‘Het ziet er niet dat is het wel bang om in het diepe te springen. Dat heb ik eigenlijk mijn hele leven al gedaan, goedbeschouwd. Als klein jochie wilde ik al iets anders dan de anderen. Het was logischer om het bij flat track-racen te houden, maar wegracen trok mij meer aan. Het zit in het bloed, denk ik. Mijn vader racete in Engeland en verhuisde in 1997 – het jaar waarin ik werd geboren – naar Los Angeles. Zo is het allemaal begonnen. Later ben ik wel weer gaan trainen op dirt tracks, op advies van Wayne Rainey, omdat het een perfecte manier is om te werken aan throttle control. Dat komt goed van pas bij rijden in de regen of aan het einde van een race, als de banden versleten zijn.” Ook andere grootheden uit de Amerikaanse wegracegeschiedenis – Kenny Roberts (geen familie), Kevin Schwantz, Randy Mamola, Eddie Lawson – boden hulp en advies. Het was duidelijk dat als Joe Roberts een toekomst wilde in
het wegracen, hij naar Europa moest. In 2011 kwam hij voor het eerst uit in de Red Bull Rookies Cup en in zijn debuutjaar won hij de wedstrijd in Brno. Na drie jaar Rookies Cup ging Roberts terug naar de Verenigde Staten, waar hij uitkwam in het AMA-kampioenschap. Daar werd hij in 2015 nationaal kampioen in de Stock 600-klasse. In 2017 keerde hij terug naar Europa en kwam hij uit voor het AGR-team in het CEV Moto2-kampioenschap. Met vier podiums eindigde hij als vijfde overall in het Junior WK. “De overstap naar de Red Bull Rookies was groot, maar de stap van Superstock naar Moto2 was groter”, meent Roberts. “Ik wist niet wat ik kon verwachten. De machines zijn heel anders. Het grootste verschil is het remmen. Daar heb ik echt aan moeten wennen. Maar in het Junior WK kon ik goed meekomen en dat was erg fijn. Het is altijd leuk om indruk te maken op mensen.” Indruk maken deed hij
zeker in zijn eerste Grand Prix, vorig jaar in Brno, waar hij van de 29ste plaats op de grid naar de tiende plaats in de race reed. Prompt werd hij gebombardeerd tot grote belofte. “Ik val liever zo op, met resultaten, dan door het feit dat ik de enige Amerikaan ben of omdat ik toevallig een leuke kop heb. Lekker belangrijk zeg.” De stap naar de Grand Prixs was groter dan Roberts had verwacht. Het verschil is dat hij nu meer bezig is met het vinden van de juiste afstelling. “In het CEV en in de vijf GP’s die ik vorig jaar heb gereden, reed ik op de Kalex. Dat is een doorontwikkelde, competitieve machine waarvan we een hoop data hadden. Ik moest er nauwelijks over nadenken. Van de NTS hebben we nauwelijks data. Alles is nieuw en dus moeten we overal over nadenken en veel uitproberen. Voor mij is het heel belangrijk dat ik kan terugvallen op de ervaring van Hans Spaan. En de resultaten vallen niet tegen gezien het MAGAZINE 2018 27