Cantar de Ruodlieb
Saltou tras del deseguida o seu can, moi lixeiro na carreira, sabuxo non o había mellor. Diante del calquera presa grande ou pequena non podía agocharse, que deseguida a atopaba. Último adeus á nai, adeuses aos criados, e coa cara bañada en bágoas deulles a todos beixos. Colleu as bridas, picou o cabalo coa espora e saíu ao galope polo campo aberto, voando coma unha [veloz andoriña, mentres a nai a través da cancela o comía cos olliños12. Todas as súas xentes subidas ao valado mirábano marchar ao lonxe, saloucaban e choraban entre [laios. Cando non o viron máis, redobraron os choros. Logo enxugaron as lágrimas que mollaban os seus rostros e axiña foron todos xuntos onda a señora para consolala. Ela finxía esperanza, pero contiña a súa profunda dor13 no [corazón e consolábaos a eles porque vía que o levaban mal. Entrementres unha preocupación non menor agoniaba o [fillo, e polo camiño ía sopesando no seu interior moitas cousas: que servir na casa non lle trouxera ben ningún, 12 Ast per cancellos post hunc pascebat ocellos. A metáfora atópase en Terencio: Restabat alius nil, nisi oculos pascere. (Formión, acto I, escena 2, 35) No bordel só se podía mirar o que o leno non quería vender; tamén a recolle Cicerón: homines maritimi Syracusis, qui saepe istius ducis nomen audissent, saepe timuissent, cum eius cruciatu atque supplicio pascere oculos animumque exsaturare vellent, potestas aspiciendi nemini facta est. (Verres, II, V 26, 65). A xente do mar de Siracusa desexaba a captura dun coñecido pirata, e por tanto apacentar os ollos e saciar a súa alma ante a visión do suplicio deste home que tanto dano lles fixera. 13 Que simulando spem premit altum corde dolo<rem,>. Cfr. Virxilio, En. I, 209: spem vultu simulat, premit altum corde dolorem. Quizais sexa este o único verso no poema herdanza directa de Virxilio, aínda que refeito coa rima leonina do Cantar. Na Eneida, Eneas tenta animar os seus compañeiros superviventes dunha tormenta mariña enviada por Xuno, e así tamén “finxe esperanza no seu rostro, afogando no seu corazón unha fonda dor.” 38
45
50
55
60