Bertolt Brec Bertolt Brecht (10 februari 1898) groeit op in een christelijk gezin. Christelijke gedichten, Moritatenliederen en volksliederen zijn van belang voor de ontwikkeling van Brecht als dichter. In zijn jongere jaren ambieert Brecht namelijk een carrière als dichter. Hij vergelijkt zichzelf met de bekende dichter en tijdgenoot Wedekind. Andere dichters naar wie hij opkijkt zijn Rimbaud, Kipling, Verlaine en Villon. Gedichten van deze schrijvers zijn dan ook terug te vinden in het vroege werk van Brecht.
Brechts is egoïstisch en opportunistisch en hij heeft een bijna obsessief plezier in groepsactiviteiten en het leiding nemen over deze activiteiten. Al deze eigenschappen zijn bepalend voor Brecht als toneelschrijver . Veel van zijn werken zijn namelijk ontstaan uit een egoïstisch groepsproces. Dat wil zeggen dat anderen een stuk voor Brecht schreven, hij vervolgens tips gaf voor verbeteringen en het uiteindelijk onder zijn eigen naam publiceerde. Veel van zijn werk is waarschijnlijk geschreven door zijn minnaressen Elisabeth Hauptman en Margerete Steffin. Daarom moeten we Brecht eerder zien als een belangrijke theatervernieuwer dan als een belangrijke toneelschrijver. Het begin van Brechts carrière als schrijver begint bij het uitbreken van de eerste wereldoorlog in 1914. Hij schrijft dan korte oorlogsverslagen in de Augsburger Neuesten Nachtrichten, de plaatselijke krant. In 1916 wordt in dezelfde krant voor het eerst een gedicht van zijn hand gepubliceerd. In 1917 schrijft Brecht zijn eerste toneelstuk na een onenigheid met zijn docent. Dit toneelstuk wordt pas in 1920 uitgegeven. Daarvoor is Brecht nog toneelcriticus van het theaterseizoen 1919-1920. Hij leert Leon Feuchtwanger, een toneelschrijver, vertaler en dramaturg, kennen die hem heeft geholpen zijn eerste stuk uit te geven en een tweede werk te herschrijven. Dit tweede werk, ‘Trommelen in de nacht’, wordt opgevoerd in 1921 en levert Brecht in november 1922 de Kleistprijs op. Dit betekent voor hem het begin van zijn carrière in de toneelwereld. Brecht heeft kritiek op de toneelstukken die in zijn tijd worden opgevoerd. Hij leeft in de tijd van het burgerlijk toneel, waaronder de klassieke tragedie, het blijspel en de klucht. Toneel was er voor het vermaak, net zoals Aristoteles meende. Volgens Brecht sussen deze stukken de mensen in slaap. In de stukken wordt immers altijd een verhaal verteld waarin het leven als ongecompliceerd wordt neergezet en waarin eventuele problemen een simpele oplossing kennen. Volgens Brecht haalt dit burgerlijk toneel de focus weg van de werkelijkheid; het laat mensen de echte wereld vergeten en geloven in een wereld die niet echt bestaat maar is gecreëerd. Brecht zet zich af tegen deze vorm van toneel en introduceert het episch en maatschappijkritisch theater. Dit zou een nieuwe verhouding tussen maker, voorstelling en publiek gaan betekenen.
5
In deze nieuwe vorm van theater haalt Brecht de buitenwereld naar binnen om het publiek te wijzen op dat wat er in de maatschappij gaande is. Hij wil dat toneel niet langer een avond kijken en achteroverleunen is, maar dat de toeschouwers met elkaar in discussie gaan over dat wat ze hebben gezien. Op deze manier wekt hij bij de toeschouwers een kritische blik ten aanzien van de maatschappij. Hij wil hen laten zien dat zij als burgers verandering kunnen brengen in de wereld. Brechts toneelstukken zelf kunnen de maatschappelijke problemen niet oplossen, maar ze moeten de mensen aanzetten tot actie. Brecht laat zijn publiek zien dat het een stem heeft in de maatschappij. Hij doet dat door de personages in zijn stukken de situatie waarover ze ontevreden zijn te laten veranderen. Dit gebeurt doordat de personages hun gedachten en hun gedrag aanpassen. Brecht laat zien dat dit ook zo werkt in de echte wereld. Van zowel een verhaal op het toneel als gebeurtenissen in de maatschappij staat de afloop niet vast, het