Pulp_de_Luxe-No-45 by Pulp de Luxe Magazine

JOHN BOER

DINGEN HEEL HOUDEN

basis verkoopflyer

DINKYTOY DE LUXE

JOB BOERSMA

‘Oud ijzer verandert in Kunst; upcycling de Luxe. Een boek bomvol prachtige fauto’s die bij iedereen een glimlach op het gezicht tovert. Zoete herinneringen aan je jeugd, je eerste auto, je lievelingsauto, je derde auto, je campertje of gewoon de auto die je nu rijdt. Paradise Lost, design, kleur, styling, detail, vakmanschap, verbeelding en energieneutraal!’

Geef je naasten ook voeding aan de mooiste herinnering met dit bijzondere fotoboek met 144 pagina’s ‘Still levende speelgoedautootjes’.

DINKYTOY DE LUXE

ISBN: 978-9490548-41-4 - ArtNik Uitgaven Bestel op: dinkytoydeluxe.nl of artnik.nl

VRWRD

Dit nummer is een ode aan de vrouw met haar diverse aspecten. Wij hadden ook niet gedacht dat het zo zou uitpakken maar opeens terugkijkende bleek het allemaal zo organisch bij elkaar te zijn gekomen. Dit zullen sommige freaks wel weer opvatten als seksisme maar wij zien dit toch vooral als dat gene waar we nu al 45 nummers mee bezig zijn; de wereld een betere plaats maken. Gelukkig hebben we ook 3 á 4 artikelen die over iets anders gaan. Dat snoert hopen wij de meeste criticasters de mond.

Maar aan de andere kant zou ik willen zeggen; ga eens in mijn schoenen staan.

Dacht ik ook.

COLOFON

Pulp de Luxe kunstzinnig, cultureel, Sociaal, grappig, duurzaam én maatschappelijk verantwoord independence magazine. juni 2025

Een uitgave van Stichting Pulp de Luxe

PdLM ambassadeurs: Ivo de Lange, Hans Lafaille en Valeriya Vergunova

Aan dit nummer werkten mee:

John Boer, Job Boersma, Frank Borst, Pieter Brouwer, Sjoerd van den Bosche, Lode Devroe, Jehudi van Dijk, Jaco van de Eb, Veleriia Egorova, Wilma Groot, Rene Heerbaart, Franka Janssen, Jetje Vintage Gent, Nico Joosting Bunk, Cornelis Kapitein, Wibo Koster, Ruurd Kok, Ivo de Lange, Franz Porsche, Arjan Pronk, Rien Renema, Erik Ros, Tynke van Schaik, Heinz Schnupphase, Hans Stempher, Valeriya Vergunova, Hans VandenBurg en Erik Vercautere.

Volg ons op socials: /pulpdeluxemagazine pulpdeluxe.com

JEHUDI VAN DIJK

INTERVIEW

1. Valeriya, you’re a model, actress, beauty queen, and internationally recognized. What was the toughest part when you were just starting out?

Starting out was no walk in the park. I began modeling in Amsterdam while raising my daughter Alina on my own. Balancing castings, shoots, and being both mom and dad was incredibly challenging. Sometimes I even brought her along to shoots—now she jokes she basically grew up backstage!

There were plenty of doubts from others too. I was considered too short for high fashion, so I focused on commercial work and slowly built my career. I didn’t speak Dutch or have any connections, so I started completely from scratch. Some agencies didn’t believe in me, but eventually the same ones who doubted me offered me opportunities. The biggest lesson? Never give up on your dreams—your heart knows the way.

2. So it wasn’t as glamorous as it might seem? You really started from the ground up?

Definitely not glamorous. When Alina was just two and a half, we were basically on the street. No support system, no papers, no language skills. I had to rebuild my life from nothing—actually from less than nothing. People say, “You’re lucky,” but luck had little to do with it. It took relentless hard work and determination to get where I am. Success is for those who don’t quit, even when everything feels impossible. Mindset is everything, and that’s what I focus on in my coaching and retreats. ▶

3. Coaching and retreats? Tell us more. I coach models privately and in groups at agencies. My retreats are more about mindfulness and spiritual growth—helping people find balance in this hectic world. I also coach aspiring beauty queens, having competed in six international pageants myself.

4. Which pageant impacted you the most? What does being a role model mean to you?

Winning Mrs Belleza International in the Dominican Republic was a highlight. It was intense competition with highly trained contestants. Pageants have their share of drama—sabotage, gossip, you name it. But I also met incredible women, traveled extensively, and grew immensely.

Being a role model means responsibility and gratitude. It’s about sharing your lessons and inspiring others to embrace their unique qualities. It’s a continuous journey of self-improvement that motivates others to do the same.

5. You represented The Netherlands, but your look is quite international. Where are you originally from, and where do you live now?

I’m a mix of Russian, Belarusian, and Ukrainian heritage but Dutch by passport. I spent 16 years in Amsterdam and speak four languages. I’ve lived in Italy and now call Dubai home, with residency in the UAE. I proudly consider myself a global citizen—and yes, many say I look more Mediterranean than Eastern European.

6. Publicity and social media have been part of your life for two decades. How do you handle that responsibility?

Publicity is just part of the journey. Fame means different things to different people. I see it as an ongoing process of growth—both internal and external. The media world can be competitive and distracting, but I focus on my inner voice. That’s where creativity and peace come from. ▶

7. How do you maintain your energy and creativity in such a demanding field? What spiritual practices keep you balanced?

Everything is energy, and balance is key—physical, mental, and spiritual. I’ve been through burnout myself, which led me to explore spirituality and mindfulness deeply. I created a program called Reborn.yourself that combines sound healing with crystal singing bowls and mental coaching. It’s helped many people find peace, overcome challenges, and unlock their potential. My retreats tune people into their higher selves and help them recharge at a deep level.

8. You seem deeply connected to humanity. What’s your dream in the media world? Have you checked all the boxes?

I love supporting people’s transformation journeys. Mediawise, I still dream of acting in an international film that inspires and uplifts. Something magical and meaningful. Personally, I’d love a big house where my family can all live together—we’re currently scattered around the world.

9. Your charity work is impressive. How has it influenced your outlook on life?

Giving back has always been essential. I’ve supported projects in Asia, Africa, and Latin America and want to build schools to help children build better futures. It’s about teaching people to fish, not just handing them fish. Our energy is interconnected, and I believe it’s our duty to give love and support forward.

10. You’ve traveled extensively. Where is home now, and what’s your favorite travel memory?

I split my time between the UAE and Europe. I adore Egypt’s rich spiritual history, Asia’s calm Buddhist traditions, and Africa’s wild beauty. Safaris and village visits have touched my heart deeply. I also enjoy luxury spots like Lake Como, the South of France, and London’s vibrant culture. Last summer’s trip to Japan with my daughter was unforgettable—we created memories that will last a lifetime. Everywhere I go, I see beauty, because it’s a reflection of how I feel inside. And I truly believe the best is yet to come.

DE STENEN ZWETEN

De stenen zweetten en de straat was benauwd, zou hij omvallen, zou hij bezwijken… Aan de bomen lag het niet, de noeste bomen vol leven. Ze pakten hem met takken die op bliksemschichten leken en pompten zuurstof in z’n aderen alsof het gif was. Een boom had geen woorden nodig.

De voeten huilden, eerst zweet, toen bloed. Iedere stap dreunde massief en dof in zijn lijf, de keien stompten en sloegen rood tegen z’n poten die hunkerden naar blubber. Hij ploegde voort met een bek vol staal. De dwaze runner was niet te peilen, zelfs niet toen de hakken geen vlees meer droegen. De loper was zo goed als dood, doder dan de zwetende stenen die het modder de baas waren. De modder de baas, wie kon dat nu zeggen behalve God de almachtige. En een bulldozer.

De lantaarnpalen waren lakeien die bogen op roze zaterdag, misdienaars van het licht dat het donker maar net verdragen kon. De lucht was ijl en de hemel een uitgerekte stip, de botten braken en de enkels keilden tegen de stoeprand, ketserig als gekookte eieren.

Aan eieren dacht de loper niet, zijn knieën waren zijn voeten geworden maar hij brak niet. De einder lonkte zoals licht het leven en het zoog zelfs zijn verloren botten. Als scherven van een kapotgeslagen schedel schoten ze in het zog van de loper, gruis stoof in een ruimte die smaller en drukkender werd. Het vlees lag als bellen vet in de goot, het was eraf gesleten toen het nog mee leek te vallen. De weg had het eraf geknoven. De mond van z’n trainer had het er ooit bij een varken afgezogen tijdens een bbq alsof ie aan het beffen was, dat had de loper onthouden. De straat was echter andere koek, die deed niet aan beffen.

De stappen werden ras kleiner, hij knielde zich martelend door de straat die hem opslokte als zeik in een pisgoot. Met versleten remblokken waggelde hij op z’n laatste krachten

weg van zijn Armageddon. Pis rook hij, het liep hem niet meer in de schoenen, dat geluk had hij. Hij voelde enkel zijn naderende verlossing, en z’n knieën, die hij nooit gebogen had. Maar nu, ja nu moest hij. Enkele auto’s vlogen hem voorbij, het waren lijkwagens. Verder was de straat verlaten, leeg met slechts visioenen.

Konden we het leven maar dragen, het licht en de zonden, het zijn en de wonden. De toorn, onze haven, de liefde ons welbehagen. ‘Onze wreedste ziekte, is het eigen wezen te minachten’, zei m’n lief.

Toen z’n knieën braken knakten de bovenbeenderen als soepstengels. De torso die z’n lichaam was geworden rolde nog wat. Uit de kingsize wond hingen darmen en afgesleten botten, zijn mannelijkheid was ie al eerder verloren. Hij voelde zich een doormidden gehakte zeeleeuw die een wak probeerde te bereiken. Deze gedachte maakte hem confuus want wakken zijn van onderen donkere gaten, zijn fiducie was kapot… Het licht werd donker en doofde de straat. De hemel bestond uit gevels en een losgerukte glasbak plette zijn rakker. De kop van de loper rolde door, richting de fade-out. Een leren bal in een dark hole. Hij zag want hij leefde vooral in z’n kop, en stuiterde met ratio over de klinkers.

De stenen zweten en de kop was eraf. Niks is gefilmd, niks is verslagen, geen overlevering, niets. De loper was de laatste en had de finish niet bereikt. Het lint was nog niet klaar en de plek niet geijkt.

Zwetende stenen, geplaveide modder voor het sjieke beest dat z’n juk niet de baas was, droegen de bezwaarde lopers. De kilheid was niet meer te dragen en de dolende verzengde. Alle wijze mensen waren dood, op die ene na; de loper. Hij tolde, stuiterde en kopte de aarde.

TEKST: FRANKA JANSSEN

Zo kwam ik Jonnie vaak tegen. Op feesten en partijen van verschillende belangrijke mensen die dan met elkaar gingen conserveren over de meest uiteenlopende zaken. Van belangrijk tot uiterst belangrijk; van wie bijvoorbeeld welk baantje zou kunnen krijgen en zo.

Jonnie met zijn crew waren altijd zulke fijne gasten in de overdrachtelijke zin des woord (Hier werkt chat gpt dus niet mee. Ik had achter het woord “woord” graag een “s” gehad maar niet dus). Veel mensen hebben hun eigen verhalen met hem mogen schrijven.

Hieronder het verhaal van Franka Janssen

De Librije

Jarenlang heb ik als kok gewerkt bij diverse restaurants waaronder Niven*, Ron Blaauw ** en De Zwetheul**. Mijn grote inspiratiebron was echter altijd Jonnie Boer, de grote man achter De Librije***. Wat een kunstenaar, wat een mentaliteit, ongelooflijk! Inmiddels heeft zijn fantastische restaurant al 21 jaar zijn 3 sterren weten te behouden, dan kan je dus wel echt wat.

Ik droomde er al jaren van om een keer bij De Librije te gaan eten, maar ja, dat prijskaartje was wel even een dingetje en uiteraard was het geen prioriteit dus de droom bleef een droom. Totdat ik mijn wens eens uitsprak tegen vrienden die direct bereid waren om een stukje te sponsoren. Ongelooflijk lief natuurlijk! Vanaf dat moment is iedere cent die wij over hadden in onze speciale Librije spaarpot” beland, hebben nog meer mensen spontaan gedoneerd, en met geld dat mijn echtgenoot voor zijn pensioensfeest

kreeg waren we er bijna. Tijd om te gaan reserveren dus. Maar, dat bleek nog een flinke uitdaging want toen wij in mei 2024 gingen reserveren bleek de eerste mogelijkheid de lunch op 17 mei 2025 te zijn. Nou ja, dan hadden we iets om naar uit te kijken. Voorpret is tenslotte ook geweldig.

De tijd verstreek en voordat we het wisten was het 2025 en kwam de datum van ons etentje dichterbij. We verheugden ons uiteraard enorm en ik zou mijn kookboeken van Jonnie meenemen om te kijken of hij ze voor mij wilde signeren.

Fast forward naar 23 april 2025. Mijn echtgenoot is op zijn telefoon het nieuws aan het lezen en zegt ineens: “Jonnie Boer is overleden”. Het drong nog niet echt door, maar bleek toch echt waar te zijn. Wat een schok, wat een intens verdriet voor zijn vrouw en kinderen en voor zijn hele team. De tranen sprongen in mijn ogen, de

man was slechts twee jaar ouder dan ik, dus het was best confronterend dat het ook op onze leeftijd zomaar ineens voorbij kan zijn.

We kregen nog diezelfde dag een keurige mail van De Librije met de mededeling dat ze voorlopig even dicht zouden zijn en dat we op de hoogte gehouden zouden worden.

Lang verhaal kort, onze reservering bleef staan.

Op 16 mei vertrokken wij naar Zwolle voor een lang weekend en op 17 mei liepen wij vanaf ons hotel dwars door Zwolle naar De Librije. Bij binnenkomst werden we zeer vriendelijk ontvangen en naar het restaurant begeleid. Wat was dat een bijzondere ruimte. Het is een soort serre met bomen en planten, prachtige organische vormen, geen stijf opgedekte tafels, je had een beetje het gevoel alsof je in hun huiskamer zat.

De brigade is echt een geoliede machine en toen ze hadden gezien dat mijn echtgenoot zijn wijnglas met links oppakte werd vanaf dat moment zijn bestek links neergelegd en zijn wijn links neergezet. Zonder iets te vragen, gewoon een waanzinnig goed oog voor details.

Al bij de eerste hap van de amuses wisten we dat het een heel bijzondere middag zou worden. Wat een smaakexplosies, bijzondere smaak combinaties en prachtige presentaties.

Wij begrepen direct waarom dit restaurant al zo lang drie sterren heeft. Iedere tafel kreeg evenveel kelners als gasten, dus je had je privé kelner zeg maar. En

zonder een woord te spreken wisten ze precies wat ze moesten doen. Met één blik naar elkaar stonden ze tegelijkertijd aan jouw tafel.

De prachtigste en meest verrukkelijke gerechten werden naar ons toe gebracht en alles was, uiteraard, van absolute topklasse.

Tussen de gangen door kwamen ze ons halen voor een kleine rondleiding door de keuken en ook die is vanzelfsprekend blinkend schoon en perfect op orde. We kregen uitleg over hoe bepaalde gerechten tot stand kwamen en even verderop stond een van de koks een mooie snack voor ons te maken. Een luchtig soesje met groene appel, sambal badjak en op de Japanse gril gebakken zandhaai.

Nadat we om half vijf de laatste friandises op hadden kwamen we tot de conclusie dat we werkelijk nog nooit van ons leven zo schandalig lekker hebben gegeten.

Grote hulde aan het team van De Librije, die, zo kort na het overlijden van Jonnie, zo’n topprestatie hebben geleverd ondanks hun enorme verlies.

FUNK , PSYCHOSE EN POËZIE IN DE BLENDER

MILLIE & THE MIX

Onlangs liepen we toevallig voorbij een gebouw waar zoete klanken ons naar binnen trokken. De muziek dreef als warme lucht door de straat — samba met een vleugje funk, jazzakkoorden die net even afweken, en ergens een knipoog naar disco. Binnen stond ze daar: Millie.

Oogverblindend, maar niet op de clichémanier. Meer in de zin van: je kijkt naar haar en weet dat je te maken hebt met iemand die precies weet wat ze aan het doen is. Haar bewegingen scherp, haar stem soulvol en rauw tegelijk. De band achter haar — The Mix — sluit aan als een tweede huid, maar het is duidelijk: hier leidt iemand de dans.

MC Millie, zoals ze zich op het podium noemt, is de frontvrouw en tekstschrijver van Millie & the Mix. En die teksten verdienen een spotlight. Niet zomaar rijmelarij op een groove, maar verhalen vol persoonlijke lading. Dat voel je.

Millie — echte naam Miliana-Charlotte Huttenga — is 33 jaar oud, geadopteerd uit Haïti en opgegroeid in een Nederlands gezin. Muziek was altijd aanwezig, maar pas drie jaar geleden zette ze haar eerste echte stappen op het podium. Dat had een reden: acht jaar geleden belandde ze in een zware zwangerschapspsychose. Vanuit dat mentale dieptepunt begon ze te schrijven. Geen dagboek, maar teksten. Rauw, eerlijk en melodieus.

Ze ontmoette toetsenist Gary Stremmelaar in het Jozef Wresinski Theater, en samen bouwden ze verder aan wat nu ‘The Mix’ is geworden: een band die niet bang is om genres te mengen — samba, funk, jazz, disco — zolang het maar klopt met de emotie van het moment.

Wat opvalt aan Millie is hoe moeiteloos ze persoonlijke verhalen in muziek weet te gieten, zonder dat het zwaar of therapeutisch voelt. Je hoort verdriet, ja, maar ook kracht. Een soort vrolijk gevecht tegen alles wat wringt.

En dan die teksten. In het Nederlands, maar zelden letterlijk. Denk aan metaforen die je pas na drie zinnen snapt, maar dan keihard binnenkomen. Geen plat activisme of groot drama, maar kleine waarheden verpakt in groove.

We verlieten het optreden lichtelijk door elkaar geschud. Niet omdat het muzikaal zo overweldigend was (al was het dat ook), maar omdat het ons iets liet voelen waar we geen label op konden plakken.

En dat is misschien wel precies wat Millie & the Mix zo verfrissend maakt: muziek die niet in een hokje past, gebracht door iemand die dat zelf ook nooit heeft gedaan.

kleine ijstijd

kleine ijstijd duwt onwillig landschap voor zich uit schept afvalschimmen in zijn wake

hier alleen lopen je op deze vlakte wagen verlaat je alles om met jezelf te zijn

misschien lijk je in de verte nog iets maar allang voorbij geluid van eenzaamheid ijs dat onverstoorbaar kruit

In Wat het landschap denkt presenteren fotograaf Pieter Leeflang en dichter Wibo Kosters een staalkaart van bijna een decennium samenwerken. Vier reeksen met meer dan 50 foto's en bijbehorende gedichten over natuur, mens, scheppingskracht en vernietiging.

Wat het landschap denkt -dreamscapes in woord en beeld. Hardcover

ISBN 978-94-92994-51-6.

Prijs: € 30, verkrijgbaar bij alle boekhandels

we doen maar wat

we neigen naar de hemel ook al is hij leeg verwachtingsvol en met lege handen

we rekken onze ruggen pijnigen onze nekken om de glorie ach de glorie te zien

oh en ah roepen we komt het al het doet zo’n zeer duurt al zo lang

en wie het langste staat het mooiste staat wie het bangste staat krijgt niets

er is geen god die lacht hanengekraai of vleugelruis alleen de aarde rond en rond maar dat kan het niet zijn

impact

het is wel goed nu al de stormen zijn geweest de ramen schoon van de regen

ik ga lopen en de lucht proeven kijken hoe nu de wereld is wat werd blootgelegd

iets ouds als nieuw zien herkennen wat ik was kwijtgeraakt ermee thuiskomen

soms moet de hele hemel leeg geveegd soms kan het klein zijn en genoeg

AI MY BIG BRO?

1984 De 80-er jaren waren voor mij een drama. Een compleet decennium van koude, kille kaalslag op de rokende puinhopen van mijn jeugd. Het was een sneue tijd waarin iedereen de weg kwijt was.

We stonden er niet bij stil dat we in 1984 de toekomst passeerden. Vlak na onze geboorte was Aldous Huxley gestorven en wij doolden door zonder George Orwell te hebben gelezen. We wisten van niets.

Totdat opeens de computer in beeld verscheen; een magisch instrument met een klein schermpje en groene of oranje lettertjes.

Op een of andere manier was dit fantastisch maar ik snapte ik er niets van dus dat zou dan wel zo zijn. In 1994 kocht ik mijn eerste iMac en nu 30 jaar later denk ik aan Huxley en 1984.

We kunnen alles en we dolen als nooit te voren. We weten niets.

AI is overal en we zijn doodsbang voor de gevolgen van dit 7 koppig monster. Alles wat we doen wordt gemonitord en opgeslagen. Tot in de eeuwigheid.

WIE IS WIE EN WAT IS WAT?

Mijn nieuwste project richt zich op het omkeren van AI; ik maak van bestaande figuratieve beelden middels AI nieuwe abstracte werken waar we niet van wakker hoeven te liggen bij onheus gebruik.

AI kan dus ook worden ingezet om Big Brother op een afstand te houden.

Fijn dat ik deze ontdekking heb gedaan waar ik heel veel geld mee gaan verdienen.

Daarbij; het is ook nog een Schone Kunst die z’n weerga niet kent.

TOKKIE OP WIELEN

EN CLOSE ENCOUNTER IN BUBBLEGUMROZE

Ik stond zoals wel vaker met m’n camera in de aanslag, op zoek naar dat ene moment waarin de werkelijkheid even uit haar voegen knalt. En toen gebeurde het. Een knalroze auto schoot mijn blikveld binnen – niet zomaar roze, maar neon-barbie-droom-roze. Alsof de kleur “subtiel” had afgehaakt nog voor de lak droog was.

De deur ging open en daar stond ze. Een vrouw die zichzelf zonder knipperen een “tokkie met stijl” noemt. Volgetatoeëerd, glitter op haar jukbeenderen, designeroutfit met trashy flair, en een zonnebril zo groot dat ze er vermoedelijk satellieten mee kon storen. Ik was struck by lightning Geen liefde op het eerste gezicht – dit was artistieke kortsluiting.

De afgelopen jaren werkte ik aan een Barbie-kunstproject. Mijn wereld bestond uit plastic perfectie en roze clichés. En daar stond ze: een wandelende paradox, alsof Barbie en een tattoo-artist op een festival waren gesmolten tot één flamboyant wezen. Mijn creatieve brein begon meteen te tollen.

We raakten aan de praat. Of eigenlijk: we vielen in een soort filosofisch straatdebat. Tokkie of bimbo? Zij zei Tokkie, ik twijfelde. “Misschien ben ik gewoon een luxeversie van mezelf,” grijnsde ze. En eerlijk: wie was ik om daar tegenin te gaan?

Uiteraard heb ik haar gefotografeerd. Uitgebreid. Tegen haar auto, op haar auto, half onder haar auto. Elke pose een statement, elke blik een meme. Ze veranderde de stoep in een catwalk en ik was de gelukkige getuige.

En ja hoor, zoals dat gaat in mijn leven: uit deze ontmoeting rolde alweer een filmscript. Want sommige mensen zijn niet zomaar mensen – ze zijn scènes, karakters, verhalen op wielen.

F*CK DIE

VAN DE ACTION:

STRAAT NIET NA, MAAR WEES GORILLA NEER. DAN LAAT JE

TE SPOTTEN. OOK HANDIG WOLF WEG TE JAGEN, MOCHT

CREËER JE METEEN EEN STUKJE

PRINS BERNHARD

Audrey Martells

Dit verhaal had nooit tot stand kunnen komen zonder het gebruik van ChatGPT, waarmee ik het mezelf extra moeilijk heb gemaakt — maar zo bleef ik wel dicht bij Audrey Martells en mijn bewondering voor haar.

Het wordt dus een super subjectief stuk, wat gebruikelijk is bij het journaille dat elkaar tegenwoordig vaak zonder enig zelfstandig, kritisch onderzoek napraat of overschrijft.

Vorig jaar stuitte ik via de “Tiny Desk Concerts” op YouTube na 45 jaar eindelijk op Chic. Al die jaren was de Chic Organisation me min of meer ontgaan. Maar goed, vorig jaar viel het kwartje, en sindsdien ben ik volledig in de ban van Nile Rodgers en de muziek die hij de wereld schenkt. Zoek zelf maar even op welke muziek dat is — waarschijnlijk ken je het allang.

Sinds hun comeback begin dit decennium heeft de band de wereld opnieuw veroverd. Door de jaren heen heeft Nile verschillende zangeressen gehad, die stuk voor stuk bepalend zijn voor het kenmerkende Chic-geluid. In een van mijn volgende stukken wil ik daar dieper op ingaan.

Op dit moment zijn Kimberly Davis en Audrey Martells de zangeressen van de band. Niet alleen zien ze er fantastisch uit, ze zingen ook nog eens geweldig goed.

Hoewel veel lezers haar misschien niet zullen kennen, heeft Audrey toch een indrukwekkend palmares:

• Schreef nummers voor George Benson en Randy Crawford

• Zingt mee op albums van Céline Dion, Britney Spears, Whitney Houston, Anastacia, en anderen

• Bracht in 2005 de cd “Lifelines” uit.

• Werkte mee aan diverse film- en theaterproducties

• En nog veel meer

Maar bijzonder mooi is haar recent uitgebrachte single Josephine, een samenwerking met Elliot King Smith. Er is van alles over te vertellen, maar het belangrijkste is dit: het nummer en de clip zijn van ontroerende schoonheid. Vrolijk en melancholisch tegelijk. Prachtig! Josephine gaat natuurlijk over Josephine Baker. Volgens Ernest Hemingway was zij “de meest sensationele vrouw die iemand ooit gezien heeft — of ooit zal zien.” Josephine was zangeres, danseres, fotomodel, actrice, verzetsheldin, spionne, filantroop, en nog veel meer. Ze overleed in 1975, wat de aanleiding vormde voor Audrey en Elliot om dit — nu al epische — nummer uit te brengen: een hommage aan Josephine Baker. Ik zou hier nog uren kunnen doorgaan over Audrey Martells en/of Josephine, maar een beetje zelfwerkzaamheid kan geen kwaad. Ga op onderzoek uit en verrijk jezelf met nieuwe muziek en aangrijpende verhalen.

Audrey Martells for presidente!!!

NAAR MARK STRAND, INGMAR HEYTZE

In een bos ben ik de afwezigheid van bos

Aan zee de afwezigheid van zee

Dit is altijd het geval waar ik ook ben ik ben wat ontbreekt

Als ik loop doorsnijd ik de lucht de altijd terugkeert om de plaatsen te vullen waar mijn lichaam is geweest Wij hebben allemaal redenen om te bewegen ik beweeg om dingen heel te houden

John Boer

Tynke van Schaik

Hieronder alweer een juichend niet objectief verhaal hoewel subjectiviteit ook maar relatief is en derhalve in zekere zin objectief subjectief. Vooral als je gelijk hebt. Want waarom zou je onzin opschrijven, niet waar? Wel waar. Anyway, Tynke van Schaik is nu al een aantal jaren vaste illustratrice voor PulpdeLuxeMagazine. En daar zijn wij heel blij mee en uitermate trots op.

Haar illustraties - hoewel uit het hoge Noorden komend - zijn allemaal fantastisch en museaal qua toets, diepgang, lichtheid, vakmanschap, ontroering, en schoonheid.

Dit nummer presenteren wij een aantal van haar kunstwerken om gewoon uren naar te kijken. Tynke is niet alleen goed maar ook uitermate snel. Binnen een uur vertaalt zij tekst naar beeld als het moet. Dat is vakmanschap en creativiteit. Iets maken voordat het er is.

Kortom, geniet van de volgende pagina’s en ontwikkel je smaak.

Leve Tynke!!!!!!!!!!