Mario Caneiro
Emparellados e tres nenas
BARBANTESA
EMPARELLADOS
A Marta
Parella Ela semellaba acabada de caer dunha revista de tendencias, elegante, natural, inmaculada. Del sospeitariamos que mercara a roupa nun chinés sen outro criterio que o prezo. Alguén argumentará que o amor dela era maternal, protector, que o vía estilisticamente indefenso. Eu non sei que dicirvos. El sinxelamente estaba desconcertado, xa que ela non tiña prezo.
9
Sogros Procuraron ser amables e nada estirados. Deben estar afeitos a parecelo. Supoño que unha das súas inconscientes aspiracións é que digan deles: “Parecen tan normais”, “Son tan campechanos”, nese ton que se usa cando se fala dos Reis. Pero cando lle oín ao meu hipotético sogro dicirme: “Tomarás unha cervexa”, logo de servirlles aos meus imposibles concuñados unha malta de doce anos, pouco me faltou para darlle uns golpiños nas costas e berrarlle: “Si, cona, e nin se che ocorra poñerme un vaso.” María dime que son “la mar de salaos”, que lles fala tanto de min que saben que non tomo outra cousa que cervexa. Ben, pero un “Que che apetece tomar?” tampouco estaría de máis. Por se me chega a gustar coñecer outras culturas.
11
Soño de verán Todo indicaba que aquel verán nacera para confundirse entre todos os longos días de vacacións escolares e tardes longas. Como moito acordaríase do “Islas Canarias, Islas Canarias, Islas Canarias” que non se cansaban de repetir os metais das orquestras en cada festa daquel verán que semellaba camiñar cara ao esquecemento. El nunca bailaba nas verbenas, el nunca bailaba, menos aínda nunha sesión vermú. Ela estaba entre o toldo e a caseta do tiro que eran toda a festa, quieta, escoltada polos seus avós que seguían atentos o “Islas Canarias”. Oíuse outro pasodobre, que o cantante de traxe verde estrelado dedicou á marabillosa comisión de festas. A cativería enchíao todo con pompas de xabón. Mentres, dúas ou tres parellas de vellos semellaban estar a darlles artríticas leccións de baile. El debía de andar polos doce anos a última vez que bailara nunha función, e non se lle pasaba pola cabeza volver facelo, pois as rapazas eran a imaxe do aburrimento, pero veuse na obriga de sacala a bailar, de rescatala. Ela mirouno ríndose cara á súa avoa, como se lle estivese pedindo permiso. Esta empu13
rrábaa cara ao adro da festa asentindo coa cabeza, rindo unha malicia antiga e tenra. Bailaron un merengue que insistían en ignorar. Parécelle moito máis guapa alí coa súa cara preto del, dando voltas e voltas coma se lle fuxise sen querer marchar. Para que mentirse, non había escuridade cómplice, era un mediodía alto dun agosto que morría, tampouco vestiu a lúa os seus rostros de branca fatalidade, nin os miraron estrelas secreteiras, nin un lóstrego de desexo atravesou brutal e tiránico os seus corpos e non se bicaron. Deron en tocar unha canción para a xente máis nova, para que brincasen os vinte e tantos rapaces que por alí andaban. Non lembro se seguiron bailando ou se camiñaron separados ata fóra da pista. Ela preguntoulle: –A que te dedicas? –Non sabía o seu nome, non fixo nada por sabelo. –Colecciono soños. –Non sei se lle mentía ou estaba empezando a ser verdade–. Queres ser un deles? –Parece bonito iso de ser un soño. Como non dicirlle que ela si era bonita? –Entón –descubriuna mirándolle moi dentro dos ollos– non me vai quedar outro remedio que ser un soño teu. Só puido soñala. Non lle foi doado espertar daquel verán ao que ás veces volve. Nalgún momento empezara a chover e xa no quedaba ninguén no adro da festa. Ela botouse a andar, camiñando amodo baixo a chuvia sen volver nunca a cabeza para despedirse e el quedou alí, ás veces creo que para sempre. Se cadra xa viñera enriba o inverno ou só se anunciaba como unha promesa que sempre se cumpre.
14