-vorm. Dit boek gaat nog meer dan De Informationist over de wanhopige pogingen om in een gesloten Afrika binnen een gesloten systeem, de sekte, te overleven.

Wanneer en waarom begon je met het schrijven van deze opmerkelijke thrillers?

Het gebeurde een beetje per ongeluk. Toen ik met fictie begon, had ik geen idee van een concept, simpelweg omdat ik dit soort boeken als tiener nooit heb gelezen. Toen ik uiteindelijk was ontsnapt aan de cultus van mijn jeugd en mijn eigen keuzes kon maken, had ik geen idee welke auteurs ik moest lezen en ik had ook geen geld genoeg om zomaar een boekhandel binnen te lopen. Alles wat is las kwam uit de kringloopwinkel en via via tot mij. In dat circuit circuleren voornamelijk spannende boeken. Zo ontdekte ik fictie en kreeg ik het idee dat literatuur bedoeld is voor spanning en entertainment. En dat procedé paste ik dus ook toe. Uiteindelijk werkte het prima, als je bedenkt dat mijn suspence erg goed wordt gevonden.