Always stay strong
Tekst : W a n d a L a a r a k k e r s
Leven na een herseninfarct verstaan!” Lopen, praten en eten, alles
Beers - Op jonge leeftijd, hij was pas 45 jaar, kreeg Jos een herseninfarct. Nog maar net was hij samen met Claudia, die van de een op andere dag mantelzorger werd. Een gebeurtenis die hun leven veranderde in een slechte film. Met veel vallen en moeizaam opstaan leerden zij samen, maar ook afzonderlijk met de aandoening van Jos, Niet Aangeboren
moest opnieuw geleerd worden. Als Jos sliep las Claudia veel over Niet Aangeboren Hersenletsel. “Dat was het enige houvast dat ik had toen Jos na een week ontslagen werd uit het ziekenhuis. Waar moest hij naar toe? De enige optie was mee naar mijn huis, maar mijn kinderen waren nog jong en kenden Jos amper.”
Hersenletsel, om te gaan onder het motto; ‘Always stay strong’!
Van een gezond en vrijgevochten leven belandde Jos met een handicap in het huis
16
Tien jaar geleden leerden Jos (55) en
en Claudia Jos wilde wekken reageerde
van Claudia en haar dochters. Jos: “Je kunt
Claudia (49) elkaar kennen op een smart-
hij niet. Jos’ mond hing scheef, hij sprak
je voorstellen hoe dat was. Vervolgens
lappenfestival. Jos werkte op dat moment
niet en zijn blik was afwezig. “Ik wist
raakte ik zowel mijn baan als ook mijn rij-
als heftruckchauffeur bij een betonfa-
meteen, dit is niet goed, en belde 112.
bewijs kwijt. Ik dacht alleen maar; ik mag
briek. Na het werk was hij druk met klus-
De telefoniste wilde dat ik het nog even
niets, kan niets, mijn korte termijn geheu-
sen op de boerderij waar hij woonde met
aankeek, maar ik drong er op aan dat ze
gen zit helemaal in de knoop, wat heb ik
zijn hond. Claudia, moeder van twee
moesten komen. Wat ben ik blij dat ik
voor een leven?! Ik kroop tegen de muren
jonge meiden, had een drukke baan en
dat heb gedaan.”
omhoog!” Claudia: “We waren beland in
een druk leven.
Jos belandde in het Nijmeegse Radboud
een rollercoaster, een slechte film, maar
UMC, zo snel mogelijk moest hij medicatie
het leven ging door. Regelmatig moest Jos
Na een drukke werkdag in mei 2012 ging
(trombolyse) toegediend krijgen. Er wer-
eraan herinnerd worden dat hij zijn medi-
Claudia naar Jos, ze zouden koken en
den uitvalverschijnselen vastgesteld in zijn
catie moest nemen, moest eten enzovoort.
gezellig samen eten. Claudia: “Ik trof Jos
rechterarm,
spraak.
Mijn hoofd was altijd voor een deel bij
aan op de bank. Hij sliep, dus ik ging
Claudia: “Ik wist niet wie ik moest waar-
hem.” Jos was boos op de situatie en
alvast in de keuken aan de slag.” Jos: “Ik
schuwen, we hadden pas kort een relatie,
kende flinke beperkingen als gevolg van
was thuisgekomen van het werk, had de
ik kenden zijn vrienden nog niet, en er was
het infarct. Hij zag alleen verlies, wat hij
hond gevoerd en was doodmoe. Ik dacht
weinig
familie.”
niet kon accepteren. Claudia’s dagen
dat komt omdat ik elke dag om half zes
Herinneringen heeft Jos pas vanaf de
waren gevuld met werken en zorgen voor
begin met werken en ben op de bank
derde dag na het infarct. Jos: “Ik dacht van
haar kinderen en Jos. Een moment rust
gaan liggen.” Toen het eten klaar was,
alles te zeggen, maar ze konden me niet
kende zij niet. Hulp was ver te zoeken. Na
Topic Regi o m a g a z i n e
rechterbeen
contact
N r . 1 2022
met
en
