92
Λευτέρης Κρητικός
_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________
Αισθάνομαι συντετριμμένη. Η συγκίνησή μου δεν περιγράφεται. Είδα το όνομά μου τυπωμένο στην εφημερίδα. Θα πάρω τηλέφωνο τη μαμά μου. Και όλους μου τους φίλους. Θα πάρω και τους εχθρούς μου για να σκάσουν από τη ζήλια τους. Άντζελα Ζήλεια, τη θυμάσαι ρε; Ξεριζωμένη γενιά, Άδικη κατάρα, Κάνε τον πόνο μου χαρά! Κι όλα αυτά χάρη σ’ εσάς! Μα πώς να σας ανταποδώσω τέτοια χαρά; Εγώ, μια ταπεινή, που μια Madame της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας καταδέχτηκε να με μνημονεύσει από το περιστύλιο της στήλης της; Ω θεέ Ναβουχοδονόσορ! Τρέμω ολόψυχα… Το πληκτρολόγιο συμπαρίσταται κι αρνείται να τυπώσει τα κεφαλαία γράμματα… Έσπασε το νύχι μου γαμώτο! Δεν το πιστεύω αυτό που γίνεται… Δε βρίσκω τη μαμά μου στο τηλέφωνο… Και κανέναν από τους φίλους μου… Όμως, να που χτυπάει το τηλέφωνο… Ποιος να ’ναι… Δημοσιογράφοι για την πρώτη μου συνέντευξη; Ενθουσιασμένοι φίλοι; Το πρώτο μου fun club, που περιμένει την πρώτη μου δήλωση; Έχω να πάω σε club καιρό. Ο εκδότης μου με νέο συμβόλαιο και μια επιταγή εκατομμυρίων; Μα, όχι… Είναι ένας εχθρός μου… ο πιο μισητός… Με πήρε για να μου πει: «καλά μωρή σαλεμένη, κι εσύ τη ζωή σου για τριακόσιες και κάτι λέξεις την έκανες βιβλίο;» εδώ που τα λέμε μετά τον Λεωνίδα ως νούμερο έχει κλείσει το 300. Δεν απάντησα. Τελούσα ακόμη υπό καθεστώς συγκινήσεως. Δε μ’ ένοιαζε τι έλεγε αυτός, άλλωστε ήταν εχθρός μου. Τα μάτια μου συνέχιζαν να βουρκώνουν, όμως αυτός, ο εχθρός μου, ο πιο μισητός, συνέχιζε να μιλάει, κι εγώ, αντί να του κλείσω το τηλέφωνο στα μούτρα, καθόμουν και τον άκουγα και βούρκωνα. Ώσπου άρχισα να καταλαβαίνω σε τι βούρκο είχα μόλις βρεθεί. Στον βούρκο της απόρριψης μιας κριτικού, όχι γιατί με είχε διαβάσει και δεν της άρεσα, αλλά γιατί δεν ήθελε να με διαβάσει κανένας κι έτσι βιαστικά και δημοκρατικά αποφάσισε να μου κάνει το μνημόσυνο. Κουνούπια. Γεμίσαμε. Να βάλω ένα καταδιωκτικό. Δεν το λένε έτσι; Μια ζωή σε 300 και κάτι λέξεις. Τι κατάλαβες, εχθρέ μου; Τον ρώτησα… Δεν απορρίπτει εσένα, μου λέει, απορρίπτει ό,τι δεν καταλαβαίνει, κι αυτό που δεν καταλαβαίνει είναι το θράσος σου να πιστεύεις πως θα σου αφιερώσει χρόνο για να σε καταλάβει… Μετά ο εχθρός μου, μου είπε καλά σαράντα κι έκλεισε το τηλέφωνο… Κατερίνα Στεφανή. Πότε ο Γιάννης δεν μπορεί, πότε ο κώλος του πονεί. Του Γιάννη τα εννιάμερα. Όχι που θα άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη! Τη δίκασε, την καταδίκασε, την εκτέλεσε και μετά την έριξε βορά στα σκυλιά της μιζέριας! Αμ από κάτι δήθεν σαν και του λόγου σου ταΐζονται, γίνονται θρεφτάρια και