Afscheid van Nederland?

Verboden terrein

Door: Karel Michiels

Tenzij de rechtbank er in laatste instantie toch nog anders over beslist heeft, zijn buitenlanders sinds 1 mei niet meer welkom in de coffeeshops van Maastricht en elders in het zuiden van Nederland. Tot groot verdriet van deze Belgische correspondent.

Mijn Amsterdamse vrienden doen wel eens lacherig over Tilburg en Maastricht. Ze kunnen zich nauwelijks voorstellen dat ik ook daar, in het diepe zuiden van Nederland, graag een jointje mag blowen, liefst op een gezellige locatie. In Maastricht is dat voor mij jaar en dag Cool Runnings geweest, aan de Brusselsestraat, ooit eigendom van een vriend die even gek was op reggae als ik, en dat is ook de erfenis die hij daar heeft nagelaten. Er klinkt bijna altijd reggae of dancehall in Cool Runnings, voor mij al reden genoeg om er even te gaan chillen. Ik zou er waarschijnlijk ook een theetje gaan drinken als ik er niet kon blowen, toch zolang er op het Vrijthof geen reggaebrasserie is.

Hoer van Babylon

Dat chillen heb ik wel nodig, want het centrum van Maastricht is natuurlijk gewoon de hoer van Babylon, zoals alle stadscentra tegenwoordig. De activiteit is er geheel gericht op shoppen en consumeren, en ik kan het weten want mijn vrouw en ik doen er gewoon aan mee. Lekker (vers, gezond en biologisch) eten bij V&D. Een uurtje snuffelen in het aanbod van De Slegte. Een paar nieuwe schoenen, of een broek, zoals ik ze bij ons nergens kan vinden. Als we dan toch moeten winkelen, dan bij voorkeur in Maastricht.

Maar de meute in de straten (ja, ik zit er zelf bij) wordt me soms teveel. In mijn ogen kopen alle andere mensen alleen maar rommel en junkfood. Ik kan het gewoon niet aanzien, het eeuwige vreten, zuipen, kopen en paraderen. Op een weekdag bovendien! Moet er dan niemand meer werken? (En ik dan?) Werklozen hebben toch geen geld om te verkwisten? (Maar wel tijd zat natuurlijk.) En n, alle anderen zijn materialisten met oogkleppen en ik ben de enige bewuste mens op straat: dat gevoel. Als ik dat voel opkomen, is het tijd om naar Cool Runnings te gaan.

Regeldrift

Ik ben de shop altijd trouw gebleven. Het was de eerste plaats in Nederland ooit (!) waar ik een vijftal jaar geleden mijn ID moest tonen. Ik deed het met de glimlach. Een tijdje later werden mijn gegevens geregistreerd in een computer, met de belofte dat de informatie 72 uur later verwijderd zou worden. Ook een primeur in het land waar de regeldrift nu onlosmakelijk verbonden lijkt met de War on Soft Drugs van minister Opstelten. Ik liet begaan, van nature niet paranoïde ingesteld en (ik geef het toe) niet echt zorgvuldig met de verspreiding van mijn gegevens. Maar ik vertrouwde de mensen van Cool Runnings wel. Geen enkele reden om aan te nemen dat zij de informatie van hun klanten op enige wijze zouden misbruiken.

Maar vanaf nu is Cool Runnings dus verboden terrein voor mij. Tenzij die vier advocaten van de Maastrichtse coffeeshops (onder wie André Beckers) in extremis gelijk hebben gekregen van de rechter. Volgens de berichten vertegenwoordigen ze ook ‘buitenlanders die protesteren tegen