- Άκου, ξανάπε µε σοβαρή αυτή τη φορά φωνή, φιλαράκο µε βοήθησες. Αν και σου την έφερα στη φυλακή, εσύ αντί να µ’ εκδικηθείς, µε ελευθέρωσες για δεύτερη φορά. Σου χρωστάω λοιπόν µια χάρη, πρέπει να στ’ ανταποδώσω. - Τίποτα δε µου χρωστάς, είπε το αγοράκι κι έκανε πάλι να φύγει.
- Άκου! Σκέφτηκα µια λύση για το πρόβληµά σου. Το αγοράκι κοντοστάθηκε και γύρισε το κεφάλι λέγοντας:
- Τι εννοείς; - Εννοώ, πως αυτό που θα σου πω, µπορεί και να βοηθήσει να ελευθερωθεί το πουλάκι. Το αγοράκι χωρίς να µιλήσει, πλησίασε την αλεπού ενώ το πουλάκι ανέβηκε στο πιο ψηλό κλαδί της ελιάς. - Πήγαινε στη σπηλιά της µεταµόρφωσης, συνέχισε η αλεπού. Εκεί κατοικεί η καλή κακή νεράιδα. Αυτή
µπορεί να σε µεταµορφώσει. - Να µε µεταµορφώσει; Ξαφνιάστηκε το αγοράκι. - Ναι, να σε µεταµορφώσει. Εσείς οι άνθρωποι έχετε συνέχεια στο µυαλό σας φυλακές και κλουβιά. Ακόµα και τα σπίτια σας µοιάζουν µε κλουβιά. Τοίχοι γύρωγύρω, πόρτες µε διπλές και τριπλές κλειδαριές, παράθυρα µε κάγκελα. Αφού λοιπόν µόνο οι άνθρωποι φτιάχνουν κλουβιά, αν απαλλαγείς από την ανθρώπινη φύση σου, τότε αµέσως θα χαθεί και το κλουβί. Το αγοράκι έµεινε για λίγο συλλογισµένο και µετά χοροπήδησε φωνάζοντας δυνατά:
- Μα ναι!... ναι βέβαια!... σωστά!... Αν δεν είµαι άνθρωπος, δεν υπάρχει και κλουβί. Σωστά… αν… αν ήµουν ας πούµε πουλάκι… ναι… θα µπορούσα να µεταµορφωθώ σε πουλάκι, είπε και κοίταξε το πουλάκι που τίναζε χαρούµενο τις φτερούγες του.