ROHDA 2

ROHDA RAALTE 2

DOOR KOEN SCHIJVER

Elke speler gaat voor het hoogst haalbare en in onze maatschappij is alleen dat wat het hoogst haalbare is iets wat telt. Toch? Ik scrol door mijn Facebook feed en zie de eindeloze perfecte levens van al mijn ‘vrienden’. Ik begin mij wat onzeker heen en weer te bewegen terwijl mijn vingers over het toetsenbord razen. In zijn besteller ‘The subtle art of not giving a fuck’ omschrijft Mark Manson zijn visie op het hele circus aan zelfreflectie en weelde waar de jeugd zich tegenwoordig geen raad mee weet en dus de onzekerheid van eigen kunnen. In Texas, zo omschrijft Mark, is er een gezegde voor deze grootdoenerij “The smallest dog barks the loudest”. Het komt neer op het feit dat iedereen zichzelf beter voordoet dan hij of zij is en dus zijn of haar onzekerheid camoufleert. En dat is nodig in de huidige maatschappij. Want hoezo een stedentrip naar Egmond aan Zee als je ook gewoon drie maanden kan backpacken in zuidoost Azië? Je kunt toch beter in Rohda één spelen dan in Rohda twee? Dat laatste is even iets waar ik verder op wil inzoomen.

Natuurlijk moeten we deze hypothetische vraag vanuit verschillende invalshoeken bekijken (nee dit artikel wordt geen wetenschappelijke analyse). Sommigen zullen gewoonweg het niveau niet hebben om in het eerste elftal te spelen, laat ik mijzelf hierin als voorbeeld nemen. Ten tweede kan het zijn dat het je aan de ambitie ontbreekt om in het eerste elftal te spelen. Want laten we eerlijk zijn mensen, tijden veranderen. Waar vroeger voetbal het enige was, is het tegenwoordig een waar palet aan interesses waar jongeren zichzelf voor weten te boeien. Studeren, kunst en cultuur, vrienden, relaties, feesten etc. Nee, op zondag voetballen is er dan niet bij.

Hoe geweldig is het dan als je toch op het hoogste niveau kan voetballen maar dan in een tweede elftal? Rohda twee speelt namelijk in de reserve hoofdklasse en dit is voor alle reserve elftallen het hoogst haalbare niveau. Er zijn landelijk zes hoofdklassen op dit niveau en Rohda twee speelt hierin in regio oost. Het moet afstanden afleggen meer richting het zuiden, denk aan Didam, Zevenaar maar ook Wijchen en Nijmegen worden aangedaan. Ook richting Duitsland wordt gespeeld in o.a. Haaksbergen of Winterswijk. Al deze afstanden worden comfortabel afgelegd in de spelersbus, wat een luxe hé.

Punt waarom ik dit artikel ben gaan schrijven: de gedaanteverandering van Rohda twee. Vorig seizoen bestond dit gemêleerde gezelschap uit veelal ervaren jongens die hun basis bij het eerste elftal hebben kunnen leggen. Het waren stuk voor stuk gelouterde spelers die wedstrijden om konden zetten daar waar nodig. Het elftal werd aangevuld door talentvolle spelers uit de jeugdopleiding van Rohda zelf of die van buurtverenigingen. Dit jaar is het een jong en dynamisch team met verschillende spelers uit de eigen jeugdopleiding. Een combinatie van een klein groepje ervaren jongens’ (vier tot vijf jaar ervaring), spelers uit de A-jeugd en het derde elftal zorgen voor een nieuwe selectie onder het toeziend oog van trainer Nico Kats. Uiteraard zullen er wisselingen in de selectie plaatsvinden door het doorschuiven naar Rohda één of het ontvangen van spelers van deze selectie, iets wat bijna elk weekend aan de orde is. Ook wordt er regelmatig geleverd aan het derde elftal, uitkomend in de tweede klasse. De ervaring is dus voor een groot deel verdwenen omdat spelers hun eigen weg zijn gegaan, maar het heeft plaats gemaakt voor een jong elftal dat op datzelfde niveau van vorig jaar moet acteren. Het moet daar zijn weg weten te vinden naar gemakkelijke of zwaarbevochte overwinningen om hiermee ook voor volgende seizoenen een basis te leggen voor jawel: ‘het hoogst haalbare’.