„ProLog. Interdyscyplinarne Czasopismo Humanistyczne”
owej czynności. Ten fakt wydaje się niezwykle istotny, bowiem artystka, która przez cały czas nakładała na siebie rolę Olimpii, pozbywa się jej, zdejmuje maskę i eksponuje samą siebie. Przestaje dyskutować z tradycją malarstwa czy fotografii, ale rejestruje proces, historię choroby. O ile w przypadku fotografii wątek intertekstualny stanowił ważny wgląd w myślenie Kozyry o ciele, spojrzeniu, tradycji, o tyle tutaj medium kamery służy do uwypuklenia tego, co jest niemal czystym zapisem doświadczenia. Wpisane w fotograficzną formę intertekstualną ciało Kozyry zdawało się pośrednikiem między odbiorcą i artystką. Podmiotowość była niejako wypadkową zarówno nawiązań historycznych, jak i dramaturgii rozdźwięku pomiędzy nią a ciałem – obiektem. Medium wideo wydaje się najbliższe intymnemu procesowi mierzenia się artystki z chorobą. Upublicznione cierpienie okazało się swoistym aktem ujawnienia wobec widza. Wideo artystki wystawiane w galeriach przestawało być jedynie dokumentacją kolejnej chorej osoby, lecz stawało się zapisem doświadczenia zindywidualizowanego, z którym oglądający musiał się zmierzyć za każdym razem, gdy spoglądał na nagranie czy też postać samej Kozyry. Wydaje się, że jest to swoista gra z odbiorcą, który widząc zapis walki z chorobą, miał też świadomość, że podmiotowość Kozyry pozostaje jakby poza kadrem. Ekshibicjonizm, tak często artystce zarzucany, nie dotyczy jej podmiotowości, jedynie ciało staje się bowiem obiektem, spod władzy którego Kozyra próbuje się wydobyć. Autorka zdaje się wskazywać na immanentność choroby w ciele, czyniąc z niej sytuację procesualną, powolny proces obumierania. Choroba jest więc częścią życia, tak jak proces obumierania, wiotczenia i oddzielania się ciała od podmiotowości. Podmiot nie jest jednak w stanie pokonać tego procesu w żaden sposób. Umieranie definiuje jego bycie ku śmierci. Rzeczywistą dramaturgię pracy buduje moment niedopowiedzenia. Nie jesteśmy świadkami śmierci, ale momentu, w którym ona zaczyna zapisywać się w ciele podmiotu. Jest to stan między życiem i jego końcem, który nadejdzie w swoim czasie. Stan, w którym ciało dotknięte śmiertelną chorobą oddziela się od podmiotowości. Tym samym widz zostaje zawieszony w momencie ciągłej transmisji tego stanu, ale też w momencie, w którym widzi ciało, choć nie ma dostępu do podmiotu. Ciało-obiekt, ciało-przedmiot stały się
68