Ilustrado por Tony Ross
Este Li onllo a ☐ regalár no ☐ gañou uno o c ☐ mer no o p ☐ ato u
bro
Para Percy, Wilfred e Gilbert
AGRADECEMENTOS QUERO DARLLES AS GRAZAS ÓS SEGUINTES MONSTROS:
ANN-JANINE MURTAGH
TONY ROSS O meu ilustrador
A miña editora executiva
PAUL STEVENS CHARLIE REDMAYNE O meu axente literario
Conselleiro delegado de Harper Collins
ALICE BLACKER
HARRIET WILSON
KATE BURNS
A miña correctora
Directora de edición
Editora gráfica
RACHEL DENWOOD
SAMANTHA VAL STEWART BRATHWAITE
Editora
Directora editorial
Directora creativa
DAVID MCDOUGALL
SALLY GRIFFIN
KATE CLARKE
Director artístico
Deseñadora
Deseñadora
ELORINE GRANT
MATTHEW KELLY
TANYA HOUGHAM
Axudante do director artístico
Deseñador
A miña editora de audio
GERALDINE STROUD
A miña directora de relacións públicas
Saúda a…
O señor Manso
A seĂąora Manso
Myrtle Manso
E un COUSO…
?
E
sta é a historia dunha nena que o tiña
todo, pero aínda quería máis.
Un couso.
PRÓLOGO
Á
s veces, uns pais estupendos teñen uns fillos que son uns monstros.
Aquí tendes a familia Manso. Este é o pai, que se chama Maurice Manso. Tal como su-
xire o seu apelido, o señor Manso é un home amable. Gústalle levar calcetíns coas sandalias e xamais se atrevería a comer un pexego en público. O señor Manso é bibliotecario. Adora
SR MAURICE MANSO
13
as BIBLIOTECAs porque son lugares tranquilos, coma el. É un home que non lle faría dano a unha mosca. Nin a ningún outro insecto. Esta é a nai, a señora Meredith Manso. Leva lentes cunha cadea que lle rodea o pescozo.
H MANSO SRA MEREDIT
O momento máis embarazoso da súa vida foi unha vez que esbirrou nun autobús e todo o mundo se volveu para mirala. Non vos sorprenderá saber que tamén é bibliotecaria. Meredith e Maurice coñecéronse na BIBLIOTECA. Eran tan tremendamente tímidos que os dez primeiros anos que traballaron na biblioteca non intercambiaron unha soa palabra. Finalmente, Maurice e Meredith namoráronse no corredor 14
dedicado á poesía. Uns anos máis tarde estaban casados, e uns anos despois tiñan unha filla.
15
MYRTLE
MANSO
Esta é a súa filla, Myrtle. Se cadra pensas que non hai nada máis tenro ca un bebé. ERRO! Dende o momento en que naceu, Myrtle foi un auténtico HORROR. Por máis cousas que lle desen –monecos, peluches, patiños de goma–, sempre pedía máis. A primeira palabra que dixo Myrtle foi “máis”, e pronunciouna o mesmo día que naceu. O que pedía a pequena Myrtle era máis leite, malia que xa engulira cinco litros. Nunca se cansaba de repetir a palabra “máis”. –MÁIS!
MÁIS! MÁIS!
16
Como Maurice e Meredith, ademais de seren mansos de apelido, tamén o eran por natureza, non se atrevían a contrariar a súa monstruosa filla. Todo o que pedía a pequena Myrtle conseguíao. Os pais mercábanlle xoguetes e xoguetes e MÁIS xoguetes, aínda que ela os esnaquizaba ó momento. PLIF! PLAF! PLOF!
–MÁIS!
MÁIS! MÁIS!
Cando xa gateaba, déronlle ceras e ceras e MÁIS ceras, que Myrtle usaba para esborranchar todas as paredes da casa. RAS! Antes de partilas en dúas. CRAC!
Myrtle foise facendo grande e grande e máis grande, e o señor e a señora Manso só lle daban de comer galletas de chocolate, e veña galletas e máis galletas de chocolate. Máis e máis e máis. A pesar de que Myrtle gozaba moito cuspíndolles as migas á cara.
17
S
! H C R U L P MÁIS!
MÁ IS !
MÁIS!
18