Φύλλο 116 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΙΟΣ 2013 by pyxida mathios

)

ΦΥΛΛΟ

116

XANIA

(

ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2013

www.pyxida.gr

Θέμα Παιδείας!

ΦΥΛΛΟ

116 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2013

Πoυ θα βρείτε Την Πυξίδα: ...κυκλoφoρoύμε τη 3η βδoμάδα κάθε μήνα, σε 3000 αντίτυπα και μπoρείτε να μας βρείτε στα παρακάτω σημεία: Βιβλιoπωλεία: ΕΠΙΛOΓΕΣ, ΕΣΤΙΑ, ΜΥΘOΛOΓΙΑ, ΠΕΤΡΑΚΗ, ΠOΛΥΕΔΡO, ΣΧΗΜΑ, ΤO ΒΙΒΛΙO, ΒΙΒΛΙOΠΩΛΕΙO ΤΗΣ 1866, Χαρτoπωλεία: ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ, ΚΥΒOΣ, ΡOΜΒOΣ, ΧΑΖΗΡΑΚΗΣ, Καταστήματα Δίσκων:

LA. SI. DO., Σινεμά: Palace, ΚΗΠΟΣ Καφέ - Μπάρ:

ΜΥΘOΛOΓΙΑ, EΔEM, ΑΣΩΤOΣ ΥΙOΣ, ΓΩΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ, ΔΥO ΛOΥΞ, ΜΙΚΡO ΚΑΦΕ, ΜΑΧΑΛΑΣ, ΚΑΦΕ ΤΕΧΝΗ. VIDEO CLUB: DV PLANET, PLAY, MOVIE FORUM, VIPS (ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ), VIDEO BEST, VIDEO BLUE ΤOΡ VIDEO (ΖΥΜΒΡΑΚΑΚΗΔΩΝ) Άλλα σημεία: ΔΗΜOΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙOΘΗΚΗ, ΕΙΣOΔOΣ Αντιπεριφέρειας Χανίων, ΕΙΣOΔOΣ ΔΗΜOΥ ΧΑΝΙΩΝ, ΠOΛΥΚΕΝΤΡO ΝΕOΛΑΙΑΣ, ΠΡΑΚΤOΡΕΙO ΤΥΠOΥ(ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ), ΑΝΕΚ LINES, Blue Star Ferries (κεντρικό πρακτορείο), ΠOΛΥΤΕΧΝΕΙO (ΚΥΛΙΚΕΙO), ΤΕΙ(ΚΥΛΙΚΕΙO), ΩΔΕΙO, ΤΡΑΠΕΖEΣ ΧΑΝΙΩΝ, ΠEIPAIΩΣ, SYLVESTER (ΓOΓOΝΗ), BREAK (ΓΟΓΟΝΗ), NEW STAND Στο Hράκλειο: BIBΛIOΠΩΛEIO KIXΛH

ΠΥΞΙΔΑ ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠOΛΗ ΤOΥΣ ΠOΛΙΤΕΣ ΤOΝ ΠOΛΙΤΙΣΜO ΙΔΙOΚΤΗΣΙΑ: ΑΣΤΙΚΗ ΜΗ ΚΕΡΔOΣΚOΠΙΚΗ «ΠOΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΡΗΤΗΣ» ΚΩΔΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ 6483 ISSN 1790-6075 ΕΚΔOΤΗΣ – ΥΠΕΥΘΥΝOΣ ΕΚΔOΣΗΣ ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗΣ ΜΑΤΘΑΙOΣ ΕΠΙΚOΙΝΩΝΙΑ «ΠΥΞΙΔΑ» / ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗΣ ΜΑΤΘΑΙOΣ ΤΘ 53 ΤΚ 73131 ΧΑΝΙΑ ΚΡΗΤΗΣ ΤΗΛ: 2821074104 / 6974739122 FAX: 2821036364 e-mail: info@pyxida.gr ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ Μ. ΑΝΕΥΛΑΒΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΒΟΥΛΕΣ KΩΣTAΣ ΓYΠAPAKHΣ ΜΙΧΑΗΛ ΔΑΡΜΑΡΑΚΗΣ ΣΙΣΣΥ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ ΒΟΥΛΑ ΚΑΝΤΕΡΑΚΗ ΔΗΜOΣ ΚΕΡΔΕΛΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΚΚΙΝΑΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΩΤΣΟΓΛΟΥ ΝΙΚΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΚΗΣ ΠΕΤΡOΣ ΛΥΜΠΕΡΑΚΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΛΙΚOΥΤΣΑΚΗΣ KΩN/NOΣ MΠAΣIOΣ ΜΙΧΑΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΚΑΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΚΟΝΙΔΗΣ MYPTΩ KONTOMΙTAKH ΓΙΩΡΓΟΣ MANOYΣEΛHΣ NIKOΣ MANOYΣEΛHΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΩΓΟΥΛΟΣ ΒΑΡΒΑΡΑ ΠΕΡΑΚΗ σκίτσα: ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΕΤΡΑΚΗΣ BAΣIΛHΣ ΠAΠAΣTAMOΣ ΝΕKΤΑΡΙOΣ ΠΑΥΛOΥ - ΠΕΤΡOΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΙΒOΛΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΠΑΝOΥΔΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓOΣ ΤΣΙΜΑΣ ΣΟΦΙΑ ΤΣΟΥΡΛΑΚΗ ΝΙΚOΣ ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝOΥ ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΕΛΙΔΩΝΗΣ ΣKITΣA - ΣΧΕΔΙΑΣΜOΣ ΕΝΤΥΠOΥ ΝΙΚOΣ ΠΑΡΘΕΝOΠOΥΛOΣ τηλ. 6974430507 ΣΗΜΑ ΕΝΤΥΠOΥ ΕΛΕΝΗ ΜΑΡΙΝΑΚΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΕΛΕΝΗ ΣΤΑΥΡΙΔΗ Η πυξίδα πρoσφέρεται με αντίτιμo τη διάδoση και τη συμμετoχή

Η ΕΚΔΟΣΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ:

Η διάλυση της εκπαίδευσης Σε πολύ πρόσφατο δημοσίευμά μας από την "Πυξίδα" επιχειρήσαμε να καταδείξουμε το γεγονός ότι αν ο Ελληνικός λαός δεν έχει αναπτύξει ένα συνολικό κίνημα αντίστασης ενάντια στον ορυμαγδό μέτρων που κατακλύζουν τη ζωή του αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι η Αντίσταση δεν είναι μέρος της συνολικής του παιδείας και κουλτούρας. Έχοντας αυτή την ερμηνεία κατά προχωρώ και στην καταφανή εξήγηση του γιατί δεν στηρίχθηκε η επιχειρούμενη απεργία των καθηγητών από την κοινωνία. Η Ελληνική κοινωνία αποδέχθηκε σε ένα μεγάλο μέρος της να υποστεί τα μέτρα που έχουν επιβληθεί δια πυρός και σιδήρου γιατί δεν έχει την αντίσταση μέσα της αλλά τη μαλθακότητα, την ψευτουπερηφάνεια, τον δήθεν αντικρατισμό και τον παρτακισμό. Η Ελληνική κοινωνία δυσκολεύεται προφανώς να συνειδητοποιήσει ότι το κόστος των συνεπειών από την επερχόμενη υποβάθμιση των όρων εκπαίδευσης, θα είναι η έλελιψη συγκρότησης μιας προοπτικής και μιας οποιασδήποτε στοχοθεσίας, που θα μπορούσε να θέσει έστω και κάποιες στοιχειώδεις αξίες που θα έδιναν περιεχόμενο αναβάθμισης σε πρωτόλειο επίπεδο. Η Ελληνική κοινωνία έχασε άλλη μια ευκαιρία να υπερασπιστεί τον εαυτό της, υπερασπιζόμενη την Παιδεία της. Το χυδαίο ψευδοερώτημα "μα μέσα στις εξετάσεις;..." αιωρούνταν πάνω από τα κεφάλια όλων λες και έθετε την υπέρτατη αξία στη ζωή ενός μαθητή. Τα μέλη της κοινωνίας στη χώρα έθεσαν για άλλη μια φορά το προσωπικό συμφέρον πάνω από το κοινωνικό μη δίνοντας τη στήριξή τους σε έναν τέτοιο αγώνα. Οι πολιτικές ηγεσίες που μετέχουν στην τριμερή κυβέρνηση κράτησαν την προφανή στάση, ενώ από τη μεριά της αντιπολίτευσης δεν υπήρξε η αναγκαία πολιτική υποστήριξη. Ας είναι κι έτσι... Ένας λαός που αρνείται να στηρίξει την εκπαίδευση αρνείται να στηρίξει την ιστορία του, το μέλλον του, την προοπτική του. Για άλλη μια φορά θα αναρωτηθούμε για το αν οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν... Α.Π.

Ποιος πάει για δήμαρχος ; Αποτελεί κοινό μυστικό ότι έχουν αρχίσει οι διεργασίες σχετικά με δημοτική αρχή Χανίων. Από την μια η σημερινή δημοτική αρχή η οποία προσπαθεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις συνέχειας καταγράφοντας όμως σύμφωνα με όλα τα ρεπορτάζ ολοένα και περισσότερες απομακρύνσεις από το μαντρί. Από την άλλη η συσπείρωση στα κεντροδεξιά της δημοτικής αρχής. Εκεί που ο πρώην αντιδήμαρχος Χανίων Άρης Παπαδογιάννης άρχισε να κάνει δημόσιες δηλώσεις για την πρόθεση του να διεκδικήσει τον δήμο εμφανίστηκε ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης και όλα … από την αρχή. Φαίνεται ότι ο κ. Μαρκογιαννάκης για τα καλά σκέφτεται να διεκδικήσει τον δημοτικό δόκο. Ως εκ τούτου το θέμα τώρα είναι αν θα μαζέψει το πολυδιασπασμένο τις τελευταίες εκλογές κεντροδεξιό μαντρί. Μέχρι εδώ τα πράγματα είναι απλά. Γνωστές και δοκιμασμένες λύσεις για τον τόπο Σκουλάκης ( ψήφισε το πρώτο μνημόνιο όντας βουλευτής και μετά ετάχθει στην αυτοδιοίκηση) και Μαρκογιαννάκης ( γεύτηκε τον αυθορμητισμό του μικρού κόμματος για να γυρίζει στο γνωστό μέρος και να ψηφίσει και τα τρία μνημόνια). Από εκεί και πέρα τι γίνεται; Προφανώς οι φιλόδοξες προσπάθειες της κεντροδεξιάς απόκλισης ( Παπαδογιάννης, Τσαπάκος κτλ) μάλλον δύσκολα θα περπατήσουν αν ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης το αποφασίσει τελικά. Και ποιο πέρα ; Εκεί υπάρχει η καταγεγραμμένη και επιτυχής παρουσία στις τελευταίες εκλογές του Τάσου Βάμβουκα η οποία υποστηρίχθηκε από διάφορες δυνάμεις κεντροαριστερά κατά βάση. Προσπάθεια για την οποία οι υποστηρίζουσες (και μη ) δυνάμεις σκέφτονται… Πάντως αυτό που φαίνεται να έχει μεγαλύτερη σημασία ,και που σε μεγάλο βαθμό πολλοί σ΄αυτή την πόλη συζητούν, είναι το ποια χαρακτηριστικά θα πρέπει να έχει μια δημοτική αρχή και όχι ποιον θα χρίσουν τα όποια κομματικά επιτελεία. Επίσης πολλοί είναι αυτοί που επισημαίνουν ότι η τοπική αυτοδιοίκηση χρειάζεται διαφάνεια, όραμα, ανανέωση και δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης με τον πολίτη. Ίδωμεν… Μ.Φ.

Χρυσή αυγή Όλο και περισσότερο το βλέπουμε γύρω μας. Δεν είναι οι οργανωμένες δυνάμεις ποιο ανησυχητική είναι η κοινωνική αποδοχή. Μια κοινωνία διαλυμένη, χαμένη… Μια κοινωνία που μετά από την ευμάρεια και την ασυδοσία γίνεται κομμάτια. Μια κοινωνία που έθρεψε υποκουλτούρα και λαϊκισμό έχει όλες τις προϋποθέσεις να θρέψει το αυγό του φιδιού. Και όπως εύστοχα επισημαίνει ο αγαπητός σκιτσογράφος ΣΤΑΘΗΣ στο enikos.gr “οι

Ελπίδες στην Αριστερά; Κάνοντας μια απόπειρα να συμμετέχουμε κι εμείς στην πρόσφατη συζήτηση που έχει ξεκινήσει για το ρόλο που μπορεί να παίξει ο ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ το επόμενο διάστημα στη χώρα και κυρίως από ποια σκοπιά θα παίξει το ρόλο αυτό θα θέλαμε να επισημάνουμε τα εξής: υποστηρίζουμε κατά αρχήν τη θέση ότι η κρίση είναι Συστημική, πράγμα που μεταφράζεται στην εκτίμηση ότι Επαναφορά του συστήματος είναι εξαιρετικά δύσκολη έως απίθανη. Η κρίση αφορά λοιπόν ολοκληρο τον κόσμο που έχει υποστεί τις απαιτήσεςι του συγκεκριμε΄νου πολιτικού συστήματος ενός συστήματος που το χαρακτηρίζει η απουσία της πολιτικής. Εκτιμούμε ότι σε μια εποχή που υπάρχει ένα φάντασμα που κινείται όπως ο Ιπτάμενος Ολλανδός και λέγεται Αγορές, είναι πανταχού παρόν (όπως το ιντερνετικό Cloud) και παίρνει αποφάσεις, πρώτα οικονομικού τύπου, προς το συμφέρον του και μόνο, σε αυτήν ακριβώς την δεν μπορεί να μιλά κανείς για ύπαρξη πολιτικής. Η πολιτική φαντάζει σαν μια παρωχημένη ιδέα που βρίσκεται στα τελευταία της στο πέρας της μεταμοντέρνας Ευρώπης. Το σύστημα για να επιβιώσει (που ίσως και να επιβιώσει τελικά) χρειάζεται στην ύστατη στιγμή του κάποιες εφεδρίες. Εφεδρίες με στοιχειώδη λαικό έρισμα και με ... πολιτικό λόγο. Αυτές οι εφεδρείες δεν μπορεί παρά να είναι η Αριστερά, αφού οι υπόλοιπες δυνάμεις δείχνουν - το τονίζουμε, δείχνουν - να έχουν καταδικαστεί στη πλειοψηφία της λαικής συνείδησης . Αν η χώρα μας δεν αποτελεί παρά το πειραματόζωο πάνω στο ποίο δοκιμάζονται τα πάντα, εδώ θα δοκιμαστεί και ο όποιος νέος ηγέτης που θα αναπτερώσει στοιχειωδώς κάποιες ελπίδες του λαού, που θα επαναφέρει στο προσκήνιο την Πολιτική. Και αυτός ο ανθρωπος δεν φαίνεται να είναι άλλος αυτή τη στιγμή από τον Τσίπρα. Στο πρόσωπό του ενσαρκώνονται διεθνείς ελπίδες διότι ανάμεσα στα άλλα υπαρχει και ένα σχετικό πλασάρισμα των διεθνών ΜΜΕ που τροφοδοτεί ελπίδες για μια επανέναρξη της Πολιτικής , κοινώς η χάραξη μιας γραμμής που θα ξαναφέρει στο επίκεντρο τον Άνθρωπο. Η ανάγκη αυτή είναι υπαρκτή, το είπε και ο Πάπας στη Μέρκελ. Το αν αυτό που υποτίθεται ότι ενσαρκώνει ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αληθινό και ελπιδοφόρο, μένει να φανεί. Ο λαός της χώρας μας είναο τόσο εξουθενωμένςο που αμφιβάλλουμε αν θα είναι και πολύ ... απαιτητικός ή μαχητικός! Α.Π.

Επιτέλους το Πνευματικό Κέντρο άνοιξε !!! Ήταν μια από τις ιδιαίτερα πονεμένες ιστορίες των Χανίων το επιβλητικό κτήριο που έφερε τον τίτλο του πνευματικού κέντρου και που παρέμενε κλειστό κατά βάση για πολλά χρόνια. Ευχάριστη έκπληξη η πορεία των τελευταίων μηνών. Οι πόρτες άνοιξαν και σχεδόν καθημερινά φιλοξενούνται μικρές ή μεγάλες εκδηλώσεις, Πραγματικά, Πνευματικό Κέντρο. Αξίζουν συγχαρητήρια τόσο στον Αντιπεριφερειάρχη Απόστολο Βουλγαράκη όσο και στον πρόεδρο του Δ.Σ. του Πνευματικού Κέντρου Μανώλη Κελαϊδή για την νέα πορεία. Σαφώς συγχαρητήρια αξίζουν και στους 2-3 ανθρώπους που με αυταπάρνηση δίνουν πνοή στον χώρο. Ελπίζουμε ότι πλέον μπαίνουν οι βάσεις για την παραγωγή πολιτιστικού προϊόντος στην πόλη. Μ.Φ.

Αγροτικός Αύγουστος Ένας από τους λίγους θεσμούς αυτού του τόπου ο οποίος με σταθερότητα συμβάλει στην προβολή των προϊόντων αλλά και του τόπου. Έχοντας περάσει διάφορες και διαφορετικές περιόδους με αμφιταλαντεύσεις παραμένει σταθερά εργαλείο για τον τόπο. Πλέον ανοίγει τα φτερά του και εκτός από τα Χανιά, την Θεσσαλονίκη και την Αθήνα ταξιδεύει και στο Βερολίνο.

«έμποροι του φόβου», εν προκειμένω της Χρυσής Αυγής, είναι αυτοί που τον δημιούργησαν. Το μεν ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. με τον τρόπο που διακυβέρνησαν, ορισμένοι δε θύλακοι μέσα στην Αριστερά διότι, αντιπαλεύοντας υπεράγαν τη Χρυσή Αυγή, όταν ακόμα σχεδόν δεν υπήρχε, αντλούσαν «αριστερή» νομιμοποίηση για τη σύμπλευσή τους με τον εκσυγχρονισμό. Ο αντιφασισμός θέλει παλληκαριά. Δεν είναι θέμα «συνταγματικού τόξου» καθώς πονηρά μπουρδολογεί το ΠΑΣΟΚ για να ξεπλύνει μέσα από έναν εύκολο αντιφασισμό τις αμαρτίες του, είναι θέμα

Μ.Φ. καθαρής πολιτικής στάσης των κομμάτων απέναντι στον φασισμό. Οχι βεβαίως με τον φασίζοντα τρόπο διακυβέρνησης των τριών κομμάτων, μέσω προεδρικών διαταγμάτων κι επιστρατεύσεων. Ούτε με φασίζοντες (κατά τα άλλα «αντιφασιστικούς») νόμους που διώκουν γνώμες ή ιδέες, αντί να διώκουν μόνον πράξεις. Οχι, η θεσμισμένη λογοκρισία ή ο εξαναγκασμός σε αυτολογοκρισία έχουν τόση σχέση με τη δημοκρατία, όσον ο φασισμός με την επί του Όρους ομιλία...” Μ.Φ.

ΦΥΛΛΟ

116 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2013

Για την «Πυξίδα της Πόλης», απλά και ξεκάθαρα ! «Πυξίδα της Πόλης» ξεκίνησε την διαδρομή της πριν από 11 χρόνια. Μέσα από δυσκολίες, ομορφιές, αγωνίες, πολλή δημιουργία και με καθαρό λόγο πορεύτηκε και πορεύεται (τουλάχιστον αυτό προσπαθούμε ) όλο αυτό το διάστημα. Άποψη είχαμε, έχουμε και θα έχουμε για ότι γίνεται γύρω μας. Διαφορετικά δεν θα έχουμε ρόλο και λόγο ύπαρξης. Με πάθος αλλά όχι με εμπάθεια παλεύουμε για όσα θεωρούμε ότι αποτελούν σωστές επιλογές δικές μας αλλά και των άλλων. Ακριβώς με το ίδιο πάθος αλλά και την ίδια ανιδιοτέλεια αντιπαλεύουμε όλους όσους νομίζουν ότι έχουν το δικαίωμα στην όποια αυθαιρεσία. Όλα αυτά τα χρόνια το έντυπο αυτό λειτουργεί και ως πόλος δημιουργίας και γι΄ αυτό μεταξύ των άλλων κρίνεται - με δεκάδες εκδηλώσεων και παρεμβάσεων να διοργανώνει σταθερά όλα αυτά τα χρόνια. Ως εκ τού-

δευτεί!!! Με όσους κατά καιρούς έχουν εναλλαγεί στις θέσεις εξουσίας του τόπου τούτου είχαμε πάντα μια ξεκάθαρη και διακριτή σχέση. Γιατί απλά έτσι επιλέξαμε από την αρχή. Αν αυτό εκλαμβάνεται ως αδυναμία ΛΑΘΟΣ !!!

του οι μόνοι στους οποίους οφείλουμε είναι οι ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ μας, οι ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ όλα αυτά τα χρονιά διαφημιζόμενες , οι ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΕΣ μας και φυσικά όλοι όσοι μας ακολουθούν σε δράσεις και εκδηλώσεις. Κάποιοι άλλοι που έχουν μπερδέψει την ύπαρξη ενός εντύπου, της όποιας εκδοτικής προσπάθειας, με την υποτέλεια και την πολιτική και πολιτιστική οσφυοκαμψία προς την εξουσία απλά έχουν μπερ-

Υ.γ.1. Αν κάποιοι ενοχλούνται που βλέπουν την «Πυξίδα Της Πόλης» διπλά τους ας το δηλώσουν επίσημα και ας απαγορεύσουν την κυκλοφορία της. Ντόμπρα, όχι κάτω από το τραπέζι !!! Υ.γ.2. Το αν θα σταματήσουμε να υπάρχουμε θα αποτελεί δική μας απόφαση και όχι των κάθε λογής καλοθελητών που βοηθούν με τις τρικλοποδιές τους!!! Υ.γ.3. Φιλιά στα παιδιά και Καλή Καρδιά !!! Ματθαίος Φραντζεσκάκης

Για τον πρώην Μητροπολίτη Κίσσαμου και Σέλινου Ειρηναίο Γαλανάκη Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είναι χαρισματικοί, δραστήριοι, εφευρετικοί, παραγωγικοί και εν γένει δημιουργούν στην ζωή τους..! Υπάρχουν λίγοι άνθρωποι οι οποίοι έχουν όλα τα παραπάνω χαρίσματα – προτερήματα και παράλληλα ενεργούν με αυτά αποκλειστικά για το «κοινό καλό». Υπάρχουν και μοναδικές περιπτώσεις ανθρώπων που αφήνοντας τον κόσμο τούτο έχουν κατορθώσει να τον σημαδεύσουν με το σύνολο των ενεργειών τους οι οποίες είναι αναπτυξιακά προσανατολισμένες, επιχειρηματικά πρωτοπόρες, κοινωνικά ευαίσθητες και αποκλειστικά ανθρωποκεντρικές. Άνθρωποι οι οποίοι, με το έργο τους, χαράσσουν την ιστορία ενός τόπου και κερδίζουν φίλους και αντιπάλους. Άν-

Γράφει o Mατθαίoς Φραντζεσκάκης

Κάπου εκεί που τελειώνει ο Μάης και περιμένεις τον Ιούνη… Γύρω «φωνές» εντοπίζουν την αναστροφή της φθίνουσας πορείας, δηλαδή το θετικό πρόσημο στα αρνητικά δεδομένα… Λέξεις μπάσταρδα τοποθετημένες για να πούνε μια ανύπαρκτη αλήθεια… Μάης ήταν ο μήνας της αντίστασης στον κατακτητή που ήρθε με τα «σιδερένια πουλιά». Τότε που κάποιοι αψήφησαν τα πάντα για την ελευθερία τους… Μάης είναι και τώρα που η «λογική» τρέχει πάνω και πέρα από την πραγματικότητα και τελικά υπερισχύει η υποταγή και η «σύνεση» έναντι κάθε σκέψης για πάλη για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, στην ελευθερία ! Μάης και όλοι τρέχουν για το καλοκαίρι που έρχεται. Έτσι γραφούν οι πηχυαίοι τίτλοι και διαδίδουν πολλά μπλοκ. «Όλοι» ! Κάποιοι, γιατί πολλοί απλά τρέχουν χωρίς νόημα οντάς στην λίστα του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων που υπάρχουν παντού γύρω μας. Η ανάγκη για δουλειά έγινε ανεργία ή απασχόληση και το τελευταίο διάστημα διαδικασία «επανατοποθέτησης στην αγορά εργασίας». Ποια αγορά άραγε;

θρωποι των οποίων κοιτώντας τον βίο εντοπίζεις μόνο μέρες αφιερωμένες στην κοινωνία και τον άνθρωπο. Άνθρωποι αναγκαία παραδείγματα για

την ανάταση μας !!! Καλό ταξίδι στον πρώην Μητροπολίτη Κίσσαμου και Σέλινου Ειρηναίο Γαλανάκη. Μ..Φ.

Οι επίσημοι δείκτες είναι απλά αμίλητοι. Τριπλασιάσαμε το χρέος, φτάνουμε στο 30% την ανεργία, βυθίζονται τα όποια έσοδα του κράτους, πουλιέται οτιδήποτε μπορεί να είναι παραγωγικό μέσα στην χώρα. Και όλα αυτά για την «ανάπτυξη της χώρας», για την διόρθωση του σαθρού οικοδομήματος της μεταπολίτευσης… Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι τελικά «γίνεται θετικό το πρόσημο της αρνητικής πορείας της οικονομίας». Γάμο τα μαθηματικά μου !!!

ΦΥΛΛΟ

116 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2013

Από το «εγέρθητου» ως την επιστράτευση η απόσταση είναι λίγη, πολύ λίγη… Οι ιστορικοί που μελετούν το νομικό πολιτισμό της περιόδου του Μεσοπολέμου υποδεικνύουν, σε αντίθεση με αντιλήψεις που θέλουν το καθεστώς Μεταξά να αποτελεί μια απόλυτη αντιδημοκρατική πολιτική τομή στο συνεχές μιας ευνομούμενης πολιτείας, μια σταδιακή διολίσθηση, σχετιζόμενη τόσο με τα επίπεδα της καταστολής όσο και με μια σειρά νομοθετημάτων, στην κατεύθυνση περιστολής της δημοκρατίας. ιστορία του νόμου περί Ιδιώνυμου, η ποινικοποίηση πολιτικών απόψεων και η σταδιακή όξυνση των ταξικών αντιθέσεων εν μέσω της διεθνούς οικονομική κρίσης της δεκαετίας του ’30 αποτελούσαν στιγμές μίας κίνησης του πολιτικού επιμέλεια εκκρεμούς προς κειμένου την άρση των δηo Mιχάλης Nικoλακάκης μοκρατικών κατακτήσεων που θα συνοδεύσει τη χώρα μέχρι και το 1974. Η κρίση τότε, όπως και σήμερα, συρρίκνωνε τις αναδιανεμητικές ικανότητες του κράτους και περιόριζε τα περιθώρια λειτουργίας των συναινετικών θεσμών. Εκείνη την εποχή η υπεράσπιση της δημοκρατίας και η υπεράσπιση του δικαιώματος στην απεργία άρχιζαν όλο και περισσότερο να ταυτίζονται, κάνοντας σταδιακά τις υφιστάμενες πολιτικές ταυτότητες της εποχής, όπως αυτές του φιλελεύθερου ή του αντιμοναρχικού, να ξεθωριάζουν. Η σημερινή εποχή μοιάζει όλο και περισσότερο με εκείνον τον ελληνικό μεσοπόλεμο. Όχι με το μεσοπόλεμο του ιστορικού αναθεωρητισμού, που έβλεπε στα δεινά που είχαν επιβληθεί από «εξωτερικές αιτίες» στην γερμανική κοινωνία ως εγκλητικός μηχανισμός δύο ισοδύναμων συμφορών, την έλευση του φασισμού και του μπολσεβικισμού. Αλλά του ελλη-

νικού μεσοπόλεμου, όπου η εμπιστοσύνη του αστικού πολιτικού κόσμου προς τους δημοκρατικούς θεσμούς σταδιακά κλονίζεται και όπου ο ίδιος ο πρώην δημοκράτης γινόταν ο νυν οπαδός του Μεταξισμού, έπειτα συνομιλητής των δυνάμεων κατοχής και στη συνέχεια ο έμπιστος «εθνικόφρων». Η Ελλάδα των μνημονίων μοιάζει σήμερα να έλκεται από ανάλογες τροπικότητες καθώς η ανεργία για το 1/3 της κοινωνίας παγιώνεται και η ηγεμονική αντίληψη εξόδου από την ύφεση, αυτή που υλοποιεί η κυβέρνηση, είναι αυτή της περεταίρω συρρίκνωσης των εισοδημάτων προς όφελος της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Με άλλα λόγια, σήμερα, δεν μπορούμε να βλέπουμε την χρήση της πολιτικής επιστράτευση, ο κατεξοχήν τρόπος διαχείρισης κάθε μορφής κινητοποίησης, ξεκομμένη από την απόφαση του Σ.Ε.Β. να μην υπογράψει Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Η κρίση υποχρεώνει τμήματα του επιχειρηματικού κόσμου να στραφούν προς το κράτος για την επιβίωση τους. Και μην έχοντας άλλη στήριξη πέρα από την συρρίκνωση του μεροκάματου κρύβονται πίσω από τις απαντήσεις που δίνει η κυβέρνηση στις αντιδράσεις των οργανωμένων τμημάτων της εργασίας του δημοσίου και προωθούν μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Αν οι καθηγητές με τα οργανωμένα συνδικάτα τους δεν μπό-

ρεσαν να αντιδράσουν στην κυβέρνηση, τι ελπίδα φανταζόμαστε ότι έχουν οι εργάτες γης ή οι εργαζόμενοι στη μεταποίηση; Ακόμα χειρότερα, σήμερα, δεν μπορούμε να κατανοούμε την χρήση του νομικού εκτρώματος της πολιτικής επιστράτευσης ως αποκομμένου από την ενδυνάμωση της πολιτικής επιρροής του φασισμού στη χώρα μας. Ως νομικός όρος αντλείται από το Σύνταγμα ακριβώς για να περιγράψει περιπτώσεις ακραίας απειλής της εθνικής ασφάλειας ή της δημόσιας υγείας και με αυτό τον τρόπο λογικά κατατάσσει το κάθε κοινωνικό υποκείμενο, εναντίων του οποίου στρέφεται, ως εχθρό του έθνους. Αν ο κ. Σαμαράς επιλέγει να χρησιμοποιήσει στρατηγικές που ευθυγραμμίζουν τους πολίτες με τις επιλογές της κυβέρνησης στη βάση του καταναγκασμού και της νομικά θεμελιωμένης βίας, υπάρχουν άλλοι, αρμοδιότεροι, που μπορούν να εκφράσουν την στρατιωτικοποίηση του συνόλου της κοινωνίας ευθυγραμμίζοντας τις ήδη εφαρμοζόμενες πολιτικές πρακτικές με την ανάλογη ιδεολογία. Κοινώς, του εκφασισμού της κοινωνίας ηγείται ο κ. Σαμαράς και στα μουλωχτά από πίσω έρπετε ο κύριος Παναγιώταρος. Τέλος, στις σημερινές συνθήκες, δεν υφίσταται κάποια μορφή στήριξης της κυβέρνησης η οποία να μπορεί να διαχωρίσει το συνολικό θεάρεστο έργο της από «μεμονωμένες ακραίες» πολιτικές πρακτικές όπως αυτή της πολιτικής επιστράτευσης. Ο κ. Σαμαράς δεν επιστράτευσε του εκπαιδευτικούς της Ο.Λ.Μ.Ε. ούτε επειδή ανησύχησε για τον νευρικό κλονισμό των υποψηφίων για τις πανελλαδικές ούτε επειδή φοβήθηκε για τη δυναμική

που θα έπαιρνε η συγκεκριμένη, ούτως η άλλως αντιδημοφιλής, (με την βοήθεια των Μ.Μ.Ε.), κινητοποίηση. Χρησιμοποίησε αυτό το άκρως αντισυνταγματικό μέτρο για τρίτη συνεχή φορά ως επίδειξη πολιτικής πυγμής και ως παραδειγματισμό για όλες τις κοινωνικές κατηγορίες που πιθανά στο μέλλον να θελήσουν να διαμαρτυρηθούν. Η στήριξη της κυβέρνησης, ή η έλλειψή της, είναι πλέον συνυφασμένη και με τη συναίνεση προς αυτή την πρακτική ως μορφή διακυβέρνησης, ως το κοινά αποδεκτό μέτρο του τι είναι επιτρεπτό για αυτόν που ασκεί την εξουσία σε αυτή τη χώρα. Είναι εντυπωσιακό που μερικές φορές μοιάζει σαν μην βλέπουμε τις ενδεχομενικότητες που ανοίγονται διάπλατα για την ελληνική κοινωνία μπροστά στα μάτια μας. Μιας κοινωνίας, δηλαδή, που εις το εξής θα βρίσκεται διαρκώς υπό τη δαμόκλειο σπάθη του στρατιωτικού καταναγκασμού. Η υπεράσπιση σήμερα του δικαιώματος στη απεργία, στην διαδήλωση, στην κοινωνική διαμαρτυρία είναι κάτι παραπάνω από άσκηση φιλελεύθερων αντανακλαστικών εκ μέρους των πολιτών. Είναι πλέον ταυτισμένη με την αποκάλυψη των κοινωνικών ερείπιων που έχει αφήσει πίσω του το μνημόνιο και τα προγράμματα λιτότητας. Είναι ταυτισμένη με το δικαίωμα των πεινασμένων να πουν ότι πεινάνε. Η μερική, εκ περιστροφής και κατά περίπτωση υποστήριξη της σημερινής κυβέρνησης, ή πτυχών του έργου της «που ούτως ή άλλως έπρεπε να γίνουν», δυστυχώς για πολλούς, μας τελείωσε.

Για να μπορεί να έρχεται η ΠΥΞΙΔΑ στο σπίτι σας… Αλλά και γενικώς για να μπορεί να κυκλοφορεί απρόσκοπτα… Συνδρομή ετήσια 10 ευρώ Υπηρεσίες – Τράπεζες – Φορείς 50 ευρώ Συνδρομή υποστήριξης … Κατά συνείδηση Το ποσό της συνδρομής σας μπορείτε να το καταθέσετε στους λογαριασμούς μας: ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ 5758-020951-719 ΙΒΑΝ GR40 0172 7580 0057 5802 0951 719 ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΡΗΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΑΓΚΡΗΤΙΑ ΣΥΝEΤAIΡΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ ΙΒΑΝ GR33 0870 0410 0000 0001 1181 348 ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΡΗΤΗΣ ή να στέλνετε επιταγή στην διεύθυνση: Πυξίδα Της Πόλης, Τθ 53 / ΤΚ 73135 Χανιά Κρήτης

Μην ξεχνάτε να σημειώνετε το όνομα σας

ΦΥΛΛΟ

116 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2013

O Τουρισμός στην Κρήτη: Η Εκτίμηση για το σήμερα και μια Πρόβλεψη για το αύριο Τουρισμός (ο): 1. η προσωρινή μετακίνηση ατόμων ή ομάδων από τον τόπο διαμονής τους σε άλλες περιοχές (της χώρας τους ή και του εξωτερικού) έχοντας στόχο την επίσκεψη αξιοθέατων και γενικότερα την αναψυχή ή κάποιον ειδικό σκοπό (εσωτερικός, εξωτερικός, φθηνός, εκπαιδευτικός, παραθαλάσσιος, ορεινός, οικολογικός, χειμερινός) ή κατηγορία (αγροτικός, περιηγητικός, θρησκευτικός, γαστρονομικός, συνεδριακός, πολιτιστικός κ.α.). 2. (συνεκδοχή) Η οργανωμένη προσπάθεια που διεξάγεται από κρατικούς (υπουργεία και οργανισμούς) ή ιδιωτικούς φορείς (τουριστικά πρακτορεία και γραφεία, ξενοδοχειακές υποδομές) σε μια χώρα ή περιοχή, για την προσέλκυση επισκεπτών και την ρύθμιση των λεπτομερειών μετακίνησης, π.χ. «Πλήγμα για τον Ελληνικό τουρισμό ο πόλεμος στο Κοσσυφοπέδιο». 3. Το σύνολο των τουριστών που επισκέπτεται μια περιοχή ή χώρα, «Δεν έχουμε τουρισμό φέτος στο νησί». Ετυμολογία, Tour: σύντομη μετακίνηση με επιστροφή, Γαλλικά Tourism. Το παραπάνω λήμμα «κομίζει γλαύκας εις Αθήνας», με λίγα λόγια δεν λέει κάτι καινούριο, απλά παρέχει σε μας μια πλήρη περιγραφή - κατά τον Γ. Μπαμπινιώτη - ίσως της σημαντικότερης ελληνικής έννοιας, μετά από αυτήν του Πολιτισμού και με ό,τι αυτή συμπεριλαμβάνει. Σε κάθε περίπτωση πάντως, τούτη η επί λέξει αναφορά στο ομώνυμο θρυλικό πλέον λεξικό, θα μας βοηθήσει στη διερεύνηση του Τουρισμού, τόσο ως μία εκτίμηση για το σήμερα και τη σαιζόν που διανύουμε, όσο και ως μία πρόβλεψη για το αύριο και την πορεία του. Στην πραγματικότητα, την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, η σαιζόν είχε ήδη δώσει δείγματα γραφής ως μια από τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων, τόσο στο γενικότερο επίπεδο, όσο και σε αυτό της Κρήτης και των Χανίων, ειδικότερα. Οι προσδοκίες που δημιουργήθηκαν από τις προκρατήσεις προς το τέλος του προηγούμενου έτους μετουσιώθηκαν σε εμπειρίες, θετικές τουλάχιστον μέχρι αυτό το χρονικό σημείο,

χωρίς να προβλέπεται κάτι δυσοίωνο μέχρι το τέλος της φετινής χρονιάς. Το αντίθετο μάλιστα. Τα επίσημα στοιχεία του Αερολιμένα Χανίων δείχνουν για το 1ο τετράμηνο του έτους 45.000 αφίξεις, έναντι 36.000 του προηγούμενου έτους, 26.000 του 2011 και 22.500 του 2010. Μια αύξηση πάνω από 22% σε σχέση με την τελευταία χρονιά και σχεδόν 100% κατά την τελευταία τριετία, μόνο αισιόδοξα μπορεί να μεταφραστεί. Στην ίδια λογική, οι πτήσεις charter στο ίδιο χρονικό διάστημα έφτασαν τις 341, με αύξηση πάνω από 30% σε σχέση με τις 260 του 2012, τις 195 του 2011 ή τις 138 του 2010, παρέχοντας έτσι μια εξήγηση του φαινομένου. Θα συνεχιστεί η παραπάνω πραγματικότητα του 1ου τετραμήνου, καθ’ όλη τη διάρκεια της φετινής τουριστικής χρονιάς; Η απάντηση και στο ερώτημα αυτό, κινείται επίσης προς τη θετική πλευρά. Κι αυτό γιατί ναι μεν μπορεί να μας ευνοεί η, για τα καλά, εγκατάσταση των αεροπορικών εταιρειών χαμηλού κόστος στην Κρήτη, εντούτοις υπάρχει μια ολόκληρη σειρά, επίσης θετικά αξιολογούμενων παραμέτρων. Η θερμή εστία στη Μέση Ανατολή και εν μέρει στην Τουρκία και την Αίγυπτο, η εμφάνιση της οικονομικής κρίσης στις λοιπές χώρες του Νότου με διαφορά φάσης σε σχέση με την Ελλάδα, η υποτίμηση του ευρώ σε σχέση με τα σκανδιναβικά νομίσματα, η αναβάθμιση αγορών όπως η ρωσική, συνθέτουν και στηρίζουν μια πολύ θετική δέσμη τάσεων, η οποία μέσα στην ευδαιμονία της ακουμπάει με το ίδιο ραβδί, τόσο το παρόν όσο και τα επόμενα τουριστικά έτη. Θα αποτυπωθούν οι παραπάνω αυξητικές τάσεις σε επίπεδο αφίξεων στο νησί και σε επί-

πεδο εισπράξεων; Εδώ πλέον πρέπει να αποχαιρετίσουμε τη θετική πλευρά των πραγμάτων και να περάσουμε στην άλλη, την πιο χλωμή, που δε μας αρέσει, εντούτοις πάντα υπάρχει σε κάθε έκφανση της οικονομίας και της ζωής γενικά. Σε καμία περίπτωση είναι η απάντηση, ή ακόμα ακριβέστερα, αν υπάρξει αύξηση στον τζίρο αυτή θα είναι πολύ μικρότερη σε σχέση με την αύξηση στις αφίξεις. Μερικοί έχουν κάνει προβλέψεις για αύξηση τζίρου η οποία θα φτάσει και το 12-14%, αλλά προς το παρόν, ας μείνουμε ευχαριστημένοι και με το μονοψήφιο νούμερο. Το μικρό καλάθι είναι πάντα πιο ασφαλές. Στο κρίσιμο ερώτημα του γιατί συμβαίνει αυτό, ας επιχειρήσουμε να ξετυλίξουμε ένα μίτο, ο οποίος μοιραία θα μας ταξιδέψει από την πραγματικότητα του σήμερα, στο αύριο. Πόσο πιθανό είναι πλέον, οι κουτόφραγκοι να μην αντιληφθούν ότι τα χρήματά τους είναι «χρυσά»; Πόσο πιθανό είναι σε μια χώρα, η οποία ακόμα και με την απλή ημερολογιακή αλλαγή του κλίματος από χειμερινό σε θερινό φοράει μια διαφορετική φορεσιά για να μην υπάρξουν πιέσεις; Η Ελλάδα στηρίζει στο καλοκαίρι, όχι μόνο τα έσοδά της αλλά και την πολιτική της σταθερότητα και ηρεμία, την αναστολή καλών αλλά και κακών, προκειμένου να μην επηρεαστούν «τα μπάνια του λαού». Έτσι γίνεται από την εποχή του Ομήρου, έτσι θα γίνει και τώρα. Μ’ άλλα λόγια, το πλέον απίθανο θα ήταν να μην δεχτούμε πιέσεις σε σχέση με τις τιμές και τον ανταγωνισμό, τις οποίες ήδη δεχόμαστε, όψιμα από τις δυτικές περιοχές της Τουρκίας, μόνιμα δε από την λοιπή Μεσόγειο. Εδώ πια, θα «συγκρουστούμε» με το ίδιο το τουριστικό μας μοντέλο το οποίο αποτελεί το βασικό αίτιο - λόγο που δε μπορούμε να μετουσιώσουμε την αύξηση των επισκεπτών μας σε ανάλογη αύξηση τζίρου. Το μαζικό μοντέλο τουρισμού, αποτελεί το βωμό στον οποίο θυσιάζεται η ποιότητα και καταλήγει, σε μοντέλο χαμηλής οικονομικής απόδοσης. Μετατρέπει τη διαμονή σε μια εβδομαδιαία ή δεκαπενθήμερη κατανάλωση τροφίμων και ποτών χωρίς όριο, κουβαλώντας παράλληλα δυο βασικά μειονεκτήματα, στο τουριστικό μας αποτέλεσμα. Κατ’ αρχήν, όταν το κόστος μετατρέπεται σε μια παράμετρο, ένα απλό νούμερο σε Ευρώ, που αφορά την all inclusive διαμονή του επισκέπτη, είναι εξαιρετικά δύσκολο να μην πιεστεί. Εδώ οι ποιοτικές έννοιες χάνουν σε μεγάλο βαθμό τη σημασία τους. Ο τουριστικός πράκτορας σε ρόλο διαπραγματευτή τιμών και η ποιότητα από την άλλη, σε μια διελκυστίνδα η οποία τελικά θα γείρει προς

την πλευρά εκείνου που πληρώνει. Όπως ακριβώς δε μπορούμε να συναγωνιστούμε με όρους τιμής πώλησης το ισπανικό λάδι που μαζεύεται με τις μπουλντόζες, έτσι δε μπορούμε διαχρονικά να διαπραγματευτούμε το τουριστικό μας προϊόν με τιμές και παροχές Τουρκίας. Όσο το κάνουμε αυτό, τόσο θα βλέπουμε αναντιστοιχία, μεταξύ αφίξεων και κερδοφορίας. Επίσης ο παραπάνω Γράφει ο Κυριάκος Γ. επισκέπτης, την ΕλΚώτσογλου* λάδα, την Κρήτη και τα Χανιά επισκέπτεται, αλλά ούτε «ακουμπάει» τίποτα από όλα αυτά. Δέσμιος, σε ένα δωμάτιο με παραδοσιακή πρόσοψη αλλά διακοσμημένο σε στυλ ΙΚΕΑ, συχνά πίνοντας μέχρι να του το επιτρέπει το ωράριο του all inclusive, δεν θα δει ποτέ τι σημαίνει Φαράγγι της Σαμαριάς, Χρυσοσκαλλίτισα, Ελαφονήσι, Γραμβούσα, αλλά και Παλιόχωρα, Σφακιά, Λουτρό, Σούγια ή Γαύδος. Με 15.000 κλίνες άναρχα τοποθετημένες από τον Κλαδισό μέχρι το Καστέλι, χωρίς ουσιαστικά χωροταξικό πλαίσιο, η προστασία του περιβάλλοντος πάει περίπατο και όλες οι θεματικές και εναλλακτικές μορφές του τουρισμού εξαφανίζονται ή ακόμα καλύτερα, παραμένουν παντελώς άγνωστες στον επισκέπτη. Μοιραία, η επίσκεψή του θα περιοριστεί σε 2-3 απογευματινές βόλτες στο κοντινό προάστιο, άντε και μία στην Παλιά Πόλη των Χανίων, αλλά η «άγρια Κρήτη» θα παραμείνει μόνο σε εγχειρίδια που ο ίδιος ποτέ δε θα ‘χει την ευκαιρία να δει. Καλοί και απαραίτητοι οι υποδοχείς των 4 και 5 αστέρων, εξαιρετική η συνδυαστική ήπια, φιλική περιβαλλοντικά δόμηση κι οι παραθεριστικές κατοικίες, σημαντικό να ενισχυθούν και οι μικρές οικογενειακές μονάδες, πολύ κρίσιμο να μείνει το αεροδρόμιο Χανίων ακόμα κρατικό για να αυξηθούν οι αεροπορικές εταιρείες χαμηλού κόστους, αλλά μαζί με όλα αυτά, θα πρέπει να προσεγγίσουμε σε ένα σημαντικό βαθμό το εναλλακτικό μοντέλο. Δεν περιμένει κανείς να γίνουμε από τη μια μέρα στην άλλη ο παράδεισος του ιατρικού π.χ. τουρισμού, αλλά οι αγροτουριστικές μονάδες σε συνδυασμό με τις υπέροχες περιηγητικές μας διαδρομές, οι γαστρονομικές μας αρετές που ούτως ή άλλως είναι στην κορυφή των προτιμήσεων των επισκεπτών μας, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν πόλους έλξης αλλά και διαφοροποίησης του τουριστικού μας κύκλου, ώστε να αποτελέσει όλος ο Νομός και το νησί γενικότερα μια τουριστική αγορά, αρκετά πιο διευρυμένη από τη μονοδιάστατη κλεισούρα της μεγάλης μονάδας. Κέρδος για την τοπική οικονομία, κέρδος για όλους. Διαφορετικά, υπάρχει και μια 4η ερμηνεία της λέξης «τουρισμός» που σημαίνει μεταφορικά «εκτός θέματος» ή την παρουσία κάποιου σε ένα χώρο χωρίς να ανήκει σοβαρά σε αυτόν ή να τον υπηρετεί σωστά, π.χ. «Οι φαντάροι δεν έρχονται στο στρατό για Τουρισμό…» και ετούτη, δε θέλουμε να την ξέρουμε, σωστά; Μηχανικός Παραγωγής & Διοίκησης MSc

ΦΥΛΛΟ

116 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2013

Η σχολική ζωή… με τα μάτια των μαθητών άιος μήνας και το τέλος ενός ακόμη σχολικού έτους πλησιάζει. Τα συναισθήματα ανάμεικτα και όλοι μας, γνωστοί και άγνωστοι, μικροί και μεγάλοι, γονείς και φίλοι, εκπαιδευτικοί και μαθητές, έχουμε κάτι να σημειώσουμε για την πορεία μας, την εμπλοκή μας, την αδιαφορία μας, το άγχος, τα προβλήματα, την ξεγνοιασιά… σε αυτή τη σχολική διαδρομή. Γράφει ο Απρίλιος του 2013, λίγες πριν, σε μια Γιώργος Γώγουλος σχολική εφημερίδα γυμνασίου της πόλης μας διάβασα μια σειρά από μαθητικά άρθρα, σχετικά με τις απόψεις των μαθητών για τη σχολική ζωή…, τη ματιά των μαθητών. Στις καταγραφές τους, μεταξύ άλλων αναφέρουν: «… σχολική ζωή…, όμορφη, ξέγνοιαστη και χαρούμενη ζωή, γεμάτη όνειρα που προσπαθεί κανείς να τα φανταστεί και να τα κατακτήσει μέσα από τις γνώσεις και τις πληροφορίες που του παρέχει το σχολείο. Το πετυχαίνει όμως; Δεν ξέρω…», «… η κατά τη γνώμη μου, υποανάπτυκτη ελληνική παιδεία προσπερνά την ουσία και εστιάζει στην απομνημόνευση, αξιολογώντας τη μνήμη και όχι την κρίση του μαθητή.», «… πιστεύω πώς ο κάθε μαθητής θα πρέπει να διεκδικήσει το δικαίωμά του στην εκπαίδευση» Αυτή η απεριόριστη ορμή, η καθαρή απρόσμενη σκέψη, η απίστευτη εσωτερική ανεξαρτησία, τα όνειρα που λάμπουν στα μάτια του, τα απροσδόκητα τολμήματα, είναι κάποια από τα πράγματα που ζηλεύεις και σε μαγεύουν σε ένα νέο. Αυτές και άλλες από τις απόψεις των μαθητών στάθηκαν η αφορμή για αυτό το μικρό σημείωμα που προσπαθεί να αποτυπώσει μια συγκεχυμένη κατάσταση, που από τη μια ενθαρρύνει, ευχαριστεί και επιδοκιμάζει και από την άλλη προβληματίζει και ανατρέπει. Έτσι, προσπάθησα να εντοπίσω μια γενικότερη άποψη για το σχολείο σήμερα, την αίσθηση των μαθητών μας αλλά και της κοινωνίας μας γενικότερα με κάποια στοιχεία, διαχρονικά. Σε έρευνα Κοινής Γνώμης με αντικείμενο την αποτύπωση των απόψεων αλλά και της μέχρι τότε γνώσης και πληροφόρησης της κοινής γνώμης για την υφιστάμενη κατά-

σταση και προοπτική στη Λυκειακή Εκπαίδευση που πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 2011, από G.P.O. ΕΡΕΥΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΕ σε γενικό πληθυσμό στο σύνολο της επικράτειας ηλικίας 16 έως 60 ετών, για το ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ, με αφορμή την τότε δρομολογούμενη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση διαβάζουμε: Στο Νέο Λύκειο θα πρέπει: ●Να μειωθεί ο αριθμός και η ύλη των μαθημάτων ●Να διασφαλίζεται περισσότερος ελεύθερος χρόνος για τους μαθητές ●Να αποκτήσει ο μαθητής το δικαίωμα – ευθύνη της επιλογής ●Να ανανεωθεί άμεσα το καθηγητικό δυναμικό με καθηγητές νεότερους σε ηλικία, οι οποίοι φαίνεται να έχουν αμεσότερη και ευκολότερη πρόσβαση στους μαθητές Αναγνωρίστηκε επίσης ότι οι περισσότεροι μαθητές συνδέουν την εκπαίδευση τόσο με την αγορά εργασίας όσο και με την γενική μόρφωση ενώ εκδηλώθηκε έντονα η ανάγκη ενίσχυσης του Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού Παράλληλα, από την πλευρά των γονέων επισημάνθηκε

ότι οι διαρκείς μεταρρυθμίσεις του εκπαιδευτικού συστήματος αποπροσανατολίζουν το μαθητή και την οικογένεια του, ενώ προτάθηκε το Γυμνάσιο να προσφέρει γενική παιδεία και το λύκειο πιο εξειδικευμένη. Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση για το Νέο Λύκειο είναι ακόμη και σήμερα 2,5 χρόνια μετά ένα σημαντικό ζητούμενο. Πόσες όμως προσπάθειες για εκπαιδευτική μεταρρύθμιση έχουν ιστορικά πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα; Ο Σήφης Μπουζάκης, Καθηγητής Ιστορίας Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών αναφέρει: Από την πρώτη θεσμοθέτηση του ελληνικού σχολικού συστήματος την τριετία 1834-1837 μέχρι το 1974 θα συνταχθούν εκατοντάδες εκπαιδευτικά νομοσχέδια. Απ’ αυτά: • Άλλα θα συνταχθούν αλλά δε θα φθάσουν ποτέ στη Βουλή. • Άλλα θα φθάσουν στη Βουλή αλλά δε θα συζητηθούν. • Άλλα θα συζητηθούν, άλλα δε θα ψηφισθούν. • Άλλα θα ψηφισθούν αλλά στη συνέχεια δε θα εφαρμοσθούν. • Άλλα θα ψηφισθούν και θα εφαρμοσθούν, αφού αλλοιωθούν ή γίνουν «αγνώριστα». Στη χώρα μας, με 230 Υπουργούς Παιδείας το παραπάνω χρονικό διάστημα (1834-1974), η ερμηνεία αυτών των συνεχών μεταβολών ανάγεται στην κατίσχυση του πολιτικού στοιχείου, του ασφυκτικού εναγκαλισμού της εκπαίδευσης από το κράτος (το σχολείο ως διακύβευμα εξουσίας). Ενώ για την περίοδο 1974-2013 είχαμε 28 Υπουργούς, οι οποίοι θα επιχειρήσουν πολλές εκπαιδευτικές τομές και πολλές φορές το τοπίο θα είναι έντονα συγκρουσιακό. Αυτό όμως που καθημερινά διαβάζουμε στα μάτια κυρίως των μαθητών μας, είναι ότι πρέπει όλοι μας να ακολουθήσουμε μια κοινή πορεία προσπαθώντας να κάνουμε την παιδεία υπόθεση όλων μας…

ΦΥΛΛΟ

116 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2013

Α Ν Ε Π Α Ι Σ Θ Η Τ Ω Σ

ΦΥΛΛΟ

116 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2013

PASSE-PARTOUT "O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.

Απαλλαγμένο από τη φόρτιση του ιστορικού συνειρμού, το Τριανόν έχει επικρατήσει να παραπέμπει στην ομορφιά του τοπίου, στην ξεκούραση των θαμώνων . Ίσως γι’ αυτό τόσοι χώροι εκδηλώσεων στην Ελλάδα φέρουν τ’ όνομά του. Αλλά και η αισθητική τέτοιων χώρων προκαλεί για δημιουργία. Σε αλληλεπίδραση μ’ έναν τέτοιο χώρο παρουσίασαν οι PASSE-PARTOUT την παράστασή τους «με δράσεις μετά μουσικής», αναδεικνύοντας έτσι τη θεατρικότητα του τραγουδιού και όλο το ιστορικό-πολιτισμικό υπόβαθρο που αυτό μεταφέρει. Οι εξαιρετικές διασκευές ταίραξαν τις χορδές της κιθάρας με το κορίτσι στο μπαλκόνι να τραγουδά στο φεγγάρι το τραγούδι της ξενιτιάς, την καρέκλα του ρεμπέτικου στον «πασατέμπο» με τους στίχους her beauty and the moonlight overthrew you, (hallelujah), το «χαράζω δίστιχα των active member στο κορμί μου/κι έχω ένα κόμπλεξ για τη φωνή μου…» μ’ ένα μιούζικαλ και με τη δροσιά του Je veux de l'amour, de la joie, de la bonne humeur, την εκπληκτικά υποδυόμενη σε αργή κίνηση αναπαράσταση πάλης στον ήχο του skyfall με τον αλλιώτικο νόμο της Κανελλίδου. Με τραγούδια και ωραίες εικόνες δυο βράδια περιηγηθήκαμε σε ομορφιές του κόσμου, σε ομορφιά ψυχής… Εις το επανιδείν! Βούλα Καντεράκη

«Όταν γίνεις ποίημα» Χανιά 2013 Σχήμα: 17 x 24,5 Σελ: 80 Τιμή: 9 ευρώ ISBN: 978 - 960 - 98066 - 7 - 1 Εκδόσεις Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης – Πυξίδα της Πόλης http://ekdoseis-pek.blogspot.gr/ Προϊόν πάλης με τις λέξεις και το ρυθμό, πάνω απ’ όλα ωστόσο, μια απροκάλυπτη κατάθεση ψυχής που την εναποθέτει στην κρίση του αναγνώστη, είναι η ποιητική συλλογή του Βαγγέλη Θ. Κακατσάκη «Όταν γίνεις ποίημα» που κυκλοφορήθηκε στις αρχές του 2013 από την «Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης - Πυξίδα της Πόλης» και περιλαμβάνει ποιήματα που γράφτηκαν την τελευταία 25\ετία. Σημείο στίξης του ποιητή το ερωτηματικό, ως βίωμα, ως σκέψη και ως όραμα, που πασχίζει να βγει στο φως, να γίνει ποίημα. «Όταν γίνεις ποίημα,/ μικρό ερωτηματικό/ της τωρινής ανησυχίας, /θα πάψω να ’χω συντροφιά/ την αποψινή αγρύπνια», λέει στο πρώτο του ποίημα. Στην πρώτη ενότητα της συλλογής (24 ποιήματα) ο ποιητής κινείται βασικά στον «ιδιωτικό» του χώρο. Αποκαλύπτει μύχιες σκέψεις του, καταθέτει τα συναισθήματά του γι’ αγαπημένα πρόσωπα και ανασυνθέτει κομμάτια απ’ τη ζωή του, κυρίως αυτήν των παιδικών του χρόνων. «Πολλά βράδια,/ λίγο πριν κλείσω τα μάτια,/ πιάνω την ψυχή μου απ’ το χεράκι/ -«στράτα στρατούλα», της λέω-/ και τη βγάζω βόλτα/ στα παιδικά λημέρια», γράφει… Στη δεύτερη ενότητα (32 ποιήματα) ο ποιητής βγαίνει «Εις την οδόν». Ακολουθεί κάποια απ’ τα μονοπάτια της Ιστορίας, πηγαίνει στην «αγορά των μεταπρατών» όπου «διατιμώνται τα αδιατίμητα», για να σχολιάσει κάποιες απ’ τις ανθρώπινες συμπεριφορές και κατασκηνώνει στις πλατείες των αγώνων για ένα καλύτερο αύριο. Εκεί που τα δάχτυλα σφίγγονται σε γροθιά κι αντροκαλούνε τον ουρανό. «Όχι για ν’ ανοίξουνε τρύπες,/ αλλά για να τον ταρακουνήσουνε/ συθέμελα!». Αυτό ωστόσο δε σημαίνει ότι δεν ατενίζει την ενυπάρχουσα ομορφιά της ζωής και ότι δε χάνεται κάποιες φορές ρεμβάζοντας… Η στατικότητα και ο εφησυχασμός δεν έχουν θέση στην ποίηση -όπως και στη ζωή- του Βαγγέλη Κακατσάκη. Ένας «χαρταετός» που απελευθερώνεται απ’ το σπάγκο του oι ανησυχίες, οι σκέψεις και οι προβληματισμοί του. Ένας χαρταετός που τελικά δεν του ανήκει και γι’ αυτό, κατά δήλωσή του, τον αγαπά περισσότερο… Ο Βαγγέλης Κακατσάκης γεννήθηκε στο Νίππος Χανίων από γονείς αγρότες το 1948. Είναι απόφοιτος της Μαρασλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας, σπούδασε στην Πάντειο Σχολή (σημερινό Πάντειο Πανεπιστήμιο) και μετεκπαιδεύτηκε στις Επιστήμες της Αγωγής. Εργάστηκε για 36 χρόνια ως δάσκαλος. Έχει ασχοληθεί ενεργά, για μια 20ετία περίπου, με το συνδικαλισμό και συνεχίζει ν’ ασχολείται εδώ και 40 χρόνια με τον πολιτισμό και την παράδοση. Είναι συνεργάτης, απ’ τα μέσα της 10ετίας του 1970, της εφημερίδας «Χανιώτικα νέα». Εκτός των άλλων δημοσιευμάτων του (ποιήματα, διηγήματα, επιφυλλίδες, χρονογραφήματα, άρθρα, μελέτες κ.λπ.) έχουν κυκλοφορηθεί σε βιβλία άλλες δύο ποιητικές του συλλογές: «Τα άλογα του χρόνου» (1973) και «ΚΑΖΟΒΑΡ» (εκδ. «Φιλιππότη», 1987). Εκδόσεις Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης – Πυξίδα της Πόλης ΤΘ 53 ΤΚ 73135 Χανιά Κρήτης , Τηλ. 28210 74104 Web: www.pe-kritis.gr mail: info@pe-kritis.gr http://ekdoseis-pek.blogspot.gr/

ΦΥΛΛΟ

116 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2013

http://ekdoseis-pek.blogspot.gr/

Με τρεις νέες εκδόσεις συνεχίζουν την εκδοτική τους πορεία η Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης και η Πυξίδα της Πόλης. Τρεις προτάσεις για μικρούς και μεγάλους αναγνώστες. Αναζητήστε τα … Επαγγέλματα από το χθες στο σήμερα Ο Μόχθος των Ανθρώπων

Εμμανουήλ Ροΐδη «Η Μηλιά»

Συγγραφέας : Συλλογικό ( λεύκωμα)

Διασκευή: Μαρινέλλα Βλαχάκη Εικονογράφηση: Νίκος Μπλαζάκης

Σχήμα: 21x 29 , Σελ:136, Τιμή:17,16 ευρώ ISBN: 978-960-98066-6-4 Εκδόσεις Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης – Πυξίδα της Πόλης Μέσα από τις σελίδες του λευκώματος «Επαγγέλματα από το χθες στο σήμερα ,Ο Μόχθος των Ανθρώπων» επιχειρούμε μια αναδρομή στην Ελλάδα που χάθηκε αλλά και στην Ελλάδα που μεταλλάσσεται διαρκώς μέσα από την καθημερινή εργασία. Ένα οδοιπορικό αυτογνωσίας, γνωριμίας με τον κόσμο των γονιών και των παππούδων μας που δίνει τη θέση του άλλοτε νοσταλγικά, άλλοτε δυναμικά και άλλοτε καταστροφικά στην πραγματικότητα του σήμερα που με απίστευτη ταχύτητα γίνεται χθες. Η αποτύπωση 54 φωτογράφων συναντιέται με αρχειακό υλικό συγκροτώντας μια αφήγηση με περισσότερες από 300 φωτογραφίες που αποτυπώνουν ένα ταξίδι σε μια Ελλάδα που είτε δεν υπάρχει πλέον, είτε μεταλλάσσεται ραγδαία. Παράλληλα το λεύκωμα αποτελεί μια ανάγνωση – γέφυρα αυτού που φεύγει με αυτό που πιθανά θα μπορούσε δυναμικά να το αντικαταστήσει.

Αλ.Παπαδιαμάντης, «Χαλασοχώρηδες» και άλλες «δύο αιώνων πρίν» σύγχρονες πολιτικές ιστορίες Συγγραφέας : Θεοδωσία Δασκαλάκη Σχήμα: 17x 24 , Σελ:62, Τιμή:7,00 ευρώ ISBN: ISBN 978 - 960 - 98066 - 5 - 7 Εκδόσεις Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης – Πυξίδα της Πόλης Η καθαρεύουσά του , φωνή λαού που έφτανε εκεί όπου έπρεπε να φτάσει . Χριστιανός Ορθόδοξος μα και ειδωλολάτρης μαγεύεται από το νάι του Δερβίση, κάνει το σταυρό του μπροστά στην Ακρόπολη, πιστεύει σε μαντζούνια,μάγισσες και στοιχειά . Η εκκλησία του χωρούσε κάθε άνθρωπο όμως δεν έδωσε συγχωροχάρτι στους ανάξιους λειτουργούς της. Αντιευρωπαϊστής ; Βυζαντινός ; Κάτι περισσότερο . Έλληνας Αντιρατσιστής . Συντάκτης του πρώτου καταστατικού θεσσαλικού αγροτικού συλλόγου. Η πολιτική του, ανάθεμα στην κομματικοκρατία και στην ηθική της .

Σχήμα: 18x18, Σελ:36, Τιμή:10,65 ευρώ ISBN: 978-960-98066-4-0 Εκδόσεις Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης Πυξίδα της Πόλης Το βιβλίο περιέχει CD με θεατρική απόδοση του παραμυθιού από τους, Κωστή Καπελώνη και Μαρινέλλα Βλαχάκη. Πρωτότυπη μουσική από το Λεωνίδα Μαριδάκη και τραγουδούν, Δάφνη Πανουργιά-Λεωνίδας Μαριδάκης Το παραμύθι «Η Μηλιά» του Εμμανουήλ Ροΐδη δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1895 και είναι το μοναδικό έργο του συγγραφέα που έγραψε στη δημοτική. «Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι βρίσκει ένα πρωί, κάτω από ένα μηλόδεντρο, μέσα στο δάσος ένα κοριτσάκι, σκεπασμένο με άνθη λευκά, που είχε ρίξει απάνω του ο άνεμος τη νύχτα. Αμέσως το υιοθετούν και το φωνάζουν Μηλιά. Το κορίτσι έχει μεγάλη καρδιά, αγαπάει πολύ τους γονείς του και προστατεύει με κάθε τρόπο τα ζώα και τα πουλιά του δάσους . Εκείνα με τη σειρά τους το ανταμείβουν και…» Ένα τρυφερό παραμύθι που κρατάει ευχάριστη συντροφιά στα παιδιά αλλά και στους μεγάλους που αισθάνονται κάποιες στιγμές παιδιά.

Κοσμολαϊτης και όχι κοσμοκαλόγερος .Πορεύτηκε μόνος ανάμεσα στους λαϊκούς ανθρώπους . Έζησε ελεύθερος από τα « πρέπει» του δημοσιογράφου , του συγγραφέα .Μακριά από ανιαρούς κύκλους που υπόσχονται κοινωνική αναρρίχηση . Έχτισε ,με μελάνι , το σπίτι του Έλληνα νησιώτη . Έβαλε τη φύση αδιάψευστο μάρτυρα της ανθρώπινης ιστορίας . Προκλητικός στην απλότητά του. Τόσο απλός που πάντα θα ανακαλύπτουμε το ατελεύτητο της γραφής του. Η συγγραφέας Η Θοδωσία Δασκαλάκη μεγάλωσε στην Πανέθημο Κισσάμου Χανίων. Είναι πτυχιούχος της Σχολής Φιλοσοφίας Παιδαγωγικής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και απόφοιτος της Δημοσιογραφικής Σχολής Μπόνα .Έχει πραγματοποιήσει μια έκθεση ζωγραφικής υπό την αιγίδα του Πνευματικού Κέντρου Ιωαννιτών .Έχει διασκευάσει το παραμύθι «Το δάκρυ του μαέστρου» και την κωμωδία «οι τρελλοί της εποχής» και έχει γράψει δύο θεατρικά έργα «Το αλητάκι» και «Τα πιο όμορφα όνειρα τα βλέπουμε ξύπνιοι». Και τα τέσσερα έχουν ανέβει από την Θεατρική ομάδα «Το αμπερνάλλι» στη Ρόδο . Αρθρογραφεί στην Πυξίδα της πόλης, στον τοπικό τύπο της Ρόδου ,ενώ στο παρελθόν εργάστηκε στον 902fM στα Ιωάννινα ,στην Αυγή της Κυριακής και σε αθηναϊκά περιοδικά πολιτιστικού περιεχομένου.

Εκδόσεις Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης – Πυξίδα της Πόλης ΤΘ 53 ΤΚ 73135 Χανιά Κρήτης , Τηλ. 28210 74104 info@pe-kritis.gr www.pe-kritis.gr

Αναζητήστε τα …

ΦΥΛΛΟ

116 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2013

«…Το μεγάλο μάθημά της μεταμόσχευσης είναι, φροντίδα για τον εαυτό μου, φροντίδα για τους άλλους…» Πέτρος Κακολύρης, συγγραφέας, αντιπρόεδρος του συλλόγου μεταμοσχευμένων καρδιάς "Συνεχίζω" Για ποιο λόγο κάποιος αποφασίζει την προσωπική περιπέτεια να την κάνει βιβλίο; Είναι το αντίδωρο –μου- προς την κοινωνία για το μεγάλο δώρο που μου έκανε. Και για τη διάδοση της ιδέας χάρη στην οποία εγώ ζω. Εξάλλου δεν εξέλειψε η λίστα με τη μεταμόσχευση τη δική μου επομένως θα ήταν πολύ εγωιστικό να ασχοληθώ μόνο με τον εαυτό μου και να ξεχάσω όλους και όλες που έμειναν πίσω και περιμένουν και αυτοί το θείο δώρο Σε απασχόλησε σε ποιο βαθμό η ιστορία σου ενδιαφέρει την υπόλοιπη κοινωνία; Είναι προφανές πως την κοινωνία δεν την ενδιαφέρει η προσωπική μου ιστορία θα έπρεπε να την ενδιαφέρει όμως η ιδέας της δωρεάς οργάνων. Η στατιστική λέει πως περισσότερες πιθανότητες έχουμε να χρειαστούμε κάποιο όργανο στη ζωή μας παρά να χρειαστεί να χαρίσουμε. Επομένως η δωρεά μας αφορά όλους και πρωτίστως εμάς και τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Πόσο δύσκολο ήταν το εγχείρημα; Ο Μένης Κουμανταρέας σε μια συνέντευξή του δήλωσε πως «κοστίζει πολύ ακριβά να εξομολογείσαι τις εμπειρίες σου και τα βιώματά σου. Κι ακόμα ακριβότερα να τα μεταπλάθεις σε μυθιστόρημα ή διήγημα». Θα προσθέσω μόνο πως ήταν ένα βιβλία που έπρεπε να «γρα-

Πέτρος Κακολύρης γεννήθηκε το Μάρτιο του 1957 στα Κάτω Πετράλωνα και μεγάλωσε στον Ταύρο. Σπούδασε Κοινωνιολογία στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Μπολόνιας (Ιταλία) και έκανε μεταπτυχιακό σεμινάριο στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με θέμα "Κοινωνία και Πολιτισμός". Ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία σε ενυπα και ηλεκτρονικα ενυπα. Από το Μάιο του 2010 είναι πρόεδρος του ομίλου πολιτισμού Εύμαρος και υπεύθυνος των εκδόσεων Εύμαρος. Έχει δημοσιεύσει ποιήματα και διηγήματα σε διάφορα περιοδικά ενώ

φτεί γρήγορα» διότι γράφοντας ξαναβιώνεις τις καταστάσεις και ξυπνάει η μνήμη του σώματος που είναι οδυνηρή. Να σας πω μόνο πως όταν κατέγραφα τη στιγμή της μεταμόσχευσης το δωμάτιο γέμισε την μυρωδιά του ιωδίου όπως στην αίθουσα του χειρουργείου και το τραπέζι μου τραντάχτηκε σαν να έγινε σεισμός. Η ισορροπία ανάμεσα στην ψύχραιμη αφήγηση της ιστορίας και της ψυχολογικής επιβάρυνσης του πρωταγωνιστή διαχωρίζονται; Ήταν η μεγάλη αγωνία μου για το αν θα κατόρθωνα να ξεπεράσω το σκόπελο του τραύματος. Τώρα λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του είμαι πιο ήσυχος και ικανοποιημένος διότι μου λένε πως τα κατάφερα. Με γεμίζει χαρά πως όσοι/ες το διάβασαν μιλούν για ένα αισιόδοξο βιβλίο και καθόλου μελοδραματικό.

συμμετείχε και στο συλλογικό έργο "Vivere pericolosamente: 26 ιστορίες από την Ιταλία με το διήγημα Una storia obscura. Από το Φεβρουάριο του 2011 είναι αντιπρόεδρος του συλλόγου μεταμοσχευμένων καρδιάς "Συνεχίζω".

Σ.Σ. Το βιβλίο του Πέτρου Κακολύρη «Η Ιστορία της Καρδιά μου» θα παρουσιαστεί στα Χανιά την Δευτέρα 10 Ιουνίου στο εργατικό κέντρο από την Πυξίδα της Πόλης και τον Παγκρήτιο Σύνδεσμο Αιμοδοτών

Τι σημαίνει εγγράφομαι στην «λίστα για μεταμόσχευση». Πως «τελείωσαν τα ψέματα» και βρίσκεσαι ενώπιος ενωπίω. Είναι μια σχοινοβασία ζωής και θανάτου και από το πώς θα διαχειριστείς αυτή την «κατάσταση» θεωρώ πως παίζει το σπουδαιότερο ρόλο στην τελική έκβαση της υπόθεσης. Τελικά τι είναι η καταμόσχευση, ως διαδικασία, εμπειρία, ιατρική πράξη, αρχή και τέλος ζωής; Η συγκλονιστικότερη εμπειρία και ένα μεγάλο μάθημα ζωής. Και αν όλα πάνε καλά η απόλυτη ευτυχία. Έτσι αρχίζει και το βιβλίο: «…Την πρώτη ημέρα που πήγαμε στο νέο μας σπίτι από τα Κ. Πετράλωνα στον Ταύρο, λίγους μήνες μετά τη γέννησή μου, χιόνισε. Λένε πως αυτό είναι ευτυχία. Στην διαδρομή μου πολλές φορές την πλησίασα όμως τη βίωσα με τον πιο απόλυτο τρόπο 52 χρόνια μετά, το Μάη του 2009, όταν και ξύπνησα με την καρδιά ενός 27χρονου, να χτυπάει μέσα μου. Το βιβλίο αυτό είναι η αφήγηση αυτής της συγκλονιστικής ιστορίας» Σε άλλαξε αυτό το βίωμα και αν ναι σε τι; Το μεγάλο μάθημά της μεταμόσχευσης είναι, φροντίδα για τον εαυτό μου, φροντίδα για τους άλλους. Η μνημονιακή πολιτική των τελευταίων χρόνων πως επηρεάζει και τι

προβλήματα δημιουργεί στην κοινωνία των ανθρώπων με μεταμοσχεύσεις; Είναι απολύτως προφανές πως η κατάρρευση του δημόσιου συστήματος υγείας αλλά και οι συνεχείς περικοπές σε συντάξεις και επιδόματα επιβαρύνουν τους πιο αδύναμους. Η μεγάλη πλειοψηφία των μεταμοσχευμένων ανήκουν στους χαμηλοσυνταξιούχους. Πολλές φορές βρίσκονται στη θέση να επιλέγουν φάρμακα αδυνατώντας να τα προμηθευτούν όλα. Αλλά για να είμαι απολύτως ειλικρινής, οι μεταμοσχευμένοι καρδιάς έχοντας την παρακολούθηση του Ωνασείου είμαστε σε πολύ καλύτερη θέση από τους άλλους μεταμοσχευμένους, που πολλές φορές δεν έχουν ούτε ένα σταθερό γιατρό να τους παρακολουθεί. Έχοντας βιώσει την εμπειρία της μεταμόσχευσης, αλλά και όλες τις διεργασίες πριν και μετά, ποιο είναι το μήνυμα σου προς όλους εμάς; Ο μόνος τρόπος να νικήσεις το θάνατο είναι να δώσεις ζωή. Και αυτό το κάνει μόνο η μάνα και η δωρεά οργάνων.

Η ιστορία της καρδιάς μου, το χρονικό μιας μεταμόσχευσης

Πέτρος Κακολύρης (εκδόσεις Εύμαρος) «…Την πρώτη ημέρα που πήγαμε στο νέο μας σπίτι από τα Κ. Πετράλωνα στον Ταύρο, λίγους μήνες μετά τη γέννησή μου, χιόνισε. Λένε πως αυτό είναι ευτυχία. Στην διαδρομή μου πολλές φορές την πλησίασα όμως τη βίωσα με τον πιο απόλυτο τρόπο 52 χρόνια μετά, το Μάη του 2009, όταν και ξύπνησα με την καρδιά ενός 27χρονου, να χτυπάει μέσα μου.

ΦΥΛΛΟ

116 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2013

Camera Obscura

Ο Σταύρος Λυκάκης στην Camera Obsura Ο Σταύρος Λυκάκης γεννήθηκε το 1985 στα Χανιά οπού ζει και εργάζεται ,σπούδασε στο ΤΕΙ Ηρακλείου στο τμήμα της Λογιστικής. Tο 2011 παρακολούθησε τα σεμινάρια φωτογραφίας της ΛΕ.Φ.ΚΙ. και έκτοτε είναι μέλος της. Πως ξεκίνησε η εμπλοκή σου με τη φωτογραφία; Βρέθηκα στη Ρώμη όταν αποφάσισα να αγοράσω την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή, από τις πρώτες κιόλας λήψεις κατάλαβα ότι πρόκειται για μια ενασχόληση που με συναρπάζει! Επιβάλλεται μια φωτογραφία να αφηγείται πράγματα και καταστάσεις ή όχι; Όχι, εξαρτάται τι θέλει να εκφράσει ο φωτογράφος και τη χρήση της φωτογραφίας. Μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις … Κάθε εικόνα είναι μια διαφορετική ιστορία δεν χωράει μέσα σε 1000 λέξεις!!

και κάτω από συνθήκες μπορεί να αναδείξει ο ένας τον άλλο.

Από την καλλιτεχνική στην δημοσιογραφική φωτογραφία είναι μεγάλος ο δρόμος ; Είναι δυο διαφορετικοί δρόμοι που όμως συνυπάρχουν

Υπάρχει κάτι που θέλεις αλλά δεν έχεις καταφέρει να φωτογραφίσεις ; Όσο φωτογραφίζεις πάντα θα υπάρχει κάτι... Kαι τον εαυτό μου με τους φίλους μου σε προσωπικές μας στιγμές.

ΦΥΛΛΟ

116 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2013

«… Η προσωπικότητά του Βενιζέλου και οι αποφάσεις του αναγκαστικά δίχαζαν την χώρα – είτε τον υποστήριζε κάποιος φανατικά, είτε τον απεχθανόταν, δεν υπήρχε μέση οδός. Αυτά τα έντονα πάθη έχουν περάσει, ως ιστορική γνώση ή ως απλή φήμη, και στις επόμενες γενιές, οπότε το ενδιαφέρον για τον Βενιζέλο ανατροφοδοτείται διαρκώς…»

Πολυχρόνης Κουτσάκης, συγγραφέας Ένα ακόμα βιβλίο, πως προέκυψε αυτή η νέα δουλειά σου; Ναι, το «Όταν ήταν ευτυχισμένος» είναι το 13ο βιβλίο μου, έχω αρχίσει να αισθάνομαι βετεράνος… Πριν δέκα χρόνια έγραψα ένα θεατρικό έργο με τον ίδιο τίτλο, το οποίο τελικά πήρε το Β΄ Κρατικό Βραβείο Θεατρικού Έργου το 2005. Το έργο βασιζόταν στην ίδια κεντρική ιδέα με αυτήν που χρησιμοποιώ και στο μυθιστόρημα, όμως λόγω του περιορισμένου χρόνου που έχει ένας θεατρικός συγγραφέας για να πει μια ιστορία (μέσα σε δύο ώρες το πολύ) και λόγω των πρακτικών περιορισμών που έχει η σκηνή ενός θεάτρου, είχα αναγκαστεί να μην χρησιμοποιήσω στο θεατρικό περίπου το 90% του υλικού που είχα μαζέψει από την έρευνα που είχα κάνει. Η απόφαση να γράψω ένα καινούργιο ουσιαστικά βιβλίο, αφού δεν θα μπορούσα να κρατήσω παρά ελάχιστα πράγματα από το θεατρικό, ήταν δύσκολη, αλλά την πήρα, και δεν το μετάνιωσα. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος βρέθηκε στο κέντρο του ενδιαφέροντος σου τυχαία ή ήταν αποτέλεσμα μιας αλληλουχίας πραγμάτων; Όπως γράφω και στο «Σημείωμα του Συγγραφέα» στο τέλος του βιβλίου, ξεκίνησα να διαβάζω για τον Βενιζέλο πριν 12 χρόνια από τον φόβο του εξευτελισμού – συζητούσα συχνά για διάφορα θέματα με ανθρώπους που εκτιμούσα πολύ και φοβόμουν πως σύντομα θα ερχόταν το θέμα και θα αποδεικνυόταν η άγνοιά μου.

εύκολα βλέπει τα λάθη του Βενιζέλου αλλά και το γεγονός ότι αυτά δεν κόστισαν σημαντικά, ενώ τα επιτεύγματά του δεν έχουν ξεπεραστεί μέσα στον αιώνα που ακολούθησε. Ο τέταρτος είναι ότι η προσωπικότητά του και οι αποφάσεις του αναγκαστικά δίχαζαν την χώρα – είτε τον υποστήριζε κάποιος φανατικά, είτε τον απεχθανόταν, δεν υπήρχε μέση οδός. Αυτά τα έντονα πάθη έχουν περάσει, ως ιστορική γνώση ή ως απλή φήμη, και στις επόμενες γενιές, οπότε το ενδιαφέρον για τον Βενιζέλο ανατροφοδοτείται διαρκώς. Και ο πέμπτος είναι ότι το πολιτικό προσωπικό σήμερα είναι αυτό που είναι. Οπότε, ασχολούμαστε με τον Βενιζέλο λόγω απόγνωσης, όταν κοιτάζουμε ποιοι είναι οι ηγέτες, σήμερα, των κομμάτων της χώρας. Πολύ σύντομα, με μάγεψε τόσο η εποχή (τα Χανιά μας, 100 και βάλε χρόνια νωρίτερα, και η Αθήνα στις αρχές του 20ου αιώνα) αλλά και οι ομοιότητες με το σήμερα. Και πάλι όμως, δεν είχε περάσει καθόλου από το μυαλό μου η ιδέα να γράψω το θεατρικό έργο, που ανέφερα πριν. Αυτό που με «έπεισε» να γράψω για τον Βενιζέλο ήταν το τεράστιο κενό που ανακάλυψα στην ζωή του ανάμεσα στο 1894 και στο 1897. Το 1894 ο Βενιζέλος έχασε την γυναίκα του, κατά την γέννηση του δεύτερου γιου του, και τρελάθηκε από τον πόνο. Η τρέλα του εκδηλώθηκε με ακραίο τρόπο, σε σημείο που να είναι δακτυλοδεικτούμενος στα Χανιά της εποχής, για πολύ μεγάλο χρονικό

«Όταν ήταν ευτυχισμένος» Ο 19ος αιώνας πλησιάζει στο τέλος του, η Ελλάδα σπαράσσεται από τα προβλήματα που έχουν αφήσει πίσω τους τέσσερις αιώνες σκλαβιάς και εβδομήντα χρόνια άθλιων πολιτικών, η Κρήτη παραμένει υπό τουρκική κατοχή, και ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν έχει καμία σχέση με τον ηγέτη που σήμερα γνωρίζουμε - και δε θέλει να έχει. Γιατί το κέντρο της ζωής του δεν είναι ούτε η δικηγορία ούτε η πολιτική ούτε ο πρωτότοκος νεογέννητος γιος του. Το κέντρο της ζωής του είναι ο μεγάλος, απόλυτος έρωτάς του για τη γυναίκα του, τη Μαρία - κι όταν τη χάσει, θα τρελαθεί, θα κόψει κάθε επικοινωνία με την οικογένειά του, θα περνάει μέρες και νύχτες στο νεκροταφείο και θα φυτέψει κυπαρίσσια εκεί για να μπορεί να τη βλέπει από μακριά, θα γυρίζει στους δρόμους των Χανίων παραμιλώντας. Αυτή είναι μια ιστορία για το πώς ένας γονατισμένος άνθρωπος μπορεί να σηκωθεί ξανά. Και μετά να σηκώσει μια χώρα στα χέρια του, χωρίς να λογαριάζει τίποτα και κανέναν προκειμένου να πετύχει τον στόχο του. Έναν στόχο που μπορεί να ήταν πολύ διαφορετικός απ' αυτόν που όλοι σήμερα νομίζουν πως καταλαβαίνουν.

διάστημα. Στη συνέχεια, τα ιστορικά βιβλία τον εμφανίζουν να είναι μέσα στην ηγετική ομάδα της επανάστασης του Ακρωτηρίου, σαν να μη συνέβη τίποτα, σα να μην ήταν μέχρι πριν λίγο καιρό ένας δακτυλοδεικτούμενος «σαλεμένος» άνθρωπος. Αυτό το κενό, σε συνδυασμό με το ότι πριν τον χαμό της γυναίκας του ο Βενιζέλος είχε δείξει μεν ότι ήταν ένας ικανός και ευφυής άνθρωπος αλλά σε καμία περίπτωση ότι ήταν μια τεράστια προσωπικότητα, με έκαναν να σκεφτώ πως πρέπει να υπάρχει μια εξήγηση για τα παραπάνω. Αυτή η εξήγηση, την οποία φαντάστηκα βασιζόμενος σε όσα διάβασα για τον Βενιζέλο, αποτελεί την «ραχοκοκαλιά» του μυθιστορήματος, σε συνδυασμό με τις σχέσεις του με τις υπόλοιπες γυναίκες της ζωής του και με τους πιο κοντινούς του ανθρώπους. Η εξήγηση που φαντάστηκα ερμηνεύει, ουσιαστικά, ολόκληρη την μετέπειτα ζωή και πορεία του Βενιζέλου. Γιατί συνεχίζει να αποτελεί πεδίο έρευνας και ενδιαφέροντος ο Βενιζέλος και τις μέρες μας; Νομίζω για πέντε λόγους. Ο πρώτος είναι ότι είναι ο μόνος πολιτικός που κατόρθωσε να μεγαλώσει γεωγραφικά την Ελλάδα μέσα στα τελευταία 600 χρόνια. Ο δεύτερος είναι ότι υπάρχουν ιδέες που προώθησε ως πρωθυπουργός (π.χ. πολλαπλό βιβλίο στα σχολεία) που εμείς δεν έχουμε καταφέρει ακόμα, 85 χρόνια αργότερα, να τις εφαρμόσουμε. Ο τρίτος είναι ότι, χάρη σε έναν περίεργο συνδυασμό της ιδιοφυίας του και της τύχης, κανένα από τα λάθη που έκανε σαν πολιτικός δεν κόστισε σημαντικά στην χώρα. Ξέρω ότι όσοι τον μισούν, αν διαβάσουν την παραπάνω εκτίμηση θα αγανακτήσουν, αλλά νομίζω πως οποιοσδήποτε καλοπροαίρετος μελετητής του έργου του

Σε ποιο βαθμό το βιβλίο σου είναι στο είδος που ονομάζουμε «ιστορικό μυθιστόρημα» και τι τελικά είναι αυτό το είδος; Το «Όταν ήταν ευτυχισμένος» είναι ιστορικό μυθιστόρημα. Βέβαια, ο όρος «ιστορικό μυθιστόρημα» είναι ουσιαστικά μια «ομπρέλα» που καλύπτει διάφορα είδη μυθιστορημάτων. Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι ότι διηγούνται ιστορίες που έλαβαν χώρα σε παλιότερες εποχές και ότι παρουσιάζουν με όσο το δυνατόν ακριβέστερο τρόπο τις λεπτομέρειες που έχουν να κάνουν με εκείνη την ιστορική περίοδο. Μία ουσιώδης διαφορά που χρησιμεύει για να διαχωριστούν τα ιστορικά μυθιστορήματα είναι αν οι πρωταγωνιστές τους είναι πρόσωπα που πράγματι υπήρξαν ή αν τα πραγματικά πρόσωπα εμφανίζονται μονάχα στο φόντο του μυθιστορήματος και οι πρωταγωνιστές είναι φανταστικά πρόσωπα. Μία δεύτερη διαφορά έχει να κάνει με το αν το μυθιστόρημα παρουσιάζει πραγματικά γεγονότα της εποχής εκείνης, προσπαθώντας να τα αναδείξει από μια διαφορετική οπτική γωνία, ή αν η βασική ιστορία του μυθιστορήματος είναι φανταστική, απλώς αναμιγνύονται σε αυτήν πρόσωπα που πραγματικά υπήρξαν. Στην περίπτωση του «Όταν ήταν ευτυχισμένος», ο πρωταγωνιστής είναι όχι απλώς ένα πρόσωπο που πράγματι υπήρξε, αλλά μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της Ελλάδας του 20ου αιώνα, και η βασική ιστορία του μυθιστορήματος είναι απολύτως πραγματική – απλώς φωτίζεται από πολλούς ανθρώπους που βρίσκονται στο μυθιστόρημα γύρω από τον Βενιζέλο (άλλοι πραγματικοί, άλλοι φανταστικοί). Και παίρνω το ρίσκο να ερμηνεύσω μυθιστορηματικά, όπως εξήγησα νωρίτερα, τι είναι αυτό που έκανε τον Βενιζέλο να γίνει τόσο σπουδαίος.

ΦΥΛΛΟ

116 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2013

Πρόκληση ή αυξημένη ευθύνη η εμπλοκή του Βενιζέλου σ΄ένα βιβλίο; Και τα δύο. Η πρόκληση είναι προφανής, οπότε θα απαντήσω για την ευθύνη. Η ευθύνη σου, όταν γράφεις ένα τέτοιο βιβλίο, είναι διπλή: απέναντι σε αυτούς που θα σε διαβάσουν και απέναντι στον εαυτό σου. Ξεκινάω από το τελευταίο. Όταν γράφεις ιστορικό μυθιστόρημα για μια τέτοια προσωπικότητα, που είναι και συντοπίτης σου, τον αγαπάει τόσος κόσμος σε όλη την Ελλάδα και είναι κοινώς παραδεκτό ότι ήταν ο σημαντικότερος πολιτικός του αιώνα για την χώρα, κινδυνεύεις να την πατήσεις και να γράψεις μια αγιογραφία που καμία σχέση δεν έχει με μυθιστόρημα. Αν το κάνεις αυτό, έχεις γίνει ρεζίλι απέναντι στον καθρέφτη σου, και αυτό είναι το μόνο ρεζιλίκι που ούτε ξεχνιέται ούτε ξεπερνιέται ποτέ. Άρα, πρέπει να προσπαθήσεις πολύ να «φωτίσεις» τον Βενιζέλο από πολλές πλευρές, για να αναδείξεις την αλήθεια του, όπως την έχεις καταλάβει από την έρευνά σου, και το φως που θα ρίξεις πάνω του να δείξει έναν άνθρωπο με πλεονεκτήματα και αδυναμίες, όχι μια καρικατούρα. Απέναντι στους αναγνώστες σου, έχεις μια άλλου είδους ευθύνη: οι περισσότεροι είναι πιθανόν να μην γνωρίζουν πολλά για τον Βενιζέλο και την εποχή (πέραν, ίσως, κάποιων πολύ γενικών πληροφοριών). Οπότε, η ευθύνη έχει να κάνει με το να φροντίσεις η έρευνά σου να είναι τόσο προσεγμένη και αναλυτική, ώστε από το μυθιστόρημα να αναδύεται μια ολοκληρωμένη αίσθηση της εποχής. Κάθε φορά που τελειώνει ένα βιβλίο κλείνει και ένας κύκλος; Μπα, νομίζω ότι κάθε φορά που τελειώνει ένα βιβλίο αρχίζει ένας νέος κύκλος. Γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους, μαθαίνεις την δουλειά τους κι εκείνοι την δική σου, αποκτάς νέους αναγνώστες, κατεβάζεις ιδέες για νέα δουλειά. Με άλλα λόγια, το βιβλίο είναι το μέσον για να προχωρήσεις. Αν πιστέψεις ότι τελειώνοντας το βιβλίο έκλεισε ένας κύκλος, αυτό σημαίνει ότι το βιβλίο ήταν αυτοσκοπός. Επίσης, νομίζω πως στην πραγματικότητα ποτέ κανένας κύκλος στην ζωή μας δεν κλείνει. Έστω και μια χαραμάδα μένει πάντα ανοιχτή, από κάθε κύκλο. Σήμερα όπως και τότε … «Η τύχη της χώρας κρέμεται από μια κλωστή – τόσο λεπτή όσο εκείνη όπου ισορροπεί το μυαλό του ανθρώπου…» ; Η τύχη της χώρας σήμερα εξαρτάται από ανθρώπους στο εξωτερικό, στο μυαλό των οποίων η λεπτή κλωστή έχει σπάσει. Και από ανθρώπους, στο εσωτερικό (τους πολιτικούς όλων των γνωστών κομμάτων και τους κομματάρχες συνδικαλιστές) οι οποίοι εδώ και χρόνια είναι, στην πλειοψηφία τους, απογοητευτικοί. Τελικά ποιος είναι ο λόγος για να ασχοληθεί κάποιος με την γραφή ; Υπάρχει μόνο ένας λόγος. Επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

Ο Πολυχρόνης Κουτσάκης γεννήθηκε στα Χανιά το 1974. Σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανικός στην Πολυτεχνική σχολή του Πανεπιστημίου Πατρών και επέστρεψε στα Χανιά όπου κάνει διδακτορικό στις τηλεπικοινωνίες στο Πολυτεχνείο Κρήτης. Το 1998 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά του "Το κάψιμο της σημαίας" (εκδόσεις Μοντέρνοι Καιροί). Για το θεατρικό του έργο "Όταν ήταν ευτυχισμένος" βραβεύτηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Θεατρικού Έργου 2005 από το Υπουργείο Πολιτισμού. Το 2007 τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Θεατρικού Έργου. Άλλα θεατρικά του έργα έχουν παιχτεί στη Νέα Υόρκη και στην Αγγλία, όπου έχουν αποσπάσει αρκετές διακρίσεις, κι έχουν εκδοθεί στον Καναδά. Διηγήματα και ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί στο ηλεκτρονικό περιοδικό με έδρα το Λος Άντζελες "Stella's Literary Bistro". Mετά από κάποια χρόνια στον Καναδά, δίπλα στους καταρράκτες του Νιαγάρα, επέστρεψε το 2009 στα Χανιά μαζί με το κορίτσι του και την κόρη τους. Είναι επίκουρος Καθηγητής στο Πολυτεχνείο Κρήτης. Η ιστοσελίδα του είναι: http://www.polychronis.com.

Αποδομώντας την ιδέα της προόδου Παιδί του διαφωτισμού η πρόοδος, υιοθετείται και εμπεδώνεται τον 19ο αιώνα και ενσωματώνεται στο φαντασιακό των σημερινών ανθρώπων. Η Hannah Arendt περιγράφει στο βιβλίο της «Περί βίας» ότι η ιδέα της προόδου ήταν άγνωστη τον 16ο, 17ο και 18ο αιώνα. Στις προθέσεις μου είναι η αποδόμηση της αντίληψης που έχει δημιουργηθεί στην κοινωνία μας για την πρόοδο. Του Γιάννη Μπίλλα

πάρχει μια κυρίαρχη αντίληψη για την πρόοδο, η οποία ορίζεται ουσιαστικά με μια ευθεία, ένα ευθύγραμμο σχήμα που οδηγεί στη διαρκή εξέλιξη των κοινωνιών, στη διαρκή ανάπτυξη της παραγωγής και της κατανάλωσης, συνδεδεμένο με την ιδέα της ευτυχίας.Αυτή η αντίληψη για την πρόοδο έχει σχεδόν εποικίσει το φαντασιακό των ανθρώπων των σημερινών κοινωνιών και υπέχει θέση θρησκείας για τους περισσότερους. Χωρίς την κριτική στην ιδέα της προόδου, κατά τη γνώμη μου, δεν μπορούμε να οδηγηθούμε σε άλλα νοήματα ζωής και σε άλλους τρόπους θέσμισης των κοινωνιών.

Πρόοδος-συντήρηση Επηρεασμένος απ’ αυτή την οπτική, δυσκολευόμουν να τοποθετήσω τον εαυτό μου στο σχήμα πρόοδος- συντήρηση, μια και καλλιεργώ την γη περίπου όπως οι πρόγονοί μου, άρα τι είμαι, προοδευτικός ή συντηρητικός; Αν αναφερθώ στη γιαγιά ενός φίλου μου, η οποία του ζήτησε πριν πεθάνει να πάει στα κτήματα που τη θρέψαν για να τα «αποχαιρετήσει» όπως του είπε, πού θα εντάξουμε αυτή τη στάση των παλιότερων αγροτών απέναντι στη φύση, στην πρόοδο ή στη συντήρηση; Υπέχει θέση νοήματος στη ζωή της γιαγιάς αυτή «η αφελής αλλά στέρεη γνώση» των παλιών ανθρώπων της υπαίθρου ότι οι άνθρωποι εξαρτώνται άμεσα από το φυσικό περιβάλλον. Αν λοιπόν ορίσουμε το παράδειγμα της γιαγιάς ως δείγμα μιας κοινωνίας που απηχεί το χθες, θα πρέπει να ορίσουμε και τον σημερινό τρόπο παραγωγής των αγροτών, οι οποίοι είναι εντελώς αλλοτριωμένοι σε σχέση με αυτό που παράγουν, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που έχει στο περιβάλλον και στις επόμενες γενιές. Σύμφωνα με την ευθύγραμμη αντίληψη για την πρόοδο, θα πρέπει να ορίσουμε τη θέση της γιαγιάς ως σημείο συντήρησης και τον τρόπο καλλιέργειας της γης των σημερινών αγροτών ως σημείο προόδου.

Ubuntu Ενα δεύτερο παράδειγμα αναντιστοιχίας με την αφήγηση της ιδέας της προόδου είναι η έννοια της αλληλεγγύης, αίτημα και πρόταγμα των ημερών μας. Ηθικά, υποτίθεται ότι οι σύγχρονες κοινωνίες, ως πιο προοδευτικές από τις προηγούμενες, εμπεριέχουν την αλληλεγγύη ως συστατικό τους στοιχείο. Είναι έτσι όμως; Ubuntu λέγεται στη γλώσσα των φυλών της υποσαχάριας Αφρικής (Ζουλού, Μασάι κ.ά.) η αλληλεγγύη της κοινότητας. Ενας ανθρωπολόγος επισκέφθηκε την φυλή των Ζουλού (η φυλή των Ζουλού βρίσκεται σε πολύ δύσκολη κατάσταση), βρήκε μια ομάδα μικρών παιδιών και τους έβαλε ένα καλάθι με φρούτα σε ένα δέντρο απέναντί τους. Επειτα τους ζήτησε να τρέξουν και όποιο παιδάκι έφτανε πρώτο στο δέντρο, αυτό θα

έπαιρνε όλα τα φρούτα. Δίνει λοιπόν το σύνθημα, τα παιδάκια πιάνονται χέρι χέρι, πηγαίνουν και κάθονται γύρω από το καλάθι και αρχίζουν να μοιράζονται τα φρούτα. Τους ρώτησε ο ανθρωπολόγος έκπληκτος, επηρεασμένος από το φαντασιακό «των προηγμένων κοινωνιών», γιατί αυτό και τα πιτσιρίκια τού απάντησαν Ubuntu, που σημαίνει στο εννοιολόγιο της γλώσσας των υποσαχάριων φυλών ότι, αν ένας από εμάς δεν είναι χαρούμενος, δεν μπορούμε να είμαστε και εμείς. Αναφέρομαι σε αυτό το παράδειγμα για να δείξω ότι η κοινωνία των Ζουλού, παρ’ όλο που είναι όχι μόνο προκαπιταλιστική αλλά και προφεουδαρχική, διατηρεί την αλληλεγγύη των μελών της ως συστατικό της στοιχείο, μόνο που αυτό δεν βρίσκει αντίστοιχη θέση στην κρατούσα ιδέα της ευθύγραμμης προόδου. Δηλαδή, μια παλιότερη μορφή οργάνωσης της κοινωνίας διατηρεί την αλληλεγγύη, η οποία στις εξελιγμένες κοινωνίες είναι ζητούμενο. Μια και μιλάμε για την αλληλεγγύη, θέλω να αναφέρω ότι όσοι από εμάς, με οποιονδήποτε τρόπο, υπερασπιστήκαμε τις κοινότητες των Τσιάπας και τους Ζαπατίστας στο Μεξικό, υπερασπιστήκαμε και δείξαμε την αλληλεγγύη μας σε προκαπιταλιστικές μορφές οργάνωσης των εν λόγω κοινωνιών. Οι 420 από τις 570 κοινότητες των Τσιάπας λειτουργούν ακόμα και σήμερα με το εθιμικό δίκαιο, που σημαίνει προδικαιικές κοινωνίες. Βεβαίως, οι Ζαπατίστας και η διεθνής αλληλεγγύη «εμβολίασαν» τις κοινότητες των Τσιάπας και με άλλα στοιχεία, αλλά αυτό ουδόλως αναιρεί την αφήγησή μας για την αποδόμηση της ιδέας της προόδου.

Το δικαίωμα στην τεμπελιά Θα αναφερθώ και σε ένα άλλο παράδειγμα από τη Γαλλική Επανάσταση, δανεισμένο από το βιβλίο του Πολ Λαφάργκ «Το δικαίωμα στην τεμπελιά». Οι επίσημες αργίες πριν από τη Γαλλική Επανάσταση με το παλιό καθεστώς, ουσιαστικά πριν από την επικράτηση της αστικής τάξης (η οποία σύμφωνα με την κυρίαρχη αντίληψη της εξέλιξης των κοινωνιών, ήταν πιο προοδευτική τάξη από τους φεουδάρχες που ανέτρεψε) ήταν 90 μέρες τον χρόνο, εκ των οποίων οι 52 ήταν οι επίσημες αργίες της Κυριακής και οι 38 θρησκευτικές αργίες. Δηλαδή, οι άνθρωποι το ¼ της ζωής τους το περνούσαν με σχόλη, με γλέντια και με άλλες κοινωνικές και ερωτικές σχέσεις. Ερχεται λοιπόν η νεοανερχόμενη αστική τάξη, η οποία, με πρόσχημα την αθεΐα και την εκκοσμίκευση, καταργεί τις 38 θρησκευτικές αργίες, ενώ ταυτόχρονα εφαρμόζει την εβδομάδα των 10 ημερών. Πίσω από το πρόσχημα της αθρησκίας, αντιλαμβανόμαστε ότι υποκρύπτονταν οι αυξημένες ανάγκες της παραγωγής των εργοστασίων τους. Τα παραπάνω παραδείγματα αποδομούν την ιδέα της συνέχεια στην 14η σελίδα

ΦΥΛΛΟ

προόδου, η οποία ως ιστορική αφήγηση εξελικτικά ορίζεται κάπως έτσι: από την πρωτόγονη κοινωνία (για μερικούς ερευνητές ήταν και η κοινωνία της αφθονίας) περάσαμε στη δουλοκτητική κοινωνία, μετά στον φεουδαρχισμό, μετά στον καπιταλισμό και το επόμενο στάδιο που θα είναι ο σοσιαλισμός. Κομβικό στοιχείο της εξελικτικής πορείας των κοινωνιών αυτής της αφήγησης είναι ότι κάθε επόμενο στάδιο είναι και πιο προοδευτικό από το προηγούμενο. Ελεγε ο Μαρξ ότι ο καπιταλισμός εργάζεται με σιδερένια αναγκαιότητα προς αναπόφευκτα αποτελέσματα (τον σοσιαλισμό δηλαδή). Από εδώ πηγάζει και η σιγουριά ότι η Ιστορία εργάζεται υπέρ του διαφωτισμού, της ισότητας και της ατομικής ελευθερίας. Αυτό, κατά τον Κρίστοφερ Λας, ήταν η πηγή της μαρξιστικής αδιαφορίας και των επιγόνων του για την ηθικότητα των σκοπών και των μέσων, μια και γίνεται δεκτό οτιδήποτε επιταχύνει την προλεταριακή επανάσταση. Οπως θα προσέξατε, αυτή η φαταλιστική αισιοδοξία για την πρόοδο των κοινωνιών κατέστησε περιττούς τους δρώντες και τις προθέσεις τους. Οι πιστοί της προόδου νομίζουν ότι έχουν την Ιστορία με το μέρος τους.

Παραγωγισμός Ας δούμε τώρα πού αλλού συναντιούνται ο φιλελευθερισμός με τον μαρξισμό. Οι φιλελεύθεροι υποστηρίζουν πως η πρόοδος θα γινόταν με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, άρα, αφού θα μεγαλώσει η πίτα, θα φάμε όλοι, ο δε μαρξισμός φαντασίωνε ότι με την απεριόριστη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που θα περιέλθουν

στην κατοχή της εργατικής τάξης (νομοτελειακά σχεδόν), θα μοιραστεί δικαιότερα ο πλούτος και η εργασία. Ο παραγωγισμός, λοιπόν, συνέχει και τις δύο θεωρίες. Αυτό είχε αποτέλεσμα να σαρωθούν άπειρες μικρές και μεγάλες αφηγήσεις ζωής και παραγωγής, μια πανσπερμία κοινοτήτων που διεκπεραίωναν παραγωγικά και διοικητικά τη ζωή τους, που ήταν μέρος του πλούτου της ανθρωπότητας. Οι επίγονοι του Μαρξ, επηρεασμένοι από αυτή την αφήγηση, κατέστρεψαν οποιαδήποτε προκαπιταλιστική μορφή οργάνωσης των κοινωνιών, μια που ο εξηλεκτρισμός της χώρας και η βαριά βιομηχανία αποτελούσαν την καρδιά και τους πνεύμονες του σοσιαλισμού (Β. Ι. Λένιν) και, για να μην ξεχνιόμαστε, επί Στάλιν, έγινε η βίαιη κολεκτιβοποίηση της αγροτιάς. Η αγροτική Σοβιετική Ενωση, πριν από την επανάσταση του 1917, ήταν οργανωμένη σε κοινότητες (τα αγροτικά κοινόβια Μιρ). Ο θεσμός των Μιρ ήταν μια μορφή αυτοοργάνωσης, μια πανάρχαια μορφή αγροτικής κοινοκτημοσύνης που λειτουργούσε με δημοκρατική συγκρότηση και αλληλέγγυα ευθύνη μεταξύ των μελών της από τον 11ο αιώνα και μετά, αδιαλείπτως. Το γεγονός ότι ο θεσμός των Μιρ κάλυπτε σε πολλές περιφέρειες το 60% του αγροτικού πληθυσμού, δείχνει πως ήταν κοινωνικά αποδεκτός. Στην έκδοση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου το 1882, στον πρόλογό του ο Μαρξ και ο Ενγκελς προτρέπουν τους Ρώσους να ακολουθήσουν τη ρωσική παράδοση του κοινοτισμού, γιατί αυτός θα είναι ο γρηγο-

ρότερος και ασφαλέστερος δρόμος προς τον σοσιαλισμό (επιστολή του Μαρξ προς τους Ρώσους Μιχαϊλόφσκι και Βέρα Ζάζουλιτς).

Ο Μεσσιανισμός της προόδου Αν στην εποχή του Μαρξ η μόλυνση του περιβάλλοντος και η περατότητα των φυσικών πόρων δεν ήταν τόσο εμφανής όσο στις μέρες μας, σήμερα δεν μπορούμε να αδιαφορούμε. Αυτό που φέρνει η ιδέα της αποανάπτυξης στη συζήτηση, είναι ότι η διαρκής ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων προσκρούει στην περατότητα των φυσικών πόρων. Ο Νικόλας Γκεοργκέσκου Ρόεγκεν γράφει ότι σε έναν πεπερασμένο πλανήτη δεν μπορούμε να μιλάμε για απεριόριστη ανάπτυξη. Τέλος, χρειάζεται να αποδομηθούν και οι «πυλώνες» της προόδου και της διαρκούς ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, που δεν είναι άλλες από την επιστήμη και την τεχνολογία. Καλλιεργήθηκε και στις μέρες μας κατασκευάζεται διαρκώς ένας λανθάνων μεσσιανισμός της επιστήμης και της τεχνολογίας (παρά το κουρέλιασμά τους από το ατύχημα της Φουκουσίμα). Ο μεσσιανισμός αυτός καλλιεργεί την προσδοκία (πίστη μήπως;) ότι τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν στο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον, που είναι απόρροια πολιτικών, οικονομικών και φαντασιακών επιλογών των κοινωνιών, θα μας τα λύσει η επιστήμη και η τεχνολογία (μεταλλαγμένα τρόφιμα ως απάντηση στην πείνα, φτηνή και

απεριόριστη ενέργεια με την υποσχόμενη διάσπαση του υδρογόνου και η ανακάλυψη του «σωματιδίου του Θεού» από το CERN). Μια λέξη-έννοια επαναλαμβάνεται διαρκώς από το πολιτικό προσωπικό και τους τεχνικούς της εξουσίας στη χώρα μας: ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη… Ενίοτε, δε, τη βαπτίζουν βιώσιμη, αειφόρο, πράσινη ανάπτυξη. Αν επιλέξαμε τον όρο αποανάπτυξη, το κάναμε συνειδητά γιατί θέλουμε να πλήξουμε το κεντρικό φετίχ αυτής της κοινωνίας, να αποδομήσουμε το εννοιολογικό υπόστρωμα του καπιταλισμού και να αποαποικίσουμε το κεντρικό φαντασιακό του ανθρωπολογικού τύπου του καπιταλισμού, που είναι η πρόοδος μέσω της ανάπτυξης και της κατανάλωσης με τη χρήση της επιστήμης και της τεχνολογίας. Πρώτη Δημοσίευση: Εφημερίδα Συντακτών 31/03/2013

Σ.Σ. Η Μηνιαία Εφημερίδα «Πυξίδα της Πόλης» η Συλλογικότητα για το Εναλλακτικό κι Αλληλέγγυο εμπόριο TERRA VERDE και ο Ιστιοπλοϊκός Όμιλος Χανίων σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου Ο ανθρωπολογικός τύπος της αποανάπτυξης – τοπικοποίησης των Γιώργου Κολέμπα και Γιάννη Μπίλλα εκδόσεις των Συναδέλφων 2013 Την Δευτέρα 03 Ιουνίου 2013 στις 9:00 μμ στο Νεώριο Μόρο, Για το βιβλίο θα μιλήσει η ψυχίατρος Γιώργος Κοκκινάκος και οι συγγραφείς Γιώργος Κολέμπας και Γιάννης Μπίλλας . Την εκδήλωση θα συντονίσει ο υπεύθυνος έκδοσης της «Πυξίδας της Πόλης» Ματθαίος Φραντζεσκάκης

www.pyxida.gr

συνέχεια από την 13η σελίδα

116 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2013

ΦΥΛΛΟ

116 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2013

Με τη φωνή των γονιών Πάντα στο νου να χεις την Ιθάκη Το φθάσιμον εκεί είν ο προορισμός σου. Αλλά μη βάζεις το ταξίδι καθόλου Κι αν πτωχική τη βρεις η Ιθάκη Δε σε γέλασε έτσι σοφός που έγινες Με τόση πείρα ήδη θα κατάλαβες η Ιθάκες Τι σημαίνουν. «Ιθάκη» Κ. Καβάφης Στο δρόμο για την Ιθάκη… Ομολογουμένως δύσκολο ταξίδι, αμφιταλαντευόμενος ο προορισμός όταν ζυγίζεις τους ανέμους και μετράς τα κύματα σε εποχές μάλιστα που αξίες, ελπίδες και όνειρα μοιάζουν ουτοπικά. Κοιτάζοντας εκεί που θέλουμε να πάμε…. Μακρύς ο ορίζοντας μας αγχώνει, μας φοβίζει. Πως θα πάμε; Αναμετρούμε τους ανέμους, μπροστά τα σούρτα- φέρτα των εταίρων - ελεγκτών μας, με τη λήψη νέων επώδυνων μέτρων και πολιτικών εξόντωσης. Ξαναζυγίζουμε τα κύματα πίσω η υποδούλωση ενός έθνους για την παραμονή μας στην Ευρωζώνη. Αναμετρούμε τους εαυτούς μας. Μεγάλο το πακέτο, ακριβός ο λογαριασμός ποιος τον πληρώνει; Η πυξίδα μας Γράφει η σταθερή στο Ρούλα όραμα. ΠροΚαλαϊτζάκη* στατευόμενα εργαστήρια – αυτόνομη διαβίωση. Επαναπροσδιορισμός διαδρομής. «Ήταν ένα μικρό καράβι αταξίδευτο». Πιθανές απώλειες λόγω αμφιβολιών που απορρέουν από το φόβο ενός μακρινού ταξιδιού. Σκόρπιοι κρίκοι από μια αλυσίδα που μοιραία χαλαρώνει, όταν καλείται επίσημα κάποιος να αναλάβει την ευθύνη του και τα πόστα που του αναλογούν για να επιτευχθεί μια δράση. Έλιωσε πια το μολύβι μου να το γράφω τόσες φορές σκοντάφτουμε στα απλά, τα απτά, στην ουσία, στα δεδομένα, να επικοινωνήσουμε κατανοώντας ο ένας τον άλλον και μετά να πάμε παρακάτω. Πως όμως όταν λέμε άλλα, καταλαβαίνουμε άλλα απ΄ αυτά που λέμε και μετά με άλλα λόγια αγαπιόμαστε… Μια καθαρά αντικειμενική διαπίστωση που δυστυχώς για άλλη μια φορά με δικαιώνει στη στήλη πικρό απόσταγμα επανειλημμένων προσπαθειών ανίχνευσης κοινών σημείων σε αναπάντητα αιτήματα φιλίας και κλίσεις συνεργασίας που έπεσαν σε κενά αδιαφορίας. Τελικός αποδέκτης αλλά και μεγάλος χαμένος τα παιδιά με διαφορετικότητα, που μένουν στάσιμα λόγω της δικής μας στασιμότητας, περιθωριοποιημένα λόγω της δικής μας εκούσιας περιθωριοποίησης και αποστασιοποίησης από την προσπάθεια να συντονιστούμε και να ξεβαλτώσουμε από κει που είμαστε. Δεν αντιδρούμε κι αυτό με φοβίζει περισσότερο απ΄ την κρίση, κι απ΄ το ρίσκο ενός ταξιδιού προς την Ιθάκη. Η ανωριμότητα τελικά δεν γνωρίζει ηλικία δεν μετριέται σε

τεστ, ή με όρους παθογένειας και απ΄ ότι εμπράκτως αποδεικνύεται είναι και εκούσια. Δεν ωριμάζουμε γιατί δεν θέλουμε, γιατί μας βολεύει, γιατί τέλος πάντων έτσι μας αρέσει. Στο παγόβουνο του ατομισμού μας προσκρούει κάθε ιδανικό και εκεί συντρίβεται ενότητα, αμοιβαιότητα, φιλία, συλλογικότητα, σεβασμός, υπευθυνότητα και αλληλεγγύη. Όταν αποποιούμαστε την ευθύνη μας προσωπικά πως περιμένουμε να γίνει αυτό συλλογικά; Όταν απουσιάζει πρώτα ο αυτοσεβασμός μας πως έχουμε την απαίτηση οι άλλοι να μας σέβονται; Όταν μαζευόμαστε σε κοινές συναθροίσεις με ανασκουμπωμένες γροθιές, προδιατεθειμένοι αρνητικά στο συνομιλητή μας, ασυνεπείς, αδιάλλακτοι, τεθλιμμένοι και κατά κράτος ηττημένοι χωρίς πρώτα να έχουμε δώσει τη μάχη πως περιμένουμε να επιτευχθεί διάλογος και μάλιστα γόνιμος. Οι αντιθέσεις, οι αντιρρήσεις, οι αντιδράσεις και γενικά ο αντίλογος σε μια ομάδα ασφαλώς και πρέπει να υπάρχουν μάλιστα όταν είναι σωστά διαχειρήσιμες αποβαίνουν γόνιμες και εποικοδομητικές. Αν όμως βγαίνουμε εκτός θέματος επικαλούμενοι εμμονικά την αποκλειστικότητα των θέλω μας και του εγώ μας ξεφεύγοντας απ΄ το θέμα που ζητάει εναγωνίως τη λύση του και είμαστε εκτός στόχου- τόπου- χρόνου- και κοινού σκοπού τότε το καράβι πέφτει σε ξέρα. Όταν χάσκουμε αιώνες ένα δέντρο τότε είναι σίγουρο ότι θα χάσουμε το δάσος στην περίπτωσή μας την Ιθάκη των ονείρων μας. Όταν η έλλειψη αποδοχής ενός παιδιού με διαφορετική φύση δεν έχει πραγματωθεί απ΄ το γονιό ως την ενηλικίωσή του τότε πως είναι δυνατόν η κοινωνία να το κάνει αποδεκτό όταν εμείς τις κλείνουμε πρώτοι τις πόρτες και δεν την εκπαιδεύουμε σε πολιτικές αποδοχής. Το γεγονός ότι τα παιδιά μας ανήκουν σε μια ευάλωτη ομάδα δεν σημαίνει αυτό ότι μας καθιστά ανίκανους να προσπαθούμε, να κινούμαστε, να διεκδικούμε, και να αγωνιζόμαστε για το δυνατό καλύτερο αύριο των παιδιών μας! ΝΑΙ μεν το κράτος μας οφείλει ΑΛΛΑ εμείς πρώτα απ΄ όλα οφείλουμε να κρατάμε το κεφάλι ψηλά, να μη σκύβουμε, να μη βαρυγκωμούμε, παραδίνοντας τα όπλα αμαχητί χωρίς καν να έχουμε προσπαθήσει. Λέει ο Ελύτης «Την άνοιξη δεν τη βρίσκουμε τη φτιάχνουμε». Την δική μας άνοιξη δεν τολμήσαμε να την αναζητήσουμε κατά την άποψη μου για τρείς φαρμακερούς λόγους. α) Τη θεωρήσαμε δεδομένη β) Πιστέψαμε ότι κάποιοι μαϊντανοί κατά κόσμο πολιτικάντηδες θα μας τη φτιάξουν γ) πειστήκαμε ότι άνοιξη δεν υπάρχει για μας. Μα εάν δεν τολμήσουμε, αν δεν προσπαθήσουμε πως περιμένουμε να γίνει το επόμενο βήμα, τίποτα δε γίνεται μόνο του χωρίς πρώτα μια αρχή. Το στήσιμο μιας δομής, ενός συλλόγου, ή μιας κίνησης σε μέρες που

«Σε ένα φανταστικό Σκακιστικό κόσμο…»

« 25ο Πανελλήνιο Μαθητικό Πρωτάθλημα »

το κοινωνικό κράτος είναι υπό κατάρρευση δεν παύει να είναι ένα δύσκολο και σοβαρό εγχείρημα, που απαιτεί εξαιρετικά προσεκτικούς και ευέλικτους χειρισμούς που θα βασίζονται στη ακριβή εκτίμηση των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών και άλλων παραμέτρων που θα κάνουν εφικτή τη βιωσιμότητα μιας τέτοιας πρωτοβουλίας πράγμα το οποίο ισοδυναμεί με πίστωση χρόνου πολύ περισσότερου ίσως απ΄ όσο αρχικά διαφαίνεται. Γιατί για να στηθεί ένα γερό οικοδόμημα σε περιόδους μάλιστα που η κοινωνία χτυπιέται σύγκορμη σε ρίχτερ τροϊκανών δονήσεων χρειάζεται τις σωστές βάσεις που στην περίπτωσή μας είναι η ενότητα, η συνοχή, η συνεργασία, ο συντονισμός αλλά και η εξειδίκευση. Για να πάμε στην Ιθάκη που είναι ίσως το ανέφικτο πρέπει να περάσουμε πρώτα από το εφικτό, να συζητήσουμε σαν ώριμοι και συνειδητοποιημένοι γονείς και να αναλάβουμε ο καθένας μας την ευθύνη του. Μετά ο δρόμος για την Ιθάκη θα είναι λιγότερο δύσβατος και ανηφορικός όταν παραμερίσουμε τον εγωκεντρισμό των θέλων μας και επικεντρωθούμε στο εμείς, τότε και η Ιθάκη θα είναι πιο εφικτή εάν αποφασίσουμε να πάμε κόντρα στα ρεύματα της απέλπιδης εποχής μας αλλά και του εαυτού μας γιατί η ελπίδα είναι κατάδική μας και κανείς δεν μπορεί να μας την πάρει αν εμείς δεν του το επιτρέψουμε. Αυτή και μόνο μπορεί να μας οδηγήσει στην Ιθάκη γιατί αξία σε κάθε προορισμό δεν έχει ο ίδιος ο προορισμός αλλά το ταξίδι!

789 μαθητές από όλη την Ελλάδα συμμετείχαν στην τελική φάση του 25ου Πανελληνίου Μαθητικού Πρωταθλήματος σκακιού, το οποίο διεξήχθη από τις 2729 Απριλίου 2013 στην Ερέτρια. Οι μαθητές αγωνίζονταν ανά τάξη, δημιουρΓράφει ο γώντας 11 ανεξάρτητα τουρνουά. Μιχάλης Από τα 22 Πανελλήνια χρυσά μεΔαρμαράκης τάλια (δύο για κάθε τάξη, ένα για το πρώτο αγόρι και ένα για το πρώτο κορίτσι κάθε κατηγορίας) τα εφτά (το 1/3 των χρυσών μεταλίων) βρίσκεται ήδη στην πόλη των Χανίων… Εφτά πρωταθλητές και πρωταθλήτριες Ελλάδος από τα Χανιά αναδείχθησαν σε αυτούς του αγώνες, επιστέγασμα της μεγάλης προσπάθειας που εκτυλίσσεται στην πόλη των Χανίων εδώ και πολλά χρόνια για τη διάδοση του σκακιού, κυρίως σε παιδιά μικρής ηλικίας και σε σχολικό επίπεδο. Πανελλήνιοι πρωταθλητές ανακηρύχθηκαν πέντε κορίτσια και δύο αγόρια. Στην Α΄ τάξη Δημοτικού, ο Βιζυράκης Αντώνης του 14ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων και στην Β΄ τάξη ο Φυντριλάκης Κυριάκος του 5ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων. Πρωταθλήτριες Ελλάδος αναδείχθησαν στα νήπια η Καραβιτάκη Αντωνία, μαθήτρια του 5ου Νηπιαγωγείου Χανίων, στην Α΄ τάξη Δημοτικού η Καντεράκη Μαρία-Μυρτώ, μαθήτρια του 1ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων, στην Β΄ τάξη η Καραβιτάκη Ευαγγελία του 5ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων, στην ΣΤ΄ τάξη η Βοζινάκη Ανθή-Μαρία του 9ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων και στα Λύκεια η Μαρκάκη Σοφία του 4ου Λυκείου Χανίων. Την εξαιρετική συγκομιδή μεταλίων των παραπάνω μαθητών πλαισίωσαν άλλα πέντε χάλκινα μετάλια. Στην Β΄ τάξη Δημοτικού ο Βιζυράκης Σταύρος του 14ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων, στην Ε΄ δημοτικού ο Γεωργακόπουλος Νικόλαος του 1ου Δημοτικού Νέας Κυδωνίας, στη Β΄ Γυμνασίου ο Παπαδόπουλος Αργύρης του 2ου Γυμνασίου Χανίων, και στην κατηγορία Λυκείων ο Ναούμ Σπύρος του Λυκείου Ν. Κυδωνίας. Η προσπάθεια θα πρέπει να συνεχιστεί από όλους τους εμπλεκόμενους φορείς ώστε οι όλο και αυξανόμενες επιτυχίες να αποτελέσουν πρότυπο για τις επόμενες γενιές μαθητών. Όσο δύσκολο είναι να φτάσεις στην κορυφή, άλλο τόσο δύσκολο είναι να διατηρηθείς σε αυτήν.

ΦΥΛΛΟ

116 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2013

Ο εκφυλιστικός προοδευτισμός του Νεοέλληνα Η σύγχρονη Ελλάδα στην εναγώνια προσπάθειά της να αποδεικνύει σε κάθε της βήμα ότι ανήκει στη Δύση, όχι μόνο σε επίπεδο συμμαχιών και εξωτερικής πολιτικής αλλά και σε επίπεδο θεσμών και νοοτροπίας, αφομοίωνε εκφυλιστικά στις περισσότερες των περιπτώσεων τα νέα ρεύματα και τις καινούργιες «μόδες» που έφταναν στο εσωτερικό της.( Γι’ αυτό το λόγο και το δημοφιλέστερο όλων τεχνολογικό επίτευγμα, το διαδίκτυο, δεν πρέπει να καυχιέται ότι καταργεί τις αποστάΓράφει η σεις και τα εθνικά σύΜαρία νορα. Τα νέα Κρέτση ρεύματα, οι νέες ιδέες πάντα έβρισκαν τον τρόπο να ταξιδεύουν ελεύθερα, χωρίς δυστυχώς τα τέλη και τους δασμούς του κριτικού βλέμματος στην περίπτωση της χώρας μας.) Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε ότι ίσχυσε και όταν η χώρα μας έγινε μέλος της ισχυρής ευρωπαϊκής οικογένειας. Τα παραδείγματα ενδεικτικά και ίσως αντιπροσωπευτικά της μανίας του Νεοέλληνα, κυρίως της μεταπολίτευσης, να αποδίδει ένα στρεβλό περιεχόμενο σε οτιδήποτε καινούργιο και προοδευτικό, ιδέα, αντίληψη, ρεύμα, θεσμό. Ο εορτασμός της 8ης Μαρτίου ως ημέρας αφιερωμένης στη γυναίκα έχασε από πολύ νωρίς το πολιτικό της υπόβαθρο. Τα πλήθη των «καταπιεσμένων» γυναικών που ξεσαλώνουν σε στριπτιτζάδικα αγνοούν σίγουρα τη διαμαρτυρία στις 8 Μαρτίου του 1857 των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας της Νέας Υόρκης και τη διεκδίκησή τους για καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η ένταξη της χώρας μας στην Ε.Ο.Κ. και η εισροή κοινοτικών πόρων, τους οποίους «γενναιόδωρα» πρόσφεραν οι ισχυροί εταίροι μας, έγιναν μεζονέτες και πολυτελή αυτοκίνητα. Ο στόχος για εκσυγχρονισμό της χώρας ταυτίστηκε με τη χλιδή και την πολυτέλεια, το κοινοτικό χρήμα κατασπαταλήθηκε για να υπηρετήσει τα συμφέροντα των δύο μεγάλων κομμάτων. Το φεμινιστικό κίνημα της Μαργαρίτας με τις ακρότητές του αποτυπώνεται στις κωμικές βιντεοταινίες της δεκαετίας του ’80. Ισότητα των δύο φύλων κατέληξε να σημαίνει σκούπα και φαράσι για το ισχυρό φύλο. Λες και οι γυναίκες ξέχασαν μεμιάς το καταπιεσμένο αρσενικό που έπρεπε να παντρέψει έξι αδερφάδες για να μπορέσει να κάνει οικογένεια, προτού βγει στη σύνταξη. Η σεξουαλική επανάσταση που έλαβε χώρα στη δεκαετία του ’60 μπορεί σε ένα βαθμό να συνέβαλε στην ηθική απονοσηρότητα του έρωτα από την πλευρά

της γυναίκας και στην Ελλάδα, αλλά και πάλι καταφέραμε από τα εγκλήματα για την τιμή της κόρης και της αδελφής να καταλήξουμε να υποβάλλονται σε εκτρώσεις 14χρονα κορίτσια και σήμερα να αναζητούν οι νέοι μας ερωτικό/ή σύντροφο μέσω του facebook. Και αδιαφορούμε επιμελώς εδώ και χρόνια στην πρόταση των ειδικών να εισαχθεί το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία. Ένα βιβλίο σεξουαλικής αγωγής που γράφτηκε, δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει μέσα στις σχολικές αίθουσες. Το δημόσιο σχολείο του φόβου και της τιμωρίας, το αυταρχικό σχολείο άρχισε να μεταμορφώνεται τη δεκαετία του ’80 σ’ ένα δημοκρατικό, φιλελεύθερο και ανοιχτό σχολείο. Η μπλε σχολική «ποδιά» καταργήθηκε το 1982, η οριστική και καθολική συνεκπαίδευση αγοριών και κοριτσιών στα σχολεία της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης(μικτά σχολεία) εφαρμόστηκε με νόμο το 1985 και το σημαντικότερο εδραιώθηκε μια αμοιβαία σχέση σεβασμού και εκτίμησης ανάμεσα σε μαθητές και εκπαιδευτικούς. Πόσο κράτησε αυτή η σχέση, πόσο ουσιαστική ήταν, πάνω σε τι θεμέλια οικοδομήθηκε και ποια είναι τα αίτια που συνέβαλαν στο να φθαρεί και να αλλοιωθεί, είναι ερωτήματα που δε θα απαντηθούν σ’ αυτό το κείμενο. Ίσως όμως, όταν το έντονο αϊλάινερ στο μάτι έπαψε να είναι αιτία δριμύτατης δημόσιας επίπληξης ή αποβολής, όταν άτυπα οριοθετήθηκε σε μη φανερό σημείο του σχολείου ο χώρος των καπνιζόντων για τους μαθητές, όταν το θάρρος της γνώμης του μαθητή άρχισε σταδιακά αλλά σταθερά να μεταλλάσσεται σε ειρωνεία, θράσος και αναίδεια απέναντι στον καθηγητή και όταν ο πρόεδρος του δεκαπενταμελούς πιάστηκε να παίρνει μίζα από τα μπλουζάκια της πενθήμερης-μεταφέροντας βέβαια τις πρακτικές των ενηλίκων μέσα στο σχολείο- ίσως τότε έπρεπε να επαναπροσδιοριστεί το περιεχόμενο του δημοκρατικού και προοδευτικού σχολείου. Πρόοδος σημαίνει εξέλιξη προς το καλύτερο. Για την εξέλιξη αυτή, σε επίπεδο αντιλήψεων, συμπεριφοράς και νοοτροπίας, απαιτείται βαθιά και ουσιαστική Παιδεία, η οποία θα θέσει την έννοια της προόδου στις σωστές της βάσεις. Μόνο μέσω της Παιδείας θα συγκρατηθεί ο εκφυλιστικός προοδευτισμός του Νεοέλληνα και θα λιγοστέψουν τα δεινά μας. Μόνο τότε θα μπορούμε να καυχιόμαστε ότι στις πόλεις μας υπάρχουν πεζοδρόμια με τα ειδικά κίτρινα πλακάκια που προορίζονται για τους τυφλούς και όχι για τα τραπεζοκαθίσματα!!!

Ελλάδα αποικία χρέους Νίκος Κοτζιάς Εκδόσεις Πατάκη Ο Ν. Κοτζιάς διατυπώνει μια νέα ερμηνεία των πολιτικών-θεσμικών επιπτώσεων της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής Κρίσης. Μέσα από την εξέταση των αυτοκρατοριών τα 500 τελευταία χρόνια καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η ΕΕ μετεξελίσσεται σε μια αυτοκρατορία στηριζόμενη: α) στις χρηματοπιστωτικές αγορές, β) στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, γ) στη Γερμανία. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι στην ΕΕ κυριαρχεί όλο και περισσότερο η τάση άνισης διαβάθμισης των κρατώνμελών της. Δημιουργείται μια αλυσίδα στην κορυφή της οποίας βρίσκεται η Γερμανία, η οποία κατέχει την πρωτοκαθεδρία στην ΕΕ, και στο κάτω μέρος ο ευρωπαϊκός Νότος. Οι ισχυρές χώρες της ΕΕ, ιδιαίτερα η Γερμανία, χαρακτηρίζονται πλέον από «οικονομικό πολιτιστικό εθνικισμό», ακόμα και «ρατσισμό». Η τάση της ΕΕ να αναπτυχθεί σε αυ-

Μικρή Ιστορία της Φιλοσοφίας Nigel Warburton Εκδ. Πατάκης Μια πλήρης και συναρπαστική ιστορία της φιλοσοφίας για αναγνώστες κάθε ηλικίας. Σε σαράντα περιεκτικά κεφάλαια, ο Nigel Warburton παρακολουθεί τους μεγαλύτερους φιλοσόφους και στοχαστές, αναπτύσσοντας με χρονολογική σειρά τα σημαντικότερα ρεύματα και τους σταθμούς της δυτικής φιλοσοφίας.

Η Τέλεια Ζωή του Γουίλιαμ Σίντις Μόρτεν Μπρασκ Εκδ. Κέδρος Ο Μόρτεν Μπρασκ σκιαγραφεί την πολυτάραχη ζωή του Γουίλιαμ Σίντις, ενός πραγματικού προσώπου που έζησε στις αρχές του 20ού αιώνα (1898-1944) στις ΗΠΑ. Έμαθε να διαβάζει μόνος του, όταν ήταν μόλις δεκαοχτώ μηνών. Στα οχτώ του γνώριζε οχτώ γλώσσες και στα έντεκα γράφτηκε στο Χάρβαρντ και έδωσε διάλεξη για τον τετραδιάστατο χώρο στη Μαθηματική Εταιρία του Πανεπιστημίου. Έγραψε το δικό του βιβλίο γεω-

τοκρατορία συνδέεται με την εξέλιξη της Γερμανίας σε ένα είδος «αυτοκρατορικού κράτους», μιας Νέας Ρώμης που είναι το πραγματικό κέντρο του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Αυτή η αλλαγή συνδέεται με τη μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία χρέους. Ο συγγραφέας δείχνει μέσα από τις εμπειρίες και τις θεωρητικές συζητήσεις του παρελθόντος, με σειρά συγκρίσεων, τι είναι και πώς ορίζεται η «αποικία χρέους». Ο συγγραφέας αναλύει το σημερινό σύστημα επιτροπείας που έχει στηθεί στην Ελλάδα. Πώς και με ποιους μηχανισμούς, θεσμούς, προγράμματα λειτουργεί αυτό. Τις καταστροφικές επιδιώξεις της τρόικας και των Γερμανών. Τις τεράστιες ευθύνες της ελληνικής ολιγαρχίας και διαπλοκής. Τις επιπτώσεις που έχει η μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία χρέους στην κοινωνία και την οικονομία της, καθώς και στην Κύπρο. Αναλύει το δημοκρατικό πρόβλημα και το πρόβλημα κυριαρχίας που προκύπτει για την «Ελλάδα αποικία χρέους». Διατυπώνει προτάσεις.

μετρίας στα αρχαία ελληνικά. Είχε το υψηλότερο IQ που έχει καταγραφεί στην ιστορία και πολυσχιδείς ικανότητες που άφηναν τους πάντες άφωνους. Ήταν αδιαμφισβήτητα μία ιδιοφυΐα, που τελικά όμως πέθανε μόνος, φτωχός και ξεχασμένος απ’ όλους.

Το κυπαρίσσι που έγερνε Στέλλα Αρβανίτη εικονογράφηση: Στέφανος Βλασακάκης Εκδ. Χρυσαλλίδα, 2012 Είναι μεσοπόλεμος, οι εποχές δύσκολες για τη φτωχή Ελλάδα. Σε ένα χωριό στον Ευβοϊκό οι άνθρωποι παλεύουν για τον επιούσιο. Τα αγαθά λιγοστά και ο χειμώνας βαρύς. Τα κυπαρίσσια στην αυλή της εκκλησίας περιμένουν να ντυθούν στα λευκά. Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν... Ένα κυπαρισσάκι όμως ανησυχεί. Θα αντέξει το βοριά ή θα χάσει τη μάχη μαζίτου και θα ξεριζωθεί Αλήθεια, μπορεί να ελπίζει σε ένα θαύμα; Μα, γίνονται θαύματα; Ξημερώνουν Χριστούγεννα... Το κείμενο βασίζεται σε αληθινή ιστορία...

116 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2013

ΘΟΔΩΡΟΣ ΔΕΡΒΕΝΙΩΤΗΣ (2) ΖΑΓΟΡΑ ΒΟΛΟΥ 20-1-1922 ΑΘΗΝΑ 5-12 2004 Ο Θόδωρος Δερβενιώτης ξεκίνησε, να παίζει λαούτο και να τραγουδά στα τοπικά πανηγύρια, σε γάμους, βαπτίσεις, ονομαστικές εορτές, το 1937.Αρχικά με την κομπανία του δασκάλου του Γιάννη Βισβίκη και αργότερα με τη δική του. Ακόμα ο Θ.Δ. και η κομπανία του ( βιολί, κλαρίνο, λαούτο) έπαιζαν τα Σαββατοκύριακα σε διάφορα καφέ ουζερί της Ζαγοράς και συμπλήρωναν τα προς το ζήν. Το 1937 σε ηλικία 17 ετών διορίζετε ψάλτης στις τρεις κυριότερες εκκλησίες της Ζαγοράς, θέση που κρατά μέχρι το 1946. Ο πόλεμος της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδας και η ναζιστική κατοχή 1940-1944 ,φέρνουν τη δυστυχία, την πείνα ,το θάνατο αλλά και την εθνική Αντίσταση .Έτσι το1942 ιδρύθηκε το ΕΑΜ και λίγο αργότερα η ΕΠΟΝ. Ο Θ.Δ εντάσσετε στις παραπάνω αντιστασιακές οργανώσεις από τους πρώτους στη Ζαγορά ,γίνετε μέλος του ΚΚΕ ,κατατάσσετε στον εφεδρικό ΕΛΑΣ και αργότερα γίνετε Καπετάνιος του εφεδρικού λόχου της περιοχής του. Απελευθέρωση, 1945 συμφωνία της Βάρκιζας, παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ και το ανελέητο κυνηγητό των αγωνιστών από το κράτος της δεξιάς και των δοσίλογων με την καθοδήγηση των Άγγλων, αρχίζει. Οι δολοφονίες, οι φυλακίσεις, οι εξορίες, οι κακοποιήσεις, των πατριωτών που νίκησαν τους γερμανοφασίστες, στην ημερήσια διάταξη. Ο Θ.Δ. δεν εξαιρείτε και στις 20-9-1946 συλλαμβάνετε στην πλατεία του χωριού του. Μεταφέρετε στο Βόλο, στοιβάζετε σε μια αποθήκη μαζί με άλλους 2500 κρατούμενους. Στις αρχές του Μάρτη 1947 οι εκτοπισμένοι μεταφέρονται στα Κύθηρα και εγκαθίστανται στο χωριό Ποταμός. Γίνονται φίλοι με τους κατοίκους και οι μέρες περνούν καλά και ευ-

χάριστα. Αλλά για να γλυτώσουν από τη συμμορία του Μαγγανά ,οι αρχές, τέλη Απρίλη 1947 τους μεταφέρουν στη Ζάκυνθο. Τέλη Μάη μια επιτροπή απολύει το 90% των εκτοπισμένων μαζί τους και ο Θ.Δ. που επιστρέφει στο χωριό του. Παρουσιάζετε φαντάρος στο Βόλο και μετά την αρχική εκπαίδευση τον Οκτώβρη του1947,αρχίζουν οι αποΓράφει σπάσεις σε διάφορα τάγo Δήμoς Kερδέλας* ματα και στις 17 Γενάρη του 1948 από το Λαύριο στη Μακρόνησο για συμμόρφωση . Μόνο ψέμα κι απιστία (1952) Συνθέτης: Θ. Δερβενιώτης Στίχοι: Χαρ. Βασιλειάδης. Τραγούδι: Γιάννης Τζιβάνης. Σημ: Είναι το πρώτο τραγούδι του Θ.Δ. Έχει η αγάπη μαραθεί στα πονηρά μας χρόνια όλοι το χρήμα κυνηγούν και χάθηκε η συμπόνια ΡΕΦΡΕΝ Μόνο ψέμα κι απιστία συναντάς στην κοινωνία. -------Παντού ο υπολογισμός κι ο δόλος κυβερνάει Κι αδίκως ψάχνεις για να βρεις καρδιά που ν’ αγαπάει. ---------Έχουν αλλάξει οι καιροί και πέθανε η αγάπη και μες στην ανθρωπότητα επικρατεί η απάτη

"Πυξίδα της γεύσης"

ΦΥΛΛΟ

Το καλοκαίρι έφτασε εμπρός βήμα ταχύ. Μετά το Πάσχα η αίσθηση είναι όλο και πιο έντονη ειδικά φέτος που ο καιρός είναι με το μέρος μας και απολαμβάνουμε τον ήλιο και τη θάλασσα από νωρίς. Λίγες ημέρες μετά τις γιορτές εύχομαι να περάσατε καλά και αφού κάναμε την διατροφική μας «κατάχρηση» με τους δείκτες της χοληστερίνης να χτυπάνε στο κόκκινο, λέω σήμερα να μαγειρέψουμε Από την κάτι ελαφρύ αλλά εξίσου γευστικό. Άλλωστε Ευφροσύνη αυτή την εποχή η φύση μας προσφέρει πληΚάτσουνα θώρα λαχανικών, μελιτζάνες, πιπεριές, κολοκύθια, πατάτες, οπότε τι θα λέγατε να τα ανακατέψουμε όλα μαζί και να φτιάξουμε ένα μπριάμ λίγο πειραγμένο με Χανιώτικη μυζήθρα και φρυγανισμένο απάκι; Καλό καλοκαίρι και καλή μας όρεξη!

Μπριάμ Λαχανικών με Χανιώτικη Μυζήθρα και φρυγανισμένο Απάκι Υλικά 2 μελιτζάνες τσακώνικες 5-6 κολοκυθάκια μικρά 2 πιπεριές πράσινες 2 πιπεριές κόκκινες 2 πιπεριές κίτρινες 10 πατάτες φρέσκιες μικρές Μυζήθρα όση λαχταράτε Ένα γεναίο κομμάτι απάκι ψιλοκομμένο Για τη σάλτσα 1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο 3 μεγάλες ντομάτες περασμένες από τον τρίφτη 2 φλιτζάνια ζωμό λαχανικών 4 σκελίδες σκόρδο 1 ματσάκι μαιντανό ψιλοκομμένο 1 φλιτζάνι ελαιόλαδο Αλάτι, πιπέρι

Εκτέλεση Κόβουμε τις μελιτζάνες σε κύβους, τις αλατίζουμε και τις αφήνουμε να ξεπικρίσουν για μισή ώρα. Κόβουμε τα υπόλοιπα λαχανικά σε ίδιο περίπου μέγεθος για να ψηθούν ομοιόμορφα και τα απλώνουμε στο ταψί. Ετοιμάζουμε τη σάλτσα μας τσιγαρίζοντας το κρεμμύδι και το σκόρδο στο ελαιόλαδο μέχρι να μαραθούν. Προσθέτουμε τις ντομάτες, το ζωμό και χαμηλώνουμε τη φωτιά να σιγοψηθεί η σάλτσα. Λίγο πριν η σάλτσα μας ψηθεί ρίχνουμε τον μαϊντανό. Σε ένα αντικολλητικό τηγάνι φρυγανίζουμε το ψιλοκομμένο απάκι. Περιχύνουμε το φαγητό μας με τη σάλτσα. Προσθέτουμε το απάκι να πάει παντού και τη μυζήθρα από πάνω. Ψήνουμε στους 180 βαθμούς στην αρχή σκεπασμένο με βρεγμένη λαδόκολλα για να μην καεί το τυρί μέχρι να ψηθούν τα λαχανικά μας.

ΦΥΛΛΟ

116 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2013

Επί της Γραμμής Στο Καφενείο - Η επιστράτευση Ο Μάης μπήκε, οι ζέστες έσφιξαν κι ο Παντελής έβγαλε τα τραπεζάκια του στο πλακόστρωτο της πλατείας. Ο Γιάννης κι ο Θανάσης έχουν πιάσει από νωρίς το τραπεζάκι με την πιο παχιά σκιά κάτω από τον πλάτανο και απολαμβάνουν Γράφει το μεσημεριανό Κυριακάτικο ουζάκι τους. Από τη o Bασίλης Παπαστάμος γωνία του δρόμου εμφανίζετε ο Κώστας, μπατζανάκης του Θανάση μιας και έχει παντρευτεί την αδερφή της Χαράς, της γυναίκας του Θανάση. Ο Κώστας είναι καθηγητής σε Γυμνάσιο, και τα οικονομικά του δεν του επιτρέπουν να έρχεται συχνά στην πλατεία. Η εμφάνισή του λοιπόν προκαλεί χαρούμενη έκπληξη στους δύο φίλους. «Καλά ρε! Έπρεπε να κερδίσει ο Ολυμπιακός για να φανείς;» τον πείραξε ο Θανάσης καθώς έπαιρνε την καρέκλα για να κάτσει. «Όχι ρε Θανάση, είπα να σας δω σήμερα που με ντύνουν στο χακί, γιατί αύριο δεν ξέρω τι θα γίνει» απάντησε ο Κώστας και ο Θανάσης έμεινε να τον κοιτά με απορία. «Τους επιστράτευσαν!» Ο Γιάννης ανέλαβε να δώσει εξηγήσεις, «Προκήρυξαν οι καθηγητές απεργία μέσα στις εξετάσεις και πριν κουνηθούν τους επιστράτευσαν! Παντελή φέρε ένα ποτήρι για τον Κώστα». «Τι λες ρε παιδί μου! Απεργία μέσα στις εξετάσεις ε; Μεγάλος τσαμπουκάς! Καλά και τα κοπελάκια που έχουν το ζόρε τους τι θα κάνανε;» ο Θανάσης πείρε το σοβαρό του ύφος αλλά η διάθεση για πικάρισμα στον Κώστα ήταν ολοφάνερη. «Θανάση αν θες μπορώ να σου πω και για τα κοπελάκια και για ότι άλλο θες αλλά θα σου τα πω μία φορά, και δε θα με διακόψεις» Ο Κώστας έδειξε πως το θέμα ήτανε πολύ σοβαρό για εκείνον οπότε και του δόθηκε ότι ζήτησε… « Για πες τα μας ρε Κωστή, γιατί ξέρεις δεν ήταν ωραίο αυτό που ακούσαμε σ’ εκείνη τη ριμάδα την τηλεόραση ότι θα απεργούσατε για τις δύο επιπλέον ώρες τη βδομάδα που σας βάλανε να δουλέψετε…» Ο Γιάννης τσίτωσε ακόμα περισσότερο τον Κωστή. «Άκου Γιάννη, δεν είναι οι δύο ώρες. Με τις δύο επιπλέον ώρες, το Σεπτέμβριο δε θα δουλέψουν 6000 αναπληρωτές, αλλά και άλλοι 4000 μόνιμοι – ίσως και εγώ – δεν θα έχουμε ωράριο. Αυτό σημαίνει ότι θα μου πούνε να πάω όπου στην Ελλάδα έχει κενό στην ειδικότητά μου, κι αν δεν πάω θα με απολύσουν! Αυτό, η Βουλή το ψήφισε την Κυριακή των Βαΐων. Συνυπολόγισε ότι έχω εδώ και λίγους μήνες το φόβο πως αν λογοφέρουμε , εκτός υπηρεσίας, και μου κάνεις μήνυση πάλι θα με απολύσουν πριν ακόμα γίνει το δικαστήριο. Βάλε κι ένα 45% κάτω στα λεφτά που με πληρώνουν, βάλε ένα 25% από αυτά που παίρνω σε φόρους και χαράτσια, βάλε ότι μας συκοφαντούν στα κανάλια κάθε μέρα, βάλε και τα τόσα προβλήματα στα σχολεία. Ένα θα σου πω, φέτος στο σχολειό που δουλεύω το κράτος έδωσε για λειτουργικά έξοδα 1.600 Ευρώ, που πήγανε όλα για πετρέλαιο. Ε! νισάφι πια ! Η απεργία ήταν αναπόφευκτη. Έπρεπε να προκηρυχτεί. Όσο για τους μαθητές και τις μαθήτριες, τα παιδιά μας, που θα καθυστερούσαν να γράψουν εξετάσεις, γρήγορα θα καταλάβαιναν ότι μια νίκη στον – αμυντικό - αγώνα που θα ξεκινούσαν οι δάσκαλοί τους θα ήταν μια νίκη που θα την εξαργυρώνανε αυτά στο μέλλον, αλλά και μια νίκη που θα έδινε ελπίδα σε κάθε εργαζόμενο. Κι αυτό το τελευταίο ήταν το πιο επικίνδυνο… γιατί Θανάση μου και Γιάννη μου εκείνοι οι από πάνω σας θέλουν να μην έχετε, να μην έχουμε, ΚΑΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ. Όμως έχω την αίσθηση ότι το κάνανε το λάθος τους. Σε κανέναν δεν αρέσει ο δάσκαλος του παιδιού του να είναι φοβισμένος, φιμωμένος, μη ελεύθερος, ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΟΣ… Η επιστράτευση των καθηγητών είναι πρόβλημα για όλη την κοινωνία και ελπίζω πως έτσι θα αντιμετωπισθεί.»

Κλείσε τα μάτια σου να δεις

“Της τελευταίας στιγμής” Με είπαν ελληναρά τώρα τελευταία και ενοχλήθηκα. Είναι που πληρώ όλες τις απαιτήσεις. Είναι και αυτό το ανέκδοτο με τους κινέζους (που εννοούν ιάπωνες), όπου αυτοί Γράφει σχεδιάζουν σε 40 χρόο Νίκος νια και εκτελούν σε 40 Κοκολάκης μέρες και εμείς οι έλληνες σχεδιάζουμε σε 40 μέρες και εκτέλουμε σε 40 χρόνια. Και σκέφτομαι και γράφω. Τον ίδιο χρόνο δεν κάνουμε; Πέρασε το πάσχα με έναν υπέροχο καιρό και ανησυχώ ότι συνηθίσαμε στην κακομοιρία. Όλοι φάγαμε κουτσά στραβά. Κάτι βρήκαμε και πήραμε. Όταν έχει ήλιο δεν αγχωνόμαστε. Γιατί πότε δεν έχει ήλιο; Γιατί πότε αγχωνόμαστε; Περνάμε γενικά δύσκολους καιρούς για ένα πολύ σημαντικό λόγο. Είναι πολύ δύσκολο να ζεις μέσα στο σύστημα,να ανήκεις σε μία παραδοσιακή ελληνική οικογένεια και να είσαι κατά του ρατσισμού και του φασισμού. Είναι κακό να λέω όλους τους σχιστομάτηδες κινέζους; Είναι κακό να λέω τους σκουρόχρωμους μαύρους; Πως πρέπει να αντιμετωπίζω τον ρατσιμό που βλέπω γύρω μου; Που ακούω σε συζητήσεις; Ο κομμουνισμός είναι κακός τελικά ή έγινε ταμπού; Δεν υπάρχει ρατσιστική ζυγαριά αυτός είναι πιο ρατσιστής από μένα. Ή το “ναι μεν αλλά” του μέσου έλληνα ρατσιστή σε όλες τις συζητήσεις. Μπορείς να αντιπαθήσεις τον χαρακτήρα αλλά πως μπορείς να μισήσεις τον άνθρωπο λόγω προέλευσης; Απορώ πως τα σκέφτομαι όλα αυτά ενώ έχω άλλα προβλήματα μπροστά μου τώρα. Πρέπει

να βοηθήσω την οικογένεια μου, να βρω δουλειά να τελειώσω την σχολή αλλά να κάνω και ότι με γεμίζει. Και οι πολιτικές συζητήσεις από προεκλογική κωμωδία στα καφενεία, έγινε καθημερινότητα. Το νόμισμα νομίζαμε ότι έχει δύο όψεις αλλά είναι 18πλευρο κι ακόμα παραπάνω. Όλοι έχουν άποψη, όλοι έχουν διαβάσει παραπάνω, όλοι έχουν κατανοήσει βαθύτερα την ιστορία και όλοι διαφωνούν. Κοιμάμαι και ξυπνάω με όνειρο να ενωθεί ο ξύπνιος κόσμος. Όχι υπό κάποιο λαμπρό άνθρωπο ούτε υπό κάποια βασανισμένη ιδέα. Αλλά από κάτι απλό. Την καθημερινότητα. Αν τα ενώσεις όλα αυτά μαζι θα καταλάβεις ότι όσο δύσκολη και αν είναι η ζωή, πρέπει να συνεχίζεται. Να απολαμβάνεις τις στιγμές όσο μπορείς. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάς τις ανησυχίες΄ να τις επεξεργάζεσαι και να ωριμάζεις μαζί τους. Και πάνω απ όλα πρέπει να αγαπάς τον κόσμο γύρω σου. Να σέβεσαι τον μετανάστη και να μπαίνεις στην θέση του. Δεν θέλω να γράψω άλλα “να”. Δεν είμαι δάσκαλος, είμαι μαθητής. Και μαθαίνω από τους ανθρώπους γύρω μου. Και τα γράφω αυτά τελευταία στιγμή όχι γιατί έχω τυχαία ελληνική καταγωγή αλλά γιατί είμαι ένας συνδυασμός των γονιών μου και της φύσης. Και αυτό είσαι και εσύ. Και όσο θες να λέγεσαι άνθρωπος δεν μπορείς να ξεχνάς ότι όλοι οι άνθρωποι γύρω σου είναι ίδιοι. Είμαστε οργανισμοί με χαρίσματα. Απολαυσέ τα λοιπόν γιατί αν μισείς τον διπλανό σου δεν έχεις χρόνο να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Και τώρα ένα σύνθημα που δεν θα βαρεθείς... κλείσε τα μάτια σου να δεις!

Aνδρέα Παπανδρέου 40 - Tηλ. 0821041653 - Fax: 0821020059

ΦΥΛΛΟ

116 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2013

Έγραψα μια μικρή μελέτη για τον Παπαδιαμάντη .Έψαξα εκεί την πολιτική του διάσταση .Οι περισσότεροι τον ξέρουμε εξαιτίας των πασχαλινών του διηγημάτων .Τα διαβάζαμε κάποτε στο σχολείο .Ένα από τα διαφορετικά- από εκείνα που διδάχτηκα- διηγήματα που διάβασα ,ενώ έκανα τη μελέτη , τιτλοφορείται «΄Αι μου Γιώργη» και είναι γραμμένο 1892 . θα σας διηγηθώ μέρος της ιστορίας .Ένας απλός άνθρωπος αναζητώντας τον Παράδεισο , έγινε σταυλίτης μοναστηρίου και αργότερα Γράφει η Θεoδoσία υπηρέτης του ναού. «Εκεί Δασκαλάκη έμενε ο ξένος υπηρετών μετά ζήλου ,και ήτο μακάριος καθ’όλα ,μόνον έν πράγμα δεν ηδύνατο να εννοήση , βλέπων τον Χριστόν εσταυρωμένον υψηλά εις την κορυφήν του εικονοστασίου ελυπείτο ,κ’έλεγε «Τι κακό έκαμε και τον εκρέμασαν εκεί!» Μια των ημερών ,ενώ εσκούπιζε το έδαφος του ναού ,τρώγων άμα τεμάχιον άρτου, λείψανον προσφοράς ή αρτοκλασίας ,ανατείνας την χείρα προς τον Εσταυρωμένον επάνω ,έκραξε «Κατέβα και συ καημένε ,να σου δώσω ένα κομμάτι ψωμί να φας ,σε λυπούμαι να σ’έχουν νηστικόν τόσον καιρόν εκεί κρεμασμένον!». Ο άνθρωπος ήτο αμαθής και απλοϊκός εις άκρον, και δεν υπώπτευεν ότι εβλασφήμει τοιαύτα λέγων . Εντούτοις ο Δεσπότης Χριστός , προσθέτει η παράδοσις ,συγκατέβη προς την απλότητα του ανθρώπου εκείνου ,και κατήλθε, φρικτόν ειπείν ,ολόσωμος από του Σταυρού, κ’εδέχθη τεμάχιον άρτου από των αθώων χειρών του πλάσματός του ,καθώς άλλοτε είχε συνδειπνήσει με τους μαθητάς , μετά την Ανάστασιν…» Ιερόσυλο μοιάζει για τον Άγιο των γραμμάτων μας .Δεν είναι όμως . Απλώς είναι η άγνωστη όψη του κοσμολαϊτη συγγραφέα .Η φωτεινή πλευρά του, λέω εγώ . Είναι απ’τις στιγμές που –καλά το είπε ο Τσαρούχης – ο Παπαδιαμάντης αχρηστεύει τον Φρόυντ .Είναι υπέροχο το πώς σκέφτεται ο λαός ,ο αγράμματος ,της εποχής του. Είναι υπέροχο το πώς ο λαός αντιλαμβάνεται το Χριστό και το πώς ο Παπαδιαμάντης ασπάζεται την παράδοση που λέει πως κατέβηκε από το σταυρό για να συμφάγει με τον απλό άνθρωπο. Δείχνει την αντίληψη του συγγραφέα για τη θρησκεία και τη λαϊκότητά της . Εκείνος είχε συνείδηση της ιεροσυλίας του μα ένιωθε πως έπρεπε να πει την ιστορία αυτή γιατί δεν ήταν με το μέρος του ηθικισμού μα με το μέρος του λαού . Εγώ ας φανώ αιρετική ,με όσα μου έλεγε το σχολείο για εκείνον, συμπεραίνοντας απ’το διήγημα αυτό πώς ο απλός λαός αποκαθηλώνει «μεσσίες» αναζητώντας συντρόφους … πως οι αληθινοί «μεσσίες» σηκώνουν σταυρό και δε βολεύονται σε θώκους και πως μόνο οι αληθινοί «μεσσίες» κατεβαίνουν στο ύψος του Ανθρώπου.

Οδηγός Αισιοδοξίας (The Silver Linings Playbook) Σκην. Ντέιβιντ Ο' Ράσελ, με τους : Ρόμπερτ ντε Νίρο, Μπράντλεϊ Κούπερ, Τζένιφερ Λόρενς, Τζούλια Στάιλς, Κρις Τάκερ, Τζάκι Γουίβερ Ο Μπράντλεϊ Κούπερ (“The Hangover”) υποδύεται τον Πατ Σολατάνο, έναν πρώην δάσκαλο που έχει χάσει τα πάντα: τη δουλειά του, το σπίτι και τη γυναίκα του. Έχοντας περάσει τα τέσσερα τελευταία χρόνια σε ψυχιατρικό ίδρυμα, αναγκάζεται να γυρίσει στο σπίτι των γονιών του (Ρόμπερτ ΝτεΝίρο και Τζάκι Γουίβερ, υποψήφια Β’ Γυναικείου ρόλου στο “Animal Kingdom”), αποφασισμένος να ανακτήσει την παλιά του ζωή, καθώς και την πρώην σύζυγο. Tα πράγματα όμως περιπλέκονται όταν γνωρίζει την Τίφανι (Τζένιφερ Λόρενς, πρωταγωνίστρια του “Winter’s Bone” και “Hunger Games”), ένα μυστηριώδες κορίτσι με πολλά προβλήματα.

Οι Άθλιοι (Les Misérables) Σκην. Τομ Χούπερ, με τους Χιου Τζάκμαν, Ράσελ Κρόου, Αν Χαθαγουέι, Αμάντα Σέιφριντ, Σάσα Μπαρόν Κοέν, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Έντι Ρεντμέιν, Σαμάνθα Μπαρκς Η καινούργια ταινία σε σκηνοθεσία του βραβευμένου με Όσκαρ Τομ Χούπερ - που μας έδωσε την πολυβραβευμένη ταινία Ο Λόγος του Βασιλιά – συνιστά μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του πολύ επιτυχημένου θεατρικού μιούζικαλ Οι Άθλιοι (βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Βίκτορος Ουγκώ), το οποίο, έχουν παρακολουθήσει πάνω από 60 εκατομμύρια άνθρωποι σε 42 χώρες. Το έργο εστιάζει στις προσπάθειες του πρωταγωνιστή Γιάννη Αγιάννη (Χιου Τζάκμαν), ενός πρώην καταδίκου, ο οποίος προσπαθεί να επανεντάξει τον εαυτό του στην κοινωνία, καταλήγοντας να γίνει δήμαρχος μιας πόλης της Γαλλίας, μολονότι σε όλο το έργο καταδιώκεται από τον αδίστακτο αστυνομικό Ιαβέρη. Μετά από χρόνια ο Αγιάννης γνωρίζει τη Φαντίν, η οποία, αφού απολύθηκε από το εργοστάσιο όπου δούλευε όταν μαθεύτηκε ότι έχει εξώγαμο παιδί, κατέληξε στην πορνεία. Πριν πεθάνει, η Φαντίν παρακαλά τον Γιάννη Αγιάννη να φροντίσει το παιδί της, τη μικρή Κοζέτ. Τότε όλα αλλάζουν για τον ήρωα, ακόμα μια φορά.

Cloud Atlas Σκην. Άντι Γουακόφσκι, Λάνα Γουακόφκσι, Τομ Τίκβερ, με τους Τομ Χανκς, Χιούγκο Γουίβινγκ, Χάλι Μπέρι, Σούζαν Σαράντον, Χιου Γκραντ, Τζιμ Μπρόουντμπεντ, Τζέιμς Ντ’Άρσι, Τζιμ Στέρτζες,

www.pyxida.gr

Μπεν Γουίσο, Κιθ Ντέιβιντ, Ντούνα Μπέι, Ντέιβιντ Γκιάζι Η ιστορία ξεκινάει το 19ο αιώνα από τα νησιά του Ειρηνικού, διασχίζει παρελθόν, παρόν και μέλλον και κάνει το γύρο του κόσμου για να καταλήξει στη Χαβάη, σε μια φουτουριστική κοινωνία που έχει επιβιώσει μετά την Αποκάλυψη. Οι Τομ Χανκς, Χάλι Μπέρι, Χιου Γκραντ, Σούζαν Σαράντον και Χιούγκο Γουίβινγκ υποδύονται πολλαπλούς ρόλους σε μια αλληλουχία διακεκομμένων ιστοριών, που πραγματεύονται το “Σύννεφο”, τον ατέρμονα μεταβαλλόμενο χαρακτήρα του “Άτλαντος”, της σταθερής ανθρώπινης φύσης.

Τζάνγκο Ο Τιμωρός ( Django Unchained ) Σκην: Κουεντίν Ταραντίνο, με τους : Τζέιμι Φοξ, Κριστόφ Γουόλτς, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Κερτ Ράσελ Δύο χρόνια πριν ξεσπάσει ο αμερικανικός εμφύλιος, ο Django, ένας μαύρος σκλάβος από τον Νότο συναντά τον Γερμανό κυνηγό επικηρυγμένων Dr. King Schultz ο οποίος ακολουθεί τα ίχνη των φονικών αδελφών Brittles. Καθώς μόνο ο Django μπορεί να τον οδηγήσει σε αυτούς, ο ανορθόδοξος Schultz συνεργάζεται μαζί του με την υπόσχεση ότι θα τον ελευθερώσει με το πέρας της αποστολής. Αφού πετύχουν το σκοπό τους, ο Schultz απελευθερώνει τον Django και οι δύο τους αποφασίζουν να συνεχίσουν την καταδίωξη των πιο γνωστών εγκληματιών του νότου.

Gangster Squad – Οι Διώκτες του Εγκλήματος Σκην: Ρούμπεν Φλάισερ, με τους : Ράιαν Γκόσλιν, Σον Πεν, Τζος Μπρόλιν, Έμα Στόουν, Νικ Νόλτε, Τζιοβάνι Ρίμπιζι, Άντονι Μακί

Πρoτείνει o Aντώνης Σπανoυδάκης

Λος Άντζελες, 1949. Ο αδίστακτος μαφιόζος Μίκι Κοέν (Σον Πεν) έχει πάρει τον έλεγχο της πόλης, αποκτώντας περιουσία από ναρκωτικά, όπλα, πορνεία και κάθε στοίχημα που παίζεται στα δυτικά του Σικάγο. Κι όλα αυτά, απολαμβάνοντας την προστασία όχι μόνο των πρωτοπαλίκαρών του, αλλά της αστυνομίας και των πολιτικών που κρατάει στο χέρι. Με τόση δύναμη, είναι εύκολο να τρομοκρατήσει ακόμα και τους πιο γενναίους αστυνομικούς της πιάτσας… εκτός ίσως, από μια μικρή μυστική ομάδα της Αστυνομίας του Λος Άντζελες, με επικεφαλής τον Αστυνόμο Τζον Ο΄Μάρα (Τζος Μπρόλιν) και τον Τζέρι Γούτερς (Ράιαν Γκόσλινγκ), που θα ενώσουν τις δυνάμεις τους για να διαλύσουν τον κόσμο του Κοέν…

Αγάπη - Amour (2012) Σκην.: Μίκαελ Χάνεκε, με τους: Ζαν Λουί Τρεντινιάν, Εμανουέλ Ριβά, Ιζαμπέλ Οπέρ O Ζορζ (Ζαν-Λουί Τρεντινιάν) και η Αν (Εμανουέλ Ριβά) είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που έχει περάσει τα ογδόντα. Είναι καθηγητές μοκ

ΦΥΛΛΟ

116 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2013

Τ δο ού ύμ με ε κ κα αιι ττιι θ θα α α ακ κο ού ύσ σο ου υμ με ε σ σττα α Χ Χα αν νιιά ά Τιι δ

Τα τεύχη της Πυξίδας βγαίνουν πλέον κάθε δύο μήνες –η οικονομική κρίση έβαλε το χεράκι της σε αυτό…- και αυτά που έχουμε να πούμε ασφαλώς είναι πολλά. Το παρήγορο με όλη αυτή την κατάσταση που βιώνουμε, είναι ότι όλο και περισσότερος κόσμος προσπαθεί να ξεπεράσει όλη αυτή την κατήφεια και την καταιγίδα από αρνητισμό, με οτιδήποτε θετικό και δή με εκφάνσεις του πολιτισμού, του αθλητισμού και άλλων δράσεων που φέρνουν τους ανθρώπους κοντά!! Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που δρουν σαν να μη συνέβη τίποτα πίνοντας τον φρέντο τους, οι οποίοι δεν είναι λίγοι, όπως και κάποιοι άλλοι που τους παίρνει από κάτω και αν το αφήσουν έτσι, δεν θα βγει σε καλό. Είναι αυτά τα τρία χρόνια του μνημονίου πολλές οι απώλειες και πολλοί που έχουν χάσει την Γράφει o υγεία τους, γι’αυτό θα Γιώργος πρέπει να μας Βαβουλές διακατέχει το ενδιαφέρον και η δοτικότητα για το συνάνθρωπο και συμπολίτη μας, στο μέτρο που μπορεί ο καθένας… Είναι πράγματα που πρέπει να λέγονται και να μην θέλουμε να είμαστε ούτε χαζοχαρούμενοι, ούτε αδιάφοροι, ούτε να φιλοσοφούμε με μπλακ χιούμορ… αλλά να έχουμε δράση! Τα μουσικά του δίμηνου που πέρασε είναι και πάλι είναι πολλά και ενδιαφέροντα. Ένα όμορφο αφιέρωμα στον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη, οργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Φίλοι των γραμμάτων», στο Θέατρο Βλησίδη στις 13 Απρίλη. Μίλησαν ο ποιητής και δημοσιογράφος Γιώργος Δουατζής και ο Κώστας Κρεμμύδας, ποιητής και εκδότης οι οποίοι ανέλυσαν το έργο του και μας έκαναν γνωστές, πτυχές από την πορεία και την προσωπική του ζωή. Μελοποιημένα τραγούδια του Λειβαδίτη έπαιξαν και τραγούδησαν οι, Σοφία Σακελλαρίου –πιάνο, τραγούδι, Νάγια Πέρρου –τραγούδι, Στέλιος Μαραγκάκης –κλαρίνο, τραγούδι, Ηλίας Ψυλλάκης –κιθάρα, τραγούδι και Παναγιώτης Λεοντόπουλος – μπουζούκι. Μερικά από τα πασίγνωστα ποιήματατραγούδια του Λειβαδίτη είναι : Βρέχει στη φτωχογειτονιά, Δραπετσώνα, Σαββατόβραδο, Εχω μια αγάπη, του Μίκη Θεοδωράκη ενώ πρόσφατα ο Μανώλης Λιδάκης τραγούδησε το «Για να σε συναντήσω» σε μουσική Κώστα Λειβαδά. Η εκδήλωση είχε πολύ μεγάλη συμμετοχή, ιδίως από νέους και ο χώρος του θεάτρου αποδείχτηκε μικρός, τελικά. Στο χώρο της Πινακοθήκης του Δήμου Χανίων πραγματοποιήθηκε στις 5 Απρίλη, μία όμορφη εκδήλωση για το μαθητικό περιοδικό «Τα Χανιωτάκια» που συμπλήρωσε 30 χρόνια συνεχούς παρουσίας. Μίλησαν οι δάσκαλοι, Γιώργος Πιτσιτάκης, Γιώργος Δασκαλάκης και η νηπιαγωγός και σχολική σύμβουλος Αγγέλα Μάλμου. Επιλεγμένα τραγούδια ελλήνων συνθετών και ποιητών σχετικά με το παιδί και τους νέους, ερμήνευσαν εξαιρετικά η Ζωή Κολλάρου και η Σοφία Σακελλαρίου. Στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων, στις 26 Απρίλη, έγινε η παρουσίαση της έκδοσης δύο βιβλίων από τα αρχεία του Παύλου Βλαστού, που βρίσκονται στο Ιστορικό Αρχείο Χανίων, το «Βουκολικό» και «Άσματα λαϊκά Κρητών». Είναι τα πρώτα βιβλία του Π.Βλαστού που εκδίδονται από τι Ι.Χ.Κ. και γίνονται προσπάθειες για τη σταδιακή έκδοση όλων των έργων του αφού τα περισσότερα είναι ανέκδοτα. Την επιμέλεια είχε ο νέος προϊστάμενος του Ιστ.Αρχείου, Κώστας Φουρναράκης. Τα βιβλία παρουσίασαν οι, Στέλλα Αλιγιζάκη, φιλόλογος -ιστορικός, Ζαχαρένια Σημανδηράκη, ειδική συνεργάτης Γ.Α.Κ., Σταμάτης Αποστολάκης, δάσκαλος- λαογράφος και Αλέξης Πολίτης, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης. Μελοποιημένα αποσπάσματα από το «Βουκολικόν» σε δική τους σύνθεση, απέδωσαν οι Μιχάλης και Παντελής Καλογεράκης. Ο Ανδρέας Γιακουμάκης, καθηγητής μουσικής, μέσω βίντεο συμμετείχε με τους μαθητές του από το Ηράκλειο, αποδίδοντας

μέρος από το έργο του Βλαστού «Βουκολικόν», πολύστιχο ποίημα σε 11 σύλλαβο στίχο και μελωδία σε ρυθμό 5/8, κάτι που συνηθίζονταν παλιότερα στην Κρήτη, ενώ σήμερα πλέον δεν χρησιμοποιείται το μουσικό μέτρο αυτό. Ένα όμορφο μουσικοχορευτικό δρώμενο οργανώθηκε από την ομάδα “Passe Partout” σε ένα πρωτότυπο χώρο, τον αίθριο χώρο του εμπορικού κέντρου «Τριανόν» στην οδό Ηρ.Πολυτεχνείου, στις 13 και 14 Απρίλη. Η ομάδα πρωτοεμφανίστηκε με το flash-mob που διοργάνωσε το Δεκέμβρη στη Δημοτική Αγορά και το σχετικό βίντεο από το δρώμενο αυτό, έκανε αίσθηση στο you tube. Η ομάδα αποτελείται από 15 νέους μαθητές και φοιτητές που επικοινωνούν και εκφράζονται μέσω της μουσικής. Την επιμέλεια έχουν οι, Γιάννης Γιαννακάκης, Γιώργος Πογιατζής και Τίτος Σμυρνάκης. Ο κόσμος που παρακολούθησε τις δύο παραστάσεις ήταν πολύς και η όλη οργάνωση αξίζει συγχαρητήρια. Η δομή του προγράμματος, οι ερμηνείες και το όλο αποτέλεσμα πολύ σπουδαία και σίγουρα αν καθιερώσει τη λειτουργία της η ομάδα, έχει να προσφέρει πολλά !! Στο Ρέθυμνο διοργανώνεται αυτό τον καιρό η σειρά εκδηλώσεων «Ημέρες Ρεθύμνου» με πολλά καλλιτεχνικά δρώμενα μεταξύ των άλλων αρκετά μουσικά, σε πολλές και διαφορετικές τοποθεσίες στην πόλη. Η διάρκεια των εκδηλώσεων είναι από 26/4 έως 7/6. Στα Μάταλα ετοιμάζεται και φέτος το «Μάταλα Φεστιβάλ», που θα γίνει από τις 21 έως τις 24 Ιούνη. Από τα ονόματα που έχουν έως τώρα ανακοινωθεί είναι ο Hugh Cornwell, πρώην μέλος των Stranglers, Locomondo, Tony Sfinos, Kings of Floyd, Professor Richard Smith, The Doors tribute, και Janis Joplin tribute. Το «Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ» στα Χανιά, θα γίνει το διήμερο 29 και 30 Ιούνη.

"καυγά" ανάμεσα στο Χριστοδούλου και το Λειβαδίτη παρόντος του Παπαδόπουλου μέσα σε ένα ταξί, αναφορές στο Σακελλάριο και άλλα... Πρόλογος [...]Αυτή τη φορά, το κύριο μέρος του βιβλίου προέρχεται από δημοσιευμένα κείμενα μου στο περιοδικό "Οάσις", επίσης από την εφημερίδα όπου δουλεύω, αλλά και από ομιλίες μου. Υπάρχει και ένα ανέκδοτο κείμενο.[...] Σ.Καζαντζίδης [...] Ο Καζαντζίδης, ως τραγουδιστικό μέγεθος, είναι ανυπέρβλητος. Και όταν μιλάμε γιά τραγουδιστικό μέγεθος, δεν εννοούμε μόνο φωνή. Εννοούμε και φωτιά που βγαίνει από τα σπλάχνα, εννοούμε λάβα που ξεχύνεται γιά να βγάλει ολόκληρο το αχ της αγανάκτησης και του παράπονου ενός φτωχού, ανυπεράσπιστου, κυνηγημένου και χωρίς ελπίδα ανθρώπου. Ξέρετε τι είπε κάποτε σ'έναν πολύ καλό τραγουδιστή, που δεν έβγαζε, όμως, αυτό το αχ της ταλαιπωρίας και της οργής, ο Καζαντζίδης; "Φίλε μου, είσαι εξαίρετος τραγουδιστής. Δεν θα γίνεις

ΕΚΔΟΣΕΙΣ-ΒΙΒΛΙΑ Λευτέρης Παπαδόπουλος : Μάγκες πιάστε τα γιοφύρια Ο ποιητής του λαϊκού μας τραγουδιού, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, κυκλοφόρησε ένα ακόμα βιβλίο γιά τους ρεμπέτες και όχι μόνο, μετά το πολύ καλό, "Να συλληφθεί το ντουμάνι" (Καστανιώτης-2004, είναι στην 6η έκδοση). Το βιβλίο έχει τίτλο "Μάγκες πιάστε τα γιοφύρια". Περιέχει 15 κεφάλαια με ξεχωριστά θέματα, σύν ένα περιεκτικό πρόλογο. Στο κάθ'ενα κεφάλαιο ο συγγραφέας καταπιάνεται με ένα πρόσωπο του λαϊκού μας τραγουδιού και αν εξαιρεθεί ο Πυθαγόρας, ο Δημήτρης Χριστοδούλου και ο Αλέκος Σακελλάριος, όλα τα άλλα πρόσωπα είναι του ρεμπέτικου, συμπεριλαμβανομένου του Γ.Ζαμπέτα. Γίνεται αναφορά στους : Στέλιο Καζαντζίδη, Κώστα Βίρβο, Παναγιώτη Τούντα, Γιάννη Παπαϊωάννου, Γιώργο Ζαμπέτα, Πυθαγόρα, Βασίλη Τσιτσάνη, Ρόζα Εσκενάζυ, Απόστολο Καλδάρα, Ανέστη Δελιά, Μανώλη Χιώτη, Χρήστο Κολοκοτρώνη, Τάσο Σχορέλη, Δημήτρη Χριστοδούλου και Αλέκο Σ α κ ε λ λ ά ρ ι ο . Μέσα από τα προσωπικά του ενθυμήματα γιά όλους εκτός από τους, Δελιά, Τούντα και Χιώτη, μαθαίνουμε ενδιαφέρουσες πτυχές από τα προσωπικά τους βιώματα και μέσω των διηγήσεων τους επίσης σημαντικές πληροφορίες, που αφορούν το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι !! Έχουν πολύ ενδιαφέρον οι αναφορές του μπαρμπα Γιάννη Παπαϊωάννου γιά το πως έμαθε μπουζούκι, οι αναφορές στον Τάσο Σχορέλη, η σκηνή με τον

όμως ποτέ μεγάλος. Γιατί δεν έχεις φάει σφαλιάρα από χωροφύλακα! Γιατί δεν βρέθηκες ποτέ στους πέντε δρόμους. Γιατί δεν ένιωσες ποτέ να σου φέρονται σαν να είσαι σκουπίδι".[...] Με μουσικούς χαιρετισμούς

ΦΥΛΛΟ

116 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2013

ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ Chromatic Sequence – Belle époque 2012 Η ορχήστρα παίρνει τη θέση της. Βιολί, βιόλα, τσέλο, φλάουτο. Ο πιανίστας κοιτά τις πάρτες του. Σι ύφεσι μινόρε. Χαμόγελο. Τα μαύρα πλήκτρα είναι περισσότερα από τα άσπρα. Ακούγεται η φωνή του ηχολήπτη. “Μπότα, ταμπούρο, βαθύ!¨ Παράξενο για κλασικό ανσάμπλ. Και δίπλα ένα λάπτοπ. Τα καλώδια μπλέκονται με τις νότες. Κόκκινα λαμπάκια από μίντι. MIDI. Οι κωδικοί μιας νεάς εποχής. Το VJing μπορεί να γίνει και μέσω ethernet. Και μπαίνει Γράφει ο levare το βιολί. Πώς λέγεται η εποχή που ένα απλό adagio θέλει ρεύμα για να o Σπύρος Αραβανής ακουστεί; Belle Epoque. Άραγε χρειάζονται και τα δάκρυα ρεύμα; Οι Chromatic Sequence είναι όλοι εδώ. Ρίχνουν στο καζάνι που κοχλάζει όλα τα συστατικά της μαγείας. Αρχαία γράμματα, αρχαίους ήχους και πολλά volt. Το γιατροσόφι μιας νέας εποχής. Μιας ωραίας εποχής. Μιας επικίνδυνης εποχής. Ο ήχος της Belle Epoque. Το καινούργιο έργο των Chromatic Sequence που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες, με τίτλο Belle Epoque. Το έργο αυτό είναι ένα βήμα πιο μακριά στην μουσική αναζήτηση των CS. Το κλασικό γίνεται κλασικότερο και το ηλεκτρονικό ηλεκτρονικότερο! Η ορχήστρα μεγάλωσε (τύμπανα, βιολί, βιόλα, τσέλο, φλάουτο, πίκολο, πιάνο, κιθάρα, φωνή) και οι μουσικές απαιτήσεις αυξήθηκαν. Οι μελωδίες μπλέκονται με τραγούδι, breaks, λούπες και ρυθμούς πειραγμένους δημιουργώντας ένα ηχητικό τοπίο που ακροβατεί. Οι Chromatic Sequence είναι ένα μουσικό σχήμα το οποίο γεννήθηκε στην Αθήνα το 2007. Ιδρυτής και συνθέτης του σχήματος είναι ο Γιώργος Στεφανακίδης, του οποίου το όραμα μοιράζονται εξαιρετικοί καλλιτέχνες. Το όραμα αυτό είναι η σύμπραξη δύο μουσικών κόσμων, αυτού της κλασικής και αυτού της ηλεκτρονικής. Το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία ενός ήχου καινούργιου και πρωτότυπου που αποκτά ιδιαίτερες διαστάσεις όταν το βλέπει κανείς live, καθώς ισχυρότατο ρόλο στην δημιουργική τους πορεία παίζει ο θεατρικός λόγος και η ιδιαίτερη σκηνική τους παρουσία. Οι συναυλίες / παραστάσεις τους δημιουργούνται με άξονα την μουσική αλλά στηρίζονται εξίσου σταθερά σε πρωτότυπα κείμενα και την εικαστική τους ανάπτυξη. Το ταξίδι που κάνουν όταν δημιουργούν το μεταφέρουν κι όταν παίζουν. Μουσική, λόγος, κίνηση, φωνές, ενότητα. Η τεχνολογία είναι πάντα σύμμαχος. Το καινούργιο είναι πάντα παρόν. Η μεταφορά των ορίων και η απάντηση στην ερώτηση "…και τώρα πως γίνεται αυτό;.." είναι πάντα στόχος. Η αρμονία είναι η βάση. Και το απλούστερο όλων: να περνάμε όμορφα. Η τέχνη είναι απλότητα, ομορφιά και ανήκει σε όλους. Το πρώτο πόνημα του σχήματος ήταν o δίσκος “7 μέρες μακριά” που κυκλοφόρησε το 2007 και έδωσε κατευθείαν το μουσικό στίγμα του σχήματος. Παρουσιάστηκε σε συναυλίες που χαρακτηρίστηκαν για την ιδιαιτερότητά τους τόσο μουσικά όσο και εικαστικά. Ο πρώτος τους self-release δίσκος διανεμήθηκε δωρεάν στις συναυλίες τους και χαρακτηρίζει την ιδιαιτερότητα του σχήματος ως προς τη σχέση του με τη μουσική και το κοινό. Το 2010 οι Chromatic Sequence κυκλοφόρησαν το δεύτερό τους δίσκο με τίτλο “Allou Fun Dark”. Το έργο αποτελείται από σκοτεινά τραγούδια και κείμενα (γραμμένα από το Γιώργο Στεφανακίδη) που παρουσιάστηκε ως μουσική/θεατρική παράσταση στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Οι CS, δημιουργούν ηχητικά τοπία που βυθίζονται απ’τη μία στη σύγχρονη κλασική μουσική και απ’την άλλη στη λεπτή ηλεκτρονική επεξεργασία του ήχου. Το Belle Epoque νοσταλγεί αλλά και προκαλεί αισθητικά, φτάνοντας τα όργανα στα άκρα και πετώντας όλα τα περιττά. Η χρυσή εποχή της ζωής μας παιγμένη με σκληρές με- Ακούστε: λωδίες και με τη λογική μιας μοντέρνας ορχήστρας http://chromaticsequence.blogspot.com/p δωματίου που έχει την ικανότητα να σε καθηλώσει, να /belle-epoque.html σε ταξιδέψει, να σε ξεσηκώσει... Ενημερωθείτε: Chromatic Sequence: Γιώργος Στεφανακίδης - σύνθεση, ενορχήστρωση, http://chromaticsequence.blogspot.com programming, στίχοι, κιθάρα, artwork Μαρίνα Κολο- http://www.facebook.com/chromaticseβού - τσέλο Ελευθερία Τόγια - βιόλα Σταματέλλα Σπί- quence νουλα - βιολί Μαρία Λαβράνου - φλάουτο, πίκολο Χρίστος Σερενές - πιάνο Νίκος Παγώνης - τύμπανα Μαίρη Στεφανακίδη - τραγούδι Εβελίνα Αραπίδη - ηθοποιός Δημήτρης Καρπούζας - ηχοληψία, μίξη Dave Collins mastering

Αποκτήστε: Τον τελευταίο δίσκο (καθώς και τις προηγούμενες δουλειές των CS) στις συναυλίες του σχήματος και στο blog τους (σε αναλογική και ψηφιακή μορφή). Συνεργασία : http://www.e-orfeas.gr

ΣTHN APXH TOY TPAΓOYΔIOY GORAN BREGOVIC - ΛΙΝΑ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΠΑΡΑΔΕΧΤΗΚΑ Άλκηστις Πρωτοψάλτη Το «Παραδέχτηκα» αναμφίβολα είναι ένας από τους δίσκος τα τραγούδια του οποίου τραγουδήθηκαν και ακούστηκαν από το ραδιόφωνο όσο λίγα στην ελληνική δισκογραφία. Ανάλογα κινήθηκαν και οι πωλήσεις του, αφού ξεπέρασε τα 70.000 αντίτυπα. Η μεγάλη του επιτυχία προφανώς σχετίζεται με την περίοδο της κυκλοφορίας του: Κυκλοφόρησε το Μάιο του 1991, όταν δηλαδή οι ραδιοφωνικοί σταθμοί βρίσκονταν στο απόγειο της απήχησής τους. Σίγουρα όμως έχει σχέση και με τη δυναμική των δημιουργών του, του Goran Bregovic, με τον ζωντανό και ολόφρεσκο -για τα ελληνικά μουσικά πράγματα ήχο, της Λίνας Νικολακοπούλου με τους απρόσμενους στίχους της και τις ανατρεπτικές ρίμες της και βέβαια της Άλκηστης Πρωτοψάλτη, με την καταλυτική ερμηνεία της. Τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου προέρχονται από την αριστουργηματική ταινία του Emir Kusturica «O καιρός των τσιγγάνων», που είχε παιχτεί στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1988. Η μουσική της ταινίας ήταν του Goran Bregovic και κυκλοφόρησε σε δίσκο ένα χρόνο αργότερα. Η αλήθεια είναι πως, παρόλο που η ταινία προκάλεσε μεγάλη αίσθηση και στο ελληνικό κοινό, το soundtrack δεν είχε αρχικά την ίδια απήχηση. Άλλωστε βρισκόμαστε ακόμα σε μια εποχή που το ενδιαφέρον στην Ελλάδα για τις «μουσικές του κόσμου» ήταν περιορισμένο. Και δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι το ρεύμα αυτό έρχεται στη χώρα μας αμέσως μετά την κυκλοφορία του «Παραδέχτηκα» και τη γνωριμία του κοινού με τις μουσικές του Bregovic και των Βαλκανίων γενικότερα. Η ιδέα για το δίσκο ξεκίνησε από τον ραδιοφωνικό παραγωγό Κώστα Κωτούλα, ο οποίος αρχικά πρότεινε στη Λ. Νικολακοπούλου τις μουσικές από δύο τραγούδια της ταινίας «Ο καιρός των τσιγγάνων», έχοντας κατά νου τη φωνή της Α. Πρωτοψάλτη (πρόκειται για τα «Βενζινάδικο» και «Να 'ταν η χαρά οικόπεδο»). Η ιδέα προχώρησε και συνολικά γράφτηκαν στίχοι για εννέα μελωδίες του Bregovic. Ο δίσκος συμπληρώθηκε με το πασίγνωστο «Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία» του Αριστείδη Μόσχου (σε μια μέτρια, κατά τη γνώμη μας ερμηνεία, παρόλο που και το συγκεκριμένο τραγούδι ακούστηκε πολύ εκείνη την εποχή). Ας θυμηθούμε, λοιπόν, όλα τα τραγούδια του δίσκου: 1. Μαύρο χιόνι 2. Βενζινάδικο 3. Θεός αν είναι 4. Παραδέχτηκα 5. Όρκος 6. Του Αϊ-Γιώργη 7. Να 'ταν η χαρά οικόπεδο 8. Τριανταφυλλάκι 9. Σ' αγαπώ (Μουσική-στίχοι: Αριστείδης Μόσχος) 10. Πήρα χάρη

Γράφει

Όλα τα τραγούδια είναι o Γιώργoς εξαιρετικά, με κορυTσίμας φαίες στιγμές το «Μαύρο χιόνι» και το «Παραδέχτηκα». Το «Θεός αν είναι» το ερμήνευσε καταπληκτικά και η Χάρις Αλεξίου λίγα χρόνια αργότερα. Το τραγούδι «Του Αϊ-Γιώργη» υστερεί κατά πολύ του τραγουδιού που ακούγεται στην ταινία: Η μελωδία είναι το «Ederlezi», ήχος που ακούγεται σε όλα τα Βαλκάνια από τους τσιγγάνους – και όχι μόνο. Η διασκευή του για τον «Καιρό των τσιγγάνων» ήταν συγκλονιστική, όχι όμως και η ερμηνεία της ελληνίδας τραγουδίστριας. Τέλος, όπως προαναφέραμε, το «Σ' αγαπώ», αποτελεί μάλλον ξένο σώμα σε ένα δίσκο με διαφορετικό προσανατολισμό. Ο θετικός αντίκτυπος του δίσκου ήταν τεράστιος. Μετά το «Παραδέχτηκα» το ελληνικό κοινό γνώρισε πρώτα απ’ όλα τις μουσικές του Bregovic και των Βαλκανίων1 και στη συνέχεια ανοίχτηκε περισσότερο και δέχτηκε εντονότερα και άφοβα επιρροές από μουσικές από διαφορετικές γωνιές του πλανήτη. Πολλές πληροφορίες για το δίσκο βρίσκονται στο δισέλιδο ένθετο που συνοδεύει την έκδοση. Περιέχονται επίσης οι στίχοι των τραγουδιών και σημειώματα των συντελεστών. Δεύτερες φωνές κάνουν η Ελευθερία Αρβανιτάκη, ο Κώστας Μακεδόνας, ο Πέτρος Γαϊτάνος, η Ανθούλα Αλιφραγκή κ.α. Η παραγωγή ήταν της Λίνας Νικολακοπούλου και του Νίκου Καραγιάννη και η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο Sierra. Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1991 από την Universal – Polydor (κωδ.: ).

1. πχ. Μανώλη Μητσιά, Στο δρόμο με τα χάλκινα (1996) Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου Μουσική: Kiki Lesendric 2. Μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση στο δίσκο από τη Βίκυ Οικονομοπούλου στη ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΩΜΑΤΙΟΥ ΜΟΥ: http://duendemagazine.gr/issue/20/article/458/Goran+Bregovic,+%CE%9B%CE%AF %CE%BD%CE%B1+%CE%9D%CE%B9%CE%B A%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%BF %CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF% CF%85+|+%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE% B1%CE%B4%CE%AD%CF%87%CF%84%CE%B 7%CE%BA%CE%B1.html

ΦΥΛΛΟ

Ο γύρος του κόσμου με γαλέρα Είμαι βέβαιος ότι θα έχετε ακούσει παράπονα αλλά και οι ίδιοι θα έχετε παραπονεθεί για προϊόντα που παράγονταν παλιά στην Ελλάδα και τώρα πια βρίσκουμε μόνο εισαγόμενα. Τα παράπονα αυτά ξεκίνησαν την εποχή της γυαλιστερής σαπουνόφουσκας που μας σέρβιραν για ευμάρεια, ενώ σήμερα παίρνουν διαστάσεις χιονοστιβάδας. Τέτοια προϊόντα είναι, από λαχανικά (σκόρδα, πατάτες, καλαμπόκι, χυμοί εσπεριδοειδών…) μέχρι ρούχα (για θυμηθείτε πότε αγοράσατε τελευταία φορά ρούχα που να Γράφει o Πέτρoς γράφουν Made in Greece) μέχρι κάθε Λυμπεράκης λογής αντικείμενα καθημερινής χρήσης (ποτήρια, κρεμάστρες, μανταλάκια, βίδες, μικροεργαλεία, κατσαρόλες, πιάτα...) εννοείτε δε και κάθε προϊόν υψηλότερης τεχνολογίας από αναπτήρα... Τι χρειαζόταν για να πάμε εκεί; Μεταξύ των άλλων τρεις προϋποθέσεις: Πρώτη προϋπόθεση: Ελεύθερη κίνηση των κεφαλαίων, ώστε ο κάθε υγιής επιχειρηματίας να παράγει τα προϊόντα του όπου μπορεί φθηνότερα και να μεταφέρει τα κέρδη του όπου τον συμφέρει καλύτερα. Βέβαια, δεν είναι ακριβώς έτσι γιατί πολλοί θεώρησαν ότι τους συμφέρει να μεταφέρουν τα λεφτά τους στην Κύπρο. Πώς λύνουμε αυτό το πρόβλημα αφού μιλάμε για ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων; Καταστρέφομε την Κύπρο, είπαν τα παλιά μαγαζιά της ευρωπαϊκής πιάτσας όταν είδαν να κερδίζει το τραπεζικό «μικρομάγαζο» στα στενάκια της Ανατολικής Μεσογείου. Δεύτερη προϋπόθεση: Ελεύθερη κίνηση εμπορευμάτων με δασμούς που καθορίζονται από υπερκρατικούς φορείς π.χ. Διεθνής Οργανισμός Εμπορίου, ΕΕ μαζί με τους αντίστοιχους φορείς μεγάλων κρατών (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα). Αυτό μεταφράζεται σε απουσία φορολογίας που ένα κράτος θα μπορούσε να επιβάλλει για να προστατέψει μια χώρα τα προϊόντα της. Αυτό φυσικά αλλάζει κατά τα «καλά και συμφέροντα» όπως η πρόσφατη επιβολή φορολόγησης από την ΕΕ μόνο στα κινέζικα φωτοβολταϊκά πάνελ γιατί ανταγωνί-

ζονταν τα γερμανικά... Θα αποφάσιζε άραγε η ΕΕ την επιβολή φόρου στα ισραηλινά πορτοκάλια για να μην ανταγωνίζονται τα ελληνικά; Χλωμό το βλέπω. Τρίτη προϋπόθεση: Χαμηλό κόστος μεταφορών. Φτηνό πετρέλαιο, μπουκέτο φοροαπαλλαγών και ευνοϊκών ρυθμίσεων και κυρίως φτηνά, τζάμπα εργατικά είναι το πλουσιοπάροχο πιάτο προσφορών προς τους εφοπλιστές. Έτσι μπορεί κάποιος να αγοράσει φτηνό μπαμπάκι από την Αίγυπτο, να το μεταφέρει και να το κάνει μπλουζάκια στα sweatshops (κατά κυριολεξία ιδρωτομάγαζα, όρος που αποδίδει τους χώρους εργασίας των σύγχρονων σκλάβων) του τρίτου κόσμου και από κει να τα φορτώσει πάμφθηνα σε κοντέινερ και να τα πουλήσει κατά προτεραιότητα σε χώρες που διαλύθηκε η υφαντουργία. Έτσι μπορεί η τάδε μεγάλη εταιρεία τροφίμων να φέρνει χυμό σε παγοκολώνες από την Νότια Αμερική τρεις φορές πιο φτηνά από όσο το κόστος της παραγωγής στον Έλληνα αγρότη. Αν και φαίνεται παραπάνω το ξαναγράφω για να το εμπεδώσομε: οι καλόηχοι όροι «ελεύθερο εμπόριο, ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων» κ.λπ. δεν συνδυάζονται πουθενά με την ενοχλητική και βρώμικη εργασία σκλάβων (στα χωράφια, τα ιδρωτομάγαζα και τις μεταφορές) στα επίσημα χαρτιά. Αλλά το ένα είναι αδύνατο χωρίς το άλλο. Σας προτείνω το εξής πείραμα: βάλτε στο google τη λέξη sweatshop και πατήστε στις «εικόνες». Θα δείτε εικόνες από το μέλλον που ονειρεύεται ο Σόιμπλε και τα αφεντικά του. Εξάλλου δεν πέρασαν πολλές μέρες από την είδηση για την κατάρρευση ενός τέτοιου μαγαζιού που προκάλεσε το τραγικότερο εργατικό δυστύχημα μετά την Bhopal. Αν νομίζετε ότι δεν σας αφορά το θέμα θα εκπλαγείτε με το πόσοι σκλάβοι δουλεύουν για σας στο σύνδεσμο http://slaveryfootprint.org/. Η κατάσταση αυτή «πουλιέται» στον κόσμο με ένα ακόμη εύηχο όρο: Παγκοσμιοποίηση. Όρος που έχει ιδιαίτερη απήχηση στον κόσμο της Αριστεράς ο οποίος έχει ιδιαίτερη ευαισθησία στο θέμα αφού κεντρικό ρόλο στην κοσμοθεώρηση της έχει ο Διεθνισμός. Προφανώς ο Διεθνισμός που περιγράφει την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων απέχει πολύ από την Παγκοσμιοποίηση κεφαλαίου και κεφαλαιούχων από τη μία και σκλάβων από την άλλη. Εκτός από τη σκλαβιά, τη διάλυση των τοπικών οικονομιών και τη βίαιη αναδιανομή του πλούτου από τους φτωχούς προς τους πλούσιους, η Παγκοσμιοποίηση πιστώνεται ακόμη ένα πολύ μεγάλο «καλό» που θα το περιγράψω ήπια, ως μεθοδική και συνδυασμένη καταλήστευση του τρίτου κόσμου και του περιβάλλοντος.

http://ekdoseis-pek.blogspot.gr/

H ποιότητα στην θέρμανση και στον κλιματισμό

ΑΝ. ΓΟΓΟΝΗ 74 ΧΑΝΙΑ - ΤΗΛ. 28210 72043

116 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2013

Εκατοντάδες χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα παρθένων δασών ισοπεδώνονται για αρπαχτές του ενός ή δύο ετών. Τα εδάφη στα τροπικά δάση είναι πολύ φτωχά λόγω του ταχύτατου ρυθμού ανακύκλωσης των θρεπτικών εκεί. Αυτό δεν εμποδίζει την ιδιωτική πρωτοβουλία να τα ισοπεδώνει και να τα εκμεταλλεύεται για φυτείες γενετικά τροποποιημένης σόγιας, Γ.Τ. καλαμποκιού, ελαιοπαραγωγού φοίνικα, ή απλά βοσκοτόπια όπου τα ζώα τρέφονται με τα παραπάνω αγνά προϊόντα. Οι καλές αυτές εταιρείες συχνά επιδοτούνται για την αναπτυξιακή τους δράση, μεταξύ των άλλων και από την μαστόρισσα της υποκρισίας ΕΕ. Θύματα εκτός από τα δέντρα και τα ζώα είναι οι ιθαγενείς (ε! Καλά τώρα κάτι άγριοι...) αλλά και εμείς που καταναλώνομε, συνειδητά ή εν αγνοία μας, αφού απαγορεύεται η σήμανση των Γ.Τ. προϊόντων. Άλλες περιοχές χρησιμοποιούνται απλώς ως σκουπιδότοποι αποβλήτων με πρωταθλητές τις εταιρείες πετρελαίου αλλά και πολλές εταιρείες εξόρυξης που χρησιμοποιούν θανατηφόρα χημικά για την επεξεργασία ορυκτών με πολύτιμα μέταλλα. Πολύ μεγάλες και σχετικά άγνωστες είναι οι επιπτώσεις από τις μεταφορές. Εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου καίγονται για τη μεταφορά των κλοπιμαίων, από τις «τρίτες χώρες» στις αναπτυγμένες πρώτες. Προϊόντα που μπορεί να μεταφερθούν σε περισσότερους προορισμούς μέχρι την μετατροπή τους από πρώτες ύλες σε τελικό προϊόν. Ξεχνώντας τις συνθήκες σκλαβιάς ναυτεργατών και φορτοεκφορτωτών αναρωτιέμαι αν τα καράβια περνάνε υποχρεωτικά «ΚΤΕΟ» για εκπομπές καυσαερίων και σε ποιόν πληρώνουν «τέλη κυκλοφορίας» που για σένα και μένα αγαπητέ μου αναγνώστη είναι συνδεδεμένα με τη ρύπανση που προκαλεί το αμαξάκι μας. Όσο για τις μεταφορές δεν μιλώ μόνο για τα προϊόντα που παράγονται αποκλειστικά σε κάποια χώρα του τρίτου κόσμου αλλά για αυτά που περιέγραφα στην πρώτη παράγραφο. Δεν θέλω να συνεχίσω με τις επιπτώσεις στο περιβάλλον και τον άνθρωπο αν και θα μπορούσα να επεκταθώ σε πολέμους, προσφυγιά, ερημοποίηση, κλιματική αλλαγή, εξαφανίσεις ειδών. Απλά θέλω να πω ότι αυτό το μοντέλο, όσο και να το καλογυαλίζουν, όσο και να μας το προσφέρουν ως μόνη λύση, όσο και να επιστρατεύουν νέα, όλο και πιο βίαια μέσα να μας το επιβάλλουν, δεν έχει μέλλον. Θα καταρρεύσει και μάλιστα με πάταγο. Ο σίγουρος τρόπος να το επιτρέψομε είναι να κάνομε πως δεν ξέρομε.

ΦΥΛΛΟ

116 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2013

ΓΙΑ ΟΣΑ ΔΕΝ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΟΥΝ ΠΟΤΕ... Γράφει η Ναταλί Χατζηαντωνίου

Στα σινεμά της πόλης

87,6 88 88,3 88,8 88,9 89,6 90,1 90,5 91 91,5 91,8 92,1 92,5 92,9 93,2 93,5 93,8 94,4 94,9 95 95,2 95,5 96,2 97 97,4 97,7 98,2 98,5 98,8 98,9 99 99,2 99,6 100,2 101 101,5 102,4 102,7 103 103,5 104 104,5 105 105,4 106 106,5 107 107,3 107,4 107,9

ΡΑΔΙΟ ΑΜΟΡΕ LOVE RADIO ΓΑΥΔΟΣ FM ΚΡΗΤΕΣ SUPER FM 2821052010 ERA SPOR SPOR FM 2821056800 VENUS 2821074704 ΔΙΚΤΥΟ ΣΤΑ FM 2821043979 SKAI NEWS 2821053000 ΕYΑΓΓΕΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΡΑΔΙO ΡΙΖΙΤΕΣ 2822022545 ΕΡΑ1 2106009604 /6 ΛΑΜΨΗ FM ΡΑΔΙO ΕΝΤΑΣΗ ΚΡΗΤΙΚOΡΑΜΑ 2821040025 ORIGINAL 2821099111 ΕΡΑ2 2106066822 ΝOΤOΣ FM 2821040025 ΡΑΔΙO ΜΑΡΤYΡΙΑ 2821040240 ΧΑΝΙΑ 96,2 RADIO ΒΕST 2821070690 ΑΝΤΕΝΝΑ ΔYΤ.ΚΡΗΤΗΣ 2821055505 ΡΥΘΜΟΣ 2821028466 STAR FM 2821050701 MAGIC FM 2821053994 SEVENTH SKY 2821020130 ΓΝΩΜΗ ΧΑΝΙΑ FM 28210 34106 LOVE RADIO ΡΑΔΙO ΚΡΗΤΗ 2810261962 RADIO 996 www.996radio.com MAX FM-Sky 2821055008/9 MRB 2821020400 ΚΡΗΤΗ FM 2821032734 ΡΑΔΙO ΗΡΑΚΛΕΙO STUDIO ΑΛΦΑ 2821080243 PLUS 103 2821053989 EΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔOΣ 2107226868 ΕΡΑ ΧΑΝΙΩΝ 2821020560/20570 SUGAR FM ΕΡΩΤΙΚΟΣ 2821036700 PETPO FM 2821033460 ΤΡΙΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ MUSIC BOX 2821081210 & 40690 RADIO MELODY 2821093271 ΩΔΥΣΣΕΑΣ FM 7ο ΕΝΙΑΙO ΛYΚΕΙO

ΕΛΛΗΝΙΣ, τηλ. 2821051850 ΑΤΤΙΚΟΝ, τηλ. 2821040208 ΚΗΠΟΣ, τηλ. 2821056450 PALACE, τηλ. 2821057757

«τουλάχιστον δουλεύει ο άνδρας μου και παρά τις μειώσεις, ένας μισθός μπαίνει στο σπίτι. Ενώ άλλοι...» Ντράπηκα να την ρωτήσω γιατί κρατάει σημειώσεις, γιατί ήρθε και πού θα γράψει. Μου το είπε άλλωστε λίγο αργότερα μόνη της. «Έρχομαι για να μη χάσω την επαφή μου με το ρεπορτάζ». Που σημαίνει ότι δεν θα υπάρξει κείμενο, ούτε βέβαια δημοσίευμα. Ο κόπος και οι παρατηρήσεις της θα παραμείνουν δηλαδή άγραφα και ανεπίδοτα. Δεν ήταν φυσικά η μόνη στον ηλιόλουστο περίβολο του Μουσείου Μπενάκη όπου η φεστιβαλική «προοπτική» είχε δημιουργήσει χαρούμενα πηγαδάκια τα οποία φλυαρούσαν για τις παραστάσεις και για όσα είχαν νωρίτερα ακουστεί από τους επισήμους. Εκεί σ' αυτή την ατμόσφαιρα που έμοιαζε ίδια κι απαράλλακτη με αυτήν άλλων Μαϊων, καλύτερων για όλους μας, μέτρησα κι άλλα πολλά τέτοια ανεπίδοτα δημοσιεύματα. Συνάδελφοι που περάσαμε χρόνια μαζί, που συναντιόμασταν πολλά πρωινά και μεσημέρια μέσα στο άγχος, που ανταλλάσαμε διευκρινίσεις και πληροφορίες και κουτσομπολιά, που διαφωνούσαμε, που γκρινιάζαμε για την πολλή δουλειά ή και για τα λίγα... λεφτά (!), που θεωρούσαμε αυτονόητη την παρουσία του καθενός μας στο ρεπορτάζ κι αυτονόητη την υπογραφή κι αυτονόητη τη δημοσίευση. Τέτοιους συναδέλφους μέτρησα κι άλλους. Που γύριζαν στον πε-

ρίβολο και συζητούσαν σαν να μην τρέχει τίποτα. Κι όμως θα γύριζαν μετά σπίτι τους χωρίς την αγωνία της σύνθεσης του κειμένου, χωρίς την ώρα να τους κυνηγά, τον «υλατζή» να κοπανάει τα χέρια του στο γραφείο εκνευρισμένος από την καθυστέρηση, τα τσιγάρα να καίγονται μισοτελειωμένα στο τασάκι... Φυσικά υπήρχαν και οι άλλοι. Όσοι διατηρούν τις θέσεις τους. Αλλά πώς; Άλλοι με περικομμένους μισθούς, άλλοι απλήρωτοι μερικούς μήνες, άλλοι με την αγωνία της φήμης για το Μέσο τους που «δεν την βγάζει», αλλά όλοι με την ίδια ανταπόκριση στην χαρούμενη συνάντηση («μα

πού χάθηκες εσύ», «δεν ξέρεις πόσο χάρηκα που σε βλέπω»). Ήταν μια συνάθροιση μικρογραφία της χώρας; Ισως κι έτσι. Μία συνάντηση με αδημοσίευτες προοπτικές και ανεπίδοτες αγωνίες και ρεπορτάζ που δεν θα γραφτούν και ιδιότητες που καταργήθηκαν μέσα σε μια μέρα και βεβαιότητες που έπαψαν ξαφνικά και οριστικά να είναι αυτονόητες. Και απέναντι σε όλα αυτά, τι; Μια πεισματική παραμονή σε ό,τι υπήρξαμε; «Δε χανόμαστε» που είπε κι εκείνη. Κι ας έχουμε ήδη κάπως χαθεί. ΠΗΓΗ : http://www.e-tetradio.gr

ΦΥΛΛΟ

116 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2013

Εν κατακλείδι Δεν ήξερα πως η δικαιοσύνη θα μ’ έβρισκε έτσι στα τυφλά στο σκοτεινό αδιέξοδο ενός έρημου δρόμου με φώτα νέον να τρεμοπαίζουν πάνω από βρώμικα νερά, με μια σφαίρα στο σβέρκο - συνοπτικές διαδικασίες, διότι ο χρόνος είναι χρήμα πάνω απ’ όλα. (Θ’ ανοίξω μια τρύπα στον ουρανό να κρύψω τη θλίψη όλου του κόσμου, οι μετανάστες, οι αποσυνάγωγοι, φτωχοί και άστεγοι νεκροί εδώ και τόσα χρόνια) Ένας βρεγμένος σκύλος σέρνει τα βήματά του μακριά απ’ τον τόπο του εγκλήματος με την ουρά στα σκέλια, οι αρουραίοι ξαναγυρνούν στις βρωμερές τους τρύπες, οι αυτόπτες μάρτυρες δεν είδαν τίποτα (πήραν όμως, πριν φύγουν, το ρολόι του νεκρού που τό ’χα απ΄τον πατέρα μου) Είναι η τυφλότητα στις μέρες μας ασθένεια μεταδοτική, κατά καιρούς προσβάλλει όλα τα αισθητήρια όργανα. Ανούσιες λεπτομέρειες,

δεν αφορούν κανέναν. Άλλωστε έχομεν και σοβαρότερα θέματα να ασχοληθόμεν, η Πατρίς, ω φίλτατοι, ως είθισται κινδυνεύει. Τέρμα λοιπόν οι άσκοπες περιπλανήσεις και προπαντός οι φλυαρίες, οι μεταφορές και τα σχήματα λόγου. Και, αν χρειαστεί, θα εκδόσομεν τον προσήκοντα νόμον περί του θέματος. Τα υπόλοιπα , βεβαίως, θα τα μάθετε απ΄τις ειδήσεις. Περίκλειστες αποφάσεις μέσα σε οχυρωμένα κονκλάβια. Λυσασμένα σκυλιά φυλούν την περίμετρο. Φώτα, προσαγωγές, ένορκες καταθέσεις Κατά τόπους αναθρώσκουν μαύροι καπνοί στην πανουκλιασμένη πόλη. Ελλείψη αποδείξεων λοιπόν είμαστε όλοι ένοχοι. ...και εν κατακλείδι σας αποστέλομεν το βιογραφικόν του θύματος και αναμένομεν τις δικές σας ενέργειες.

Γράφει o Nίκoς Xατζηιωάννoυ

Τόπος συνάντησης Τίποτα άπ’ όσα μου είναι γνωστά δεν ξέρω στ’ αλήθεια. Αδιαφορήσαμε πολύ για τις λέξεις και τώρα ο καθένας τις χρησιμοποιεί σαν κάλπικο νόμισμα σε ύποπτες συναλλαγές. Τώρα κάτι άθλιοι τύποι κραυγάζουν για το ανείπωτο μπλε του ουρανού ενώ με το δάχτυλο δείχνουν το απροσμέτρητο βάθος της τσέπης τους, μιλούν για έρωτα και πάθος και σκέφτονται το αξίωμά τους, υπόσχονται αιωνιότητα σε αμέτρητες δόσεις πάντα στην ώρα τους εξοφλημένες. Πέφτουν οι λέξεις σαν ψιλή σκουριά πάνω σε κτίρια, παιδιά, νοσοκομεία, πάνω σε σκοτωμένους δρόμους. Τίποτα δεν μας έμεινε πια να περπατήσουμε. Πού θα συναντηθούμε λοιπόν, που θα συναντηθούμε;

Τουριστικός οδηγός (στον Γ. Σ.) Με τη δημοκρατία, ως γνωστόν, δεν είναι για να παίζεις. Μπορεί απ’ τη μια στιγμή στην άλλη να σε πετάξουνε στο δρόμο, εξόριστος του θαυμαστού καινούριου κόσμου. Μπορεί απ’ τη μια στιγμή στην άλλη να γίνεις κι εσύ τουριστικό αξιοθέατο συνεισφέροντας έτσι στο ακαθάριστο εθνικό εισόδημα. Ο Παρθενώνας , η Εγνατία οδός και δεξιά οι άστεγοι και οι επαίτες, τ’ απομεινάρια μιας σφαγής. Wonderful! Εικόνες αλησμόνητες, φωτογραφίες. Αξέχαστα ηλιοβασιλέματα με φόντο στρατόπεδα μεταναστών. Η εργασία τους μας απελευθερώνει. Παιδιά υπήκοοι του πουθενά και του ποτέ ζωές ενεχυριασμένες. Είναι η πατρίδα μας οι παραλίες, οι κάμποι, τα ψηλά βουνά… Με δυο δεκάρες καρτ – ποστάλ της περίφημης παλιάς πόλης, πριν κλείσουνε τα μαγαζιά και γίνουνε μπουρδέλα, πριν φύγει ο κόσμος για χώρες μακρινές και άλλοι μια για πάντα. Με τη δημοκρατία, ως γνωστόν, δεν είναι για να παίζεις. Έχει τα στρατιωτάκια της εξόχως παρατεταγμένα, φυσάει ο αέρας, παιανίζει ο εθνικός μας ύμνος. Wonderful ! Τι χρώμα τοπικό, τι παραδόσεις ! Υπέροχη Ελλάδα, με τα τουριστικά σου αξιοθέατα, όπου κι αν πάω με πληγώνεις.