Coraz bli?ej ?wi?ta - opowiadania

Coraz bliżej Święta

Emilia Bugira Wiktoria Cwynar Ewelina Chomeniuk opieka Rafał Paśko

str. 1

SPOJRZENIE Emilia Bugira

*** 5 grudnia: imieniny obchodzą Angelika i Mikołaj Moje kroki przerywały ciszę. Cała przemoczona i zmarznięta powoli szłam korytarzem, obserwując szalejącą śnieżycę za oknami.

To z jej powodu autobusy z mojej rodzinnej wioski miały opóźnienie.

W tej chwili zazdrościłam innym z mojej klasy, którzy nie muszą dojeżdżać. Eh, nie muszą, ale i tak przyjeżdżają do szkoły swoimi samochodami. Gdybym mogła się z nimi zamienić… Ale nie będę o tym myśleć. Przecież o to im chodzi, chcą mnie złamać, a ja na to nie pozwolę. Nie teraz, gdzie do końca szkoły zostało tylko kilka miesięcy.  Dzień dobry. Przepraszam za spóźnienie.  odezwałam się cicho, rozglądając się za wolnym miejscem, jednocześnie próbując nie wiedzieć kierowanych na mnie krzywych spojrzeń.

str. 2

 Był dobry dopóki się tu nie zjawiłaś Gabrysiu.  powiedziała Aśka z wyzywającą miną, a po chwili usłyszałam głośny śmiech jej bandy.

Zacisnęłam szczękę i ruszyłam do ławki. Spojrzałam po drodze na pana Piotrowskiego, ale on tylko współczująco się do mnie uśmiechnął. Nie zareagował, ale to żadna nowość. Co może zrobić nauczyciel alkoholik, któremu grozi zwolnienie z pracy, bandzie rozpuszczonych nastolatków, których rodzice płacą za utrzymanie szkoły. Nie pasuję tutaj i dobrze o tym wiem. Dziewczyna ze wsi wśród dzieciaków z miasta w prywatnym liceum. Dla niektórych to przepaść nie do przeskoczenia. Jestem tu tylko dzięki stypendium naukowym. Rodziców nie byłoby stać

na opłacenie szkoły

i dojazdów. Są tacy dumni ze mnie, a ja nie potrafię powiedzieć im co tak naprawdę przeżywam w tym miejscu.  Gabrysiu, z jakiego powodu się spóźniłaś? Zresztą nie ważne, dobrze, że w ogóle dotarłaś na zajęcia. Na początku lekcji odbyło się losowanie na klasowe prezenty świąteczne. Została dla Ciebie ostatnia karteczka, odbierzesz ją na przerwie, a teraz otwórz podręcznik na stronie 112 i zajmij się czytaniem.  z rozmyślań wyrwał mnie głos wychowawcy.

Nie odpowiedziałam, zresztą on nawet tego nie oczekiwał.

Zaczęłam się zastanawiać komu w tym roku mam przygotować prezent. Oczywiście owy szczęśliwiec będzie próbował nakłonić innych do zamiany. Przecież nikogo nie usatysfakcjonuje mój prezent.

str. 3

Może nawet reszta klasy ze współczucia zrzuci się na prezent dla tej osoby, pomyślałam z rozbawieniem.  Pssst, Gaba, dawaj zadanie z matmy.  usłyszałam zza pleców jednocześnie czując zgiętą kulkę papieru odbijającą się od moich pleców. Postanowiłam nie reagować.  Głucha jesteś? Dasz ten zeszyt czy mam sobie sam wziąć?  głos Kuby był coraz bardziej zniecierpliwiony.  Posłuchaj, mogę Ci wytłumaczyć o co chodzi w zadaniu, ale odpisać Ci nie dam.  odpowiedziałam, nawet się nie odwracając.  Dobrze się czujesz? Jesteśmy w normalnej polskiej szkole, a nie w Stanach. Tu za ściąganie nie wylecisz kujonku!  zniecierpliwienie przeszło w rozbawienie, a następnie złość.

Zadzwonił dzwonek. Odetchnęłam z ulgą, zerwałam się z krzesła, zabrałam karteczkę z biurka nauczyciela i wybiegłam na korytarz. Oparłam się o ścianę i zamknęłam oczy. Ogarnęła mnie frustracja. Oni traktują mnie jakbym była gorsza od nich, jestem tylko kimś komu można zabrać zadanie lub zrobić głupi żart. Ręka zdrętwiała mi od zaciskania dłoni. Spojrzałam przed siebie i poczułam na sobie przeszywające spojrzenie jedenaściorga uczniów.  Może przynajmniej jemu spodoba się prezent. - rzuciła w moją stronę Aśka patrząc prosto na mnie. - A może nie, zresztą kto chciałby coś od Ciebie. Jeśli będziesz grzeczna to możemy Ci pomóc wybrać coś odpowiedniego. - mówiąc to drwiąco uśmiechnęła się od ucha do ucha.

str. 4

Gapiłam się na ich znikające w tłumie sylwetki. Byłam zaskoczona, nie rozumiałam do końca całej sytuacji... "Artur Piotrowski-wychowawca"

przeczytałam

na

pogiętym

kawałku

papieru. Chcieli, żebym go wylosowała. Dlaczego? Poczułam, że to nie skończy się dobrze.

*** 22 grudnia: imieniny obchodzą Honorata, Judyta i Zenon Z rozmarzeniem przyglądałam się stercie paczek leżących pod klasową choinką. W wyobraźni po kolei rozpakowywałam każdy prezent i wymyślałam coraz piękniejsze rzeczy, które mogłabym tam znaleźć. Zaczęłam szukać telefonu, żeby zrobić zdjęcie temu widokowi i szybko zorientowałam się, że musiałam zostawić go na korytarzu. Dorzuciłam swoją paczkę i wyszłam.

Wychowawca był już w klasie gdy wróciłam. Nikt nie zwracał na niego szczególnej uwagi. On sam też nie był zbytnio zainteresowany lekcją, wpatrywał się w odległy punkt za oknem. Po chwili oprzytomniał. Poprosił o zeszyt, w celu sprawdzenia na czym skończyliśmy ostatnią lekcję. Klasa nie wykazywała chęci wykonania polecenia, więc podałam mu swój. Stwierdził, że przerobiliśmy materiał i możemy zająć się prezentami, a on w tym czasie przy okazji sprawdzi mi zadanie.

Pozostała jedna paczka, a tylko on jeszcze nic nie dostał. Ale to nie było to co przygotowałam. Spojrzałam na Aśkę i w tym momencie przypomniałam sobie jej słowa sprzed kilkunastu dni. Zbyt późno str. 5

zrozumiałam co się dzieje. Chciałam zaprotestować, ale Artur już wyciągał podarunek. Butelka wódki. Słyszałam tylko stłumione śmiechy. Miliony śmiechów.  Po każdym spodziewałbym się tego, ale nie po Tobie. spojrzał na mnie smutno. Chciałam się tłumaczyć ale słowa utkwiły mi gardle. Zadzwonił dzwonek. Artur zabrał butelkę i bez słowa wszedł do kantorka.  Gabrysiu, mamy nadzieję, że się nie obrazisz za małą pomoc, ale przyznaj, że sama nie trafiłabyś w gust Pana Artura, a PAN TADEUSZ, będzie dla niego odpowiednim kompanem.  docierały do mnie docinki wychodzących uczniów, ale ja byłam zbyt wściekła i zszokowana, żeby odpowiedzieć.

Nie mogłam tego tak zostawić. To nie była moja wina, po raz kolejny jestem ofiarą żartu. Ale tym razem nie tylko ja ucierpiałam.

Podeszłam do drzwi za którymi zniknął Artur. Wzięłam głęboki oddech i weszłam do środka.  Dlaczego? Dlaczego stajesz się taka jak oni? Nie widzisz, że się staram? Czy traktowałem Cię kiedyś źle? Chociaż Ty mogłabyś mi odpuścić!  jego słowa przepełniała gorycz.  Ja... Ja...  odebrało mi mowę.  Co Ja? Aa, Ty też chcesz się pośmiać, chcesz pasować do reszty.

Brakowało mi słów. Nie potrafiłam ułożyć sensownego zdania, widząc co naprawdę się dzieje z tym człowiekiem. Wiedziałam z opowiadań mamy, że będzie tylko gorzej. Mój dziadek też był str. 6

alkoholikiem. Dlatego gdy mój wzrok padł na butelkę stojącą u jego nogi niewiele myśleć zabrałam ją, a całą zawartość wylałam do kranu.

Zszokowany oglądał co robię. Wyciągnęłam dłoń w jego kierunku.  Zapraszam pana na prawdziwe święta, z ciepłą kolacją i wspólnym kolędowaniem. Może nie będzie ona wykwintna, ale za to zrobiona z miłością. Nie wiem co stało się z moim prawdziwym prezentem, ale to nic. Zamieniam go na zaproszenie. Wraz z moją rodziną pomożemy panu.

*** Nigdy nie widziałam, żeby czyjeś spojrzenie wyrażało tyle wdzięczności.

str. 7

ŻYCIE Wiktoria Cwynar

*** A myślałem, że teraz wszystko będzie szło po mojej myśli… Przez całe moje życie skakałem ze stołka na stołek, pracowałem, gdzie się tylko dało, zostawałem po godzinach, a teraz jestem w totalnym dnie.

Dostałem wiadomość, że moja obecność w pracy nie jest potrzebna.

Nie zostało mi nic innego jak zaczynać od samego początku. W moim życiu bywa tak, ze gdy już jestem zadowolony z siebie, niestety po jakimś czasie wszystko się sypie. Tak jest i teraz. Życie.

Przez mniej więcej dwie godziny wyglądam przez okno, obserwując, jak zachodzi słońce, niebo robi się srebrne i zaczynają padać pierwsze płatki śniegu. Wiedziałem, że to piękny widok, ale świadomość, że coś jest piękne, a przeżywanie tego, to dwie zupełnie różne sprawy. Mimo to ten widok w ogóle nie obchodził. Śnieg padał coraz gęściej i szybciej, aż zupełnie przesłonił świat i widać było tylko wirującą biel.

Zauważyłem, że niektórzy przechodzący ulicą są bardzo szczęśliwi, rozmawiają ze sobą, czują radość nadchodzących świąt. str. 8

No tak… za 3 dni Mikołaj. Podszedłem do szafy i wyjąłem pierwszą lepszą kurtkę, ubrałem się i wyszedłem. Idąc, nagle usłyszałem czyjeś wołanie: – Mamo, zobacz Święty Mikołaj!

Oglądam się za siebie, ale nigdzie nie widzę Mikołaja.

– Pawełku! To tylko pan w czerwonej kurtce. – odpowiedziała z uśmiechem na twarzy.

Dotarło do mnie, że rozmawiają o mnie. Nawet się nie zatrzymałem, poszedłem dalej i usiadłem na ławce. Zacząłem zastanawiać się, co dalej. CO DALEJ? Do głowy przyszła mi pewna myśl... Na początku wydawała się być dosyć błaha, ale trzeba wszystkiego próbować. Skoro ten chłopak na ulicy porównał mnie do Mikołaja, to co stoi na przeszkodzie, aby nim zostać?

Na drugi dzień, napisałem ogłoszenie i wysyłałem je do najbliższych przedszkoli. Po niecałej godzinie był już odzew! Telefon odezwał się marszem pogrzebowym, a potem z panią o miłym głosie ustaliłem szczegóły. Miałem pojawić się 6 grudnia o godzinie dziesiątej w Przedszkolu nr 15. Teraz tylko wizyta w Tesco po strój i do dzieła. Okaże się czy moja polonistka z podstawówki miała rację mówiąc, że byłby ze mnie dobry aktor. Niestety komunikowała mi to tylko przy ustnych odpowiedziach.

Bardzo się ucieszyłem widząc radosne twarzyczki dzieci, które tak bardzo pragnęły dostać swoje wymarzone prezenty. Nie str. 9

zastanawiając się ani chwili ruszyłem do działania. Pierwsza podeszła do mnie pięcioletnia letnia dziewczynka, ze starszaków z grupy pszczółek.

– Mam dla Ciebie prezent. Powiedz mi tylko jak się nazywasz ?

– Jestem Ala – wyrzuciła z siebie nie patrząc na mnie. Szybko wzięła prezent i uciekła. Kolejne dzieciaki były bardziej śmiałe. Ciągnęły mnie za brodę i zgadywały czyim ojcem jestem. W między czasie do sali weszła dziewczynka, a za nią kobieta. Otrzepywały z siebie śnieg, który nieprzerwanie prószył od kilku dni. Twarz kobiety wydawała mi sie znajoma, tylko nie mogłem sobie przypomnieć gdzie się poznaliśmy. Zaczęło mnie to dręczyć.

Wiedziałem, że czeka na

mnie już kolejne przedszkole, ale musiałem porozmawiać z tą matką.

Postanowiłem, że wrócę tu po piętnastej, jak rodzice będą odbierać swoje dzieci.

Stanąłem przed wejściem budynku, po chwili zobaczyłem, że idzie. Nieśmiało krzyknąłem dzień dobry. Przeszła dalej. Pewnie mnie zauważyła, ale ja nie dałem za wygraną, teraz albo nigdy. Pobiegłem za nią i zatrzymałem – Anna, to Ty ?

– yy... Paweł? Co ty tu robisz? Jak mnie znalazłeś?

– A ty? Gdzie ty sie podziewałaś dziewczyno ? Od tamtej imprezy przepadłaś jak igła w stogu siana. Szukałem Cię bardzo długo, dowiedziałem się ze wyjechałaś za granicę do pracy.

str. 10

– Teraz mogę ci powiedzieć ze to było kłamstwo, ukrywałam się. Spojrzała na dziewczynkę, a potem popatrzyła na mnie. Teraz zaczęło mi się wszystko układać.

*** Byłam całkiem niezła w robieniu niespodzianek. I wydawało mi się, że rodzina się do tego przyzwyczaiła. Jednak za każdym razem gdy ich o czymś informowałam sprawiali wrażenie tak samo zdziwionych.

Jednak tamtej Gwiazdki, pięć lat temu nikt dziś nie wspomina.

I prawdę mówiąc, wszystko robiłam, by wtedy nie pojechać na te święta do Torunia. No, ale jak to, nie spędzać świąt w gronie rodzinnym? Pochodziłam z, tak zwanej, „dobrej rodziny”. Kochający rodzice – tata zapracowany, zarabiał na życie, mama zajmowała się domem. I nami. Miałam dwie starsze siostry, które zaraz po studiach wyszły za mąż. Każda z nich miała równo po dziewięciu miesiącach dziecko, a potem zaraz za chwilę drugie. A ja?...

Siedzieliśmy wszyscy przy wieczerzy Wigilijnej, wstaliśmy by przełamać się opłatkiem, gdy nagle wstałam.

– Muszę Wam coś powiedzieć… – zaczęłam cicho. – Jestem w ciąży.

Moja mama usiadła. Mój tata zastygł z opłatkiem w ręku. Siostry nie wiedziały jak się zachować.

– A tata jakiś jest? – Zapytała moja siostra z nadzieją, że będę jej opowiadać o królewiczu z bajki, który zaraz wyskoczy zza choinki i uklęknie przede mną, ofiarowując mi pierścionek z brylantem. Nic z tego. str. 11

– No… Jest… Ale on o niczym nie wie. – wydukałam. – Po prostu… Nie wie. – i zaczęłam płakać.

Moje siostry przytuliły mnie, tata nadal milczał.

– I co teraz? – zapytała mama.

Sama chciałabym wiedzieć, co teraz. Po raz pierwszy poszłam do łóżka z facetem na jednej z pierwszych randek. I co? I zaszłam w ciążę. Wszystkie rady pani od wdż wzięły w łeb. I naprawdę wtedy nie wiedziałam, co mam robić.

Tamtej Wigilii nie podzieliliśmy się opłatkiem. Do jedzenia też nikt nie miał głowy. Tym bardziej do prezentów. Tata zamknął się w swoim pokoju. Mama, sama do siebie, wygłosiła orędzie na temat ich najmłodszej córki i jej nieprzyzwoitego prowadzenia się, a ja siedziałam w pokoju wraz z moimi siostrami, które tak koło północy zaczęły się już cieszyć z nowego członka rodziny.

– Jak ją nazwiesz? – pytała Agnieszka, która bierze podwójne, uczciwe 500+, zjadając prosto z garnka kluski z makiem.

– Ją? – skąd wiesz, że to będzie dziewczynka? – zapytałam, przecierając spuchnięte od płaczu oczy. Wyglądałam pewnie jak Gołota.

– Nie wiem! Ale będzie! – roześmiała się moja siostra.

– Julka. – powiedziałam. – To na pewno będzie Julka.

str. 12

*** Postanowiłem, że tak tego nie zostawię. Nie ukrywam, ze bardzo byłem bardzo zaskoczony wiadomością ze jestem ojcem. Tylko zastawia mnie "dlaczego?" Anka uciekła. "dlaczego?" boli. Kłuje gdzieś w środku. Jest mi przykro, ze nie mogłem zobaczyć jak dorasta moje dziecko. Jak stawia pierwsze kroki, jak je kaszkę cała umorusana. Jak cieszy sie na widok lalki ze złotymi włosami. Jak pierwszy raz jedziemy pociągiem, idziemy do kina.

To nic. Mam Ankę. Mam Julkę. Postanowiliśmy, że za jakiś czas powiemy jej kto jest jej ojcem. *** Wtedy 6 grudnia, to ja miałem dawać prezenty, ale to właśnie ja dostałem prezent mojego życia. "dlaczego?" przestaje mnie już boleć.

str. 13

JASIEK Ewelina Chomeniuk

*** To czego potrzebował do pełni szczęścia to ulubiona latte, która definitywnie była dobrym rozwiązaniem w taką pogodę. Był śnieżny, pochmurny dzień. Marcin bardzo dobrze znał te tereny, dlatego wiedział, że do stacji paliw zostało mu jeszcze więcej niż piętnaście minut. Zastanawiał się, czy zmianę będzie miał wtedy Paweł, chłopak tuż po studiach z politologii, z którym często ucinał sobie pogawędkę na temat sytuacji w kraju. Śnieg zaczynał prószyć coraz bardziej. Jeszcze kilkaset metrów i dotarł do celu. Te piętnaście kilometrów A4 zajęły mu ponad dwadzieścia minut, jednak wchodząc do ciepłego pomieszczenia szybko zapomniał o ciężkiej drodze.

– Cześć Pawełku – powiedział Marcin podając dłoń sprzedawcy – Witam stałego klienta, kawa jak zawsze?

– Tak, poproszę – A może zjadłbyś coś? Proponuję hot-doga. str. 14

– Daj spokój, przecież w Wigilie nie je się mięsa. Innym razem – Muszę to powiedzieć… Wiesz, regulamin.

–

Spoko, ale w te święta mamy dwa w cenie jednego –

zażartował Paweł Marcin uśmiechnął się i stanął przed witryną wpatrując się w parking, na którym stał tylko jego TIR. *** – Mamo!? Mamy w domu coca-colę? – spytał Jasiek, który na chwilę oderwał się od laptopa – Synku, w te święta pijemy tylko soki – i nie gramy w gry – odpowiedziała mama wyciągając ładowarkę z kontaktu – Jak to? Święta bez coca-coli? Bez sensu.

– Jasiek, nie wymyślaj!

– Czy ktoś coś mówił o coli? – wtrącił się tata – I Ty przeciwko mnie Brutusie?- odpowiedziała matka przyjmując bojową pozę ze ścierką w ręku – Aniu, przyda nam się do tego rumu, który dostaliśmy od Zosi – szepnął do ucha Hubert, obejmując w pasie żonę Ania wyglądnęła przez okno, po czym zawołała: – Synek, skoro tak bardzo chcesz to idź na stację, póki nie ma jeszcze pierwszej gwiazdki i kup tę colę. Wyjątkowo!

str. 15

*** – Kawa gotowa – powiedział Paweł podając Marcinowi gorący kubek Obydwaj sączyli ulubiony napój, zasłuchani w skrzeczące radio, które nadawało świąteczne utwory. Kiedy grali „Snow is falling” drzwi otworzyły się i do pomieszczenia wszedł młody chłopiec.

– Znasz go?

– Tak, to syn ogrodnika. Miły z niego dzieciak, mieszka niedaleko.

– Poproszę coca-colę – powiedział Jasiek, podając sprzedawcy dziesięć złotych.

Chwilę później chłopiec ruszył do wyjścia. Otwierając drzwi, zatrzymał się jednak i długo patrzył na parking. Nagle oglądnął za siebie i rzucił do pijącego kawę Marcina.

– To pana TIR? – A widzisz tu innych klientów?

– Co pan tutaj robi w dzień Wigilii? Mama zawsze mówiła, że każdy powinien ten dzień spędzać w swoim domu, z rodziną – powiedział niepewnie Jasiek.

– Tak, twoja mama z pewnością ma racje. Niestety przez moją pracę nie mogę zjechać na święta do domu.

str. 16

– Rozumiem. Fajne to Volvo – rzucił chłopiec i wybiegł ze sklepu.

– A mnie się nie zapytał, co tutaj robię – zażartował Paweł.

– Może dlatego, że nie masz Volvo – skwitował Marcin.

*** – Jasiek! Już wróciłeś – powiedział Hubert słysząc domykane drzwi.

– Tato.. Na stacji paliw jest pan, który całą Wigilię będzie musiał spędzić w swoim aucie – O czym Ty mówisz? Powoli..

– Kiedy przyszedłem na stację dostrzegłem pana, który pił kawę.

Zagadałem do niego i..

– Jak to? Zagadałeś do nieznajomego? Czyś Ty oszalał?! – powiedział zdenerwowany tata – Tak wiem, przepraszam, ale zdziwiłem się, że ktoś dzisiaj jest na stacji. A poza tym to nie las i nie ma tu wilków, a moja czapka jest szara. On jest daleko od domu i nie ma z kim spędzić świąt.. to okropne! Sam pomyśl. – powiedział Jasiek łapiąc oddech – A cóż ja mogę na to porazić?

– Jak to? Oczywiście możemy go zaprosić do domu! – entuzjastycznie odpowiedział syn – Nie wydaje mi się, aby to był dobry pomysł.. str. 17

– O co chodzi chłopaki? – spytała z uśmiechem mama, która wesoło weszła do kuchni

– Jasiek, masz colę?

– Właśnie, moja cola! – powiedział chłopiec dosłownie znikając im z oczu.

– O czym rozmawiałeś z Jaśkiem?

– Wyobraź sobie, że nasz syn wymyślił, żebyśmy zaprosili na Wigilię jakiegoś człowieka, który jest daleko od domu i sam spędza święta. Osobiście uważam, że to absurdalny pomysł, ale on..

– Dlaczego? Moje kochane dziecko. Widać kto je wychował – przerwała Hubertowi Ania, niewinnie uśmiechając się do męża – Nie zgadzam się, aby naszą Wigilię, w naszym domu razem z nami spędzał jakiś nieznany nam człowiek... i to w dodatku kierowca TIRa! *** Nagle zadzwonił dzwonek.

– Pewnie Jasiek zapomniał kluczy – powiedział Hubert, wychodząc z kuchni. W drzwiach stał jego syn i... Hubert myślał, że ma zwidy. Przez chwilę zastanawiał się kim, jest osoba, która stoi obok jego syna, jednak natychmiast zdał sobie sprawę, że to kierowca, o którym niespełna dziesięć minut temu opowiadał mu syn. Sekundę później zjawiła się Ania –

Dobry wieczór. Państwa syn poprosił mnie, abym

odprowadził go do domu, gdyż jest już ciemno, a sam boi się wracać. str. 18

Mówi, że boi się wilków. Moje zadanie wykonane, także ja już będę uciekał – powiedział Hubert oddalając się –

Mamo, tato.. to ten pan o którym wam mówiłem –

wymamrotał Jasiek, tak, aby Hubert go nie usłyszał – Proszę zaczekać, może spędzi pan z nami Wigilię? Proszę mi wybaczyć, ale z tego co mi wiadomo, to nie ma pan żadnych planów – podkreśliła Ania, patrząc tajemniczo na Jaśka.

– Ja.. nie chcę się narzucać – powiedział Marcin – Ależ nie narzuca się pan. Sama wyszłam z tą propozycją.

Prawda kochanie?!

str. 19