Gerald Durrell
O paquete falante
Este Li onllo a ☐ regalár no ☐ gañou uno o c ☐ mer no o p ☐ ato u
bro
Este libro está dedicado á miña afillada Deirdre Alexandra Platt Querida Deirdre: Velaquí o libro que che prometín. Espero que che guste. A próxima vez que nos vexamos, non paga a pena que me preguntes se todo é verdade, porque xurei gardar o segredo. Pero pódoche dar algunhas pistas. Por exemplo, pódoche dicir que o curmán de Papagaio que vivía na India era unha ave de carne e óso que non só viaxaba en Rolls-Royce, senón que tamén tiña pasaporte internacional. Se algunha vez vas a Grecia, atoparás a madame Hortense sobre uns raís, exactamente como a describín, e poderás coller un tren diésel que sobe polo val ata a entrada mesma de Mitoloxía. Finalmente, se consultas un libro de Edward Topsell titulado Historia dos animais cuadrúpedes, verás que, en efecto, as donicelas eran o remedio contra os basiliscos. Sendo verdade todo isto, como non vas crer o resto? O teu padriño, que te quere, Gerry
1 O paquete falante Cando Simon e Peter aterraron en Atenas para pasar unha tempada coa súa prima Penélope e se abriu a porta do avión, a calor golpeounos coma unha vaga quente que saíse dun forno, e a intensa luz do sol fíxolles entornar os ollos. Afeitos ó tempo habitualmente chuvioso e gris de Inglaterra, isto era simplemente espléndido. Cos ollos entornados, os rapaces estirábanse e pestanexaban coma gatos diante dunha cheminea, escoitando extasiados o son chispeante e crepitante do grego que a xente falaba ó redor deles. A primeira vista o tío Henry asustaba un pouco, porque era bastante grande, coma unha enorme aguia parda, cun nariz descomunal, unha mata de pelo branco e unhas mans xigantescas que axitaba sen cesar. Os rapaces preguntábanse como era posible que alguén co aspecto do tío Henry puidese ser o pai dunha rapaza tan guapa coma Penélope, que era moi delgada, con grandes ollos verdes e o pelo castaño. –Ah! –dixo o tío Henry, lanzándolles unha mirada feroz–. Xa chegastes, eh? Ben, ben. Alégrome de vervos. Alégrame comprobar que sodes un pouco menos repulsivos que a última vez que vos vin… xusto despois de que nacésedes. Pareciades dúas crías de rato, rosados e feísimos. –Papá! –dixo Penélope–, non sexas groseiro. –Groseiro? Groseiro? –dixo o tío Henry–. Non estou sendo groseiro. Só digo a verdade.
9
–Esa é a vosa equipaxe? –preguntou Penélope. –Si –dixo Peter–. Esas dúas maletas e o bote. –O bote? –dixo o tío Henry–. Que bote? –Un bote inchable que nos regalou papá –explicou Simon. –Que idea tan sensata! –dixo o tío Henry–. Demostrastes unha grande intelixencia! Os rapaces sentíronse moi compracidos e pensaron que quizais no fondo o tío Henry non era tan malo. Tras recoller a equipaxe, amoreárona no maleteiro do enorme coche aberto do tío Henry, e partiron baixo o sol ardente por unha paisaxe na que empezaron a aparecer prateadas oliveiras e cipreses de cor verde escura que se alzaban coma lanzas contra o ceo azul. A casa do tío Henry era unha enorme e escangallada vila, pousada nun outeiro sobre o mar azul, con amplas terrazas ás que lles daban sombra unhas parras das que colgaban os acios de uvas máis grandes que viran os rapaces nas súas vidas. A casa tiña as paredes brancas e unhas enormes contras verdes que, cando estaban entornadas, convertían os cuartos en espazos frescos, sombríos e tan verdosos coma un acuario. O cuarto dos rapaces era inmenso, con chan de baldosas e unha porta ventá que daba á terraza emparrada. –Ostras! –dixo Peter, encantado–. Vou poder coller todas as mañás un acio de uvas antes de almorzar! –E na horta hai laranxas, mandarinas e figos –dixo Penélope–, e sandías, albaricoques e pexegos. Estaba sentada nunha das camas, observando como os rapaces desfacían as maletas. –Aínda non podo crer que esteamos aquí –dixo Simon. –Nin eu –dixo Peter–, se non fose porque con esta calor ten que ser verdade. Penélope riu.
10
–Pois pode ir moita máis calor. –O que hai que facer é bañarse –dixo Peter. –É o que pensaba que podiamos facer esta tarde –dixo Penélope–. Despois de comer. Xusto aquí abaixo hai unha praia enorme, perfecta para nadar. –E podemos levar o bote –dixo Simon. –Estupendo! –dixo Peter–. Faremos unha viaxe de exploración. De xeito que, cando acabaron de xantar, os tres rapaces puxeron os seus traxes de baño, colleron o bote e a bomba para inflalo, e baixaron pola ladeira pedregosa, que recendía deliciosamente a tomiño e a mirto, deica o punto no que a inmensa praia, dunha brancura cegadora, se estendía a un lado e ó outro ata onde alcanzaba a vista. A auga azul estaba tranquila coma un lago e tan transparente coma o cristal. Custoulles moito esforzo inflar o bote, e os rapaces tiveron que facer varias pausas para refrescarse no mar antes de continuar. Pero por fin quedou inflado e flotando na auga pouco profunda, coma unha gordecha nube azul. Subiron a bordo, levando consigo o equipo de viaxe indispensable que Penélope lles insistira que trouxesen: unha enorme antuca de praia e unha bolsa con botellas de refresco. A continuación, con Simon e Peter ós remos e Penélope no temón, partiron seguindo a costa. O sol caía con forza, e podían oír o débil canto das cigarras que chegaba dende as oliveiras. Cando avanzaran un cuarto de milla, máis ou menos, os rapaces deixaron de remar e enxugaron a suor da cara. –Que calor! –dixo Peter. –Si –concordou Simon–. Estou asado. –Podemos quedar xa por aquí –dixo Penélope–. Na fin de contas é o voso primeiro día e é certo que vai calor. Por que non acampamos en algures?
11
Simon mirou por riba do ombreiro. A uns centos de metros había un banco de area longo e baixo que asomaba dende a praia, formando unha minúscula baía. –Que vos parece ese sitio? –suxeriu–. Podemos ancorar aí, xunto ó banco de area. Remaron ata a cala e ancoraron o bote na auga tranquila. Deseguido, chantaron a antuca (que proxectaba unha sombra do tamaño dun cogomelo) e Penélope abriu tres botellas de refresco. Agradecendo a sombra, deitáronse e beberon os refrescos con avidez. Logo, aparvados pola calor e exhaustos de tanto remar, os dous rapaces adormeceron, coas cabezas apoiadas nos brazos. Penélope acabou o seu refresco e botou unha breve soneca, e despois decidiu subir ó alto da duna para ver como era a seguinte parte da praia. A area estaba tan quente que case non se podía andar, pero chegou ó cumio da duna. Ante ela, a praia parecía prolongarse ata o horizonte, pero ó lonxe a calor producía tal resplandor que en realidade non distinguía nada. Xa ía volver á acolledora sombra da antuca cando reparou nunha cousa que había na auga. Ó principio pensou que era un tronco, pero parecía demasiado groso incluso sen ramas. Dirixíase á ribeira, impulsado polas diminutas ondas creadas por unha leve brisa que se levantara. Ós poucos foi achegándose á praia, xusto diante de onde estaba Penélope, e puido ver que se trataba dun paquete grande de papel de envolver, atado cun cordel morado. O paquete detívose na praia, e Penélope dispoñíase a baixar da duna correndo para investigar, cando este falou. –Ola! –dixo o paquete, cunha voz estridente–. Ola, terra por fin! Xa ía sendo hora, abofé! Tanto sobe-baixa sobe-baixa revólvelle a un as tripas!
12
Penélope quedou mirando para o paquete, sen dar crédito ó que oía. Parecía un paquete de papel de envolver, grande e absolutamente vulgar, atado cun cordel morado, dun metro de alto e algo máis de medio metro de ancho. A súa forma recordaba vagamente a das colmeas antigas. –Marearse é horrible –seguiu dicindo o paquete–. A miña bisavoa era tan propensa ó mareo que moitas veces se mareaba na bañeira. “A quen lle estará falando?”, pensou Penélope. “Non pode ser a min.” Xusto nese momento saíu outra voz do paquete. Era unha voz débil, doce e tintinante, coma o son do chocallo dunha ovella: –Oh, deixa de falar da túa bisavoa e do mareo! –dixo con irritación–. Estou tan mareada coma ti. O que quero saber é que facemos agora. –Chegamos –dixo a primeira voz, a estridente–, grazas á miña brillante navegación. Agora agardaremos a que nos rescaten. Penélope consideraba que o paquete era demasiado pequeno para conter un ser humano, e non digamos dous; pero era innegable que dúas voces saían del. Todo aquilo era moi inquietante, e Penélope pensou que se sentiría máis tranquila se Peter e Simon lle axudaban a resolver aquel misterio. Así que deu a volta e baixou correndo a duna ata a antuca onde durmían os rapaces, felizmente alleos á aventura que estaba empezando. –Peter, Simon, espertade, espertade! –dixo Penélope nun murmurio, sacudindo os rapaces–. Espertade, é moi importante. –Que pasa? –preguntou Simon, incorporándose ata quedar sentado e bocexando, somnolento.
13
–Dille que lisque –rosmou Peter–. Quero durmir. Vai moita calor para xogar. –Non é un xogo! –murmurou Penélope, indignada–. Tendes que levantarvos. Atopei unha cousa curiosísima ó outro lado do banco de area. –Que atopaches? –preguntou Simon estirándose. –Un paquete –dixo Penélope–. Un paquete moi grande. –Vaia, ho –xemeu Peter–. E espértasnos por iso? –Que ten de especial un paquete? –preguntou Simon. –Vós atopastes algunha vez un paquete que fale? –preguntou Penélope con ton sarcástico–. Non é o tipo de cousas que me adoitan ocorrer a min. –O paquete fala? –farfallou Peter, xa completamente esperto–. Fala? Ti estás imaxinando cousas. Deuche unha insolación. –Un paquete falante? –dixo Simon–. Debes de estar de broma. –Non é unha broma, e tampouco me deu unha insolación! –dixo Penélope, anoxada–. É máis: fala con dúas voces. Os rapaces mirárona en fite. Resultaba evidente que non era unha broma, e igual de evidente que non lle dera unha insolación. –Estás segura de que non estás imaxinando cousas, Penny? –dixo Simon, intranquilo. Penélope patexou coa rabia. –Por suposto! –murmurou con vehemencia–. Sodes uns parvos os dous. É un paquete que ten dúas voces e está falando só. Se non me credes, vinde velo. Non moi convencidos, pois seguían pensando que Penélope podía estar tomándolles o pelo, os rapaces seguírona pola duna. Cando chegaron ó cumio, ela puxo un dedo sobre os beizos e dixo:
14
–Sssh… Entón deitouse boca abaixo e seguiu avanzando a rastro. Deseguido tres cabezas, unha loura, outra morena e outra cobreada asomaron por riba da crista da duna. Ó pé desta estaba o paquete. Ó seu redor rompían ondas diminutas, e os rapaces contemplárono abraiados, porque o paquete empezara a cantar a dúas voces: Ai, que rica a luaoria cando a probo nun pastel! Dáche forza e enerxía, non podes vivir sen el. Á vaca no prado e ó cocho no cabanel moito lles presta a luaoria cando a proban nun pastel. Ai, que rica a luaoria cando a probo nunha torta! O corazón colle forza e empuxa o sangue na aorta. O cabalo e mais o burro cando pacen na horta remoen con gusto a luaoria nunha torta. Ai, que rica a luaoria cando a probo nun bo guiso! Se mire como se mire, non hai nada coma iso. A galiña e mais o pavo, que son animais de siso, non se senten satisfeitos sen a luaoria nun guiso. –Aí tendes –murmurou Penélope, triunfal–. O que vos dixen. –É incrible –dixo Peter–. Que credes que será? Unha parella de ananos? –Terían que ser ananos moi pequenos para caber aí –dixo Penélope. –Ben, non poderemos saber o que é –dixo Simon, de forma pragmática– ata que o desenvolvamos.
15
–Como sabes se lle vai gustar que o desenvolvamos? –preguntou Peter, preocupado. –Antes mencionou algo sobre que o rescatasen –dixo Penélope. –Pois preguntémoslle –dixo Simon–. Polo menos fala o noso idioma. Baixou pola duna a grandes alancadas, seguido polos outros, e achegouse ó paquete, que seguía cantando, alleo á súa presenza. Ai, que rica a luaoria cando a probo en marmelada! É tan boa e deliciosa que sen ela non son nada. O avogado e a doutora, o canteiro e a criada non poderían vivir sen a súa luaoria en marmelada. Simon aclarou a gorxa. –Perdoe –dixo–, lamento interrompelo, pero… Ai, que rica a luaoria cando a tomo nunha sopa! Á balea e ó pingüín, ó golfiño e á marsopa, ó parrulo no cortello e á galiña na casopa moito lles gusta a luaoria se llela dás nunha sopa. –Perdoe –repetiu Simon, moito máis alto. O paquete deixou de cantar e houbo un silencio. –Que foi iso? –preguntou por fin a voz tintinante, nun débil e asustado murmurio. –Unha voz –dixo a voz estridente–. Estou case seguro de que era unha voz, a menos, claro, que fose un trono ou un tifón ou un maremoto, ou quizais un terremoto, ou…
16
–PERDOE! –dixo Simon, esta vez moi alto–. Queren que os desenvolvamos? –Velaí –dixo a voz estridente–. Xa che dixen que era unha voz. Unha voz que se ofrece a desenvolvernos. Que amable. Dicímoslle que si? –Si, claro –dixo a voz tintinante–. Levamos moitísimo tempo ás escuras. –Moi ben –dixo a voz estridente–. Pode desenvolvernos. Os rapaces congregáronse arredor do paquete. Simon sacou a súa navalla e cortou con coidado o groso cordel morado que o rodeaba, e a continuación puxéronse a quitar o papel. Cando os rapaces retiraron o papel, quedou ó descuberto o que parecía ser unha enorme cubreteteira acolchada, cun denso bordado en fío de ouro que facía un debuxo de follas e flores. –Eh… queren que lles quitemos a… a… cubreteteira? –preguntou Simon. –A cubreteteira? –preguntou a voz estridente con indignación–. A cubreteteira, voz ignorante? Non é unha cubreteteira. É unha cuberta contra os ventos nocturnos e as inclemencias do tempo, feita de auténtica seda de eiruga arco iris. Velaí o que é. –Ah –dixo Simon–. Síntoo. Ben, o que sexa, queren que llela quitemos? –Dende logo –dixo a voz estridente–. Non escatime esforzos por levar a bo termo este rescate. No alto da cubreteteira había unha especie de lazo trenzado, e tirando del Simon levantou toda a cuberta. Debaixo había unha enorme gaiola, dourada e abovedada, pero totalmente distinta de calquera outra gaiola que viran os rapaces,
17
pois estaba amoblada con mobles en miniatura extremadamente elegantes. Ademais de dúas perchas de cedro e unha randeeira, había unha fermosa cama con dosel e cortinas de veludo vermello, cuberta cunha colcha de patchwork moi ben cosida, feita de minúsculos anacos de sedas e damascos multicolores, unha pequena mesa de comedor estilo Luís XV coa súa cadeira e un elegante armariño coa fronte de cristal cheo de bonitas porcelanas pintadas á man. Había tamén un espello de corpo enteiro con marco dourado e un cepillo e un peite de marfil colgados ó seu carón, e unha chaise-longue moi cómoda tapizada de veludo azul mariño, e ó lado un clavicémbalo de pau de rosa. Comodamente sentado na chaise-longue estaba o papagaio máis extraordinario que os rapaces viran na súa vida. Tiña unha plumaxe morada, dourada, verde, azul e rosa, que refulxía, brillaba e resplandecía coma un ópalo. O peteiro era grande, liso e curvado –tan negro que parecía tallado en carbón–, e os ollos eran da cor da pervinca. Pero o máis sorprendente do papagaio eran as plumas, pois, en lugar de ser lisas, cada unha delas sobresaía e rizábase, coma o pelo dun caniche. Isto dáballe o aspecto dunha árbore de estraño colorido na primavera, no momento en que rebentan os casulos. Levaba un bonete de seda verde, cunha longa borla negra, tamén de seda. A carón da chaise-longue na que se recostaba o papagaio había unha mesiña, e sobre ela outra gaiola, pero esta era diminuta, do tamaño dun dedal, e no seu interior estaba sentada unha araña dourada e relucente, cunha cruz verde xade nas costas. Era evidente que a voz tintinante pertencía á araña e a estridente ó papagaio. –Así que era isto! –dixo Peter. –Isto? –dixo o papagaio, incorporándose indignado–. Isto? –Un papagaio! –dixo Penélope, encantada.
18
–Era só un papagaio, un vulgar papagaio falante –dixo Simon. –Como non se nos ocorreu? –IMOS VER! –dixo o papagaio nun ton tan alto e feroz que os rapaces calaron–. Imos ver –continuou, nun ton máis moderado, tras conseguir que lle prestasen atención–. A ver se corriximos iso de “un” papagaio, de acordo? –Síntoo –dixo Penélope–. Non era a nosa intención ofenderte. –Pois fixéstelo –dixo o papagaio. –Pero es un papagaio, non? –preguntou Peter. –E dálle outra vez! –dixo o papagaio anoxado–. Seguimos co asunto dun papagaio. Eu non son “un” papagaio, son “O” papagaio. –Perdoa, pero coido que non te entendemos –dixo Penélope, desconcertada. –Calquera, ou mellor dito calquera papagaio, pode ser “un” papagaio –explicou o papagaio–. Pero eu son “o” Papagaio. Debería abondar coas iniciais para que vos decatásedes. –As iniciais? Que iniciais? –preguntou Simon, despistado. –As miñas –dixo o papagaio–. Fas unhas preguntas completamente ridículas. –Pero, que iniciais son? –preguntou Penélope. –Dedúceas ti mesma –dixo o papagaio–. Chámome Percival Archibaldo Petronilo Adalberto Godofredo Apolonio Ildefonso Olegario. –Claro, sae “PAPAGAIO”! –dixo Penélope–. Que iniciais tan bonitas! –Grazas –dixo o papagaio con modestia–. Por iso non son “un” papagaio, senón “o” Papagaio. Podedes chamarme Papagaio.
19
–Grazas –dixo Penélope. –Esta de aquí –continuou Papagaio, sinalando a gaioliña coa á– é Dulcibela, a miña araña cantora. –Encantados –dixeron os rapaces. –Encantada –dixo Dulcibela. –Encantado –dixo Papagaio. –Debo dicir –dixo Penélope, pensativa– que xa vexo por que es “o” Papagaio. É dicir, non quero ser maleducada nin nada parecido, pero falas moito mellor que a maioría dos papagaios. É dicir, de modo máis intelixente, non sei se me explico. É dicir, que parece que sabes o que estás dicindo, mentres que a maioría dos papagaios non. –Por suposto –dixo Papagaio–. E sabedes por que a maioría dos papagaios non saben o que din? –Por que? –dixo Simon. –Porque lles ensinan a falar os seres humanos –dixo Papagaio–. Un xeito moi reprobable de aprender. –E como aprendiches ti? –preguntou Peter. –A min ensinoume o dicionario –dixo Papagaio con orgullo. –Un dicionario? –dixo Penélope, incrédula–. Como che pode ensinar un dicionario? –Por que non? –preguntou Papagaio–. O problema que teñen a maioría dos papagaios, se non todos, é que, como digo, lles ensinaron a falar os humanos. Por iso non saben o que din, porque os humanos nunca lles explican o que lles están ensinando. –Nunca se me ocorrera pensar niso –dixo Peter. –Que papagaio cabal, san, normal, intelixente e digno pasaría todo o día dicindo “papagaio bonito” se soubese o
20
que significa? –preguntou Papagaio, cunha voz conmovida pola paixón–. Que ave decente, honesta, tímida, recatada e pudorosa se dedicaría a invitar a completos descoñecidos a “rascar o papagaio” se soubese o que significa? –Visto así case parece cruel –dixo Penélope, pensativa. –Si –concordou Simon–, como esas horribles cousas que lles ensinan ós nenos pequenos: “pepete”, “babau” e demais. –Exactamente! –dixo Papagaio triunfal–. Que neno normal andaría por aí dicíndolle “muu” a cada membro dos ungulados que atopase se soubese o que significa? –A cada membro de que? –preguntou Peter. –Refírese ás vacas –dixo Simon, a quen as palabras longas se lle daban mellor que a Peter. –Non –continuou Papagaio–. O único xeito de aprender a falar é que che ensine un dicionario, e eu tiven a extraordinaria sorte de que me educase un dicionario groso, bondadoso e extenso, de feito, “o” Dicionario. –Como te pode educar un dicionario? –preguntou Penélope, desconcertada. –No lugar do que eu veño pódese –dixo Papagaio–. O Dicionario é o libro máis humano do noso país, xunto co Gran Libro dos Feitizos e o Herbario de Hepsibar. –Creo que non te entendo –dixo Penélope. –Es unha nena singularmente obtusa e teimuda –dixo Papagaio–, ademais de inconsecuente, incomprensible e incoherente. –Non creo que haxa necesidade de poñerse groseiro –dixo Peter, que non entendera a metade das palabras, pero a quen non lle gustaba como soaban e se sentía na obriga de defender a súa curmá.
21
–Groseiro? –dixo Papagaio–. Groseiro? Non estou sendo groseiro. Só estou sacando algunhas palabras a airear, pobriñas. É parte do meu traballo. –Sacar palabras a airear? –preguntou Simon–. Como é posible? –É o Gardián das Palabras –dixo de súpeto Dulcibela, coa súa voz sutil e tintinante–. É un traballo moi importante. –Cando precisemos que nos interrompas, pedirémoscho –dixo Papagaio, mirando a Dulcibela con severidade. –Perdón! –dixo Dulcibela, botándose a chorar–. Só intentaba axudar. Só intentaba acreditar os teus méritos. Só intentaba… –Queres calar dunha vez? –ruxiu Papagaio. –Oh, moi ben –dixo Dulcibela, retirándose ó fondo da súa gaiola e empezando a empoar o nariz–. Pois agora enfurrúñome. –Enfurruñarse –dixo Papagaio–: típico dunha araña femia. –Que é iso de sacar as palabras a airear? –preguntou Simon. –Que significa ser “Gardián das Palabras”? –preguntou Peter. –Ben –dixo Papagaio–, é todo certo, pero non o vaiades contar por aí. Veredes, no sitio do que veño temos tres libros que rexen as nosas vidas. Son libros falantes, por suposto, non como eses libros aburridos, vetustos e vulgares que tendes vós. Un é o Gran Libro dos Feitizos, outro é o Herbario de Hepsibar e o terceiro é o Dicionario Xigante. A min educoume o Dicionario, e daquela convertinme en Gardián das Palabras. –E iso en que consiste? –preguntou Penélope. –Ah –dixo Papagaio–. É un traballo moi importante, asegúrocho. Sabes cantas palabras hai no noso idioma?
22
–Non –respondeu Penélope. –Centos –dixo Peter. –Máis ben miles –dixo Simon. –En efecto –dixo Papagaio–. Duascentas mil palabras, para ser exactos. Pois resulta que cada persoa media usa as mesmas palabras día tras día, todos os santos días. Ó chegar a ese punto, os ollos enchéronselle de bágoas e sacou de debaixo da á un enorme pano de lunares co que asoou o peteiro. –Pois si! –continuou, coa voz estremecida polos saloucos–. E que credes que lles pasa a todas as palabras que non se usan? –Que lles pasa? –preguntou Penélope, cos ollos estartelados. –Se non se coidan e se lles permite facer exercicio, esvaécense e desaparecen, as pobriñas –dixo Papagaio–. Niso consiste o meu traballo. Unha vez ó ano póñome a recitar o Dicionario, para garantir que todas as palabras fagan un mínimo de exercicio, aínda que ó longo do ano procuro usar todas as que poida, porque en realidade ás pobres non lles abonda cunha saída anual. Abúrrense moito, aí sentadas entre as páxinas. –O tempo pasa –dixo de súpeto Dulcibela. –Pensei que estabas enfurruñada –dixo Papagaio, lanzándolle unha mirada asasina. –Xa me pasou –contestou Dulcibela–. Estiven enfurruñada moi a gusto, pero o tempo pasa. –Que queres dicir con iso de que o tempo pasa? –dixo Papagaio con irritación. –Pois que non queremos pasar todo o día aquí sentados mentres ti nos dás conferencias sobre as palabras –dixo a araña–. É hora de que volvamos. Lembra que temos moito que facer.
23
–Temos moito que facer! Temos moito que facer! Esa foi boa! –dixo Papagaio, anoxado–. O único que fas é estar todo o día sentada na túa gaiola, cantando e enfurruñándote, e a min é a quen lle toca planealo todo, tomar as decisións importantes, facer esta maxistral exhibición de valor e astucia… –Non me parece que fose moi astuto conseguir que nos desterrasen ós dous –interrompeuno Dulcibela, sorbendo os mocos–. Dende logo non é o que eu entendo por astucia. –Moi ben, moi ben, bótame a culpa a min! –berrou Papagaio–. Como ía saber que nos atacarían de noite, eh? Como ía saber que os sapos nos meterían nun vulgar paquete de papel de embalar e nos tirarían ó río, eh? Calquera que te oíse pensaría que animei eu os basiliscos a tomar o país, serás… estúpida e anacrónica araña cantora, serás… –Voume enfurruñar! –berrou Dulcibela, empezando a saloucar–. Vou estar enfurruñada durante unha hora! O noso contrato non che permite insultarme máis dunha vez á semana, e hoxe xa o fixeches dúas veces. –De acordo, de acordo –dixo Papagaio, con ton arrepentido–. Síntoo. Veña, se non te enfurruñas, cando volvamos, dareiche unha empanadilla de moscón. –Prométesmo? –preguntou Dulcibela. –Si, si, prométocho –dixo Papagaio irritado. –E non podería ser unha empanadilla de moscón e un suflé de saltóns? –preguntou Dulcibela, melindrosa. –Non, non pode ser –dixo Papagaio secamente. –Vaia –suspirou a araña, e púxose a empoar o nariz de novo, cantaruxando en voz baixa. –Que é todo iso dos sapos? –preguntou Peter, abraiado. –E dos basiliscos –dixo Penélope–. Que son? –Que país tomaron? –preguntou Simon.
24
–E por que vos desterraron? –preguntou Penélope. –Silencio! –berrou Papagaio–. Silencio, silencio, silencio! Os rapaces calaron. –Moi ben –dixo Papagaio–. Antes de nada, podedes desatar a porta, por favor? Simon apresurouse a sacar a navalla, cortou o cordel morado que ataba a porta e abriuna. –Grazas –dixo Papagaio, ao tempo que saía e subía ó alto da gaiola. –Ten coidado de non arrefriarte aí fóra –berrou Dulcibela–. Non puxeches a capa. Papagaio ignorouna. Axustou con coidado o bonete, que durante a ascensión se lle ladeara sobre un ollo, e inspeccionou os rapaces. –Ben –dixo por fin–. Así que queredes saber as respostas a todas esas preguntas, eh? –Si, por favor –dixo Penélope. –Podo confiar en vós? –preguntou Papagaio. –Por suposto que si –dixo Simon, ofendido. –De acordo –dixo Papagaio–. O que vos vou contar é estritamente confidencial, entendedes? Non lle digades nin unha palabra a ninguén. Os rapaces prometeron solemnemente que non divulgarían nada do que lles dixese Papagaio e acomodáronse ó redor da gaiola para escoitar.
25