de twintigste eeuw een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Mensen denken bij modern vaak aan Karel Appel, maar daarna is er zoveel gebeurd aan postmodernisme. Abstract en figuratief kunnen heel goed naast elkaar in een schilderij en zelfs een zogenaamde ‘stijlloosheid’ is bij sommige kunstenaars het ultieme geworden.” Zijn keus wordt hem niet altijd in dank afgenomen. Het werk van Paul de Reus, dat wordt gekenmerkt door zware thema’s als honger, moord, armoede en ouderdom, stuitte eind 2009 op grote weerstand onder bewoners. “Schandalig vonden sommige mensen het, terwijl zijn werk toch veel succes heeft. Ik vind het heel belangrijk de bewoners hier meer vertrouwd te maken met moderne kunstenaars. Voor de bezoekers van buiten zijn ze eveneens heel interessant. Dat geldt trouwens ook voor de tentoonstelling van werk uit eigen huis. Die heeft echt een behoorlijk niveau. Ik organiseer ook tentoonstellingen waar ik zelf niet zoveel mee heb, bijvoorbeeld over het Grafisch Atelier Alkmaar, want ik hoef echt niet alles zonodig zelf te bepalen.” Prikkelen Het Rosa Spier Huis, dat mag inmiddels duidelijk zijn, is doordrenkt van kunst en muziek. In zijn bewoners en hun werk, in de ateliers en muziekruimten waar zij actief zijn, in de groepjes waarin ze musiceren of schilderen, in de aankleding van het huis met overal schilderijen en andere kunstvoorwerpen, en in het uitgebreide programma aan concerten, theatervoorstellingen, lezingen en exposities. Voor elke richting in de kunst kan het Rosa Spier Huis in zijn organisatie terugvallen op mensen, die met hun vele contacten en grote ervaring voldoende de weg weten om steeds weer een bijzonder programma te bieden. Voor de exposities is in René Klinkers een bewoner gevonden die 90
zich daarvoor inzet. Dat zijn keuzes weleens tot kritiek leiden, is onvermijdelijk. Het prikkelen, tegendraads zijn, zit René Klinkers (1943) bovendien in het bloed sinds hij zich in zijn jeugd heeft ontworsteld aan zijn geboorteplaats Ubach over Worms. Hij vluchtte de kunst in, via academies en opleidingen in Maastricht en Tilburg en de Rijksacademie in Amsterdam, waar het voor hem nog ‘veel te technisch en te behoudend’ was. “Je zag werken van Matisse, Picasso en Giacometti, maar bij het lesgeven kwamen ze niet ter sprake. Nu is dat veranderd, gelukkig.” Hij ging zelf lesgeven, en bleef dat zijn hele leven doen, in Nijmegen, Utrecht, Amersfoort en als gastdocent aan de kunstacademie van Maastricht. Hij schilderde en tekende zelf ook, en bleef nagenoeg al die jaren in Amsterdam wonen. Daar had hij een prachtig atelier in zijn huis aan de Lijnbaansgracht. Het overlijden van zijn vriend in 2002 bracht hem in een depressie, daarna werd hij ernstig ziek en hoewel hij daar weer van genas, kwam hij toch danig geradbraakt als jongste bewoner in 2006 het Rosa Spier Huis binnen. De kunst, het schilderen – “als ik dat niet had, werd ik gek” – en de tentoonstellingen brachten hem weer terug in het leven. René Klinkers heeft nu twee ateliers in gebruik, één om te schilderen en één voor zijn werk rond de tentoonstellingen. Daar straalt de inrichting vooral rust en overzicht uit. De ruimte is bijna een expositie op zichzelf, met onder andere stoelen van Le Corbusier, Rietveld en Eileen Grey, een Bauhaustafel, en aan de wand een groot schilderij van Erik Mattijsen en één van Jan Ros. “Dat is een leerling van mij. Hij doet het prima.” Hier bereidt hij ook de eerstvolgende expositie voor, met getekende en geschilderde portretten van Emo Verkerk en portretten in keramiek en brons van Joost van den Toorn. “Zij zijn heel bekend en ik ben