PulpdeLuxeMagazine 39 by Pulp de Luxe Magazine

nummer

39 m agazi n e

Kun s t, C ultuur , gra ppig, duur z a a m & ma atsch appe lij k ve ran twoord

met

Taxiritje op de Antillen Vriendschap

vliegen voor het klimaat het “licht” van

Daniel Douglas de Gele Hesjes in bad met...

verder

geluk

met een bus

fantasie haaien gaan we

borduren faÇades

d e t n a w ocht! z e g n e v e i t ea r C s / r e n e d t r ee lis t a r n e r v u Ad Jo / / s r n e e te or e t k a r r a t Illus nkers / m e vrij d

e luxe pulp d ine z maga

Colofon Pulp de Luxe Magazine Nยบ39 okt 2019 Redactie

Marianne Antuma, Janita Tabak, Nico Joosting Bunk, Mari Maris, Richard Vermijs, Job Boersma

Vormgeving

IJGENWEIS Visuele Vormgeving, Artnic creatief in communicatie

Fotografie

Stuart de Jong, Johann Klaus, Remco Takken, Janita Tabak, Wilma Groot, Job Boersma

Tekst

Wilma Groot, Janita Tabak, Remco Takken, Maaike Blom, Job Boersma, Mari Maris, Daniel Douglas, Frederique van Domburg

Illustratie

Richard Vermijs, Free Pics

CoverModel Yvon Eerland

PulpTV

Marieke van Bolderen, Bas van Dishoeck, Peter Blom, Geke Mateboer, Job Boersma

Website IJgenweis Visuele Vormgeving Dank aan

Paula Boguslu, Sheila Sitalsing, Evert de Rooij, Ellen Willink, Ilona de Rijke, Marianne Antuma, Rob Scholte, VeldhuisMedia, Madame Pompadour Utrecht, Hairtoday, Mariana Davelaar voor Mix Models Amsterdam, Monique, George en Margriet en Robin, Stefan en Claudia. Mail info@pulpdeluxe.nl website pulpdeluxemagazine.nl sociale media

I F T /pulpdeluxemagazine Stichting Pulpdeluxe

06 22498775

4 /

voorwoord De lente lonkt... Voor jullie ligt alweer PdLM nummer 39. Nogmaals beklemtonen we dat dit magazine het beste duurzame online magazine in print is van de Benelux. Nu moeten jullie het nog ontdekken. Wij hebben altijd veel plezier om het te maken en leggen er onze ziel en zaligheid in. Net als in de Pulp-TV uitzendingen op Facebook die sinds kort met groot succes worden uitgezonden op donderdagavond â&#x20AC;&#x153;prime timeâ&#x20AC;?. Nu al zijn we beter dan het Journaal en DWDD is slechts een kwestie van tijd. Daarna zetten we onze tanden in de Luizenmoeder en Bed en Brekfest. In dit nummer gaan we weer diep in op duurzaam, grappig, groen, eerlijk, anders, ethisch, esthetisch, maatschappelijk verantwoord en kritisch. Zo behandelen we vriendschap, de Antillen, de gele hesjes, facades, het vliegprobleem, kunst en nog veel meer. Let wel; we gaan jullie overhoren tijdens de uitzendingen van Pulp-TV dus het is zaak om deze uitgave weer goed tot je te nemen. Voor je het weet win je een mooie duurzame prijs. Laten we de lente goed besteden aan het verbeteren van het klimaat; aan de slag! De redactie

\ 5

6 /

Frederique van Domburg Frederique studeerde voor Theater docent/maker aan Artez in Arnhem. Ze is daarna alleen gaan werken. Ze begon met een poppetje van klei die Ave Maria op een kleine piano speelt, een piano in een koffer. Toen kwam er nog een koffer bij en nog één. Er ontstond een bijna-levend prentenboek waarin iedere koffer die opengaat een nieuwe bladzijde was van een verhaal. Frederique experimenteert steeds meer met zelfgemaakte objecten en poppen. Geïnspireerd door de natuur: een pauwenveer-oog, stukjes goud en hout, Met poëtische teksten. \ 7

Borduren Een keer begon ik te tekenen met een draadje. Later dacht ik: Hoe heet dit eigenlijk? Waarschijnlijk borduren. Maar steekjes ken ik eigenlijk niet. Ik teken met een draad, ‘t is heel traag tekenen. Toen ik klein was zag ik een film waarin een kind een kussen cadeau gaf aan een ander kind, om haar te troosten van heimwee. Er waren palmbomen, een rivier en goudkleurige heuvels op geborduurd. Het meisje dat het kussentje kreeg voelde met haar vingers over de borduursels en begon te vertellen over haar thuisland India. De manier waarop ze de borduursels aanraakte bleef me bij en volgens mij komt het borduren daar vandaan. Ik vind het leuk dat je de borduursels kunt voelen onder je hand, net als braille voor een blinde. Dat maakt borduursels ook een beetje levend, alsof je achter het verenkleed het hartje van de vogel kunt voelen kloppen. Er zijn draadjes van katoen, maar ook van zijde en satijn. Onderaan het lijfje van de vogel, waar bij een mens de liezen zitten, daar gebruik ik witte draadjes van zijde. Dat voelt zacht en donzig aan en het glanst. Iemand noemde het monnikenwerk, want het gaat heel langzaam. Ik neem het borduurwerk overalmee naartoe. In de trein, naar een café, naar huisvergaderingen en in september ging ik soms het bos in met een stoeltje en borduurde een witte duif tussen de struiken. Iedere vogel krijgt een glinstering, een stukje gouddraad, in het verenkleed. Net als mijn oudtante Kitty dat doet, die ik zo bewonder om

8 /

de wandkleden die ze maakt. “Ik ga altijd voor goud” zei ze een keer. De gouden stukjes stof die ze vond tussen haar lapjesverzameling lichten op in haar kunstwerken, net glinsteringen. De draadjes bewaar ik in kartonnen doosjes waar eerst baklava in zat, een idee van een huisgenoot toen het toetje op was. De doosjes hebben een print van met hout ingelegde steentjes.

Vogels Ik noem ze geluksvogels uit een Vrederijk. Veren lenen zich voor borduursels, omdat ze uit streepjes zijn opgebouwd. Een huisgenoot is illustrator en zei dat het lijkt op het maken van een pentekening. Aldoor zet je streepjes, soms is er eentje niet helemaal recht, maar dat stoort niet in het geheel. Als een ruimtevogel over de wereld vliegen en alle verbanden en zo de verbanden kunnen zien. Verbanden als draden, de wereld een borduurwerk. Ik vind het fijn om steeds het spreiden van vleugels vrij proberen uit te drukken en het halsje verlangend de ruimte in te laten strekken. Ik maakte ook een vogel als diadeem, een haarversiering. De vleugels liggen over een hoofd en de ogen van de vogel zijn vredig gesloten. Alsof de vogel een brein koestert en de gedachten daarbinnen laat vliegen. Het lijkt me leuk als mannen en vrouwen hun breinen op een voor hun passende manier zouden versieren. Zoals Frida Kahlo dat deed met bloemen. Fredr

\ 9

10 /

\ 11

12 /

vriendschap Tekst maaike blom

Als ik ergens blij van kan worden... Soms denk ik aan mijn vrienden en dan vraag ik me af waarom we vrienden zijn. Er is geen antwoord op de vraag waarom we vrienden zijn. Zo is het gewoon. Ik geloof dat ik heel snel nadat ik iemand ontmoet, een sympathie opvat voor iemand. Dat gaat intuïtief. Dan mag ik die persoon gewoon. En vanaf dat moment hoort die persoon bij mij. Ik weet niet hoe de ander het voelt, mogelijk heel anders dan ik. Het is niet vanzelfsprekend dat ik voor de ander net zo dichtbij sta als de ander bij mij staat. En dat hoeft ook niet. Je kunt je in gedachten een voorstelling maken en letterlijk voor je zien hoe dicht iemand bij je staat. Stel je was een boom, en die ander een bevriende boom, waar zet je die dan neer? Voor je, naast je, schuin naast je? Ik heb een vriend die denkt dat intuïtie niet bestaat bij mensen en dat het iets voor dieren is. Ik ben het niet met hem eens. Ik wist vrijwel direct dat hij iemand is die ik vertrouw. Maar het kan zijn dat

zijn intuïtie niet zo ontwikkeld is als de mijne. Soms voel ik me heel dichtbij staan, soms voel me ontheemd bij een vriend of vriendin. Die momenten zijn zeldzaam maar toch zijn ze er. Dan begrijp je elkaar totaal niet. Dat vind ik wel eens moeilijk. Moeilijk te accepteren, te zien. Soms houdt de ander mij op afstand. Die afstand te voelen tussen mezelf en de ander voelt alleen, soms ook pijnlijk. Dan moet ik weer terug naar mezelf, naar de veiligheid in mijzelf. Tegelijkertijd hou ik van ze. Ik hou van heel veel mensen.

Ik vind het zo bijzonder hoeveel je met elkaar deelt, hoe diep dat gaat. Vriendschapsrelaties zijn liefdesrelaties zonder dagelijks gedoe. Het zijn liefdesrelaties zonder seks. Het zou soms wel kunnen maar het hoeft niet want het gaat over zoveel meer. Als vriend kan je iets anders voor iemand zijn dan wanneer je levenspartner bent. In zekere zin zijn het de perfecte relaties. Je kan met alles bij elkaar

\ 13

terecht. De dingen die je niet hardop kunt zeggen kan je tegen je vrienden wel zeggen. En dan snappen ze je. Ik vind het zo bijzonder hoeveel je met elkaar deelt, hoe diep dat gaat. Als je toe bent aan verandering, komen er nieuwe vrienden in je leven. Die brengen iets nieuws. Bij nieuwe mensen kan je zelf ook een beetje nieuw zijn. Een nieuw stukje ontwikkelen. Ik heb een vriendin die ik al dertig jaar ken en zij kan me nog steeds verrassen. Als ik haar iets vertel, zegt ze vaak iets dat mijn gedachten op een heel ander spoor zet. Van alle mensen die ik ken, ga ik het liefst met haar naar een museum. Ze kijkt net anders dan ik maar haar manier van kijken vult de mijne aan. Ik vind haar blik interessant en zij de mijne. Als ik met anderen kunst ga kijken, erger ik me. Ze vragen mijn aandacht voor dingen die me niet interesseren. Ik heb een vriend die me aan het lachen maakt met de meest lompe grappen op het moment dat alles tegenzit. Een hoop flauwekul maar tegelijk voelt hij haarfijn aan wat echt belangrijk is. Zo brengt elke vriendschap mij iets anders.

Je hebt geen belang anders dan de vriendschap an sich. In vriendschappen kan je heel eerlijk zijn en elkaar zo na aan het hart liggen. Bij tijden zijn vriendschapsrelaties intenser dan de relatie met je partner. En eerlijker. Je kan sommige dingen moeilijk met je partner bespreken. Bijvoorbeeld als je ziek bent en het leven wel klaar is, is dat voor een partner vaak heel moeilijk. Want als je dood gaat, komt er ook een einde aan het leven zoals je het samen opbouwde. Voor vrienden is het ook een moeilijk onderwerp maar anders. Er is geen

14 /

afhankelijkheid. Er ligt geen hypotheek op de relatie. Je hebt geen belang anders dan de vriendschap an sich. Vriendschappen zijn stabiel en minder complex. En je kan dingen zeggen en voor elkaar zijn wat je niet kan met iemand met wie je wel een seksuele relatie onderhoudt. Seksuele relaties belemmeren soms ook. In vriendschap kan je alle kanten op met elkaar. Je kan elkaar één keer per jaar zien of jaren niet. Maar elke dag kan ook. Je kan een bedrijf starten of een bandje of een kunstproject. Je kan elkaar troosten. Voor elkaar zorgen. Vriendschap is flexibel en kan alle vormen krijgen. Het is vrij. Vrienden mogen alles van mij. Ze mogen me ‘s nachts bellen. Of behoefte hebben aan een omhelzing van drie dagen. Met vrienden kan alles omdat het niet beladen of spannend is. Je kan in één bed slapen omdat de één zo intens verdrietig of eenzaam is en het nodig heeft. Het is vrij.

Buitensporig

7 April staat er heuse PulpdeLuxe

Pop-up shop op het station

Zwolle. Na onze conceptstore in Den Bosch is dit al de 2e keer dat we dit ultra hippe concept ten uitvoer brengen. En we brengen

muziek, echte Pulpers waar je mee kunt meet en greeten, samenscholing, gezelligheid, goodybags, sprekers, workshops, genot , rijdans en duurzame

spijbeldemonstraties.

g i r o p s n e t i u B

binnenkort is het zover. Dan mĹŹt iedereen naar het

station Zwolle komen

om de wereld weer een stukje mooier te maken. Buitensporig

Dus noteer in je agenda; 7 april 2019

de grote klimaat en transitie bijeenkomst van PulpdeLuxe op het station Zwolle.

hele dag

Het duurt de dus extra langgg genieten en verduurzamen.

\ 15

Vlie voor Klim 16 /

egen r het maat! fotografie johann Klaus

\ 17

18 /

\ 19

20 /

Gele Hesjes Tekst & fotogarfie job boersma

Het onderbuikgevoel van de borrelpraat is vorig jaar via het steeds populairder geworden populisme samengekomen in de Gilettes Jaunes beweging. Een soort anti-kernbeweging a la de jaren 80 maar dan minder eenduidig en nu met dus een heus hesje.

\ 21

Veel mensen zien de “Gele Hesjes” als uitvreters die slechts uit zijn op rotzooi trappen vanwege stijgende benzine prijzen maar wellicht is er meer aan de hand. In veel West-Europese landen zijn veel mensen het nou eens helemaal zat. Ze zijn het beu. Ze hebben het land. Of beter gezegd; ze hebben het land niet. Veel mensen voelen zich niet gehoord. De (politieke) elite is anno 2019 meer zichtbaar dan ooit in de geschiedenis losgezongen van de werkelijkheid. Of in ieder geval de machthebbers en captains of industry hebben geen voeling meer met het gepeupel. Weinig is zo vervelend en rot als je niet gehoord voelen, genegeerd worden,

22 /

er eigenlijk los bijhangen in een inclusieve duurzame SAMENleving. Het protest in Frankrijk wordt zeer breed gedragen. De “Gillettes Jaunes” kunnen op veel sympathie en bijval rekenen. Frankrijk heeft een naam voor wat betreft protesten en revoluties en de duur van het oproer doet vermoeden dat het eind nog niet in zicht is. De politiek blijft het antwoord schuldig. Ook in Nederland komt Rutte niet verder dan een vaasje dat we voorzichtig moeten vasthouden. Binnenkort gaan we weer stemmen. De inzet wordt het klimaat. Iedereen wil z’n haar

Wellicht komen de “Gele Hesjes” op voor hun eigen kortzichtige belang maar neem het de meute eens kwalijk daar waar Grote Roergangers het laten afweten en zichzelf verrijken ten kostte van het plebs en moeder aarde. Leve de revolutie; vrijheid, gelijkheid en broederschap!

Gillettes Jaunes

graantje van de klimaattaart meepikken maar het is slechts gebrabbel voor de bühne. Er gaat helemaal niets substantieels veranderen, TENZIJ. We zo sterk kunnen zijn om de economie van de winstmaximalisatie af te schaffen. De welvaart en het welzijn op de wereld op lokaal, regionaal en mondiaal eerlijker te verdelen.

\ 23

24 /

h o r i zo n v e r dw i j n ta a n d e e i n d e r

\ 25

De methode Weserman Tekst Mari Maris

ij vervroegde zijn pensioen en kocht een busje. Naast de bestuurdersstoel timmerde hij een vakje met ruimte voor tien rollen snoep; van al zijn favorieten twee. Voor de zekerheid. Achterin bouwde hij een bed voor onderweg. Ernaast, bij wijze van nachtkastje, een bouwseltje dat precies de maat had van vijf drierolsverpakkingen snoep, drie pakken koek en een reep chocola; daar hield hij wat minder van. Als ik met hem op pad ging, was het zijn grootste genoegen in iedere plaats waar we doorheen reden te stoppen en me daar de bokkenpootjes van de beste banketbakker te laten proeven. Voor amandelkrullen gingen we twee straten verderop een andere banketbakkerij binnen. â&#x20AC;&#x2DC;Een kroket toe, of zullen we die in het volgende dorp nemen? Die zijn eigenlijk beter.â&#x20AC;&#x2122; Dat wist hij zeker. Hij had ze allemaal getest. Hoe ver we de wijde wereld ook inreden, hij wist waar je moest zijn voor Sachertorte, Gelderse moppen, ParisBrest en Bossche bollen. Maar ook van Groninger metworst, wienerschnitzels en Elzasser zuurkool had hij verstand. Waar we eigenlijk heen reden? Geen idee. Ik denk dat het samen proeven het

26 /

doel van de reis was. Toen we wat ouder werden, kreeg hij een hartaanval. Mijn grootmoeder stopte geen zout meer in zijn eten. Hij stopte met roken en snoepte wat minder, anders zou hij nog een hartaanval krijgen van haar bezorgdheid. Hij maakte veel ommetjes en at ineens kauwgom, suikervrije natuurlijk. Soms haalde ik een kauwgummetje uit de binnenzak van zijn jas, het zat altijd een beetje klem onder een pakje Camel. Als we nu een ritje maakten, was het vakje naast de bestuurdersstoel leeg – op die goedgekeurde kauwgom na, over het kastje achterin lag een kleedje. Ik mocht eronder kijken en de voorraad was tot mijn opluchting keurig aangevuld, het enige verschil was dat de rollen aangebroken in het kastje lagen. Onderweg stopte hij gewoon bij al zijn favoriete adresjes, stiekem snoepen bleek nog lekkerder. We reden naar verzamelaarsbeurzen, stoffige winkeltjes met antiquarische boeken. Hij omringde zich graag met mooie dingen, gaf al zijn geld er met veel plezier aan uit. ‘Kind, ik kan het wel op de bank zetten, maar wat heb je daaraan? Moet ik mijn bankafschriften aan de muur hangen en daar naar gaan zitten kijken? Word ik gelukkiger als ik muntjes ga zitten poetsen? Ik zit liever op zwart zaad met een mooi boek op mijn schoot’. Vreselijk oud is hij niet geworden, wel heel gelukkig. Op zijn begrafenis was er taart, van die ene banketbakker. Mijn grootvader heeft al zijn tijd gebruikt om te doen waar hij gelukkig van werd. Dan heb je goed geleefd. Niet dat iedereen nu alleen nog maar roze koeken moet gaan eten, maar dat is vooral omdat er zo veel lekkerder dingen zijn dan roze koeken. Genieten van een heerlijk maal mét boter kaas en eieren, een goed glas erbij en voor mijn part een bananasplit toe; volgens mij is er niets op tegen. Sterker nog: genieten is volgens mij goed leven.

\ 27

Ã&#x2021; A ADE F Tekst en fotografie Job Boersma

28 /

\ 29

30 /

\ 31

Waarom ik oude muren mooi vind weet ik niet. Als iets oud en vervallen is wordt ik vaak opgewonden en weemoedig. Net als veel mensen met mij. Hoe ouder en vervallener, hoe beter. Niet te vervallen maar wel dat je de tand des tijds goed zien. Oude gevels doen mij denken aan duurzaam, groen en sustainable. Goed voor het klimaat en derhalve voor het milieu. En natuurlijk ethisch en esthetisch verantwoord. Je wordt blij van deze oude gevels. En dan knipper je met je ogen en zijn ze weg. De tand des tijds wacht op niemand.

32 /

\ 33

34 /

\ 35

36 /

\ 37

38 /

\ 39

Tekst & fotografie wilma groot

n e f r u s Kite e v i d a Scub , n e p Sup d r a o b Wake 40 /

n, en,

â&#x20AC;ŚHeel interessant allemaal, maar wees nou eerlijk: eigenlijk is er niet leukers dan de zee in te duiken met een opblaasbeest. Of je nou 5, 25, 50 of 85 bent. Gewoon toegeven aan je gevoel. Het is even blazen, maar dan begint het grote genieten. Ren de zee in en trotseer de golven op je fantasiehaai. Die wel tanden heeft, maar nooit bijt.

. . . n e d \ 41

Wie schrijft het volgende hoofdstuk? Tekst & Fotografie remko takken

Een spannende thriller die zich afspeelt op de Antillen, en jij kunt een van de hoofdpersonages zijn! Lezers en lezeressen van PulpDeLuxeMagazine, grijp nu je kans en schrijf het volgende hoofdstuk van dit verhaal. Stuur je tekst naar hoofdstuk@pulpdeluxe.com en wie weet staat jouw verhaal op deze plek in het volgende nummer.

42 /

\ 43

et is half zeven in de ochtend en heb net vijftien baantjes getrokken in het zwembad. Dat ik terugval op een bezigheid die ik in geen 25 jaar meer heb beoefend, zegt genoeg. Mijn normaliteit is in het geding.

vrouw op leeftijd. Hoe oud durf ik niet te zeggen. ‘Black don’t crack’, lachte een Enschedese studente uit Ghana mij eens vrolijk toe. Ik had weliswaar wel gezien dat zij ‘herintreder’ was, maar 61 jaar oud? De vrouw op de veranda steekt haar bierfles in de lucht. De gluurder is betrapt, ik zwaai maar terug.

Hoeveel boeken van Malcolm Lowry, Tip Marugg, Hunter F. Thompson, Paul Bowles of F. Springer ik ook las, op dit tropische klimaat was ik niet voorbereid. Laat mij het anders formuleren. Ik bleek donders goed voorbereid. Ik las over de dorst, de gepeperde gerechten, de airco’s onder de golfplaten daken die broeien in de zon. Ik ben die blanke man uit de literatuur. Van middelbare leeftijd en reddeloos verloren. Op zoek naar een decor om in ieder geval nog wat kleur te geven aan de volgende afgang.

(…)

Het is nog maar de tweede dag en ik zie de kale olijfbomen, verwilderd zonder knop of vrucht tussen de cactussen staan. Dit was ooit een plantage, ongetwijfeld onder Nederlands regime. Zien de eilanders zelf nog wat er verloren ging toen de pastelkleurige resorts verschenen op de verwaarloosde terrassen? Het zal de Britse, Franse en Nederlandse toeristen een zorg zijn. Zij runnen de hut en bepalen de sfeer.

Jezelf verkneukelen, stiekem lachen in je vuistje, dat klinkt in de zuidelijke staten zo ongeveer als ‘kjoew, kjoew, kjoew’, zo leerden wij als kleine kinderen al. In Europa, Engeland en Nederland voorop, weten zelfs de meest belezen veertigers niet beter dan dat ‘General Lee’ het koosnaampje is voor een onoverwinnelijke auto. De grootste cultuurschok die de televisieserie ‘The Dukes Of Hazzard’ teweegbracht, was het steeds terugkerende ‘freezeframe’ met die wagen over een springschans. Maar dacht die jofele voice-over nu echt dat wij niet in de Panorama hadden gelezen dat er achter de filmset een complete junkyard gelegen was met meer dan honderd gesneuvelde Dodge Chargers in seventies-oranje met kinderachtige sportstickers?

De zeewind droogt mijn rug. Rechts een karakteristiek woonhuis: laag en, door enkele generaties toegevoegde kamers en veranda’s, buitensporig breed. Stapels bonte was en statiegeldflessen, in de tuin ligt een prefab muurtje te wachten op de volgende gezinsuitbreiding. Ik ben niet de enige die vroeg op is. Een enorme sprinkhaan roert zijn vleugels. Ook de schone was beweegt. Er zit een grote zwarte

44 /

In de Amerikaanse stad Charlottesville wordt het de komende tijd niet meer stil. De driepoten met de camera’s van de wereldpers staan stevig verankerd voor de standbeelden van eensmalige blanke overheersers. Voorlopig kijken zij nog rustig op de zwarte bevolking neer: “je mag dan wel dezelfde rechten hebben als de rednecks die met ons meevochten, wij zijn nog altijd met meer. En als we gaan, dan gaan we met een knal.”

Nee, wij Europeanen wisten beter. In Amerikaanse televisieseries zitten tenminste drie cliffhangers in het script

geschreven, strategisch geplaatst voor elk reclameblok. Re-Cla-Me! Bij die stomme Yanks moet iedere poging tot verteltechniek wijken voor een paar lousy bucks! En wij, de kijkertjes in het verre Nederland, worden opgescheept met drie seconden stilte voordat we, totaal uit het verhaal gesleurd, weer verder kunnen met de strapatsen van Bo, Luke en hun bij de navel opgeknoopte nichtje Daisy. Voor wie de vele toespelingen naar een eenvoudiger plattelands-Amerika nog niet duidelijk waren, op het dak van General Lee prijkte een joekel van een confederate flag. Of wij in Nederland ook te maken zullen krijgen met ‘Amerikaanse toestanden’ is natuurlijk maar de vraag. ‘LatijnsAmerikaanse’ toestanden kennen we immers al jaren; we halen er alleen onze schouders over op. In 2011 verdween het standbeeld van Pieter Stuyvesant, de architect van de slavendoorvoer in Curaçao, uit de schooltuin van het naar hem vernoemde P.S. College. Het is in stilte verscheept naar het nog altijd bestaande hoofdkantoor van de WestIndische Compagnie in Amsterdam. Met de boot dus. ‘Hij ging zoals hij gekomen is’, zeggen ze hier. De middelbare school heet sinds die tijd het Kolegio Alejandro Profesor Dokter Jandi Paula, tot verdriet van de leerlingen, gewend als zij waren aan ‘hun’ PSC. Zeker geen geschiedenis in hun vakkenpakket gekozen. Een standbeeld voor de edelgeleerde Curaçaoënaar van de school is nog niet aangetroffen; wel zijn er op Curaçao standbeelden voor de progressieve bisschop Martinus Niewindt, de beroemde latinovrijheidsstrijder Simon Bolivar (geen Antilliaan) en verschillende kleine monumenten voor slavenleider Tula. Ook de twintigste-eeuwse staatslieden Da Costa Gomez en Jonckheer worden

geëerd met traditionele standbeelden, inclusief bril. Generaal Luis Brion, die nog zij aan zij streed met Bolivar, kreeg behalve een standbeeld en een plein in Willemstad ook een eigen bier. (..) Niemand vroeg me wat ik hier kwam doen. Of eigenlijk: ze leken het al te weten. De eerste de beste taxichauffeur prikte direct raak. Zelf vond ik het nogal een ingewikkeld verhaal dat mij, door een aantal volstrekte toevalligheden, voor een half jaar naar Curaçao had

\ 45

46 /

\ 47

gebracht. Ik zat nog in het hotel, maar wilde zo snel mogelijk verkassen naar een eigen appartement. Een beetje ruimte, misschien zelfs een eigen hond; het nutsbedrijf dat mij had aangenomen zou betalen. Ook voor een auto waarmee ik straks alle randen van het eiland ging inspecteren, maar dat was van later zorg. In de rij met taxi’s voor het hotel stond slechts één Amerikaanse slee; zo’n onbeholpen middenklasser uit eind jaren tachtig. En vriend van mij had een truc om snel te kunnen bepalen of een vreemd land een beetje aardig georganiseerd was: zo ja, dan zie je dat aan de taxi’s. Die zijn volgens hem dan van Duitse makelij. De bovenste laklaag bladderde van de Mercury, maar hield het dapper vol op de plekken waar geen zon viel. Een wagen van ruim na de oliecrisis, in de nadagen van Ford, voordat de hypotheekcrisis de genadeslag toebracht. Ik benijdde de onderhoudsmonteur niet, maar stapte er zelfverzekerd op toe.

“Volgens mij zocht u niet mij uit, maar ik u. Ik liep kaarsrecht naar de enige taxi die geen Mercedes of Japanner was.” Ik zat nu naast hem. Hij zou het parkeervak uit draaien, maar liet de automaat nog even in neutraal staan. We kregen zo direct die lome tred die zelfs de auto’s hebben in gebieden waar een airco belangrijker is dan een goed dak boven het hoofd. “Ditto wordt leuk, mense”, kraaide de chauffeur tegen niemand in het bijzonder. “Als jij echt weet waar jij over praat, dan weet jij mijn geloof en als jij jouw fantasy een beetje laat kronkelen, weet jij ook waar ik geboren ben.”

Nu moest ik snel reageren. In een flits schoot mij de schaamte door het hoofd die Leon de Winter ooit voelde toen hij eens een joods jongetje op een Amsterdams zebrapad over het hoofd zag in zijn Porsche, Made In Germany. Maar waar onze goedlachse cab driver geboren was, dat wist ik niet. De stemming was zeker goed, maar zou dat zo blijven als ik hem naar eer en De chauffeur, oudere blanken zouden geweten zou antwoorden dat overal hem een ‘kleurling’ noemen, leest mijn ter wereld joden worden geboren? Veel handgeschreven briefje met het adres, yodo latinos zijn sefardisch-Portugees, net buiten de industriehaven. Hij schuift leerde ik in mijn tijd als jazzjournalist, zijn stoel naar achteren om mij nog maar ook die vind je tot in Suriname eens goed te bekijken. “Jij bent seker toe; toch nog zo’n anderhalf duizend een srijver.” Ik stamel wat van ‘vroeger kilometer verderop. “De meest voor journalist, ik zit nu in de geografie’, de hand liggende conclusie is zoals je maar de man grijnst alwetend om zich weet meestal de juiste. Focus op wat je heen. “Geen enkele toerist komt in een weet.” Ik probeerde de indirecte route. lange broek naar een taxi gelopen met “Rustenburg”, waarop hij riposteerde: een handgeschreven briefje. Omdat jij “Dat waren de echte geluksvogels! mijn weddenschap met mezelf hebt Die zijn in de oorlog niet door de gewonnen, rijd ik je er gratis heen. En jappen hun land uit getrapt, ik kom kijk! Jij schrikt ook gewoon helemaal uit de Republik Indonesia.” Gelukkig, niet van mijn rare aanbod. Jij bent vaste grond onder mijn voeten. Deze echt een srijver. Ik zoek gewoon altijd inquisitoir ingestelde puzzelaar de leukste klanten uit. Daar heb ik een behandelde mij als een liftende derde oog voor.” Hier moest ik hem toch student. Als ik zijn beste leerling kon even corrigeren. Bovendien was het zijn, kwam dat vast nog eens van pas. nu mijn beurt voor een complimentje. Als mijn grote mond mij weer eens in

48 /

de nesten bracht, bijvoorbeeld. Nu zat ik gelukkig in een flow en moest ik doorpakken. “Ik ben hier voor een half jaar, vier ik je zeventigste verjaardag nog met je?” Ineens had de 69-jarige joodse indo een stokje in zijn mond waarmee hij vrolijk van mondhoek wisselde. We draaiden het onverharde parkje in dat thuis in Google Streetview lang zo steil niet naar boven leek te gaan. Alleen al voor deze ‘oprit’ zou een fourwheeldrive geen luxe zijn. Je kon natuurlijk ook als een gangster die heuvel op knallen. Een kleurig geklede vrouw met een enorme wasmand op haar heup stapt ferm haar erf af. Ik zet mij schrap voor mijn eerste les in Spaanse schuttingtaal. De taxichauffeur stapt razendsnel uit. Als een ware Don Juan staat hij tegen de zijkant van de wagen geleund. Met die verwachte scheldpartij kon het nog wel eens hard meevallen. “Kon ta bieu conqueror, kí brings abo aki?” flirt de vrouw met lichte spot in haar stem. “Bon, bon abo hasta tin un kliente bini ku abo. Bo ta finally paying mi bèk?” Oei, ze krijgt nog geld van hem. De dame weet natuurlijk niet dat dit een gratis ritje was. Schoorvoetend zegt de chauffeur: “e homber hasn’t paid aínda.” Een trekje onder haar linkeroog verraadt haar ergernis, maar de vrouw herstelt zich razendsnel. “Ah bon, nunca mente, e bon na mira abo anyway.” Ze had mij nog geen halve blik waardig gegund, maar toont zich toch betrokken bij mijn welzijn: “tin abo stopped e ora?” Of de klok van de taxi al uit staat. “Si si”, gehaast de gesjeesde snorder zich te zeggen. Met een razendsnel “tot straks” verdwijnt de taxichauffeur zijn wagen in en spuit op de afgrond af, terug naar de doorgaande weg richting Willemstad. Mijn kersverse buurvrouw heeft vrij

\ 49

spel. “Zozo, dus jij bent de intellectuele kaartenman uit Nederland, en jij dacht: ik ga eens lekker tussen de staalarbeiders en de nietsnutten wonen.” Kennelijk is het een universeel gegeven. Hoger opgeleide mensen moeten vooral niet denken dat ook zij werken, dingen maken en tevreden naar een biertje grijpen als er eindelijk weer iets af is. De eeuwige spagaat van de sociaaldemocraat met een diploma. Naar je stand leven. Intussen was zij alweer de tweede persoon die uit de losse pols raadt wat ik hier kom doen. Ik moet haar daarbij wel héél stompzinnig hebben aangestaard, want de dame leek meteen spijt te hebben van haar openingszin. Ze zette haar wasmand opzij en dirigeerde mij met een poeslief handgebaar een bloedheet ijzeren tuinstoeltje in. Even dacht ik voor de rest van mijn leven van rug tot bovenbeen gebrandmerkt te zijn, maar het wende verrassend snel. “Ik ben toch zeker zelf aangenomen door een Antilliaan. Ik heb mij natuurlijk ook afgevraagd of het project waar ik aan meewerk niet beter door iemand uit

50 /

de buurt uitgevoerd kon worden.” Dit verweer werd met een “Het ta goed, het ta goed” geaccepteerd. “Hoe wist u trouwens wie ik ben en wat ik hier kom doen?” De vrouw straalde en zei even niets. “Ik weet helemaal niet hoe jij heet, maar ik ben Dafne.” Ik zal wel weer schaapachtig hebben gekeken, want met een grijns waar Sesamstraat’s Ernie jaloers op zou zijn antwoordt ze: “Of mogen negerinnen geen Dafne heten?” Ik wist mij geen raad, maar zocht toch naar manieren om uit te drukken dat ik haar aanwezigheid waardeerde. “Je wist zomaar dat ik de komende tijd de leidingkaarten van Aqualectra ga combineren met die van Shell. Hoe kan dat?” Ik gaf haar uit eigen beweging nog wat meer informatie; als ze het paranormale medium zou gaan uithangen, was ik er snel klaar mee. Er veranderde echter niets in haar gezicht. “Ik hoorde het van Merel. Zij heeft het mooiste beroep van de wereld op de plek waar iedereen van Curaçao elkaar ontmoet. Op vliegveld Hato, Merel zit

bij de douane. Zij ziet iedereen huilen, lachen, afscheid nemen, binnenkomen en omhelsd worden. Wordt een man niet opgehaald, dan heeft zijn meisje een ander. Jij was helemaal nieuw. Toen je uit die taxi stapte wist ik dat jij het moest zijn: je draagt leren schoenen, precies zoals zij zei.” (…) In de wachtruimte van Aqualectra staat een gekoelde waterautomaat. Ik twijfel. Het zou toch wat zijn, jezelf meteen na de eerste werkdag ziek melden en met een omgekeerde maag kreunen dat je slechts het water van je werkgever hebt gedronken. Er is echter één doorslaggevende reden om het toch te doen. Het flessenwater voor toeristen is werkelijk niet te zuipen. Het is zó vies, dat ik al in het hotel bij de eerste slok mijn toevlucht zocht tot het etiket voor de ingrediënten. Op Curaçao komt een flesje water helemaal uit de Dominicaanse Republiek, zo leerde ik al snel. Het is hier overigens niet de plek om lollig te gaan doen over de betekenis van ‘purified water’. Toegegeven, het schijnt lastig te zijn om cocaïne uit drinkwater te filteren, maar laat ons dankbaar zijn dat het niet is gebotteld op Haïti. Daar zijn nog niet alle choleradoden gecremeerd. En denk ook vooral niet dat het bij ons thuis zoveel beter is. Het Nederlandse bronwater van de Aldi wordt onder de naam ‘Cathareine’ opgepompt onder de voeten van de heroïnejunks van het Utrechts Centraal Station. Nee, dan ‘Hebron’. Ook dat is een Nederlands water, al verraadt de merknaam zich niet direct op het eerste gezicht. Het is een verfijnde mix uit de ‘Euregio’: straatpis van zwervers uit Luik en Aken, vermengd met het werkelozenzweet uit

“Ik weet helemaal niet hoe jij heet, maar ik ben Dafne.”

\ 51

de mijnstreek rondom Heerlen. Heebron, vat je hem? Een geniaal idee van Her-man Schi-ffers. U kent hem wel, van de Her-Schi. Ik neem een slok koel waterleidingwater, bijna direct van de bron in Willemstad-oost. Het is God-DeLijk en ik voel me goed. Kom maar op met je intake-gesprek! Een blanke man met een schichtige blik schuifelt de wachtkamer binnen. Onder de rechtermouw van zijn t-shirt zit een gigantisch stuk wit-blauw verband. Mijn overmoedige branie smelt als ijs voor de zon. Nog geen minuut geleden had ik dit pand nog in mijn broekzak, maar ineens zakt de moed mij in de schoenen. De receptie van de waterleiding verandert in een EHBO-afdeling. Er loopt een rilling over mijn rug en dat komt niet door de zwoegende airco in de hoek. Ik denk aan die gepijnigde Zwolse winkelier die meende ziektes over te nemen van klanten. Wanneer er iemand met een stijve schouder binnenstapte, schoot hij ‘naar achteren’. Dan liet hij zijn personeel blootstaan aan een hartaanval in aantocht, een erfelijke Parkinsonpatiënt die-het-alleen-zelfnog-niet-wist of gewoon jicht. In het kleine magazijn met winkelvoorraad nam hij snel een homeopathisch middeltje, standaard een alcoholoplossing die niet onderdeed voor een fikse shot Unterberg. Tenminste, zo rook zijn adem. Dat verschafte hem meestal snel weer de moed om zijn klant onder ogen te zien.

52 /

\ 53

54 /

daniel douglas Daniël Douglas is een Zwolse kunstenaar die zich met name laat inspireren door zeventiende eeuwse Nederlandse kunstenaars. Zoals ze in de gouden eeuw een verhaal begonnen te vertellen met licht, zo doet Douglas dat in deze tijd met het licht van de moderne technologie. Hij noemt dit thema “Nieuw Licht”. Voor meer info kijk op danieldouglas.nl Instagram danieldouglas.nl

\ 55

56 /

\ 57

58 /

In bad met... Interview met founding father van Pulp de Luxe Magazine Tekst Janita Tabak, fotografie Naam

Nooit eerder werd de founding father van Pulp de Luxe Magazine geïnterviewd door en voor zijn eigen blad. Job Boersma, fotograaf, kunstenaar, wereldverbeteraar en sinds kort programmamaker en presentator van Pulp de Luxe TV benadrukt de uniciteit van PdL: “Pulp draagt bij aan een betere wereld, maar zonder drammerig te zijn. Als wij een reportage maken over fair fashion dan doe we dat met een twist, niet met saaie modellen. We nemen onszelf eigenlijk altijd op de hak.”

En ineens was er Pulp de Luxe TV?

Ja, dat kwam door de fotowedstrijd die ik eind 2018 heb uitgeroepen. Mensen konden stemmen op hun favoriete foto. Ik wilde de winnende foto verloten dus ik dacht, ik trek live de winnaar, dan kan iedereen zien hoe het gaat.”

Maar jij trok geen winnaar, je trok verliezers.

Ja want een winnaar trekken is saai.

Dus om het spannend te houden trok ik eerst de mensen die geen winnaar waren.”

Vond je dit zelf een eerlijk proces?

Ik was vergeten om een paar namen in de doos te doen en ik kwam erachter dat er ook mensen zijn met dezelfde voornaam. Ik haalde Kees eruit maar later kwam ik weer een Kees tegen. Hoe weet je dan nog wie wie is? Uiteindelijk bleek dat er één naam helemaal niet in de doos zat terwijl zij wel meedeed.

\ 59

Ik heb toen snel een nieuw briefje gemaakt en deze in de doos gegooid. Maar toen waren alle verliezers er al bijna uit. Zij heeft dan ook gewonnen. Echt eerlijk was het niet.

Wat heb je met internet televisie?

Ik kijk zelf heel vaak naar filmpjes en vlogs, bijvoorbeeld over fotografie of over lego. Er zijn ook vlogs van mensen die in verlaten gebouwen gaan, dat is spannend! Minder spannend zijn mensen die een product reviewen. Alles wat gereviewd wordt is shit, daar zit gewoon een commerciële bedoeling achter, daar ben ik niet op uit. Maar mocht er een bedrijf komen die iets wil met PdL TV of met het Magazine, dan zeg ik ja!

Hoe bereid je voor op het programma?

Ik bereid mijn programma nog niet voor, het gaat nergens over. Sommige mensen, zoals jij, zeggen dat er wel iets moet zijn.

Ja want als je niet bent voorbereid dan laat je het teveel aan het toeval over, het risico bestaat dat je dan toch over lego begint. Dat moet kunnen.

Maar ik vraag me dan af of je wordt gesponsord door lego? (geïrriteerd) Dat ging echt per ongeluk. Ik heb ook zo mijn duistere kanten en die komen soms naar boven als ik in mijn mancave vol lego zit. Bovendien beginnen mijn volgers zelf ook altijd

60 /

over lego.

Moet je die lego verzameling niet eens opruimen? In het belang van het programma?

(stemverheffing): Nee! Dat gaat echt niet lukken en dat is ook niet nodig. Einstein kon ook alleen maar werken in troep. Ik heb om me heen graag dinky toys, lego, muziekdingetjes en administratie.”

Administratie? Administratie ja.

Je hebt nu ook een programma op locatie gemaakt, waarom?

Bas had mij een lampje toegezegd en daarom was ik bij hem. Maar ik was niet de enige, iedereen was er en dus besloot ik ter plekke live te gaan. Dat pakte heel goed uit, er waren drie kijkers en dat gaf een hele intieme sfeer. Dat voelden we allemaal. Jij hebt zelfs drie prijzen gewonnen!”

Ja ik win nooit iets maar nu drie keer. TV maken op locatie, is dat niet een hele technische uitdaging?

(rumoer op de achtergrond) Wacht even ik moet even spotify uitzetten.... Technisch is het inderdaad een hele uitdaging, dus deze vorm moet ik vaker doen. Ik ga er gewoon op uit en dan zie ik wel wat er gebeurt. Ik heb het programma in de huiskamer van Bas opgenomen met de iphone en daarom heen een lampje. Heel rudimentair, maar het beeld was beter en het licht was ook goed. Alleen stond de camera scheef dus iedereen moest in een hoek

van 90 graden kijken, tenminste voordat de camera op de grond viel. We hadden ook maar beperkte tijd want de batterij was bijna leeg.

En toen ging de hond kotsen

Die hond is niet ziek ofzo, het gebeurde gewoon. Er stond veel franse kaas en garnalen op tafel. Niet dat er sprake was van liederlijk gedrag, maar het had wel de ingrediĂŤnten. Dus wellicht heeft de hond daar ook wat van meegekregen

Ook kijken naar Pulp de Luxe TV? Check in via de facebookpagina van Pulp de Luxe Magazine elke donderdagavond om 20 uur

\ 61

aba n d h p

fotografie stuart de Jong

62 /

n e

\ 63

64 /

\ 65

66 /

\ 67

68 /

\ 69

70 /

\ 71

72 /

\ 73

k r a 74 /

n i g \ 75

Hij is gefascineerd door Italiaanse designkranen maar vindt de absurd hoge prijzen niet acceptabel. Adriaan Stam, ontwerper, meubelmaker en alleskunner, besloot om voor een badkamer met een industriëel/chique look zelf maar de kranen te ontwerpen. Compagnon Linda Westera bevestigt dat het kranenproject nachtwerk werd maar volgens haar was het de moeite waard. De kranen zijn echt eyecatchers geworden.

Stam benaderde de uitdaging als een spannende speurtocht: “het is een onontgonnen terrein want een overzicht van alle mogelijke koppelingen is onvindbaar.” Hij moest dus zelf op zoek naar onderdelen zoals schroefbussen, puntstukken, dubbele nippels 3/8”, pijpnippels, knieën, sokken 15 capillair, handwielen, muurplaten met achterdoorvoer, schuifafsluiters, fiberringen en natuurlijk Locktite en S39. De rode handwielen vond hij bij een handelaar in oude bouwmaterialen, dat werd de basis van het ontwerp. Vier leveranciers en het wereldwijde internet leverden de rest van de onderdelen. Eén kraan bestaat uit 26 onderdelen en maar liefst acht keer wijzigde hij het ontwerp. Kranen is een werkwoord!

Stam en Westera vormen samen Kunst & Vakwerk, van ontwerp tot uitvoering tot inrichting voor de meest uiteenlopende interieur-projecten. kunstenvakwerk.nl

k r a 76 /

n i g \ 77

t h e a t e r 78 /

De verleiders #niksteverbergen

dat je ze hebt. Lees voor het bezoek aan ‘#niksteverbergen’ de voorwaarden en klik dan op accepteer.

Vlijmscherp en actueel theater over big data. Met Pierre Bokma, Victor Löw, George van Houts e.a. Voorstelling waarbij je je smartphone aan moet houden

Vrijdag 12 april Deventer Schouwburg

DE VERLEIDERS brengen vlijmscherpe theaterstukken over de moraal aan de top van het bedrijfsleven. Dit keer richten zij hun pijlen op de handelaren in big data: de Facebooks, Apples, Googles en Übers van deze wereld. Ze hebben een ongekende macht, voelen zich boven elke wet verheven en weten alles van ons. Maar wat houden zij voor ons verborgen? Stel je een wereld voor waar al het nieuws dat je ziet wordt bepaald door jouw salaris, jouw adres en wie jouw vrienden zijn. Stel je een wereld voor waarin je nooit in aanraking komt met nieuwe ideeën. Het schrikbeeld van Orwells ‘1984’ is anno nu de verontrustende realiteit. Zonder dat we er erg in hebben. Zonder dat we het erg vinden! DE VERLEIDERS tonen aan dat iedereen geheimen heeft die niet onthuld mogen worden, of waarvan je niet eens weet

de-verleiders.nl

f sofia Drama

Een Italiaanse boer en zijn familie worden behoorlijk uitgebuit.

Sofia, een twintigjarig meisje uit de Marrokaanse stad Caracas, krijgt buikkrampen en weet niet waar ze vandaan komen. Haar nichtje Leina studeert geneeskunde. Ze stelt al snel de juiste diagnose. Zwanger. En dat ongetrouwd. In Marokko. Wat nu?

Vanaf 21 Maart in het filmtheater

Sofia van regisseur Meryem Benm’Barek schetst zo een meervoudige strijd die door en rond Sofia (Maha Alemi) wordt gestreden. Angst, schijnheiligheid, ontkenning en leugens vinden van begin tot eind hun weg. Vanaf 4 april in het filmtheater

De dorpelingen, die worden uitgebuit, misbruiken op hun beurt de eindeloze goedheid van de jonge Lazzaro – hij is de onschuld zelve. Vanaf het moment dat hij en Tancredi bevriend raken, gaat alles mis. Na een dramatisch incident worden de dorpelingen hardhandig de moderne wereld ingesleurd. Zo ontpopt Happy as Lazzaro zich als een wonderbaarlijke vertelling.

Want zoiets is in dat land niet alleen een morele schande, het wordt ook door de wet afgestraft. Voor ongehuwde seks, stelt artikel 490 van het Strafrecht, kun je een celstraf tegemoet zien die varieert van een maand tot een jaar.

Het dorpje Inviolata (Italiaans voor ‘onaangetast’) doet haar naam eer aan in deze derde speelfilm van de succesvolle Italiaanse regisseur Alice Rohrwacher. In de kleine gemeenschap van tabaksboeren ontvouwt het leven zich zoals het dat eeuwen geleden deed. Toch lijken de auto van de markiezin die de afgezonderde plantage met harde hand bestiert, en de mobiele telefoon van haar zoon Tancredi, aanwijzingen dat we ons dichter bij het heden bevinden dan je op het eerste gezicht zou denken.

Happy As Lazzaro Drama

\ 79

b e u r s 80 /

VeggieWorld

Material District

De grootste internationale veggiebeurs van Europa, die eerder wereldsteden als Berlijn, Parijs en Zurich aandeed, verovert Nederland.

MaterialDistrict Rotterdam 2019 verruimt voorstellingsvermogen op materiaalgebied

VeggieWorld onderscheidt zich van de bestaande food festivals en fairs door de grootse opzet en het internationale karakter. Het is het plek waar je kunt ervaren hoe een plantaardige toekomst er uit kan zien. Maak er kennis met de meest vooruitstrevende producenten en producten uit vele landen. Proef gerechten die je niet voor mogelijk hield, koop de nieuwste dierproefvrije vegan beauty products en laat je verrassen en inspireren door kookdemonstraties, interactieve lezingen en gerenomeerde sprekers. Of je nu flexitarier, vegetarier of een andere bewuste consument bent, bij VeggieWorld vind je wat je zoekt. Deze beurs is er voor iedereen die minder dierlijke producten wil eten en zich graag laat inspireren. 9 en 10 maart Jaarbeurs Utrecht Veggieworld

Met 140 exposanten, tentoonstellingen met 200 nieuwe materialen, presentaties van 100 toonaangevende start-ups & ontwerpers ĂŠn een lezingenprogramma met zoâ&#x20AC;&#x2122;n 60 sprekers, staat ook dit jaar MaterialDistrict Rotterdam weer bol van de materiaalinnovaties. R&D- en designprofessionals dompelen zich in Rotterdam Ahoy van 12 tot en met 14 maart 2019 onder in een inspirerende mix aan actuele themaâ&#x20AC;&#x2122;s, zoals circulariteit, digitalisering, smartness, gezondheid en social design. Klik hier voor een gratis toegangskaart. 12 t/m 14 maart Roterdam Ahoy

30 jarig jubileum!

PUNK

Vrijdag 24 mei De Helling, Utrecht

The Heavy is een band uit Engeland, maar ze klinken als een goed geoliede Amerikaanse rock-‘n-soulmachine. Met dank aan de drie rasmuzikanten op gitaar, bas en drums en vooral aan de Frontman met een hoofdletter F: Kelvin Swaby. Als een 21e-eeuwse James Brown stuitert hij over het podium en zorgt ervoor dat een show van The Heavy ook echt een show is. Iedereen kent hun hit How You Like Me Now? (2009), maar de heren hebben meer te bieden – luister maar eens naar het Queens Of The Stoneage-achtige What Happened To The Love? van hun laatste plaat Hurt & The Merciless (2016). Heavy!

De Raggende Manne zijn na een lange onderbreking van 14 jaar weer terug in de oude bezetting, aangevuld met gitarist Arnold Smits. Na 20 jaar is de band nog steeds in staat om actuele onderwerpen op de typische Raggende Manne manier aan de kaak te stellen. Met het mes op de keel op teksten van Bob Fosko over alledaagse, maar ook levensbeschouwelijke onderwerpen, waar de mens in zijn leven tegenaan kan lopen. ‘Moet ik nou echt gaan zitten wachten tot het beter wordt?’. ‘Jij bent hier geweest, alles kleeft’. ‘Dat maak ik zelf wel uit’. ‘Van iets maken word je gelukkig’.

Engelse band die klinkt als een goed geoliede rock-’n-soulmachine

De Raggende Manne hebben een nieuw album aangekondigd. Na een albumstilte van 20 jaar brengt de band op 22 februari 2019 hun nieuwe album ‘Alles Kleeft’ uit op dubbelvinyl.

THE HEAVY Rock & Soul

DE RAGGENDE MANNE

Website de Helling

Vrijdag 29 maart Vera, Groningen

Website Vera

\ 81