No fin de contas, para iso estaba alí. –Quizais che poña algo de medo. –Non me importa, tío –dixen finxindo unha coraxe que non tiña, pois sentíame coma quen empeza a pensalo mellor no instante en que a súa vagoneta alcanza o punto máis alto da montaña rusa. –Moi ben –dixo o tío Montague, perdendo a mirada no lume–. Comecemos, logo.
18