& in beeld
Een goed leven voor je kind is een vurige wens die elke ouder heeft. Echter, als je kind je niet kan vertellen of hij een goed leven heeft of geniet van al hetgeen om hem heen, dan moet je afgaan op andere signalen. Onze bloedmooie Florian is zo’n kindje. Eerst ben je zoekende en doe je maar vooral de dingen waar jezelf gelukkig van zou worden. Maar door louter goed op te letten zagen wij al snel dat de signalen die onze zoon Florian afgeeft, veel eenvoudiger zijn dan woorden.
Woorden brengen je soms in verwarring of zetten je op een dwaalspoor. De signalen die onze zoon Florian afgeeft zijn kraakhelder en gaven ons al snel een duidelijk antwoord op de vraag: wat is een goed leven voor ons ventje? Waar je in het begin die dingen deed waar jezelf gelukkig van wordt - het beschermen als een overbezorgde ouder tegen alle invloeden van buitenaf, het non-stop verwennen met liefde en heerlijk eten - ontdekten we al snel dat een goed leven voor Florian bestaat uit het waarnemen van een lach op zijn snoetje, een straal en glinstering in zijn ogen, een geluid dat lijkt op vreugde en een kusje dat we sinds kort krijgen. Het wandelen door een harde herfstwind of een pittige regenbui geeft hem en daardoor ons sinds zijn geboorte een brede glimlach op het gezicht. Als dat geen goed leven voor ons ventje met zijn glimlach is, dan weet ik het ook niet meer.
Evelien Lintjer-Zondervan moeder Florian Ons Tweede Thuis
24| maart 2017
Columns
MOEDER
&
FLORIAN
Sinds 2014 ken ik Florian, een prachtige jongen met blonde krullen en vrolijke oogjes. Florian is een jongetje van bijna zeven jaar met een zeer wankele gezondheid, verstandelijk en lichamelijk beperkt. Hij kan niet praten maar begrijpt veel. Florian zit in een rolstoel. Hij geniet van de grote gangen waar je doorheen kan racen met je rolstoel, de schilderijen die hij daardoor laat zwaaien en de knuffels die uit de vensterbanken op de vloer vallen. Als je het spoor volgt, vind je Florian. Lekker baldadig. Echt kind zijn. Hij kan nog niet uit zichzelf rechtop staan. Door zijn kracht, springt hij zelf zo hard op de trampoline dat hij bijna rechtop staat. Daarbij komt een lach van oor tot oor. Hij deed me laatst verbaasd staan toen ik hem vroeg: ‘Kom je even terug om je tanden te poetsen?’ en hij het gewoon deed. Hij draaide zijn rolstoel en kwam terug. Uiteraard was ik apetrots op hem, zeker omdat het gedrag zich herhaalde.
Het is altijd zoeken bij deze kinderen wat in hun vermogen ligt en wanneer. Want tussendoor zijn er de periodes van ziek zijn. Lopen aan een hand, samen overal in en uit te stappen, genieten van stoeien en knuffelen. Ook hebben we hem meer en meer uit de rolstoel gehaald. Het is leuk dat Florian nu op zijn billen naar andere kinderen toe schuift om te kijken wat zij doen. Een collega kreeg voor het eerst een kus en knuffel van Florian nadat hij lekker in bad was geweest. Dank je wel Florian, voor alle fijne momenten met elkaar.
Gerry Schmitz namens Florian
persoonlijk begeleider van Florian, De Biezenwaard