72
Φώτης Δούσος
________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
Γεννήτωρ ...Πριν τρία χρόνια έφυγα από το προηγούμενο σπίτι μου. Το μαύρο σπίτι. Το ονομάζω μαύρο με περιπαικτική διάθεση. Δεν ήταν καθόλου μαύρο στην πραγματικότητα. Μια ξύλινη καλύβα ήταν. Δε θυμάμαι καν το χρώμα της, ποτέ δεν το πρόσεξα. Αλλά είναι όπως λέμε «ο λευκός Πύργος» ή «η μαύρη θάλασσα». Δε μιλάμε για τη χρωματική ποιότητα με αυτούς τους προσδιορισμούς... Για κάτι άλλο μιλάμε. Για κάτι πιο ουσιαστικό. Τέλος πάντων, είχα συνηθίσει εκεί. Δεν ήμουνα καλά, αλλά είχα συνηθίσει. Τι εννοώ δεν ήμουνα καλά: δεν είχα κανέναν να με φροντίζει. Αυτό σημαίνει δεν ήμουνα καλά. Και αν δεν έχω κάποιον να με φροντίζει, δεν μπορώ να είμαι καλά. Όχι επειδή είμαι κακομαθημένος ή ανασφαλής. Απλά υπήρξα ανίκανος να φροντίσω εγώ τον εαυτό μου. Εντελώς ανίκανος. Αν κάποιος με άφηνε χωρίς ψωμί και χωρίς νερό, δεν υπήρχε περίπτωση να μεριμνήσω εγώ από μόνος μου για αυτά τα αγαθά... Προτιμούσα να πεθάνω παρά να κάνω μια πράξη. Θα αναρωτιέσαι πώς ζούσα λοιπόν. Αυτό είναι ένα από τα μυστικά μου. Το ενδιαίτημά μου ήταν παραθαλάσσιο και, είτε το πιστεύεις είτε όχι, οι γλάροι μου έφερναν ψωμί και νερό. Για την ακρίβεια δεν έφερναν σ’ εμένα, αλλά στα νεογνά τους που περίμεναν στις φωλιές έξω από το σπίτι μου. Ξάπλωνα λοιπόν και γω δίπλα στις φωλιές, άνοιγα το στόμα μου και περίμενα. Οι γλάροι κουβαλούσαν στο ράμφος τους κονσέρβες, κομμάτια κρέας, τυρί και διάφορες άλλες λιχουδιές που, δυστυχώς τις περισσότερες φορές, είχαν μια ταγκή γεύση επειδή τις είχαν περισυλλέξει από σκουπιδότοπους και ήταν χαλασμένες, αλλά παρόλα αυτά θρεπτικές. Έτσι επιβίωνα μόνος μου. Με τα