OVER
2
Begin oktober 2010. Brenda & Kerrie waren op bezoek uit Adelaide, Australië. Ze sliepen in mijn bed, direct naast mijn werkkamer. Ik begin de dag vroeg. Om zes uur. Maar ik wilde Brenda & Kerrie niet storen. In plaats van achter mijn pc schreef ik in de woonkamer aan de eettafel. Met pen & papier, net zoals ik het ook gedaan had in Adelaide in 2000. Ik schreef het manuscript waanzinnig snel: ruim 3.000 woorden per dag, in 15 dagen achter elkaar. Er was een eenheid van plaats, een eenheid van handeling. Het floepte er allemaal gewoon uit. Schrijven met pen geeft me veel meer dan met de tekstverwerker het gevoel dat elk woord direct goed moet zijn. Het dwingt me om beter in focus te blijven. Natuurlijk wist ik al wat ik zou gaan schrijven – daar had ik een heel jaar over nagedacht, vooral in de taxibus tussen de verschillende ritten door – maar om het er in zo’n stroom uit te kunnen gooien verbaasde me zelf ook. Een jaar eerder was een liefdesrelatie onverwacht door machinaties buiten de twee mensen om wie het ging gestopt. Zij werd gedwongen een keuze te maken & na veel vijven & zessen besloot ze uiteindelijk om bij haar echtgenoot te blijven. Het was haar keuze & hij had het maar te slikken. Hij… Dat was ikzelf natuurlijk.
3
De ellende was dat de liefde net voor de opgelegde scheiding was beginnen te bloeien. Het was een wonderlijk gevoel. Ik was het vergeten. Het was als twee planten die verstrengeld raken & dan van daar getweeën verder groeien. Hoe ze elkaar ontdekken & leren kennen, & gezamenlijk omhoog klimmen. Het is erg mooi om te zien. Het is nog beter om het zelf te ervaren. Maar ze werden dus uit elkaar gerukt. Hij & zij. Zij & ik. Zij was de wijste van de twee. Zij nam afstand. Hij bleef haar mailen, sms’en. & zij reageerde niet. Er volgde een tijd van sterke drank, maar dat was te gevaarlijk. Ik slaagde er inderdaad in om vergetelheid te vinden, maar ik wilde die prijs niet ook nog eens betalen. Dus ging ik er dwars doorheen. Door al dat verdriet omdat ik haar niet langer om me had, omdat ik haar niet langer kon bereiken, omdat elk sms’je van mij niet langer direct door haar beantwoordt werd. Omdat ik haar zo verschrikkelijk & zo enorm & zo totaal miste.
4
Acceptatie was een lastiger iets, maar op den duur – ik denk na een jaar – geschiedde dat. Kon ik me ermee verenigen dat het nu zo was zoals het was. Daarna volgde de vergiffenis. Ook van mezelf. Wat me opviel, was dat ik juist in de tijd van het verdriet, nog steeds zoveel liefde voelde. Niet alleen voor haar maar voor de hele wereld. Voor alles wat er is. Voor dieren, voor planten, voor mensen, voor het water van de rivier & dat van de zee & de oceaan. Voor de lucht & de kleuren waarin de hemel zich soms tooit. Voor alles wat natuurlijk is, wat van ons is, van ons allemaal, direct beschikbaar, direct daar. Golven, windvlagen, wolken, regenbuitjes, katten, honden, koeien, paarden, schapen in de weilanden, vogels & vissen, grasvelden, rivieren, mieren & torretjes, zelfs auto’s & trottoirtegels. Alles. Want dat was het: ik ervoer liefde voor alles, & voor haar in het bijzonder natuurlijk. Het was heel vreemd, maar de liefde die ik voelde – de liefde die zeg maar gefnuikt was geraakt – stroomde nog steeds vanuit mij naar alles toe om me heen. Ik was dat niet kwijt. Ik had dat nog steeds. Maar het kon niet meer naar haar toe. & daarom stroomde het over. Naar de overloopgebieden van het leven. Wat in dit geval alles was.
5
Ik had mazzel. Want ook dit duurde best wel een tijdje. Zeker een jaar lang bleef ik mij, ondanks het gemis, warm van binnen voelen. & dit is waarom ik ‘Captain Liefie’ geschreven heb. Niet zozeer vanwege het stukje hartzeer – dat kennen we allemaal in meer of mindere mate wel – maar omdat het overlopen van een van liefde vervuld hart best mooi is. Omdat het iets zuivers is. Omdat het iets menselijks is. & omdat de dagelijkse beslommeringen van het bestaan ons op den duur vaker wel dan niet doen vergeten hoe het nog maar was toen we net bij elkaar waren. Ik weet niet meer waarom hij zo nodig een binnenvaartschipper moest zijn, & ook niet waarom hij een Duitser moest zijn. Het zijn van die dingen waartoe je om de een of andere reden toe besluit & op den duur is dat gewoon zo. Wellicht dat het te maken had met het idee van een boatmovie, zeg maar een roadmovie die zich op de rivier de Eems afspeelt. Ik neem aan dat dat de beslissende factor is geweest, alhoewel de richting net zo goed van Nederland naar Duitsland had kunnen zijn.
6
7
8