84
Λευτέρης Κρητικός
_____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________
«Κατάπολας… Πόσο καιρό βρίσκεστε εδώ;» της είπε γνωρίζοντας πως δε θα έπαιρνε απάντηση. «Μπορείτε να περάσετε, στον δεύτερο όροφο, δωμάτιο 17, αφήνοντάς μου μια ταυτότητα…». «Φυσικά, μια ταυτότητα. Ποια όμως; Τη δική μου ή την άλλη, της εισόδου μου εδώ μέσα;». «Αυτή που θα σας εξασφαλίσει την έξοδό σας, κύριε…». «Μα, βέβαια, τι ανόητος που είμαι, ορίστε κυρία μου!» και βγάζει από την τσάντα του μια φωτογραφία και τη δίνει στη γραμματέα. Αυτός, η γυναίκα του και το παιδί τους. Η γραμματέας κοιτάζει τη φωτογραφία, μετά τον Κατάπολα και του την επιστρέφει λέγοντας του: «Ίδια η μάνα του… Κι εσείς έχετε παχύνει αρκετά…». «Είναι από την καλοπέραση…». «Μάλλον από την αδιαφορία σας γι’ αυτήν… Μπορείτε να περάσετε…». Άφησε αναπάντητο το πικρόχολο μα εύστοχο σχόλιο και προχώρησε στο εσωτερικό του κήτους. Δε χρησιμοποίησε ανελκυστήρα, ήθελε να χαζέψει στον ανήφορο τον χώρο του ιδρύματος. Ανέβαινε κι ένιωθε σαν κάτι να τον κατάπινε, δεν ανησυχούσε όμως. Ήταν το ίδιο συναίσθημα μ’ αυτό που νιώθεις όταν απογειώνεται το αεροπλάνο, όπου, όσο σηκώνεται, τόσο καταπίνει το μέσα σου αδειάζοντάς σε ταυτόχρονα προς τα έξω, στους αιθέρες, να το συναγωνίζεσαι στην ταχύτητα. Συνέχισε ν’ ανεβαίνει. Σπασμένα κουπιά και μισοφαγωμένα κατάρτια, κλωστές χοντρές και πανιά σκισμένα, λεηλατημένα, ακατάλληλα για να φουσκώνουν στον αέρα άλλη φορά, καμάκια ηττημένα, βάρκες μισές, ανθρώπινα μέλη, μίσος κι οργή πολλή. Κοντοστάθηκε κι άνοιξε τα μάτια του. «Καπετάν Άχαμπ είσαι εδώ;» σιγοψιθύρισε. Τι μπουρδέλο είναι εδώ μέσα ρε! «Μη σηκώνεστε ακόμα, κύριε, περιμένετε να σβήσει η φωτεινή ένδειξη από πάνω σας!» άκουσε τη φωνή της αεροσυνοδού να τον παρατηρεί. Πορείας συνέχεια. Δεύτερος όροφος, δωμάτιο 17. Φωνές γεμάτες απορία, κραυγές ζωής, μουσική δωματίου στο κάθε δωμάτιο, πειραματόζωα συναισθήματα να ξεπηδούν πλημμυρίζοντας τον χώρο, εξώπορτες γεμάτες σημειώσεις των δωματίων με όλα εκείνα που έπρεπε να έχουν γίνει και δεν έγιναν, μάλλον γιατί επιπόλαια ήταν καταγεγραμμένα σε κίτρινα χαρτάκια της βιασύνης. Να χωρίσουμε ό,τι μας ενώνει για να ζήσουμε, να φύγω, να μιλήσω, να κρυφτώ, ν’ αδιαφορήσω, να μην ξεχάσω, μην ξεχνάς ποτέ ποιος θέλεις να