60
Μίνως-Αθανάσιος Καρυωτάκης
_______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
ακούστηκαν από τον Γκαμάλ, το τελώνιο με τα αμέτρητα ονόματα, ήταν τα ακόλουθα: «Όλα έχουν γραφτεί ήδη». Ο χώρος στροβιλίστηκε. Τα ράφια με τα βάζα διαλύθηκαν μονομιάς. Τα θρύψαλα σκέπασαν σαν χαλί το δάπεδο. Μονάχα το τσουκάλι φάνηκε να αντιστέκεται στον κυκλώνα που ξερίζωνε τώρα τα πατώματα. Ο στρατηλάτης πιάστηκε από τον τοίχο. Υπήρχε μια μικρή τρύπα εκεί. Αν έβαζε όση δύναμη του είχε απομείνει, θα κρατιόταν από τη δίνη του κυκλώνα. Παρά την προσπάθειά του όμως τα χέρια του γλίστρησαν. Ένας τόμος τον βρήκε στο κεφάλι. Έχασε της αισθήσεις του. Η δίνη τον τράβηξε και εν τέλει τον οδήγησε στο εσωτερικό του μαύρου καζανιού. Ο κρύος άνεμος του μαστίγωσε το πρόσωπο. Τα μηλίγγια του συσπάστηκαν έντονα. Το κρύο της νύχτας εισχώρησε μονομιάς μες το κορμί. Τουρτούρισε ανεπαίσθητα κι ύστερα ξύπνησε. Βρισκόταν εκεί όπου είχε σταματήσει το μεσημεράκι. Κανονικά στην απέναντι μεριά θα έπρεπε να υπάρχει το μαγαζί που είχε συναντήσει τον Γκαμάλ. Αντ’ αυτού όμως υπήρχε ένα κανονικό σπίτι. Όσα είχε βιώσει μάλλον άνηκαν στα όνειρα. Μολαταύτα, έψαξε τα ρούχα του και βρήκε όλα όσα του είχε παραχωρήσει ο αλχημιστής. Πάνω του βρισκόταν τόσο η φιάλη από διαμάντι μαζί με το χάρτη από πάπυρο, όσο και τα θαυματουργά βότανα. Επομένως, η συνάντηση με τον άνδρα ήταν πραγματικότητα. Οι σκέψεις διακόπηκαν απότομα. Το φεγγάρι του ενθύμησε τη συνάντηση στο πανδοχείο της Αλεπούς. Έπρεπε να μάθει την ώρα, να δει αν μπορούσε να προλάβει τη Φαράχ. Χτύπησε την πόρτα του σπιτιού στα δεξιά του. Μέσα από τη χαραμάδα της πόρτας έβγαινε λιγοστό φως, οπότε οι ένοικοι θα ήταν ακόμα ξύπνιοι. Κανένας όμως δεν απάντησε. Εκείνος χτύπησε ξανά με περισσότερη δύναμη. Τούτη τη φορά ακούστηκαν βήματα. Η πόρτα δεν άνοιξε, μα μια χοντρή φωνή από το εσωτερικό ρώτησε τι ήθελε. Εκείνος ρώτησε με ευγένεια την ώρα. Η χοντρή φωνή απήντησε ότι μάλλον ο χρόνος πρέπει να πλησίαζε τα μεσάνυχτα. Ευχαρίστησε άμεσα και ξεκίνησε να τρέχει προς το σημείο συνάντησης. Έπρεπε να προλάβει τη γυναίκα. Ίσως να κατάφερνε από απόψε να έπινε το θαυματουργό υγρό χωρίς να ειδοποιήσει τους άνδρες του να υποχωρήσουν. Τα τοποθετημένα στις φτέρνες βότανα είχαν μειώσει δραματικά τον πόνο. Τον βοηθούσαν να τρέχει ταχύτατα. Κάτω από το λευκό φως ένιωθε ότι είχε πάρει πίσω κάποια από τα χαμένα χρόνια της νιότης του. Έσχιζε τον άνεμο