EEN BAANBREKENDE VISIE OP OPVOEDING VOOR OUDERS EN LEERKRACHTEN VAN KINDEREN VAN NU
PURE
DIGITAAL MULTIMEDIA MAGAZINE
VOOR OUDERS & LERAREN VAN NU
JAARGANG 14 NR. 2
Mei 2025
• Interview met MARTIN SCHRAVESANDE van 'De thuiszitters'
• EEN NIEUWE BLIK OP NEURODIVERSITEIT
• DE ONZICHTBARE IMPACT VAN SCHOOLTRAUMA
• WAT WOEDE ONS LEERT IN HET OUDERSCHAP
• Kids leren omgaan met emoties: in gesprek met Erika Van Hooste
• MyMachine, waar ideeën van kids realiteit worden
• DE ONGEZIENE LAST VAN MAANDSTONDEN bij jonge meisjes
• 20 REDENEN WAAROM BOSSEN ZO BELANGRIJK ZIJN
Lieve lezer,
In deze mei editie verdiepen wij ons in een wat moeilijker dossier: ‘ AI en onze kinderen.’ Een technische ontwikkeling die niet te stoppen is, maar die ons soms toch een wenkbrauw doet fronsen: "Komt dit wel allemaal goed?" We zijn als mens heel slim om zoveel gegevens in computertechnieken te stoppen maar ‘de waarden’ van wie ons mens maken mogen niet vergeten worden. We durven zelfs te stellen: moet een prioriteit zijn.
Emotionele Intelligentie (EQ) bijvoorbeeld is niet langer een luxe, maar een werkelijke noodzaak volgens ons. Te midden van al deze digitale overprikkeling, polarisatie en prestatiedruk, wordt het vermogen tot empathie, zelfnzicht en emotionele veerkracht een daad van verzet. Wie leert voelen, leert weerstand bieden. Wie leert verbinden, doorbreekt systemen die verdelen.
Wij pleiten voor een samenleving waarin voelen even belangrijk wordt als weten. Waarin zorg geen zwakte is, maar kracht. Een samenleving waar het hart (EQ) zich kan en wil verbinden met A.I. (IQ).
In deze editie leggen we de vinger op de zere plekken van onze tijd.
Hiernaast hebben we een interessant interview met Martin Schravesande over waarom zoveel kinderen thuiszitten en de kracht van het durven volgen van je intuïtie alsook het oprecht durven luisteren naar de jongeren. Want door verkeerd te oordelen kan er boosheid, stress en trauma’s ontstaan. Hierop brengen dan weerom andere auteurs hun visie.
Ook het interview met Erika Van Hooste is heel verhelderend om op een andere manier met de uitdagingen van de kinderen om te gaan ten voordele van het hele gezin, alsook in de klas.
PURE CHILD SYMPOSIUM
‘ONDERWIJS IN DE 21-STE EEUW‘
ALS LEREN 'LE VEN' WORDT
OVER KINDEREN, HUN GEDRAG, TALENTEN EN ONDERWIJS IN BEWEGING
Zaterdag 11 oktober 2025 van 10u tot 17u30
Diverse onderwijspioniers komen je inspireren!
Maar ook JIJ; als begeleider, leerkracht, coach, ouder, leerling... krijgt de ruimte voor inbreng, o.a. via ronde tafelgesprekken.
Deze dag wordt een dag van inspiratie, verbinding en ondersteuning , voor alle uitdagingen die deze tijd met zich meebrengt.
Kijk op: purechild.be/ pure-child-symposium/
Disclaimer: verwacht op deze dag geen wetenschappelijke bewezen argumenten! Dit is een dag waarin we brainstormen en ons laten inspireren door mensen die vertellen vanuit hun eigen ervaringen.
Kunstenares Varenka Paschke
Autisme: de zoektocht naar structuur en veiligheid
Mensen met autisme zetten zichzelf vaak in een vaste structuur, een veilige zone waarin ze zich kunnen beschermen. Dit komt voort uit het gevoel dat hun unieke talenten niet altijd passen binnen de huidige maatschappij. Ze ervaren een gebrek aan warme ontvangst en kiezen er daarom onbewust voor om zichzelf af te schermen. Wanneer er echter een liefdevolle, ondersteunende omgeving wordt gecreëerd waarin ze zich veilig voelen, kunnen ze openbloeien. Hun beschermingsmechanismen versoepelen en ze durven hun diepste talenten te delen. Een omgeving (creëren) van begrip en rust is vaak het beste antwoord om hun potentieel optimaal tot uiting te laten komen.
ADHD: de explosieve reactie op overstimulatie
ADHD wordt soms gezien als het tegenovergestelde van autisme. Waar autisme een naar binnen gerichte (yin) reactie is, is ADHD eerder een naar buiten gerichte (yang) explosie. Beide zijn echter vaak het gevolg van een overstimulatie van het zenuwstelsel. Kinderen met ADHD hebben baat bij beweging en activiteiten waarbij de geest getraind wordt, zoals vechtsporten. Dit helpt hen niet alleen bij het ontladen van hun energie, maar traint ook hun zelfbeheersing. Door beweging te combineren met mentale training, kunnen ze een staat van ontspanning bereiken zonder hun dynamiek te verliezen. Dit principe wordt bijvoorbeeld toegepast in methodes zoals Vlinderbreinleren, waar bewegingselementen geïntegreerd worden in het leerproces.
Dyslexie: een brein dat anders functioneert
Dyslexie kan verschillende oorzaken hebben, van blootstelling aan bepaalde chemicaliën tot epigenetische factoren, waarbij overtuigingen over leren en presteren worden doorgegeven via familielijnen. Maar het kan ook voortkomen uit een andere manier van informatieverwerking. Sommige kinderen hebben herinneringen aan een andere manier van denken en leren, wat kan leiden tot uitdagingen binnen een traditionele schoolomgeving. Hun brein werkt anders dan de gangbare 2D-manier van leren die in het onderwijssysteem wordt gehanteerd. Ze hebben een aanpak nodig waarbij alle zintuigen worden gestimuleerd en waarbij leren ervaren wordt door middel van beweging, muziek en interactie. Door deze holistische benadering kunnen ze hun denk- en droombewustzijn in
Wat autisme, ADHD en dyslexie gemeen hebben, is dat ze allemaal draaien om de samenwerking tussen het denken droombewustzijn.
balans brengen, wat hen helpt om hun volledige potentieel te benutten.
Een nieuwe blik op neurodiversiteit
Wat autisme, ADHD en dyslexie gemeen hebben, is dat ze allemaal draaien om de samenwerking tussen het denk- en droombewustzijn. Wanneer deze twee niet optimaal op elkaar zijn afgestemd, kunnen er uitdagingen ontstaan in hoe iemand zich uitdrukt in de wereld. Het is tijd om neurodiversiteit niet langer te zien als een probleem dat opgelost moet worden, maar als een unieke manier van 'Zijn' die gekoesterd mag worden. Door liefdevolle, stressvrije omgevingen te creëren waarin kinderen en volwassenen zichzelf kunnen zijn, kunnen ze hun ware potentieel ontwikkelen en bijdragen aan een inclusievere maatschappij.
Briony Vanden Bussche
Onderwijsvernieuwer en auteur van het boek: ‘Vlinderbrein leren'.
Meer info over Vlinderbreinleren vind je op www.vlinderbreinleren.nl www.butterfybrainlearning.com/nl
DE WOEDE VAN JE KIND
ALS POORT TOT VERBINDING
Wat woede ons komt leren in het ouderschap
De zoveelste keer dat je kinderen niet in de bakfets willen. De zoveelste keer dat je kind zich onder de kast verstopt en weigert mee te werken. Wat doe je op zo’n moment? Veel ouders voelen zich overweldigd wanneer woede steeds terugkeert in hun gezin. Je probeert kalm te blijven, alles goed te doen... en dat lukt niet altijd. We hebben het idee dat woede fout is. Toch is het veel eerder een kracht. Een innerlijk alarmsignaal dat aangeeft: "Hier klopt iets niet. Hier wordt mijn grens geraakt. Hier is iets wat ik niet kan dragen." Wat als we woede niet hoeven stoppen, en leren verstaan?
Schooltrauma ontstaat wanneer een kind herhaaldelijk negatieve ervaringen opdoet binnen de schoolomgeving die een blijvende impact hebben op het emotionele, sociale of cognitieve welzijn. Denk aan structureel falen zonder steun, pesten of genegeerd worden door de leerkracht.
Het zijn ervaringen die zich opstapelen: onveiligheid in de klas, een gevoel van falen, niet begrepen worden, gebrek aan aansluiting bij de lesstof of voortdurende conficten met klasgenoten. Voor sommige kinderen begint het al in groep 3 of 4, en tegen de tijd dat ouders hulp zoeken is het vaak al jaren gaande. Volgens Balans Digitaal ontstaat schooltrauma vaak bij kinderen die langdurig niet gezien of begrepen worden in hun onderwijsbehoeften. Dit leidt tot gevoelens van onveiligheid, angst, boosheid of blokkades in hun ontwikkeling. Traumasensitief onderwijs, waarbij veiligheid, voorspelbaarheid en begrip centraal staan, is essentieel voor herstel.
Hoe herken je schooltrauma?
Kinderen uiten dit niet altijd met woorden. Let op deze signalen:
• "Ik haat school" of "Ik haat de juf"
• Boze buien na school
• Terugtrekken, niets meer willen
• Lichamelijke klachten op schooldagen (hoofdpijn, buikpijn)
• Schoolweigering of extreme spanning op zondagavond
• Heel boos of juist apathisch gedrag thuis
Wat veel ouders herkennen is het langzaam afglijden: steeds een beetje minder vrolijk, steeds vaker uitbarstingen, tot je op een dag beseft dat je kind niet meer zichzelf is. De geleidelijkheid van het verergeren zorgt dat scholen en ouders pas (te) laat doorhebben dat het om schooltrauma gaat.
Regelmatig maak ik mee dat scholen hun rol in het ontstaan van schooltrauma niet erkennen. Natuurlijk heeft geen schoolmedewerker de intentie om kinderen pijn te doen. Toch ontstaan er wonden aan de binnenkant bij kinderen, ook op scholen. Als er zoveel schooltrauma is – waar zijn dan de daders?
De rol van ouders: naast je kind blijven staan Misschien wel de moeilijkste en tegelijk de belangrijkste rol die je als ouder kunt innemen: naast je kind blijven staan, ook als hij of zij je uitscheldt, zich afsluit of ontploft. Kinderen met schooltrauma hebben je nabijheid nodig, zelfs als ze je wegduwen.
Wat kun je doen?
• Creëer een veilige thuisbasis. Zorg voor structuur, voorspelbaarheid en rust. Je kind moet zich kunnen terugtrekken in een plek waar niets hoeft.
• Blijf zelf in het raampje. Als ouder raak je ook snel uit je tolerantievenster. Zorg dus goed voor jezelf. Wissel elkaar af als het te veel wordt. Zet de oppas in, regel een logeerpartij bij opa en oma, plan rustmomenten in.
• Normaliseer herstelmomenten. Een dagje thuis houden mag. Je mag het tempo verlagen. Soms heeft een kind een hele ochtend nodig om te ontprikkelen. Laat hem of haar dan een flm kijken of lekker bakken. Later komt vaak vanzelf weer ruimte voor een goed gesprek of creatief spel.
• Gebruik verbindende communicatie. Reageer op de boodschap achter het gedrag. Als je kind roept "Jij bent een sukkel!", zeg dan: "Zo boos... dan heb je vast een hele goede reden. Ik ben er voor je."
• Werk met het raampje (window of tolerance). Leg je kind uit wat het raampje is en hoe je eruit kunt raken. Bespreek samen wat helpt om weer tot rust te komen.
Drie praktijkvoorbeelden
1. De jongen met dyslexie
Vanaf groep 3 liep hij vast. Lezen lukte niet, schrijven ging moeizaam. De leerkracht wilde helpen, maar had de tijd niet. Langzaam begon hij te denken: "Ik ben dom." Er ontstaat een machteloos gevoel. Uiteindelijk werd hij boos, explosief, haalde slechte cijfers, en werd in groep 8 van school verwijderd. Niet omdat hij niet slim was, maar omdat het systeem hem niet kon dragen. Je ziet dat scholen uit liefde voor kinderen vaak te lang doorgaan terwijl ze het niet kunnen. Vaak ontbreekt steunende hulpverlening ook.
2. De jongen met ADHD en trauma
Deze jongen had zowel een diagnose als medicatie, maar onder de ADHD zat een diepe angst en verdriet door pesten. Elke prikkel op het schoolplein was een potentiële trigger. Schorsingen volgden. Soms gebeurt er gewoon te veel op een school. Uiteindelijk bleek dat de echte hulp niet lag in structuur of regels, maar in het zien van het trauma. Betekent ook dat deze