Palermo – Milazzo Via de Liparische eilanden
De Stromboli
Woensdag 6 september arriveerden: Noor, min of meer op de vlucht voor al te gretige Palermolieten (van handtasje beroofd) vond zij een veilige toevluchtshaven aan boord (vergeef me de wat kromme beeldspraak), Els op haar zeg maar permanente doorreis deze zomer, afkomstig van “ waar vandaan?” op pad naar “ waar naartoe?” en Ton, de oudste, jongste gezel in het gilde van Neptunus.
Palermo achter ons latend, na uitleg van broodnoodzakelijke veiligheidsinstructies en huisregels door Teun, een volle dag zeilend naar Cefalu . Met volle zeilen, zelfs op een gegeven moment een rifje, vanwege windkracht 7, op halve wind naar Cefalu, meteen allemaal zeewaardig!! Daarna niet meer zo ruig gezeild, De wind laat het regelmatig deze week afweten zodat we onze vijfsterrentocht voornamelijk op de motor vervolgen. Je kunt niet alles hebben.
Cefalu, een fraai stadje dat haar best zal moeten doen om niet helemaal aan het toeristengeweld ten onder te gaan. Maar nog genoeg te zien. Onder de zeer deskundige begeleiding van Els de plaatselijke Dom bezocht. De uitleg tussen de diverse bouwstijlen bleek zo inspirerend dat je Teun af en toe glazig starend voor een min of meer blinde muur aantrof, zich hardop afvragend of dit nu een gevalletje Barok of neo-classisisme was. Verder een mooi intiem en persoonlijk museumpje met
een verzameling van verzamelingen. Typisch 19e eeuwse levensopdracht van een homo universalis. Daarna in Cefalu een werkelijk schitterende oude wasplaats (zie de foto’s) en het echte artisanale Italiaanse ijs. Volgende dag vrijdag: het gebruikelijke ochtendzwemmen, het riante ontbijt met ruime nazit. Daarna op de motor naar waar de dag ons zal brengen. Op Teun na is iedereen al na 3 mijl onder zeil. Het lukt niet de ogen langer dan een half uur echt open te houden. Warme zon, lichte wind, zacht motorgebrom, een perfecte mix voor sluimerslaap. De route voert ons naar een soort privébaai voor een superbe maaltijd, opgeluisterd met uitbundig belcanto (Els en Ton, zie de spectaculaire filmopname). Daarna ons eerste nachtzeilen, terug naar de rustige baai van Cefalu. De volgende dag door naar Sant ´Agata di Militello. Daar weer voor anker en dus per rubberboot naar de plaats zelf: let wel 5 volwassenen van gemiddeld middengewicht ( de een compenseert hierbij de ander, als je begrijpt wat wordt bedoeld). Na enkele meters valt de buitenboord -motor uit en dus per peddel verder de schemering in. Lukt met ingehouden adem allemaal maar net. Sant Agata blijkt een plaatsje met veel ondernemersgeest. De hele boulevard en de totale straatbedekking met marmer vernieuwd. We varen min of meer als speciale genodigden de inauguratieplechtigheid hiervan binnen. De terugtocht verloopt op z´n Soldaat van Oranjes: in volle sprint aan boord springen en dan door de branding heen peddelen. Bij aankomst gaat Els als eerste aan boord en staat met de buitendouche klaar om ons warm te onthalen. Gelukkig, de waterdruk is eraf. Wat een aparte bespreking verdient is hetgeen zich langzaam aan het ontwikkelen is namelijk het - om het zo maar te noemen - het nautisch alternatief voor Villa
Felderhoff. Tijdens en vooral ook na al eerder geroemde maaltijden ,vele tussendoortjes, borrels eerste hoofdstuk en uiteraard tweede hoofdstuk - dit meestal door´ de waternimf zonder staart´ Inky (maar zeker ook Els) bereid en gastvrij geserveerd - komen spontaan verhalen, bespiegelingen en zelfreflecties op gang die tot sessies kunnen leiden waarin diepe inzichten en forse bekentenissen worden gedaan, meestal afgesloten met de slappe lach of gewoon weer opmaat voor een of andere pakkende historie. Iedere dag staat hierbij iemand ‘ in het centrum’ . Gelukkig staan wij hierbij onder de deskundige begeleiding van sRijks Topcoach Noor die overigens vanavond zelf aan de beurt is. Wat de confidenties zo allemaal hebben opgeleverd wordt om reden van privacy hier niet verder uitgewerkt en blijft conform een basisspelregel uit coachland binnen de ´vier muren van deze ruimte`. Overigens begint op te vallen dat ieder besef van tijd en daar (Nederland) langzaam verdwijnt. Goed we ontvangen nog wat berichten over prognoses voor de komende verkiezingen maar getuige het feit dat we de bliksemopkomst van Samson niet echt kunnen plaatsen (momenteel ,ex aequo met VVD 35 zetels aldus Maurice de Hondt!) geeft al aan dat we langzaam in een eigen wereld met een eigen tijd en met eigen gewoontes wegzinken. Zaterdag de oversteek naar de Eolische eilanden. In het bijzonder vanwege de nu nog vulkanische werkingen in dit gebeid. We zetten dan ook eerst koers naar Vulcano. 4 uur zacht deinend motorengebrom maar dan staat ons ook wel iets heel moois te wachten. Onderweg een school dolfijnen en op de
melodischmeeslepende muziek van Canto Ostinato (Simeon ten Holt) komen we aan in een pracht baai en beleven een wonderbaarlijk mooie ´chinees- japanse´ zonsondergang. Dat alles in een zeg maar´ zeelandschap´ met plotseling als obelisken opdoemende rotsblokken, donkere grotingangen, ruige lavastroken en dat alles in diepe stilte: almost heaven.
Even tussendoor, de Rebbons is natuurlijk een fantastisch en heerlijk comfortabel schip, geweldig vernuftig en uitgekiend ontworpen, van alle slimme higtech-gemakken voorzien en dat , met een buitengewoon prettig eigen intieme sfeer. Het is een heerlijk thuis voor zo´n week. Het schip heeft
duidelijk de kenmerken van Teun en Inky zelf. Zij vormen volgens ons zeker elk apart maar uiteraard samen de ideale cast en crew voor het nautisch Villa Felderhoff: buitengewoon gastvrij, iedereen de ruimte biedend om aan bod te komen, heel stimulerend belangstellend , lekker humorvol en altijd in voor iets aparts, voor een avontuur. Zoals de trip die het hoogtepunt van onze tocht gaat worden. De doorsteek van Vulcano naar ‘de Stromboli’ . Wederom motoren en wel 5 uur aan een stuk. Maar we hebben het er voor over want onze reisgidsen laten ons al weten dat ´de oplichtende lavastroom die traag naar zee zakt een onvergetelijke indruk op ons netvlies zal achterlaten` Na aankomst, zo in de vroege schemer, varen we deze permanent werkzame vulkaan voor de helft rond. Ruig en onherbergzaam, een forse rookpluim maar toch helaas niets van het beloofde. We besluiten na het eten nog wat verder door te varen naar het noordwesten. Daar is zeker in het donker het vuurspuwen het beste te zien. En ja hoor, ons geduld wordt ruimschoots beloond, zo tegen een uur of half 10 ´s avonds begint de berg wat los te laten. Eerst wat lichtflitsen (of kwam dit van de vele fotografen daar boven aan de kraterrand) en daarna heuse vuurtongen van zeker dertig meter en meer. Imposant, de omweg zeker waard. De berg begint er zin in te krijgen en zo tegen 11-en volgt een fraai slotakkoord. Langzaam dooft het spektakel en varen we in het donker terug naar de ankerplaats 2
mijl verderop. We zien intussen 3 excursiegroepen met hun lint aan lampjes als vuurvliegjes langzaam van de ruim 1000 meter hoge vuurspuwer naar beneden afdalen. Allemaal tegen de achtergrond van een uitspansel met oneindig veel sterren en andere hemellichamen, Dat alles laat een indruk achter, die je maar zelden ten deel valt, dat (het mysterie van) het leven echt immens mooi kan zijn. Een waardige (voorlopige) afsluiting van onze nautisch Villa Felderhof tocht. Vandaag, op weg terug naar het vasteland, want zo noem je SiciliĂŤ als je van de Eolische eilanden terug vaart. Want wat is vast wat is drijvend als de geest over de golven dwaalt. Dan vervagen dat soort grenzen en dat is pure winst voor het leven dat dan weer volgt.
Lieve Teun en Inky Hartstikke bedankt Noor, Els,Ton