'In wezen is het leven een zucht.'

3

4

INHOUDSOPGAVE

Voorwoord

6

Educatie

8

Anniek Pierik

10

Lyanne Liest

16

Suzanne Noordam

22

Mendy Kraamer

28

Anika de Werk

34

Semmy Jansen

42

Marjolein Gravesteijn

48

Noa Weijers

54

Fleur de Koning

60

Jarno van der Geest

68

Quinty Huisman

74

Puck Rietveld

80

Brigitte Boekhoudt

86

Britt Stoltenhoff

94

Thomas van Olst

100

Marit Visser

106

Lotte Schook

112

Teuntje van Grinsven

118

Liza Gerritse

126

Dr. Dionysus

132

MIEL

138

Vincent Coppen

144

Manou Scholten

150

5

6

VOO RWO ORD

In wezen is het leven een zucht.

Denk na over jouw leven. Hoe sta jij in het leven en wat zijn aspecten die je belangrijk vindt? Hoe ga jij hiermee om? Wat vind je belangrijk en wat wil je meegeven?

Dit is het thema van onze expositie. Hierboven staan de vragen die de eerstejaars studenten Docent Beeldende Kunst en Vormgeving hebben beantwoord in hun autonome werk.

Het was een lang proces. Projectgroepen werden gevormd, ideeĂŤn werden uitgewisseld en beslissingen werden genomen.

Soms ging het soepel, soms ging het wat minder. Veel ups en downs, videogesprekken en e-mails verder is het uiteindelijk allemaal goed gekomen.

Dit is het magazine dat bij onze expositie hoort. Vol met ons werk, onze gedachtes, onze visies en alles wat we geleerd hebben. Wij als kunstenaars. Maar ook wij als educatoren, in dit magazine zitten vragen voor jou. Lees ze, denk er goed over na en beantwoord ze.

We hopen dat je aan het einde van dit magazine een kijkje hebt gehad in wie wij zijn, hoe wij denken en waar wij voor staan.

Bedankt - DBKV 1

7

8

EDU CATIE

Beste lezer, Stel je voor, een magazine gevuld met autonome kunstwerken helemaal voor jou alleen om doorheen te bladeren. Hoe mooi kan de wereld zijn, maar het wordt beter. Verspreid door het magazine heen vind je vragen die je helemaal zelf kunt interpreteren en invullen om zo na te denken over het onderwerp van deze expositie: In wezen is het leven een zucht.

Dit magazine is een opslag van alle autonome werken die klas 1 van Docent Beeldende Kunst en Vormgeving heeft gemaakt. Net zoals bij de online expositie kun je ook in dit magazine ons educatieve plan terugvinden. We proberen met een aantal vragen je bewuster te laten worden van het onbewuste. Deze vragen hebben betrekking op verschillende momenten in de geschiedenis waar bewust is nagedacht over nalatenschap.

Deze expositie is op Instagram te zien, @dbkv_ gallery. In de highlights op het profiel kun je onze educatieve posts terugvinden. We hebben ons gefocust op nalatenschap in verschillende tijdsperiodes. Om het was spannender te maken dan alleen op Instagram wilden we ook in het magazine plaatsen.

In dit magazine zullen we een aantal vragen stellen die in relatie staan met de highlights op Instagram en nalatenschap op zichzelf. Schrijf je antwoorden bij de vragen om zo jouw antwoorden aan je omgeving door te geven.

Veel leesplezier en succes met beantwoorden!

- de Educatoren

9

10

NOTHING LEFT TO SEA Anniek Pierik

11

NOTHING LEFT TO SEA

Hi , Ik b e n An n i e k e n i k b e n 22 j a a r. C re a t iv i t e i t i s a l t i j d e e n g ro o t d e e l v a n m i j n l e v e n ge w e e s t e n h e t w o rd t d a n o o k m e t d e j a re n a l l e e n m a a r b e l a n g r i j k e r.

Ik h o u d m e m o m e n t e e l v e e l b e z i g m e t a b s t ra c t i e , k l e u r e n g o o i af e n t o e e e n k l e i n b e e t j e a c t iv i s m e i n d e m i x .

Wat wil ik achterlaten? Dat is het onderwerp van deze expositie. Ik heb hier lang over nagedacht. Je wilt natuurlijk diep in je zelf kruipen om het allerbeste idee te krijgen en te creëren. Ik ging hiervoor ook rondkijken in mijn huis en naar mijn eigen gewoontes naar wat ik nou belangrijk vind. Door de jaren heen ben ik veel bewuster geworden in wat ik koop en waarom ik het eigenlijk koop. Vroeger gooide ik met no shame al mijn afval op de grond zonder er ook maar twee keer over na te denken.

Terwijl ik dat nu niet over mijn hart zou kunnen verkrijgen.

Op een dag was ik boodschappen aan het doen. Normaal neem ik zelf een tas mee want ik vind het onzin om een plastic tasje te moeten kopen. Op een of andere manier had ik te veel boodschappen of een te kleine tas. Zelfs na op verschillende Tetris manieren heel mijn tas vol te stouwen paste het nog steeds niet, dus helaas moest ik er toch aan geloven en een plastic tasje kopen. Als ik dit doe krijg ik een ontzettend schuldgevoel omdat ik weet dat hierna er precies helemaal niks met dit tasje gaat gebeuren en deze terecht komt op de stapel die mijn huisgenoten en ik gemaakt hebben.

Hier begon een idee dus al een beetje te borrelen. Toen ik thuiskwam heb ik deze hele stapel uit elkaar gehaald en gekeken wat we nou eigenlijk allemaal wel niet hadden aan plastic tassen. We hadden ze in elke soorten en maten. De kleine Albert Heijn tasjes. De grote jumbo tassen en natuurlijk de bigshoppers in elke kleur die je je maar kon voorstellen. Ik stond met mijn mond vol tanden te kijken hoeveel plastic tasjes wij wel niet hadden. Deze werden maar op de stapel gegooid en daarna werd er nooit meer naar omgekeken. Dit. Kan. Niet.

Dit was een omkeerpunt. Ik ben laatste tijd best wel bezig met ‘the environment’. Ik word woest vanbinnen als ik iemand iets op de grond zie gooien, terwijl er verderop gewoon een prullenbak staat. Alsof het mensen geen reet interesseert dat er een plastic soep in de zee is en er duizenden dieren sterven door de hoeveelheid afval die wij mensen verspreiden. We wonen hier met z´n allen en ik gok dat iedereen hier ook nog heel lang en gelukkig wil leven.

Dus mijn idee was dit. Een kraken die je uit een zee ziet komen. Deze kraken symboliseert alle dieren die leven in het water dat bevuild is met het afval dat van ons mensen komt. Het water is gemaakt van alle plastic zakjes die ik heb verknipt en gedrapeerd over het doek heen.

12

ANNIEK PIERIK

13

NOTHING LEFT TO SEA

14

ANNIEK PIERIK

15

16

LIEVE SCHILDER Lyanne Liest

17

LIEVE SCHILDER

Ik b e n L y a n n e Li e s t . Al s k u n s t e n a a r h e b i k n og ge e n d u i d e l i j k e e i ge n s t i j l of m a n i e r v a n w e rk e n ge v o n d e n . Ik v i n d v e e l v e r s c h i l l e n d e v o r m e n i n t e re s s a n t e n i k b e n d a a r o o k m e e a a n h e t e x p e r i m e n t e re n . Vo o r d i t p ro j e c t h e b i k ge k o z e n o m m i j t e v e rd i e p e n i n v i d e o a r t .

Naar aanleiding van het thema ben ik gaan nadenken over wat ik belangrijk vind en wat ik uitdraag of uit zou willen dragen naar anderen. Van deze punten heb ik een lijstje gemaakt. Wat hierin opviel was dat er veel punten waren die ik wel belangrijk vind, maar zelf eigenlijk helemaal niet doe. Dit vond ik een interessant uitgangspunt.

Vanuit deze constatering kwam ik bij het idee voor mijn werk. Ik heb een boodschap aan mijzelf geschreven met daarin aspecten die ik belangrijk vind, maar waar ik niet direct naar leef. Deze boodschap is gericht aan mijzelf, maar is tegelijkertijd ook dat wat ik anderen mee wil geven. Ik vertel mijzelf dat onzeker zijn mag en dat het niet erg is als iets niet gelijk lukt, zolang je maar blijft proberen. Dit zijn dingen die soms moeilijk zijn, maar wel belangrijk om te onthouden en toe te passen.

Deze punten heb ik verwerkt in een gedicht met als metafoor een schilderij. Alle gebeurtenissen in het leven komen terug op iedereens persoonlijke schilderij, waarvan je zelf de schilder bent. De streken en kleuren op het doek vertellen over de gebeurtenissen en emoties uit iemands leven. Het doek begint wit, maar vult zich naar mate de jaren voorbijgaan.

Bij dit metaforisch schilderij heb ik een zelfportret in video gemaakt. Hiervoor heb ik verschillende vormen geprobeerd met verf en projecties. Ik ben uitgekomen op een projectie waarbij ik mijzelf grotendeels wegschilder. De toeschouwer ziet een gefilmd zelfportret waarbij ik in de camera kijk, zoals je in een gesprek doet, maar waar ik ook aanschouw wat er om mij heen gebeurt. Ik kijk mezelf aan, maar ook de toeschouwer die hierdoor betrokken wordt bij het werk.

De verschillende streken en kleuren staan voor de gebeurtenissen en emoties die in de tekst naar voren komen. Ik heb gebruik gemaakt van primaire kleuren en zwart en wit. Met deze kleuren kunnen alle andere kleuren gemaakt worden. Ze vertegenwoordigen daarmee alle emoties en gebeurtenissen die kunnen voorkomen.

In mijn werk staat bijvoorbeeld rood voor angst en geel voor een nieuw begin.

Met dit werk wil ik mijzelf en de toeschouwer toespreken als een reminder. Iedereen heeft zijn eigen schilderij met eigen kleuren en streken, maar mijn boodschap is voor iedereen relevant. Neem mijn woorden mee en pas het toe op de je eigen leven, dan kom je het best uit de verf, naar mijn idee.

18

LYA N N E L I E S T

19

LIEVE SCHILDER

‘ P ro b e er n i e uwe dingen en wees voor al nie t b an g. E en ve rke erde streek is niet het einde.

Ni e m an d o n t h o ud dat m isl uk te wer k , van P i c as s o o f van Ve rmeer. Een m isl uk te streek ve rdwi jn t i n d e ver getel heid, tijd ver str ijk t .’

20

LYA N N E L I E S T

21

22

ROAD TO VULNERABILITY Suzanne Noordam ‘Jocasta’

23

R O A D T O V U L N E R A B I LT Y

Ne v e r h a p p y w i t h t h e c u r re n t w o rk , b u t a lw a y s re a d y t o e x p l o re m o re w a y s t o c re a t e a n d d i s c o v e r. O v e r t h e y e a r s m y i n t e re s t h a s s h if t e d f ro m p a i n t i n g a n d d ra w i n g m o re t o w a rd s p h o t og ra p hy a n d m i x e d m e d i a . Th i s p ro j e c t fo r m e w a s m o re of a n e x p e r i m e n t t o c o n n e c t t h o s e d if fe re n t f l o w s .

Vulnerability. What do we tell others, what do we leave behind? Why not learn to accept ourselves first? In this series I combined analogue photography and maps of different places.

Maps have always been created to guide people along a route, a journey they make.

In my case these maps visualize places that have a certain meaning to me. A little route through my life. Nowadays, people tend to do everything online, use google maps and take pictures with their phones. I decided to go against that movement by creating analogue photos and developing these by hand. With that, creating a more personal feeling and connection with it. These photographs combined with the sewn maps, show the vulnerability that life has to offer.

Being vulnerable is being in a state where you are exposed to all the possibilities, to possible harm and destroyment. Consciously choosing not to hide your flaws, you just freely express your feelings, thoughts, desires and opinions regardless of what others might think of you. How free that must feel to be that easy with judgement and being in public. With the digital world, more often you see people photoshop their pictures, or specifically change things so it would look better for others. But does that really make you happy?

Look at the flowers around you, they are all beautiful with their colors and shapes.

We point out their beauty instead of their flaws. We laugh and we smile. Accept the world as it is, in every form of it. Begin to live with these ideas, question things you see, brainstorm and wonder over how amazing life can be. Explore places and see them in a different light then you used to. Believe in ideas all over the world, in what you have to offer. You will find yourself.

24

SUZANNE NOORDAM

25

R O A D T O V U L N E R A B I LT Y

Vulnerab ility

‘ T h e quali t y o r s tate of being exposed to t h e p os s i b i li t y o f being attacked or har m ed , ei t he r phys i cal ly or emotional ly.’

26

SUZANNE NOORDAM

27

28

DE WEG HOUDT MIJN VOETSTAPPEN BIJ Mendy Kraamer

29

D E W E G H O U D T M IJ N V O E T S TA P P E N B IJ

Ik b e n Me n d y K ra a m e r e n i k z i t a a n h e t e i n d e v a n h e t e e r s t e j a a r D o c e n t B e e l d e n d e K u n s t e n Vo r m ge v i n g o p d e W i l l e m d e Ko o n i n g Ac a d e m i e . Je z o u m e e e n k u n s t e n a a r k u n n e n n o e m e n . Ik z i e m e z e lf m e e r a l s e e n o n d e r z o e k e r m e t e e n v o o r l i e fd e v o o r v e r s c h i l l e n d e m a t e r i a l e n . Ik z o u m i j n w e rk o m s c h r i j v e n a l s k l e u r r i j k , v e r w a r re n d , i e t s w a a r s c h o o n h e i d n i e t c e n t ra a l s t a a t t e r w i j l h e t w e l i s ge c re ĂŤ e rd d o o r e e n e n o r m e p e r fe c t i o n i s t .

In wezen is het leven een zucht.

De jaren, dagen en maanden vliegen om alsof het uren zijn. Wat als het leven over zou zijn? Wat zou ik nalaten als ik er niet meer zou zijn? Wat laat ik achter als ik een ruimte verlaat? Wie ben ik en wat tekent mij? Door middel van een zoektocht door mijn huis en het verleden wil ik mijn stukje nalaten. Tijdens deze zoektocht duik ik in de doos met herinneringen van toen ik een klein meisje was. Ik kijk naar mijn leven en welke aspecten ik belangrijk vind in het leven.

Ik zie mezelf meer als een onderzoeker met een voorliefde voor verschillende materialen. Vaak maak ik mijn werk gebaseerd op mijn eigen fantasie of gebaseerd op de natuur of het menselijk lichaam. Het kan heel leerzaam zijn om naar andere kunstenaars te kijken en dat zal ik ook proberen tijdens deze zoektocht.

Misschien moet ik maar beginnen waar het allemaal begon. Hoe was mijn jeugd, mijn kindertijd? Heeft die tijd mij getekend? Ik maak als het ware een reis door mijn herinneringen en ik ga op zoek naar spullen in mijn huis die een verhaal vertellen. Nu kom ik nog steeds veel spullen tegen die mij herinneren aan die jaren. Die kinderjaren zijn als het ware de bouwstenen voor de persoon die ik nu ben of ga worden. Ik wil de voorwerpen die mij herinneren aan die tijd gebruiken als bouwstenen voor mijn proces. Ik ga een reis maken door die spullen en een reis door mijn huis om nog meer spullen te vinden. Alle dingen die ik maak zijn een stukje nalatenschap.

Mijn proces heb ik weergegeven in een boekje en dat leg ik ook bij mijn werk wat ik ga tentoonstellen. Het proces van de zoektocht is een onderdeel van mijn eindwerk en het is wat ik zal nalaten voor anderen. Ik hoop dat het een plezier zal zijn om mijn zoektocht te bekijken en te lezen. Het is voor mij heel fijn om alles zoals een proces in een boekje weer te geven. Je proces laten zien is eigenlijk even belangrijk als je eindwerk. In dit geval is het mijn eindwerk. Je proces laat zien hoe je denkt, hoe je beslissingen maakt en dit geeft duidelijkheid voor anderen.

Ik ben trots op mezelf en op hetgeen wat ik nalaat en blijf nalaten. Mijn kunst is als een zoektocht en alle vondsten van die zoektocht laat ik na.

De weg houdt mijn voetstappen bij.

30

MENDY KRAAMER

31

D E W E G H O U D T M IJ N V O E T S TA P P E N B IJ

32

MENDY KRAAMER

33

34

DO YOU LOVE ME? Anika de Werk

35

DO YOU LOVE ME?

Ho i Ik b e n An i k a!

Ik b e n e c h t e e n ge v o e l s m e n s e n ge b r u i k m i j n ge v o e l d a n o o k v a a k a l s u i tga n g s p u n t v o o r m i j n w e rk . Ik e x p e r i m e n t e e r g ra a g e n v a a k e n d a a ro m k u n j e v e e l v e r s c h i l l e n d e d i n ge n v a n m i j v e r w a c h t e n .

In wezen is het leven een zucht.

Wat wil ik nalaten voor anderen? Een moeilijke vraag... Maar ik weet wel wat ik achter me wil laten. Loslaten. Verwerken. Een relatie, of nou ja relatie, daar begint het eigenlijk al. Het verwerken van een verhouding met iemand, met een les voor mezelf. Leren voor mezelf op te komen. En moge dat ook een les zijn voor anderen.

Binnen dit project ben ik opzoek gegaan naar een simpel beeld met een beetje humor dat deze moeilijke verhouding weer zou geven. Uiteindelijk ben ik uitgekomen bij een madeliefje. Het symbool voor onzeker liefde (hij houdt van me, hij houdt niet van me) en overigens ook nog eens mijn eerste tatoeage die ik met ondersteuning van deze persoon heb laten zetten.

Door het madeliefje te laten draaien heb ik een spelelement toegevoegd aan dit werk. Je zou het kunnen vergelijken met een wiel van fortuin, een spel waarbij je aan het rad draait en iets wint of wijzer wordt. Helaas valt er in dit geval niks te winnen‌ Dus wat wil ik nalaten? Duidelijkheid en zelfrespect als voorwaarden in een relatie.

36

ANIKA DE WERK

37

DO YOU LOVE ME?

‘ E e n s pe l waarb ij er nik s te winnen val t.’

38

ANIKA DE WERK

39

Veel m e n s e n s c h r i j ve n hu n we ns in e e n d ocu m e nt, voordat

ze

te

ko m en

ove rlij d e n. Ad olf

H it le r

is

bi j voorb e e ld e e n va n d ie pe rsone n. H ij had he el du i del i j k u i t ge s c h reve n wa t hij wild e voor d e t oe kom st va n hem z e lf e n z i j n r i jk na zijn d ood . Wa t zou jij in je ove r li j d e ns t e st a m e nt ze t t e n?

40

St el j e vo o r d a t e e n ge e s t je kom t ve rt e lle n d at je mor gen g a a t s t e r ve n, m a ar je m a g a lle e n ĂŠ ĂŠ n d in g meen em e n i n h e t h i e rnam a als zoa ls d e E gyp t e na ren da t o o k d e d e n . Wa t zou j ij j e gra f m e e in ne m e n?

41

42

EEN S PREUK OM JE AAN TE HOUDEN Semmy Jansen

43

EEN SPREUK OM JE AAN TE HOUDEN

Mi j n n a a m i s S e m m y . Al s k u n s t e n a a r h o u i k m i j z e lf v o o ra l b e z i g m e t 3 a s p e c t e n : He t n a r ra t i e v e , d e b e w e g i n g e n h e t ge v o e l .

Wat vind ik belangrijk? Vrij je leven kunnen leiden. Onbeschaamd jezelf kunnen zijn.

Houden van waar je echt van houdt en die liefde kunnen doorgeven. Dit is natuurlijk niet makkelijk. Vele hordes staan in de weg, een hoop kan je helaas niks aan doen.

Maar, als je ze niet kan verwijderen, dan moet je ze overkomen. Geluk vind je niet zomaar.

Ik heb na jaren een filosofie gevonden die mij boven water houdt, en die mij vrijer laat leven: luister naar jezelf. Die filosofie komt natuurlijk met vele nuances, maar die begrijp ik en apprecieer ik. Als bepaalde gedachtes constant boven water komen, dan moet je die overwegen en onderzoeken wat ze betekenen. “Misschien is deze relatie toch niet goed voor me.” Dan is het misschien tijd om vaarwel te zeggen.

“Misschien moet ik er maar een einde aan maken.” Vertel je vrienden waarmee je worstelt, of zoek een psycholoog die je kan helpen.

Ik denk erg vaak aan de tijd waarin ik niet naar mijzelf heb geluisterd. Jarenlang heb ik mijzelf niet die vrijheid gegund. Ik heb gelukkig geleerd dat gedachtes ontkennen of wegdrukken ze niet doet verdwijnen, en uiteindelijk durfde ik toe te geven dat ik toch wel transgender ben. En sinds ik dat heb toegelaten ben ik veel gelukkiger geworden. Dus voor mij slaat mijn motto daarop terug. “Weet je nog toen je een ei was? Je dacht dat je niet wist wat je wilde en wie je was? Je wist het heus wel.

Sukkel. Je moet eens gaan luisteren naar jezelf.”

Ik wilde dit gaan visualiseren, en al vrij snel werd het duidelijk dat het een animatie ging worden. Ja, animaties maken is… veel werk. Toch, ik droomde ervan om weer in die wereld te duiken. (Er was een tijd dat ik illustrator/animator wilde worden) Gelukkig had ik me al voorgenomen om ook mijn filosofie te volgen in het proces; Dus ik ging ervoor. Wat ook snel duidelijk werd, is wie er centraal ging staan: Mijn Dungeons and Dragons personage van jaren terug. Voor mij is hij een personificatie van mijn groei als persoon, een lichtpuntje in wat toen een heel duistere tijd was.

Bovendien vond ik het belangrijk om Dungeons and Dragons te verwerken, aangezien dat een grote rol speelt in mijn geluk.

Ik heb veel plezier gehad in het uitvogelen hoe ik alles ging visualiseren. Van het illustreren van de achtergronden die symbool staan voor mijn gedachtes, tot het mixen van digitale frame by frame animatie en analoge stopmotion. Ik moest wat compromissen sluiten i.v.m. de tijd en waartoe ik toegang had qua uitrusting.

Gelukkig is mijn lijfspreuk open voor eigen interpretatie…

44

SEMMY JANSEN

45

EEN SPREUK OM JE AAN TE HOUDEN

46

SEMMY JANSEN

47

48

LEVENSJURK Marjolein Gravesteijn

49

LEVENSJURK

Ma r j o l e i n G rav e s t e i j n h e e f t z i c h z e lf n og n i e t ge v o n d e n e n w i l t z i c h z e lf g ra a g o n t d e k k e n e n o n t w i k k e l e n d o o r m i d d e l v a n u i t d a ge n d e p ro j e c t e n . In h a a r w e rk s t o pt z e a l t i j d e e n k l e i n b e e t j e k w e t s b a a rh e i d , p o s i t iv i t e i t e n e e n g l a n s j e v e r b e e l d i n g.

In het leven zijn er dingen die men niet meer mee gaat maken en daar gaat dit werk over.

Toen ik jong was wilde ik eigenlijk altijd in jurken rondhuppelen. Ik kreeg heel vaak voor mijn verjaardag een prinsessenjurk die mijn moeder zelf had gemaakt. Dit jaar word ik 22 jaar en zie ik mijzelf niet meer zo snel in een prinsessenjurk op straat lopen. Zo’n droom als deze heeft iedereen wel, eentje die niet echt meer uitkomt.

Er zijn meerdere redenen hiervoor en de redenen van het niet dragen van een prinsessenjurk zijn verwerkt in mijn jurk.

Als je jong bent vorm je je eigen persoonlijkheid en dit is hoe jouw familie en anderen je zien. Ik was altijd het vrolijke, lachende en kletsende blonde meisje met de kuiltjes. Ik zag mijn enthousiasme als een unieke eigenschap en iets wat ik altijd met mij mee zal dragen. Door mijn leven heen zagen veel mensen mij op deze manier, maar de laatste tijd merk ik iets van deze eerste laag kwijt te raken.

Het is terugkijken naar mijn jongere-zelf, omgaan met de tegenslagen en trots zijn op mijn eigen levensweg. Door middel van de levensjurk reflecteer ik op hoe meerdere lagen van het leven best een mooi geheel kan zijn.

De rok bestaat uit meerdere lagen. De eerste laag symboliseert mijn eerste levensfase, een bloemige laag. Na deze laag volgen twee andere lagen die om de eerste laag heen vormen. Dit symboliseert dat ik met mijn eerste laag kon werken.

Elke laag werkt om de vorige laag heen en siert hiermee de rok. Na drie lagen komt een zwarte, vrij doorzichtige, laag. Dit symboliseert de donkere dagen in het leven.

De vorige lagen zijn nog zichtbaar, maar zijn grauwer geworden. Over deze zwarte laag valt een wit met oranje laag, dit is de laatste laag. Deze is nog een werk in uitvoering. Het lijfje van de jurk is versierd met een gebroken hart. Dit is geborduurd met verschillende kralen en draden. Het symboliseert een uiteen gebroken hart.

De jurk is niet historisch correct. De jurk is geïnspireerd op jurken die ik vroeger op prinsessen zag. Zoals geanimeerde Barbie films, schilderijen van Marie Antoinette en Disney prinsessen. De jurken van deze prinsessen hadden veel tierelantijntjes.

De versieringen suggereerden dat de eigenaar van de jurk rijk was. De rok van mijn jurk heeft op elke laag een tierelantijn. Bij elke laag suggereren de tierelantijntjes rijkdom, bij deze rijkdom van kennis en ervaring. Het siert de laag en hierbij siert het mijn levensfase.

De jurk is nog niet af. De laatste laag is nog niet toegevoegd. Een verhaal die tot nu toe geen einde heeft, net zoals mijn levensverhaal…

50

M A R J O L E I N G R AV E S T E IJ N

51

LEVENSJURK

52

M A R J O L E I N G R AV E S T E IJ N

53

54

RUST IN MIJN CHAOS Noa Weijers

55

R U S T I N M IJ N C H A O S

Ik b e n No a . Je z o u k u n n e n z e g ge n d a t i k e e n d ro m e r b e n . Ik d ro o m v a n e e n l e v e n a l s k u n s t e n a a r é n v a n h e t c re ë re n v a n e e n b e t e re w e re l d . Mi j n j e u gd w a s a l l e s b e h a lv e ro z e n ge u r e n m a n e s c h i j n , m a a r d e t o e k o m s t z i e i k ro o s k l e u r i g i n .

Ik l e e r e n i k b re n g b i j .

Al zolang ik me kan herinneren word ik verdrietig als er een item uit mijn huis verdwijnt. Als klein meisje huilde ik tranen met tuiten toen de oude afgeragde Chesterfield bank plaats moest maken voor een bank die wel lekker zat.

Mijn angst voor verlies kreeg vorm in een kamer vol met spullen. Hoarding heet het officieel, bij mijn weten is er geen Nederlands woord voor.

Rondkijkend in mijn kamer zie ik de schoonheid van de troep. De balans van de onregelmatigheid. De waarde in het afval.

Dit is de richting die ik kies. Met oog voor het op het eerste oog onbelangrijke, met chaos in de structuur en met structuur in de chaos. Ik ben één met mijn spullen.

Toch ontwikkel ik me ook richting meer leegte. Ik ontdek wat het me oplevert als ik nieuwe wegen insla. Mijn verdriet draag ik met me mee. Mijn spullen kan ik missen.

Life is but a sigh Over before you know Don’t wish to say goodbye I cling to it with all my might My belongings never leave

56

N O A W E IJ E R S

57

R U S T I N M IJ N C H A O S

58

N O A W E IJ E R S

59

60

HET L E VE N A LS E E N M E N S Fleur de Koning

61

HET LEVEN ALS EEN MENS

Mi j n n a a m i s F l e u r d e Ko n i n g e n i k b e n a c h t t i e n j a a r. Ik b e n e r g ge ï n t e re s s e e rd e n ge ï n s p i re e rd d o o r v e r s c h i l l e n d e c u l t u re n e n i k b e e l d d a t g ra a g u i t i n m i j n werk .

Het leven als een mens.

Het werk dat ik heb gemaakt is geïnspireerd door het laatste semester. Ik heb met meerdere mensen gepraat over de term ‘onzekerheden’ en wat dat met de mens doet. Niet alleen kwam ik erachter dat het erg oplucht om erover te praten, ik was niet de enige wat mij in het begin best liet verbazen. Ik heb mij laten inspireren door meerdere kunstenaars/kunstenaressen die werken hebben gemaakt met verschillende culturen als thema. Het beeld dat ik heb gemaakt is een vrouwenlichaam. Ik heb ervoor gekozen om dit deel van het lijf te maken omdat hier de meeste onzekerheden voor mij zich bevinden. Het beeld is geverfd met meerdere huidskleuren. Dit heb ik gedaan om zo diversiteit tussen mensen te laten zien. Over de verf heb ik getekend met zwart en witte stift om het een beetje nog een moderne twist te geven. Ik heb ervoor gekozen om een vrouwenlijf te maken, omdat dit mij persoonlijk aansprak aangezien ik zelf een vrouw ben. Het volgende dat opvalt is dat er geen gezicht aanwezig is, dit is omdat ik mijn werk anoniem wil houden. Iedereen kan onzekerheden hebben dus je kan iedereen bedenken bij het werk. De boodschap achter het werk is dat je je niet hoeft te schamen voor je onzekerheden en dat je zeker niet alleen bent. We hebben allemaal wel iets waar we onzeker over zijn.

My n a m e i s F l e u r d e Ko n i n g a n d I ’ m e i g h t e e n y e a r s o l d . I a m v e r y i n t e re s t e d a n d i n s p i re d b y a l l k i n d s of d if fe re n t c u l t u re s a n d I l i k e t o v i s u a l i z e t h e s e i n t e re s t s i n m y w o rk .

Life as a Human.

My work is inspired by last semester. I’ve talked to some people about insecurities and what it does to them. I did not only discover that it felt relieving for me to talk about them. Moreover, I’ve discovered that I’m not the only one who has those feelings to my astonishment. My work is also inspired by other artists who made work with ‘cultural diversity’ as their theme in their work. The autonomous work that I’ve made is a part of a woman’s body. I chose to make this part of the human body because most of my insecurities are in this area. It is covered with all kinds of different skin tones to show diversity between humans. Another layer is located above the paint, you can see that I drew with black and white markers, this in order to give a somewhat modern twist to the work. I chose to make a woman’s body to make it more personal for myself, I am after all a woman. The next thing that stands out is that the sculpture doesn’t have a face, I chose this to keep the work anonymous. This way, you can picture anyone that you can imagine, everyone has insecurities after all. The message that I want to spread through my work is, that you don’t have to be ashamed of your insecurities, everyone has them. We all have something that we´re unsure about.

62

FLEUR DE KONING

63

HET LEVEN ALS EEN MENS

‘ T h e me s s age t h at I want to spread through my work i s t h at yo u don’t have to be asham ed o f yo u r i n s e c uri ties. Ever yone has them.’

64

FLEUR DE KONING

65

St el j e vo o r : Je wo rd t u it ge koze n voor e e n proje ct da t j ou n a a r d e m a a n/ruim t e zou s t ure n. D it is ie ts on tz et t e nd s b i j z o nd e rs e n e e n once in a life t ime op p or t u n i t y. Wa t z o u jij a cht e r he bbe n ge la t e n op de m a a n / r u i m t e t i j d e ns d e ze ont d e kkingsre is?

66

Je word t wa k ke r, lo o pt naa r be ne d e n e n j e oud e rs weten n i e t m e e r w i e je be nt , wat zou j e ze ve rt e lle n?

67

68

LITTLE EGO Jarno van der Geest @noj

r

69

LITTLE EGO

Mi j n n a a m i s Ja r n o v a n d e r G e e s t . Al s m a k e r s i s h e t o n z e t a a k o m h e t ge v o e l e n d e ge d a c h t e s v a n d e m e n s t e v i s u a l i s e re n z o d a t h e t h e rk e n b a a r w o rd t . Ho e w e d i t d o e n m a a k t o n s a l s k u n s t e n a a r u n i e k e n a l d e z e u n i e k e v o r m e n s p re k e n u i t e i n d e l i j k d e m e n s h e i d a l s ge h e e l a a n . He t e n i ge w a a r i k o p k a n h o p e n i s d a t i k i e m a n d h e b a a n ge s p ro k e n e n d a t d i e ge n e n og i e t s a a n m i j n w e rk h e e f t w a n n e e r d i t m a ga z i n e z i c h w e e r s l u i t

In een maatschappij vol zelfhulpboeken, therapeutische yoga en kristalbaden, doen we er alles aan om onze mentale gezondheid op peil te houden. We zien vrienden, familie en collega’s met bosjes thuisblijven als gevolg van depressies, burn-outs en paniekaanvallen. Ondanks de vele boeken van Instagram-guru’s vinden wij het als mens nog altijd erg moeilijk om voor onszelf te zorgen. Tegelijkertijd kopen we andere levende wezens met een simpele instructie van een half A4’tje. Ervan overtuigd dat het niet zo moeilijk kan zijn om zo’n beestje gelukkig te maken.

In a society filled with self-casebooks, therapeutic yoga and crystal baths, we do everything in our power to keep our mental health in check. We see our friends, family and co-workers suffer from depressions, burn-outs and anxiety attacks.

Despite the many books of Instagram guru’s, we still struggle with taking proper care of ourselves. At the same time we buy other living creatures with a simpel care-sheet. Convinced that that’s all it takes to make this animal happy.

70

J A R N O VA N D E R G E E S T

71

LITTLE EGO

72

J A R N O VA N D E R G E E S T

73

74

HOE WORD JE GEZIEN? Quinty Huisman

75

HOE WORD JE GEZIEN?

Ik b e n Q u i n t y . Mi j n i n t e re s s e s l i g ge n o . a . b i j k l e u r, t y p og raf i e e n v o r m ge v i n g.

Al s j e m i j z o u v ra ge n o m m e z e lf t e o m s c h r i j v e n a l s k u n s t e n a a r, d a n z o u i k z e g ge n d a t i k n og ge e n i d e e h e b . Ma a r d a t i s n i e t e r g. He t k o m t v a n z e lf w e l .

In wezen is het leven een zucht: het thema van deze expositie. Wat wil je nalaten?

Dat is op zich al een hele moeilijke vraag. Ik ben gaan nadenken en begon me af te vragen wat voor iets ik iemand mee zou willen geven. Een gedachtegang? Een instelling? Wat zijn dingen die ik belangrijk vind?

Toen kwam al snel omhoog hoe ik gezien wil worden.

Maar hoe ga ik dit uitwerken? Na lang nadenken heb ik gekozen om uit mijn comfortzone te stappen en gipsen afgietsels van mijn gezicht te gebruiken.

Normaal maak ik ‘plat’ werk (tekeningen, magazines, logo’s, etc.), maar ik besloot 3D te gaan. Ik had nog een mal van mijn gezicht en deze heb ik drie keer kunnen gebruiken voordat hij niet meer bruikbaar was. Het eerste afgietsel was mooi.

De andere twee werden steeds breder, omdat de mal minder goed werd.

Tijdens mijn brainstorm kwam het woord ‘bloemen’ omhoog. Bloemen maken me vrolijk en kunnen hele mooie betekenissen hebben. Dus die wilde ik erin verwerken.

Nadat ik bloemen door het gips van afgietsel twee en drie mixte, gaf dat niet het gewenste resultaat. Iemand gaf me de tip om de afgietsels aan elkaar te maken met kippengaas. Het kippengaas heb ik vervolgens weggewerkt met chrysanten santini.

Chrysanten staan voor geluk, trouw, eerlijkheid en vriendschap. Dit zijn 4 dingen die ik in het leven erg belangrijk vind. Dit maakte het idee compleet. Ik heb ervoor gekozen om een standaard te maken waar mijn werk op kon en het te exposeren in het water. Water is iets wat kan stijgen en kan dalen. Wat kan overstromen.

Net zo wispelturig als je eigen zelfbeeld. Ik vond het enorm passend.

Ik ben erg blij met het eindresultaat en toen ik eenmaal begon, heb ik er ook plezier in gehad. Een goede afsluiter van jaar één.

76

QUINTY HUISMAN

77

HOE WORD JE GEZIEN?

78

QUINTY HUISMAN

79

80

EEN UITGEVOUWEN STUKJE ZIEL Puck Rietveld @artbypuck

81

EEN UITGEVOUWEN STUKJE ZIEL

Toen ik over mijn nalatenschap nadacht toen we de opdracht net binnenkregen, besloot ik al vrij snel om voor mijn spullen te gaan. Ik ben een echte verzamelaar en iemand die alles bewaard, en hecht veel waarde aan alles wat ik bij elkaar geraapt heb. Ik ben al deze spullen gaan fotograferen, inscannen en archiveren maar wist me er weinig raad mee. Nadat ik voor mijn rituelenopdracht mijn dagelijkse dagboek ritueel erbij had gepakt, realiseerde ik me dat mijn nalatenschap eigenlijk in mijn dagboeken ligt: al sinds ik 14 ben houd ik gedetailleerd mee wat ik meemaak, denk en voel, zonder de gedachte dat iemand deze teksten ooit in handen zal krijgen.

Ik ben met deze boeken verder gaan werken en heb 25 pagina’s gescand, ben flink gaan krassen en strepen en heb met de overgelaten woorden nieuwe teksten geschreven. Ik heb hier veel plezier aan beleefd maar zag ook in dat dit op zich nog niet genoeg was om als kunstwerk te dienen. IJverig begon ik met een groots idee om voor elk zinnetje een “film still” te maken: een stilstaande zogenaamde screenshot uit een film. Als ondertiteling wilde ik dan mijn teksten gaan gebruiken.

Ik ben daar lekker mee begonnen, totdat ik in een dal belandde met mijn mentale en emotionele gezondheid. Deze werd even flink toegetakeld door stress, angst en paniekaanvallen, onder andere door de situatie waar we ons momenteel in verkeren.

Het werk heb ik lang links laten liggen en jammer genoeg ben ik in tijdsnood gekomen om mijn originele idee af te maken. In plaats daarvan heb ik mijn favoriete dagboektekst uitgekozen die voor mij de meeste nalatenschap in 1 pagina bevat. Ik schreef deze op een moment dat ik me in een meditatieve, rustige en serene staat bevond waarin ik realisaties had over de eenheid van de wereld en over hoe de wereld op liefde en oneindigheid gebaseerd is. Ik heb toen in een vlaag opgeschreven voor wie en wat ik allemaal dankbaar was, en hoe deze dankbaarheid, verbondenheid en liefde ook nog na dood en verdwijning zal doorvloeien, voor altijd mee zal gaan met het bestaan van de wereld. Ik heb al het materiaal wat ik al verzameld en gescand had (vooral mijn eigen foto’s en verzameling aan brieven, kaartjes, plaatjes etc.) erbij gepakt en dit uiteindelijk tot 1 grote collage gevormd waarin alles een beetje met elkaar en met de tekst samenhangt.

82

PUCK RIETVELD

83

EEN UITGEVOUWEN STUKJE ZIEL

84

PUCK RIETVELD

85

86

UNION CU DIOS Brigitte Boekhoudt

87

UNION CU DIOS

B r i g i t t e B o e k h o u d t i s e e n Ar u b a a n s e k u n s t e n a re s d i e z i c h b e z i g h o u d t m e t re l i g i e u z e o n d e r w e r p e n i n h a a r k u n s t . Ha a r i n t e re s s e i n h e t m a k e n v a n re l i g i e u z e k u n s t o n t s t o n d n a d a t z e z i c h i n d e z o m e r v a n 2019 t o t e e n c h r i s t e n b e k e e rd e . S o m m i ge t h e m a’s i n h a a r w e rk ga a n o v e r h a a r e i ge n p e r s o o n l i j k e e r v a r i n g e n v e r b i n d i n g m e t G o d e n d e He i l i ge B i j b e l .

Z e h e e f t e e n ge b e d s r i t u e e l v o o rd a t z e k u n s t m a a k t . Z e v i n d t h e t b e l a n g r i j k d a t h a a r w e rk e e r s t d o o r G o d w o rd t ge z i e n e n ge z e ge n d . Z e b e s c h o u w t h a a r k u n s t w e rk e n a l s e e n a a n b i d d i n g v a n G o d .

Union cu Dios (2019), Papiaments voor Vereniging met G od gaat over Brigitte’s eigen opvattingen over haar ervaring met wat de bijbel zegt over de doop en is gelegen in de achtertuin van haar huis op Aruba, waar ze is omgezet tot christen. Brigitte werd in 2015 depressief gediagnosticeerd en leed veel aan suïcidale gedachten. Na haar ontmoeting met God had ze het gevoel dat er eindelijk licht was in haar duisternis.

Ze gelooft dat de bijbel een woord van waarheid is. De Bijbel zegt in Psalm 107: 14 “Hij bracht ze uit de duisternis en de schaduw van de dood En braken hun bands uit elkaar”. Haar doop voelde alsof kettingen van haar vorige leven werden verbroken toen ze het nieuwe binnenstapte en dat ze herboren was in de heilige geest. Ze voelde onmiddellijk een diepere verbinding met G od, die wordt weerspiegeld in haar keuze voor het gebruik van een schotelantenne als canvas voor het geschilderde werk. Deze verbinding betekent dat er een open communicatie met God bestond.

Net zoals de schotelantenne ontvangt en verzendt, zo werkt ook een relatie met God. Op het schilderij is een vrouw te zien die geholpen wordt om uit het water te komen door twee grote vingers die haar hand vasthouden. Haar gezicht kijkt omhoog naar waar het licht vandaan komt. Onder haar zie je demonen die de kettingen vasthouden die van haar lichaam afbreken, terwijl ze door de handen van God uit het water wordt gesleept. De keuze van een gezichtsloze vrouw is om terug te kijken op de transformatie en vernieuwing wanneer je door Christus wordt aangeraakt.

Het werk wordt op twee manieren tentoongesteld. Overdag, vanwege het natuurlijke licht dat betekent dat God het licht van het leven is en ‘s nachts, wat betekent dat God het licht in de duisternis is. God is er altijd. Door de goede en slechte tijden.

88

BRIGITTE BOEKHOUDT

89

UNION CU DIOS

‘ Bu t wh o ever i s u nited with the L ord is one wi t h him in spir it.’

90

BRIGITTE BOEKHOUDT

91

E l ke da g a ls j e wa k ke r word t , we e t j e nie t m e e r wie je ben t, m a a r ‘s avo nd s ka n j e voor j e ze lf ie t s a cht e rlat e n om j e d e d a g e r n a te he lp e n. Wat laa t je a cht e r?

92

Je ben t o p e e n fe e s t j e e n loopt richt ing d e box om een l ek ke r nu m m e r t j e op t e ze t t e n. Je kie st e r e e n uit en hi j b la s s t d o o r d e boxe n. Je zie t ie d e re e n op kijken met ve r wa r r i n g i n h un oge n. Nie m and lijkt he t te her ken n e n. Wa t no u als d e we re ld ge e n m u zie k m e er ken d e , we lk nu m m er zou j ij d e le n m e t a nd e re n?

93

94

ONVOLTOOIDHEID Britt Stoltenhoff

95

O N V O LT O O I D H E I D

Mi j n n a a m i s B r i t t S t o l t e n h of f e n i k b e n 19 j a a r. Ik b e n a l t i j d a l m e t m i j n h a n d e n b e z i g ge w e e s t d o o r m i d d e l v a n v e r s c h i l l e n d e h o b b y’s . D i t i s t e r u g t e z i e n i n m i j n w e rk , w a a r i n i k v e r s c h i l l e n d e m e d i a ge b r u i k .

Mijn werk “Onvoltooidheid” gaat over de onvoltooidheid van het lichaam en de gevoelens die wij daarbij hebben. Ons lichaam is niet alleen een functioneel mechanisme maar ook een esthetisch iets. We bekijken onszelf in sommige periodes van ons leven anders.

In mijn tienerjaren had ik een ingewikkelde relatie met mijn lichaam. Dit wilde ik weergeven met de verschillende lagen in mijn werk. Ze staan voor de verschillende meningen en ideeën die ik had over mijn lichaam. De imperfecties van het werk door middel van losse draden en het slordig naaien helpen dit verhaal sterker te maken.

Het bredere thema van body positivity was waar ik mijn zoektocht begon en nog steeds in dit werk mee speel. De geabstraheerde vormen die te zien zijn, zijn allemaal gebaseerd op foto’s van mijn lichaam in het afgelopen jaar.

Door het werk in het water en onder water te fotograferen probeer ik te laten zien dat er ook tussen de verschillende lagen beweging aanwezig is.

My n a m e i s B r i t t S t o l t e n h of f a n d I ’ m 19 y e a r s o l d . I h av e a lw a y s b e e n b u s y w i t h m y h a n d s t h ro u g h v a r i o u s h o b b i e s . Th i s i s re f l e c t e d i n m y w o rk , i n w h i c h I u s e d if fe re n t m e d i u m s .

My work “Incompleteness” is about the incompleteness of the body and the feelings we have about it. Our body is not only a functional mechanism but also an aesthetic thing. We look at ourselves differently in some periods of our lives.

In my teen years I had a complicated relationship with my body. I wanted to reflect this throughout the different layers in my work. They represent the different opinions and ideas I had about my body. The imperfections of the work by means of loose threads and sloppy sewing help to make this story stronger.

The broader theme of body positivity was where I started my quest and still play with in this work. The abstracted forms that can be seen are all based on photographs of my body over the past year.

By photographing the work in the water and underwater I try to show that there is movement between the different layers as well.

96

B R I T T S T O LT E N H O F

97

O N V O LT O O I D H E I D

98

B R I T T S T O LT E N H O F

99

100

I S GO D EE N WI S K U N DI G E ?

Thomas van Olst

101

IS GOD EEN WISKUNDIGE?

Ik b e n Th o m a s v a n O l s t . E n i k t e k e n v o o ra l v e e l . D a a r b i j h o u i k v o o ra l e r g v a n a p a r t e/i n t e re s s a n t e c o m p o s i t i e s . D i t i s o o k t e r u g t e z i e n i n m i j n i n t e re s s e s ro n d d i t w e rk , z o a l s ro n d s y m m e t r i e e n d e g u l d e n s n e d e .

Ik geloof dat G od zichtbaar is in Zijn schepping, en dat wij Zijn aanwezigheid kunnen ervaren in hoe mooi alles geschapen is. Hier heb ik onderzoek naar gedaan, lettend op patronen en wiskundige bijzonderheden zoals bijvoorbeeld de gulden snede, symmetrie, en de Fibonaccireeks.

In dit werk nodig ik uit om anders te kijken naar de natuur. Ik heb in mijn eindwerk over een natuurfoto heen getekend, en daarop verschillende bijzonderheden weergegeven die voor mij laten zien dat er een machtige Schepper achter zit.

Ik wil als voorbeeld een paar stukjes toelichten. Ik begin bij de zwaan en haar jongen. Die staan symbool voor hoe bijzonder de cyclus van leven in elkaar zit.

Dieren planten zich voort en voeden elke keer de volgende generatie op. Als ik daar wat langer bij stilsta vind ik dat een bijzondere en indrukwekkende manier om leven voort te zetten.

Een ander is de Fibonaccireeks in de dennenappel. De reeks van Fibonacci is een wiskundige reeks waarbij elk getal de som van de twee vorige is. De plaatsing van de bladeren (of in het geval van de dennenappel, stekels) is hierdoor optimaal voor het vangen van zon en water.

Als laatste de symmetrie in dieren en planten. Het lijkt vanzelfsprekend, maar het is bijzonder dat dit gebeurt, aangezien er geen reden voor te vinden is in de groei.

Dit geeft voor mij aan dat de natuur niet slechts om overleven gaat, maar ook gewoon om mooi te zijn, geschapen door de grootste Kunstenaar.

De natuurlijke fenomenen die ik in mijn werk heb weergegeven zijn natuurlijk vooral wiskundig/theoretisch en zodoende niet echt indrukwekkend of iets. Ik heb dan ook slechts geprobeerd een paar kleine elementen van de natuur te vangen die mij persoonlijk fascineren. Wat ik wil meegeven is dan ook dat je zelf in de natuur de kracht en Goddelijkheid van de Schepper kunt zien. Ik wil mensen aan het denken zetten als ze de indrukken van de mooie natuur voor zich hebben.

102

T H O M A S VA N O L S T

103

IS GOD EEN WISKUNDIGE?

104

T H O M A S VA N O L S T

105

106

DE WARE IK? Marit Visser

107

D E WA R E I K ?

Ho i , i k b e n Ma r i t . Ik t e k e n e n s c h i l d e r v o o r n a m e l i j k v e e l , m a a r v i n d h e t o o k l e u k o m n i e u w e d i n ge n t e p ro b e re n e n m e v o o ra l t e b l i j v e n o n t w i k k e l e n .

In mijn werk ‘De ware ik?’ doe ik onderzoek naar wie ik nou eigenlijk ben. Het werk begon als een collage gemaakt uit oude dagboeken, notitieblokjes, schetsboeken etc. Zo creëerde ik als het ware een basis van gebeurtenissen en mensen die mij, onder andere, gemaakt hebben hoe ik vandaag de dag ben. Hierna ben ik hier overheen gaan werken met acrylverf, waarbij ik sommige dingen zichtbaar liet en andere delen volledig bedekt heb. Zo kun je nog bepaalde delen van het verleden zien doorschemeren.

Op het schilderij heb ik geprobeerd de verschillende kanten van mezelf uit te beelden en laat ik bepaalde dingen zien uit m’n leven. Zo is de bovenste laag voornamelijk gericht op mijn vroege jeugd: de tijd waarin ik me onbezorgd door het leven heen droomde, dagboeken bijhield met mijn beste vriendin, schuilnaampjes bedacht voor al mijn liefdes en een echte dierengek was.

De tweede laag is vooral gericht op mijn middelbareschooltijd: verliefdheid en een gebroken hart, het gevoel hebben dat ik niet mezelf kan zijn, kennismaken met het leven, goed en slecht, maar me eigenlijk nog steeds overal doorheen dromen.

Het laatste deel gaat voornamelijk over het heden: genieten van het leven met een duister randje en in tijden dat het duister het over lijkt te nemen toch de positieve dingen proberen in te zien.

Tijdens dit project heb ik me beseft dat er misschien wel geen ware ik bestaat of dat er veel ‘echte’ versies van mezelf zijn. Dat ik bij de ene vriendin rustig ben en bij een ander knettergek betekend niet dat ik niet mezelf ben bij een van de twee. Of misschien bestaat er wel een ware ik, maar heb ik haar gewoon nog niet ontdekt?

108

MARIT VISSER

109

D E WA R E I K ?

110

MARIT VISSER

111

112

EEN RECHT VLAK Lotte Schook

113

EEN RECHT VLAK

Mi j n w e rk d ra a i t v o o r n a m e l i j k o m d e m a n i e r v a n k i j k e n d i e i k h e b m e t d e u re n e n h e t v a s tl e g ge n h i e r v a n . D i t v o r m t z i c h v a a k i n s c h i l d e rk u n s t , fo t og raf i e , c o l l a ge e n b e e l d h o u w k u n s t . Ik v e r z a m e l d e b e e l d e n v a n e e n d e u r e n b e s t u d e e r d e z e o m e r i n s p i ra t i e u i t t e h a l e n o m m i j n e i ge n w e rk t e m a k e n .

Mijn werk draait voornamelijk om de manier van kijken die ik heb met deuren en het vastleggen hiervan. Dit vormt zich vaak in schilderkunst, fotografie, collage en beeldhouwkunst. Ik verzamel de beelden van een deur en bestudeer deze om er inspiratie uit te halen om mijn eigen werk te maken.

De deur wordt het meest herkend door ons als de ingang van je huis of thuis, bijvoorbeeld een voordeur als in - of uitgang.

Als een deur open is voel je direct de warmte van achter de deur, een warm welkom. Een gat naar een ruimte.

Als een deur op een kier staat zijn wij nieuwsgierig, spieken door het kiertje.

Als een deur dicht is, voelt het gesloten. Een deel van een muur.

Bij een dichte deur zien we een recht vlak met soms een raam, deurklink, een slot, brievenbus. Het wordt gezien en aangeraakt, op slot gedaan en opengemaakt.

Soms een trapje of drempeltje op om er te komen.

De drempel kwam ik ook als eerste tegen tijdens mijn proces. Dit kwam door het overlijden van mijn opa. De drempel naar de groene deur van zijn klusschuur. Ik was van plan om mijn hele project om te gooien en iets anders te bedenken waardoor ik geen gereedschap nodig had, aangezien ik al besloten had dat ik iets met hout wilde doen. De open deur, warmte verwelkomt me telkens weer. Het is tijd voor een nieuw hoofdstuk. Als ik nu binnen ga. De klusschuur zo vertrouwd. Alsof ik het met mijn eigen handen. Spijker voor spijker, heb gebouwd.

Het rechte vlak is de basis van een deur. Mijn basis bestaat uit een project dat ik met opa in het verleden gemaakt heb. Hierop heb ik hout bevestigd om kiertjes te maken, sommige zullen ernaartoe lopen en doorheen kijken, de rest blijft staan of loopt eromheen. Het maakt niet uit vanuit welke plek je het bekijkt, want het zal zich nergens anders plaatsen. Dan in deze scharnieren. Zo open als het is, kun jij gaan.

Al het materiaal en gereedschap dat gebruikt is komt uit opa zijn klusschuur. Tijdens dit project ben ik erachter gekomen dat het niet uitmaakt hoe groot een drempel voor de deur is, maar als je eroverheen stapt kom je erachter wat er achter die gesloten deur bevindt. Tuurlijk kan je stilstaan en denken hoe het was en hoe het moet, maar stilstaan voor een deur kan net zo goed.

114

LOTTE SCHOOK

115

EEN RECHT VLAK

116

LOTTE SCHOOK

117

118

GA WEG, DUIK ERGENS ANDERS OP Teuntje van Grinsven

119

GA WEG, DUIK ERGENS ANDERS OP

Veel mensen zien mij als een dromer Ze hebben wel gelijk, dat ben ik ook.

Wanneer ik nu terugdenk aan vroeger dan is het als een andere wereld, zo’n ander leven.

De tijd gaat door, het is niet te stoppen.

Zó veel is al anders nu! Mama kijk nou hoe groot ik ben geworden!?

Ik was zó klein!

Ik ben nu al zoveel meer vergeten dan dat ik me kan herinneren..

En nu woon ik godverdomme samen!

Het is alsof ik droom en ik elk moment wakker kan worden..

Mij langzaam zal uitrekken terwijl ik de droom vergeet en mijn naam eigenlijk Jan is.

Maar wanneer Jan dan weer rustig doorgaat met zijn leven en later die dag an Petra verteld hoe blij hij toch ben met da gratis tapijt van Marktplaats maar Petra vraagt hem; ‘waar is da?, Marktplaats?’¨ Wist Jan het, kut, Jan.. ontspan.., Het begint het door elkaar heen te lopen..één dubbelvla aan dromen en vergane realiteit.

Mijn vriendinnen vertellen mij onze mooiste herinneringen samen, die ik dacht gedroomd te hebben.

Andersom kijken zij mij met een scheef hoofd aan wanneer ik hen probeer te herinneren aan die ene keer, je weet wel, daar?.. in Dromenland.

Het enige wat je weet, is wat jij je kan herinneren.i Ik kan zoveel maar doe zo weinig, ik bemoei mezelf met waar ik eindig

Many people see me as a dreamer.

They’re right, I am.

When I think back to the old days, it’s like another world, such a different life.

Time shall pass, she is not to be stopped.

So much is different now! Mom look! I’m getting so big!

I was so little!

I have forgotten so much more than I can remember.

And now I’m living together!

It’s like I’m dreaming and I’m about to wake up any moment.

Slowly stretching whilest forgetting the dream and realising my name actually is Jan. But when Jan quietly gets on with his life and later that day tells a Petra how happy he is with the free carpet he found on Marktplaats and Petra asks him; ‘where’s that?, Marktplaats?’ Jan knew it, fuck, Jan.. Relax.., It starts to get mixed up..

One big mush of dreams and reality.

My friends tell me our best memories together, which I thought I dreamed.

The other way around, they look at me with a crooked head when I try to remind them of you know,. that one time,. in Wonderland?

120

T E U N TJ E VA N G R I N S V E N

121

GA WEG, DUIK ERGENS ANDERS OP

‘ He t i s als o f i k d room en el k mom ent wak ke r ka n worden.’

122

T E U N TJ E VA N G R I N S V E N

123

Wel ke leve n s le s z o u j i j aa n e e n and e r wille n m e e geve n?

Wa t v i nd j i j b e la ng r i j k d at ie m a nd voor j ou a cht e rlaa t?

124

Z o u j o u w j o nge re -ze lf t rot s zij n op j e ?

Is er ee n n a la t e ns c h a p d a t jou he e f t ge holp e n/ge raa kt?

125

126

EEN LEVENSLES Liza Gerritse

127

EEN LEVENSLES

Ho i! Ik b e n Li z a! Ik v i n d o n w i j s v e e l d i n ge n l e u k , w a a rd o o r h e t l a s t i g i s o m m e z e lf i n e e n p a a r z i n n e n t e b e s c h r i j v e n . Ik v i n d h e t l e u k o m v e r s c h i l l e n d e m a t e r i a l e n t e c o m b i n e re n , o m g ro o t t e w e rk e n e n o m k l e u r t e ge b r u i k e n . Ma a r, i k v i n d d u i s t e r w e rk o o k v a a k l e u k . Ko r t o m , i k k a n m e z e lf n i e t m a k k e l i j k b e s c h r i j v e n , o m d a t i k t e v e e l d i n ge n i n t e re s s a n t v i n d .

Het thema van deze tentoonstelling is ‘in wezen is het leven een zucht’. Maar, is het leven wel een zucht? Is het echt zo kort voorbij? Of is het leven iets anders? Is het leven niet een les? Een les voor iedereen?

Mijn werk gaat over een levensles. Het werk is gemaakt van een oude palette die ik heb gevonden hier in de wijk. Het wekte meteen mijn interesse omdat je een soort ‘doorkijkluik’ hebt. Je hebt latten met open ruimte ertussen. Het leek me leuk om hier iets mee te gaan doen. Toen ik opzoek ging naar inspiratie, kwam ik Richard Tuttle, Dan Lam en Justyna Wolodkiewic tegen. Uiteindelijk raakte ik voornamelijk heel erg geïnteresseerd in het werk van Richard Tuttle. Ik wilde zelf ook iets gaan doen met kippengaas! Ik wist toen nog niet zeker wat hij gebruikte voor op het kippengaas, dus ben ik gaan experimenteren met purschuim. Dit werkte perfect!

Mijn werk bestaat dus voornamelijk uit kippengaas, geverfd en gespoten purschuim en een palette. Het purschuim is geverfd in vrolijke kleuren, maar er zijn ook twee zwarte delen te zien. Hiermee komen we bij de levensles die ik wil meegeven aan iedereen die dit werk ziet. Vrolijkheid is iets wat ik belangrijk vind. Je moet vrolijk blijven, ook al gebeuren er negatieve, minder leuke dingen. Er is altijd hoop na de ellende. Er is altijd kleur na de duisternis.

Dit zie je ook terug in mijn werk! Het werk bestaat voornamelijk uit kleurrijke delen, maar er zijn ook twee zwarte delen. Maar, omdat alles zo kleurrijk is, vallen de zwarte delen weg in de kleuren. De zwarte delen vallen bijna niet meer op. De vrolijkheid verslaat de negativiteit. Om aan te sluiten bij de levensles, heb ik gebruik gemaakt van herinneringen in de vorm van gedichten en verhalen, met bijpassende foto’s. Vrolijke, maar ook minder vrolijke. Het idee van het ‘doorkijkluik’ vond ik nog steeds erg interessant. Ik heb een achtergrond bevestigt aan de palette, waardoor je als de ware gelaagdheid krijgt. Je hebt een laag canvas, een laag palette en een laag bubbels! Door de palette niet helemaal dicht te maken, maar stroken te gebruiken, blijft het werk wat meer open. Het wordt geen gesloten blok.

Ik heb mijn werk gefotografeerd op een slooplocatie. Dit is vaak een trieste locatie, waar niks meer heel is. Dit past goed bij mijn levensles. Op deze locatie zou de vrolijkheid, de kleur van mijn werk er echt uitspatten. De vrolijkheid verslaat weer de negativiteit. Het vrolijke valt eerder op dan de trieste bouwmaterialen. Ook omdat de palette eigenlijk oud bouwmateriaal is, sluit de locatie goed aan bij het werk!

128

LIZA GERRITSE

129

EEN LEVENSLES

130

LIZA GERRITSE

131

132

το όνομ ά μ ο υ εί να ι Δι όνυ σος , Αυ τό ε ί να ι το σ χέδι ο μου π ρο ς τον π ό λ εμ ο κατά το υ π ο λ ι τ ι σ μ ο ύ Dr. Dionysus

133

το όνομ ά μ ο υ ε ίν αι Διό ν υ σ ο ς , Α υ τ ό ε ί ν α ι τ ο σ χ έ δ ι ο μου πρ ος τ ον πόλε μο κατ ά τ ου πολι τ ι σμού

Het is tijd om Dionysos te zijn.

Het is tijd om alle orde vaarwel te zeggen.

Het is tijd om het systeem nog eenmaal hardgrondig te provoceren.

Ik probeer de gezichten onder maskers te vinden.

Gelukkig zie ik de maskers.

De meeste mensen zien ze niet.

Maar.

Ik zie het.

De meeste mensen hebben niet door dat hun masker hen opgedrongen is.

De meeste hebben niet door dat ze boeien omhebben en knijpen deze met liefde ook nog wel even wat strakker dicht.

Laat me je wat vertellen.

Laat me je meenemen naar een andere werkelijkheid.

Laat me je meenemen naar een plek.

Geen controle.

Geen tijd.

Geen tijd voor controle.

De enige manier om jezelf te bevrijden van het systeem is door jezelf krankzinnig te laten verklaren door de maatschappij.

Het is tijd om Dionysos te zijn.

It’s time to be Dionysus.

It’s time to say goodbye to all order.

It’s time to try once more to provoke the system.

I try to find the faces under masks.

Fortunately I can see those masks.

Most people don’t see them.

But. I see.

Most people don’t realize their masks have been forced upon them.

Most people don’t realize that they’re wearing handcuffs and keep on squeezing the mechanisms more tightly.

Let me tell you something.

Let me take you to a different reality.

Let me take you to a place.

No control.

No time.

No time for control.

The only way to free yourself from the system is by letting yourself be declared insane by society.

It’s time to be Dionysus.

134

DR. DIONYSUS

135

το όνομ ά μ ο υ ε ίν αι Διό ν υ σ ο ς , Α υ τ ό ε ί ν α ι τ ο σ χ έ δ ι ο μου πρ ος τ ον πόλε μο κατ ά τ ου πολι τ ι σμού

136

DR. DIONYSUS

1 37

138

ESCAPI NG REALITY MIEL

139

ESCAPING REALITY

Ha l l o , i k b e n M I E L , e e n k u n s t e n a a r u i t Ne d e r l a n d , d i e a l t i j d p ro b e e r t v e r l o re n d e l e n v a n m i j n ge h e u ge n w e e r t e ge v e n .

Het gevoel krijgen dat er mensen volledig achter je staan. Die met jou het diepe in springen. Vrienden die er altijd zullen blijven.

We hebben in deze tijd allemaal andere ervaringen met de quarantaine. Ik heb in mijn huis een enorm slechte ervaring opgelopen die uitliep in een ruzie. Hierdoor ben ik een aantal weekenden uit huis gegaan en in die weekenden heb ik bij verschillende vrienden mogen overnachten. Vooral met mijn beste vrienden uit Papendrecht heb ik super goede ervaringen opgelopen, we zijn vanaf dag 1 van de quarantaine bijna elke dag samen geweest. Hierdoor kon ik uit de realiteit ontsnappen. Tijdens deze momenten heb ik uit het niets een fotoreeks van 18 foto’s gemaakt. Deze heb ik alle 18 met verschillende ‘opacity’ percentages over elkaar geplakt. Uit deze uiteindelijke foto’s heb ik de scherpere lijnen afgebeeld op twee grote doeken.

Iedereen heeft een andere visie op de quarantaine waardoor iedereen ook een andere ‘hoofd’-herinnering eraan overhoudt. Iedereen heeft een eigen ontsnapping uit realiteit en dit is de mijne.

140

MIEL

141

ESCAPING REALITY

142

MIEL

143

144

HERINNERINGEN AAN MIJN VADER Vincent Coppen

145

H E R I N N E R I N G E N A A N M IJ N VA D E R

Het werk zijn herinneringen aan mijn vader die recent plotseling is te komen overlijden. Wanneer een dierbare van je komt te overlijden schieten alle herinneringen van samen met die persoon naar boven. Het zijn vooral de kleine dingen die naar boven komen, dingen waar je waarschijnlijk eerst niet veel waarde aan hechtte.

Wanneer de persoon weg is dan zijn de herinneringen het enige wat er nog overblijft.

146

VINCENT COPPEN

1 47

H E R I N N E R I N G E N A A N M IJ N VA D E R

148

VINCENT COPPEN

149

150

INTERSTELLAR Manou Scholten

151

INTERSTELLAR

De inspiratie van mijn werk ligt in het concept nalatenschap. Ik wist al vrij jong dat ik juist heel bewust niks wil nalaten. Naar mijn idee is dit de enige manier om namelijk echt vrij te zijn. Ik ben altijd gefascineerd geweest door de ruimte, en dit heeft voor mij een koppeling met nalatenschap. Ik vond het altijd al een heel rustgevend idee dat de sterren en alle planeten zich niet druk maken om wat ik doe.

Voor het heelal maakt het niks uit of ik helemaal niks bereik in dit leven, en of ik driehonderd keer opnieuw begin of niet. Het werk is als het ware een volwassenere versie van de tattoo die ik ter ere van dit idee op mijn enkel zette toen ik 14 was.

152

M A N O U S C H O LT E N

153

INTERSTELLAR

‘Sorry van vanmorgen, we beginnen opnieuw.’

154

M A N O U S C H O LT E N

155

156

SP ECIA L E DANK AAN

DBKV 1 2019 - 2020 Anniek Pierik

Marjolein Gravesteijn

Anika de Werk

Mendy Kraamer

Brigitte Boekhoudt

Melissa Stolk

Britt Stoltenhoff

Michiel Ploos van Amstel

Dennis de Jong

Noa Weijers

Fleur de Koning

Puck Rietveld

Jarno van der Geest

Quinty Huisman

Liza Gerritse

Semmy Jansen

Lotte Schook

Teuntje van Grinsven

Lyanne Liest

Thomas van Olst

Manou Scholten

Suzanne Noordam

Marit Visser

Vincent Coppen

DOCENTEN Johanneke van der Ziel Maarten Bel Marie-Claire Gellings Martijn van Dijk Noëlle Cuppens Sonía Fernandes Gonçalves

157

IN WEZEN IS HET LEVEN EEN ZUCHT MAGAZINE BIJ DE EXPO Copyright © 2020 DBKV-1 Controleren teksten: Semmy Jansen Noa Weijers Vormgeving en lay-out: Lyanne Liest Jarno van der Geest Quinty Huisman QR-codes: Michiel Ploos van Amstel Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar worden gemaakt door middel van druk, fotokopie, geluidsband, elektronisch of op welke wijze dan ook, zonder schriftelijke toestemming van de uitgever.

158