AudrĂŠe Wilhelmy
Os sangues
A aqueles que lle deron graza a este libro.
Mercredi Fugère
A enagua de lenzo deixa entrever unhas ligas marróns; os tornecelos de paxaro desaparecen baixo unhas polainas de la escura que desbordan por riba das zocas. O vestido é azul, luído, amplo, cinguido á cintura por un lazo fucsia; a manga esvara polo ombreiro e desvela o encaixe de cor rosa té da roupa interior. Risa rouca que contradí a gracilidade feminina do corpo. O son ascende dende o ventre e crébase na gorxa. A man esquerda na boca, maimiño levantado, dedos estirados diante dos beizos. A defunta nai, mundana consumada, debía de ter o mesmo xesto.
9
Domingo, 5 de xaneiro O xantar dos nenos Rü é o primeiro que observo no Couto. Agochada detrás dun tapiz con motivos numídicos de grúas, vexo comer a Féléor Barthélémy e penso: “O pato estaría mellor sen todas esas especias”. Está sentado fronte aos seus irmáns. Tres están nun lado e el ocupa só a outra metade da mesa. Diante del, igual ca diante dos demais, puxeron un pano de liño, unha copa e un vaso de cristal, o pratiño para o pan e un cunco baixo que contén aceite morno e herbas aromáticas. Os seus cubertos non son os mesmos ca os dos seus irmáns. O coitelo é un machete de cociña, o garfo ten dous dentes. No centro do mantel, a medio camiño entre os catro nenos, hai unha ensaladeira baleira, unha botella de viño tinto, un saleiro e as últimas mazás da horta, conservadas en cámara frigorífica, cortadas en cuartos e dispostas en flor sobre unha bandexa. Hai catro tarros de gres, non máis grandes ca unha man de muller, aliñados no extremo da mesa, e cada un deles leva escrito o nome dunha especia. Os nenos agardan. Cando soa o gong vólvense, todos agás Féléor, que só move os ollos. O seu rostro permanece impasible, fitando as portas da cociña, que se abren solemnemente. Observa sen pestanexar a moza que trae o seu prato (ten os trazos nerviosos dun colibrí). Sérveo a el de primeiro, malia non ser o primoxénito. Ninguén obxecta nada, e todo fai pensar que esta práctica pouco 11
convencional é corrente no castelo. Unha campá de prata cobre o prato. A pequena criada levántaa e descobre unha peituga de pato que está sen cociñar e o costado cru dun año despezado. Féléor sorrí e dálle as grazas con xentileza á serventa, que volve ás cociñas. Execútase o mesmo cerimonial cos tres irmáns, pero son uns camareiros os que entran e pousan, en sincronía, os pratos diante dos nenos. O seu xantar é corrente: paspallás braseado con peras, enteiro salvo a cabeza, sobre un niño de froitas cocidas. Os rapaces comen en silencio, pero moi rápido, cuspindo os ósos que non tragan. Féléor, en cambio, consome a súa carne con educación. Corta da peituga uns liscos tan delgados coma unha uña, engádelles mazás e especias orientais, leva a comida aos beizos e mastiga sen présa, coa boca pechada. Os seus beizos son fermosos, finos, ben definidos. Ás veces, entre bocado e bocado, o rostro pónselle pensativo, e ten a mirada ausente. Logo volve ao seu prato, mestura o año con leite callado. Non o derrama. Cando mastigan a súa ensalada, os seus irmáns lémbranme tres vacas nunha granxa, pero el come con elegancia cada bocado. De feito, non acaba as pezas de carne. Cando está saciado, pousa do revés os seus cubertos no prato, di “grazas” de novo e limpa a comisura dos beizos coa esquina do pano da mesa. Veñen despois o queixo, os doces, o chocolate, o café. O lume crepita na cheminea; á parte do ruído das chamas, da mastigación e da deglutición, non se oe máis nada. Ao final do xantar recolléronse os cubertos, os pratos desapareceron na cociña; sobre a mesa quedan algunhas migallas de pan, unha botella baleira e panos engurrados. No lado que ocupaba Féléor, o mantel gris está impecable. Apenas se nota que alguén comese aí. • 12
Cando á noitiña lle describo a escena a Pai, el interésase polos rapaces igual ca polos animais que estuda. Toma notas murmurando: “Interesante”, pídeme algúns detalles, logo numera a folla e arquívaa entre os milleiros de papeis que garda nun baúl impermeabilizado. Nada inhabitual, agás polo feito de que del saca este caderno que me entrega. –Para as túas propias observacións. Sábado, 18 de xaneiro Todas as tardes, dende a unha ata as tres e vinte, a señora Rü pasa a chamarse Émilie. Nos seus apousentos solta a cabeleira, quita o vestido e senta, en enagua, nunha butaca colocada preto dunha fiestra cuberta de carazo que dá aos xardíns. Ás veces le, ás veces escribe; outras veces, a maioría, limítase a contemplar a neve e o alto muíño de vento do muiñeiro. Ás veces, por último, ten compañía. Por exemplo, hoxe acompáñoa eu porque mo pediu. Eu deixo o vestido posto, pero permito que unha doncela me despeitee, sento diante de Émilie e agardo. Durante un intre non falamos. A señora Rü ten aspecto severo, Émilie é fermosa. Fito as miñas mans, pero vexo como o peito lle incha e se relaxa; sei que podería observar o seu corpo sen reparo, porque se exhibe para que a observen, pero non o fago. Entra un mozo da cociña, máis incómodo por verme a min despeiteada que por ver a súa señora medio espida, e deixa entre nós unha bandexa de castañas fumegantes. O frío atravesa a fiestra pechada, pero as castañas están nun recipiente cuberto e mantéñense quentes. Émilie sérvese primeiro, deposita o froito na palma da man 13
aberta, coma para pesalo, e logo lévao á boca tapando a cara coa man estendida, o polgar a un lado do nariz e os demais dedos, estirados, ao outro. Collo unha castaña e cómoa ao seu xeito, o dedo corazón rózame as pestanas, e o maimiño, o queixo. Ela sorrí. Despois falamos. Aínda non a coñezo. Ela di que se lembra de min, que me viu dúas ou tres veces, cando eu era un bebé. Non me lembro. Pregúntame como é a nosa vida dende que morreu Nai, dende que despediron a Pai do Museo de Ciencias Naturais; dígolle que a súa casa é a sétima casa na que nos instalamos en tres anos. Ela fálame da ruína de Pai; eu dígolle que non me ten ao tanto das súas finanzas (non é certo). Ela di que tamén son as miñas finanzas; explícame que dende que Nai morreu non teño moito futuro. Di que era ela a que tiña os cartos, que agora son máis indixente ca unha doncela, pero engade que a celebridade de Pai quizais me salve dun mal matrimonio. Non teño nada que obxectar; é certo que son pobre. Antes do escándalo do Museo, Pai era un eminente profesor de Historia Natural, o único especialista do país en rituais alimentarios; tiñamos unha casa na Cidade, unha pequena vila de campo, un nome. Pero tras a morte de Nai chegou o escándalo, o despedimento, a ruína. Aquela vida xa non é a miña. Émilie di: –Non debe deixarse abater. Non estou abatida. A miña vida de agora non é nin mellor nin peor ca a de antes. Velaí o que respondo. Engado: –É indiferente. Como outra castaña, non volvemos dicir ren, pero déixoa peitearme en silencio. Dan as tres, Émilie arránxase, ao vestirse para o té volve ser unha dama. E eu teño o pelo trenzado formando unha coroa. 14