Bridgeclub Drevenbuurt 1983 – 2023 Herinneringen aan 40 jaar bridgeplezier.
Samenstelling : Jaap van Krimpen
Redactie : Theo van Bodegom
Vormgeving : Jaap van Krimpen & Ruurd van Veelen
Druk : Stout Grafische dienstverlening, Vlaardingen
“Waarom zou je bridgen? Zoals bij veel sporten voor de sociale contacten”.
“Binnen de Bridgeclub Drevenbuurt voelt men zich sterk met elkaar verbonden”.
Gertjan Breevaart in de Wijkkrant Holy, september 2021.
1
Collectie: Roel Schipper
Een stukje geschiedenis van een nieuwbouwwijk.
4 augustus 1960: de Vlaardingse Gemeenteraad besluit een grote nieuwe woonwijk te bouwen ten noorden van de in aanleg zijnde rijksweg A20. De naam van de wijk zal Holy zijn. De nieuwe wijk wordt gebouwd in de Holiërhoeksepolder, deel van de middeleeuwse Ambachtsheerlijkheid Holy. Daarvoor moeten wel Zuid-, Middel- en Noordhuyse, drie zelfstandige hoeven, samen wel Drieënhuysen genoemd, het veld ruimen. Enkele jaren later gebeurde hetzelfde met de IJsselhoeve. De toenmalige Gemeenteraad had het idee dat Vlaardingen kon uitgroeien tot een stad met meer dan 120.000 inwoners.
Een jaar en twee dagen na het besluit werd de eerste paal geslagen voor 288 (flat)woningen aan de Sperwerlaan. Weer een jaar later, augustus 1964, betrokken de eerste bewoners de woningen. De Vogelbuurt werd bewoond en verder bebouwd.
Tussen 1968 en 1971 werd de Hoofdstedenbuurt gebouwd en vanaf 1975 de Drevenbuurt. In tegenstelling tot de Vogelbuurt werden in die wijken veel koopwoningen gebouwd.
Omdat veel nieuwe bewoners van deze wijken van buiten Vlaardingen kwamen was de sociale samenhang gering. Het duurde tot in 1983 dat op initiatief een van de Verenigingen van Huiseigenaren een wijkvereniging werd opgericht. Hierbij waren vier organisaties betrokken: Eigen Bouw, Stichting Personeelsbouw, Bouwfonds Nederlandse Gemeenten en de Industriële Kring Vlaardingen. Dat waren belangengroepen betrokken bij de bouw van de Drevenbuurt. De oprichting was op dinsdagavond 22 februari 1983, zoals de ‘geboorteadvertentie’ in Groot Vlaardingen van 9 mei 1983 meldt.
2
Collectie: Stadsarchief Vlaardingen
Het doel van de wijkvereniging is omschreven als: “het gezamenlijk ontwikkelen van aktiviteiten in de wijk, waaraan alle bewoners kunnen deelnemen. (Bijvoorbeeld festiviteiten op Koninginnedag, bingo-avonden, kreatieve en educatieve kursussen, dansles voor jeugdigen, klaverjassen, bloemschikken e.d.)” . 1
Om de bewoners hiervan in kennis te stellen werd het ‘geboortebericht’ in 1400 exemplaren in de wijk verspreid. Naar verluidt was er behoorlijke respons. Er was dus behoefte aan meer onderling sociaal contact.
Er werd inderdaad een bloemschikcursus gestart “Laat Both een beetje (in)schikken” en er werd een poging gedaan een klaverjasclub en een damcursus te beginnen. Dat was nog voor de grote schoolvakantie. Dat was geen gelukkig moment voor een start, dus werd deze uitgesteld tot na de vakantie.
Bridge was in die jaren geen onbekend kaartspel. Maar zoals tennis in een tiental jaren daarvoor en golf in latere jaren werd het een ‘elitair’ spelletje genoemd, niets voor ‘Jan met de pet’. Echt Engels, voor damestheekransjes.
Dat veranderde De AVRO zond bridgelessen voor beginners uit waar veel en goed naar gekeken werd. Ook in het land werden mede als gevolg van die uitzendingen cursussen georganiseerd. Het biedsysteem “Acol” werd in die dagen geïntroduceerd en vanaf toen algemeen toegepast op de bridgeclubs.
3
1 Zo was de schrijfwijze in die jaren!
Collectie: Stadsarchief Vlaardingen
Het was met de wetenschap om welke reden de start van de klaverjasclub was uitgesteld dat, zo mag worden aangenomen, de heer Jan Nefkens, die een bridgeclubje wilde beginnen, de oprichting van zo’n club eerst in september 1983 initieerde.
De nieuwe Drevenbuurt werd bewoond door jonge gezinnen met actieve ouders die misschien de AVRO-cursus hadden gevolgd ofwel graag het bridgespel wilden leren en spelen. Nefkens plaatste een advertentie in een lokale krant waarop goed werd gereageerd. Ongeveer veertien paren meldden zich aan.
Niet iedere deelnemer was bekend met bridge. Nefkens leerde de beginners hoe het spel gespeeld moest worden. De eerste tijd was de club dus meer een opleiding voor beginners dan een bridgeclub. Wat het niet veel later wel zou worden.
Dat was allemaal in de tweede helft van 1983. In de Statuten van de club vandaag staat dan ook gemeld: “Sinds 8 september 1983 was genoemde club onderdeel van de Wijkvereniging Drevenbuurt”. En dat is zo gebleven tot 1 januari 1995. De datum waarop de club werd ingeschreven in het Handelsregister van de Kamer van Koophandel en dus juridisch een zelfstandige vereniging werd buiten de wijkvereniging.
Uittreksel uit het Handelsregister van de Kamer van Koophandel:
Bericht van Registratie
Rechtspersoon:
Rechtsvorm Vereniging met beperkte rechtsbevoegdheid
Statutaire naam Bridgeclub "Drevenbuurt"
Statutaire zetel Vlaardingen
Oprichting 01-01-1995
Activiteit Bridgeverenigingen
Meest waarschijnlijk heeft in die periode de wijkvereniging opgehouden te bestaan. Daar is geen informatie over terug te vinden.
Eerder is al opgemerkt dat bridge in die jaren populair werd. Want niet alleen Nefkens begon een bridgeclub maar ook de heer Nico Burger. Alleen zijn ‘club’ was opgezet als bridgecursus voor beginners. Een commerciële activiteit. Hij gaf les in het schoolgebouw van De Singel aan de Baarnhoeve, waar een paar jaren later ook de Drevenbuurt zou gaan spelen.
4
De ‘onderkomens’ van de club.
Het is jammer dat veel clubs en verenigingen weinig tot geen aandacht besteden aan goede archiefvorming. Hierdoor gaat veel informatie over hoe het was en hoe het verder reilen en zeilen van club of vereniging is geweest verloren. Het geheugen van de mensen die er ‘toen’ bij zijn geweest, leveren ook, al betreft het ‘slechts’ veertig jaren, bepaald geen eenduidige herinneringen op.
Zo bestaan over de gebouwen waarin de club in die veertig jaren bridge heeft gespeeld geen eensgezinde herinneringen. Het feit dat er gelijkertijd in feite twee bridgeclubs/opleidingen waren binnen hetzelfde woongebied speelt hierbij waarschijnlijk parten.
Jan Nefkens begon zijn bridgecursus onder de vlag van de wijkvereniging van de Drevenbuurt. Hij deed dat, naar meerderen zeggen, in het schoolgebouw De Singel aan de Baarnhoeve. De school waar ook Nico Burger les gaf. Toch is dit allerminst vaststaand. Er zijn ook (oud-)leden die met grote stelligheid melden dat Nefkens met zijn club begon in het Jeugdhonk “The Future” aan de Brusselweg. Vooralsnog houden wij het erbij dat de “The Future” het meest reële is. Het is niet te achterhalen. Er staat niets op papier en Internet bestond nog lang niet.
De mensen die van Burger les kregen sloten zich na het tweede jaar (voor gevorderden) aan bij de club van Jan Nefkens. Daardoor ontstond een club met veel levensvatbaarheid wat nu naar veertig jaren helaas niet zeker meer is. Het ledenaantal loopt door ‘de vergrijzing’ steeds verder terug. Overigens, heette de club van Nefkens toen al “Drevenbuurt”?
Men is unaniem over het feit dat de club gehuisvest is geweest in het Jeugdhonk “The Future” achter de Brusselweg. Het was een houten gebouw met twee ‘lokalen’ aan weerszijde van een gang.
5
foto: Jaap van Krimpen
Als al opgemerkt er zijn leden van die tijd die 100% zeker weten dat de club Drevenbuurt in dit gebouw het leven heeft gezien.
Er werd in twee lijnen gespeeld. Rechts van de ingang de B-lijn, en linksom de A-lijn. Daar is ‘met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid’ slechts één seizoen gespeeld. Het gebouw is op 30 mei 1987 door brand verwoest.
Dus moest opnieuw naar een ander onderkomen gezocht worden. Voor enkele (oud-)leden werd dat De Speelwerkhoeve, een school of kinderopvang in de Kruidenbuurt. Er is echter geen bevestiging daarvoor gevonden.
Er zijn ook herinneringen dat na de brand van het jeugdhonk we eerst naar De Hoeksteen zijn verkast. Jammer, onduidelijkheid alom. Hoe het ook is, we mogen dus aannemen dat de club in die gebouwen heeft gespeeld, alleen is het niet zeker dat het voor of na de brand was.
Met zekerheid kan wel gezegd worden dat het nà de brand was dat de club naar De Singel is gegaan. De Singel huisde samen met de school Het Anker onder één dak. Er was toentertijd een grote gemeenschappelijke ruimte “Het Ruim” genoemd. Deze ruimte kon door middel van een forse schuifwand in tweeën gedeeld worden
Natuurlijk blijven ook bridgers niet een hele avond ‘op een droogje’ zitten. De derhalve onvermijdelijke ‘bar’ werd gemaakt van twee aaneen geschoven schragen. De dranken werden door de voorzitter ingekocht. Kort voor aanvang van de speelavond werden de zware flessenkratten vanuit de kofferbak van zijn auto naar binnen gesjouwd. De tienerdochter van de voorzitter, Olga Hartman, fungeerde als ‘bardame’. Alles in eigen clubbeheer.
Met grote eensgezindheid is gemeld dat de club een volgend onderkomen had gevonden in het bejaardencentrum Vaartland aan de Dillenburgsingel. Dàt ligt als het ware vers in het
6
Foto: Fotobureau Roel Dijkstra
geheugen. Ongetwijfeld mede door het feit dat de club daar zestien jaar (!) met heel veel genoegen heeft mogen spelen. Vanaf 1993 tot 2009.
De reden voor de verhuizing naar Vaartland was de geweldige groei van het ledenaantal in die periode. De club was populair. Op enig moment was de belangstelling zo groot dat een ledenstop werd ingevoerd. Er was een heuse wachtlijst. Door de verhuizing naar het ruimere Vaartland bleef er hoop voor de wachtenden om eindelijk tot de club te mogen toetreden.
Niet precies bekend is hoeveel leden de club in die tijd telde. Maar het zijn er zeker ver over de honderd geweest. In Vaartland werd in vier lijnen van twaalf, vaak ook veertien paren gespeeld. Daarbij bedenkend dat vanzelfsprekend lang niet altijd ieder lid aanwezig, dus…
Vaartland is naar veler mening het meest gezellige onderkomen ooit waar de club gespeeld heeft. Denk aan de sfeervolle aankleding van de recreatiezaal, het toneeltje met vleugel en de microfoon die het vaker niet dan wel deed
De bewoners van Vaartland zelf die op de speelavonden van de club speciaal naar de recreatiezaal kwamen, plaats namen aan de tafel in de hoek tegenover de bar omdat ze de avonden van de bridgeclub zo gezellig vonden. Iedereen herinnert zich het echtpaar dat bijna elke week speciaal naar Vaartland kwam om met de bewoners domino te spelen….
Als men de pech had voor een speelronde een stilzittafel te hebben was er gelegenheid gezellig aan de bar te hangen. De dames achter de bar, een enkel maal een hulpvaardige heer, waren gerekruteerd door de club zelf. Ook was er weer een tienerdochter, Martine van der Vlies bereid gevonden. Dat ging natuurlijk niet voor niets, het was een leuk en gezellig bijbaantje.
7
+
Foto: Jaap van Krimpen
In die jaren hadden meerdere bridgeclubs onderkomen in bejaardencentra. Vaartland zegde de club helaas de huur op kort na een directie wisseling. Maar omstreeks dezelfde tijd of niet zolang daarna moesten ook de clubs in Drieën-Huysen en de Valkenhof andere geschikte zalen zoeken. Het kan natuurlijk zo zijn dat men in de bejaardenzorg tot andere inzichten kwam, maar opmerkelijk is het.
Waarschijnlijk mede als gevolg van deze voor de clubs vervelende ontwikkeling werden in 2013 pogingen gedaan een Denksportcentrum te beginnen. De initiatiefnemers waren drie heren, waaronder Bert de Vilder. Met een eigen vast onderkomen zouden meerdere denksportclubs goed geholpen zijn.
Het gebouw Middelhuyse aan de Koninginnelaan stond al enige tijd leeg en werd verwaarloosd. Dat gebouw, oorspronkelijk gebouwd als een Partycentrum, zou prima geschikt gemaakt kunnen worden als ‘thuis’ voor denksportclubs. Niet alleen bridge, maar ook dammen, schaken, klaverjas, noem maar op.
De eigenaar van het pand, woningbedrijf “Waterweg Wonen” was bereid het gebouw beschikbaar te stellen tegen een bijzonder aantrekkelijke huurprijs. Het “Fonds Schiedam Vlaardingen” was bereid een aanzienlijk bedrag te doneren mits de Gemeente Vlaardingen ook een bijdrage zou leveren. De Gemeente werd erom gevraagd. Het werd bot afgewezen. En daarmee verdween een schitterende kans op eigen onderkomen voor meerdere denksportclubs. Ja, dit speelde allemaal tussendoor.
Gelukkig vond het bestuur van de Drevenbuurt uiteindelijk ruimte in “Ipse de Bruggen”, de zorginstelling voor mensen met een verstandelijke beperking op de hoek van de Lepelaarsingel en de Reigerlaan. Dat bleek achteraf geen goede keus. Er moest in twee zaaltjes gespeeld worden en bij grote opkomst zelfs op de gang. Maar op het moment van keuze had het bestuur weinig andere opties.
8
foto: Jaap van Krimpen
Na twee seizoenen in Ipse de Bruggen werd onderdak gevonden in het schoolgebouw van Mavo VOS aan de Korhoenlaan. Het was een ruime recreatiezaal maar erg kil van uitstraling. Geen enkele ‘franje’. De ruimte lag op de tweede verdieping. Gelukkig was er voor mensen slecht ter been een (goederen-)lift aanwezig. Anders hadden die noodgedwongen moeten afhaken. Wel een pluspunt was dat er een heuse bar beschikbaar was die door Anneke de Jong bediend werd. Dus geen zorg voor ‘eigen beheer’. En de drankjes waren zeer betaalbaar.
Maar ook in dit onderkomen speelden we niet voor lang. Twee jaar! Het was vanwege de huurprijs dat de club naar een andere locatie moest omzien. Dat tweede seizoen heeft het bestuur nog wel een korting bedongen nadat was uitgelegd dat met het ledenaantal van dat moment de huurprijs niet was op te brengen. Het ledenaantal liep toen al flink terug. De gemiddelde leeftijd was inmiddels meer dan ‘grijs’ geworden. Bovendien was de afstand naar de Kor-hoenlaan aan de rand van Holy voor meerdere oudere leden bezwaarlijk. Nieuwe aanwas van leden was matig
Nu, sinds 2019, huist de club in het wijkgebouw De Hoevenhonk, net als waar het ooit begon, aan de Baarnhoeve. Zou hiermee de cirkel rond zijn? Zo ja, dan heeft dat consequenties voor het ledental, want hoe geschikt en gezellig de Hoevenhonk ook is, het heeft beperkingen waar het mogelijke groei van de club betreft.
Eerder is al opgemerkt dat door vergrijzing het ledenaantal van bijna alle clubs terugloopt en er weinig tot geen aanwas is. Dit wordt onder andere veroorzaakt doordat oudere leden het moeilijk vinden in de winteravonden het huis te verlaten. Voelen zich ’s avonds laat niet veilig genoeg op straat.
9
foto: Jaap van Krimpen
foto: Jaap van Krimpen
En meer lang bestaande bridgeclubs hebben een ledenbestand waarvan de gemiddelde leeftijd zeker aanzienlijk boven de vijfenzestig ligt. Soms zijn er leden van negentig jaar en ouder. Hoe goed is het als men op zo’n leeftijd nog gezellig bridge kan spelen.
De clubs die in de daguren spelen hebben ook moeite nieuwe leden aan te trekken. De mensen met leeftijden die daarvoor in aanmerking komen zijn overdag nog volop aan het werk, dus bezig met de broodwinning.
Het ledenverloop van de Drevenbuurt is pijnlijk duidelijk als we de reserveringen voor de jubileumdrives bij het Delta Hotel bekijken. In 2013 werd voor 100 personen gereserveerd. In 2018 voor 70 en voor 2023 voor slechts 40 personen! Anderzijds wordt wel weer belangstelling voor het bridgen door jongere mensen waargenomen. Men blijft dus hoopvol.
foto: Regina Schipper
Wil Nette en Gera Veldhuizen, meer dan 25 jaar een bridgekoppel en al die jaren lid geweest van onze club.
10
Bestuur en medewerkers.
Een club beginnen is veelal niet zo heel erg moeilijk. Zie onze ‘oprichter’ Jan Nefkens. Een oproep plaatsen in een lokaal nieuwsblaadje en als meerdere belangstellenden zich melden en je ruimte weet te vinden om bijeen te komen, gewoon beginnen.
Een club, een vereniging in stand en draaiend houden is een andere zaak. Daarvoor zijn mensen nodig die wat men noemt ‘de leiding’ op zich willen nemen. Leden die bereid zijn vrije tijd te investeren. Als laatsten vertrekken na de clubavond of bij een van de bestuursleden thuis op een avond bijeenkomen om te evalueren hoe het verder zal of moet gaan, wat goed ging en wat niet. De altijd onontbeerlijke financiën beheren. Op de speelavonden,middagen zorgen dat de tafels en stoelen goed staan, de spellen worden klaar gelegd en weer opgeruimd en de zaal achter te laten zoals aangetroffen.
In de tijd dat de club in Vaartland speelde werden daarvoor corveelijsten opgesteld. Zo was elk lid aangewezen om een of hooguit tweemaal in een seizoen tafels en stoelen te versjouwen. Aansluitend de tafels ‘te dekken’ met de tafelnummerplaten en de kaartbakjes.
In onze huidige bridgelocatie hoeft dat niet meer. Meerdere leden komen een kwartiertje vroeger om spontaan de handen uit de mouwen te steken en de zaal met alles wat voor bridge nodig is klaar te zetten en na zes ronden alles weer in de aangetroffen toestand terug te plaatsen.
Voor zover te achterhalen is was Jack Hartman onze eerste voorzitter. Hij heeft het heel wat jaren gedaan. Want eerst in maart 1998 was er een bestuurswisseling en werd hij opgevolgd door Rob Reijndorp. Of daar tussenin anderen het voorzitterschap hebben waargenomen is niet terug te vinden. Wel wordt de naam van Kees van Leeuwen een enkel maal genoemd. Kees’ weduwe Mia kan zich daar niets van herinneren. Ook in het beschikbare archiefmateriaal is niets aanwezig dat deze herinnering staaft. Vast staat dat Ton Berkel het stokje van Rob overnam. Tijdens het verblijf in Mavo Vos was Henk Vonk voorzitter. Momenteel is Theo van Bodegom preses tot aller tevredenheid.
En dan de secretarissen. Wat is een club zonder secretaris? De functionaris die de ledenlijsten verzorgt, die de leden waar nodig schriftelijk dan wel via mail geïnformeerd houdt.
11
foto: Regina Schipper
Degene die de notulen en het jaarverslag maakt. En waar nodig de correspondentie ‘naar buiten’ doet.
Onze secretaris van het eerste uur was Ria Schmitz. Zij heeft het vele, vele jaren gedaan. Zij gaf de pen door aan Gerrit de Kok die het weer aan Saskia Struijk doorgaf. Saskia verhuisde naar Brabant waarna Willemien Vens zich in 2020 beschikbaar stelde. Helaas heeft zij het niet lang kunnen doen. Sindsdien is Bert de Vilder bereid het secretariaat op zich te nemen.
Het ‘zuinigst’ is de club op haar penningmeesters. Dat zijn er maar drie in al die veertig jaren. Heel lang heeft Berri van Gurp de kas beheerd. Tot hij om gezondheidsreden moest afhaken. Zijn opvolger werd Henk Vonk die, volgens kennisgeving van de Kamer van Koophandel d.d. 26 maart 2015 werd opgevolgd door Hans van der Vlies. En Hans is nog steeds onze thesaurier. Voor Henk Vonk was het de tweede bestuursfunctie in de club.
Nu zijn de hiervoor genoemde data niet echt 100% zeker. Kennisgevingen aan en van de KvK inzake wijzigingen van bestuur zijn vaak van die ‘O ja’ zaken. “Dat moet ook nog gebeuren”. Derhalve werd dat pas gedaan maanden of wellicht nog langer nadat de verandering had plaatsgevonden. Dat is geen verwijt, verre van dat. Doch heel herkenbare praktijk bij clubs en verenigingen ingeschreven bij de KvK.
Een bridgeclub kent nog een belangrijke functionaris, de wedstrijdleider. Bijna vanzelfsprekend zal Jan Nefkens zich bij de start als een soort wedstrijdleider hebben opgesteld. De markantste wedstrijdleider na Nefkens was zonder meer Trudy Dries. Zij deelde, altijd geflankeerd door haar bridgepartner Hannie Dijkshoorn, de ‘gidsbriefjes’ uit. Dat waren die aan twee zijden voorgedrukte briefjes, voor iedere lijn in een aparte kleur, met de speeltafel volgorde voor 8-, 10-, 12-, 14- en 16-paren. De voorzitter vertelde voor aanvang van het spelen wat die avond voor welke speellijn van toepassing was. Na de periode Trudy Dries, hebben ook Gerda Boks en Els Berkel gezamenlijk enige tijd als wedstrijdleider gefungeerd.
Wedstrijdleiders hadden tijdens het spelen gelukkig weinig taak. Voor zover bekend is nimmer op deze club serieus om arbitrage gevraagd. Wel heel prettig! Zegt veel over de sfeer binnen de club.
12
Collectie Jos Schmitz
Ze zijn al eerder in dit jubileumverhaal genoemd, de leden die zich verdienstelijk maakten en maken voor de club. Wie herinnert zich niet het tijdperk van de scorebriefjes. Spelresultaten noteren, pen van thuis meebrengen!, controleren en met punten waarderen. Volgens een gevonden verslag waren ooit Anke Berg-werff, Trudy Dries, Jack Hartman en Inge Klerk de ‘aangewezen’ personen daarvoor.
De hoogste score werd beloond met een aantal punten. Dat was het aantal paren in de gespeelde lijn minus 2. Bij twaalf paren was de topscore dus 10. De sub-topscore kreeg twee punten minder, 8. En zo verder. De laatste, net als vandaag de dag, werd beloond met een nul(-procent).
Jack nam de briefjes mee naar huis, controleerde alles nog een keer en bracht de resultaten naar Trudy die aan de hand daarvan weer de indeling in lijnen maakte voor de volgende spelavond. Zo deed men dat in het allereerste begin van de club. Vermoedelijk hadden en hebben veel leden geen idee hoeveel werk er ’achter de schermen’ werd en nog wordt gedaan.
Later werden de scores door John Klerk in een spreadshot (Lotus 123 voor de kenners) gestopt en werd daarmee de wekelijkse- en een seizoen ranglijst gemaakt. Wat in de periode Vaartland leidde tot bij binnenkomst niet eerst de jas uit, maar nieuwsgierig naar de pilaar tegenover de ingang. Daar hingen de ranglijsten per speellijn van de vorige week en de ranglijst van het seizoen, zoals herfst-, winter- en voorjaarscompeitie.
Na John heeft Bob van der Hulst een programma geschreven om de uitslagen te verwerken Ook dit programma werkte net als alle voorgangers met scorebriefjes die later verwerkt werden in een scorestaat voor die speeldag. Het programma van Bob kon meer.
13
Trudy en Ben Dries foto :Regina Schipper Schipper
In dat programma werd rekening gehouden met al dan niet gemelde afwezigheid. Bij combinatieparen kreeg iedere speler een eigen score. Wanneer het resultaat slecht was zou de sterke speler daar schade door leiden en kreeg daarvoor een afwezigheidscore toegewezen en zijn partner de inderdaad behaalde mindere score. Ook werd rekening gehouden met nieuwe leden die ergens in de loop van het seizoen waren gekomen. Onderling wisselen van paren met behoud van behaalde resultaten van voor de wisseling was ook mogelijk. Toen er kennis gemaakt werd met de applicatie Bridge-It kwam was het programma overbodig geworden.
Ook werden meerdere jaren lijsten bijgehouden met de resultaten van het hele seizoen. Bij begin van het nieuwe seizoen werd aan het best scorende paar een prijsbekertje uitgereikt. Misschien een traditie om weer op te pakken? Of is er mee opgehouden omdat te vaak hetzelfde paar het bekertje mocht ontvangen. Bijvoorbeeld Jack Hartman en Charles Hendriks. Dat waren inderdaad keien.
Overigens, het topscore record is nog altijd in handen van het echtpaar Piet en Marry Rottier. Hun eindscore van één speelavond is 81% !!! Er zijn ongetwijfeld cynici die zeggen dat alle scores boven 55% cadeautjes zijn. Het is die mensen kennelijk nooit overkomen. Een tikkeltje jaloezie? Wees blij als je zoveel cadeautjes gegund wordt! Vooralsnog blijven Piet en Marry in het geheugen als de absolute top voor één speelavond!
Met de komst van de programma “Bridge-It” zijn de scorebriefjes vervangen door scorekastjes. Internet had intrede gedaan! De scorekastjes geven de ingebrachte scores direct door aan de centrale laptop met een intelligent rekenprogramma. Direct nadat de laatste tafel klaar is met spelen kunnen de scores van de middag in drie verschillende versies worden geprint. De actuele zittingsuitslag, een persoonlijk overzicht, de frequentiestaten en natuurlijk de competitiestanden. En als het even mogelijk is ontvangen de spelers de behaalde resultaten van die speeldag nog dezelfde avond in de Inbox thuis. En laten we niet vergeten, het systeem produceert ook nog de gidsbriefjes met naam en toenaam van de aanwezige bridgeparen.
Er is één lid dat daarvoor alle krediet verdiend, Roel Schipper. Hij heeft “Bridge-It” bij de club geïntroduceerd en hij onderhoudt het. Alleen bij afwezigheid neemt John Klerk het over. Roel, verdient en krijgt zeker de meest hartelijke dank van de clubleden en John mag daarbij niet vergeten worden.
14
Ook in het Hoevenhonk moet elke speelmiddag tafels en stoelen op de goede plek geplaatst worden. Voor deze taak hebben de laatste jaren vooral Regina Schipper en nu Wout Lomans zich verdienstelijk gemaakt. Maar, zoals al gezegd, die deden en doen het niet alleen, het is echt ‘vele handen maken licht werk’. Maar iemand moet de regie nemen en dat was Regina lange tijd en Wout nu.
In het verhaal over de onderkomens van de club zijn min of meer terloops de ‘bardames’ genoemd. Hadden we voorheen bardames tegen vergoeding, om de kosten te drukken bezetten nu Inge, Plonie en Stien de plaats achter de bar tussen de speelrondes door. En zo het wordt ervaren, met veel enthousiasme. Volgens de penningmeester verdienen we nu geld in plaats van kosten maken.
Het zijn ook deze dames die bij bijzondere speelmiddagen zoals Sinterklaas, Kerst, Pasen en de laatste speelmiddag van het seizoen voor lekkere hapjes zorgen. Dat maakt het dan extra feestelijk! In dit verband mogen zeker aan Gerda Boks denken. De hapjes door Gerda klaar gemaakt waren niet alleen lekker, maar ook bijzonder feestelijk om te zien. Hiermee don we niets af aan de inspanningen van de drie dames nu. Maar een ieder zal beamen dat Gerda voor hapjes heel bijzonder was.
15
Collectie: Roel Schipper
Hartelijk, meelevend en feestelijk.
Een bijdrage van Karin Mathijsen en Loes van Berk. (Leden vanaf februari 2022):
B.C. Drevenbuurt is een bridgeclub met een hart. Er wordt altijd aandacht besteed aan het lief en leed van de leden met een persoonlijke speech, een bloemetje, een kaartje e.d. Er is volop gezelligheid: Kerst-, Paasbridge met lekkere hapjes die door een paar vrouwelijke leden worden verzorgd en… een glaasje bubbels om het nieuwe jaar in te luiden. En oh ja… er wordt ook nog gebridged! Waarvan akte!
Veel leden herinneren zich de jubileumdrives van 2013 en 2018 ter gelegenheid van lustrum vieringen. Deze werden gevierd in de Tritonzaal van het Delta Hotel. Maar slechts een enkeling herinnert zich een zelfde feest in dezelfde zaal in 2003. Ontvangst rond de klok van 11 uur. Lunch na de eerste tafel en lekkere hapjes gedurende de volgende twee speelronden. Ook in 2008 werd het lustrum gevierd in het Delta Hotel. Maar ’s middags ging het feest door op het partyschip “Fortuna”. Van de vele foto’s die zijn ontvangen van die dag mag worden gezegd dat ook de ruim gedekte tafel aan boord er bijzonder feestelijk en smakelijk uitzag.
foto's: Regina Schipper
Er zijn meerdere feestelijke drives geweest. Alleen is niet achterhaald of dat ‘uitjes’ waren of inderdaad feesten georganiseerd door het bestuur. Ondermeer het weekend in Breda, in hotel “De Heren van Brabant” in november 2005. Dat weekend vond plaats een week na een hevige storm die het halve bos
achter het hotel had platgelegd. Het was een weekend om niet gauw te vergeten.
16
Er zijn meerdere uitjes geweest op initiatief van leden. Daarvoor moeten zeker Miep van Roon en Gerrit de Kok genoemd worden. Dat waren inderdaad twee gangmakers die wel van een feestje hielden.
Eind jaren ’80, begin jaren ’90 organiseerden Miep en Gerrit twee of drie weekend reisjes naar Vledder, een pittoresk dorpje in Drenthe. Er zijn helaas nog maar heel weinig leden die destijds mee geweest zijn. Er is ook verder heel weinig over bekend. Diana Reijndorp herinnert het zich nog goed. Er zijn geen foto’s van teruggevonden
Heel aansprekend zijn geweest de twee weekenden in een hotel in het kerkdorp Born in Zuid-Limburg. Hoe kwam men in Born terecht? Dat kwam door Frans Wiggers, ooit lid van de onze club en bridgepartner van Ans van Elk. Frans was hotellier en adjunct-directeur in het Delta Hotel. Is het daardoor dat de club in dat hotel haar jubilea vierde? Hoe dan ook, Frans kreeg een baan als directeur in dat hotel in Born. De link is dus duidelijk. Maar wie organiseerde deze trips? Heel lux was dat de deelnemers in Vlaardingen met een bus werden opgehaald en thuis gebracht. Op kosten van het hotel, maar zonder twijfel ingecalculeerd in de deelnemersprijs. Die was overigens niet overdreven. Overdag was deelname aan verschillende excursies mogelijk en ’s avonds werd er gebridged. Uiteraard met het drankje op eigen kosten. Het eten was voortreffelijk.
Ook de tochten over de vlieten met de fluisterboot Ardante liggen goed in het geheugen. Die waren in juli 2017 en 2019. Er was gereserveerd voor 36 personen. Verzamelen en afvaart vanaf de Polderpoort. Voor koffie, thee, frisdrank, bier en wijn werd gezorgd tijdens het varen. Ook werd er gebridged. “De laptop kan worden aangesloten” stond op het boekingsformulier.
De lunch werd genuttigd in het restaurant ’t Jacht-huis aan de Bommeer. Hoewel de rekening voor de boot werd geadresseerd aan de penningmeester van de club, is niet duidelijk of het een clubactiviteit was of een leden-initiatief. Maar gezellig is het ongetwijfeld geweest want het is meerdere malen genoemd. Toch was er de tweede middag een naar incident.
17
foto: www.srvv.nl
Foto : www.hetjachthuis.com / Cobi Storm
Anneke Hendriks werd onwel en is met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Gelukkig is het goed afgelopen. Anneke is nog steeds met ons.
Enkele oudere leden – hier wordt nadrukkelijk niet de leeftijd bedoeld doch het aantal jaren lidmaatschap! Hoewel hier natuurlijk het een en het ander wel samen opgaat – hebben tochten (weekeinde- of dagtochten) naar Amsterdam en/of Antwerpen genoemd. Helaas, geen documentatie noch bevestiging door anderen.
Een weekeinde Zoutelande daarentegen heeft echt wel plaatsgevonden. John Klerk schrijft daarover een aardige anekdote. (Om privacyreden zijn de namen ‘geanonimiseerd’ . vkr.)
In Zoutelande een hilarische gebeurtenis. De echtparen V. en K. logeerden in een dependance tegenover het hotel waar de overige deelnemers logeerden. Na het bridgen gingen we met een select gezelschap borrelen. Ook G. was van de partij. Zij bleek de sleutel van haar hotelkamer, die zij deelde met J., te zijn vergeten. J. sliep inmiddels. Heer K. is toen via de pergola naar het balkon geklommen en heeft op de raam van de balkondeur geklopt tot J. eindelijk reageerde. Tot overmaat van ramp vergat G. de volgende avond weer haar sleutel en is toen maar in de dependance blijven slapen.
Zo’n verhaal geeft een goed beeld van de onderlinge sfeer op de club. Meerdere (echt-) paren zijn dan ook vrienden van elkaar en spelen huiskamerbridge.
Saskia Struijk herinnerde ons eraan dat de slotdrive van het seizoen 2013/2014 werd gehouden in het restaurant “Oeverbos” dat kort nadien gesloten werd in verband met de aanleg van de Maas-Deltatunnel.
v.l.n.r.: Gerrit de Kok, Piet Post, Saskia Struijk en Kees de Jonge
18
foto: Regina Schipper
En weet je dat nog?
Een goede herinnering van meerderen is de kerstdrive in het eerste of tweede jaar, 1983 of ‘84. Het werd gevierd in het clubhuis van De Hollandiaan. Dat clubhuis stond op het terrein waar nu de woontorens Triade staan. Jos Schmitz was de Kerstman. Op de foto wordt hij geflankeerd door Ria, zijn vrouw (links) en de echtgenote van Ed Sijstermans.
In 1985 is er een Paasdrive geweest die een flinke indruk heeft gemaakt. Door wie of wat de drive georganiseerd werd is niet bekend. Maar we citeren graag de herinnering van Anke Bergwerff:
Na de cursus (van Burger – vkr.) mochten wij gelijk doorstromen naar de bridgeclub. Enkele weken later werd er een Paasdrive gehouden in de “Lijndraaier”. Uiteraard was deze ook voor de beginnelingen…. Er werd in verschillende lijnen gespeeld en voor ons werd een beginnerslijn gemaakt. De leiding had een leuke rij tafels voor ons (beginnelingen) in de zaal klaargezet achter een rij plantenbakken! Wij zagen de andere spelers niet eens… O, o, wat waren we nerveus, maar we gingen ervoor!
Of het nou kwam door het grote aantal deelnemers (te weinig kaartspellen) of door de onoplettendheid van de spelleiding, wij kwamen er opeens achter dat we een Frans spel kaarten in onze handen hadden. Kunt je het je voorstellen? We konden amper bridgen en zagen de V met een petje op. (V - valet = boer in tegenstelling tot V = vrouw bij ons– vkr.)
Grote verwarring en hilariteit!
Er is en periode geweest dat het economisch niet zo goed ging in den lande. Bedrijven deden het zuinig aan. Reclame maken door middel van het gratis uitdelen van speelkaarten was er niet (meer) bij. Juist in die tijd nam het aantal leden van de club enorm toe. Gevolg: tekort aan complete sets speelkaarten! Dus werd er links en rechts gebedeld om kaarten. Nu zijn er twee soorten speelkaarten, die voor bridge, klaverjas, canasta enzovoort en pokerkaarten. Pokerkaarten zijn iets meer dan een millimeter groter. Het bedelen had succes. Er werden door leden en anderen sets speelkaarten afgegeven, de club kon vooruit. Maar ook waren er
19
Collectie: Jos Schmitz
pokerkaarten bij en die passen niet in de kaartenbakjes! Goede raad is niet duur dacht onze penningmeester Berri. Hij pakte de schaar en knipte minutieus de pokerkaarten op maat. Wel een monnikenwerk!
Ze zijn al een keer genoemd, Jack Hartman en Charles Hendriks. Vooral Charles was een heel veelzijdig mens. Behalve werkzaam als hoogleraar aan de TU in Delft, was hij in zijn jonge jaren omroeper bij Mignon, het jongerenprogramma van de AVRO in de jaren ’50. Rond de eeuwwisseling was hij muziekpresentator bij Radio Vlaardingen. Samen vormden ze jarenlang een bijzonder bridgepaar wat ook blijkt ook de vele malen dat zij aan het eind van het seizoen als besten eindigden.
Het is normaal dat veel bridge-paren worden gevormd door echtparen.
Maar het is ook niet apart als die echtparen zoals John het schrijft “van (bridge-)partner wisselen omdat dat beter is voor de relatie”. Ook in onze club zijn daar verschillende voorbeelden van aan te wijzen.
Er waren en zijn ook paren die elkaar ‘trouw’ bleven. Echtparen die op een bepaalde manier in de herinnering blijven hangen. Een paar van jaren terug: Jan en Jannie van Wachtendonk. Als Jannie iets deed wat Jan niet goed vond werd dat kenbaar gemaakt met de opmerking “Jannie toch…”. Ook blijft in herinnering het echtpaar Van der Lely, al meer dan 90 jaren oud toen zij de club verlieten. Ze wilden altijd in de laagste lijn spelen, A en B waren veel te ingewikkeld. Zo zijn er vele herinneringen….
Tot slot.
“Uren, dagen, maanden, jaren vliegen als een schaduw heen”. Veertig jaren, toch normaliter een half mensenleven, zijn naar ons gevoel ook ‘heen’ gevlogen. Maar…. veertig jaar is een half leven. Het gezegde is “Bij veertig begint het leven”. Dat betekent dus dat onze club erop mag hopen ook slechts op de helft te zijn en dat er weer een grote (op-)bloei in ledenaantal mag komen. Laten we daar vooralsnog vanuit gaan! Succes!
20
Collectie: Roel Schipper
Dank je wel !
Dit boekje kon alleen tot stand komen met bijdragen, toelichtingen en foto’s van
Anke Bergwerff
Ans van Elk
Bert de Vilder
Bob van der Hulst
Diana Reijndorp
Els Berkel
Fotobureau Roel Dijkstra
Gera van Hees
Hans van der Vlies
Harm-Jan Luth-Smulders (Stadsarchief Vlaardingen)
Henk Vonk
Internet
- www.bridgemate.nl
- www.hetjachthuis.com/Cobi Storm
- www.srvv.nl
John en Inge Klerk
Jos Schmitz
Karin Mathijsen
Loes van Berk
Mia van Leeuwen
Regina en Roel Schipper
Ruurd van Veelen
Saskia Struijk
Theo van Bodegom
Toos van Strien
21
